I
Televisie-werk financiert mijn liefde voor het toneel"
Boeiend begin van
Muziek in beweging
William Byrd Ensemble
bij tijd en wijle magnifiek
KUNST/RTV/BEURS
Annie M.G. Schmidt wint voor
de tweede keer Publieksprijs
lï
!r
F amilieberichten
ad sanctos
STEENUIL
Adverteren doet verkopen!
Krachtig koor en
zwakke solisten in
Mozarts Requiem
CeidóeGou*ant
MAANDAG 4 NOVEMBER lfe
Museumdirecteur Crouwel wil
concentratie musea
ROTTERDAM Musea moeten veel meer gaan samenwerken.
De overheid zou een structurele concentratie moeten bevorde
ren. Er zijn nu ruim 800 musea in ons land die veelal met soort
gelijke problemen kampen: de depots staan overvol, maar wil
een museum meer tentoonstellingen dan gaat dat meestal ten
koste van de vaste opstelling. Directeur Wim Crouwel van het
Rotterdamse museum Boymans-van Beuningen zei dit onlangs
tijdens een symposium van de Nederlandse Museumvereniging
in de Maasstad. Crouwel pleit voor één centraal museumdepot
(„op de Veluwe"), waar de kunstwerken staan waarvoor in de
musea te weinig ruimte is. Van die collectie kunnen de musea
gebruik maken bij het samenstellen van tentoonstellingen.
Crouwel nam het in dit verband op voor directeur Rudi Fuchs
van het Haags Gemeentemuseum want ook daar staat het depot
stampvol en de gemeente Den Haag biedt daarvoor geen struc
turele oplossing. „Fuchs wordt zodoende gedwongen zijn opge
slagen collectie uit te besteden", aldus Crouwel.
Film-producent Irwin
Allen overleden
LOS ANGELES Irwin Al
len, producent/regisseur van
dure rampenfilms als 'The To
wering Inferno' en 'The Posei
don Adventure', is zaterdag na
een hartaanval overleden. Hij
was 75 en kwakkelde de afge
lopen maanden met zijn ge
zondheid. Voor The Towering
Inferno (1974) kreeg Allen een
Oscar-nominatie voor de beste
film. Het succes van zijn films
schreef Allen toe aan de men
selijke natuur. „Mensen gaan
achter brandweerauto's aan en
vergapen zich aan verkeerson
gelukken. Mensen houden van
tragedie. Dat is jammer, maar
in mijn geval juist goed", zei
hij.
AMSTERDAM Met
ruim een kwart van de
stemmen is de 80-jarige
schrijfster Annie M.G.
Schmidt uitgeroepen tot
winnares van de
Publieksprijs 1991, die dit
jaar in het teken staat van
kinder- en jeugdboeken.
Schmidt won de prijs
eerder in 1988 in de cate
gorie gedichten en verzen.
De Stichting Collectieve Pro
paganda van het Nederlandse
Boek (CPNB) maakte de uit
slag zaterdag bekend. De
schrijfster nam de prijs in ont
vangst in het televisiepro
gramma van Sonja Barend.
Vanaf 3 september tot 22 okto
ber kon het lezerspubliek van
zes jaar en ouder in boekhan
dels en bibliotheken een stem
uitbrengen op zijn favoriete
auteur. Van het record aantal
stemmen (89.547, ruim 70 pro
cent meer dan vorig jaar) ging
26,6 procent naar de winnares.
In haar kielzog volgden Thea
Beekman, Jan Terlouw en
Guus Kuijer. Ook waren geno
mineerd: Paul Biegel, Dick
Bruna, Miep Diekmann, Evert
Hartman, Joke van Leeuwen
en de onlangs overleden H. de
Roos.
De Publieksprijs is een
oeuvreprijs en wordt dit jaar
voor de vijfde keer uitgereikt.
Eerdere winnaars waren be
halve Annie M.G. Schmidt,
Kees van Kooten (1987), Mar
jolein Bastin (1989) en Jean M.
