Kylie Minogue
zweert keurig
imago af
1
II
inal
Ie
„Het is toch een beetje in je onderbroek laten kijken"
1
ZATERDAG 14 MAART 1992 PAGINA 31
toerist en de
ïaganger het kiezen van een
'ling, charterschip, een
alowpark, een
isaccommodatie of een
trant te vergemakkelijken
zogenaamde
ïcatiesysteem ingevoerd,
zoeker moet in een
tslag geïnformeerd worden
ie aard van een bedrijf of
rodukt. Staat er op het
schild slechts een ster, dan
prake van een 'eenvoudige'
jiening: vijf sterren
ntegen rechtvaardigen
verwachtingen. Het
m is er gekomen op
ang van het ministerie van
imische zaken en tal van
lisaties in de toeristische,
itieve en horecabranche
n er nu aan mee. In het
ingwezen en de
lowparken is het een
maar de classificatie van
iavens en groepsverblijven
1eér3niet g°ed van de grond,
t eenjvan de in totaal
r vislnizend toeristische
mojven zijn er inmiddels een
g daljgeclassificeerd. Zij hebben
""Jspecteur op bezoek gehad
lammMshoogte te nemen,
zoverjt een paar maanden zijn er
°P eejle restaurantbranche
)ed. tteurs - allen zelf gepokt
Hes ópazeld als restaurateur -
God ad om 'uniformiteit en
mijn Jtijkheid' te verschaffen.
meloüj
Ie gen)
ar ik d
sinneil
lat klal
kerke!
leerlij
:ugd. j
geen i|
ongert
en, tei
Urk
ïderenl
taan oi
ide
DEN HAAG „En vanaf dit
moment begint het al, hè", zegt
inspecteur H.M. Martens, terwijl
de autodeur nog maar amper is
vergrendeld. Hij wijst naar het
naambord van het restaurant.
„Dat is dus te klein. Veel te on
duidelijk voor de bezoeker".
Bovendien belemmert een bord dat
verwijst naar een verderop gelegen
peuterspeelzaal ook nog grotendeels
het zicht. Een inspecteur, zo wil Mar
tens nog graag benadrukken, let niet al
leen op hetgeen hij via de mond tot zich
neemt. Hij moet van alles en nog wat in
zijn overwegingen betrekken, zo zal de
volgende uren nog regelmatig duidelijk
worden.
Aan de bar, ons aperitiefje nuttigend,
moeten we zeer rustig omspringen met-
onderwerpen als classicatiesystemen,
de sterren en de inspecties, omdat an
ders het personeel iets te vroeg gealar
meerd zou zijn.
Inspecteur Martens bestudeert alvast
het aanbod op de spijs-en de wijnkaar
ten. Het aantal gerechten en de diversi
teit (vlees, wild en vis) kunnen zijn'
goedkeuring wegdragen; de wijnkaart
ziet er ook niet slecht uit, oordeelt hij.
Hij telt de aanwezigheid van zes Beau-
jolais. „Dat is zeker niet slecht. Hele
maal niet slecht". Maar er zijn veel te
weinig wijnen in de wat goekopere
prijs. Dat is zeker een minpunt. Én de
duurste wijn wordt voor 1075 gulden
ontkurkt.
Vrijwillig
Van de 8000 restaurants die in principe
in aanmerking kunnen komen voor
classificatie zijn er inmiddels 400 die
gemeld hebben ingedeeld te willen wor
den. Ze doen allemaal vrijwillig mee
aan het systeem. Momenteel zijn vijf in
specteurs bezig de restaurants te beoor
delen. Over een paar maanden wordt
het aantal keurmeesters verdubbeld.
Bijna elke inspecteur heeft een rijke er
varing als restaurateur achter de rug.
