Humphrey Campbell wint
Nationale Songfestival
lij
Geheimzinnigheid rond de
juryleden van Oscar-uitreikin
KUNST/RTV
Oliver Knussen brengt boeiend concert met Residentie Orkest
De Appel loopt vast in de
doolhof van de werkelijkheid
Aids-concert trekt 100.000 bezoekers
LricLeSouoant
MAANDAG 30 MAART I r
Extra voorstellingen
'Omtrent de vloedlijn'
DEN HAAG Alle voorstellin
gen die de Haagse toneelgroep
De Appel geeft van „Omtrent
de vloedlijn" zijn nog voor de
première, op 8 april, uitver
kocht. Het gezelschap heeft
daarom besloten zeven extra
voorstellingen te geven.
„Omtrecht de vloedlijn" is nu
ook nog te zien op 14, 21, 28, 29
en 30 april en op 1 en 2 mei.
„Omtrecht de vloedlijn" is sa
mengesteld door fegisseur Ca
rol Linssen en wordt uitge-
voerd in het kader van het Bec
kett Festival, dat van 8 tot en
met 18 april in Den Haag
plaatsheeft.
Het Residentie Orkest speelt onder
leiding van Oliver Knussen en met
medewerking van het Koor en Ka
merkoor Nieuwe Muziek en 6 spreek-
en zangsolisten werken van Schön-
berg en Stravinsky. Dr. Anton Philips-
zaal, Den Haag, zaterdagavond.
Onder leiding van de kersver
se - voor het volgende sei
zoen - - benoemde vaste gast-
dirigent Oliver Knussen,
brachten het Residentie Or
kest en het Koor en Kamer
koor Nieuwe Muziek samen
met een zestal spreek- en zang
solisten zaterdagavond in de
Philipszaal een Schönberg-
/Stravinsky programma. Dit
interessante concert met veel
zelden gehoorde stukken
wordt op 29 april om 8 uur op
radio 4 uitgezonden. Het con
cert is onderdeel van de serie
muzikale controverses. Schön-
berg en Stravinsky. in
1874/1882 geboren, schiepen
beiden in hun lange leven, res
pectievelijk tot 1951 en 1971,
een imposant en herkenbaar
eigen oeuvre. Dat herkenbare
geldt vooral voor Stravinsky
die zich afkeerde van de duits
georiënteerde romantiek en in
een objectieve stijl met een
duidelijke ritmische structuur
een eigen taal creëerde, waar
bij hij veel teruggreep op oude
componisten. Schönberg, de
grote vernieuwer met zijn
twaaltonensysteem, liet juist
die Duitse laat-romantiek
nooit helemaal los. In het mid
dendeel van het in drieën ver
deelde lange programma bena
derden beide componisten el
kaar in enige liederenreeksen.
Van Schönberg die zich niet
vaak over Stravinsky uitliet
klonk daarbij een satirisch lied
'Der neue Klassiszmus', waar
in hij in een consequent door
gevoerde twaalftoonscomposi-
tie de spot met het neo-classi-
sisme van zijn collega drijft.
Het Kamerkoor, samen met 4
musici, vond zijn weg feilloos
door de complexe structuren
van deze tever doorgecon-
strueerde muziek. Bij Stravin
sky die pas laat begon te com
poneren met gebruikmaking
van toonreeksen blijft het
puur muzikale element steeds
overheersen. Dat bleek bij de
twee liederencycli voor respec
tievelijk 9 en 3 instrumenten
die de sopraan Lucy Shelton
onnavolgbaar knap zong en
ook in het slotstuk 'The Flood'
een muzikaal spel voor spreek
stemmen, zangers, koor en or
kest, In de sprekend ingevoer
de Noach die daar de wind van
voren kreeg van zijn pinnige
echtgenote, kon het publiek de
nieuwe artistiek leider van het
Residentie Orkest herkennen,
Bernard Jacobson. Met zo'n
stentorstem moet veel bij het
orkest bereiken zijn! Knussen
liet merken dat hij niet alleen
een zeer kundig dirigent is
maar dat hij ook een non con
formistische muziekliefheb
ber is. Hij liet, zonder ver
staanbare uitleg, het mooiste
stuk van het programma,
Schönbergs 'Herzgewachse
op.20', een tweede keer uitvoe
ren. Dit ragfijne stukje sop
raan, celesta, harp en harmoni
um van bijna 4 minuten vraagt
een uiterste inspanning met
ijle hoge noten van de sopraan.
