ui
Geen hond
laten blaffen
in de nacht"
BOEKEN/PLATEN
De fragmentarische literatuur van Dirk van Weelden maakt het bekende onbekend
L
1(
V
Liefdesverdriet als
bron van inspiratie
voor Jack Of Hearts
CeidócSouocmt
VRIJDAG 31 JANUARI IS
haat
ecti<
In 'Mobilhome', de nieuwe ro
man van Dirk van Weelden, val
len de betekenisloze mussen al
evenzeer betekenisloos van de
daken. Het is dan ook zeer ei
genaardig dat 'Mobilhome'
wordt gepresenteerd als een ro
man. Het boek is geen roman,
maar bestaat uit aan elkaar ge
frutselde fragmenten. Hierdoor
is 'Mobilhome' als geheel zeer
verwarrend. Van Weelden ty
peert zichzelf, wanneer hij te
gen het einde van zijn 'roman'
schrijft: 'Schrijven is een ma
chine om het bekende onbe
kend te maken'.
Dirk van Weelden debuteerde
vijf jaar geleden met 'Arbeids
vitaminen', dat hij samen met
Martin Bril schreef. In dit boek,
een verzameling romanfrag
menten, brieven, essays en afo
rismen, worden de meest uit
eenlopende onderwerpen be
handeld. De schrijvers zagen
zich niet gehinderd door een
vooropgezet plan, en lieten zich
uit over van alles en nog wat. In
'Tegenwoordigheid van geest',
een boek dat Van Weelden zon
der Bril tot stand bracht en dat
drie jaar geleden verscheen,
probeerde de schrijver uit te
leggen waarom hij geen 'gewo
ne', logische verhalen wil ver
tellen, en waarom het voor hem
aantrekkelijker is om 'alles' te
beschrijven.
Kruisbestuivingen
Ook 'In tegenwoordigheid van
geest' was als geheel zeer moei
lijk te plaatsen; de negen
hoofdstukken lieten zich bij
voorbeeld niet omschrijven als
essays, novelles of verhalen. Je
zou eerder kunnen spreken van
kruisbestuivingen tussen ver
schillende literaire genres.
Op het schutblad van 'Mobilho
me' staat, in tegenstelling tot
bij vorige werk van Van Weel
den', het woord 'roman'. Merk
waardig, omdat het fragmenta
rische karakter ook in dit boek
duidelijk naar voren komt. Be
paalde hoofdstukken zijn op te
vatten als een persoonlijk ver
slag, terwijl andere meer aan
doen als een essay. Omdat
'Mmobilhome' toch zeer duide
lijk als een roman wordt gepre
senteerd, moeten bepaalde ach
terliggende gedachten en be
doelingen van de auteur hier
voor de reden hebben gevormd.
'Mobilhome' kan het beste wor
den opgevat als een 'mentale
verkenning' van de denkbeel
dige stad waarin de 'ik' thuis
hoort. De onderwerpen van
deze verkenning lopen zeer uit
een; de hoofdpersoon bezoekt
bijvoorbeeld een begraafplaats
in Frankrijk, een jubileumvie
ring van de kleinste staat van
de wereld, oude vrienden, en
het huis dat ooit door zijn fami
lie werd bewoond.
Tenslotte komt hij op het idee
om verschillende 'mobilhomes'
in het leven te roepen; wonin
gen over de hele wereld waarin
de leden van een opgezet net
werk een tijdelijke huisvesting
kunnen vinden. Zo kunnen zij,
als ze daar behoefte aan heb
ben, met het grootste gemak
verhuizen van bijvoorbeeld
Amsterdam naar Parijs of New
York. Een aardige gedachten-
gang, die overigens pas in het
laatste hoofdstuk naar voren
Veranderingen
De romankunst in Nederland is
de afgelopen decennia aan nog
al wat veranderingen onderhe
vig geweest. Schrijvers als bij
voorbeeld Gerrit Krol en Jeroen
Brouwers lieten op een geslaag
de manier zien dat een roman
verhaal niet rechtstreeks, maar
fragmentarisch kan worden
verteld. Maar tegelijkertijd zijn
de romans van deze schrijvers
een geheel, waarin alles met al
les te maken heeft. En dat laat
ste kan zeker niet worden ge
zegd over deze 'roman' van Van
Weelden.
