reronica is deze zomer in Amerika
R!
P Campbell: „Het gaat mij er
>m dat ik gevoel overbreng"
KUNST/RTV
15
Vlaams gezelschap De Korre brengt melancholiek juweeltje
„Investeren in musea
goed voor economie"
Eco schrijft sprookje
voor textielfabrikant
id&zQowiant
ZATERDAG 2 MEI 1992
>rdruk historische glascatalogus
J5TRICHT - Een zestig jaar oude catalogus van de NV Kris-
,ie Maastricht is onlangs in herdruk genomen. Een product
le Lochemse uitgeverij Antiek. De catalogus is in z'n oor-
kelijke vorm en kleuren gereproduceerd, op dezelfde
Je zware papierkwaliteit.
pnige hedendaagse toevoegingen zijn een voorwoord van
[voorzitter M. Slingelenberg-van der Meer van de Vereni-
J van Vrienden van Modern Glas en een ISBN-nummer met
ppjescode.
voorwoord beschrijft de (voor)geschiedenis van de in 1925
lichte Kristalunie. De catalogus is historisch van belang om-
hij een omslag in het vormgevingsbeleid bij de Kristalunie
jkeert. Slingelenberg herinnert aan de behoudende opstel-
wan de Maastrichtse glasindustrie. Stijlveranderingen zoals
Nouveau, Jugendstil of Nieuwe Kunst gingen aan Maastricht
[bij-
fascimile uitgave is een initiatief van de Vrienden van Mo-
ji Glas. Eerder al is op deze manier een Leerdam-catalogus uit
I heruitgegeven. Catalogus NV Kristalunie Maastricht 1932
j. Uitgeverij Antiek, Lochem, 25.50 gulden.
De Korre speelt Hotel Terminus van
Filip Vanluchene. Regie: Bob de
Moor. Decor en kostuums: Mare
Cnops. Licht: Dirk Vanreusel. Gezien
op 1 mei in het LAKtheater. Vanavond
herhaling.
In Engeland heb je ze vol
op, en in Vlaanderen vast
ook. Ze liggen nooit ver
van, maar ook niet aan
zee. De zoute wind knaagt
eraan, maar komt van net
te ver om klanten te trek
ken. Het leven is er be
perkt tot een stoffige uit
bater met personeel waar
iets mee is, anders zou het
daar niet zijn blijven han
gen.
Hotel Terminus is zo'n gerim
peld kustplaatshotel. Het
Vlaamse gezelschap De Korre
heeft in dat afbladderende de
cor een voorstelling gemaakt
met veel liefde voor dergelijk
verval. En voor het toneel.
Drie mensen bewaren bij de re
ceptie van het kleine wereldje
een wankel evenwicht: Gust,
de bejaarde baas, het kamer
meisje Diane en Norbert, een
doodgoeie jongen, maar niet
helemaal in orde. Gust houdt
de boeken bij en verdoezelt
hoe slecht het gaat, Diane
speelt patience met een stock
kaarten dat voor wonderen
zorgt, Norbert drinkt zijn bier
tje en droomt van Lourdes.
Gust schrijft de brieven voor
hem naar zijn broer en schoon
zus die daar vlakbij wonen en
leest de antwoorden voor.
Dan komt Vital, man van de
wereld. Hij pakt het kreupele
gezelschap al snel in, bijvoor
beeld door in te spelen op ang
sten (voor de inspecteur van
belastingen) en dromen (van
postzegels met Lourdes erop).
Maar ook hij droomt. Zijn ide
aal is een amour fou: hij zoekt
al jaren naar de vrouw die in
een tijgerpakje model stond op
de plaquette van zijn favoriete
motor, de Schotse Tiger. In Di
ane herkent hij haar. Zij pro
beert dat deel van haar verle
den al jaren in het ingeslapen
hotel onder te stoppen, maar is
toch nog gevoelig voor een
strelend mannenoog.