Schitterend zoals Lucy Shel
ton dat samen met de vier mu
sici bracht. Het intens mee
luisterende en vrij jonge pu
bliek liet ondubbelzinnig van
zijn enthousiasme voor dit by-
zondere en bijzonder goed uit
gevoerde concert blijken.
Jeugddansg
'Piccolo Mon^
stelt zich voo
o
'Piccolo Mondo' met de biec
'Greetings', 'Uit de Pas',' p
kov' en 'Assortimento',
dag.
At T Danstheater Den Haj"'
HILVERSUM - Hump
hrey Campbell (34) heeft
gisteravond in Hilversum
met het liedje 'Wijs me de
weg' het Nationale Song
festival 1992 gewonnen.
Hij verwierf daarmee het.
recht Nederland op 9 mei
in het Zweedse Malmö te
mogenvertegenwoordi-
gen op het Eurovisie
Songfestival.
„Een soepel liedje, lekker ge
zongen", mompelde dirigent
Harry van Hoof na afloop. Hij
toonde zich aldus niet ontevre
den met de winst van Hump
hrey Campbell. 'Wijs me de
weg', een liedje van Edwin
Schimscheimer (die zelf zit
tend op de rand van het podi
um de accordeonpartij lever
de), was dan ook, daar waren
vriend en vijand het over eeffs
in de Hilversumse Studio 22,
een van de minst magere pro-
dukties die deze editie van de
liedjeswedstrijd opleverde.
Het was dan wel een niet heel
erg samenhangende kaleidos-
coop van allerlei elementen
(musical, soul, rock, ballad,
close harmony), maar voor
Humphrey Campbell, bijge
staan door zijn broers Ben en
Carlo, was het een op maat ge
sneden voertuig voor een leu
ke act. een van de weinige
waar écht iets van zangersple-
zier en spontaniteit in door
gloeide, waar iets van uitstra
ling merkbaar was.
Datzelfde gold dan ook wel, zij
het in iets mindere mate, voor
de grootste concurrent, Laura
Vlasblom (ex-Frizzle Sizzle,
nog een keertje op Eurovisie
oorlogspad), die in haar liedje
(van Henk Temming en Paula
Patricio) na een spannend cou
plet elke keer de handicap van
een erg voorspelbaar en
schreeuwerig refreintje moest
overwinnen (zij behaalde een
tweede plaats). Verder maak
ten nog enige indruk Lisa Bo-
ray met een gedragen ballad
en Rob Janszen (hij eindigde
op de derde plaats) met een
vaardig uitgevoerde Herman
van Veeq-soundmix. Bij de
laatste was helaas gekozen
voor tenenkrommend artistie
kerig podiumgedoe met een
marionet en een maskerkun
stenares. De rest van de kandi
daten raakte het spoor redde
loos bijster in de vloed aan cli
chés van hun liedjes, hun zang
en hun presentatie. Zo te zien
heeft de nieuwe selectieproce
dure het festival niet echt een
kwalitatieve opkikker kunnen
geven.
Positief
De winnende zanger zelf zag
het allemaal ontzettend posi
tief. Hij had, vertelde hij opge
wekt, de hele avond een
stroom van positieve energie
gevoeld, het beste van zichzelf
gegeven, en ziet vol optimisme
dat het leven hem toelacht,
zijn avond kon niet stuk.
Humphrey Campbell is geen
echte nieuwkomer. Hij is 35
jaar oud, en zingt al sinds zijn
dertiende. In 1973 won hij in
zijn geboorteland Suriname
een zangwedstrijd, waarmee
hij een studietrip naar Neder
land wón. Hij is nooit meer te
ruggegaan: hij werd leadzan
ger van de toen populaire
Twinkle Stars, volgde een op
leiding aan de lichte-muziek-
opleiding van het Hilversumse
conservatorium (waar hij nu
zelf part-time docent is) en
mag zich verheugen in regel
matig werk. Zo leverde hij een
hoofdrol in de musical The
Cotton Club.
Festivalervaring heeft hij al:
hij deed ooit mee aan het
roemruchte festival in Knok-
ke. Daar kijkt hij overigens
met gemengde gevoelens op
terug: het werd een afgang.
Nooit meer meedoen aan een
festival, was sindsdien het
motto. Waarom nu dan toch
weer? „Ik mocht het liedje
ruim van tevoren horen, en
kreeg de mogelijkheid er zelf
een inbreng in te hebben. Bo
vendien, ach, je zegt wel 's va
ker iets waar je later op terug
komt. Ik vind dit nu heel
leuk".