Auel (1990). De prijs bestaat
uit een bronzen sculptuur van
Jeroen Henneman en geldbe
drag van 15.000 gulden.
Annie M.G. Schmidt kan bo
gen op een lange en uiterst
produktieve carrière. Behalve
kinderboeken, waaronder de
series van 'Jip en Janneke' en
'Wiplala', schreef zij cabaret
teksten voor onder anderen
Wim Sonneveld en Wim Kan
en musicals als 'Heerlijk duurt
het langst' en 'Foxtrot'. Haar
televisieserie 'Ja zuster, nee
zuster' werd onderscheiden
met een Gouden Harp. Met
haar kinder- en jeugdlitera
tuur sleepte de schriifster in
1965 de Staatsprijs in de wacht
en in 1988 de Hans Christian
Andersenprijs, de hoogste in
ternationale kinderboeken
prijs.
Mort Shum^
overleden
LEI!
>en 1
jlach
LONDEN - De Amen
zanger/componist Morj!
man is in de nacht i
dag op zondag in een 1
ziekenhuis overleden.
53 jaar. Shuman schr»
teksten voor Elvis Prei
het tijdperk van de Me{
at verliet hij Amerika c
in Europa te vestigen.
vertaalde liedjes van
Brei en ontpopte zich i
zanger in Frankrijk. Hij!e
te in de loop der jaren tfolltl
den liedjes, waarond»oor<
Teenager in, love' en 'S?11116,
last dance for me'.
DAVID PALFFY SPEELT JIM IN 'DE ZOMER VAN '45
De zomer van '45. Negendelige ae
rie. NCRV-televsie. Nederland 1 om
20.20 uur. Vanavond.
HILVERSUM „Het
enige waar ik tijdens 'De
zomer van '45' als een
berg tegenop heb gezien,
is het spelen van Jim op
latere leeftijd. Ik ben ach
tentwintig... Na de eerste
lezing van het script heb
ik zelfs even overwogen
mijn rol terug te geven.
Tot ik de uitdaging ervan
ontdekte. Daarna ben ik
met zestigjarigen gaan
praten om een idee te
krijgen hoe die mensen in
het leven staan. Ik moest
al snel concluderen dat
zestig niet echt oud is",
zegt de Canadese acteur
David Palffy, die in de
negendelige televisie-serie
van de NCRV de rol van
Jim Weaver speelt.
„Na mijn auditie in Vancouver
heb ik gebeden dat ik die rol
zou krijgen. Het klikte meteen
tussen Bram (van Erkel) en
mij. Ik wilde graag onder zijn
regie aan de slag. Bovendien
zou het mijn eerste echte grote
televisie-rol worden. Ik heb
hiervoor weliswaar in een
aantal Amerikaanse series ge
speeld, maar daarbij ging het
veelal om slechts een afleve
ring. Dan heb je een week,
tien dagen werk, maar echt
betrokken raak je niet. Dat
zou in deze NCRV-serie wel
het geval zijn. Bovendien
sprak het onderwerp mij aan.
Ik heb echt uitbundig gefeest
toen ik de rol kreeg. Weer met
mijn benen op de grond ben ik
bij oorlogsveteranen langsge-
gaan. Wat mij verbaasde was
de pijn die bij sommigen na al
die jaren nog doorklonk in
hun woorden. Maar anderen
hadden goede herinneringen.
Die gesprekken waren belang
rijk als voorbereiding op mijn
aandeel in 'De zomer van '45'.
Ik wilde weten welke rol de
Canadese soldaat precies had
gespeeld in Nederland. De oor
logsverhalen in ons land wor
den voornamelijk gekleurd
door de heldendaden van
Amerikanen en Engelsen.
Hoewel ons leger voor een
groot deel uit vrijwilligers be
stond, waren we niet zomaar
hulp
landen".
Angstzweet
„Kort voor we met het verfil
men zouden beginnen en ik
hoorde welk opname-schema
was opgesteld, brak het angst
zweet mij uit. Ik kom oor
spronkelijk uit het theater en
op de planken krijg je bij voor
beeld de kans om langzaam
oud te worden. Ik dacht dat
David Palffy: „De enige reden waarom ik telkens weer televisie
audities doe, is omdat een rol in een Amerikaanse serie heel
goed betaald".
