Twee jongens terug naar Indië
Geldwolf Dire Straits brengt yuppie-rock
Geslaagd experiment
1
keicbe
Cotvicwit
KUNST/RTV
13
Uidi en Porcelijn krijgen
jrijs Münchener Biennale
>ire Straits: levende reclamezuil om tournee te kunnen betalen
'roede mamenten in Video's Eenakterfestival Aldo Ceccato als klanken-tovenaar
ZATERDAG 30 MEI 1992
persoo -l
slaaen IJ
079-3ft
071-2
015-61
VISTERDAM Pierre Audi
i David Porcelijn van de Ne-
irlandse Opera hebben tij-
:ns de 3e Münchener Bienna-
voor hun produktie 'Snat-
ed by the Gods/Broken
rings' de BMW Musikthea-
rpreise toegekend gekregen,
igisseur Audi ontving de
s voor de beste enscenering
dirigent Porcelijn voor de
ste muzikale interpretatie,
is gisteren tijdens een pers-
iferentie in München be-
ïndgemaakt. De twee uitge-
erde werken zijn van de
nd van de Indiase compo
nist Param Vir en werden ge
schreven in opdracht van de
Münchener Biennale. Eerder
deze maand beleefden zij in
Amsterdam hun wereldpre
mière. De produktie van de
Nederlandse Opera werd door
publiek en pers ontvangen als
de beste produktie van deze
festival-editie. De publieke
waardering werd door de ze
venkoppige jury omgezet in of
ficiële erkenning. In totaal
werden zes prijzen toegekend,
waarmee in totaal 100.000
Duitse Marken aan prijzengeld
te verdelen viel.
Overzee. Concept en spel: Mike van
Alfen en Peer van den Burg. Spel:
Jasja Musatov. Begeleiding: Jeroen
Kriek. Decor en kostuums: Carly Eve-
raert. Gezien op 29 mei in Korzo, Den
Haag. Herhaling: Vanavond.
De Indische jongen is tenger,
rustig en onverstoorbaar, de
blonde Fries is beweeglijk,
wantrouwend en staat onwen
nig tegenover de nieuwe we
reld waarnaar hij kennelijk op
weg is. De twee jongens zijn op
weg naar Indonesië, vertelt het
programma, waar hun vaders
hebben gevochten. Die wereld
van vroeger kennen ze alleen
uit verhalen en die hebben ze
verwerkt in de bewegingsvoor
stelling 'Overzee'. Herinnerin
gen aan heldendom, schuld,
roots en ontheemding zijn uit
gangspunt voor het bewe
gingsmateriaal in de voorstel
ling. Gepraat wordt er nauwe
lijks.
De verhouding tussen de twee
reizigers wordt duidelijk in
een spel rond het bemachtigen
van een hangmat. Van den
Burg jongleert koortsachtig
met zijn hutkoffer, waarin on
der andere een kikker zit. Een
stukje thuis mee op reis. Van
Alfen blijft stoïcijns onder zijn
gedoe, rookt een kretek en
helpt hem als hij weer wat on
handigs doet, wat uiteindelijk
het ijs breekt.
Er is nog een derde speler. Jas
ja Musatov kreeg zijn theatero
pleiding in Petersburg en
woont al een paar jaar in Ne
derland. Hij begint de voorstel
ling met een dans met prachtig
beweeglijke handen op game-
lanmuziek. Hij speelt de rol
van een mysterieuze derde,
een soort stille-krachtfiguur.
Het is boeiend om naar hem te
kijken, maar wat zijn functie
precies is, werd me niet echt
duidelijk.
De Nederlandse spelers van
Overzee kennen elkaar van de
mime-opleiding. Peer van den
Burg is meestal te zien bij de
interessante Friese mime-
groep Suver Nuver. Hij werkte
al eerder samen in 'Albert A'
van Wouter Steenbergen. Sa
men bedachten ze redelijk ori
gineel bewegingsmateriaal
voor 'Overzee', maar ik had
graag wat meer lijn in de voor
stelling gezien. Hoewel er
mooie overgangen zijn, blijft
'Overzee' toch vooral een ver
zameling flarden. Boeiende
flarden over het algemeen, dat
wel.