De verstoring van deze micro
kosmos brengt wonderen met
zich mee: de kapotte lift doet
het weer, en als Diane daarin
verdwijnt om het tijgerpakje
aan te trekken, is ze plotseling
spoorloos. Vital verliest haar
dus, blijft logeren en ziet haar
later nog eens opduiken uit
zee. Norbert wacht tot zijn
broer hem komt halen om naar
Lourdes te gaan, dat kan niet
lang meer duren. En Gust
denkt eerst dat het over is met
Hotel Terminus. Maar mis
schien is dat niet zo, en vult Vi
tal de nieuwe drieëenheid aan.
Doedelzakken verenigen de
dromen. Ze spelen Ave Maria
en zorgen voor een melancho
liek slotakkoord.
Het spel in Hotel Terminus is
wonderlijk mooi van eenvoud
en intimiteit. Jan Steen, een
leptosome kruising tussen Jim
van der Woude en Pierre Jans
sen, zorgt voor wat golfjes in de
stille vijver van alledag, maar
Diane (Brit Alen) en Gust (ge
speeld door regisseur Bob de-
Moor) worden pas wakker ge
schud door de komst van de
motorman (Dirk Buyse). Sa
men vormen ze een roerend en
door de schitterende tekst oor-
strelend kwartet. Hotel Termi
nus is toneel dat stiltes kan la
den met spanning en bewijst
hoe effectief en subtiel het
kleine gebaar kan werken.
AMSTERDAM - De overheid
kijkt teveel naar de kosten van
de gesubsidieerde musea en te
weinig naar de opbrengsten.
Dat zei drs. J.M. Timmermans,
voorzitter van de Nederlandse
Federatie van Vrienden van
Musea, vandaag ter gelegen
heid van het tienjarig bestaan
van de federatie in Haarlem.
Timmermans pleitte voor een
studie naar de economische
betekenis van cultuur voor de
nationale economie, toege
spitst op musea en monumen
ten. Het bezoek aan musea is
de afgelopen tien jaar gestegen
met dertig procent. „Cultuur is
een groeimarkt met een enor
me potentie en de economie
leert dat investeren in zo'n
markt zinvol is". Volgens Tim
mermans komen jaarlijks hon
derdduizenden buitenlanders
naar Nederland om hier musea
te bezoeken.
Nederland wordt op zaterdaga
vond 9 mei tijdens het 37e Eu
rovisie Songfestival in het
Zuidzweedse Malmö, verte
genwoordigd door de voorma
lige Surinamer Humphrey
Campbell (34). Hij zingt daar,
met steun in zang en dans van
zijn broers Carlo en Ben, het
liedje 'Wijs me de weg', ge
schreven door Edwin Schin»
scheimer. Het orkest van de
Zweedse televisie staat tijdens
die vertolking (als 23e en laat
ste op die avond) onder leiding
van Harry van Hoof. Campbell
won met 'Wijs me de weg' op
zondag 29 maart met 94 pun
ten het Nationaal Songfestival
in Hilversum, dat 1.485.000 te
levisiekijkers trok (voor Neder
land 3 een zeldzaam hoog aan
tal buiten de voetbal om). Toen
begon een nieuwe, ongewone
periode in de toch niet echt
prille loopbaan van Humphrey
Campbell, bijgestaan door ma
nager Tom Leeflang en vrien
din/collega Ruth Jacott. Camp
bell (geboren 26 februari 1958
in Moengo) is in Nederland
vanaf 1973. Van 1975 tot 1980
maakte hij deel uit van de
Twinkle Stars, de vaste band
van de Surinaamse zanger Os
car Harris. In 1987 voltooide
hij zijn zangstudie aan het Hil-
versumse conservatorium,
waar hij nu part-time docent is.
In 1988 trad hij toe tot de cast
van de succesmusical 'The Cot
ton Club' (samen met Jacott).
