Het
kyrie
eleison
van
Yvonne
van
Gennip
WINTERSPELEN
£aidóe @outti/nt
ZATERDAG 8 FEBRUARI 1992 PAGINA 27
ALBERTVILLE - Vier win
ters geleden, tijdens de Olympi
sche Spelen in Calgary, hield
eigenlijk niemand rekening met
Yvonne van Gennip. Nu, anno
1992 doet iedereen dat wel. Be
halve Van Gennip zelf. Weder
om drie gouden medailles win
nen is volgens de 27-jarige
schaatsster uit Haarlem uitgeslo
ten. „Mensen die echt van me
houden, zal het straks ook een
zorg zijn of ik straks met medail
les terugkom. Dat is voor mij de
grootste waarde, niet die medail
le, echt niet. Echte vrienden, dat
is mijn goud".
De dood van Freddie Mercury raakte
haar onverwacht diep. Zij, the queen of
Calgary, herkende veel van zichzelf in
de pas aan aids overleden Britse rock
zanger. Zich van de buitenwacht niets
aantrekken, maar je levenswijze laten
bepalen door wat je geest je influistert.
Het is de manier om innerlijke rust te
krijgen, denkt ze hardop. Yvonne van
Gennip kiest daarom straks voor het
klooster. Ook al zal gans Nederland
haar voor gek verklaren.
(Mercury's trieste dood was voor Van
Gennip, die zich nauwelijks voor pop
muziek interesseert, reden om een ver-
zamel-cd van de zanger en zijn band
Queen te kopen. Niet omdat de massa
hysterie haar dat opdrong, maar voor
Ihaar gevoel had ze iets met die extrava
gante Engelsman. En dit was dan een,
weliswaar macabere, gelegenheid om
hem nooit meer te vergeten. „De situa
tie bracht dat met zich mee, ja".
De eerste keer dat ze Mercury door het
xlbeeld zag schuiven, maakte een enorme
indruk. „Die stofzuiger hé, in dat film-
.,pje. Hoe heet die clip ook alweer? 'I
Jjwant to break free' ja. Ik dacht toen
^meteen 'jeetje, wat een gave vent is
:rdat'. Ik voelde dat meteen. Pats, dit is
t|het, dacht ik. Die scène met die stofzui
ger is altijd in mijn achterhoofd blijven
jïangen. En kwam weer helemaal terug
'Rtoen hij overleed".
Li,Die dood van hem deed me veel. Heel
Veel zelfs. Ik zat meteen te denken wat
die man allemaal wel niet mee heeft
poeten maken. Want hij heeft dit na
tuurlijk al heel lang gehad. En zien aan
komen dus. Alleen met een paar hele
l jgoede vrienden heeft hier over kunnen
praten, stel ik me zo voor. Moet je je
r£ens voorstellen wat voor proces die
ejnan heeft meegemaakt. En dat is wat
ynij bijblijft. Niet zozeer wat-ie allemaal
gedaan heeft, hoe hij Aids heeft gekre-
ggen. Maar meer dat laatste stukje. Ik
lt-vist ook absoluut niet dat hij homo was.
>tBi-seksueel zeg je? Dat wordt me dan
nu pas duidelijk. Dan ga ik me voorstel
len, wat die man allemaal heeft uitge
spookt, hahaha. Dat vind ik heel boei
end. Ik zoek altijd meer iets in de mens
ntelf hé. Waarom doet een mens zoals
0jlie doet. En niet zozeer in dit geval de
nprestatie van de muziek. Meer van, wat
n rit er achter de mens..."
efn eerste instantie merkwaardig, die
utympathie-betuigingen van Van Gen-
e pip voor Mercury's levensstijl. „Omdat
iejiij ook z'n eigen plannen had", ver
klaart ze. „Hij had lak aan heel de we-
oijeld. Hij was zo creatief, hé. Toen ik die
o/ideoclip voor het eerst zag, had ik al
i Zoiets 'jeetje, dat is eigenlijk wat ik ook
pjvil'. Zo moet je het eigenlijk doen. Je
eijiiet laten meeslepen en beïnvloeden
lojloor allerlei maatschappelijke fakto-
rc|en. Dat is best wel moeilijk, want dan
5 ^ord je anders bekeken. Mensen willen
jioch graag controle over je houden en
iete meetrekken naar een bepaalde hoek.
e Dm je daar in te duwen. Juist daar houd
nk helemaal niet van. Als je een keer
e ifen scheet laat ben je zo, laat je boer
d^en je zus. Zo is het toch Je komt heel
rijpoeilijk van dat imago af. Terwijl ik uit
„Ervaring weet dat je absoluut niet zo
n'poeft te zijn. Daar moet je dus mee le-
T fen omgaan".