Van alles
De definitieve uitvoering van
'Wijs me de weg' is pas de laat
ste vier weken rond gekomen,
meldt hij verder. Het meedoen
van zijn broers bij voorbeeld is
een relatief nieuw idee. Zijn
het ook beroepszangers? „Nee
hoor", grijnst Humphrey.
„Ben is analist, is het niet,
Ben?" Ben knikt. „En Carlo is.
hé Carlo, wat doe jij eigenlijk?
Carlo doet van alles in de tech
niek".
De professionalisering van het
Songfestival heeft kennelijk
nog niet op alle fronten toege
slagen. Maar toegegeven moet
Humphrey Campell tijdens het zingen van zijn winnende liedje op het
worden dat de drie Campbells
er een aardige show van maak--
ten, met een prijzenswaardig
stukje close harmony in de in
tro van het liedje, veel dyna-:
miek, en strak uitgevoerde
pasjes.
Of ze er in Malmö straks hoge
ogen mee gooien valt te be
zien: de concurrentie daar zal
van andere allure zijn dan die
in Studio 22, hoe enthousiast
presentator Bas Westerweel
(die het aardig deed, in ideale-
schoonzoon-stijl) ook over alle
tien kandidaten was.
Er was behalve Humphrey
Campbell in elk geval nog één
grote winnaar in Hilversum:
de dameskapper. De provin
ciejury's hadden allemaal een
'Bekende Nederlander' als
voorzitter en die moest ook in
beeld komen om Westerweel
de puntjes te vertellen. Dat le
verde een stroom aan strak ge
klede dames op in wie we cory
feeën als Saskia. Tony Willé.
Imca Marina, Marga Bult,
Shirley Zwerus, Joke Bruys,
Alice Maywood en Bonnie St.
Claire herkenden. Ze toonden
vrijwel allemaal (inclusief Ben
Cramer) dezelfde krullende
coiffure.
De puntentelling zelf verliep
Nationaal Song Festival.
FOTO:ANP
vrijwel smetteloos, met als op
merkelijkste feit dat Rob Jans
zen, in de eindscore nummer
drie, de meeste 'tienen' scoor
de, namelijk vier stuks. De
winnaar moest het doen met
driemaal de maximale belo
ning, Laura Vlasblom haalde
haar tweede plaats zonder één
tien maar met een constante
hoge score. Noord-Holland
zorgde nog voor een curieus
moment door bij monde van
Shirley Zwerus te melden dat
ze het liedje van Lisa Boray
prachtig vonden en dat toen af
te schepen met twee punten.
Evenals vrijwel elke
ambachtelijk ges 'C
kunstuiting function C
de dans het best
tergrond van dril
Dit vergroot de kans
trale uitstraling en
tie, mits men de afs'
of afgestudeerde i
eveneens er voortdu
doordringt dat hun ki
haarzelf en voor de
king, een feest kan
moet zijn. Sinds Sca
wassen is geworden
niet meer uitsluiten
jeugdige toeschouwi
vallen hele groepen
neel dansende jongt
sen wal en schip. Dit
de, verwisselde de
Ivan kramer van hi
lands Danstheater
danste hij twintig jaa F1
Nationaal Ballet
waarnaast hij ook
zeer geliefd was
voor de stok van
meester, waarmede ii 1
verder verleden fikse
plachten te worden ui
Anders gezegd: Kram
het Danstheater
Jeugd, 'Piccolo Mondig
artistiek lëider koosl^
tatief waardevolle bal n
het Nederlands ri
waarbij de naam van!
Manen uiteraard v
voorkomt. Zondagmit
de 'Piccolo Mondo' zi
eerst aan een talrijk
aan het Spui voor. Iedi
iets betekende of 11
woordigde in onze vad
danswereld, was er.
Snoek tot Hans van
Het programma van
tier voor de jeugd v
jaar viel hoorbaar in dL
ondanks een valpai
naast ons. Daarmede
het echter hartgrondi
Hetfluitconcours
alweer ten einde
Slotconcert van het Scheveningen In
ternationaal Fluitconcours met als
solisten de winnaars Anna Garzuly en
Eyal Ein-Habar. Het Noordhollands
Philharmonisch Orkest onder leiding
van Lucas Vis. Zaterdagavond, Cir
custheater, Scheveningen.