VISTERDAM - „Dat
is zóóó lief. Toen we te-
igkwamen van het Na-
maal Songfestival had-
in ze het huis versierd,
pt vlaggetjes en ballon-
In". Zanger Humphrey
id00[)lmpbell is er nog con-
us van, zo aardig zijn de
3^ren daar in zijn woon
den, z^ats, het Noordholland-
t^strl Huizen. Hij maakt een
br.fgewone tijd door, als
.nnaar van de Neder-
dse voorronde en
s' afgevaardigde op
Eurovisiepodium, op
:rdag 9 mei in het
'eedse Malmö.
:t dat hij een nieuweling in
Br 0|t vak is, verre van dat. Maar
'ts van wat hij daarin eerder
d heeft zo'n publiciteitsgolf
eeggebracht als zijn entree
;et Eurovisiecircus,
slaat Campbell zich een
;tje onwennig - ter zijde
;tichtiPtaan rï°or manager Tom
't 0rIeflang - door zo'n dagje in-
tiekrifv'ews met Nederlandse
Vijvende journalisten die
:n de chaotische persconfe-
jiüe na afloop van het Natio-
6\al Songfestival niet genoeg
idden. Ze krijgen elk een
fin uurtje toegewezen, aan
tafeltje in het Amsterdam-
grand café 'De Kroon', ook
lokatie waarin Jan Lenfe-
zijn praatprogramma
R presenteert voor Veroni-
l-televisie. Op een afstandje
it hij zowaar ook, Lenferink,
fimaar in het wild, te vergade-
;n over de volgende afleve-
ig, we zitten ineens midden
'het wereldje'.
Campbell, het gitzwarte haar
in een koket staartje gebun
deld, doorstaat de beproeving
glunderend, hij toont bij elk
antwoord ongevraagd met een
grijns zijn imposant blinkende
gebit.
Hij hoort met milde toegeef
lijkheid aan hoe Leeflang (on
vervalste Amsterdammer, be
halve manager van dit succes
nummer ook eigenaar van een
naburig café) zijn 'act' probeert
te verkopen aan de reeks ver
slaggevers: ..We hebben dit en
dat al allemaal gedaan, we heb
ben daar en daar al allemaal
opgetreden, we hebben al met
die en die grote mensen ge
werkt", enzovoort. Niet:
„Campbell heeft", maar „we
hebben", van die echte mana
ger staal.
Geen idee
Had Campbell dit allemaal
zien aankomen? „Welnee",
lacht de zanger. „Edwin
Schimscheimer heeft me ge
vraagd om zijn liedje te zingen.
Hij kende me, hij wist wat ik
kon. En we hebben er hard aan
gewerkt, dat zeker. Maar ik
had totaal geen idee dat ik er
mee zou kunnen winnen".
En nu? Het begin van een
nieuw hoofdstuk in de carriè
re? „Ja, daar lijkt het op. Maar
ik wil wel graag nuchter blij
ven. Ik bedoel: winnen is mooi,
uitkomen voor Nederland, is
nog mooier, maar ik moet wel
mezelf kunnen blijven. Het
gaat mij er om dat ik muziek
kan maken waarmee ik men
sen kan raken, waarmee ik een
gevoel kan oproepen. Hoe en
waar je dat dan doet, doet er
niet zoveel toe".
Kan dat in het Nederlands?
Dat is toch min of meer nieuw
voor je, zingen in het Neder
lands. „Dat is waar. Maar waar
om zou dat niet in het Neder
lands kunnen? Ik ben inder
daad tot nu toe voornamelijk
Engelstalig in de weer ge
weest, maar de taal mag eigen
lijk niets uitmaken. Of het nou
Engels of Nederlands of Suri
naams is, of Duits, of Frans.
Nou ja, Frans, dat zie ik me
nog niet gauw doen. Maar het
gaat er om dat het fijne muziek
is".
Hoe kwam die Schimscheimer
er eigenlijk toe om jou te vra
gen?
