CeulaeGouamit KUNST RTV VRIJDAG 12 JUNI 1992 JL
ung Chang: Een dochter van China in het westen
Nederland 1 kiest voor genreprogrammering KRO schrapt veertig arbeidsplaatsen
Muziektheater met spierballen
bij Saterzang 'Antigone'
Tof. Pi-prijs voor tekenaar Frits Müller
HILVERSUM De AVRO,
KRO en NCRV moeten vol
gend jaar tenminste een der
de van het marktaandeel van
de publieke omroepen voor
hun rekening nemen. Dat
verklaarde KRO-directeur G.
Hulshof gisteren tijdens een
toelichting op de toekomsti
ge programmering van Ne
derland 1.
De vaste uitzendavond be
hoort tot het verleden. De
drie omroepen kiezen voor
een gezamenlijke program-
ie|| mering naar genre. Het net
en niet de uitzendavond
vormt voor de omroepen het
uitgangspunt. Volgens Huls
hof krijgen de drie omroepen
vanaf het nieuwe televisiesei
zoen individueel de kans te
werken aan programma's
waarvoor zij de meeste kwali
teit in huis hebben. Zo zal de
NCRV meer ruimte krijgen
voor zwaardere programma's
aan het einde van de avond,
wordt amusement meer al
leen een zaak van de NCRV
en de KRO en de produktie
van het middagmagazine
komt in handen
AVRO.
Genre-programmering houdt
bij voorbeeld in dat op zater
dag het eerste nèt altijd een
speelfim biedt. Niet alleen
door de AVRO aangekochte
films worden dan getoond.
Ook de KRO en de NCRV
programmeren op zaterdaga
vond speelfilms. Daardoor
wordt het mogelijk ruim der
tig weken achtereen een
speelfilm te bieden. Soortge
lijke afspraken worden voor
alle uitzendavonden ge
maakt. Het populaire KRO-
programma 'Ook dat Nog'
wordt op zondagavond in se
ries van acht afleveringen af
gewisseld met Mies Bouw-
mans' 'In de hoofdrol'
(AVRO). De 'prime-time' op
dinsdag zal worden gebruikt
voor drama met achtereen
volgens Plantage Allee
(KRO), de nieuwe AVRO-dra-
maserie Het Pleidooi, een
herhaling van De Brug (KRO)
en volgend jaar september
een nieuwe dramaserie van
de NCRV.
HILVERSUM - Bij de
KRO verdwijnen de ko
mende twee jaar veertig
arbeidsplaatsen. Dat
heeft de KRO gisteren
bekendgemaakt.
Met de bonden is in beginsel
een akkoord gesloten over
een sociaal plan. Bij de KRO
werken thans nog ruim drie
honderd mensen. Het verlies
aan arbeidsplaatsen wordt
veroorzaakt door afname van
zendtijd en middelen en de
keuze van de omroep meer
programma's door derden te
laten maken. In het gisteren
gepresenteerde reorganisa
tieplan is nog geen rekening
gehouden met de mogelijke
afslanking onder invloed van
verdergaande samenwerking
met de AVRO en de NCRV.
Ook wordt in het plan geen
rekening gehouden met een
mogelijke afstoting van de
uitgeverij en de oprichting
van een nieuwe uitgeefkern
in nauwe samenwerking met
de VNU. De omroepbonden
houden rekening met een
zwaardere afslanking. In een
gezamenlijke verklaring van
Dienstenbond FNC/CNV,
Unie BLHP en journalisten
vakbond NVJ wordt gespro
ken over een verlies van grof
weg honderd arbeidsplaat
sen. Het sociaal plan voorziet
in out-placement begeleiding
aan medewerkers van wie de
functie vervalt, aanvullende
maatregelen voor medewer
kers van 51 jaar en ouder en
financiële steun aan free-lan
cers. Volgens de bonden aan
vaardt de KRO voor hen een
"morele en sociale verplich
ting". De bonden spreken in
dit verband van een belang
rijke doorbraak. Free-lancers
die moeite hebben op korte
termijn vervangend werk te
krijgen, krijgen een financië
le tegemoetkoming. De leden
moeten zich nog over het ak
koord uitspreken.