'Is,
edrogen uit
)e olympische goldrush van vier jaar
eleden veranderde op slag haar leven.
Ithans, dat was de bedoeling van de
ïassa. Die kwam echter bedrogen uit.
'vonne wilde niet elke avond haar tan
en bloot lachen in een panel. Yvonhe,
ilde Yvonne blijven. En die missie is
jot op heden gelukt.
ilk heb onlangs een boekje gekocht,
Vaarin alle kloosters van Nederland
Haan die open zijn voor het publiek.
iOaar staat bij voorbeeld ook de doel-
eritelling van het klooster in. Ik ben al
erien tijdje aan het snuffelen, maar heb
n dog geen keuze kunnen maken. Er zijn
n.iok zulk onwijs mooie kloosters in Ne-
oderland. Echt daar sta je verbaasd van".
lapJa, het is bijzonder om het klooster in
'a« gaan. Ik zag laatst op tv een meisje
iglie een keuze moest maken tussen haar
jefiend en het klooster. Ze koos voor
eilet laatste. Die meid doet dus echt wat
;efj wil en juist dat boeit mij zo mateloos,
an raak ik er steeds meer van over-
dat wanneer je echt goed naar je-
g"jelf luistert, je dan pas je eigen richting
jqan kiezen. Door alle rompslomp om je
aieen, de haastige maatschappij, het
bnaterialisme, ja alles eigenlijk, kom je
najaar eigenlijk nooit aan toe. Je laat je
i- ügenlijk zo meesleuren zonder erbij stil
se£ staan wat je eigenlijk zelf wilt en wat
ior jou is weggelegd".
^at is dan zo verschrikkelijk jammer,
ïdat ik er toch vanuit ga dat je maar
eden keer op aarde bent. Ook al zou je
woeerdere keren op aarde komen, dan
arjogvind ik datje iets met je leven moet
n doen dat voor jou is weggelegd.
In als je goed naar jezelf luistert, ben je
ar zelf ook toe in staat. Daar geloof
heilig in. Ik wil absoluut niet het idee
hebben dat ik dingen doe die door sleur
of een haastige maatschappij veroor
zaakt worden. Ik merk wel eens dat je
er niet aan ontkomt. Een soort automa
tisme. En dat vind ik jammer".
Moeder theresa
Vanwege die laatste opmerkingen moet
niemand er straks verbaasd van staan
dat Van Gennip de doorsnee paden van
de Nederlandse samenleving mijdt. „Ik
zit wel eens te denken, wat zou ik leuk
vinden? Een kloosterleven achter ge
sloten deuren en alleen maar met bid
den bezig zijn, of een bij voorbeeld wer
ken op een kloosterschool die secreta
resses opleidt. Of misschien ga ik toch
wel totaal iets anders doen. Wat mij in
elk geval heel erg boeit zijn de Zusters
van de Naastenliefde, van Moeder The
resa. Die zitten over heel de wereld ver
spreidt. Die vrouw heeft wat, ik moet
altijd aan haar denken. Ik ben ook heel
nieuwsgierig naar wat die Zusters doen.
En die bewogenheid van Moeder The
resa vind ik zo boeiend. Ze heeft een
bepaald soort aantrekkingskracht op
mij".
„Nee, ik heb haar nog nooit ontmoet.
De Paus wel ja, daar heb ik zelfs een
paarwoorden mee gewisseld. Maar met
de Paus heb ik niet zo'n affiniteit als
met Moeder Theresa. Ik denk dat dat
komt omdat zij voornamelijk in de
praktijk werkt. Da's ongeveer hetzelfde
als naar de kerk gaan en in de praktijk
brengen wat de kerkje voorschrijft".
„Ik ben veel met m'n geloof bezig, ook
in deze periode naar de Olympische
Spelen toe. Ik heb daar heel veel steun
aan. Voor mij een soort richtlijn, een
waarde, maar vooral normen. Dat is
ook iets wat ik steeds meer ga doen.