Ontslag leidster Theater van het Oosten
ARNHEM - Het bestuur van Theater van het Oosten heeft artis
tiek leidster Agaath Witteman wegens diepgaande conflicten
ontslagen. Dat blijkt uit een brief die aan alle medewerkers van
het toneelgezelschap is verzonden.
Formeel wordt het contract van Witteman per 1 augustus van dit
jaar niet verlengd. Als reden daarvoor wordt „de wijze waarop
Witteman intern inhoud geeft aan haar artistieke leiderschap"
genoemd.
Bekend is dat er al langere tijd conflicten zijn tussen Witteman
en andere vrouwen die leidinggevende posities bij het toneelge
zelschap hebben. Agaath Witteman heeft laten weten ontslag te
zullen aanvechten. Zij heeft inmiddels een advocaat in de arm
genomen.
Cees Slinger krijgt de Duke of Duketown-award
DEN BOSCH - Jazzpianist Cees Slinger (63) krijgt dit jaar de
Duke of Duketown-award. De prijs bestaat uit een beeldje dat
een saxofoonspelende hertog voorstelt. Dit heeft de Stichting
Jazz in Duketown bekendgemaakt. De stichting noemt Slinger
één van de meest vooraanstaande jazzpianisten van Europa. Het
beeldje wordt op 5 juni uitgereikt.
JETBELGRAVER
Concert Dire Straits. De Kuip, Rotter
dam. Gisteravond. Herhalingen: 30
mei en1 juni.
Mag je iemand een geldwolf
noemen als hij uit pure gemak
zucht voor een voetbalstadion
kiest, terwijl hij in een concert
hal thuishoort? Dire Straits is
zo'n geldwolf, want wie de met
romantiek doorspekte muziek
van de Engelse groep kent,
weet dat het de intimiteit van
een concertzaal verdient om
tot zijn recht te komen.
Gisteravond, tijdens de eerste
van drie Nederlandse concer
ten in de Rotterdamse Kuip,
werd keer op keer bewezen,
hoe zanger, gitarist Mark
Knopfler co moedwillig de in
wezen prachtige muziek ver
krachtten omwille van de
grootste gemene deler. Hoe de
groep ook zijn best deed, alle
schoonheid ging verloren in de
wind. Het is trouwens frappant
dat mensen nog steeds geld
blijven uitgeven voor dit soort
gebeurtenissen. Behalve het
gebrek aan sfeer, moet je een
verrekijker gebruiken of op de
(te kleine) videoschermen tu
ren om je favoriete gitarist aan
het werk te zien. Dat zou toch
verboden moeten worden.
Welk plezier Dire Straits er
precies aan beleeft, is ook niet
helemaal duidelijk. Mark, nog
altijd een fantastisch gitarist
en solist (met dat typische
Knopfler-duimpje) speelt het
werk zoals hij het op de plaat
heeft gezet. Niks geen ander
arrangement, hoogstens een
wat voorspelbare verlenging
van de nummers door middel
van een gitaar, saxofoon of pia
nosolo. Dat moet toch ook hem
gaan vervelen? Hij kreeg het
in De Kuip in elk geval niet
voor elkaar de aandacht blij
vend vast te houden, hoewel
hij een aardige balans had ge
vonden tussen zijn meer swin
gende en meer romantische
werk met favorieten als 'Sul
tans of Swing', 'Romeo and
Julliet', 'Private Investiga
tions' en 'Telegraph Road'. Het
steeds rumoeriger wordende
publiek, uiten zijn ingehouden
onvrede op een gegeven mo
ment in een massaal olé-ge-
roep. Mark dacht deze uiting
muzikaal te moeten onder
steunen waarna het hek hele
maal van de dam was. Daarna
stond hij er bij en keek er naar.
