Lachen met het orkest
muziek: Een gesprek over rap met Luka Bloom
theater: Levensverhaal van een bleke schrijver
expositie: Boeiend beeld van Johan Huizinga
film: Lachen als de oppas plotseling overlijdt
'Montreux is alweer zo lang geleden. De meeste mensen zijn dat allang vergeten'.
Vis, gevangen in foto's
UITGAVE LEIDSE COURANT, TELEFOON 071-122244 DONDERDAG 30 JANUARI 1992
doorGéAnsems
Het spijt me, maar ik ben niet
de dominee", zegt Peter de
Jong, de langste van het mu
zikale clownsduo Mini en
Maxi, tegen de onbekende
aan de telefoon. „Maar ze zeg
gen wel dat ik lijk op een do
minee". Hij legt de hoorn
neer. „Verkeerd verbonden",
deelt hij met rollende ogen
mee. „De dominee moet zelf voor zijn centrale
verwarming betalen
In het huis van Peter in Delft wordt gegniffeld.
Toch praten we met hem en zijn partner Karei
de Rooy (Mini) ook over ernstige zaken. Want
Mini en Maxi brengen op 5 en 6 februari samen
met het Residentie Orkest hun programma 'Het
Concert'. En muziek is toch een serieuze aange
legenheid; ofschoon het duo er al jaren op uit is
het plechtige van de muziek te doorbreken, door
er op een aanstekelijk manier met soms krank
zinnige acts de draak mee te steken.
Het beeld van Peter die half geknield zijn armen
als zware hefbomen laat neerkomen op het kla
vier van de piano en Karei, die een piepklein
viooltje hoge gilletjes laat slaken, staat ons hel
der voor de geest. „Muziek is toch gemaakt om
mensen te amuseren", zegt Peter. „Maar het is
nooit ons uitgangspunt geweest om de zaak be
lachelijk te maken. Het was meer een groeipro
ces. Maar ik geef toe, dat wat wij hebben verzon
nen de conventies doorbreekt. We gaan in tegen
de bestaande praktijken in de concertzaal".
Peter brak ooit in zijn jeugd na een jaar of vijf,
zes (halverwege de middelbare school) zijn pia
nolessen af. Hij pakte de draad weer op toen hij
Karei ontmoette. Een serieuze muziekstudie
heeft hij nooit geambieerd. Maar ook Karei, die
toch trombone heeft gestudeerd aan het conser
vatorium, en zijn achtste tot zijn twintigste jaar
privé op de viool werd geschoold, heeft nooit mu
sicus willen worden. „Ik wilde altijd doen, wat ik
nu doe: de muziek gebruiken voor theateracts".
Peter heeft zich inmiddels ook bekwaamd in het
spelen op koperinstrumenten. Daarom kan het
duo met een gerust hart zijn programma begin
nen met een stuk voor twee tuba's.
EXTRA DIMENSIE
Samenwerken met een orkest geeft het optre
den van het duo een extra dimensie. De gevoe
lens van orkestleden zijn soms gemengd, of om
met Karei te spreken: „Als wij komen zijn er al
tijd orkestleden, die een afwachtende houding
aannemen. Anderen vinden het bij voorbaat
fantastisch. Dat merkje vooral bij de repetities.
We repeteren overigens heel serieus. Het heeft
geen zin om voor de orkestleden lollig te doen.
Dat is voorde voorstelling. Bovendien willen wij
er zeker van zijn dat het orkest ons goed kan be
geleiden en dat we daarbij zelf voldoende speel
ruimte krijgen".
Hij tast even zijn gedachten af en zegt dan: „De
musici komen bij ons dingen tegen waar zij niet
aan gewend zijn. En dan wordt het helemaal
moeilijk als wij speciale dingen van hen vragen.
Velen moetje eerst over de drempel trekken. Zij
zijn gewoon om alleen nootjes te eten achter die
lessenaar en dan worden er plotseling andere
dingen van hen gevraagd. Sommigen moeten
daarvoor echt een gevoel van gêne overwinnen.
De musici en de dirigent moeten er overigens
van doordrongen zijn datje ons werk net zo se
rieus moet aanpakken als-bij voorbeeld Mahler.
Daar moet men niet te makkelijk over denken".
foto Jaques Zorgman
Mini en Maxi blijven gewone mensen: ze maken geen hits en zijn niet wekelijks op de televisie.
Mini en Maxi hebben reeds eerder met het Resi
dentie Orkest gewerkt. Peter: „Dat is al weer
aan aantal jaren geleden, we deden mee aan zo'n
bouw-mee-concert, waarvan de opbrengst be
stemd was voor de nieuwe zaal. Maar ik denk
dat het wel weer anders zal zijn dan toen. En
men weet inmiddels, goh die jongens hebben
met hun programma een prijs gewonnen in
Montreux (de Zilveren Roos op het televisiefés-
tival in 1987 red.). Later relativeert Peter:
„Montreux is alweer zo langgeleden. De meeste
mensen zijn dat allang vergeten. In de publici
teit kun je er wel mee schermen. Maar het is niet
zo dat daarna alle deuren voor je open gaan.
