Remco Campert nog altijd intelligent amuseur
Van Dale woordenboeken
Spaans grote aanwinst
CcklócSouamit
BOEKEN/PLATEN
It
Hartekreten van Joan Armatrading
Haiku's, Vlaamse haat/liefde en Oekhams scheermes
VRIJDAG 12 JUNI 1992
Liefst zie ik haar op de fiets
nietszeggend rijdt ze weg
bepakt gezakt
shawl om haar hoofd geknoopt
grote bril op tweedekkerpilote
mand aan het stuur
zadel te laag
recht tegen weer en geen weer
ik zwaai nog een keer
ga maar naar binnen
ruim een regel op
zit pardoes op een woord
blaas stof van papier
tik op tafel
lege man met volle poes
en vaas onrustig
stilleven hopeloos onpraktisch
is dat schrijven soms
AMERSFOORT - Boven
staand gedicht is opgeno
men in de dertiende poë-
zie-bundel van Remco
Campert, getiteld 'Rech
terschoenen'. Het boek
werkje is recent - deze
maand - bij de bezige Bij
verschenen. Zijn vorige
gedichtenbundel dateert
uit 1983. Dat is alweer ne
gen jaar geleden. Het be
tekent niet dat Remco
Campert sinds die tijd
geen poëzie meer heeft
geschreven.
'Rechterschoenen' is daar het
bewijs van. Bovendien omvat
de bundeling een selectie van
gedichten die hij in dat tijdvak
maakte. Een thema heeft de
bundel niet; de onderwerpen
zijn uiteenlopend.
In Het Parool lichtte Remco
Campert titel en keuze van de
gedichten als volgt toe: „Het
gebeurt wel eens dat je zomaar
ergens een rechterschoen ziet
liggen, in een weiland of op het
strand. Waar komt die schoen
vandaan, denk je dan en waar
is de linkerschoen gebleven?
Zo'n schoen ligt daar zomaar.
Zo is het ook met de gedichten
in mijn nieuwe bundel; 'Rech
terschoenen' is een toevallige
samenkomst van poëzie".
Remco Campert, geboren op
28 juli 1929, is ook de schrijver
van tot op heden veel gelezen
romans als 'Het leven is vur-
rukkulluk', 'Liefdes schijnbe
Remco Campert: ,,lk durf meer in mijn proza en ik hoop dat het langer blijft bestaan - tot mijn dood in elk geval; daarna zien we wel weer".
wegingen' en 'Het gangster
meisje'. Tevens publiceerde
hij verhalen, waaronder 'Hoe
ik mijn verjaardag vierde'.
Zijn naam is echter nog steeds
onlosmakelijk verbonden met
de speelse en ironische novelle
uit 1968 'Tjeempie!', met als
subtitel 'Of Liesje in Luiletter-
land'.
De belevenissen van Liesje,
het vijftienjarig dochtertje van
mevrouw van Zuylen, tijdens
haar erotische verkennings
tochten zijn onderverdeeld in
humoristische hoofdstukken
als 'Seks is verru,kkulluk,
maar je kunt 't niet in een kano
doen' en 'Hoe houd ik hem ver
borgen voor de dames van de
Zedelijke Pantsering?'
Het succesvolle boek verkoopt
nog steeds. Campert vertelt
dat tijdens literaire evenemen
ten jonge meisjes dikwijls
'Tjeempie' meenemen om de
uitgave door hem te laten sig
neren. Meer dan eens blijkt
het boek dan van hun vader te
zijn.''Net of zo'n man me zijn
dochter aanbiedt. Ik versier
niets nee, daar ben ik helaas
veel te verlegen voor'.
Dat laatste neemt niet weg, dat
Remco Campert tal van rela
ties heeft gehad; met de dich
teres Fritzi Harmsen ten Beek
waarschijnlijk als de meest
ontstuimige. Dit huwelijk
duurde maar twee jaar, van
1957 tot 1959. Zij woonden op
het buiten Jagtlust in Blari-
cum. Daar was het haast elke
avond feest. Vrienden en
vrienden van vrienden kwa
men naar dit mooie huis van
haar en brachten van alles mee
om het verblijf daar zo aange
naam en vrolijk mogelijk te
maken.