Het pleit voor Dire Straits dat
ze de muziek niet verpakken
in een theaterale show. Eigen
lijk gebeurt er op het podium
helemaal niets. Dat zou niet
erg zijn al het op een of andere
manier wordt gecompenseerd,
maar dat gebeurt niet. Knopf
ler houdt zijn mond, tenzij hij
zingt. Dodelijk vervelend dus,
dat in muzikale compensatie
niet wordt vergoed. In het be
gin zipgt hij zwak, zingzegt ei
genlijk meer en hoewel de mu
ziek soms wonderlijk mooi uit
de luidsprekers komt, wordt
niemand er echt door ver
warmd. Mark blijft te netjes, te
yuppie en als hij dan na ruim
anderhalf uur echt uit de band
begint te springen en iedereen
op de stoelen krijgt, kiest hij
voor de kleedkamer. Vreemd.
De enige redding voor Dire
Straits lijkt de concertzaal, of
is dit gewoon de laatste tour
nee? Dan was het een dodelijk
vervelend afscheid van een
groep, die na de schitterende
elpee 'Making Movies' eigen
lijk al op zijn retour was.
De bewoners van 'nummer 28' met Ed van Thijn (r). De burgervader verwelkomde ze zeven maanden te
rug op feestelijke wijze.
FOTO: KRO
uwhindHOVEN - Van de
2 nf'fl)gr0ePen °P toer"
nie s gaan, is 95 procent be-
m^t een sponsor in
t te gaan. Zelfs een
15- 6brgewinterde tegen-
2Jnder als Prince zou nu
zijn reclame te ma-
3h voor een bepaald pro-
kt of bedrijf. De belang-
pte reden daarvoor is
norge!d te vergaren om de
ïdgang rond de wereld
kunnen betalen. Dat
SFrank van Hoorn, be
ielaar in zogenoemde
rtainment marketing.
Insoring van popgroepen
taat sinds het einde van de
!n zeventig en is uitge-
eid tot een wereldwijde mil-
jien-industrie. Een treffend
(rbeeld van muziek en spon
ing is de popgroep Dire
aits die gisteren in de Rot-
iamse Kuip aan haar serie
vier Nederlandse concer
ns begonnen.
reeks is ook het startsein
een nieuwe reclamecam-
ine van Philips. Zes jaar ge-
En ging Dire Straits met de
Ittronica gigant in zee om re-
me te maken voor de cee-
d li. Nu is het de digitale com-
Jt cassette (dcc) die door
Ippfler en de zijnen onder de
idacht wordt gebracht. Een
idukt dat overigens pas in
ttember op de markt komt.
kende reclamezuilen
e Straits wordt de komende
maanden gevolgd door leven
de reclamezuilen als Genesis
(voor Volkswagen), Michael
Jackson (voor Pepsi) en Elton
John (voor Coca Cola Light).
„De sponsoring grijpt om zich
heen, bijna elke groep wil wel
met een bedrijf in zee", zegt
Van Hoorn. „Maar er zijn ook
groepen die er niets van
moeten hebben. U2, Sinead
O'Cönner, Bruce Springsteen
zijn daar treffende voorbeel
den van"
Volgens de 'makelaar' was het
de Rolling Stones die zich in
1981 voor het eerst inlieten
met sponsors. De toernee door
de Verenigde Staten werd
mede bekostigd door het par-
fummerk Jovan. In Europa
werd het vijftal in 1982 ge
steund door TDK. Op zijn kan
toor in Amsterdam krijgt Van
Hoorn aan de lopende band
verzoeken van bekende en
minder bekende artiesten die
een sponsor zoeken. Ze kun
nen lang niet allemaal worden
gehonoreerd. „Guns 'n Roses
wilde bij voorbeeld per se een
dranken- of sigarettenfabriek.
Dat is mij niet gelukt en nu ko
men ze met een wodkamerk
uit de Verenigde Staten".