Zo heeft Martens jarenlang het presti
gieuze restaurant De Beukenhof in
Oegstgeest geleid. Net als hij en zijn
huidige collega's moeten de nieuwelin
gen straks zo'n vijf keer per week, ver
spreid over heel Nederland, inspecte
rend eten. Niet alleen diners komen in
aanmerking, ook tijdens de lunch kan
een inspecteur aanschuiven. Martens
komt net terug van een weekendje in
spectie in de noordelijke provincies. „Ik
vind het elke keer weer leuk. Dat moet
ook, want anders zou je oordeel ook te
veel beïnvloed kunnen worden".
De klanten laten het lelijk afweten deze
avond. De maandagavond is voor de
horeca zeker niet de beste, maar Mar
tens kent veel zaken die ook dan een
aardige omzet weten te maken. Hij
schiet vervolgens even naar het toilet:
altijd zeer belangrijk gevonden door de
clientèle. Poeh, klinkt het bij terug
komst. Het restaurant is er wel op voor
uitgegaan sedert hij er privé te gast was.
Toen was het sanitair niet veel soeps,
maar 't ziet er nu netjes uit.
Koud
Martens voelt eens aan de broodjes en
de toast. Die zijn koud, stelt hij nuchter
vast. Met de smeerbaarheid en de
smaak van de boter is het beter gesteld.
Het gezelschap heeft aan tafel plaatsge
nomen. Voorzichtig proeft Martens
van zijn terrine van lamsvlees. Hij is
niet echt ontevreden, zo lijkt het. Over
de presentatie niets dan lof, maar de
gelei en het vlees hadden toch wat beter
op smaak gebracht kunnen worden,
oordeelt hij. Zijn keuze is gevallen op
een voorgerecht en een paar tussenge
rechten. „Ik kies altijd die gerechten
aan de hand waarvan ik denk te kunnen
zien hoe de kok kookt".
Directeur Scholtes van het bureau
Classifatiesysteem - zelf ook een
groot culinair liefhebber ruikt en zegt
misprijzend: „Dit is Johnnie Walker".
Inspecteur Martens ontvangt bij zijn
kreeftensoep een kannetje met room
en eentje met whiskey. Vooral dat laat
ste is zeer ongebruikelijk, vertelt Mar
tens. Cognac wordt nog wel eens ge
bruikt om de soep wat op te vrolijken,
maar whiskey is zelfs voor deze kenner
een noviteit. Hoewel een beetje aan de
zoute kant, is de soep goed gemaakt,
onderstreept Martens. Af en toe prikt
en lepelt hij ook van andermans bord
om een zo compleet mogelijk beeld te
krijgen. „Niet ziltig genoeg", beoor
deelt hij de oestersoep van de scribent.
Tussen de bedrijven door maakt de in
specteur wat aantekeningen. We spre
ken op niet al te luide toon en als de be
diening aan tafel verschijnt, worden
steevast onderwerpen vermeden die tot
ontmaskering kunnen leiden. Maar dat
het restaurant hier te maken heeft met
kenners, is de ober vast en zeker niet
ontgaan. Eenmaal warm gedraaid let
ten we niet alleen op het voedsel en de
wijnen, maar ook op de muziek, de met
skai beklede stoelen, de ruime opzet
van de zaal, de feestelijk opgemaakte
tafel. En het volgende gerecht wordt al
weer geserveerd: een salade met eend.
De beroepseter proeft een goed gebra
den eend, maar bij de dressing is teveel
olie gebruikt. „Zo moet het dus echt
niet", zegt hij, met zijn vork in de olie.
Ontmaskering
Op vijf meter afstand toezichthoudend,
moet de ober langzamerhand toch ook
wel door krijgen dat zijn bezoek hier
niet alleen puur voor de gastronomi
sche verwennerij komt. Want het volu
me van het gesprek lijkt op een wat ho
ger niveau te komen elangzamerhand
dreigt de inspecteur zijn masker te ver
liezen.
Voor hij zich bekendmaakt, moet Mar
tens nog een kaasplankje verorberen.
