Kerk en minister
bestrijden
woeker Italië
Op zoek naar Barnsteenkamer in Weimar
Lekkere zaken niet meer taboe
BUITENLAND
IX Computerbedrijf
rS werft Russen
Nigerese vakbonden
beëindigen staking
E|N luiden
WOENSDAG 4 MAART 1992
DSKOU - Het Amerikaanse computerbe-
|jf Sun Microsystems heeft een groep Russi-
he computerdeskundigen in dienst geno-
en. Zij waren tot voor kort betrokken bij de
jtwikkeling van kernwapens. Volgens de
jw York Times zal de groep onder leiding van
Iris Babajan in Moskou een vestiging van de
i opma openen. Babajan is de ontwerper van een
at miissische supercomputer. Deze werd vooral
nd al&ruikt bij de ontwikkeling van kernwapens
ovejde voormalige Sovjetunie. De Russische me-
hejwerkers gaan weinig meer verdienen dan
eleidjn huidige salaris. Het bedrijf wil geen naij-
in Rusland kweken. Ook andere grote
ld opierikaanse computerbedrijven zijn in onder-
t denjndeling om in Rusland eigen vestigingen op
rs. Duetten,
lorde.
Protest tegen
tropisch hout
Zonder pardon slepen twee
agenten een van de milieu
activisten weg die in de
haven van Liverpool het
lossen van een lading hout
uit de regenwouden
probeerden tegen te
houden.
FOTO: EPA
NIAMEY - De machtige vakbonden van Niger hebben gisteren een al
gemene staking afgeblazen die sinds maandag het hele land verlamde.
De staking, waartoe de vakcentrale USTN en dertig politieke partijen
hadden opgeroepen, begon uit protest tegen de militairen die vorige
week tot drie keer toe de staatsmedia bezetten om hun klachten over
hun soldij en werkomstandigheden de ether in te sturen. Vakbondslei
der Laouali Moutari zei dat de materiële grieven van de militairen aan
vaard worden, maar dat de regering niet in zal gaan op de politieke ei
sen van het leger. De militairen eisten het ontslag van vice-comman-
dant Abou Oumarou en wilden dat de populaire kapitein Maliki Bourai-
ma gerehabiliteerd werd. Maliki zat sinds oktober in de gevangenis we
gens zijn betrokkenheid bij een bloedbad onder Toearegs in mei 1990.
De militairen bevrijdden hem vorige week donderdag, maar de rege
ring heeft het leger laten weten dat Maliki terug moet naar de gevange
nis. In de hoofdstad Niamey blijft de sfeer gespannen. Er worden arres
taties verricht, maar onduidelijk is wie achter de arrestaties zit. De
mensen wagen zich niet of nauwelijks op straat.
Bouwactiviteiten op joodse
begraafplaats opgeschort
HAMBURG - Gemeentelijke functionarissen heb
ben gisteren in Hamburg een einde gemaakt aan
voorbereidingen voor de bouw van een omstreden
winkelcentrum op een ruim 300 jaar oude joodse
begraafplaats. Zij hebben daarbij evenwel ver
klaard dat het staken van de bouwwerkzaamheden
slechts tijdelijk is. Maandag demonstreerden onge
veer 100 orthodoxe joden uit Londen en Antwerpen
op de begraafplaats Ottensen met borden als 'Ehre
den Begrabenen' en 'Don't throw out 4.000 Jews
from their graves'. Zesendertig afgevaardigden
van het Amerikaanse Congres hebben bondskan
selier Helmut Kohl in een brief verzocht in te grij
pen en verdere bouwactiviteiten te verbieden. Ge-
meentevoorlichter Franz Klein zei dat de opschor
ting verband hield met een vermist document. Hij
voegde hieraan toe te verwachten dat de procedu
rele kwestie op korte termijn wordt opgelost, waar
na volgens hem gewoon verder wordt gebouwd.