..We kennen elkaar van het
Hilversums conservatorium,
waar ik wat lessen geef op de
afdeling lichte muziek". Wat is
het voor iemand? „Héél erg
ver", verzucht Campbell mys
terieus. Wat betekent dat?
„Heel erg ver, ja, die man heeft
zo'n fantasie in muziek, dat is
iets geweldigs".
Gewend
Hoe raakten je broers betrok
ken bij het liedje en het festi
val? „Dat is niks nieuws. Ze
werken zo vaak met me sa
men, als achtergrondkoor en
zo. We zijn dat van huis uit ge
wend, we zijn met z'n twaalven
en iedereen doet wel wat in de
muziek. Ze steunen me altijd.
Carlo en Ben zijn geen be
roepsmuzikanten, maar wel
goed. Beiden zitten in een
band. Edwin vroeg me of ze
ook deze keer mee wilden
doen, dan konden we wat
mooie samenzang doen. En
het ziet er ook wat leuker uit
op het podium. Het klonk ook
te gek, met z'n drieën."
„We hebben ook keihard ge
werkt aan de presentatie en
aan de danspasjes. Niet te dol,
het moet ons wel passen, we
zijn natuurlijk geen dansers,
het moet wel een beetje na
tuurlijk overkomen. We heb
ben het eerst zelf in elkaar ge
zet, en toen iemand van de the
atergroep Opus One erbij ge
haald om te helpen het geheel
een beetje bij te slijpen. Dat
gaan we nu natuurlijk ook
doen voor Zweden, de zaak
moet nog beter, nog wat strak
ker, wat scherper. Maar, zoals
gezegd: niet te gek".
„En we doen ook niet ineens
glitterpakken aan of zo. We
stonden in Hilversum met
mooie hemden in verschillen
de paarstinten en ik denk dat
we die gewoon zo houden. Ze
zijn speciaal voor ons gemaakt
door Peter Roele, een vriend
van Ruth". Campbell doelt op
zangeres Ruth Jacott, zijn
vriendin; ze maakte naam met
leidende rollen in musicals als
'Cats' en 'The Cotton Club'. In
de laatste deed ook Campbell
mee, vandaar.
Markt
Inmiddels is ook de single uit
met het winnende liedje, 'Wijs
me de weg', dat op de b-kant
nog eens in het Engels te be
luisteren valt. Want Campbell,
Leeflang (en platenfirma Du-
reco) zien natuurlijk in de
deelname aan het Songfestival
wel een mooie gelegenheid om
een stapje op de internationale
lichte-muziek-markt te zetten.
Het is niet de eerste plaaterva
ring van de ex-Surinamer. De
manager overhandigt met ge
paste trots een ceedee waar
mee een Firma in geluidstech
niek op de belangrijke muziek-
beurs Midem in Cannes on
langs promotie maakte voor
haar produkten en diensten:
het zilveren plaatje bevat vijf
songs van Humphrey Camp
bell.
Een echte ceedee voor het pu
bliek, ligt klaar om deze
maand te worden uitgebracht.
Geheel Engelstalig, jawel. En
van dat album is ook een sing
le getrokken die dooi; Dureco
Humphrey Campbell „Ik doe alles, alles wat zich maar voordoet, als
het maar een zekere kwaliteit heeft".
FOTO:PR
nu al, ter gelegenheid van
Campbells uitverkiezing, aan
de internationale (vak)pers
wordt uitgedeeld, met daarop
twee door hemzelf geschreven
nummers ('True hearts' en
'The right track'), geprodu
ceerd door Edwin Schimschei
mer (wie anders) en van ach
tergrondzang voorzien door
Campbell zelf, door Julia Lo'ko
en door Ruth Jacott, allen niet
van gering allooi dus. Het
plaatje wordt ook in Hilversum
al druk gedraaid, meldt Dure-
Aan de ceedee is door Camp
bell en zijn omgeving maar
liefst drie jaar gewerkt. „Niet
constant hoor", grinnikt hij.