Uit ander werk is op te maken,
dat het leven van Remco Cam
pert niet altijd even 'vurruk-
kulluk' is. Maar de lichtvoetig
heid wint het steeds van de
ernst en de somberte. Knuvel-
der heeft in zijn 'Handboek tot
de Moderne Nederlandse Let
terkunde' naar aanleiding van
'Vogels vliegen toch' reeds ge
wezen op Camperts optimisti
sche beschouwingswijze die
tot een aanvaarding van het
goede in het leven overhelt".
Campert zelfheeft zich 'een in
telligente amuseur' genoemd.
Schrijven maakt gelukkig, dat
ervaart hij steeds weer. „Als je
lekker bezig bent, zijn dat zul
ke intense momenten. Dat is
met niets te vergelijken".
Ter gelegenheid van de Boe
kenweek in 1985 schreef Rem
co Campert het Boekenweek
geschenk 'Somberman's Ac
tie'. Somberman is een van de
centrale personages uit zijn
prozabundel 'Wie doet de ko
ningin'. In 'Somberman's Ac
tie' is de titelfiguur op oudere
FOTO: CLEO CAMPERT
leeftijd werkloos geraakt. Het
warenhuis waar hij jarenlang
een rustig baantje heeft gehad,
is op de fles.
Werkloos-zijn is voor Remco
Campert een schrikbeeld. „Je
enige interesse is je werk
kring, en dat vaak al met moei
te. Als dat wegvalt heb je net
als Somberman niets om op te
rug te vallen. Nog afgezien van
het minimum-bestaan dat je
moet leiden. Werkloosheid is
als een aanvaard kankerge
zwel: het is er en men denkt er
liever niet aan".
Hijzelf hoeft daar niet bang
voor zijn. Hij zorgt wel dat hij
aan het werk blijft. Schrijven
vindt hij na al die jaren en zijn
vele boeken nog even leuk en
het gaat hem nog steeds ge
makkelijk af.
„Al vroeg was ik me ervan be
wust dat ik er talent voor had
en omdat ik jong publiceerde
had ik, als ik mezelf met ande
ren vergeleek, het gevoel: het
komt me aanwaaien, ik ben
een zondagskind, dus net als
die man in mijn boekje 'Gou
den dagen' vertelde Remco
Campert twee jaar geleden te
gen HP/De Tijd.
Zijn vader was de schrijver Jan
Campert. In de oorlogsjaren
werd hij door de Duitse bezet
ters opgepakt vanwege zijn
aandeel in het verzet. In de do
dencel schreef hij het bekende
gedicht de 'Achttien Doden'.
Remco Campert heeft zijn va
der niet goed gekend. Hij was
driejaar toen zijn ouders van
elkaar gingen scheiden.
Ook zijn grootvader, Johan
Wouter Broedelet was auteur.
Hij schreef ook toneelstukken.
Hij was bevriend met Willem
Kloos. Ze correspondeerden
met elkaar en hij heeft in het
literaire tijdschrift de Nieuwe
Gids gepubliceerd.
Velen vinden dat Remco Cam
pert eigenlijk meer dichter
dan proza-schrijver is. Hoewel
hij op een uiterst intense ma
nier gedichten maakt, vindt hij
het schrijven van proza inte
ressanter. „Ik durf meer in
mijn proza en ik hoop dat het
langer blijft bestaan - tot mijn
dood in elk geval; daarna zien
we wel weer".
Hij heeft in diverse dagbladen
en periodieken columns ge
schreven. Met Jan Mulder en
Bart Chabot verzorgt hij in
theaters overal in het land lite
raire avonden. Ook in De Flint
in Amersfoort was dat enkele
jaren geleden het geval.
Jan Mulder heeft hij leren ken
nen toen hij redacteur bij de
Bezige Bij was. In een inter
view in Het Parool vertelt hij
deze anekdote: „Ik las een
stukjè van hem in de Volks
krant en dacht: die moet ik
hebben, die kan meer. Ik de
stoute schoenen aangetrokken
en hem gevraagd of-ie niet...et
cetera. Soepel verliep dat ge
sprek niet. Ik ben nogal verle
gen, hij is een zwijger. We za
ten tegenover elkaar en kuch
ten maar wat. Toch is er een
hechte vriendschap tussen ons
ontstaan. En ik heb veel met
hem opgetreden. We hebben
een jaar overgeslagen, maar
volgend jaar gaan we weer sa
men voorlezen".