Maar al te vaak hebben de on
derwerpen niets of zeer weinig
met elkaar te maken, hoewel
Van Weelden via een literaire
truc de lezers maar al te graag
anders wil laten geloven. Zo be
schrijft hij tegen het einde van
'Mobilhome' de levensstijl van
het popidool Jimi Hendrix
(voor wie de schrijver een dui
delijke bewondering toont). En
in overeensteming met de rest
van de 'roman' staat in deze be
schrijving het reizen van Hen
drix centraal. Maar de vraag
waarom Van Weelden nu pre
cies voor deze gitarist kiest,
blijft onbeantwoord. Ook Hen
drix komt uit de lucht vallen.
Het fragmentarische
van de roman werkt
vaak storend. Voor
Weelden is dit geen pi
Sterker: op de laatste it
geeft hij een soort vera
ding van zijn schrijverst n
laat hij de titel van
terugslaan op zijn
literatuur: „Schrijven
machine om het bekend
kend te maken. Gaand
niet helemaal duidelij ïei
wie wie en wat wat is
voor sommigen mi:
bron van pijnlijke ver
of melancholie. Maar
mand die een
bouwt en bewonen wif"
een uitkomst".
i zijn lie
i idee de
lisschi iet
)S - Als
de schaa
zoeken s
D is de lani
irijBiiiten he
it fietsen
en coörd
geschil'
wel mo
kemp
i om ii
Deboott
olympis
en in Bi
verlengi
eterspec
laand lal
reeks
Voor ons Nederlanders, bewoners van een plat en braaf land, is
het proza van een auteur als Ernest Hemingway zo exotisch
dat het nooit door een Hollander geschreven zou kunnen zijn;
romans en verhalen die zich in de Afrikaanse jungle afspelen,
tijdens een burgeroorlog of zelfs maar in de bergen. Vergele
ken daarbij zijn onze boerenromans of nieuwbouwwijkdra
ma's maar slapjes.
Toch zijn er ook Nederlandse schrijvers die hun verhalen bui
ten hun vaderland laten spelen en in hun stijl die van Heming
way misschien niet evenaren, maar toch dicht bij hem in de
buurt komen. Eén van hen is Piet Valkman. De geboren Hage
naar was ooit een vooraanstaand computerexpert in Zuidafri-
ka, helikopterpiloot, zeeman, journalist, tegenwoordig woont
en werkt hij als free-lance auteur in een nieuwbouwwijk in
Leusden.
LEUSDEN - Eén wand
van zijn ruime flat in Leus
den is geheel bedekt door
boekenkasten. De twee
computers die in een zijka
mer staan opgesteld verra
den een meer dan gebrui
kelijke belangstelling voor
dit moderne wonder der
techniek. Piet Valkman
zelf is een opvallend goed
geconserveerde, noncha
lant geklede zestiger.
Zijn ogen zijn staalblauw en
zijn huid lijkt nog steeds niet
aan het zon-arme polderkli-
maat gewend te zijn, terwijl
Valkmans gedwongen vertrek
uit Zuidafrika al twintig jaar in
het verleden ligt, bijna even
lang als zijn debuut.
„Ik had in Zuidafrika al de no
dige verhalen geschreven en
gepubliceerd, in het Engels,
maar de bundel 'De Grote Re
gen' was mijn entree in de zoge
heten Nederlandse letteren".
Het boek werd goed ontvangen
door pers en publiek Dat begon
al bij het zoeken naar een uitge
ver. „Ik had het laten lezen aan
Hugo Raes die er zeer enthou
siast over was en het, zonder
dat ik het wist, aan Julien We-
verbergh, destijds de directeur
van uitgeverij Manteau, aan
bood.
Tegelijkertijd stuurde ik zelf
het manuscript aan Manteau,
waar het op het bureau van Je
roen Brouwers, die daar toen
lektor was, terechtkwam. Brou
wers ging naar het kantoor van
Weverbergh en zei: „Wat ik
vandaag over de post kreeg
lijkt me zeer geschikt". „Dat
kan best", antwoordde Wever
bergh, „maar wat ik van Raes
kreeg lijkt me werkelijk bijzon
der".
Borrelglaasje
Piet Valkman grinnikt bij de
herinnering en schenkt me een
pilsje in. Zelf drinkt hij bier uit
een borrelglaasje. Wanneer ik
verbaasd een wenkbrauw frons
zegt hij: „Dan drink ik minder,
althans, dat maak ik mezelf
wijs".