Pure onzin". Niettemin liggen in het verschiet
twee optredens in maart op een cultureel festi
val in Nieuw-Zeeland. Het duo overschrijdt
steeds vaker onze landsgrenzen.
GEEN TAALBARRIÈRE
Doordat ze geen tekst gebruiken bestaat er geen
taalbarrière. Het tweetal heeft vooral veel in
Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland gewerkt.
Maar ze waren bok in Denemarken en in Ameri
ka.
Karei: „Wij blijven gewone mensen. We werken
zonder platen, maken geen hits. En je bent in
Nederland pas populair als je wekelijks op tele
visie komt, of hits maakt. Wij moeten het puur
hebben van het werk. Iemand moetje zien en
dan gaat het balletje weer verder rollen".
Dat balletje begon aan zijn reis in 1967 toen Ka-
rel en Peter elkaar ontmoetten als collega's
bij het cabaret van Tom Manders. Twee jaar
later werden Mini en Maxi geboren. Een
naam die duidelijk sloeg op de lengte van bei
de heren. Karei blijkt er niet zo gelukkig meer
mee te zijn. „We hadden ook een clownsduo
gevormd als Peter en ik evengroot zouden
zijn", zegt hij. Maar Peter geeft toe dat de on
gelijke lengte wel extra bijdraagt aan de ko
mische uitstraling van het duo. „Dik en dun,
langen klein, zoiets werkt".
Muziektheater, Den Haag: Mini Maxi en
het Residentie Orkest. Op het programma:
'Ouverture II Turco in Italia' van Rossini en
'Het Concert'. Op 5 en 6 februari (19.30 uur).
foto Hannes Wallrafen
Eindelijk aandacht voor de vis zelf. Want vissen,
dat is méér dan vangen en eten. Het Visserijmu
seum in Vlaardingen is het enige museum dat
geheel aan de zeevisserij is gewijd en een histo
risch overzicht van deze bedrijfstak biedt. Maar
gek genoeg heeft de vis zélf daarin nooit een pro
minente plaats gekregen. Vandaag verandert
dat. Dank zij het project 'Vis-a-Vis'.
Onder deze naam biedt het Visserijmuseum tot
en met januari 1994 onderdak aan een reeks
kleine fototentoonstellingen. Zeven fotografen
belichten zeven vissoorten. De uitverkoren vis
sen: zalm, schaaldieren (krab, kreeft, garnaal),
tweekleppigen (oester, mossel), inktvissen, plat
vissen, makreelachtigen en tenslotte de 'de-
sign'-vissen, zoals de visstick en de crabstick.
Per vis duurt de foto-expositie vier maanden.
In elke serie van ongeveer vijftien foto's is de vis
van drie kanten gevangen: biologisch, gastrono
misch en mythologisch. Allereerst wordt de vis
tot in detail in beeld gebracht, tot en met
het spreekwoordelijke neusje van de zalm.
Dan wordt uitgebeeld hoe de vis wordt ver
werkt, gerookt, gedroogd, gekaakt, gepo
cheerd. Maar vis moet ook zwemmen, dus
wat drink je erbij En tenslotte de mytho
logische kant. Per vis heeft de fotograaf de
fabels, de sterke verhalen en het vissersla
tijn geënsceneerd. Voorbeeld: de kweek-
zalm wordt de 'bio-kip' van het water ge
noemd, krabben en kreeften staan voor
schuinsmarcheerder.
'Vis-a-Vis' opent met de foto's van Hannes
Wallrafen. Hij verbeeldt het wonderlijke
leven van de zalm. Het Visserijmuseum is
te vinden aan de Westhavenkade 53-54 in
Vlaardingen. Geopend van dinsdag tot en
met zaterdag van 10 tot 17 uur, zondag van
14 tot 17 uur. Toegangsprijs: volwassenen:
3,50, kinderen tot 14 jaar: 1,50.
y'nSSfl
JPAa- r
ii 8B
mM ii VU
Izhar Eiias (14) soleert met
zijn gitaar bij het
Residentie Orkest.
Luka Bloom: De fiets is
symbolisch voor mijn
werk'.
VERDER OP DEZE PAGINA
De uitgebreide
muziekagenda voor
Leiden en Den Haag.
Boudewijn de Groot als een
in zich zelf gekeerde
Tsjechov.
VERDER OP DEZE PAGINA
Johan Huizinga staat
centraal op de expositie
'Een zweven over de
tuinen van den geest'.
TomBerengeropzoek
naar zijn geheugen in de
nieuwe film 'Shattered'.
VERDER OP DEZE PAGINA
Een compleet overzicht
van alle films in Leiden
en Den Haag. En het
expositie-overzicht.