Uit de tijd dat Remco Campei
op het Amsterdams Lyceu 5
heeft gezeten, dateert zi
vriendschap met bijvoorbee
Rudy Kousbroek, Berna
Haitink en wijlen Johan Pola^O
die ook op die school zate SI
Met Rudy Kousbroek heeft 1
in het begin van de jaren vi u
tig Braak opgericht. Het bij
moest een podium zijn voor e1
perimentele poëzie. 6'
Remco Campert heeft zi 1
middelbare school-opleidii ;e
niet afgerond. Hij luistert rj
meer naar jazzmuziek dan d„,
hij studeerde en hij 'spijbelt
als een gek. „Ik had geen let
drift, ik was een jongen die1
tijd buiten wilde spelen. Ik bi d
in een kunstenaarsmilieu o;l
gegroeid. Je ontmoette kunsl
naars. Daar wilde ik bij horen v
Toen hij met dichten begt
raakte hij helemaal idolaat vt
jazzmuziek. Met jazzmusici an
Nedley Elstak en Pim JacoO
trok hij op. Hij heeft niet de b
hoefte gehad een instrume
te bespelen. Eens heeft hij ziir
adem beproefd op een troie:
pet, maar het resultaat was t:e
lesbehalve aanmoedigend. H e
was vooral de sfeer en de m r
ziek die hem zo aansprake'
Tegenwoordig is die fascina1n
stukken minder geworden. 'e
Remco Campert is letterli >1
gesproken ettelijke malen
de prijzen gevallen. Het begts
al vroeg. Op zijn 24ste kret8
hij in 1953 samen met Ellt
Warmond de Reina Prinsje
Geerligsprijs voor zijn bunda
'Berchtesgaden'. Twee jaar lr'
ter verwierf hij de Jan Catc
pertprijs en een poëziepri'
van de gemeente Amsterdam
In 1976 ontving hij de P.'1"
Hooftprijs voor zijn hele oe^
vre. Hij heeft Joop den Uyl z1
ver gekregen dat hij bij de ua
reiking een speech afstak. Dtr'
Uyl sprak toen over kunst tv
politiek. Remco Campert \v
op dat moment zo zenuwac"
tig, dat hij niet heeft kunnt
volgen wat die rede behelste.
Remco Campert was de jor d
ste van de Vijftigers die een 1?
paalde letterkundige stromi
in beweging hielden. Beha 2
in het blad Podium van de V d
tigers, publiceerde hij ind^
tijd ook in Tirade. Later w<
hij redacteur van laatst|
noemde literaire periodiek.
Zijn heldere schrijfstijl was"
die periode al manifest, get
ge de uitspraak dat hij 'de j
makkelijkst verstaanbare v
de Vijftigers' is.
'Van Dale Nederlands-Spaans
Spaans-Nederlands'. Onder redactie
van drs. Peter-Jan Slagter. Prijs per
deel 79,50. Per set 150,-.
De laatste jaren werd de uitge
ver van de Van Dale woorden
boeken herhaaldelijk gecon
fronteerd met de vraag waar
toch het Spaanse woorden
boek bleef. De reputatie van de
reeds verschenen woorden
boeken in de Van Dale-reeks
maakte die vraag begrijpelijk,
want, zoals al vaak terecht is
opgemerkt, de woordenboe
ken van Van Dale laten zich
met geen enkel ander woor
denboek vergelijken. Ze vor
men gewoon een klasse apart.
Dat hebben ze te dartken aan
de uitgekiende opbouw van de
artikelen, de uitgebreide re
search, de grote schare van
medewerkers onder wie velen
voor wie de betreffende taal de
moedertaal is, en last but not
least, het gebruik van de com
puter.
Vrijwel alle woordenboeken in
Nederland waren voor de ver
schijning van de Van Dale
woordenboeken het werk van
een man, nooit een vrouw, die
werkte met een grote kaarten
bak. Bovendien richtten die
mannen zich, als ze zelf al
speurwerk deden om woordbe
tekenissen vast te stellen, naar
goed gebruik op literaire bron
nen. Aanpassingen aan moder
ne behoeften realiseerde de sa
mensteller vooral door zich te
oriënteren op een standaard
werk van de betreffende bui
tenlandse taal, zeg maar het
equivalent van Van Dale, zoals
de Robert in Frankrijk en de
Duden in Duitsland. Daarin
was uiteraard wel werk ge
maakt van hedendaags taalge
bruik. Het schrijven van een
woordenboek is nu eenmaal
voor een belangrijk deel over
schrijven. Zelfstandig goed
werk leveren was door de be--
perkte mogelijkheden maar in
beperkte mate mogelijk.