FOTO: NCRV
Bram deze reeks op eenzelfde
manier zou opnemen, dus van
aflevering een tot negen, maar
dat bleek niet het geval. Het
heeft voor heel wat stress ge
zorgd. Je bent namelijk zo on
zeker over je prestaties, vooral
als je eerst de oudere Jim moet
spelen".
„De eerste filmdagen waren in
Canada. Normaal gesproken
zou ik wat zijn aangekomen
om meer zestig dan dertig te
lijken, maar dat ging niet. Vol
gens het opname-schema stond
bij voorbeeld voor de lunch
een scène uit 1980 op het pro
gramma en na het eten een
fragment uit 1946. Als ik dan
ook nu naar de serie kijk, zie
ik vooral wat er zich achter de
schermen afspeelde".
„Als de oudere Jim heb ik
echt blindelings de aanwijzi-
gingen van Bram gevolgd.
(Glimlachend) En volgens mij
was er opzet in het spel. Thuis
krijgen we namelijk altijd de
kans het werk van de vorige
dag te bekijken. Op die manier
krijg je een idee of ie lekker in
je rol zit. Bovendien is het
goed voor je zelfvertrouwen.
Bij Bram werden die opnamen
nooit getoond. Hierdoor word
je heel afhankelijk van zijn
aanwijzingen, vooral in het be
gin".
Houvast
„De eerste opname was de te
rugkeer van Jim in Canada.
Hoe zet je zo'n man neer? Je
hebt namelijk geen enkel hou
vast. Je kent alleen de grote
lijn omdat je het script hebt
gelezen. Op zo'n moment is de
regisseur heel belangrijk. Hij
heeft namelijk het grote over
zicht en weet waar hij heen
wil. Ik heb nog wel eens de
neiging heel veel emotie in
een scène te stoppen. Dan
werd ik door Bram teruggeflo
ten, gewoon omdat het niet
aansloot bij de rest van de ge
beurtenissen. Bovendien is
Bram iemand die veel meer
van innerlijke dan van uiter
lijke emotie houdt. Het hoeft
niet zo groot want de camera
staat er bovenop. Er zijn dus
wel discussies geweest, maar
die werden minder naarmate
ik beter begreep wat Bram
wilde. Bovendien was hij de
gene, die de uiteindelijke be
slissing nam. En daar heb ik
respect voor. Er zijn regisseurs
die de experimenten van hun
acteurs toelaten, maar dat ge
beurt meestal als ze zelf geen
duidelijk beeld hebben van
wat ze willen. Voor beide ma
nieren van werken is wat te
zeggen. Maar dat Bram met
strakke hand leidde, lijkt mi}
logisch. Uiteindelijk gaat het
om een waar gebeurd verhaal,
de Tweede Wereldoorlog, met
fictieve elementen. Op zo'n
moment heb je niet alleen een
verantwoordelijkheid tegen
over de NCRV als opdrachtge
ver, maar ook tegenover de
kijker".
„In de tien maanden dat het
verfilmen van 'De zomer van
'45' in 1990 duurde, ben ik niet
constant bij de opnamen be
trokken geweest. Ik was ook
wekenlang thuis. Het moeilijk
ste van zo'n periode thuis is,
dat het leven verder gaat en je
andere rollen krijgt aangebo
den, die je graag zou spelen.
Zo werd ik benaderd voor de
Amerikaanse film 'Killer Ima
ge'. De producent had mij de
rol al eerder aangeboden,
maar kreeg toen de financiën
niet rond. Het is typerend voor
het leven van een acteur: de
ene keer zwem je in het werk,
de volgende keer heb je niets
te doen... En het probleem bij
je terugkeer op de set is dat je
tijd nodig hebt om je weer in
je rol in te leven".