Dat Hugo Raes zo enthousiast
reageerde op 'De Grote Regen'
is ook voor een buitenstaander
zeer begrijpelijk. Piet Valkman
schrijft net als Raes over de ir
rationaliteit van het leven. Bei
den tonen de borrelende grillig
heid onder het gladde opper
vlak van de alledaagse gebeur
tenissen.
De mens lijkt zijn bestaan te or
ganiseren en reguleren, als een
verstandelijk wezen, maar on
der zijn maatkostuum zit de
ruwe vacht van de primaat. De
keurig getrouwde vrouw wordt
plotseling overvallen door de
erotiek, de stipte boekhouder
door de gewelddadigheid. Irra
tionaliteit kan een mensenle
ven totaal in de war gooien.
Koude zweet
„Ik ben ooit op een gevaarlijke
manier met de irrationaliteit
van het leven geconfronteerd.
In 1960, juist toen het onafhan
kelijk werd, bevond ik me in
Belgisch Kongo. Op een gege
ven moment werd ik met mijn
auto aangehouden bij een weg
versperring. Soldaten contro
leerden papieren en koffer
ruimtes. Het was een roerige
tijd, burgeroorlogachtig, en in
eens besefte ik, terwijl het kou
de zweet me uitbrak, dat ik
geen enkele garantie had er le
vend uit te komen. Ik was let
terlijk en figuurlijk aan de wil
lekeur van deze soldaten uitge
leverd. Niet dat ik wapens
smokkelde of zo, maar zo was
dat toen. Het laagje recht en
orde was verdwenen alsof het
er nooit geweest was. Dat ik het
overleefd heb is eigenlijk toe-
Irrationaliteit
In geen van Valkmans verhalen
komt de irrationaliteit van het
leven zo duidelijk tot uitdruk
king als in 'De Atoomfabriek',
uit zijn tweede bundel, 'Rode
Papaver', uit 1977. Hierin over
leeft de joodse geleerde Nat
hans Lazarus de oorlog en de
vernietigingskampen, omdat
hij de Duitsers weet wijs te ma
ken dat hij het perpetuum mo
bile heeft uitgevonden.
In het kamp werkt hij, met hulp
van de SS, verder aan de defini
tieve versie van zijn machine,
terwijl om hem heen rijen men
sen de gaskamers in schuife
len. Lazarus werkt aan een
waanzinnige, onmogelijke ma
chine, terwijl om hem heen de
onmogelijkste waanzin werke
lijkheid wordt.
De in 1930 in Den Haag geboren
Valkman verliet Nederland
voor het eerst op 19-jarige leef
tijd, toen hij als matroos op de
wilde vaart ging en vervolgens
zes maanden op een Zweedse
houtzagerij werkte. In 1955 ver
trok hij naar Zuid-Afrika.
„Ik wilde eigenlijk naar de Ver
enigde Staten, maar daarvoor
kreeg je niet zo snel een visum.
Zuid-Afrika was het makke
lijkst om binnen te komen, dus
probeerde ik dat".
Eenmaal daar aangekomen liep
het ook niet direct van een leien
dakje. „Ik woonde in Kaapstad
en had aanvankelijk geen cent
te verteren. De eerste jaren heb
ik tal van baantjes gehad, van
helikopterpiloot tot journalist.
Pas toen ik trouwde en voor een
internationale computerfirma
ging werken begon ik te delen
in de welvaart die daar, voor
blanken althans, zo normaal
was".
Veel van Valkmans verhalen
spelen zich af tegen de achter
grond van het Zuidafrikaans
landschap of de apartheid. In
'Namib', dat in de door Raes sa
mengestelde bundel 'Reizen,
Trekken, Zwerven' (1982) ver
scheen, beschrijft hij de reis
van een man en vrouw per jeep
door de Namibische woestijn
en de erotische spanning die er
tussen hen speelt.
Heimwee
„Als ik zo'n verhaal als 'Namib'
teruglees, overvalt me een
zwaar heimwee naar dat mooie
land. Het leven was er veel in
tenser dan in Holland. Als er
een feest was, werd er ook echt
plezier gemaakt en gedronken
en niet gekeuveld en aan een
glaasje genipt zoals hier. Maar
ja, ik moest er nu eenmaal weg,
en ook als ik nu zou kunnen wil
ik er niet meer naar terug".