Hand in hand namen zij zater
dagavond het applaus in ont
vangst: de Hongaarse Anna
Garzuly en de Israëliër Eyal
Ein-Habar. Zij werden in het
Circustheater vorige week de
winnaars van het Schevenin
gen Internationaal Fluitcon
cours en aan hun gedeelde
prijs verdienden zij dit optre
den op de gala-slotavond. Een
avond besloten met een sfeer
vol Telemann-duet als toegift.
De opening was minder sfeer
vol. Het begeleidende Noord
hollands Philharmonisch Or
kest mocht zich onder leiding
van Lucas Vis laten horen in
Le Tombeau de Couperin van
Ravel. De weergave werd geen
onverdeeld succes. Trouwens,
ook in de begeleiding van de
solisten lieten de diverse or-
kestgroepen lelijke steken val
len. Met name de eerste violen-
groep maakte van de verklan
king van Mozart's concert een
dieptepunt. Anna Garzuly leek
nog nauwelijks bekomen van
de prijzen-lawine waaronder
zij donderdagavond als het
ware werd bedolven. Deelne
men aan een concours is een
slopende bezigheid en dat was
de 21-jarige Anna aan te zien.
Maar zij speelde Mozarts fluit-
(hobo)concert wonderschoon
en bewees, dat haar niet toe
vallig ook de prijs voor de bes
te vertolking van het verplich
te werk was toegekend. Loe-
vendie vraagt van de interpre
ten van zijn 'Strands' het on
derste uit de (technische) kan
en Anna Garzuly speelde im
ponerend. Toch zijn er binnen
de. concours-organisatie stem
men te beluisteren die zich af
vragen of vandaag de dag geen
composities geschreven wor
den waaraan ook de toehoor
ders enig luister-genoegen
kunnen beleven. Composities
ook die een langer leven be
schoren zijn dan alleen de paar
dagen van het concours. Eyal
Ein-Habar speelde levendig,
technisch knap en muzikaal
welsprekend het fluitconcert
van Ibert. Hij heeft meer flair
dan Anna Garzuly, weet ook op
meer overtuigende wijze de
brug te slaan naar het publiek.
Maar het moet gezegd, Ibert's
concert bezit een meer specta
culair karakter dan Mozart's
concert. De fluitisten zijn huis
waarts getogen en het bestuur
van de organiserende Adama
Zijlstra Stichting gaat zich be
raden over het pianoconcours
dat volgend jaar maart gehou
den zal worden. Voor Scheve
ningen een bijzonder jaar, de
badplaats maakt zich op voor
de viering van het 175-jarig be
staan.
I FOTO PAN SOK
De Appel speelt 'Labyrint' van Inez
van Dullemen. Regie: Erik Vos. De-
kor: Tom Schenk. Kostuums: Tom
Schenk en Marrit van der Burgt. Ge
zien op 28 maart (première). Vele her
halingen.
De Appel speelt de komende
tijd een familiestuk. Inez van
Dullemen schreef het, haar
man Erik Vos regisseert en
voor de vele fans is het Appel
theater een plek waar het altijd
een soort thuiskomen is. Met
een gul applaus haalden ze za
terdagavond na de première
van Labyrint de familiebanden
aan.
„Het stuk speelt zich af in de
tachtiger jaren, in een stad in
Duitsland, waar acteurs Ko
ning Lear van Shakespeare in
studeren". In Labyrint zit veel
biografische werkelijkheid:
Van Dullemen reisde begin ja
ren tachtig mee naar Düssel-
dorf met haar man die daar
King Lear regisseerde. Haar-
ervaringen daar verwerkte ze
in de roman Het gevorkte
beest, die weer als uitgangs
punt diende voor het nieuwe
stuk van De Appel, dat gaat
over acteurs achter de scher
men van een schouwburg.
Over labyrinten gesproken.
De acteurs die Lear voorberei
den hebben het niet makkelijk
met gastregisseur Raymond
Majevski. Hij lijkt met zijn hol
le frasen, zijn gangsteroutfit
en zijn idiote ideeën een paro
die op een ouderwets exem
plaar van de soort, maar dat
schijnt toch niet de bedoeling
te zijn. Hij krijgt een vluchtige
relatie met een actrice, zijn
Lear loopt weg (groot gelijk) en
het stuk wordt een fiasco. Dra
ma genoeg dus, zou je zeggen.