„In die weken thuis heb ik
overigens niet stilgezeten. In
de Amerikaanse film- en tele
visie-wereld leunen regisseurs
steeds meer op acteurs die ook
hun eigen stunts kunnen doen.
Ik neem dus regelmatig lessen
of volg workshops voor ac
teurs. Ik wil gewoon heel goed
worden".
Televisie
„Als ik een keuze zou moeten
maken, stopte ik het eerst met
televisie. En dan heb ik het
niet over een serie als 'De zo
mer van '45', want dat komt
heel dicht in de buurt van
film. Ik praat dan over al die
rollen in afleveringen van se
ries. Dat is een heel onper
soonlijke manier van werken,
waarbij je absoluut get
krijgt je rol te doorgr
Creatief gezien is het dq(Ve:
Het enige dat je leert, |na)
werken. Bij toneel en fü
dat anders. Op toneel hel d(
spanning van de direcjlM
frontatie met het publi^""
film heb je de intimita
de camera, waarbij duijLE
mensen je als het ware ^poc
staren. Vaak zegt een 1135
slag al genoeg". „ej
De enige reden waarom! j
kens weer televisie-ai
doe, is omdat een rol sc^
Amerikaanse serie heel tot
wordt betaald. Het is sojwa
veel dat je denkt: ze hma
zich vergist. Van dat ge] aai
ik goed leven en kan ij
eigen projecten in het in
financieren. Vlak voorj vel
naar Nederland kwam
promotie van 'De zom^,
'45' heb ik nog meege.
aan drie nieuwe Ameril
series. Bovendien heb ik
planken ges
vriend in 'The Zoo Stor
een tijdloos stuk, dat on
dat het in 1960 werd ga(
ven nog heel veel zegt er
huidige maatschappij. M
geld dat ik heb kunnei
ren, hoop ik volgend jal
Tsjechov of Shakespei
spelen. Tenzij ik wei
aanbieding uit NedtLE
krijg, die ik absoluut nitg0j
afslaan pQ(
Nij:
sch
ma
/gel
zij
pai
de
éér
me
Na ziekte is overleden onze gewaardeerde
LEO VERHOEFF
Personeel Firma
Verhoeff
Waddinxveen
Een droevig afscheid van onze sterke kanovriend
ROBBIE
In gedachten blijf je meevaren.
Spelers van KAPOW
begrafenissen
crematies
lammermarkt 43 leiden
071-126618
De Steenuil heeft knotwilgen
nodig.
De Stichting Natuur- en
Vogelwacht onderhoudt
knotwilgen en plant ze aan.
Niet alleen voor de Steenuil
maar ook voor het aanzien van
ons landschap.
Steun ons, wordt donateur
Giro: 550.30.20
St. Natuur- en Vogelwacht
Weerdestein 41, 3328 MK Dordrecht
Tel. 078-174983
TWINTIGSTE-EEUWSE MUZIEK IN DE WAAG
Noteringen van maandag 4 november 1991 (tot 10:45 uur)
90 /290
90/91 ƒ4.68
90/7.10
90 1.05
90/6.50
86/87 5% sl.