Valkmans moeilijkheden met
de autoriteiten begonnen met
zijn eerste publikaties. „Je
kunt niet eens zeggen dat ik
openlijk tegen de apartheid
schreef. Ik toonde gewoon de
situatie zoals ze was, maar dat
was blijkbaar al teveel in de
ogen van de veiligheidsdienst,
de BOSS. Ik werd voor de keus
gesteld: of ik hield op met
schrijven of ik verliet Zuid-
Afrika. Het werd het laatste.
Het schrijven was toen al te be
langrijk voor me geworden. Dat
uitzetten ging trouwens alle
maal heel vriendelijk. Op de
dag van mijn vertrek kwam nog
een officier van de veiligheids
dienst naar het schip en gaf me
een fles brandy".
In Nederland vestigde Piet
Piet Valkman„Je moet zo schrijven dat de lezer het direct voor zich ziet"
Valkman zich als beroeps
schrijver en journalist. In die
laatste hoedanigheid deed hij
vooral veel werk voor Elseviers
Magazine.
„Ik publiceerde elke week een
recensie en geregeld een inter
view met een Nederlands of
buitenlands auteur. Een paar
jaar terug bijvoorbeeld één met
James Clavell. Clavell werd
toen met een helikopter naar
Antwerpen gebracht, en mijn
ervaring als piloot kwam me
toen goed van pas".
Plezier
Na meer dan tien jaar stopte hij
echter met recenseren. „Ik had
het zo lang gedaan dat ik het
plezier in literatuur kwijtraakte
en zelf niet meer tot schrijven
kwam, alhoewel ik nu denk dat
ik amper nog een letter op pa
pier kreeg omdat ik tegen een
onafgemaakte roman zat aan te
hikken. Na drie verhalenbun
dels vonden mijn uitgever,
Wim Hazeu, en enkele critici
namelijk dat ik met een roman
moest komen. Het probleem is
alleen dat ik eigenlijk alleen
maar verhalen wil schrijven".
Je vraagt je af waarom een uit
gever'gaat zeuren om een ro
man wanneer de verhalenbun
dels zo goed verkopen. Van
Valkmans derde bundel, 'Het
Moerastouw' (1980), gingen er
maar liefst vijfduizend over de
toonbank, en ook de kritiek rea
geerde elke keer zeer positief.
„Toch was ik steeds heel ze
nuwachtig als een boek ver
scheen. Ik weet nog dat ik in
Amsterdam bij café Zwart had
afgesproken met een vriend
van me op de dag dat 'Het Moe
rastouw' in de winkel lag. Om
dat café Zwart naast boekhan
del Atheneum ligt, liepen we
langs de etalage, waar een hele
stapel van mijn boeken lag. On
willekeurig telde ik ze even
voor we doorliepen.
Toen we aan het eind van die
middag, enigszins dronken, het
café verlieten en weer langs de
etalage liepen, telde ik ze nog
eens en telde tot mijn vreugde
vast dat er twee minder lagen.
'Er zijn er twee verkocht!' kreet
ik enthousiast, terwijl ik mijn
vriend een por gaf'.
In de jaren tachtig publiceerde
Piet Valkman een groot aantal
verhalen in bloemlezingen en
tijdschriften. Veel daarvan heb
ben een science fiction of mis
daadkarakter en zijn uitermate
humoristisch.
„Ik werd meestal gevraagd
door de samensteller. Vincent
van der Linden, die voor Bruna
'Ganymedes' samenstelde, of
Ab Visser, die voor Elseviers
'Plot' maakte, kenden mijn boe
ken en belden me op of ik nog
iets voor hen had. Financieel le
verde dat niet veel op, maar het
stimuleerde me wel een verhaal
te schrijven. Een aantal andere,
die ik in Zuidafrika in het En
gels gepubliceerd had, vertaal
de ik en plaatste ik als feuille
ton in Viva. Dat leverde veel
op".
Van de Wetering
Piet Valkman is al vanaf zijn
jeugd bevriend met de schrij
ver Janwillem van de Wetering.
Heeft hij zijn voorbeeld en in
ternationale succes nooit willen
volgen door verder in het En
gels te schrijven in plaats van
het Nederlands?