Bert Jonk neemt
met Medea afscheid
op hoog niveau
De Jonkies spelen Medea naar Euri
pides en Anouilh. Vertaling: Pe Ha-
winkels. Gerard Koolschijn en Johan
van der Woude. Regie: Bert Jonk. Ge
zien op 11 juni op het Vlietland Colle
ge. Herhalingen daar t/m zaterdag.
Idoor
DICK VAN TEYLINGEN
Het contrast kon niet groter
zijn. Woensdag zag ik de
schoolmusical van het Bona-
venturacollege. een vrolijke
boel met tientallen mensen op
het schouwburgpodium. Giste
ren speelden De Jonkies, de to
neelgroep van het Vlietland-
college, een voorstelling met
niet meer dan vier spelers. Dat
gebeurt midden in de aula en
het publiek zit er direct om
heen. Het zijn twee legitieme
manieren om leerlingen met
toneel in contact te brengen
Medea is het afscheid van le
raar Nederlands en schoolre-
gisseur Bert Jonk. Zestien jaar
toneel heeft hij er opzitten, en
nu moet hij verdwijnen door
een fusie. De keus voor Medea
is niet toevallig: die had alles
over voor haar liefde, knapte
alles voor hem op en werd aan
de kant gezet. Bovendien durft
Jonk inmiddels alles aan. tot
en meest de zwaarste klassie
ke tragedies. Daar hoort Me
dea zeker bij. Zij was prinses
en priesteres, werd verliefd op
de Griekse held Jason, verried
uit liefde voor hem haar vader
en vermoordde haar broer en
nog meer mensen, zag hoe Ja
son van haar vervreemdde en,
absoluut en compromisloos als
ze in alles is, haar liefde sloeg
om in haat. Niet echt, natuur
lijk. Jason wil de rust van een
verse prinses, is de heftigheid
van zijn oude liefde moe. Me
dea hoort vanaf een verlaten
vlakte de stad al feesten, sa
men met haar oude voedster.
De koning van Korinthe komt
haar vertellen dat hij haar wel
wegstuurt, maar niet doodt
omdat Jason daarom heeft ver
zocht. Medea walgt van dat
soort zwakheid. Dan komt Ja
son zelf afscheid nemen. Ook
hij laat haar verder met rust en
geeft haar ondanks haar waar
schuwing de mogelijkheid
wraak te nemen: met tover
middelen brengt ze de konin
gin en haar dochter de bruid
om, en eigenhandig vermoordt
ze haar kinderen. Zo bevrijdt
ze zich van haar liefde en keert
ze terug naar zichzelf. Zet dat
maar geloofwaardig op het to
neel, met alle complexe psy
chische, religieuze, magische
en seksuele aspecten die het
stuk heeft. En dan nog met
mensen die niet ouder zijn dan
een jaar of achttien en niet of
nauwelijks eerder geacteerd
hebben. Daar is heel wat erva
ring, energie en inzet voor no
dig. Dat dat in de voorstelling
gestopt is, is alleen al te mer
ken aan de aandacht voor de
tekst. Die komt bijna steeds
glashelder over, alleen de
voedster (Rosemarie Brinks)
zou in een tempo kunnen spre
ken dat beter bij haar oude dag
past. De tweede in het oog
springende kwaliteit van
Jonks regie is die van de even
wichtige persoonlijke verhou
dingen. De koning is hier een
koningin (Floor van Maaren).