90/2.85
90/6.10
90/3.60
90/2.80
89 2.50
91 8.00
90/8.-
90/2.10
86 1.75
90/1.30
90/3.50
90 ƒ4.40
90/2.-
90 2% stock F
89/90 1.80
90 2.50
90/7.85
89/3.30
90/2.00
90/8.60
89 /200
90 0 50
90/3.48
90/91 3.40
89/90 1.84
78 4 40+5% si
90/1.50
90/5.27
90 3.60
90 1.95
90/2.40
90/2.52
90/100
40 70 13/9
83.00 3/6
133.90 3/4
87.30 4/4
123.60 23/10
190.901/11
61.40 9/4
44.00 9/9
89.504/4
64.50 22/3
2840 15/4
154.50 10/5
118.704/4
93.9030/10
37.60 17/6
37 40 3/9
10.401/3
163.60 16/4
65.20 19/6
89.5011/7
86.30 15/5
54.10 15/4
39.80 18/10
56.40 17/4
165.10 10/5
61.3014/8
62 00 22/10
50 75 2/5
37.705/9
42.60 17/10
104.20 18/4
58 70 23/10
102.60 2/7
71.00 31/10
53.70 4/4
167 80 23/10
99.70 27/3
46.90 23/7
33.10 4/4
86.70 1/8
60 00 29/10
30.80 15/1
74 50 16/1
101.1016/1
60.50 16/1
70.90 16/1
162.507/1
44.30 8/1
34.14 16/1
51.00 23/9
43.10 19/8
16.6016/1
116.104/2
84.50 3/1
67.30 16/1
24 10 14/1
2530 16/1
1.7021/10
129.60 16/1
38.70 16/1
51.0016/1
64.50 25/10
45.90 10/10
19.3030/1
33.80 14/1
122.90 24/1
33.80 7/1
33.50 2/1
40 87 7/2
19.7016/1
26.60 16/1
84.30 16/1
51.60 23/1
78.30 16/1
60.102/1
39.00 14/1
141.20 6/2
68.20 19/8
38.10 16/1
16.20 19/8
'61.00 8/1
44.80 16/1
110.20 110.20
140.90 141.00 141.00
fokkwc
giit-br c
MmunI
99.10 99.10
91.50 91.50
155.20 155.20 154.30
152.10 151.80
GOUD Ni»uw Vorig» ZILVER
onbewerkt 21320 - 21920 21390 - 21990 onbewerkt
bewerkt 23520 23590 bewerkt
Opgave: Drijfhout, A'dam
Het William Byrd Vocaal Ensemble
zing» teksten van Petrarca en Sha
kespeare. Op muziek van o.a. Ma-
renzio, Monteverdi, De Rore, Schuyt,
Van Hemel, Vaughan Williams en
Werle. Gehoord op 2 november in
het Groene Kerkje in Oegstgeest.
Nog te horen op 9 november in de
Engelse Kerk in Den Haag (20.15) en
op 10 november in de LokhorstkerlO
in Leiden (14.30 uur).
In een kerk in Avignon zag
Petrarca de schone Laura.
Zonder verder kennis te ma
ken heeft hij de rest van zijn
leven over haar geschreven, in
een huisje vlakbij de bron van
Fontaine de Vaucluse, niet ver
van Avignon. Zijn veertiende-
eeuwse gedichten - vol smart
en ingehouden passie - werden
pas in de zestiende eeuw door
de muziek ontdekt. Maar toen
ontstond er ook een heuse Pe-
trarcaanse beweging, waaraan
componisten als Willaert, De
Rore, Marenzio en Monteverdi
hebben bijgedragen (onlangs
kwam het Vlaamse Huelgas
Ensemble nog met een CD vol
muziek over 'Madonna Lau
ra'). Ook Shakespeare moest
een paar eeuwen wachten op
zijn muzikale doorbraak, maar
vanaf 1850 had hij over toon
zettingen niet te klagen.
In het Oegstgeester Groene
Kerkje zong Het William Byrd
Vocaal Ensemble afgelopen za
terdagavond teksten van Pe
trarca en Shakespeare. Dit
Leidse koor heeft in de tien
jaar van zijn bestaan stevig
aan de weg getimmer^. Het
ensemble staat vanaf de op
richting onder leiding van
Nico Van der Meel, een tenor
die ook internationaal is door
gebroken en bovendien bijzon
der goed met koren overweg
kan: dat bleek ook zaterdag
weer, want Van der Meel en
zijn ensemble maakten af en
toe bloedstollend mooie mu
ziek.