Voor Philips is Dire Straits een
uithangbord met een gouden
randje gebleken. De compact
disc is mede dankzij de Britse
popgroep doorgebroken en ge
meengoed geworden. Stefan
Kok, als marketing communi
cations manager bij Philips
consumer electronics verant
woordelijk voor de wereldwij
de reclame-campagnes, ver
wacht dat dit voor de dcc ook
zal opgaan. „Het is hetzelfde
scenario als vijf jaar geleden;
alleen doen we er nog een
schepje bovenop", zegt hij.
Van cruciaal belang voor Phi
lips is dat het beschikt over
een eigen platenmaatschappij:
Phonogram. Die ceedee's
moeten tenslotte ook worden
afgespeeld.
Doelgroep
Kok: „Wij zochten naar een ar
tiest die muziek maakte die
paste bij het imago dat wij voor
de cd wilden ontwikkelen. Het
werd Dire Straits. De groep
was al wereldwijd bekend zo
dat we aan één programma ge
noeg hadden. De Britten had
den veel fans in onze doel
groep; mensen tussen de 20 en
40 jaar. Bovendien was de mu
ziek kwalitatief bijzonder goed
waarmee de kracht van de cee-
dee kon worden benadrukt".
De kwaliteit van de beide pro-
dukten en niet de betaling
voor de reclame hebben vol
gens advertising manager Kok
Mark Knopfler doen besluiten
met de elektronica-gigant in
zee te gaan. De groep heeft
zelfs gekleed in witte fabrieks-
jassen een bezoek gebracht
aan een compact disc-fabriek
van Philips. „Knopfler is niet
zozeer een commercieel den
kend mens", beweert Kok.
„Een frisdrank-firma heeft de
groep vier keer zoveel geboden
als wij. Hij is geïnteresseerd in
de technologie. Hij wil dat ie
dereen zo goed mogelijk zijn
muziek kan beluisteren".
Frank van Hoorn zegt maar
één reden te kunnen beden
ken waarom artiesten met een
sponsor in zee gaan: poen. „Up
toernee gaan kost veel geld.
Zelfs megasterren kunnen het
zich niet permitteren op een
concertserie miljoenen gul
dens toe te leggen. De 'Glass
Spider Tour' van David Bowie
kon destijds alleen maar wor
den uitgevoerd dankzij een
sponsor".
35 pagina's
Manager Kok van Philips wil
niet zeggen hoeveel geld het
concern in Dire Straits steekt
maar volgens Van Hoorn loopt
het in de miljoenen dollars.
Het contract tussen Dire
Straits en Philips telt 35 pagi
na's. Daarin is vastgelegd wat
de groep wel en niet wil doen.
„Knopfler bepaalt", zegt Kok.
„Hij heeft zelf de slogan be
dacht die onder zijn foto's
staat. Die prenten worden ge
maakt door zijn favoriete foto
grafen. De tv-commercial met
'Calling Elvis' is vervaardigd
door Steve Barron die ook de
clip voor het nummer maak
te".
Voor Nederlandse groepen be
staat bij het bedrijfsleven
slechts weinig belangstelling
als het gaat om reclamemaken.
Van Hoorn: „Ik word platge-
beld door groepen die een
sponsor zoeken pnaar er zijn
geen Nederlandse musici met
uitstraling, een goed imago of
trekkracht. Candy Dulfer of
Clousseau misschien, maar
zeg nu zelf: als ik voor hetzelf
de geld een internationale
groep kan krijgen, wat moet ik
dan met bij voorbeeld Henk
Westbroek?".
Nummer 28. Jeugdserie (laatste afle
vering). KRO-televisie. Nederland 1
om 18.25 uur. Zondag.
HILVERSUM - Soms
had het veel weg van een
soap en wie de moeite
neemt de opnamen van de
KRO-jongerenreeks
'Nummer 28' nog eens op
zijn gemak terug te kij
ken, krijgt zomaar de ba
sis voor een langlopende
serie aangeleverd: jonge
ren voor het eerst op ka
mers, een prachtig televi
sie-onderwerp.
