„Tijd van zwemmende
schoolkinderen voorbij"
Amazone Van Grunsven streeft naar perfectie
SPORT
Trainer René Dekker van zwemmende broer Ron:
I gg/idaeSou/umt
ZATERDAG 13 JUNI 1992 19
René en Ron Dekker vormen een twee
eenheid. Met Ron (25) in de rol van top
zwemmer en zijn zeven jaar oudere broer
als trainer/coach. Gedreven baasjes, wier
carrière zo zoetjes aan ten einde loopt. Het
fanatieke duo heeft zich ten doel gesteld
om nog één maal te vlammen. De Spelen in
jj Barcelona moeten voor Ron Dekker bekro-
ii ning vormen van alle getrooste inspannin
gen.
AALTE De welbe-
jraakte gymnastiekle-
iar René Dekker spreekt
echts af en toe met stem-
irheffing. En dan vooral
a|s zijn zwemmende broer
01 on door de man in de
raat in een kwaad dag-
:ht wordt geplaatst.
k wil er niet moeilijk over
epen, het zou best kunnen dat
de uitstraling mist, die
n kampioen zo eigen is.
3 aar ik kan echt kwaad wor-
n als iemand zich weer eens
it ontvallen dat-ie met wat
?er training al lang wereld-
mpioen was geweest. Klink-
are nonsens natuurlijk, al is
een gegeven dat Ron aller-
nst bekend staat als een
liningsbeest. Zo zijn er meer
een, waarover ik me vrese-
boos kan maken. Op een
eer moment werd het hem
rboden om de centrale trai-
ig te bezoeken. Nou vraag ik
Wanneer dringt het einde
tot de bond door, dat de tijd
arin je uitsluitend te doen
met schoolkinderen, al ver
iter ons ligt".
toonde René Dekker zich
een talent, dat dicht tegen
vaderlandse top aanleunde.
hteraf stel ik vast dat faal-
'st me heel lang parten
1 ïft gespeeld", doet hij aan
fkritiek. „Ben op mijn der
begonnen, verhou-
igsgewijs dus vrij laat. Door
vositeit verspeelde ik deel-
ne aan de Europese jeugd-
npioenschappen in Genè-
terwijl ik nota bene de tijd
ik moest zwemmen, al eens
gerealiseerd. Later kostte
ziekte van Pfeiffer me nog
is een jaar. Ik heb het in '81
a h nog eens tot één A-inter-
c d geschópt met Italië als te-
ïstander, als invaller".
duchten
is ook het jaar, waarin
né Dekker tijdens de A-fina-
>m het nationaal kampioen-
ïap concurrentie te duchten
van een jong, aanstor-
Ïnd talent. Zijn naam: Ron
cker. „Voor mijn broer
ld dat nummer zijn eerste
ite wedstrijd in", herinnert
oudste van de twee zich.
ij eindigde als achtste, ter-
ik als vijfde aantikte. Het
zo ongeveer de laatste
;r, dat ik hem voor bleef. Ja,
;m het maar de aflossing
de wacht. Toch brak Ron
goed door bij de winterti-
strijd van 1983 in Hengelo,
;ar over de hele linie voor-
'ffelijke prestaties zijn gele-
d. Het ene record na het an-
e sneuvelde. Inmiddels was
i Groningen als vanzelf in
trainersgilde verzeild ge
kt bij de zogenaamde Start-
neenschap Groningen,
eeg de verantwoording voor
B-groep en de jeugdselec-
kon zo mooi een stuk erva-
opdoen".
Eenmaal afgestudeerd aan de
Academie Lichamelijke Op
voeding ging René Dekker op
diverse basisscholen aan de
slag als gymleraar en als
zwemtrainer bij De IJssel, wel
ke laatste job hij na dit seizoen
na tien jaar opgeeft.
Dat René zijn broer van haver
tot gort kent, behoeft geen be
toog. Het tweetal is dusdanig
op elkaar ingespeeld, dat de
een feilloos aanvoelt wat de an
der bezig houdt. „We heten al
lebei puur prestatiegericht te
zijn", benadrukt de dertiger.