„Er zijn veel Nederlandse en
Vlaamse schrijvers geweest die
het in het Engels hebben gepro
beerd en dan struikelden om
dat ze de taal niet machtig ge
noeg waren. Jef Geeraerts en
Gerard Reve zijn daar bekende
voorbeelden van. Die schreven
dan iets wat ogenschijnlijk cor
rect Engels was, maar een En
gelse of Amerikaanse lezer in
lachen zou doen uitbarsten. Ik
zou het vroeger wel gekund
hebben, maar nu is mijn Engels
niet goed genoeg meer. Je ver
liest heel snel het direkte con
tact met een taal als je niet
meer in het gebied woont waar
het gesproken wordt".
De auteurs die Piet Valkman
beïnvloed hebben zijn over het
algemeen wel Engelstaligen.
„Nabokov en Heminway voor
al, en daarnaast een Duitser als
Günter Grass, stuk voor stuk
beoefenaars van het direkte en
visuele schrijven.
Uiteenlopenql/
levens in
kleinood van
Thomas Verb
Thomas Verbogt en Ami Berm
ger: 'Wat overblijft'. Uitg.
Pers, Brummen. Bestellingend
HAA
icek toi
ren no;
ileurgt
it hij h
Bij De Geiten Pers in
men is onder de titel T
blijft' de zesde uitgavei
nen in een reeks kleu!n .Y°0r.
boekwerkjes. Thomas 1 itrijd t
schreef op verzoek van
gever een dramatisch k
haal over de levens
mensen, een man
die vai
,Je zo
terme
;en vo
la op ik
de 2
die ze
vond 2
mtbreP
iop vai
FOTO: BRAND OVEREEM
Dat is wat ik aan Hemingway
altijd zo bewonderd heb, hoe hij
een ellenlange zin kon schrij
ven, vol met 'en toen, en toen'
en dan zo dat je de gebeurtenis
sen ook in die volgorde voor je
geestesoog ziet verschijnen. Je
moet zo schrijven dat je het als
lezer direkt voor je ziet".
Greshoff
Zijn eerste advies op het gebied
van het schrijven kreeg Piet
Valkman echter van Jan Gres
hoff, de in Zuidafrika wonende
Nederlandse dichter.
„Dat was ergens aan het "eind
van de jaren vijftig, toen ik al
journalistiek werk deed, maar
nog amper schreef. Denk erom,
waarschuwde Greshoff me on
gevraagd, datje in een roman of
verhaal nooit 's nachts een
hond laat blaffen aan de over
kant van een rivier. Er is niets
zo clichématig als dat. Maar in
mijn eigenwijsheid heb ik dat
natuurlijk wel gedaan, en er is
nooit iemand over gevallen".
Ook de televisiemaatschappij
en stoorden zich niet aan die
ene blaffende hond. Een
Vlaamse cineast nam een optie
op het verhaal 'Viva Zapata'uit
'Het Moerastouw', en Wim Ver
stappen één op 'Met Carla op de
Boerderij', uit 'De Grote Re
gen'. Een Russische uitgeverij
kocht vorig jaar de rechten van
een aantal verhalen op.
Ondanks zijn jarenlange
vriendschap met Van de Wete
ring heeft hij nooit met hem sa
mengewerkt. „We hebben wel
een dikke ordner vol brieven
die we elkaar de afgelopen de
cennia hebben gestuurd, maar
ze uitgeven hebben we toch
nooit over gepraktizeerd. Wie
weet, misschien gebeurt dit nog
wel".
Hoe je leven verloopt, hangt
niet alleen van bewuste beslis
singen, maar ook van toevallige
factoren af; en het lot is erg gril
lig, de ene keer redt het je leven
in de Afrikaanse jungle, een an
dere keer bezorgt het je een
boekpublikatie, zolang er maar
geen honden in blaffen aan de
overkant van een rivier.
De twee zijn al zeer 1;
uit elkaar. Opeens staal k
antwoordapparaat van
een telefoontje van de
Of hij haar met spoec'
len. Het is dringend,
haar en krijgt te horen |0(
hem op zeer korte tern sessie v
spreken in verband met
naar een ver land. Ze v_
rustig en stabiel, lief zelf an deelr
Ze spreken af in hotel D ad dins<
lenburg in Brummen, m
er ook komt, de vrouw i 13£
receptionist geeft aanvj
door dat zij voor een no
lijke boodschap even n;
phen op en neer moes
dat het niet langer d:
kwartier kon duren. Z
evenwel de hele c
gen en blijft ook daarnai
baar.