De makers van 'Nummer 28'
zullen dat bevestigen. Zij hiel
den zich eenendertig weken
lang bezig met zeven jongeren,
die de eerste stappen zetten
naar zelfstandigheid. Zij scho
telden de kijker prachtige tele
visie voor. En wie de moeite
nam zijn avondeten op het rit
me van de tv-beelden te verte
ren, werd aanvankelijk gevan
gen door de 'onschuld' en later
door de 'soepelheid' waarmee
de jongeren in hun interviews
de kijker bespeelden. „Ik heb
alle afleveringen op video op
genomen. We kijken ze soms
wel- eens met z'n allen terug.
Wat mij dan vooral opvalt is,
dat we heel snel volwassen zijn
geworden", laat Rowena Kerk-
hove (18) weten.
We zullen ze missen.
Kinderen,
De reden dat Rówena de pro
gramma's heeft vastgelegd, is
doorspekt met een nostalgisch
tintje. „Dan kan ik later mis
schien tegen mijn kinderen
zeggen: kijk dat deed ik zoveel
jaar geleden".
Jan Jaap Weidema (20), de
corpsbal van het gezelschap,
staat gezellig wat te keuvelen
als hem door een medewerker
van On Air TV, de maker van
de reeks, wordt gevraagd de
deur te openen als er wordt ge
beld. „Al die weken hebben we
niets in scène gezet en nu het
bijna voorbij is, moet ik ineens
'spontaan' de deur gaan ope
nen", zegt hij lachend.
Bedenker Erik Latour heeft
even eerder laten weten dat
het voor On Air TV een ver
schrikkelijk experiment was
om te doen, maar wel heel
leuk. Erik: „Wat ik ongeloof
lijk vond, was dat ze het op ka
mers wonen in Amsterdam
binnen drie weken onder de
knie hadden. Aan de andere
kant gebeurde er precies waar
we (stilletjes) op hadden ge
hoopt. Ze maakten namelijk
alle beginnersfouten van de
doorsnee kamerbewoner. Wat
we wel hebben gemerkt, en dat
bevalt mij wel, is dat er geen
camera is die het leven kan te
genhouden".
Cameraman Joost herinnert
zich nog hoe hij moest toekij
ken, terwijl het zevental een
kapot kraantje ging repareren.
„Ze waren vergeten het water
af te sluiten, maar ondertussen
wel met een grote sleutel aan
de slag gegaan. Mijn handen
jeukten en het liefst had ik ze
een helpende hand toegesto
ken, maar dat mocht ik. in ver
band met de authenticiteit,
niet. Het enige dat ik de came
raman heb toegefluisterd is:
het is beter als je wat stappen
terug doet, het wordt hier
straks een waterballet".
Het zevental werd uit 37 men
sen gekozen om hun openheid
en verschil. Erik: „Het grote
voordeel was ook dat ze geen
van allen per se op televisie
wilden. Nu ik terugkijk moet
ik vaststellen dat Joris van
Vuuren (20) minder alternatief
was, dan ik eerst vermoedde".
Niet vanzelf
Het Filmen ging niet altijd van
zelf. Erik: „Nadat de eerste
feestvreugde was verdwenen,
kregen we een moeilijke perio
de. De vrolijke democratie
werd weliswaar op de proef ge
steld, maar ondertussen had
den ze met de camera leren
omgaan. In het begin ontston
den er dankzij de camera con
flicten, later wisten ze perfect
hoe ze privé-zaken buiten
beeld moesten houden. En dat
was soms jammer. Ik had wel
eens zo iets van: wat moet ik ze
nu weer vragen. Daar kwam
verandering in toen de serie
zijn einde naderde en het ze-*
vental bij voorbeeld op zoek
moest naar een nieuwe kamer.
Dan is zo'n tien minuten uit
zending eigenlijk te kort".