ioodklok voor
Vluchtelingen
Vit Burma
ie varjNÈVE - Het Hoge Com-
I)ssariaat voor de Vluchtelin-
lt.e.1"n (UNHCR) wordt geeon-
e, IJ Snteerd met een „logistieke
°*chtmerrie".
t heeft een woordvoerster
n deze organisatie van de
errenigde Naties gisteren ge-
angd over de vluchtelingen uit
vanrma die in steeds grotere
einoatallen naar het buurland
tafe,ngladesh trekken. Momen-
e zijnl passeren dagelijks tussen
rootst vijf- en zevenduizend
bouwichtelingen, in meerderheid
ar geamieten, de grens. Inmid-
hels hebben bijna honderddui-
hetid mensen hun land ont
incht. Het leger in Burma be-
d(ht de islamieten van separa-
nprij omstandigheden In de
5 prcmpen in Bangladesh zijn
asprijcht omdat onvoldoende wa-
melk en sanitaire voorzieningen
oerenwezig zijn. Vrouwen en
dalimderen lijden aan ortdervoe-
offemg. Het aantal vuchtelingen
ojsinds half februari vertien-
in. adigd. Het UNHCR heeft
pe miljoen dollar aan hulp-
iden beschikbaar gesteld en
volgende week een oproep
:n aan de donateurlanden.
mensenrechtencommissie
de Verenigde Naties heeft
;eren Burma en Cuba ver-
fdeeld wegens ernstige
iendingen van de mensen-
|hten. Zowel voor Burma als
ir Cuba wordt een speciale
Iporteur benoemd, die de si-
tie ter plaatse moet onder
den.
Burma nam de 53-leden
|ende commissie een resolu-
aan waarin de junta in har-
belasbewoordingen werd verwe-
an di dat het haar toezeggingen
scha) een democratisch bewind
ief opnstalleren niet is nageko-
.ingem. Een vertegenwoordiger
di Burma verklaarde dat de
van de VN „volledig
daanvaardbaar" is voor zijn
auweering.
hadden functionaris-
r vei van internationale hulpor-
zittenisaties gezegd dat zij vre-
igenq dat Burma een „killing
jd" wordt. De militaire rege-
g gebruikt gruwelijke tac-
ten om rebellerende natio-
e minderhden te onder-
J jkken, aldus de functiona-
ien.
commissie keurde ook een
plutie goed waarin zij de
nhoudende schendingen"
g^ fundamentele vrijheden
e prd recht op vrijheid van me-
vereniging en
e ee]gadering enz) in Cuba ver-
huj^ieelt. De Cubaanse verte-
lenirjwoorc^&er benadrukte dat
veedPa n0°it aan °°k maar een
n de Noordamerikaanse ei-
act„„zal voldoen".
SANT' ANASTASIA -
Vier miljoen Italianen
worden uitgezogen door
achtduizend woekeraars.
De banken zijn daaraan
medeplichtig, omdat zij
aan woekeraars leningen
verstrekken die zij hun
slachtoffers weigeren.
De beschuldiging die de Itali
aanse minister van financiën
Rino Formica deze week in het
tv-actualiteitenprogramma
'Mixer' uitte, heeft de aan
dacht gevestigd op een verbor
gen probleem in de Italiaanse
maatschappij. In de plaatselij
ke kranten staan pagina's vol
met advertenties van anonie
me weldoeners, die bereid zijn
om tegen 'redelijke voorwaar
den' aan vrijwel iedere kapi
taalbehoefte te voldoen. In de
praktijk blijkt dat neer te ko
men op rentepercentages van
tenminste tachtig procent per
jaar, die in extreme gevallen
kunnen oplopen tot vijfhon
derd procent. Vooral in Zuid-
Italië is de woekerpraktijk al
gemeen. De 'hoofdstad' van de
woeker is het bij Napels gele
gen stadje Sant' Anastasia.