Om er ontwapenend en in één
adem aan toe te voegen: „Toch
zijn we misschien niet de stre
bers, die ten.koste van alles het
hoogste willen bereiken. Het is
gewoon waar dat Ron nooit
echt in de prijzen is gevallen.
Is deels het gevolg van het
voor topsporters onvriendelij
ke klimaat in Nederland,-al pas
ik ervoor om dat als excuus
aan te voeren. Het ontbrak
hem altijd net aan dat bekende
laatste stukje, dat het verschil
aangeeft tussen pakweg goud
en een klassering net buiten
de medailles. Relatief gezien is
in al die jaren het best gepres
teerd op het EK van '89 in
Bonn, waar hij op zowel de 50
meter vrije slag als de 100
school als vijfde eindigde. Met
tijden, waarbij hij akelig dicht
bij een plak is geweest. Een
kwestie van tweetiende van
een seconde. Later ga je dan op
zoek naar de oorzaken. Mist
Ron net het vermogen om de
snelheid lang genoeg vast te
houden of zelfs nog op te voe
ren of is veel terug te voeren op
de mentale kracht? Dat laatste
aspect spreekt Ron doorgaans
niet zo aan, staat er minder
voor open dan een ander. Daar
staat weer tegenover dat hij die
persoon respecteert als die er
onverhoopt baat bij heeft".
Persoonlijkheid
Succes op de valreep of niet,
dank zij de sport is Ron Dek
ker - van de partij op EK's,
WK's en Olympische Spelen -
uitgegroeid tot een persoon
lijkheid. De stotterende, verle
gen tiener van voorheen heeft
plaatsgemaakt voor een zelfbe
wuste man met een uitgespro
ken mening. Kritiek, tenzij ge
fundeerd, laat hem koud. Bo
vendien is hij een eerlijk
mens, die zonder dralen toe
geeft dat het gebrek aan waar
dering hem menigmaal heeft
dwarsgezeten. Ongewild zorg
de hij er voor dat-ie in het
nieuws verscheen, zoals bij de
Spelen van '88 in Seoel.
René Dekker tovert een glim
lach op zijn gezicht. „Het ver
haal is bekend, hè. Ron was in
gedeeld in de niet bijster gun
stige derde serie. Met een eind
tijd, viertiende boven zijn bes
te chrono kon het alle kanten
op, te meer daar er door bijna
alle deelnemers iets langzamer
werd gezwommen. Wat ge
beurt er? Ron eindigt samen
met een Hongaar op de gedeel
de achtste positie, zodat een
barrage uitsluitsel moest ge
ven wie er in de eindstrijd ver
schijnt. Waarin hij het dus niet
redde. Jammer. Op de Olympi
sche Spelen van '84 in Los An
geles werd nog het systeem
van duizendsten van seconden
gehanteerd en als dat ook in
Korea het geval was geweest,
had Ron in de finale gestaan.
Het is namelijk gebleken dat
hij vier duizendste sneller was
dan die Hongaar. Kennelijk
wilde de jury het risico vermij
den, dat een sporter er uit lag
omdat bijvoorbeeld aan het
ene aantiktegeltje twee milli
meter meer cement zat..."
„Misschien had Ron naar
Amerika moeten gaan", mij
mert René Dekker. „Wellicht
lag daar de sleutel tot wereld-
prestaties. Zijn armslag is su
per, dat is laatst bij opnames
van dichtbij met een camera
weer eens overduidelijk aan
getoond. De problemen doen
zich voor bij de beenslag, die
niet vlekkeloos is. Nooit ge
weest ook. Komt zo goed als ze
ker omdat zijn ene been ietsje
langer is dan het andere, ter
wijl eveneens rotatiebeper
king in de heup is geconsta
teerd. De lengte van zijn slag
op dit discontinue nummer
wordt steeds iets korter naar
mate een race vordert. Omge
rekend in cijfers betekende
dat dat hij 2 1//2 centimeter per
volledige slag toe moest geven
op de latere winnaar Adrian
Moorhouse. Ofwel, dat kleine
extra beetje kracht bepaalt het
verschil tussen goud en een
vijfde plaats. Opvallend is dat
zijn grootste concurrent in Ne
derland, Michael van Rijn,
juist wel over een hele sterke
beenslag beschikt. Ik heb er
vrede mee dat hij Ron's opvol
ger wordt. Alleen dit jaar nog
niet, natuurlijk".