Discrepantie
Geen wonder dat er gaande
weg een zeer grote discrepan
tie was ontstaan tussen wat de
makers-oude-stijl van deze
woordenboeken boden en de
steeds veelvuldigere en ver
fijndere behoeften van de ge
bruikers van deze woorden
boeken. Met de vreemde woor
denboeken zoals ze tot ver in
de jaren zeventig in Nederland
verschenen kon men vroeger
wel een wat oudere roman le
zen, maar zeker geen krant,
om maar wat te noemen.
Met het Spaans was het niet
anders. De belangrijkste lexi
cograaf voor het Spaans was de
in 1968 overleden Utrechtse
professor C. -F. van Dam. Na
zijn dood werd zijn woorden
boek niet meer bijgewerkt.Een
bescheiden, wat moderner
ogende, concurrent van Van
Dam was het woordenboek van
prof. S.A. Vosters in de Aula
reeks dat meer dan tien druk
ken beleefde. Van hetzelfde
kaliber is het Ster-woorden
boek van Wolters-Noordhoff,
ook al is het aanzienlijk recen
ter en dus actueler van opzet
dan de twee eerst genoemde.
Het nieuwe handwoordenboek
Spaans-Nederlands en Neder
lands-Spaans onder leiding
van Peter-Jan Slagter laat al
die andere Spaanse woorden
boeken ver achter zich. Het is
opgenomen in de reeks hand
woordenboeken van Van Dale,
de kleinere broertjes van de
grote woordenboeken, maar
qua informatie doet het eigen
lijk niet onder die van de laat
ste.
Bescheiden
De makers doen er niettemin
heel bescheiden over. Daar
zijn misschien ook wel rede
nen voor. Waarschijnlijk nog
meer dan bij het Engels het ge
val is, kan hetzelfde woord in
het Spaans doordat het geogra
fisch zo enorm wijd verbreid is,
heel verschillende, zelfs volko
men tegenstrijdige betekenis
sen hebben. Spaans is uiter
aard niet alleen moedertaal
van de Spanjaarden maar ook
nog eens van het grootste deel
van het Latijnsamerikaanse
subcontinent. Dat maakt dui
delijk hoe moeilijk het is die
taal in al zijn zich verder ont
wikkelende variaties te be
schrijven. Slagter geeft als
voorbeeld het woord 'pajarear'.
Dat kan 'rondhangen', 'rond-
lummelen' betekenen. Maar in
Amerika betekent het 'schich
tig reageren' en in Argentinië
'afwezig zijn'. In Mexico bete
kent het zelfs 'luisteren'. Ga
daar dus maar eens aan staan.
Om zoveel mogelijk betekenis
sen te registreren heeft de re
dactie van het woordenboek
gewerkt met zoveel mogelijk
oorspronkelijke sprekers.
Maar dan nog weetje zeker dat
je nooit alles hebt. Dat besef is
heel sterk bij de makers aan
wezig.
Voor de meeste gebruikers
hier te lande zal het echter ge
noeg zijn. Om het woorden
boek ook bruikbaar te maken
voor Spanjaarden die het Ne
derlands beheersen - inder
daad, niet zo'n grote groep -
zijn in het Spaans-Nederland-
se deel de belangrijkste bete
kenissen van een Spaans lem
ma aangeduid. Pas dan kun je
voor de juiste vertaling kiezen.
Uiteraard wordt die service
ook de Nederlandstalige ge
bruiker geboden als hij het Ne
derlands-Spaanse woorden
boek hanteert. Een woord kan
vele betekenissen herbergen
en dan is het nodig vooraf aan
te duiden op welke betekenis
wordt gemikt.
Het is ook duidelijk dat wie dit
nieuwe woordenboek wil raad
plegen ook al over de nodige
kennis van Ijet Spaans dient te
beschikken, al was het maar
van het Spaanse alfabet dat in
sommige opzichten afwijkt
van het Nederlandse. Het is
dan ook op de eerste plaats ge
maakt voor mensen die op pro
fessionele wijze met het
Spaans omgaan: tolken, verta
lers. Daarnaast voor mensen
die het Spaans op een serieuze
wiize ibestuderen. Ze zullen
niet gauw teleurgesteld wor
den.