„Nee, we hadden al allerlei
plannen voor nummers en ar
rangementen en musici, en we
hebben er steeds stukjes en
beetjes van uitgevoerd. De
grootste hobbel onderweg was
mijn rol in 'The Cotton Club',
prachtig om te doen en ik heb
er een veel van geleerd, maar
het kostte wel erg veel tijd en
energie. Maar nu is hij klaar".
Leeflang terzijde: „Gelukkig
hadden we nog geen platen
contract, we hebben al dat
werk in eigen beheer gedaan.
Een platenmaatschappij had je
Gevoel
En nu dan het Eurovisie Song
festival. Past dat wel in Camp
bells eigen smaak? „Ik heb er
geen problemen mee. Ik draag
ook geen bepaald stempeltje,
ik heb niet echt uitgesproken
voorkeuren. Ik doe alles, alles
wat zich maar voordoet, als het
maar een zekere kwaliteit
heeft. Ballads, soul. nou ja, ik
heb geen echte soulstem, een
soort fusiemuziek, evergreens,
je weet wel, dat Frank Sinatra-
werk. Buiten m'n eigen werk
luister ik regelmatig naar
Indiase muziek, dat is heel
boeiend".
„Het gaat er maar om datje ge
voel overbrengt, en als dat een
beetje lukt is dat fantastisch.
Ik vind het belangrijk dat we,
ook als we niet winnen de over
tuiging hebben dat we eraan
hebben gedaan wat we kon
den, dat we het goed gedaan
hebben." Manager Leeflang
besluit de sessie met een fijn
gevoel voor drama: „Dat is
mooi. maar we gaan wel voor
de winst".
ILVERSUM Ze zijn er
ingelooflijke trots op bij
eronica en glunderen als
er een opmerking over
laakt, maar de omroep
ieeft deze zomer geen
erhalingen. Wat ze wel
lebben zijn wat aange-
:ocht werk, een aantal
irogramma's die geen zo-
ierstop kennen en vooral
ieel veel eigen produk-
:ies. Reden daarvoor is dat
ie Veronica-zomer een
;hema heeft meegekre-
5en: Amerika.
Voor de directie, de laatste
naanden behoorlijk in op
spraak, was deze aanpak een
manier om de onrust onder het
personeel wat weg te nemen.
Zo'n gratis werkvakantie is al
tijd leuk, nietwaar. De officiële
lezing luidt natuurlijk iets an
ders. „Later dit jaar gaan de
Amerikanen naar de stembus
om een nieuwe president te
kiezen. Dat is voor Veronica re
den genoeg om in het land van
de onbegrensde mogelijkhe
den eens flink rond te kijken.
Aan de hand van Amerikaanse
series, talkshows, speelfilms,
J documentaires en één grote ei
gen produktie, die wekelijks
twee keer op het scherm ver
schijnt, willen we vanaf 1 juni
vier maanden lang een beeld
geven van de Amerikaanse sa
menleving", aldus een woord-
ld!
juni Amerika onveilig gaat. maken met het opduikelen van ongewone
FOTO: VERONICA
Het team van Veronica dat vanaf 1
reportages.
voerder van de Veronica-pers-
dienst.
Camper
Onder de titel 'Veronica goes
America' gaat zo'n beetje hét
hele radio- en televisie-team
van de omroep op reis door de
Verenigde Staten. Dat gebeurt
met een camper, die een reis
maakt van kust tot kust. Be
gonnen wordt in New York om
122 dagen later te eindigen in
San Francisco. De bedoeling is
dat het steeds wisselende pre
sentatie-team twee keer per
week een half uur spraakma
kende televisie brengt vanuit
Amerika. Nederland kan elke
Veronica-avond rond de klok
van half tien 's avonds het ver
slag volgen van de reis. Uit
gangspunt van de afleveringen
is het „vreemde" en „bijzonde
re" in het alledaagse Amerika
in beeld te brengen. „We bren
gen dus geen beelden van de
beklimming van het Vrijheids
beeld, maar wel van een Russi
sche kleermaker, die aan Ti
mes Square een werkplaats
heeft".