„Ik ken Ron wel zo goed, dat
hij straks de zwemsport in
geen geval gefrustreerd de rug
toekeert, maar voldaan terug
blikt op al die jaren. Als mens
komt-ie er heel sterk uit te
voorschijn. Hij is uitgegroeid
tot een vechter, met een enorm
doorzettingsvermogen. Een ty
pische laatbloeier. Binnenkort
richt hij zich op een maat
schappelijke loopbaan. Het
wordt tijd ook. Maar ik zou er
geen bezwaar tegen hebben als
hij in Barcelona nog even een
medaille grijpt. Wat is er mooi
er dan stoppen op je hoogte-
Haalbaar
In zijn eigen kansberekenin
gen komt Ron Dekker in elk
geval uit in Barcelona. De li
mieten voor de olympische se
lectiewedstrijden, dit weekein
de in Amersfoort, zijn in zijn
ogen scherp maar haalbaar.
Bovendien is er altijd nog de
achterdeur van een estafette
nummer.
Dekker begint dan ook met
een gerust gevoel aan de selec
tie-wedstrijden. Hij heeft een
gedegen voorbereiding achter
de rug en voor zijn gevoel er al
les aan gedaan om deelneming
aan de Olympische Spelen af
te dwingen. „Ik ben nu alleen
nog afhankelijk van de vorm
van de dag. Als Barcelona on
bereikbaar blijft, zal ik flink
balen, maar dan kan ik mezelf
geen verwijten maken. Voor
alsnog ga ik daar niet vanuit",
zwemmende
V broer Ron
dit
weekeinde
afvaardiging
naar
Barcelona
is de Deventer zwemmer vol
goede moed.
De selectiewedstrijden worden
gehouden op een Amerikaanse
manier. Dus in de vorm een
eenmalige wedstrijd waar ge
woon de limiettijd moet wor
den gezwommen om voor uit
zending in aanmerking te ko
men. Hard maar duidelijk.
Aanvankelijk was er sprake
van richttijden en zouden
zwemmers die daaraan net
niet zouden voldoen 'be-
spreekgevallen' worden. Mede
op aandringen van de zwem
mers is daarvan afgeweken,
omdat de richttijden in bijna
alle gevallen als onhaalbaar
scherp werden aangemerkt.
De zwembond en het NOC
hebben aan dat verzoek ge
hoor gegeven en de limieten
versoepeld. Wel onder voor
waarde dat die tijden moeten
worden gezwommen om voor
een ticket naar Barcelona in
aanmerking te komen.
Voordeel
Dekker beschouwt die drem
pelverlaging als een voordeel,
ook al moet hij persoonlijke re
cords breken om voor uitzen
ding op individuele nummers
in aanmerking te komen. In
het geval dat niet lukt mag de
Deventenaar hopen dat met
hem drie anderen gezamenlijk
de limiet halen van de 4 x hon
derd meter vrije slag of 4 x
honderd meter wisselslag. Als
op die manier uitzending
wordt afgedwongen kan hij
zich ook inschrijven voor indi
viduele nummers.
jloor
i IENK RUIJL
tP Voor haar geen
in de rij en snelle
ilamejongens die weg-
)en met haar afbeel-
ig. Neen, dressuurama-
ie Anky van Grunsven
zij verdedigt aanstaand
ekeinde haar nationale
?1 in Haaksbergen
zich wel degelijk
psporter' maar de zo
passende glitter en gla-
>ur gaat aan haar voor-
moet lachen. Gezeten in het
taurantje van haar manege
iet zuidelijke Erp, becijfert
ky van Grunsven (24) nauw-
irig haar inkomsten. „Een
nsor? Die heb ik natuurlijk
zegt ze. „De enige in-
nsten die ik rechtstreeks
>r m'n sport krijg, heb ik te
iken aan de toelage van het
C waardoor ik ben verplicht
n beste paarden niet te ver-
'en tot en met 1994". Voor
overige beseft ze dat dres-
rrijden geen vetpot is. Bij
doorsnee wedstrijd ont-
igt de winnaar van de dres-
ir zo'n tweeduizend florij-
voor de beste in de kür
soms meer dan het dubbe-
tlaar. „Straks in Haaksber-
er voor het eerst een
0 te winnen", kijkt ze voor-
„Nou, dat is een unicum,
>r".