Het lukt haar waardig tegen
wicht te bieden aan een furieu
ze Medea die niets te verliezen
heeft. Ook Jason (Peter-Paul
Bruens) blijft, ondanks zijn
lastige positie, een gespreks
partner die aan haar gewaagd
is. Zijn monoloog is uitste
kend, en ook ontroerend in
combinatie met Medea's stille
spel. Medea (Miijam van der
Henst) combineert aardsheid
met magische krachten, dier
lijkheid met goddelijkheid. Ze
klauwt in de aarde die in de
arena van de school gestort is,
probeert nog van alles en roept
duistere machten en de zon
aan voordat ze haar wraak kan
voltooien en uit haar zwarte
gewaad kan stappen om zich
nog een keer aan Jason te ver
tonen in een wit jurkje. Daar
had hij zijn jonge bruid de vol
gende dag zo graag in gezien.
Waanzin? Zeker, maar meer
dan dat: wanhoop, woede, ver
driet, haat, enzovoort, en dat
alles tot de derde macht. Mir
jam van der Henst gaat daar
heel ver in, heeft soms moeite
met het terugschakelen naar
een wat rustiger register, maar
speelt voor alles een dijk van
een rol. Waarmee deze Medea
een voorstelling is geworden
van een niveau dat je niet voor
mogelijk houdt op een middel
baar school.
STERDAM - Wie
lenkt iets over het ware
Ihina te weten, moet als
traf onmiddellijk 'Wilde
wanen' aanschaffen. Een
nthutsend en aangrij-
>end boek over drie gene-
aties vrouwen in modern
Ihina. Geschreven door
ie|e sinds 1978 in Engeland
ivende Jung Chang. Het
tiiferd het eerste Chinese
loek dat op de Britse best-
ellerlijsten belandde, ze
Sreeg er eind vorige
lcnaand de NCR Book
iward vqor, de hoogste
Cirijs voor non fiction
,rT|25.000 pond) en was even
Nederland om de Ne-
erlandse vertaling te lan-
eren.
)rie dochters van China' luidt
e ondertitel van haar boek.
et begint bij haar grootmoe-
öt^er Yu Fang, die in 1909 in feo-
China wordt geboren, in
)24 wordt verkocht als concu-
,n{ ine aan een Pekingse politie-
ïef (een moderne 'warlord').
aar dochter Bao Qin kiest de
die zij wil, beiden worden
artijfunctionarissen, hun kin-
.■ren kunnen een betrekke-
jk goede opvoeding krijgen,
n')t - in de reeks onbegrijpe
lijke, wreed-wispelturige ver-
v ideringen onder Mao - zij
ijanden van het volk' wor-
?n. Haar vader zal als een ge-
oken man sterven in '75.
iang mag verder studeren,
aar moet dan wel eerst als
ektricien en blote-voeten-
8.(pkter (zonder opleiding) in de
utfovincie werken. In '78 krijgt
een beurs om in Engeland
miereter te studeren. Daar zal ze
En daar stopt haar
dat uniek is in z'n gede-
zijulleerdheid van verhalen, het
ersoonlijke perspectief waar-
irfl zij de moderne historie zet,
n dat uitmunt door helder-
ueid.
lol
0 .ange neuzen
e pakken het moment op dat
Uar boek stopt, 1978. Wat ver
acht een Chinees meisje dan
5p^n het westen? Jung Chang,
Ie even elegant haar Engels
spreekt als ze eruit ziet, met
een zacht lachje om haar
mond: „Ik moet je dan eerst
vertellen hoe ons vertéld werd
hoe het westen was. Wanneer
wij als kinderen niet wilden
eten, was het: 'Eet op, denk
aan al die hongerende kinde
ren in het westen'. Ik had tot
1975 nog nooit een vreemde
ling gezien. Het waren kwade
mensen. Wanneer kinderen
oorlogje speelden, hadden de
jongens in de rol van de vreem
delingen rozedoornen op hun
neus. Want boze vreemdelin
gen hebben lange neuzen. En
ze riepen voortdurend 'hello'
'Hello', dat was een vloek.
Vreemdelingen dronken cola
en riepen 'Hello'. Toen ik in
1978 in Londen aankwam, liep
ik op Heathrow bijna het man-
nentoilet in. Ik had wel een
plaatje van iemand in een
broek boven de deur gezien,
maar in China droegen vrou
wen óók broeken. En vóór mij
liep toevallig een man met
lang haar. De eerste keer dat ik
een Britse 'pub' binnenging,
was ik nerveus. In het Chinees
vertaald betekent 'pub' een on-
welvoegelijke plaats waar din
gen gebeuren die niet horen.