Temeer omdat vooral de regis
seur nog veel last heeft van
oorlogstrauma's, de acteurs lij
den onder het verstrijken van
de tijd en hun tweedehands
bestaan in het labyrint van fic
tie dat het theater is, een actri
ce abortus laat plegen en een
acteur ook nog zichzelf om
brengt. Daarbij geeft de portier
als een soort hellewachter zijn
commentaar.
Toch wilde het stuk me maar
niet boeien. Het duurde lang
voordat er iets van een conflict
tussen twee personen duide
lijk wordt. Een broeierige sfeer
ontbrak. De bouwstenen van
het stuk vormen geen gebouw
en irriteren als los grint. Een
beetje sex, een beetje opgeleg
de humor die -vaak net niet
leuk is, wat algemeen erkende
diepe gedachten en citaten,
harde muziek, flink veel oor
logsgruwelen als geforceerd
aandoende emotieopwekkers.
Er gebeurt te veel en er werkt
té weinig, er wordt te veèl ge
noemd en te weinig opgeroe
pen, het stuk is te vol en te
leeg, te expliciet en te vaag.
Van Dullemen zal vast veel
van de gebeurtenissen enigs
zins meegemaakt hebben,
maar beleefde werkelijkheid
en literatuur staan nu eenmaal
op gespannen voet met elkaar.
Ook thema's als de tijd, de
mens als gespleten dier en de
vraag naar de werkelijkhied
brengen geen eenheid aan.
De acteurs doen hun best.
Vooral naar Sacha Bulthuis, de
oudere actrice, is het weer aan
genaam kijken en luisteren.
Lou Landré heeft als patserige
regisseur een lekker irritant
zelfgenoegzame toon, de jonge
Anne van der Ven is schattig
en heeft een behoorlijk,goede
tekstbehandeling, Henk Votel
had ik graag meer ruimte ge
gund als nar en Willem Wagter
is een grimmig verlepte Lear.
Maar het stuk redden ze niet.
HOLLYWOOD - Wie zijn
ze toch, die leden van de
Academie van Film Kunst
en Wetenschappen?. Wie
zijn toch die juryleden die
vanavond tijdens de 64ste
Oscar-uitreiking in Holly
wood 20 mensen gelukkig
zullen maken met een
gouden beeldje, onmid
dellijke roem en, in som
mige gevallen, onsterfe
lijkheid?
Om te beginnen maken de. ju
ryleden deel uit van een selec
te groep mensen. De Academie
heeft 4.986 stemgerechtigde
leden, en de enige manier om
als lid te worden aangenomen
is door eigen verdienste., Ver
reweg de meeste leden van de
Academie zijn acteurs. Om
voor lidmaatschap in aanmer
king te komen moeten de ac
teurs minstens drie belangrij
ke rollen hebben gespeeld in
succesvolle films, maar zelfs
dan kan het nog enkele jaren
duren voor ze worden toegela
ten tot de Academie. Een ande
re mogelijkheid voor de ac
teurs is zichzelf te laten nomi
neren voor een Oscar. In dat
geval zijn ze automatisch ver
kieslijk.
Maar het lidmaatschap is niet
alleen exclusief, het wordt ook
omgeven door geheimzinnig
heid. In tegenstelling tot de
meeste andere clubs, is er van
de Academie nergens een le
denlijst te verkrijgen. Dat
heeft tot gevolg dat zelfs de le
den niet altijd zeker weten wie
de andere leden zijn.
De enige informatie die da.
Academie wil vrijgeven betreft
het aantal mensen uit de ver
schillende beroepsgroepen:
290 regisseurs, 142 filmma
kers, 379 scriptschrijvers, en
zovoort. Iedere afzonderlijke
groep kiest voor hun categorie
de vijf genomineerden voor de
Oscar. Vervolgens kiezen alle
leden de winnaar. Een uitzon
dering wordt gemaakt voor de
belangrijkste Oscar, de Oscar
voor de beste film, die direct
door alle leden wordt gekozen.
Vanwaar nu al die geheimzin
nigheid? „We willen niet dat
onze leden worden lastig ge
vallen", aldus de algemeen di
recteur van de Academie, Bru
ce Davis. „Hoewel de filmstu
dio's denken te weten wie de
leden zijn".
En inderdaad worden de ver
meende leden rond deze tijd
van het jaar lastig gevallen
met ansichtkaarten, CD's en
videocasettes waarmee gepro
beerd wordt hen over te halen
hun stem voor een persoon of
voor een film al vóór de uitrei
king bekend te maken.