Dat gold echter niet voor de
madrigalen waarmee men be
gon. Deze muziek vraagt om
uitgesproken verbeelding van
de tekst, maar Petrarca's 'zoete
dageraad' verschilde te weinig
van zijn 'wrede nachten'. Een
handvol madrigalen van De
Rore, De Monte, Schuyt en
Marenzio ging dan ook tame
lijk ongemerkt voorbij. Na
tuurlijk, het koor zingt vrijwel
onberispelijk - geen onverto
gen woord - en herbergt hele
mooie stemmen (bijvoorbeeld
onder de bassen en sopranen)
maar echt boeien kon het nog
niet. Pas in 'Fuggito '1 sonno'
van Marenzio en 'Zefiro torna'
van Monteverdi pakte men de
luisteraars bij het nekvel;
Monteverdi's afsluitende
woorden 'un deserto e fere
aspre e selvagge' ('een wilder
nis en wrede, wilde beesten')
waren werkelijk huivering
wekkend.
Ter gelegenheid van dit con
cert was besloten tot een aan
tal intermezzi met luit en
voordracht (tekst van Petrarca
en over Shakespeare). Een
goed idee, dat in het water viel
door een gebrekkige uitvoe
ring. De Hongaarse luitifji Ist-
van Kónya speelde weifelend
(alleen in Dowland kwam hij
iets verder) en voordracht
skunstenaar Martin Wippo
kan redelijk voorlezen, maar
daar is alles mee gezegd. Er
bestaan overigens prachtige
Petrarca- en Shakespeare-lie-
deren voor solist met luitbege
leiding; misschien een idee?
Na dit tussendoortje trakteerde
het koor op een magistrale uit
voering van 'Canzone 126' van
Petrarca, gecomponeerd door
Werle (geb. 1926). Dit mengsel
van declamatie, fluisteringen,
glijtonen en wat traditionelere
zang kan het ensemble zó op
de plaat zetten; de manier
waarop bas Klaas Visser het
slot declameerde deed de voor
dracht van Wippo subiet ver
geten.
(ADVERTENTIE)
LUISTER JE RIJK!
WIN IEDERE DAG
3 X 250 GULDEN,!
Jaap Kooi (piano), Ko»n Schouten
(cello) en Jan Repko (viool): werken
van Pizzetti, Szymanovski, Rosla-
vetz, Pijper en Ravel. Gehoord in de
Leidee Waag, zondagmiddag.
Met niet al te schokkende,
soms zelfs lyrische muziek is
gistermiddag in de Leidse
Waag een begin gemaakt met
de serie 'Muziek in beweging
2', onderdeel van een langere
reeks waarin uiteindelijk de
muziek van de hele twintigste
eeuw zal worden verkend. Na
een eerste blik in deze eeuw in
het vorige seizoen, ^as dit
maal sprake van een terugblik
op een voorbije periode: com
ponisten uit de jaren twintig
grepen terug op het impressio
nisme, maar de ervaringen
van de Eerste Wereldoorlog
zouden al snel resulteren in
een meer expressionistische
manier van componeren.
Een van de aardige aspecten
van de serie 'Muziek in bewe
ging' is dat een korte inleiding
wordt gegeven op de te spelen
werken. Inleider Hans Nieu-
wenhuis leek echter zo in de
ban van het besproken tijdvak
dat ook zijn eigen introductie
een wat impressionistisch ka
rakter kreeg, waardoor niet al
les wat hij wilde overbrengen
even duidelijk werd. De even
wichtige programmering en de
over het algemeen voortreffe
lijke wijze waarop de muziek
werd gespeeld maakten dat
echter meer dan goed.
Vooral pianist Jaap Kooi
slaagde er bijzonder goed in de
specifieke eigenschappen van
ieder stuk naar voren te bren
gen. Zijn genuanceerde en
soms bijna zakelijke speelstijl
stond in dienst van de onro
mantische lyriek van de mu
ziek. Cellist Koen Schouten
bleef wat meer op de vlakte en
nam niet veel risico's, maar
liet de 'Tre Canti' uit 1924 van
de Italiaan Ildebrandi Pizzetti
(1880-1986) wel degelijk zin
gen. Een componist overigens
die veel vaker gespeeld zou
moeten worden. Zijn wortels
in de vocale Italiaanse traditie
kon hij niet verloochenen, hoe
hij zich ook af probeerde te
zetten tegen de dominantie
van de opera in Italië. Het re
sultaat van deze paradox is
een fraaie, afstandelijke ly
riek.
