Portret van ondernemende
avonturiers in 'Eigen Baas'
{Ijzige kunst in
mediterrane ambiance
ICeidaeSouocwit
KUNST/RTV/FILM
13
Peter Schreier poetst Mozart-Mis tot glanzend zilver
Bert Haanstra maakt film
over Annie M.G. Schmidt
r£
Boudewijn de Groot blaast Tsjechov geen leven in
Vrijdag de dertiende
op zn janboerefluitjes
Leidse Courant: voor meer dan nieuws alleen. Een krant voor u!
VRIJDAG 1 NOVEMBER 1991
to: pEen 'glazen' Wolkers op Schiphol
lichtirjan Wolkers poseert bij zijn twee meter hoog, glazen kunstwerk
dat sinds gisteren in de vertrekhal van de luchthaven Schiphol
staat. Het beeld wordt volgend jaar juli overgedragen aan de
[stelliiwinnaar van de Milieu- en Toerisme Prijs. Het gaat om een wed-
le vaJstrjjd voor ondernemers. De winnaar wordt hij of zij die op de
oor himeest inspirerende manier een koppeling weet te leggen tussen
woentoerisme, vervoer en milieu. foto: anp
iur gei
iagmi<
ioals dHILVERSUM Bert
iwwitijjaanstra wer)jt momen-
Sol] ^jteel aan een documentai-
er milre-film over het leven van
£errodde schrijfster Annie M.G.
im-rojSchmidt (80). De bedoe-
tollanling is het werkstuk,
waarin vooral haar bete
kenis voor de Nederland
se kleinkunst zal worden
t nurf belicht, in maart op de te-
^süjdeievisie te brengen.
zUJDe tachtigste verjaardag van
rj j4de schrijfster dit jaar was ove-
iderdarigens aanleiding voor een
erj v3 aantal projecten. Zo staat Bur-
:rdag ny gos aan de basis van het
ïr: vdjdee haar kinderboeken te
I verfilmen. Speciaal hiervoor is
een stichting in het leven ge
roepen: 'De kinderen van An
nie M.G. Schmidt'. Volgend
week zendt de AVRO het pro
gramma 'Een nieuwe jas' uit,
waarin tien onbekende en be
kende regisseurs, zoals Ate de
Jong (hij kwam er tussen de
opnamen van twee Ameri
kaanse films speciaal voor
over) nummers van de schrijf
ster van een nieuw uiterlijk
voorzag. Annie M.G. Schmidt
presenteert het programma sa
men met Willem Nijholt en
geeft soms ongezouten kritiek
op die nieuwe jas. In samen
hang met het programma is
onder dezelfde titel ook een
compact disc verschenen,
waarop zestien liedjes van
haar hand zijn terug te vinden.
Peter Schreier leidt het Residentie Orkest en
het Nederlands Kamerkoor in een Mozart-pro-
gramma. Vocale solisten: Sylvia McNair, Anne-
Den Haag. Herhaling hedenavond.
Idoor
ADRIAAN HAGER
Peter Schreier, van huis uit tenor, de
monstreerde in maart van dit jaar als di
rigent van het Residentie Orkest in
Bachs Johannes Passion zoveel eigenzin
nigheden, dat er alle reden was om het
RO-concert dat hij gisteravond leidde
met spanning tegemoet te zien. Op het
Mozart-programma de c-moll Messe, KV
427 en de Praagse symfonie. Het had er
in de symfonie alle schijn van, dat Mo
zart de mindere van Schreier zou moeten
worden. Veel Schreier, weinig Mozart.
Met een dramatiek die Beethoven niet
zou misstaan zette hij de Praagse neer. In
het openingsdeel liet hij de pauken zo
nadrukkelijk aan het woord, dat gedacht
moest worden aan een concert voor pau- schrijft
ken en orkest. Krachtige nuanceringen,
felle uithalen en geladen
alle delen.
Tergend langzaam verliep het Andante,
de muziek leek zo nu en dan absoluut stil
te staan. Voor de vertolking van de Mis
in c uit 1782/83 waren kosten noch moei
ten gespaard. Het Residentie Orkest had
diep in de buidel moeten tasten voor een
bezetting met dirigent Peter Schreier en
de vocale solisten: de Amerikaanse sop
raan Sylvia McNair, de Zweedse mezzo
sopraan Anne-Sophie von Otter, de En
gelse tenor Philip Salmon (die John-
Mark Ainsley verving) en de Duitse bas
Cornelius Hauptmann. Bovendien werk-
weergave
het Nederlands Kamerkoor mee. De
s is niet compleet maar telt de delen
Kyrie, Gloria, Credo en (gedeeltelijk) het
Sanctus en Benedictus. De componist
ïn brief dat hij hoopt nog
te zijn de Mis te voltooien,
r nooit van gekomen. Op de
n gisteravond had Schreier
lang gepoetst, de Messe blonk als glan
zend zilver, het resultaat was over-gecul-
tiveerd. Tot absoluut hoogtepunt had hij
het 'Et Incarnatus est' verheven. De
schitterende sopraan Sylvia McNair
(schitterend in vocaliteit, schitterend in
aankleding) nam voor deze aria plaats
naast de blazers, een welluidende een
heid. In een zeer gedragen tempo kreeg
de partij de glans van een kostbaar ju
weel. Ieder nootje werd op een fluwelen
doekje gelegd en geëtaleerd, een aanblik
van louter juwelen. Maar wat zingt de
sopraan eigenlijk? Is dat niet: „En vlees
geworden door de Heilige Geest uit de
maagd Maria; en mens geworden". Of
waren die woorden voor Mozart niet
meer dan de kapstok waaraan de Mis
werd opgehangen? Ik geloof er niets van.