Hoewel er veel voor-produktie
en research is gedaan, wordt
een deel aan het toeval overge
laten. Er moeten voor het
team. bestaande uit Jeroen
van Inkel, Anita Witzier, Tom
Egbers, Judith de Klijn, Will
Luikinga, Erik de Zwart, Gert
Berg, Adam Curry, Chiel van
Praag, Hans Emans, Frans van
Deursen en René Mioch ten
slotte ook nog wat verrassin
gen overblijven. Om al die ty
pisch Amerikaanse zaken bij
elkaar te sprokkelen, heeft de
omroep een twaalf meter lange
camper gehuurd, die van alle
gemakken is voorzien. In die
auto wordt een montage-set
gebouwd, waardoor het moge
lijk is de banden ter plaatse te
monteren. Ze worden vervol
gens per koerier of per satelliet
naar Hilversum gezonden. Op
merkelijk bij het hele project
is de technische prestatie die
wordt geleverd door de afde
ling automatisering van Vero
nica. Die afdeling heeft er on
der meer voor gezorgd dat er
een verbinding tussen de com
puters in het Veronica-gebouw
en de computer in de rijdende
of stilstaande camper tot stand
kan worden gebracht. Dit
houdt in dat er elk moment
van de dag of nacht communi
catie mogelijk is met dé ploeg
ter plaatse.
Hollandse molen
Frisse uitzondering op de
Amerika-gekte, die nu al het
gebouw aan het Hilversumse
Laapersveld beheerst, vormen
Henk Spaan en Harry Vermee-
gen. Het duo vond dat men
echt niks te zoeken had in de
Verenigde Staten. Barcelona is
voor hun de stad waar ze een
deel van de warmste maanden
willen doorbrengen. Niet onlo
gisch natuurlijk met de Olym
pische Zomerspelen voor de
deur. Grootste uitdaging voor
Harry Vermeegen in die
Spaanse stad is om een diepte
interview met de wereldbe
roemde basketballer Michael
Jordan te doen. „Ik wil dat de
allerlaatste 'Hollandse Molen',
die we dit seizoen steeds heb
ben weggegeven, bij Michael
terecht komt", aldus Harry.
In de aangekochte speelfilms,
drama-produkties en series is
Amerika sterk vertegenwoor
digd. Voor de liefhebbers van
Michael Jackson brengt de
omroep op 18 mei de film
'Moonwalker' en voor wie niet
zonder Roger Moore kan, is er
op 21 mei 'Live and Let die',
waarvoor Paul McCartney de
muziek schreef. De ex-Beatle
doet op 24 augustus een gooi
naar wat erkenning op het wit
te doek met 'Give my regards
to Broadstreet'. Maar de groot
ste uitdaging voor de kijker is
niet Rocky III' (28 mei), '916
weeks' (29 mei) of 'Star Trek' 1
juni) maar de zapfilm 'Moord-
keus', een thriller die door zo
wel Veronica als de NOS tege
lijkertijd wordt uitgezonden.
Het is in deze rolprent aan de
kijker of hij de mannelijke of
vrouwelijke hoofdrolspeler (of
allebei om en om) wil volgen.
ROME Umberto Eco
heeft een sprookje gepu
bliceerd onder de titel 'De
dwergen van Gnoe'. Het
boekje is geschreven in
opdracht van de Italiaanse
textielfabrikant Stefanel
die het aan zijn klanten
cadeau gaat geven.