Teleurgesteld constateert hij dat het
beloofde plankje in de keuken is ach
tergebleven en dat er wat kant en klare
stukken kaas op een bord bijeen zijn ge
bracht. De ober is inderdaad niet ver
baasd als het moment van de waarheid
is aangebroken: de onthulling dat er op
basis van het vanavond gepresenteerde
een oordeel geveld zal gaan worden.
Een collega-inspecteur van Martens
heeft wel eens in een wat benarderdere
positie gezeten. Die sloeg op een druk
ke zaterdagavond aan het inspecteren;
er ging van alles en nog wat mis aan zijn
tafel en toen hij zijn ware identiteit ont
hulde viel de bedrijfsleider zelfs* flauw.
De leider van het restaurant van van
avond krijgt daar de kans niet meer
voor, hij is - net als de kok - al naar
huis. Enigszins timide, maar zeer be
reidwillig, beantwoordt de ober daarom
de vragen over de opleiding van het
personeel, de plaats waar wijn wordt
bewaard, de mogelijkheid om buiten te
kunnen eten, over de aanwezigheid van
ongeprijsde kaarten, hoe vaak de me
nukaart wordt gewijzigd en een reeks
andere.
Nieuwsgierig
Het slottafereel bestaat uit een kijkje in
de keuken. Op verzoek van de inspec
teur worden heel wat deuren geopend.
„We zijn heel nieuwsgierig, maar dat
zult u wel begrijpen". Meneer begrijpt
het maar al te goed. Maar echt leuk is
anders, want 'het is toch een beetje in je
onderbroek laten kijken' zo had Schol
tes eerder vanavond dat gevoel gety
peerd. „Gaat de kok wel eens naar het
buitenland", vraagt Martens de ober,
benieuwd in hoeverre de man zijn hon
ger naar kennis bij buitenlandse colle
ga's stilt. „Alleen op vakantie, voor zo
ver ik weet", antwoordt de ober droog-
jes.
Het werk zit erop. Heel aardig gegeten,
maar wel voor 'zeer aardige' prijzen.
„Het is wel erg rustig hè", zegt Mar
tens, eraan toevoegend dat dit ook niet
de gunstige maanden zijn. „Ja, maar ik
vind het sowieso heel rustig, de laatste
tijd", deelt de man veelbetekend mee.
Als we buiten zijn concludeert Martens
vrijwel onmiddellijk: „Dit is nou wat je
noemt een pretentieuze zaak". Het
nogal prijzige van het restaurant past
ook niet echt in de omgeving die bol
staat' van hoge flatgebouwen. „Een
pannekoekboerderij zou beter op z'n
plek zijn", denkt Martens.
Over een paar weken zal de inspecteur
het restaurant verslag uitbrengen van
zijn bevindingen. In het geval dat wij
nou het slachtoffer waren van een echte
'off-day', dan kan er een tweede inspec
tie volgen. Dan komt een collega van
Martens, wederom onaangekondigd,
zijn zintuigen de kost geven.
iNDEN Met het mes op de
1 heeft een ieder van ons wel
op te biechten over wat hij
weet of kent; iets wat andere
isen als vanzelfsprekend be-
uwen maar wat aan hem to-
voorbijgegaan is. Hiaten in
opvoeding zijn onder meer
itojevski, tapdansen en
jghbours. Ik was me er dus
van bewust dat Kylie Mino-
tweëneenhalf jaar lang en
meermaals per dag de huis
iers over de hele wereld bin-
[wandelde in de (onwaar-
ijnlijke) rol van automonteur.
I eerste kennismaking met de jon-
kme was toen ze als zangeresje be-
[rond te huppelen op onze beeld-
lenfen; eerst met een liedje dat op on-
hafelijke wijze in het hoofd bleef han-
rk if- I should be so lucky, lucky, luc-
ndiicky...' - en toen met de meedo-
Dpvbze moord op het verder redelijk
n. taardbare popliedje 'Locomotion'.
iar]k u nu vertel dat de release van
r ni zeventiende single in dit genre,
:ngile ambitieuze titel'Finer Feelings',
achinde maand wordt verwacht, dan
Deli begrijpen waarom ik er zeker van
lilat ik haar bij een eventuele ont-
i Hing zou willen slaan. Maar nee,
ag |puntje bij paaltje kwam wilde ik
drilleen maar bijvoeden.