Volgens de plaatselijke geeste
lijke padre Tommaso Caranti-
no „bedrijft negentig procent
van de twintigduizend bewo
ners woeker. Ze beschouwen
het als een investering".
Woeker is in Italië weliswaar
strafbaar, maar in de praktijk
gebeurt er niets tegen, omdat
in de wet het verschil tussen
normale en woekerrente niet is
vastgelegd. Bovendien worden
veel kleine ondernemers in de
armen van obscure financier-
ders gedreven doordat de ban
ken in veel gevallen weigeren
om hun krediet te verschaffen.
In tegenstelling tot de banken
lopen de woekeraars - die op
hun beurt volgens Formica
dus wèl door de banken wor
den gefinancierd - bij derge
lijke leningen geen financieel
risico, dankzij hun contacten
met de georganiseerde mis
daad. „Ik ken ondernemers die
een lening werd geweigerd,
vervolgens uitgeperst werden
door mafiose woekeraars en
uiteindelijk hun bedrijf aan ca-
morra moesten afstaan", ver
klaart padre Carantino.
In het zuiden is de kerk een be-
wustmakingscampagne ge
start. „Als woeker geen zonde
is, dan is moord dat ook niet.
Woeker is een langzame wur
ging. Ik ken velen die er in ge
trapt zijn, en ben vooral getrof
fen door de angst waarin zij le
ven. Ik heb vaak geprobeerd
om hen op de televisie te laten
praten, maar ze durven niet",
zegt bisschop Riboldi van
Acerra, die in Italië bekend is
door zijn strijd tegen de camor-
ra.
In het programma 'Mixer' was
wel een slachtoffer van de woe-
kermaffia te zien, een vrouw
die haar winkel had moeten
verkopen nadat de geldschie
ters gedreigd hadden om haar
kinderen te verminken. In Na
pels heeft pastoor Massimo
Rastrelli onlangs een door par
ticulieren gevoed steunfonds
opgericht voor slachtoffers van
woekerpraktijken, waar in
middels 1300 aanvragen voor
bijstand binnen zijn gekomen.
Enkele tientallen schulden
zijn daardoor al afgelost. „De
woekeraars zitten overal", zegt
Don Rastrelli, die onthult dat
een van de door hem geholpen
slachtoffers werd uitgezogen
door een hoge functionaris van
de rechtbank van Napels.
Montignacs tip: het beste dieet is om te eten, maar natuurlijk niet alles watje voor de mond komt. Deze vegetarische schotel ziet er smakelijk
en gezond uit. FOTO' SP
Uit de brand
Als een held loopt deze
Amerikaanse
brandweerman door de
straten van West Al lis
(Wisconsin) nadat hij een
charmante etalagepop uit
de vuurzee heeft gered.
Behalve de kledingzaak
werden een fotostudio en
verscheidene
appartementen in de as
gelegd. Bij de brand
raakte een persoon licht
gewond.
FOTO: AP
PARIJS Eigenlijk ver
dient Fransman Michel
Montignac een stand
beeld. Vermageren vol
gens zijn richtlijnen is
kinderspel. Lekkere za
ken zijn niet meer taboe.
Hij raadt zelfs aan om ge
woon een glas wijn bij het
eten te drinken.
Bovendien is het anders dan
bij de klassieke diëten hele
maal niet moeilijk om het
'slanke pannetje' vast te hou
den. Met Montignac zijn hin
derlijke vetkwabben verleden
tijd, terwijl het absoluut niet
noodzakelijk is te lijden om tot
het gewenste resultaat te ko
men.
Michel Montignac, een elegan
te Fransman van 46 jaar, heeft
zijn dieetbevindingen in een
viertal boeken vastgelegd. Een
er van is dezer dagen ook in
Nederlandse vertaling ver
krijgbaar. Uitgever Artulen uit
Sint-Oedenrode heeft 'Slank
worden met zakendiners' aan
gepast voor de Nederlandse si
tuatie. De ondertitel van het
boek is bepaald verleidelijk:
'Lekker slank met lekker eten
dank zij goed zelfmanage
ment'. De andere werken van
de Fransman hebben titels als
'Ik eet dus ik vermager', 'Het
dieet van de manager' en 'Leg
een turbo op uw bord'.