1 zijn bespiegelingen, waar-
We niet de conclusie mogen
wen dat het Anky van
Grunsven slecht gaat. Ze vult
alle dagen met haar grootste
passie en kan daarvan-goedle
ven. In dat opzicht telt haar
faam als beste amazone van dit
land natuurlijk mee. „Ik krijg
voldoende klanten om elke
dag les te geven. Daar kan ik
van rondkomen", zegt ze. Met
dank ook aan die niet onbe
middelde vader, die door een
lucratief bouwbedrijf dat zijn
beide zonen inmiddels overna
men, zijn kinderen een aardig
op weg kon helpen. Dochter
lief wilde een paard van vijf
duizend gulden en kreeg dat
prompt. Al moest ze er wel
voor soebatten. „Mijn vader is
mijn grootste sponsor", zegt
ze. „We zijn thuis verwend, ja.
Mijn beide broers en ik, wij
hadden bepaald niet te klagen.
Maar: we hebben nooit iets
voor niks gekregen. Zodra m'n
vader het gevoel kreeg datje er
zelf niets voor wilde doen of la
ten, dan ging het feest niet
door. Ik moest ervoor werken,
m'n best doen om bepaalde
dingen te krijgen. Daarom ben
ik ook op dit niveau beland.
Omdat ik van huis uit heb le
ren knokken om iets te berei
ken".
Drammerig
De andere kant kent Van
Grunsven ook. De HAVO-
scholiere die het in zich had
het gymnasium en de universi
teit te bereiken. „Had makke
lijk gekund" vprt«»i+ Tk
vond HAVO echter wel ge
noeg. Ik wilde met paarden
werken, daar ging het me om.
Ik vond zesjes op school dus
voldoende. Zo ben ik: dram
merig. Als ik iets wil bereiken,
dan lukt me dat ook. En als ik
ergens niet achter kan staan,
dan geloof ik het ook verder
wel". De perfectioniste die Van
Grunsven is, heeft wat dat be
treft een uitstekende vriend
gevonden. Trainer en huisge
noot Sjef Janssen moet haar
verder brengen in het veld van
internationale amazones. De
karaktertrekjes die hij daarbij
vertoont lijken akelig veel op
die van zijn pupil. „Mijn ou
ders zeggen wel eens", doet
Van Grunsven een boekje
open, „dat wij altijd ruzie heb
ben. Dat is maar schijn. Hij is
net als ik een perfectionist en
een zeurpiet. Ik kan moeilijk
mijn mond houden als Sjef iets
vertelt. Tja, dan barst de bom
wel eens". -
Toch is dat perfectionisme vol
gens de amazone het geheim
achter haar successen. Ze be
schouwt de vijfde plaats op het
EK in 1991 als grootste triomf
tot nu toe. Al mochten ook de
nationale titels in '90 en '91 er
zijn. „Ons geheime wapen is",
legt ze haar relatie met Jans
sen uit, „dat we nooit tevreden
zijn. We zeggen: gisteren was
dit goed, maar vandaag willen
we verder". Wat werkelijk niet
goed was, oordeelt Van Gruns
ven, was haar debuut tijdens
de Spelen in Seoul waar ze als
32e van de 64 deelnemers in
het individuele klassement
eindigde. Straks, in Barcelona,-
hoopt ze het beter te doen. Sa
men met Tineke Bartels-De
Vries, Ellen Bontje, en Anne-
marie Sanders-Keijzer verte
genwoordigt ze Nederland in
het landenklassement, even
als destijds in Seoul; slechts de
paarden zijn anders. Terwijl ze
samen met haar viervoeters
Bonfire en Olympic Cocktail
ook individueel aan de weg
hoopt te timmeren. „Ik zie wel
waar we eindigen. Zelfvertrou
wen is niet mijn sterkste
punt".
Champagne
Het viertal Barcelona-gangers
is overigens ook uitgerekend
het kwartet dat dit weekeinde
om de nationale titel strijdt.