Die waarden en normen naleven, wat
de maatschappij ook voorschrijft. Dat is
voor mij niet zo belangrijk meer. Vroe
ger wel, toen liet ik me beïnvloeden. Nu
gebeurt dat ook nog af en toe, omdat je
er niet aan ontkomt. Maar het wordt
minder. Ik groei steeds meer naar mijn
katholieke geloofsovertuiging toe. Ik ga
steeds meer beseffen dat dat eigenlijk
de ware leefwijze is, die ik graag na zou
willen streven".
Het klooster
„Ik weet ook niet of ik definitief voor
het klooster kies. Ik wil het gewoon een
keer proberen. Ik heb in dat boekje ge
lezen dat je ook voor een aantal dagen
naar het klooster kan. Kan ik lekker tot
rust komen en alles eens op een rijtje
zetten. Is ook een manier van leven, om
dat af en toe te doen. Ben je dus niet ge
bonden aan dat klooster en hoef je
geen geloftes af te leggen".
„Kroost of klooster? Het moederschap
vind ik helemaal te gek. Kan ik me ook
veel bij voorstellen. Met kinderen van
alles gaan doen enzo. Er zijn zoveel
mooie dingen in het leven eigenlijk.
Maar een moeder kan dus niet in het
klooster. Maar daar heb je weer allerlei
andere dingen die mooi zijn".
„De muziek bij voorbeeld, heel mooi.
Kyrie eleison ('Heer ontferm U') is zo
mooi. Poeh, moet je bij ons in de kerk
komen. Tweestemmige koren, mannen
en vrouwen, daar word je koud van. Ik
vind het heel mooi, zang. Er zijn men
sen die zeggen dat dat alleen maar
pracht en praal is. Daar houden ze dan
niet van hé. Maar je kan er zoveel in
kwijt. Dan kunnen ze wel zeggen 'het
gaat toch niet om de pracht en praal,
maar om de diepere betekenis'. Dat
zeggen de protestanten vaak. Dan zeg
Yvonne van Gennip:Met de Paus heb ik niet zo 'n affiniteit als met Moeder Theresa
ik op mijn beurt dat als je daar alleen
maar naar zou kijken je zoveel mist.
Kijk je ook nog eens naar het diepe dan
is dat wel mooi meegenomen. Een ex
tra faktor".
„Je moet in eerste instantie ook kijken
naar wat er achter zit. Neem het Kerst
feest. Dat is niet alleen maar het zes a
zeven gangen menu, wat in feite de ten
dens is geworden. Als ik met m'n ou
ders naar de nachtmis ben geweest en
je gaat daarna met z'n allen gezellig wat
eten en drinken, kun je ook zeggen 'dat
hoeft toch allemaal niet'. Maar juist dat
bij elkaar zijn, daar gaat het om."
Het illustreert het unieke aan Van
Gennip die liefde voor kerkmuziek.
Popmuziek, doorgaans hèt pepmiddel
voor jongeren, ligt niet in haar interes
sesfeer. „Popmuziek zegt me heel wei
nig. Maar ben ik daar minder om? Zo
wordt er dus altijd wel gedacht. Als jij
dus niet aan bepaalde voorwaarden van
een ander voldoet, merkje dat".
„Sandra (Voetelink, zes jaar jongere
collega-schaatsster in de kernploeg) is
bijvoorbeeld een type die veel kwijt kan
in popmuziek. Ik probeerde me laatst
ook eens te verplaatsen in haar wereld
en ging een keer luisteren. En liet ver
volgens m'n gevoel spreken. 'Best wel
gaaf, dacht ik toen. Dat was in Inzeil,
op trainingskamp. Ik heb nu ook een
paar cd's gekocht die me goed liggen.
Lisa Stansfield en Oletta Adams. En
Queen natuurlijk".
„Ik ben op Aruba geweest. Veel dans
en zang. En als je daar dan tussep staat,
voel je iets positiefs en denk je 'waarom
niet'. Laat maar eens lekker over je
heenkomen. Dat is heel positief. Niet
meteen nee zeggen. Probeer je te ver
plaatsen. Da's hetzelfde als bij Sandra's
muziek. Als je je daarin verplaatst, gaat
er toch weer een wereld voor je open.
Zo kun je op zoek gaan naar de meer
waarde van het leven. Daarom wil ik
het klooster ook eens meemaken. Om
dat het zo'n geweldige aantrekkings
kracht op me heeft. Het kan ook best
zijn dat het niets voor me is, dat het te
genvalt. Maar dan heb je in elk geval
geproefd".
In de kernploeg staat ze wat het geloof
betreft alleen. Van Gennip voelt zich
overigens geen zendingswerker, in haar
filosofie heeft ze respect voor atheïsten.