Het is de eerste keer dat Eco,
die tot nu alleen voor zichzelf
en zijn uitgever heeft geschre
ven, meewerkt aan een recla
meproject. Volgens de schrij
ver heeft niet het honorarium
(waarvan de hoogte overigens
kuis geheim is gehouden) de
doorslag gegeven, maar het
feit dat directeur Giuseppe
Stefanel hem volledig vrij
heeft gelaten bij de keuze van
het onderwerp. Eco heeft daar
van gebruik gemaakt om voor
kinderen een verhaal met een
moraal te schrijven (een 'Eco
logische fabel' waarin de ver
vuiling ('hét probleem van
deze tijd') centraal staat.
De hoofdpersoon van 'De
dwergen van Gnoe' heet O.M.,
de afkorting van Ontdekkings
reiziger in de Melkweg. In op
dracht van de Keizer van de
Aarde reist O.M. door de ruim
te en vindt daarbij „een sierlij
ke planeet met een helblauwe
hemel met witte stippen van
wolken en met wouden en vail-
leien zo groen dat het een lust
voor het oog was." De kaboute
rachtige Gnoes ontvangen de
ruimtereiziger hartelijk. Ze
zijn echter minder ontvanke
lijk voor de zegeningen van de
door O.M. uitgedragen bescha
ving, vooral wanneer ze door
de 'Megatelescoop' kunnen
zien wat de industriële veront
reiniging op aarde heeft aange
richt. In plaats daarvan stellen
ze voor om de Aardbewoners
hün liefde voor de natuur bij te
brengen. Terug op aarde
brengt O.M. die boodschap
over, maar stuit daarbij op een
reeks bezwaren van de eerste
minister: „Ais de Gnoes hier
willen komen moeten ze een
paspoort hebben en immigra
tie-belasting betalen en verder
hebben ze toestemming nodig
van de politie, de boswachterij
en de havenmeester." Er ont
staat een strijd tussen voor- en
tegenstanders van de komst
van de Gnoes die op het einde
van het sprookje nog onbeslist
is.
De eerste oplage van honderd
duizend exemplaren is in zijn
geheel opgekocht door Stefa
nel die het door tekenaar Eu-
genio Carpi abstract geïllus
treerde werkje gratis ver
spreidt onder de klanten die in
een van de 1500 over de wereld
verspreide Stefanel-winkels
voor meer dan 240 gulden aan
goederen aanschaffen. Naast
de originele Italiaanse versie
zijn er daarom al Franse, En
gelse, Duitse. Spaanse en Ja
panse vertalingen gedrukt.
Terwijl Eco de jeugd een bood
schap mee wil geven is het
boek voor Stefanel vooral een
middel om zich af te zetten te
gen zijn voornaamste concur
rent, het eveneens in de
Noorditaliaanse stad Treviso
gevestigde Benetton. Met 1500
verkooppunten en een omzet
van 665 miljoen gulden in 1991
zijn broer en zus Stefanel nog
duidelijk de mindere van de
vier Benetton-telgen, die vorig
jaar in 6300 winkels een omzet
van circa 3,5 miljard gulden
haalden.
Maar Stefanel is sinds de jaren
'70 bezig aan een gestage op
mars en steekt in China en Ja
pan de grote plaatsgenoot al
naar de kroon. Het bedrijf
heeft de Benetton-succesfor-
mule overgenomen van win
kels die in licentie alleen het
eigen produkt verkopen, maar
voert een radicaal verschillend
reclame-beleid. Waar Benetton
zich met foto's van Aids-pa-
tiënten en mafia-moorden een
rebels en schokkend imago
heeft aangemeten, richt Stefa
nel zich met rustige en confor
mistische beelden tot een
meer traditioneel publiek. Een
sprookje voor kinderen met
een hoopvolle strekking, ge
schreven door de enige leven
de Italiaanse schrijver van we
reldformaat,. bevestigt daarom
het beeld dat Stefanel van
zichzelf wil scheppen.
Umberto Eco, gefotografeerd in de Amsterdamse Spuistraat in 1986.
Hij was toen in Nederland om de Nederlandse uitgave van zijn boek
De Naam van de Roos' te promoten.
FOTO: ANP