>ed<yel het Australische accent in staat
^er Ier vermoeden van intellect de kop
drukken, is Minogue zeker niet
neei Weinig mensen kunnen zichzelf
s gr|iun drienentwintigste miljonair
ifeljen. Maar Kylie is ontzettend
net een mager wezentje dat zo tenger
olstdat het haar te zwaar lijkt voor het
|je. De breekbare indruk wordt
c da'ergroot door de enigszins gekwel-
ieef ik (een lekker kopje kippesoep,
te dl ik, dat heeft ze nodig) en een kin-
jen-Pte bravoure,
op!
ndekenning
duif
lëft het constant over haar succes.
ischf"> zegt ze met een veelzeggende
W( „kunnen vrouwen heel neerbui
gend tegen me doen. Ik weet niet of het
komt omdat ik jong ben of succesvol of
wat dan ook..." Ze gebruikt worden als
„fenomeen", „ster", „beroemdheid" en
vooral „imago" wanneer ze het over
zichzelf heeft. De getallen rollen uit
haar mond. „Deze week sta ik in de top
vijf en mijn vorige single kwam op
vier". En dan toch die gekwelde blik.
Want op die arme Kylie rust een vloek:
succes zonder erkenning. Ze is natuur
lijk altijd een produkt van haar tijd ge
weest. Eens zei ze dat „er waarschijnlijk
een miljoen van me rondlopen". Maar
ze zegt ook: „Right time, right place;
right time, right face".
Het woord dat haar tijd (eind jaren
tachtig) perfect karakteriseert is vol
gens haar „hygiënisch". Ze bedoelt het
niet geringschattend en misschien is het
geen leuk woord, maar het paste bij de
tijd en de tijd paste bij haar. „Ik had een
ontzettend schoon, puur imago. Er viel
niets meer aan op te poetsen".
„En het was niet alleen maar een ima
go; ik was gewoon zo. Ik woonde bij
mijn ouders en reed iedere dag op en
neer naar de studio. Ik was me nauwe
lijks bewust van wat er in de wereld
gaande was". Toen kwamen de zoete
plaatjes en wat ze zelf „wereldwijde er
kenning" noemt. „Je kon mijn foto in
de meest afgelegen uithoek van de we
reld laten zien of mijn plaat draaien en
iedereen herkende me".
Maar erkenning door Mongoolse stam
leden - zelfs al werd die geschraagd
door de aanbidding van twaalfjarige
Europeaantjes - is nog geen Erken
ning met een hoofdletter. Dertien top
tien singles zijn nog geen Emmies en
Grammies en Oscars; het zijn dollars.
Hotpants
Toen de „hygiënische" jaren tachtig
voorbij waren en 'Dirty Girl' Madonna
naast een enorm banksaldo veel lofbe-
tuigingen oogstte, greep Kylie in. Ze
poseerde in niets meer dan roze hot
pants met struisvogelveren; ze kreeg
iets met zanger Michael Hutchence van
INXS; ze lief zich bij de douane betrap
pen met handboeien in haar koffer
(nee, ik heb niet gevraagd waarvoor) en
ze schaafde haar podiumact drastisch
bij.
Een recencent schreef over Kylie's op
treden: „Ze deed alsof ze moest beval
len van een kalf. Ze demonstreerde
haar beheersing van het Newyorkse
crackdealer-slang door haar hoofddan
ser te roepen met kreten als: „Where's
my main man? Yo, Darryl". Om vervol
gens met slechts enkele centimeters af
stand boven Darryls gezicht te gaan zit
ten". Met andere woorden, zo zegt Ky
lie: „Ik probeerde mijn imago te veran
deren".