Dat viel dus ook mee".
Gras
Jung Chang lacht om die klei
ne, anecdotische dingen en
gaat serieus verder met een
ogenschijnlijke paradox: „Ik
vond in '78 in Engeland een
klasseloze maatschappij. Klas
seloos vergeleken bij de Chine
se communistische maat
schappij die vol met standsver
schillen zat. Ik vond in Enge
land een plek waar ik m'n
hoofd kon laten hangen, me
zelf kon zijn, voor het eerst de
'privacy' kon hebben waar ik
zo naar verlangde. Ik vond er
alle dingen die ik al zo lang wil
de: vrijheid, mooie kleren,
gras, de mogelijkheid om te le
ren, lief te hebben, kennis te
vergaren, loyaliteit. Het proces
van teleurstelling in mijn ei
gen land was begonnen toen ik
zestien was. Ik kon me geen
plek ter wereld voorstellen die
pijnlijker was, en waar meer
geleden werd dan China. Het
regiem zelf plantte het gevoel
in m'n hoofd dat het westen
een prachtige plek zou zijn om
te l^ven. Wie kon in onze situa
tie niet denken dat het westen
fantastisch was?"
Het regiem had er alles aan ge
daan om Jung Chang te laten
afwijken van de weg van de
Grote Voorzitter. Haar vader,
een overtuigd en oprecht com
munist, die kritiek heeft op het
regiem en daarna jaren lang
wordt vernederd, geslagen, op
gesloten en verbannen. Haar
moeder, gestraft voor haar
jeugd in de gelederen van
Tsjang Kai Tsjeks nationalis
ten. De absurditeiten van de
grote politiek, tot de bizarre
implicaties in het dagelijks le
ven: Jung Chang vertelt hoe
eerst iedereen gestimuleerd
wordt iets van z'n huis en z'n
tuintje te maken. Tot de partij
besluit dat een mooie tuin met
een geschoren gazonnetje bur
gerlijk is. Waarop het gras
daarna met de hand uitgerukt
dient te worden.
Pijnlijk
„Ik wist dat ik kon schrijven"
vertelt Jung Chang, „maar dat
het een pijnlijk boek als dit zou
worden, wist ik niet. Het idee
ervoor is pas ontstaan nadat
mijn moeder mij in 1988 in En
geland kon bezoeken. Ze is ge
komen, gaan zitten om te ver
tellen en is niet meer opgehou
den. Ze vertelde al de verhalen
sinds de dood van mijn groot
vader. Ze vertelde met een on
gelooflijke precisie. Ze was in
haar leven zo vaak onder
vraagd geweest óver wat ze op
die en die,dag deed, met wie ze
tijdens die of die gebeurtenis
gepraat had, dat alle details in
haar hoofd gebrand stonden.
Toen zij weer terugging naar
China, wist ik 't: Dit is een ver
haal dat waard is om geschre
ven te worden. Ik heb het boek
direct in het Engels opgezet.
Qua verteltrant was dat niet
moeilijk. Er zijn geen wezenlij
ke verschillen tussen een ver
haalstructuur in het Engels en
in het Chinees. De taal zelf was
iets anders. Daar ben ik bij ge
holpen door mijn man, toen
mijn vriend, Jon Halliday. Zijn
naam is de eerste naam in het
boek na de titel".
'Wilde zwanen' is inmiddels in
dertien talen vertaald, ook in
het Chinees. Dat deed de broer
van Jung Chang, die in Sout
hampton techniek studeerde.
De vertaling verscheen in Tai
wan. „Nee, moeilijkheden krij
gen mijn moeder of ik er zeker
niet mee" weet Jung Chang.