Nu in de Sovjetunie ook in de
muziek de glasnost zijn intrede
heeft gedaan krijgen wij mis
schien wat meer te horen van
de door Stalin verguisde Niko
lai Roslavetz (1881-1944). Zijn
'Trio 3' maakte bijzonder
nieuwsgierig naar meer. Al
snel bleek wel dat violist Jan
Repko in dit dan wervelende,
dan weer verstilde stuk grote
moeite had met de intonatie,
fel.
liei
een probleem dat hij he ^e{
concert niet zou overwi
Dat maakte de vioolsi
van Willem Pijper en Mi
Ravel wat minder interj.a
dan ze hadden kunnenint*
Toch werd er gisteren ni^a'
leen maar verkend; erlder!
vooral erg mooie muziéSe
maakt. fan
late
blai
Idoor 1
OSCAR VAN DEN WIJNGAARD
Christelijke Oratoriumvereniging Ex
Animo, Lenie van den Heuvel (sop
raan), Rita Dams (alt), Alex Vermeu
len (tenor) en Aerde Kuiper (bas)
en het Dorts Kamerorkest, onder
leiding van Wim de Ru: Stabat Ma
ter van Haydn en Requiem van Mo
zart. Gehoord: zaterdag 2 november
in de Hartebrugkerk in Leiden.
Het Requiem van Mozart
spreekt in meer dan één op
zicht tot de verbeelding: zo is
daar de anonieme opdrachtge
ver, die - zoals destijds niet on
gebruikelijk was - het stuk be
stelde met het doel het als ei
gen werk te presenteren; of
leerling Franz Xaver Süss-
mayer, die het door Mozart
onvoltooid nagelaten werk af
maakte; en natuurlijk de vor
stelijke rol die Mozart het koor
toebedeelde. Duidelijk geïnspi
reerd door de oratoria van
Handel klinken het Dies Irae
en het Rex tremendae majes-
tatis als gestoken bazuinen, al
voegde Mozart er een meer in
dividualistische component
aan toe.
Het Requiem van Mozart lijkt
Ex Animo op het lijf geschre
ven. De kracht van dit koor
ligt immers in de eenheid, de
gestroomlijnde kracht van het
grote aantal. Evenals bij de
jaarlijkse uitvoering van de
Matthaus Passion voor Pasen
waren in Haydns Stabat Mater
als Mozarts Requiem die mo
menten waarop het koor onge
breideld kon uitpakken het
sterkste. Hoewel het hoos 'n
komt de bezongen majef
Voc
dreiging dan bijna tastbat
zaal inrollen. 1
Een beduidend zwai
prestatie werd echter geil T
door de solisten. Het wa-!voo
delijk dat de akoestiek v.p
Hartebrugkerk wat dit bzg
niet meehielp, maar dat
niet verbloemen dat van'" 1
kelijk krachtige en ge
ceerde zangprestaties
sprake was. Ex Animo -I
voor deze avond
gedaan op enkele Matt)*
veteranen. Rita Dams en
Vermeulen komen bij di b
voeringen meestal niet lo
een wat voorgekookt str j
en dat was zaterdagavon
nieuw het geval. Lenie j
den Heuvel, die een zuiv
onopgesmukt 'Er hat uns
wohl getan' kan zingen,
nu een beetje teleur met
zwaar aangezette opera!
tige interpretatie. Het en
Kamerorkest miste bij ge]n
dirgent De Ru soms miss qqj.
wat van de strakke leidir On
bij een onderneming als V0I
voor hen duidelijk nodig
Terwijl het Requiem j-jg,
door het koor zeer accetf ge^
klonk, ging het bij Haydn aut
mis. De minder eenvoi re€
structuur en het grotere tor
deel voor solisten en o b0j
legden pijnlijk het gebrel auj
eenheid en kwaliteit po]
Voor een volgende keer eei
een stuk voor alleen ko] 0m
orkest Ex Animo we| re«
meer recht doen.