Michel Montignac kwam tot
zijn methodes door systema
tisch zelfonderzoek. Als dië-
tende zakenman werd hij, net
als veel van zijn collega's, een
soort wandelende encyclope
die van mislukte vermage
ringsprogramma's. „Totdat ik
in Amerika achter de verbijste
rende waarheid kwam. Weten
schappers daar weten al lang
dat de diëten met lage calo
rieën absoluut niet werken.
Het is het pad van de perma
nente mislukking. Slechts vijf
tien procent van de mensen
die zichzelf te dik vinden eet te
veel. Maar omdat er zoveel be
langen - en dus zoveel geld -
op het spel staan, kwam de
waarheid niet door. Veel we
tenschappers die de waarheid
kenden, werkten als consul
tant voor de voedselindustrie
die juist iedereen wilde stimu
leren om zo 'light' mogelijk te
eten. Ik kwam zo tot de ont
dekking dat het beste dieet is
om te eten, maar natuurlijk
niet alles wat je voor de mond
komt".
Met mate
„Bij alles wat je eet stijgt de
hoeveelheid glycemie in je
bloed", doceert Montignac.
„Er zijn koolhydraten waarbij
die stijging fors is, zoals wit
brood, suiker, witte rijst, pasta-
produkten of aardappelen. Er
zijn produkten waarbij dat
minder is: bruinbrood, bonen,
linzen of erwten. De pancreas
scheidt insuline af om de aan
val van glycemie af te breken.
Bij iemand die te dik is, doet
de pancreas dat niet op een
normale manier. De pancreas
is moe, scheidt veel te veel in
suline af, en dat zorgt er juist
voor dat die glycemie wordt
omgezet in lichaamsvet. Als
koolhydraten zijn geasso
cieerd aan vetten is de ramp
niet te overzien. Maar vetten
op zich zijn helemaal niet erg.
Die worden zonder al te veel
problemen door het lichaam
verwerkt".
Er zijn bij Montignac slechts
'te vermijden' vetten zoals bo
ter. „Het is beter daarvoor in
de plaats olijfolie of zonne
bloemolie te gebruiken", aldus
de Fransman.
Het 'dieet' kent twee fasen. In
de eerste zijn pasta's, wit
brood, witte rijst - „alles wat
te veel geraffineerd is" - abso
luut verboden. Daarna kan de
adept van Montignac in princi
pe eten wat hij wil, maar met
mate. Zalm, tonijn in olie,
vlees, alle soorten groente -
„behalve wortelen, die zijn le
vensgevaarlijk" -, tot zelfs de
moddervette lekkernij foie
gras toe. Het geheel kan zon
der probleem worden overgo
ten met rode wijn, maximaal
een halve liter per dag. Bier en
gedistilleerd zijn uit den boze.
„Iedereen voelt zich stukken
beter. Het handhaven op het
gewenste gewicht is heel sim
pel: als men zich een keer te
buiten gaat is dat niet erg,
want.de pancreas is weer in
evenwicht hersteld".
groeloor
rentiiNNE McELVOY
dT
;f aajCIMAR Op het
Ihrijjamloze plein van Wei-,
i vair, voorheen het Karl
ïbbejirx Plein en Plein van
geel pührer Adolf Hitler,
de °gen van
eefns Stadelmann te
m;fnzen wanneer hij zijn
?n, elk laat gaan over de be-
bet^ard gebleven nazi-ar-
itectuur om hem heen.