In de hoop dat die ook haar in haar
waarde laten. Ze is de enige in de
schaatselite die voor elke maaltijd in
gebed gaat. Vroeger werd daarom gela
chen, nu wordt het algemeen geaccep
teerd en weet men niet beter.
„Ik ben geen zendingswerker, zeker
niet in Nederland", zegt ze. „Ik schrijf
met een pater in een Kenyaans Catho
lic Centre. Hij heeft me vier jaar gele
den al eens uitgenodigd, maar het is er
nog altijd niet van gekomen om daar
naar toe te gaan. Maar ik wil daar zeker
een keer heen. Uit heel Europa komen
jongeren om daar een paar dagen te
helpen in dat centrum".
Rode kruis
„Ik was voor het Rode Kruis al eens
een keer in Kenya. Ik ben toen niet echt
met m'n geloof bezig geweest, omdat
dat bezoek een heel ontnuchterende
ervaring was. Iedereen hield zich name
lijk met totaal andere dingen bezig. Het
was ontnuchterend in die zin omdat er
veel meer in deze wereld te koop is, dan
wij denken".
„Mensen van het Rode Kruis probeer
den te vertellen wat ik voor iemand
was, maar van schaatsen hadden ze echt
nog nooit gehoord. Toen hielden ze het
maar op 'runner', want iedere sporter
in Kenya is atleet. Moet je je voorstel
len. 'The Runner', en dat met mijn bil
len".
In tegenstelling tot veel andere olympi
sche medaillewinnaars, heeft Van Gen
nip niet echt munt geslagen uit haar
drie gouden plakken. Ze kreeg welis
waar een baan bij verzekeringsconcern
Equity Law, ging schrijven voor het
katholieke familieblad Manna, maar
plukte geen vruchten zoals Carl Lewis,
Mark Spitz en Florence Griffith dat wel
deden. „Vind ik ook helemaal niet be
langrijk", zegt Van Gennip.
„Dat schrijven voor Manna doe ik dus
niet meer", vervolgt ze. „Het blad heet
trouwens nu Manna Plus, en is bedoeld
voor ouderen. Voor vijftig plussers ge
loof ik. Het blad zit nu ook bij een an
dere uitgever en op het moment dat die
overstap werd gemaakt, besloot men
om mijn naam te schrappen. Ze wilden
geen gebruik meer maken van mijn
schrijftalenten, hahaha. Tja, dat moet
je accepteren. Ik denk ook dat ik niet
zoveel schrijftalent heb".
„Of ik het leuk vond om te schrijven?
Nee. Ik had er te weinig tijd voor. En
als dat het geval is, kun je je ook niet
voor honderd procent inzetten. Als ik
me ergens niet maximaal voor kan ge
ven, vind ik het niet leuk. Ik schrijf ook
voor het personeelsblad van Equity
Law en in feite gaat dat me makkelijker
af, heb ik gemerkt. Maar ik ben niet
echt een schrijfster. Ik vind ook dat je
datgene moet gaan doen, waar je echt
goed in bent".
„De eerste emotie na zo'n afwijzing is
altijd negatief. Het is niet leuk als men
sen kritiek op je hebben. Maar ook een
dergelijk voorval is iets waar je mee
moet leren omgaan. Ze brachten het
trouwens heel taktisch, niet hard. Maar
het kwam op hetzelfde neer natuurlijk.
Je eerste reactie is 'nou, dat kan toch
helemaal niet'. Daarna dacht ik 'nou,
misschien is het toch wel zo'".
„Het is toch ook helemaal niet erg, als
je iets niet kunt. Het is ongeveer het
zelfde voor een topsporter om te leren
verliezen. Pas als je van jezelf mag ver
liezen, ben je door die barrière heen.
Dat zei Ted Troost altijd tegen me. Dan
kun je de hele wereld aan. En dat klopt
ook. Op het moment dat ik aan de start
sta en denk 'het maakt me niet uit of ik
win of verlies' pas dan kun je alle krach
ten die je in je hebt, eruit halen. Zolang
jij alleen maar wint, word je bang om te
verliezen. Dan bouw je voor jezelf een
onwijs hoge muur op. Want dat had ik
echt, omdat ik echt heel veel won. Al
leen maar won eigenlijk. In Nederland
dan hé, want tegen die DDR-dames
kon je nauwelijks op. Op een gegeven
mag je niet meer van jezelf verliezen.