Wie het wel en wee van San-
der, Joris, Jan Jaap, Rowena,
Carolien, Deborah en Brenda
heeft gevolgd, weet hoe zich
voor de camera een paar knal
lende ruzies afspeelden over
bij voorbeeld het schoonmaak-
rooster van Deborah (19), maar
zag ook hoe (een steeds slape
riger ogende) Jan Jaap verliefd
werd op Carolien (18). De
meeste brieven kwamen bij de
KRO binnen na de uitzending
over het stelen van fietsen in
Amsterdam. Erik: „Wat mij is
opgevallen na al die weken is.
dat de televisie geen invloed
heeft gehad op hun leven. Ze
zijn zich niet als sterren gaan
gedragen".
Jan Jaap: „Ik werd wel eens
herkend op straat, maar dat
vond ik niet erg. De enige keer
dat ik mij daaraan heb geër
gerd, is op Koninginnedag
toen wat dronken mensen er
over begonnen".
Dagboek
Wat 'Nummer 28' heeft ge
leerd, is dat het medium niet
geschikt is voor een echt dag
boek. Dat is simpelweg veel te
tijdrovend. Erik: „'Nummer
28' is een leuke manier van te
levisie maken, maar het is
moeilijk om het gewone leven
op deze manier te volgen".
De tien minuten durende afle
veringen lieten langzaam een
verschuiving zien van gefilm
de levensschetsen naar inter-
viewfragementen. Erik: „Het
moeilijkst elke week was het
zoeken naar de vorm van het
verhaal. Dat raamwerk ont
stond eigenlijk pas op de mon
tage-tafel. Sommige afleverin
gen waren om die reden pas ze
ven minuten voor uitzending
klaar. In het begin is het heel
erg aftasten. Zo hebben we van
cameraman moeten wisselen
omdat hij zijn commerciële
klanten dreigde te verliezen.
Hij moest altijd klaar staan
voor als er iets gebeurde. Die
eerste weken hadden we soms
ook zeven uur aan materiaal,
later was dat niet meer dan
twee uur".
„Na een aantal weken hadden
we een systeem ontwikkeld
om de opnamen wat gestroom-
lijnder te laten verlopen. De
mooie momenten in beelden
vangen, is toch een kwestie
van goed luisteren. En alle ze
ven bleken het goede vertel
lers te zijn. Dat heeft ook de
vorm bepaald".
Gabriël Maassen, eindredac
teur jeugd van de KRO-televi
sie vindt 'Nummer 28' een ge
slaagd experiment. „Gebleken
is datje weken lang enerveren
de televisie kan maken, zo echt
als het leven zelf'.
Of er een vervolg komt, betwij
felen zowel Gabriël als Erik.
„Misschien doen we bet over
vijftig jaar nog een keer over
en laten we zien hoe het zeven
tal zijn eerste weken in het be
jaardenhuis slijt".
(elgroep Video: Eenakterfestival.
Kijkse Schouwburg, Rijswijk.
van tière: gisteravond. Herhaling:
rf. |lor
*JGI
IGELA VAN KLEEF
leelgroep Video nam heb
I zo nauw met de diverse
Drs voor het eenakterfesti-
dat gisteravond onder de
»er Selvallige regie van Marga
in première ging. Sum-
re aanduidingen kunnen
4 sprekend zijn. Hier waren
Voornamelijk onverzorgd.
lr er waren wel goede mo
lten in de vijf eenakters die
vlot tempo werden ge-
fcld.
In 'Vingers aan de macht' van
Kees Holierhoek wordt op klei
ne schaal en op verschillende
fronten strijd om macht ge
voerd. Het ene meisje speelt
treiterig de baas over het ande
re. Zij wordt op haaf beurt
weer overheerst door een inva
lide jongen, die voorts zijn
handicap gebruikt om de
gunst van volwassenen te win
nen. De spelers van deze een
akter zorgden meteen voor een
van de hoogtepunten van de
avond. Vooral Sandra Krens
was heel duidelijk aanwezig
als de pesterige Lia. 'Norma'
van Alun Owen, over een
vrouw, die haar buitenechtelij
ke relatie klakkeloos en onbe
zorgd verbreekt, werd weinig
overtuigend gebracht. Er was
iets kinderachtigs in de sfeer,
alsof de regisseur nog niet los
was gekomen van het vorige
spel. 'Rustplaats' van David
Campton werd in het program
ma 'terugkijkend op het leven'
genoemd. Het bleek voorna
melijk een vooruitzien op de
dood te zijn. Met name de
vrouw van het oudere echt
paar, waar het hier om draait,
wordt geobsedeerd door de
plaats waar zij zal worden be
graven. Hans Brink was volko
men overtuigend als de oude
man, die zich al dat gepraat liet
aanleunen.