Volgens Kylie is dat gelukt, maar he
meltjelief... Als ze eerder de plank
missloeg, was dat omdat acteren in een
soapserie en zingen in de stal van Stock
Aitken Waterman weinig geloofwaar
digheid genieten. Maar als ze nu de
plank misslaat, is dat omdat een klein
meisje gekleed als femme fatale en
kronkelend als een cheerleader die per
ongeluk in de vruchtbaarheidsrites van
een junglestam is terechtgekomen,
geen enkele geloofwaardigheid heeft.
Minogue wil serieus genomen worden.
Door van het ene extreem in het andere
te vervallen rijdt ze echter zichzelf in de
wielen. Natuurlijk krijgt de pers de
schuld. Ze begrijpt niet waarom ze zo
veel vijandige publiciteit krijgt. „Ik wou
dat ik het wist", zegt ze peinzend. Maar
Kylie, liefje, het is niet onze schuld; jij
komt zelf met die kindvrouwtjesnon-
sens.
Neem bijvoorbeeld Kylies bijdrage aan
'Trading Places' op 27 maart aanstaan
de. Dit evenement houdt in dat men
sen, wanneer zij een financiële bijdrage
leveren, voor een dag de plaats mogen
innemen van een idool. De opbreng
sten zijn bestemd voor de bouw van het
eerste Borstkanker Research Centrum
ter we.reld. Kylie is een van de be
roemdheden „in de aanbieding" en in
deze hoedanigheid vertelt ze de deelne
mers in een boekje precies hoe ze haar
kunnen worden.
„Ik hoop dat jullie het net zo leuk vin
den om mij te zijn als ikzelf', begint ze.
„Je mag de meest fantastische kleren
aan, je mag in de 'coolste' winkels win
kelen, je minstens driemaal per dag een
nieuw kapsel laten aannemen en je de
leggings van je lijf dansen wanneer je er
zin in hebt".
Ze doet de deelnemers de suggestie om
iemand mee te nemen voor de rol van
Yvonne. Yvonne was eens Kylie's kap
ster. Nu is ze gepromoveerd tot per
soonlijk assistente en vergezelt ze haar
werkgeefster de hele wereld over. Ze is
dus altijd bij de hand om wanneer nodig
drie keer per dag een ander kapsel te
realiseren.
Het is een aardig meisje, maar daar
gaat het niet om. Yvonnes aanwezig
heid dient om de plastic fantasie kracht
bij te zetten; de oppervlakkige pracht
en praal die een ondervoed meisje om
ringt dat sinds haar achttiende geen ei
gen leven heeft kunnen leiden en dat
nu klaagt dat „er zoveel mensen zitten
te wachten tot ik uitglij".
Zangeres
actrice Kylie
Minogue:
succes zonder
erkenning.
FOTO: AP
Ze zwijgt, kennelijk nog even doorden
kend over haar imagoverandering.
„Wat is erger? Iets doen waar je zelf
ongelukkig over bent maar wat ieder
een fantastisch vindt - of iets doen
waar je je zelf goed bij voelt maar wat
de mensen niet erkennen?" Het is een
retorische vraag. Ze doet niet de moei
te er een antwoord op te geven.
Maar Minogue is nog geen verloren
zaak. Wanneer de volgende single een
maal achter de rug is neemt ze haar eer
ste echte vakantie sinds de gekte vijf
jaar geleden een aanvang nam: „een
maand, zes maanden, misschien wel
een jaar - gewoon wat tijd om mezelf
te zijn". Misschien dat ze dan haar ob
sessie voor dat „imago" kwijtraakt en
onder ogen ziet wat ze is: een mooi
klein ding dat wijs kan houden en lacht
als e^n zonnestraal.
The Times. Londen
De keurmeester van het classificatiesysteem-restaurants met diverse borden.
FOTO STEPHEN EVENHUIS
Ceidóe Sou/tont