En dat wordt dan zo'n barrière. Je moet
dan een keer gigantisch onderuit gaan,
om weer even normaal te denken".
Van Gennip noemt het winnen van drie
gouden medailles in Calgary een toe
valligheid. Het heeft echter wel als con
sequentie dat er in de aanloop naar de
zestiende Winterspelen in Albertville
alleen gesproken wordt over de goud
koorts van destijds. Dat ervaart de 27-
jarige Haarlemse als vermoeiend, maar
ze heeft er schoorvoetend mee leren le
ven. Het delven van nieuw eremetaal is
echter nog niet bij Yvonne van Gennip
opgekomen.
„Een hypothese", zegt ze. „Ik win weer
drie medailles, wat overigens onmoge
lijk is, maar stel dat. Ik denk dat het dan
echt heel anders zal gaan." Dus geen
zestigduizend uitzinnige Nederlanders
in hartje Haarlem? „In elk geval zal dan
niet de hele Markt vol staan, dan is het
anders, omdat het al een keer geweest
is. Maar het zou mij wel meer voldoe
ning geven, denk ik. De vorige keer
kwam het me toch in de schoot vallen.
Nu heb je je uit een bepaald dieptepunt
omhoog weten te werken. Voor m'n
persoonlijkheid zou het veel beteke
nen".
„Maar het gevoel van toen, moet ik los
laten. Door in het verleden te leven,
zou je de positieve punten van nu ver
geten uit te bouwen. Ik voel trouwens
dat ik nog harder kan dan ik tot nog toe
heb laten zien".
Van Tomas Gustafson, de Zweedse
topschaatser die straks voor de vierde
maal op een olympisch toernooi actief
is, is bekend dat hij bijgelovig is. Gus
tafson haalde bij voorbeeld onlangs zijn
schaatsen van de zolder op welke hij in
Calgary de vijf en tien kilometer in
goud omzette. En hoopt daar straks in
Albertville wederom de snelste op te
zijn.
Het lekkerst
Van Gennip: „Mijn schaatsen van Cal
gary? Daar schaats ik nu weer op. Ik
heb ook een tijdje anderen geprobeerd,
maar deze zitten me gewoon het lek
kerst. En dus niet uit bijgeloof. Gustafs
on, tja. Ik denk dat als ik in Zweden ge
boren zou zijn, hetzelfde zou doen als
Gustafson. Hij zit in een situatie dat-ie
weinig mensen om zich heen heeft.
Zweden is niet zo'n dicht bevolkt land.
Als ik hem hoor praten hoe hij zich
voorbereidt op grote toernooien door
zich terug te trekken, het liefst in de
bossen, dan kan ik hetzelfde gevoel
hebben. Ik voel me ook in m'n element,
in m'n uppie in een bos. Zo'n gaaf ge
voel. Ik kan me er iets bij voorstellen".
„Ik ken mezelf redelijk goed. Althans,
ik leer mezelf steeds beter kennen. Bij
voorbeeld als jezelf heel stil bent. Dat is
ook wat me boeit aan een klooster. Be
gin ik er weer over, maar daar kun je
volgens mij echt goed naar jezelf luiste
ren. Je gaat heel diep naar binnen en
dan kom je heel wat tegen. Ik heb ook
heel vaak m'n gevoelens opgekropt,
hoor. In wat voor situaties? Gewoon, in
het dagelijks leven. Een kwestie van op
voeding of zo, denk ik. Bij voorbeeld
dat je niet mag zeggen dat je goed bent.
Dat is iets wat je wordt bijgebracht als
je jong bent. Op een gegeven moment
ga je denken 'wie bepaalt dat nu eigen
lijk? Daar ga je dan mee aan de slag.
Dit is maar voorbeeld hoor, maar zo
zijn er meer".
„Vaak doe ik dingen die ik het liefst van
me af zou willen schudden, omdat dat
voor mezelf niet zo van belang is. Dat
betekent wel, dat je bij alles wat je doet,
en dat is heel vermoeiend, je steeds
moet afvragen: doe ik dit omdat ik dat
zelf wil? En dan moet je heel eerlijk zijn
hoor, een voorwaarde om rechtvaardig
over jezelf te oordelen. Dan accepteer
je ook dat jezelf heel rare kanten hebt.
En ook goede kanten natuurlijk. Gees
telijk vermoeiend ja, omdat ik daar
voortdurend mee bezig ben".