Het gegeven is hier een man
die bij een psychiater en diens
assistente komt omdat hij on
gelukkig is en verwacht dat
daar wel even iets aan kan wor
den gedaan. Hij ziet kans door
zijn gedrag de beide hulpverle
ners danig in verlegenheid en
tot wanhoop te brengen. Brink
speelde die man genuanceerd,
onnadrukkelijk en duidelijk
tot in de meest achteloze fluis
tering. Theo Koers en Liesbeth
Noorlander leverden heel goed
tegenspel. Net als in de eerste
eenakter had de regisseur hier
het aanwezige talent uitste
kend gebruikt en in een func
tionele mise-en-scène gezet.
Dit was het tweede hoogtepunt
van de avond. Daarna ging het
programma als een nachtkaars
uit met 'Aftellen' van Alan
Ayckbourn.
In
Aldo Ceccato, de Italiaanse
maestro die gisteravond het
Residentie Orkest leidde,
kan met recht een oude rot in
het vak worden genoemd.
Hij stond voor tal van orkes
ten waaronder het Ameri
kaanse Detroit Symphony
Orchestra, het Symfonie-or
kest van het Noorse Bergen,
gaf gestalte aan Hamburger
Philharmoniker en hij is ver
bonden aan Radio Italiano.
door. In de afgelopen seizoe
nen trad hij vele malen bij het
orkest op als gastdirigent, ook
maakte hij met het orkest een
succesvolle tournee door Oos
tenrijk en Zwitserland. Het
waren César Franck en Robert
Schumann die de ingrediën
ten leverden voor het concert
van gisteravond. Een program
ma dat Ceccato de mogelijkhe
den bood zijn gevoel voor orke
strale kleuren, voor expressivi
teit en voor muzikale levendig
heid te demonstreren. Een zel
den gehoord werk van Franck
is Les Eolides naar het gelijk
namige gedicht van Leconte
de Lisle als uitgangspunt. Cec
cato toverde met kleuren,
hield de orkestklank transpa
rant en tilde de compositie bo
ven zich zelf uit. Van een ge
heel ander kaliber is de vierde
symfonie van Schumann.
Deze, zijn laatste symfonie,
schreef hij tussen de jaren
1841 en 1851. Schumann geeft
in dit opus 120 alles wat hij te
geven heeft op het gebied van
romantiek en van melodieuze
pracht, Ceccato onderstreepte
deze elementen. Concertmees
ter Jaring Walta liet zich op
welluidende wijze horen in het
solo-aandeel in het tweede
deel, de Romanze. Als geheel
een boeiende, pittige en ont
spannen weergave. Solist op
dit concert was de Franse pia
nist Jean-Bernard Pommier.
Hij vertolkte een tweetal wer
ken: Konzertstück opus 29 van
Schumann en de Variations
symphoniques van Franck.
Met zijn Konzertstück schreef
Schumann een merkwaardige
compositie. Het is een werk vol
invallen, soms zelfs vondsten,
maar aan de uitwerking komt
hij onvoldoende toe. De Sym
fonische variaties van Franck
is een absoluut meesterwerk,
een verrukkelijk tweegesprek
tussen solist en orkest. De ver
tolkingen slaagden niet opti
maal. Op de één of andere ma
nier spraken Pommier en Cec
cato niet geheel en al dezelfde
muzikale taal.