<j kondigt aan: „Het kan
el goed dat we bovenop
n van de grootste verlo-
ti schatten van de we
id staan".
in later komt hij met con-
jictietekeningen aanzetten,
resultaat van het zijn on-
zoek naar de verblijfplaats
de beroemde Barnsteen-
ner. Na een tijdje krijgt hij
le gaten dat zijn gehoor de
eg bij de tekeningen niet
er kan volgen, dus houdt
het simpel: „Er zijn daar
eden honderden kamers,
sinds 1943 voor niemand
alve de SS toegangkelijk
geweest".
tt verborgen ze? En waar-
is er sinds de oorlog geen
ele poging gedaan om op-
ringen te verrichten? De
imunisten hebben het
ondergrondse gebied ge-
afgesloten". Herr Sta-
nann, een gepensioneerde
rman,1 is ervan overtuigd
de kamer, een geschenk
Frederick Wilhelm I van
tsland aan de Russische
ir Peter de Grote in 1716,
raven ligt onder het groot-
'ebouwencomplex uit 1936
bekend staat als het Gau-
im.
Dit detonerende nazi-monu
ment is een smet op de ele
gante Thüringer stad die lie
ver zou worden herinnnerd
als geboorteplaats van Goethe
en Schiller dan om concentra
tiekamp Buchenwald en na-
tionaal-socialist Martin Bor-
mann. De kamer, ook wel
'Bernsteinzimmer' genoemd,
bestaat uit eenentwintig ba
rokke muur-, vloer- en pla
fondpanelen. Alle panelen
zijn afgewerkt met Baltische
barnsteen, een favoriete
steensoort van de Europese
koninlijke huizen.
Stadelmann heeft vijf jaar
lang de archieven van het
Derde Rijk uitgekamd in een
poging om alle stukjes in el
kaar te passen van een van de
grote mysteries van de Twee
de Wereldoorlog: de verblijf
plaats van de schat die wel het
achtste wereldwonder wordt
genoemd en 250 miljoen Duit
se marken waard zou zijn.
In Weimar is Stadelmanns ge
drongen verschijning een ver
trouwd beeld geworden, zoals
hij de grond romdom het Gau-
forum beklopt en de archiva
rissen van de stad lastig valt
om gedetailleerde informatie
over bouwwerken. Hij wordt
beschouwd als een bezetene,
een oude man die het onmo
gelijke nastreeft.
Aanwijzingen
Nu zowel de Duitse als de
Russische wereld aan grote
veranderingen onderhevig is,
zijn er steeds meer aanwijzin
gen dat Stadelmann het mo
gelijk bij het juiste eind heeft.
Vorig jaar december kondigde
Boris Jeltsin aan dat hij wist
waar de kamer was.
Een Russische krant gooide
nog kokende olie op het vuur
door een rapport van de gehei
me dienst te citeren waarin
werd gesteld dat de schat in
Thüringen begraven ligt. Jelt-
sins zelfvertrouwen werd
evenwel gevolgd door een ver
pletterend stilzwijgen van
Moskou. Dit wekte de indruk
dat Moskou om tactische re
denen had besloten om het
mysterie van de Barnsteenka
mer voorlopig niet te ontsluie
ren.
De kamer, die oorspronkelijk
geïnstalleerd was in het Win
terpaleis in St. Petersburg,
werd indertijd verplaatst naar
het Zomerpaleis ip het nabij
gelegen Tsarskoje Selo. Tij
dens de invasie in 1941 werd
de kamer door de Duitsers
buitgemaakt. De Wehrmacht-
troepen kreven bevel de ka
mer te ontmantelen en terug
te brengen naar Duits grond
gebied.
De kamer werd in 1944 voor
het laatst gezien in Konings
berg, nu Kaliningrad. De eni
ge foto die van de kamer be
staat werd genomen nadat de
kamer daar weer in elkaar was
gezet. Toen de Britten hun
luchtaanvallen op de Oost-
pruissische stad opvoerden
gaf de curator van de kunst
schatten van de stad, Alfred
Ronde, bevel om de kamer
naar elders over te brengen.