„Wie daarna komt, ligt ver ach
ter ons". Een viertal dat het
goed met elkaar kan vinden.
„We-zijn dikke maatjes. On
derling kunnen we ook goed
met elkaar praten over de pro
blemen die we ondervinden".
Van Grunsven mikt nog im
mer op een grensoverschrij
ding van 1600 punten in de
Grand Prix. „We hebben afge
sproken", meldt ze, „dat de
eerste van ons vier die daar
over heen gaat, trakteert op
champagne".
Van Grunsven raakte op 12-ja-
rige leeftijd aan de paarde-
sport verslingerd. Ze probeer
de nog even als springruiter
door het leven te gaan, maar
haar eerste aanwinst 'Prisco'
bleek meer geschikt voor de
dressuur. „Prisco had zo'n lief
koppie", zegt ze. „Ik heb er
flink mee geboft. M'n vader
kocht Prisco voor vijfduizend
gulden en hij bleek nog heel
goed ook. Toch is het best een
lijdensweg geweest, met veel
ups en downs. Je blijft knok
ken met zo'n paard en dat
schept een enorme band. Dat
is trouwens ook hetgeen door
leken vaak wordt onderschat.
Het ziet er allemaal zo gladjes
uit als een amazone optreedt.
Dan denkt men: hé dat is ge
makkelijk. Mijn klanten zeg
gen wel eens: jij hebt makke
lijk praten, want alles gaat
voor de wind. Ze vergeten dat
ik echt dezelfde problemen
met een paard heb als zij.
Daardoor wordt deze sport ook
onderschat, jammer".
Pensioen
Van Grunsven, die Prisco in
middels met 'pensioen' stuur
de, is zich ervan bewust dat de
dressuursport niet bepaald
aantrekkelijk is voor de om
standers.. De piaffes, pirouet
tes en galopchangementen
spreken Jan Publiek niet al te
zeer aan. „Het ziet er saai uit",
zegt ze. Om eraan toe te voe
gen dat met de intrede van de
kür, die overigens niet bij het
NK hoeft te worden uitge
voerd, veel ten goede is ge
keerd. De ballettende paarden
op muziek bleken de toeschou
wers op de banken te krijgen.
„Een gouden greep, die kür",
vindt Van Grunsven. Die even
zeer beseft dat haar sport soms
irritant afhankelijk is van het
nukkige jury-oordeel. „Dat is
een probleem, ja. De jury-le
den weten niet altijd waar je
mee bezig bent. Toch zijn we in
Nederland op de goede weg; er
kan tenminste nu met de jury
leden van gedachten worden
gewisseld. Ik heb evenwel
vaak het gevoel gehad dat ik
was benadeeld. Al zal op den
duur mijn reputatie ook in
mijn voordeel zijn gaan wer
ken. Internationaal gezien
loopt het soms de spuigaten uit
met het oordeel van de jury-le
den. Nu hebben de Amerika
nen vaak weer het voordeel
van een gunstige uitslag. Zal
wel met politiek te maken heb
ben".
Imago telt
in macho
voetbalwereld
door FRANK WERKMAN
Toen ze een jaar of achttien waren, werden ze
nog wel eens met elkaar vergeleken, Enzo Scifo
en Gerald Vanenburg. Ze waren even oud,
hadden zo'n beetje het zelfde uiterlijk en
konden allebei meer dan verdienstelijk met de
rechtervoet een bal beroeren.
Toen al tekende zich een kenmerkend verschil
af tussen beide jeugdige voetballers, die alle
twee bij een gereputeerde club acteerden,
Anderlecht enAjax: hun naam. Uit die van de
mijnwerkerszoon met zijn zuid-Italiaanse
voorouders klonk toen cd een klank door die
zweemde naar muziek. Het kind uit het
burgermilieu in Utrecht moest luisteren naar
een naam, die slechts schimmen opriep van
mistig polderlandschap.
Sinds die eerste opmerkelijke schreden op het
profvoetbalpad van het ontegenzeggelijk
talentvolle duo heeft dat onderscheid zich
uitgediept. Want onder de donkere krullen
bleek ook een verschillend karakter schuil te
gaan. De door de grijze cellen gestuurde
creativiteit in het rechterbeen bleek niet in
staat ook het moreel op een identieke wijze te
stimuleren.