Playboy en Penthouse benaderden haar
al enkele malen. Voor interviews, niets
meer. Van Gennip weigerde. Een asso
ciatie met de blootbladen zouden de
mensen niet begrijpen. Bovendien pas
sen dergelijke glossys niet in haar le
vensovertuiging. „In dat soort bladen
wil ik niet staan. Ik denk dat ik zelf mag
bepalen wie mij interviewt. Ik sla niet
alles af, maar ik heb wel het recht om
op een bepaalde manier in de pers te
verschijnen. Da's een kwestie van zelf
bescherming. Ik vind dat men dat moet
respecteren".
Van Gennip vaart derhalve een eigen
koers. Ze staat wel eens stil bij het feit
dat veel ex-klasgenoten met totaal an
dere dingen bezig zijn, maar niet al te
lang. „Het gras bij de buren is immers
altijd groener". Daarom vindt ze dat ze
niets mist. „Dat is de grootste fout die
je kunt maken. Als je dat zegt, sta je te
weinig stil bij de keuze die jezelf hebt
gemaakt. En vergeet je te kijken naar
alle leuke dingen die jij allemaal doet.
Dat zou jezelf alleen maar ongelukki
ger maken".
Hot naar her
„Je bent snel geneigd dat te doen, maar
die anderen doen dat ook. Elk mens
denk immers dat-ie wat mist. Juist in
deze tijd leeft dat heel sterk. Je reist van
hot naar her, je ziet je vrienden en fami
lie weinig. Ik was met Kerst niet thuis
en dan denk je wel eens, ik had ook wel
willen brunchen met de hele familie,
zoals iedereen dat doet. Maar dan ver
geet ik weer dat ik wel lekker aan het
reizen ben. Ik kom overal. En ben met
een sport bezig, een onwijs gave sport,
een leuke sport. Dus geniet daarvan.
Dan heb ik ook niet het idee dat als ik
straks gestopt ben, 'had ik maar wat
meer om me heen gekeken, had ik er
maar meer van genoten'. Pluk de dag
en geniet'ervan. Ik kijk niet meer terug,
wil niet herinnerd worden aan die me
dailles. Want dan houd je jezelf vast,
zet je jezelf gevangen. Zo voel ik dat, zo
ervaar ik het ook".
„Mensen zijn in dat opzicht bereid mij
vast te houden. Als ik mezelf dan maar
niet vasthoud, dan ben ik al een stuk
verder. Natuurlijk blijf ik nieuwsgierig
naar hoe het iedereen van vroeger ver
gaat. Soms kom ik iemand tegen. Of ik
al eens gevraagd ben voor Klasgeno
ten? Nee, maar ik denk ook niet dat
daar op in zal gaan. Ik ben dan zo'n
type die dat niet voor de camera wil. Ik
heb liever een reünie om echt contact
te zoeken met mensen. Want als er zo'n
camera staat, ga je anders reageren.
Dat hoeft voor mij niet".
Van Gennip moet in de aanloop naar
Albertville vechten tegen hooggespan
nen verwachtingen. „Verliezen is een
rot gevoel. Echt. Maar als ik verlies in
Albertville zal ik me ongetwijfeld opge
lucht voelen. Zoiets van hé, gelukkig, ik
ben weer normaal. Maar het prettigst
zal zijn als ik niet hoef te verliezen om
dat gevoel te hebben. In die zin is het
weer een uitdaging om te winnen".
„Vlak na Olympische Spelen in 1988
dacht ik 'ho, ho, dit gaat te ver'. Een
soort schrikreactie. Ongeveer hetzelfde
gevoel als iemand voor je staat met een
pistool. Dan denk je ook 'dit wil ik niet'.
Zo kon je het bij mij ook zien. Ik voelde
me ongelukkig, eenzaam. Kon er geen
kant mee op. Er zijn altijd maar een
paar die echt om je geven. De rest vind
je een aardige meid, maar zodra je een
stap verkeerd zet, killen ze je. Dat is
een mentaliteit waar ik absoluut niet
van houd. Daar kan ik niet tegen, dat
zou ik zelf bij anderen nooit doen. Ik
merk dan dat er maar weinig mensen
zijn die me echt waarderen. Ik met m'n
ups en downs, ik Yvonne van Gennip.
Mensen die echt van me houden, zal
het straks ook een zorg zijn of ik straks
met medailles terugkom. Dat is voor
mij de grootste waarde, niet die medail
le. echt niet. Echte vrienden, dat is mijn
goud".