Natuurlijk is het nu gepresen
teerde werk een culturele pres
tatie van de eerste orde. Niet
alleen beschikken we nu in het
Nederlands over een woorden
boek dat het met gemak zal
kunnen opnemen tegen zijn
equivalenten in het Engels
Duits en Frans, het vergroot en
verbetert onze communicatie
mogelijkheden. Kan men
meer verlangen?
Joan Armatrading zingt op indrukwekkende wijze over liefde en
het bijbehorende verdriet.
FOTO: SP
Ze heeft in feite het pad geëf
fend voor een hele rits aan
vrouwelijke singer/songwri
ters, maar weet tussen al die
nieuwe exponenten van
emancipatoir zelfbewustzijn
zelf ook het hoofd boven wa
ter te houden: Joan Armatra
ding. Een hartverwarmende
vrouw, die met haar lijf
spreuk 'Show Some Emotion'
al menige (biseksuele) lief
desrelatie en andere intieme
kwesties uit de doeken heeft
gedaan, op een wijze die een
rijk gevoelsleven verraadt.
Tweeënveertig is ze inmid
dels, maar nog niet te beroerd
om ons om de twee jaar ver
slag te doen van de zaken die
haar bezighouden. Gelukkig
maar. Want met haar veer
tiende album 'Square The
Circle' heeft Joan een van
haar beste produkten sinds
jaren afgeleverd. Met dezelf
de ambities, waarmee ze eind
jaren zeventig haar sterkste
platen maakte en met dezelf
de eenvoudige middelen,
weet ze ook nu weer de luiste
raar in het hart te treffen met
vele al dan niet in gif gedoop
te pijltjes. Ze zingt op indruk
wekkende wijze over liefde
en het bijbehorende verdriet
en dat levert op 'Square The
Circle' minstens vier regel
rechte Armatrading-klassie-
keTs op: de eerste single
'Wrapped Around Her', het ti
telnummer, het gospel-ach-
tige 'Weak Woman' en 'Can't
Get Over'. En over de kwali
teit van de andere zes num
mer hoef je je ook geen zor
gen te maken.
Are Angels
De ritmesectie van Double
Trouble, de begeleidings
band van de overleden blues
gitarist Stevje Ray Vaughan,
en twee Texaanse gitaristen,
waarvan de ene (Doyle Bram
hall II) met de Fabulou:
Thunderbirds toerde en di,
ander (Charlie Sexton) al eer
korte solo-carrière achter dt
rug heeft, vormen samen Art
Angels. De vier liepen elkaa
tegen het lijf in de Austin Re
hearsal Complex (ARC, van
daar de naam van de band)
waar de kiem werd gelegt
voor een band, die getuige d<
debuut-cd 'Ac Aigels' eei
nuttige aanvulling vormt bin
nen de r&b-scene. Het banc
wisselt stevig en melodieu
materiaal af met meeslepen
de ballads, waarbij vooral dt
zang van Bramhall een open
baring is. De vloeiende gita
ren en de strakke begeleidin;
zijn een lust voor het oor. Pro
ducer was Little Steven var
Zandt, de juiste man op dt
juiste plaats. Hij maakte vai
de vier Texanen een hechj
gezelschap, dat met vaal
meesterlijke composities eer
hoge amusementsfactor be
reikte.
Roel Houwink: 'Door het operi raam',
een keuze uit nagelaten haiku en tan-
ka. Uitgave De Beuk, Amsterdam.
Frank Denissen: 'De schuld van New
ton', gedichten. Uitgave Poëziecen-
trum Gent.
Harmen Wind: 'Het scheermes van
Ockham', gedichten. Uitgave De Ar
beiderspers.