In januari 1945 werd de kamer
in zo'n dertig kratten verpakt
voor transport naar het wes
ten - en nooit meer terugge
zien.
Theorieën
Sindsdien hebben duizenden
theorieën opgeld gedaan over
het lot van de kamer. Een Sov
jetofficier meldde dat hij in
Koningsberg de verkoolde
resten had gevonden van het
florentijnse mozaïek van de
kamer en trok daaruit de con
clusie dat de schat verbrand
was. Andere bronnen in Ko
ningsberg zeggen dat de krat
ten gezonken zijn in de Oost
zee toen de Wilhelm Gustloff,
een van de laatste schepen die
de stad verlieten, in januari
1945 getorpedeerd werd.
Volgens de nazi-archieven
heeft de schat Koningsberg
echter ongedeerd verlaten -
waarschijnlijk op bevel van
de 'Gauleiter' van de stad
Erich Koch, een gepassio
neerd verzamelaar van ander
mans kunstbezit, met een spe
ciale trein. Koch, die in 1986 in
Poolse gevangenschap stierf,
zou hebben gezegd: „Waar
rpijn schat ligt, ligt ook de
Bernsteinzimmer".
Kochs collectie werd voor het
laatst gezien in Weimar in
april 1945. Een inventaris die
aan het einde van de oorlog
werd ontdekt in het museum
van Weimar vermeldt dat
Koch honderd barnstenen
stukken bezat die tot de Barn
steenkamer zouden kunnen
hebben behoord. Het lijdt
nauwelijks enige twijfel dat
de bestemming van de kamer
de stad Weimar was, die als
opslagplaats fungeerde voor
de kunst die de nazi's uit
Oost-Europa hadden geroofd.
Toen de Duitse legers zich
eind 1944 terugtrokken, was
zijn eigen veiligheid een ob
sessie geworden voor Hitier.
Hij gaf opdracht voor de bouw
van een bunker in het Thürin
ger dorp Jonastal, een half uur
rijden van Weimar. 5.000 Ge
vangenen uit het nabijgele
gen concentratiekamp Bu
chenwald werden ingezet als
dwangarbeiders. De werk
zaamheden verliepen echter
te langzaam en Hitiers mario
netten richtten hun aandacht
weer op het Gauforum.
Koch ontmoette Martin Bor-
mann begin 1945 en uit Kochs
dagboek blijkt dat hij Hitiers
plaatsvervanger heeft rondge
leid door het doolhof van tun
nels onder het plein. De dos
siers van de SS uit deze perio
de zijn nooit teruggevonden.
Stadelmann gelooft dat ze on
der het Gauforum begraven
liggen. Op de blauwdrukken
van het complex is een aantal
kamers terug te vinden dat
niet bereikt kan worden via de
hoofdgang. Er zijn ook schet
sen van een tweede kelderver-
dieping, maar er is kennelijk
geen trap om die te bereiken.
Belangstelling
Na tie oorlog kwam Thürin
gen in Oost-Duitsland te lig
gen. De gebouwen van het
Gauforum, waaronder het
hoofdkwartier van de Gaulei
ter, het oude museum en het
hoofdkwartier van de politie
werden tot 1951 bezet door het
commando van de Sovjetunie
en raakten vervolgens in ver
val. Pas begin jaren tachtig
begon het regime belangstel
ling te tonen voor wat er onder
het Gauforum zou kunnen lig
gen.
Honderden studenten werden
ingezet om het puin te ruimen
uit het museumgebouw. Het
ministerie van staatsveilig
heid financierde de werk
zaamheden en spreidde een
onwelkome belangstelling
tentoon voor Stadelmann. „Ze
wilden van alles weten over
mijn onderzoek. Ik heb ze
niets gegegevn wat ze konden
gebruiken", vertelt hij.