„Het huidige regiem is prag
matisch. Als ze iets zouden
doen, zou er onmiddellijk een
Jung Chang: „Ik had tot 1975 nog nooit een vreemdeling gezien. Het waren kwade mensen".
enorme rel ontstaan. En ze wil
len geen slechte pers. En dan
is er ook nog zoiets als 'het ge
zicht'. China mag zichzelf dan
superieur aan het westen vin
den, tegelijkertijd is men on
gelooflijk trots als een Chinees
boek de bestsellerlijsten haalt.
Een combinatie van superiori
teitsgevoel en minderwaardig
heidscomplex. Bovendien, het
is geen fictie. Velen aan de top
hebben meegemaakt wat ik
beschrijf. Ik hoop dat mijn ver
haal ze op een menselijk ni
veau aanspreekt".
Economische bloei
Over het China van nu is Jung
Chang op een relativerende
manier positief. „Het is nog
een onderdrukkende samenle
ving. Maar die is al niet meer te
vergelijken met het China dat
ik in '78 verliet. De moeilijk
heid is dat de veranderingen in
China altijd extreem zijn ge
weest, te snel. Waardoor het
land heen en weer zwaait als
de slinger van een pendule.
Van een middeleeuws konink
rijk tot een moderne maat
schappij. Veranderingen
moeten stap voor stap gaan,
willen ze blijven. China wil
veranderen via economische
bloei. En ik denk dat zo'n bloei
op den duur de beste garantie
is voor democratie. Ik geloof
dat de liberalisatie, ondanks
de gebeurtenissen op Tienan-
men-plein, niet gestopt is.
Maar ik weet ook dat het por
tret van Mao nog altijd op dat
Tienanmen-plein naar ons
staart. En de Chinezen hebben
dan wel kritiek op allerlei lei
dende figuren gehad, aan Mao
zelf durft niemand te begin
nen. Dat zal nog een heel lange
weg worden. Het is ongeloof
lijk hoe de angst voor Mao in
mensenlevens is gekropen. Zo
erg dat mensen hun werkelij
ke gevoelens verwarren met
de gevoelens waarmee ze geïn
doctrineerd zijn. Het is toch
onvoorstelbaar dat een land zo
ver kan komen, dat men de
martelaar oprecht bedankt
voor de marteling, omdat die
verdiend was? Mao blijft nog
FOTO DIJKSTRA
onaantastbaar. En een Chinees
weet niet wat hij met de stapels
kranten moet doen, waarin fo
to's of uitspraken van Mao
staan. Weggooien is een mis
daad. Maar ze op een stapel la
ten liggen is ook slecht, want
Mao vergeeld, of de
knagen gaten in hem".
Wanneer ze haar reis langs de
landen waar 'Wilde zwanen'
verschijnt achter de rug heeft,
rest er voor Jung Chang dan
ook möar één plan: een kriti
sche biografie van Mao. „Die is
nog nooit geschreven", zegt ze,
„noch door geen dissident".
Jung Chang: 'Wilde zwanen',
uitgeverij Amber, vertaling
Paul Syriër. Fl. 59,50.
Muziektheater Amsterdam: Sater-
zang 'Antigone' van Dirk Opstaele en
Luc Brewaeys door Lyrisch Ensem
ble Leporello. Muzikale leiding: Jan
Rispens. Felix Meritis, Amsterdam,
11/6/1992, Nederlandse premire. Hol
land Festival. Vandaag en morgen
'Ungeheuer ist viel. Doch
nichts Ungeheuerer, als der
Mensch.' Als onderdeel van
het Holland Festival beleefde
gisteravond de Saterzang 'An
tigone' van Lyrisch Ensemble
Leporello zijn Nederlandse
première in het Amsterdamse
theater Felix Meritis. Rondom
Hölderlins Duitse 'hertaling'
van het eerste stasimon (koor
zang) van Sophocles' 'Antigo
ne' in het Nederlands: veel
is monsterlijk, maar niets is
monstelijker dan de mens -
bouwde de Vlaamse regisseur,
choreograaf, en librettist Dirk
Opstaele zijn muziektheater
stuk 'Antigone'.