Enzo Scifo besteeg snel de hoogste toppen,
handhaafde zich daar enige jaren knap, werd
Belg en pas later geconfronteerd met een
terugval. Gerald Vanenburg klom ook rap op,
bereikte een bepaald niveau, maar kon
daarna de echte doorstoot nooit realiseren.
De Nederlander herhaalde desondanks tot in
den treure zo snel mogel ijk naar het Mekka der
broodvoetballers te willen verkassen. Maar het
bleef bij hem altijd bij het voornemen. Scifo
ging echt (terug) naar zijn geboorteland,
slaagde daar weliswaar niet direct, maar heeft
na een Frans omweggetje nu toch in Italië
algemene erkenning afgedwongen.
Dezer dagen werd weer bekend dat Gerald
Vanenburg bij PSV blijft. (Alsof dat nieuws
is?) Makelaars, die met een videoband vol
technische hoogstandjes van de Nederlander
de voetbalstadions in Italië waren afgereisd
hadden opnieuw overal nul op het rekest
gekregen.
De mislukte missie Vanenburg in de Serie A te
stallen kan nooit zijn veroorzaakt door diens
gebrek aan technische vaardigheden. Als het
op een balletje-hoog houden aankomt klopt de
PSV'er de meeste Italianen. Neehet moet
informatie uit het wandelgangencircuit zijn,
die er voor heeft gezorgd dat hij opnieuw met
het schaamrood op de kaken door Eindhoven
zal moeten drentelen.
Ook tot over de Alpen en Apenn ijnen moet het
beeld zijn doorgedrongen van de wat
zeurderige pseudo-vedette, die met een hoog
stemmetje zijn gemoed lucht over gebrek aan
waarderi ng die hem al zijn hele leven lang ten
deel is gevallen. Kijk, dat nu is een imago dat
in het Italiaanse macho-voetbal al helemaal
niet op prijs wordt gesteld.
Ook het inmiddels volwassen uiterlijk van
Gerald Vanenburg dwingt in dat opzicht geen
nieuw respect af. Waar Enzo Scifo uitgroeide
tot prototype van de Latijnse held met de wat
grove trekken van de kompel, bleef de
Nederlander de gedaante houden van een
schoothondje dat zich zo af en toe keffend in de
kuiten van een passant werpt.
Heeft de buitenwacht misschien toch een
verkeerde indruk van de man, die dikke
tranen plengde over zijn steeds weer
schipbreuk lijdende poging Hannibal te
volgenDeze week publiceert het weekblad
Voetbal International een artikel over Gerald
Vanenburg. Het zijn echter niet de teksten van
de oud-Utrechter, die de aandacht opeisen,
maar de illustratie bij het interview.
Immers, wie staat daarop een grote
kleurenfoto afgebeeld naast een glanzend
pronkende Harley DavidsonHet toonbeeld
van super-mannelijkheid, dat inhoud kan
worden gegeven dank zij een interessant
inkomen! Het is zo waar Gerald Vanenbu rg!
In één klap had de voetbal miljonair zich
kunnen hebben ontdaan van zijn oude imago.
In weerwil van het feit dat tegenwoordig ook
veel vrouwen op een motorfiets, zelfs Harley's,
rondrijden. Maar voor Vanenburg is het een
foute foto.
Ten eerste staat hij er ook in dit geval naast.
Bovendien draagt hij een jasje, waarvan de
kwaliteit leder superieur is, maar dat een
motorrijder slechts tijdens een wandelingetje
met de hond door het bos draagt.
Die pose, die kleding, maar vooral die
melancholieke blik van Gerald Vanenburg
bevestigen een oude opvatting: met die
voetballer wordt het internationaal nooit meer
wat. Hij mag eigenlijk blij zijn dat-ie ooit zo'n
lang contract bij PSV afsloot. Arm Vaantje.
Anky van Grunsven met Bonfire: „We zeggen: gisteren was dit goed, maar vandaag willen we verder".
FOTO GERARD DAMOISEAUX