Stadelmann gelooft dat de re
gering ten langen leste geïnte
resseerd was geraakt in de
schat - zonder enige twijfel
om die aan het buitenland te
kunnen verkopen - maar te
gelijkertijd niet teveel gehei
men uit de nazi-periode wilde
blootleggen.
De stad, die eerst de trots van
het Oosten was als geboorte
plaats van Goethe en Schiller,
bakermat van de klassieke be
weging en Duitslands eerste,
gedoemde democratie, was la
ter immers vruchtbare bodem
gebleken voor het nationaal-
socialisme. De communisten
hebben altijd hun uiterste
best gedaan om de mate waar
in het Duitse fascisme een
massabeweging was te baga
telliseren.
Zij prefereerden de aangena
mere theorie dat het natio-
naal-socialisme voortgeko
men was uit het belangenhu-
welijk van Hitler met de grote
zakenwereld, waarvan de
middenklasse en niet de ar
beidersklasse het begeesterde
slachtoffer werd.
Geruchten
Met de val van het communis
tische regime staken de ge
ruchten die altijd de ronde
hadden gedaan in het gebied
over de begraven nazi-schat
ten opnieuw de kop op. Na
Jeltsins verklaring stortten
honderden Duitsers zich op
het bunkercomplex te Jonas
tal. Ze schraapten en groeven
en tuurden in gaten, maar
vonden niets. Toen later de
tunnels, die in 1945 door de
Amerikanen waren verzegeld,
met explosieven werden
opengeblazen bleek uit niets
dat er iets opgeslagen had ge
legen. De schatzoekers keer
den terug naar Weimar.
Het museum, waar zich de in
gang tot de tunnels zou bevin
den, wordt nu in de steigers
gezet als voorbereiding op de
opgravingen die komende ja
ren moeten plaats gaan
plaatsvinden. Stadelmann is
echter ongeduldig. „Bonn en
Moskou lijken er belang bij te
hebben dat het allemaal niet
te snel gaat", zegt hij.
Hij gelooft dat Duitsland en
Rusland stilzwijgend overeen
zijn gekomen om de tunnels
pas te openen wanneer de
Sovjettroepen in 1994 vertrok
ken zijn. Dit om massale ge
weldsuitbarstingen te voorko
men wanneer in de tunnels
slachtoffers van de Sovjetbe-
zetting aangetroffen zouden
worden.
Bonn stelt zich terughoudend
op met het argument dat de
zoektocht naar een verloren
schat een kostbare en vruch
teloze aangelegenheid zou
kunnen worden. Als er inder
daad kunstschatten worden
aangetroffen onder Weimar,
zouden zij waarschijnlijk de
eerste belangrijke kunstover
dracht vormen volgens de
voorwaarden van het vriend
schapsverdrag tussen Bonn
en Moskou van vorig jaar. De
timing en omvang van een
dergelijke overdracht is een
belangrijke factor voor de be
trekkingen tussen het nieuwe
Duitsland en het nog nieuwe
re Rusland.
De kunstwereld is sceptisch
over de mogelijkheid dat de
Barn steen kamer zich in Wei-
mar bevindt. Volgens Klaus
Roth, directeur van de Stich
ting voor Verdwenen Europe
se Kunst, zegt dat het onmo
gelijk is dat de kamer Duits
land in 1945 intact bereikt
heeft. Wel geeft hij knarsetan
dend zijn bewondering toe
voor de nauwgezetheid van
Stadelmanns onderzoek.
Stadelmann werkt zonder fi
nanciële hulp en bewaart zijn.
documenten in de hoek van
zijn woonkamer. Hij ontvangt
nu beleefde telefoontjes van
het ministerie van buiten
landse zaken dat om informa
tie verzoekt. „Als ik ooit nog
de kamer zal zien, of weet wat
ermee is gebeurd, zal ik ge
lukkig sterven", zegt hij.
(c) The Times