Enkele jaren geleden overleed
Roel Houwink, een van de
protestantse dichters uit de ja
ren voor de oorlog. Onlangs
verscheen een postume buji-
del van zijn laatste poëzie, ver
zorgd door Anton Gerits, die de
aandacht van de 'oude dichter'
- geboren in 1899 voor" de
oosterse denkwereld en litera-
tuur volgt in deze uitgave. Hai
ku's en andere wijze, maar
naar taal simpele dichtvormen
uit deze cultuur. Het is poëzie
voor liefhebbers van het ver
stilde. Lees maar:
Een pad door de wei:
struikelend over bloemen
ga ik verloren
Anton Gerits bracht de laatste
verzen van de oude dichter bij
een. Hij voegt daar een simpel
nawoord aan toe. Dat was het
dan, konstateert de poëziele
zer. Verder niets meer. Toch
hoorde Houwink thuis bij de
groep van expressionistische
dichters rond het tijdschrift
'De Vrije Bladen'. Zijn laatste
gedichten heeft hij gedicteerd'
ze zijn kort, zoals dat moet bij
haiku's en dergelijke dichtvor
men en ze zijn wijs, zoals dat
hoort bij een oud, wijs dichter.
Daarmee is dit boekje, onder
de titel 'Door het open raam'
een kleine, aardige aanvulling
op wat we weten van deze dich
ter, die eigenlijk al was „afge
schreven", op een positieve
manier, zoals het leven aan
geeft.
Vlaams verdriet
Frank Denissen verschaft me
erg veel plezier met zijn ge
dichten, een stuk of dertig, in
'De schuld van Newton'. Het
gaat hier om een Vlaams dich
ter en opnieuw kunnen we le
zen over de haat-liefdeverhou
ding van zo iemand met zijn
land, zijn cultuur. Lees maar
mee in het gedicht 'Vlaande
ren':
Niets is jou vreemder
dan je eigen kinderen
of ze nu Tijl heten
of Brei
Schaamte, walging, hoon, dat
zijn de woorden die erop vol
gen in dit gedicht. Op de vol
gende bladzij, in het gedicht
maar het is de naam die je on
danks deze expliciete verwij
zing toch te binnen schiet, als
je zo'n gedicht leest als 'Kalm-
thout revisited', dat eindigt
met deze strofen:
En zo gaat hij door, met
woorden als „braakland, nie
mandsland, zons- en zinsver
duistering"" en: „een seniele
god die in zijn broek pist van
benepenheid en schaamte".
In het korte gedicht 'Madri
gaal' spreekt deze dichter uit
wat zijn houding en gevoel is:
Ik weet dat ik bemin omdat ik
haat
Weet dat ik haat omdat ik zo be-
Deze verwarrende emotie
drukt hij in de slotregel van dit
korte, maar sprekende gedicht
uit in de woorden: „Het lijkt of
ik voor 't eerst bemin". Prach
tige poëzie van een hardhan
dig soort. Nog deze regels over
het land van deze dichter:
Ik ben je zoon.
Te laf om weg te lopen
of te traag om te ontsnappen
De poëzie van Frank Denissen
houdt veel in. De naam van
Brei is al gevallen, hierboven,
En in het bed rond middernacht
hoorde het ver, gedragen door een
jammerende wind,
één schot:
ónder een eeuwenoude eik-
viel een verrader.
„Vader!"
Het is heftig en gebonden aan
een werkelijkheid en een cul
tuur, vol gemengde en breken
de emoties. In alle gedichten
uit.deze mooie bundel spreekt
deze verwarring en de emotie
daarover.
Ockham
'Het scheermes van Ockham'
is een bundeltje verzen van
Harmen Wind, die drie jaar ge
leden debuteerde met 'Het ge
sticht'. In deze nieuwe bundel
van rond de 35 gedichten
spreekt hij filosofisch over ver
gankelijkheid en tijd. De din
gen van het leven zijn vol vra
gen en vol eindigheid. Hij laat
zichzelf als een 'Ooggetuige'
aan het woord in een gedicht
met die titel:
Hoe langer ik hier loop op dit
hoe beter ik ga inzien hoe <j
vork in de steel zit. 1
Maar het eindigt dan toch r
Ik weet genoeg, ik kan wel gi
De verwijzing naar de mii
leeuwer Willem van Ockha
natuurlijk niet zonder re
Het gaat hier om de denke;
toen „met een scheermes
scheiding aanbracht tui
geloof en wetenschap. Ope
in recente publikaties en t
tergebeurtenissen, is
Ockham in de aandacht
verwijzing naar zijn gedu
ontkoppeling van belang:
ervaringen en leren is na1
lijk nog steeds aktueel,
Harmen Wind in deze get
ten thematisch onderzi
Maar er is, ook hier, al
maar een reeks van vrager
Achter de duinen ruist een
van tijd die niets valt te vei
ten.
Met alle winden waaien wot
mee,
ontroerend mooi en lachenc