De eveneens uit België afkom
stige componist Luc Brewaeys
tekende voor de partituur,
waarmee hij zijn eerste compo
sitie voor muziektheater afle
verde. Dirk Opstaele kan men
in het Festival onderhand ver
welkomen als een oude beken
de: in eerdere edities heeft
men reeds met hem kennis
kunnen maken middels de
kleinschalige produkties 'Ca
denza' en 'Oog van de dag'.
De legende van 'Antigone', zo
als die werd overgeleverd in de
tragedie van Sophocles, han
delt over de lotgevallen van
deze gedoemde dochter van
Oedipus, die haar in de The-
baanse Oorlog gesneuvelde
broer Polynices begraaft. De
interim-heerser van deze stad,
haar oom Creoon, neemt haar
hierom getergd gevangen,
waarop zij zelfmoord pleegt
met alle gevolgen van dien om
de tragedie maar even in twee
zinnen te comprimeren. Dit al
les is slechts in beperkte mate
aanschouwelijk gemaakt in
Leporello's Saterzang 'Antigo
ne'.
Wat is er dan wel te zien? Een
inclinerend plateau van hout
doorsnede ongeveer zes
meter - dat draait zo gauw er
aan de hoge kant maar een
voet wordt opgezet. De zwaar
tekracht draagt zorg voor de
beweging.
Met deze schijf wordt ge
speeld. Het plateau verzinne
beeldt de wereld, het leven;
met dien verstande dat ook de
gestorvenen hernieuwd wel
kom worden geheten op schijf.
Om en op deze carrousel dan
sen, springen, rennen en zin
gen de acteurs in shabby kle
dij. Aan weerszijden van de
schijf staan twee percussionis
ten, omringd door hun instru
mentarium.
Wat is er te horen? Een elek-
tro-akoestische compositie:
prikkelend abstracte geluiden
op band, alternerend met
zang-en spreekkoren, daarbij
veel live percussie. Dit slag
werk varieert van harde mono
tone tromroffels, uiterst syn
chroon uitgevoerd, tot etheri
sche klanken, afkomstig van
buisklokken of een door een
strijkstok aangesproken vibra
foon.
De krachtige choreografie is
een lust voor het oog, van de
gestileerde schermutselingen
tot de minutieus uitgetekende
ensembles op het plateau. In
ventief en sympathiek tegelijk
is de assimilatie van een invali
de zanger. Als de profeet Tire-
sias is voor hem, voortbewe
gend in rolstoel of op krukken,
een volwaardige rol wegge
legd.
Het agglomeraat van teksten
van de hand van Aeschylos,
Hölderlin, Montesquieu, Wal
ter Benjamin, Anouilh. Her
der, en weet ik wie al niet
meer, is regelmatig onver
staanbaar, niet te volgen, en
leent zich absoluut voor diep
gaande speculaties. Wat de uit
komst hiervan ook moge zijn,
het is doodeenvoudig theater
van grote klasse. Een variatie
over het thema 'Antigone', een
theatraal ballet met spierbal
len dat het monsterlijke in de
mens tot een esthetisch
schouwspel verheft. En de 'Un
geheuer'? Die toverde in zijn
rudimentaire, bijna middel
eeuwse koorzetting bij mij
beelden op het netvlies van de
verschrikking van een laatste
gang naar de Inquisitionele
brandstapel. 'Der Toten künf-
tigen Ort nur zu fliehen weiss
er nicht'.
Robert ten Brink
naar Veronica
HILVERSUM - De VARA
raakt spelletjesleider Robert
ten Brink kwijt. Ten Brink
stapt over naar Veronica. Voor
die omroep gaat Ten Brink in
het nieuwe seizoen twee pro
gramma's maken. Door de
transfer moet de VARA op
zoek naar een nieuwe presen
tator voor het spelletje 'Lingo'.