De man voelt dat er iets
hand is en probeert has
lerlei manieren te vind
reist naar Zwolle waar zi
De vrouw blijft evenwe
loos. Hij komt met eei
vrouw van haar aan dep
heeft een sleutel van I
waar ze een onbeschl
rotzooi aantreffep. Uitl
sprek met de buurvrouf
dat de gezochte vrouiij
vrijwel voortdurende j
trische behandeling is. I
Onmacht
Het mooie van het i
twintig paginaatjes
verhaal is dat het de ll
een 'anonieme' beschot!
schrijfstijl, geleidelijk nj
gevoel van onderkot
macht voert. Een onm
de hoop, dat deze tweel
ooit nog contact zullen!
verdrijft.
Iet einde van het verhcllSp
klaart het hersenspinstmpjsch(
mee het begint. De rr. ,|en jn
beert zich in het begin t
neren wie ook al weer
paalde uitspraak heeft
overblijft' (de titel vanl ennen
haal). Een duivelse vei heeft
naar het definitieve s id zijr
waarover dit verhaal gaahet W1
De twee mensen zijn al en s
jaar uit elkaar. Het telf einde I
en de speurtocht van i en. Fin
naar de vrouw doen ven we
dat het afscheid van tc Islag aa
voor eeuwig was. Aan hf - Ian
van het verhaal weet d elverg:
dat het afscheid nog vei reeg g
keiijker is dan het al wa: dag in
venspaden van deze tw haling:
sen zullen elkaar me ïmen
kruisen, ondanks het 'ofe dag
de' dat de man zichzelf jn licl
denkt. elaat.
sport
ampiot
Aquarel ht ten
Ter opening en sfeerbep
- zoals gebruikelijk i rQor h-'
reeks - een kunstwerk
men. In dit geval een mcti
van De Engelenburg 'njq
men, geschilderd doe
Bernard Zillweger. cPhanr
Het opvallende aan dez «bal -
is de constant hoge k |en.sej
van zowel de afgebeelde va
werken als van de in o;
geschreven verhalen. jt q
streeft de uitgever in e! ;ts ,22
gave opnieuw, eenzelfd hebb
sfeer na. Kennelijk v jgj
schrijvers en kunstenaa
inspireren dat elke
weer een kleinood van &rd
tuur en drukkunst is, o:
de beperkingen die de WCr
aan de makers oplegt,
halen moeten namelijki EN -
selstreek rondom Br bij de
spelen met liefst een VS de
bouwwerk als'decor', foot. E
Eerder verschenen ii linde
reeks 'Willem de Méfl gelede
Mankes', 'De Grote Lief van d
Simon Carmiggelt, Is voet
Zicht' van Jan Siebelinl actief
Noor' van Geurt van Dij) IVS. D
Buthe' van Nelleke N ch bez
vliet. Van deze uitgave ördim
leen laatsgenoemde no| zaken
baar. actvoi
Idoor
GERT MEIJER
Fred Kienhuis, zanger/gita
rist van de Jack Of Hearts,
schijnt z'n beste liedjes te
schrijven als er weer eens een
vriendin bij hem weggegaan
is. Dat is de laatste tijd ken
nelijk een vrij regelmatig te
rugkerend ritueel, want op de
nieuwe, derde cd van de Jack
Of Hearts staan misschien
wel de beste liedjes die Kien
huis ooit geschreven heeft.
Geen wonder dus, dat zijn
mede-muzikanten iedere
aankondiging van een verlo
ren liefde met gejuich ont
vangen...