Ruzie
Publiciteitsagenten hebben
een goed inzicht in het functio
neren van de Academie, omdat
331 van hen lid zijn.
In New York wordt herhaalde
lijk ruzie gemaakt over het feit
dat de impressario's nog
steeds niet worden toegelaten
tot de Academie, terwijl de pu
bliciteitsagenten wèl beschik
ken over een eigen afdeling.
De mannen en vrouwen die de
balngrijkste overeenkomsten
sluiten worden dus gepas
seerd. Sommige impressario's
hebben zelfs pogingen gedaan
onder valse voorwendselen de
Academie binnen te komen,
als uitvoerend producenten bij
voorbeeld. Waarom willen
mensen zo wanhopig graag lid
worden? „Het is een eer", zegt
de Britse producent Davina
Belling. „Bijna alle prominen
ten uit de filmindustrie zijn
lid". Maar het lidhiaatschap is
ook een goedkopè manier om
naar de film te gaan.
Met het jaarlijkse abonnement
is het mogelijk iedere zaterdag
en zondag de nieuwste films te
bekijken in de luxueuze film
zaal van de Academie. En in
Oscar-tijd hoeven "de leden al
leen maar met hun kaartje te
wapperen om gratis toegang te
krijgen in bijna alle bioscopen
De reactie van het publiek bij
de filmvertoningen van de
Academie is een goede maat
staf om potentiële genomi
neerden te beoordelen. Een lid
van de Academie zegt daar
over: „Ik wist dat 'Cape Fear'
waarschijnlijk niet genomi
neerd zou worden voor de bes
te film toen ik iemand na af
loop van de voorstelling zag
overgeven in het toilet".
Leeftijd
Een blik in de filmzaal van de
Academie bevestigt dat de le
den bepaald niet in de bloei
van hun leven zijn. De gemid
delde leeftijd wordt geschat op
50 jaar, dat is 30 jaar ouder dan
de leeftijd van de gemiddelde
bioscoop-ganger. Het is dan
ook geen verrassing dat ge
middelde leeftijd van de geno
mineerden van maandag bijna
precies 50 is.
De Academie is dikwijls bekri
tiseerd, omdat er te veel man
nen, te veel blanken en te veel
ouderen lid zouden zij
Toch komt het volge
teur Davis wel eens
acteurs van rond d« S
jaar al worden toegela ïi
tin Henry werd al opje
leeftijd lid van de A(n
na zijn Oscar-nomina
de film Kramer vs
(1979), maar hij ste}1
meer omdat hij niet
gegaan met acteren. 1
de oude acteurs, proc
en technici daarente^,
ven meestal tot aan h
wachten op nieuw
leen de alleroudste lei1(
ken zich terug en ho
met stemmen.
Mae Clarke
Net over de heuvels vie
wood staat een beja r
huis waar 140 oudgt
uit de filmindustrie
verzorgde oude
De bekendste bewcx a
waarschijnlijk Mae Cl s
onsterflijkheid verwil
dat ze zich een grap ei
het gezicht liet duwen v
mes Cagney in de film ii
blic Enemy'.
Hoewel het tehuis een J<
heeft waar de nieuwer
gedraaid worden, is
de bewoners niemand iz
vinden die nog lid i;
Academie. Henry Ephjal
vrolijke 80-jarige die
werd genomineerd v
rol in 'Captain Newma n
zijn lidmaatschap latü,
pen. Hal Elias, 92 jaain
bezitter van* een Osca ri
met stemmen toen him-
was. „Tachtig procen r;
namen kwamen
meer bekend voor", ze b
(c) The Sunday Times
I,
SYDNEY - Meer dan
honderdduizend mensen
kwamen zaterdagmiddag
samen in het Sydney Cen
tennial Park om te genie
ten van concerten van on
der anderen INXS en
Crowded House.
Dit openlucht-gebeuren, een
soort Parkpop, dat weken voor
aanvang al werd aangeduid als
het grootste festival ooit in Au
stralië gehouden, had een lief-
dadigheidsdoel. Alle groepen,
waaronder een groot aantal
van het RooArt-label, de pla
tenmaatschappij van INXS-
manager Chris Murphy, tra
den op om het Aids-onderzoek
en de harttransplantatie-tech
nieken in een stroomversnel
ling te brengen. Het concert,
dat 's middags begon, duurde
tot diep in de nacht en was zo'n
doorslaand succes, dat al aan
een herhaling wordt gedacht.