Jpzwepende
tipsy Kings
Orgaan in
llpaanse galm
Tfecert van The Gipsy Kings met:
akfolas Reyes (zang, gitaar), Tonino
liardo (solo-gitaar), André Reyes
ir), Canut Reyes (gitaar), Paco
rdo (gitaar) en Diego Baliardo
Ahoy', Rotterdam. Gister-
Jen lijk is de Rotterdamse
)y' een vreselijke concert-
Hij werd er niet voor ge-
'd, dus klagen heeft geen
En normaal gesproken is
podiumvolume groot ge-
om er volledig in te wor-
opgenomen, en dan ont-
it de bezoeker simpelweg de
ie galm die in het sport-
>is zit. Dat is anders als je
;eling wordt geconfron-
met zes gitaren die op
opzwepende wijze het
an se temperament leven
blazen. Dan schrik je wel
hoewel het geluid, vooral
iet eerste half uur, sterk te
isen overliet, kon het de
itvreugde, van een eigen
maar matig gevuld Ahoy'
drukken. The Gipsy Kings
in de concertganger, voor-
8 Jegen het einde, in vuur en
vlam. Gezegd moet worden dat
het Spaanse zestal het weer
mee had: het was een mooie
zomeravond, maar wie in
Spanje wel eens een popcon
cert in een stierenvechters
arena heeft bijgewoond, weet
dat Ahoy' een erbarmelijke
surrogaat is. Er is bijna niets
mooier dan (muzikaal) te wor
den opgezweept door de klan
ken van Spaanse muziek in
een perfecte akoestiek tijdens
een zwoele zomeravond in de
buitenlucht (of het kwam door
mijn buurvrouw, dat kan ook).
Gisteravond, tijdens het ruim
anderhalf uur durende optre
den, klonk de muziek van het
zestal soms als een symfonie,
die echter al zijn schoonheid
en intimiteit verloor in een
galm. Later werd het beter,
maar nooit echt mooi. Boven
dien misten The Gipsy Kings
zelf enigzins de bevlogenheid
die vorig jaar tijdens hun op
treden wel aanwezig was. Ze
regen vocale en instrumentale
nummers met veel vakman
schap aan elkaar, maar de ech
te passie ontbrak. Alleen solo
gitarist Tonino Baliardo vlam
de soms op gedreven wijze.
Voor het publiek werd het een
avond tussen zitten en staan
De Gipsy
Kings zetten
het publiek in
vuur en vlam.
FOTO: PR
(Ahoy stond vol stoelen) en
toen na de pauze de uiterst
sentimentele start werd door
broken met muzikaal vuur
werk, ging iedereen, op be
scheiden wijze, door het lint.
Hoewel The Gipsy Kings wel
gecharmeerd waren, van deze
spontane acties, zijn ze inmid
dels te veel entertainer gewor
den om zich er door te laten in
timideren. Er kon precies één
magere toegift vanaf voor ze
definitief voor de kleedkamer
kozen. Voor velen was het een
wat koude douche na de warm
te van het uitbundige Spaanse
feest.
STERDAM - Het Amster-
Fonds voor de Kunst
dr£ft de Professor Pi-prijs 1992
'gekend aan de tekenaar
5 Müller. Hij krijgt de prijs,
an een geldbedrag van
00 gulden is verbonden,
zijn spotprenten in NRC
Handelsblad. Het Amsterdams
Fonds voor de Kunst heeft dit
gisteren bekendgemaakt. Vol
gens de jury valt het werk van
Müller op door een persoonlij
ke tekenstijl, die heel verfijnd
is. „Zijn werk is een combina
tie van grote vakkundigheid
met een zeer persoonlijke stijl,
die hij naar wens varieert zon
der aan eigenheid te verliezen,
gevoegd bij een grote gevoelig
heid voor de absurde kant van
de problematieken en gebeur
tenissen die hij onder de loep
neemt. Men krijgt de indruk
dat hij sardonisch grijnzend
aan het werk is: zijn wanhoop
of razernij over het „gedoe"
van zijn soortgenoten probeert
te tenmperen", aldus het jury
rapport. Müller krijgt de prijs
op 23 oktober in het Amster
damse Paradiso overhandigd.