'Favourite Pet' heet dat nieu
we album van de Amsterdam
se rock 'n rollband, dat net als
de voorganger 'Blue' opgeno
men werd onder de produc
tionele leiding van Steve
Katz, in een grijs verleden gi
tarist bij de Amerikaanse
blaasgroep Blood, Sweat
Tears. Katz schijnt een grote
fan van de Jack Of Hearts te
zijn en is er in ieder geval
moeiteloos in geslaagd om de
groep zo natuurlijk mogelijk
te laten klinken. De liedjes
van Kienhuis lenen zich daar
ook voor: ze zijn melodieus
en recht-uit-het-hart. Natuur
lijk. de Jack Of Hearts verleg
gen geen grenzen en doen
ook geen moeite om super
origineel te klinken, maar
wat ze vertellen hebben doen
ze op een manier, die je gelijk
pakt. In strakke rock'n roll
met een kleurig Farfisa-or-
geltje ('Your Favourite Pet',
'Trashy Motorcycle Dreams'),
in een aangrijpende ballad
('Here I Am', een van de stuk
gelopen-liefdesliedjes), in
een Bo Diddley-achtige
shuffle ('Got Rhythm') en
zelfs in een Iers folkliedje,
'Berserk'. Bovendien staan er
nog twee uitstekende covers
op ('Every l's A Winner' van
Hot Chocolate en het intieme
'Stay Free' van The Clash),
waarmee de Jack Of Hearts
in ieder geval aantonen dat
hun rock 'n roll niet alleen
tijdloos is maar ook tamelijk
onbegrensd. En zo kun je al
leen maar hopen dat Fred
Kienhuis nog heel wat harte-
pijn te verwerken krijgt...
Diesel Park West
Met een handjevol schitte
rende singles, allemaal verza
meld op de debuut-cd 'Shake-
peare Alabama', had Diesel
Park West drie jaar terug een
vliegende start. 'Decency' is,
na een soort compilatiealbum
met B-kantjes en covers, de
derde cd en zo op het eerste
gehoor wat minder geva
rieerd dan z'n voorgangers.
Maar schijn bedriegt. Meer
dan voorheen combineert de
band uit Leicester de kracht
van de Simple Minds met de
magie van The Byrds, en als
de fijnbesnaarde details (let
op de gitaar van Rick Wilson
en de zang van John Butler,
beide met een Byrds-knip-
oog) in ogenschouw genomen
worden, blijkt Decency dicht
in de buurt van een monu
mentaal album te komen.
Diesel Park West staat als een
huis, maar verliest het gevoel
voor emotie niet uit het oog.
Of ze daarmee in Nederland
zullen doorbreken is nog
maar de vraag, maar de band
lonkt met haar verameri-
Suzanne Vega...samenwerking
met DNA...
FOTO:PR
kaanste sound ongetwijfeld
naar de States.
De Schotse tegenhanger van
Status Quo bestaat dus nog.
Nazareth is kennelijk niet
meer weg te branden uit de
rock wereld, hoewel ze alleen
in de eerste helft van hun
twintigjarig bestaan wat. hi
tjes scoorden. Naast 'Love
Hurts' is het door Joni Mit
chell geschreven 'This Flight
Tonight' daarvan de bekend
ste en dat is in een nieuwe
versie te vinden op het acht
tiende studio-album van Na
zareth, 'No Jive' (Mausoleum-
/SilenZ). De overige tien
tracks laten horen dat de vier
oudgedienden zich niet druk
om vernieuwingsdrang. En
hun inmiddels beproefde re
cept van boogie en rock 'n roll
net zolang blijven doorspe
len, totdat er echt geen nieuw
schema meer te bedenken
valt.
DNA
Het Engelse DNA bestaat uit
twee techneuten, die welis
waar geen instrument bespe
len, maar wel met knopjes
kunnen omgaan. Hun intri
gerende mix van Suzanne
Vega's 'Tom's Diner' was
daarvan het eerste voorbeeld,
hoewel Vega en haar platen
maatschappij er in eerste in
stantie minder enthousiast
over waren. Het geschil werd
bijgelegd en op de debuut-cd
'Taste This' blijkt nu zelfs
sprake van een heuse samen
werking: DNA en Vega schre
ven samen het nummer 'Salt
Water'. DNA houdt niet van
bombast en volgeplakte sam
ples, maar haar produkties
houden het midden tussen
lichtvoetige raps en sophisti
cated dance-muziek. Voor
moeder én dochter dus. Als
maar repeterende refreintjes
zijn belangrijk, zoals we al
wisten van 'Tom's Diner' en
nu bijvoorbeeld ook meema
ken bij de huidige single, het
door Sharon Redd ingezon
gen 'Can You Handle It'. De
uptempo-nummers zijn ver
reweg te prefereren boven de
wat afstandelijke liefdeslied
jes, die maar niet op gang wil
len komen. Maar wat uitein
delijk resteert is een nogal
kleurloos en dus tegenval
lend album.