Mozart kende wel degelijk de betekenis
van die woorden. De muziek is de omlij
sting en niet de versiering van een of an
der tekstje, de muziek staat in dienst van
de Mis-woorden. Zonder enige twijfel: de
sopraan zong wonderschoon, Anne-Sop-
hie von Otter beschikt over een prachti
ge vocaliteit, het Nederlands Kamerkoor
zong voorbeeldig, het Residentie Orkest
speelde een voortreffelijke partij, Peter
Schreier bleef almaar bezig een mooie
Mozart neer te zetten (de mannelijke so
listen spelen nauwelijks een rol) maar bij
al die oorstreling bleef het hart onbe
roerd.
John Denver
niet naar Ahoy
DEN HAAG John Den-
ver komt volgende week
niet naar Nederland om
eenmalig op te treden in
de Rotterdamse Ahoy. De
Amerikaanse zanger heeft
op doktersadvies besloten
zijn Europese tournee
voortijdig af te breken. Re
den is dat hij overver
moeid is of eigenlijk te
ziek om nog verder op te
treden. Wie kaarten heeft
gekocht, hoeft ze niet in te
wisselen, want het concert
is verplaatst naar het voor
jaar. Denver komt nu op
vrijdagavond 3 april 1992.
IVO NIEHE IN DE HERFST VAN ZIJN TELEVISIE -CARRIERE
Eigen Baas. Drieluik over onderne
mend Nederland. TROS-televisie.
Nederland 2 om 22.05 uur. Vrijdag.
HILVERSUM Als zelfstan
dig ondernemer weet Ivo Nie-
he uit ervaring welke proble
men er spelen bij het opzetten
en uitbouwen van een eigen
bedrijf. Toch had hij een duw
tje in de rug nodig van de
Amerikaanse ambassadeur Ho
ward Wilkins (de man achter
de Pizza Hut-keten) om het tv-
drieluik 'Eigen Baas' te beden
ken.
Wilkins, als Amerikaan voor
vechter van het zelfstandig op
zetten van een onderneming,
was vorig jaar de initiator van
een congres met workshops in
de Amsterdamse RAI, waar
een groep van twintig enthou
siastelingen aan potentiële be
ginners uit de doeken deed wat
je zoal tegenkomt als je een ei
gen bedrijf begint. Ivo Niehe
was een van de sprekers.
Ivo: „Wat Wilkins opviel bij de
Nederlanders was de angst om
een eigen bedrijf te beginnen.
We blijken het minst onderne
mende land ter wereld te zijn
en hanteren het liefst de stel
regel: 'blijf maar veilig achter
je bureau zitten, dan komt je
pensioen vanzelf'. In Amerika,
maar bij voorbeeld ook in En
geland, bestaat die faalangst
veel minder. Het gaat om een
verschil in mentaliteit. Met
vijfhonderd leergierige mensen
in de zaal dacht ik: over de ei
gen bazen, de avonturiers, zou
je eigenlijk een programma
moeten maken. De vraag is
dan alleen: krijg ik genoeg
kleurrijke figuren bij elkaar".
„Dat bleek geen enkel pro
bleem, kijk maar naar de eer
ste aflevering. Daarin praat ik
met Ed Wijnker (41), van huis
uit timmerman en verslaafd
aan zwemmen. Hij heeft nu
een van de grootste audio-be-
drijven van Nederland. Hij is
geluidsleverancier aan alle be
roemde artiesten en heeft Ja
pan als grootste klant. Frap
pant is dat hij geen woord En
gels spreekt. Ik praat ook met
Tineke Johannes (46), die zich
heeft gespecialiseerd in 'mode
voor volslanke dames' en daar
voor zestien winkels heeft in
gericht. Tweeënhalve week ge
leden kocht ze er in één klap
elf zaken bij.... om de concur
rentie voor te zijn".
Niehe-stempel
De programma's dragen het
Niehe-stempel. Eerst is er de
teaser, de manier om het pu
bliek aan je te binden door
middel van wat prikkelende
vragen aan de kijker, daarna
volgen gefilmde portretten en
leert de kijker bij voorbeeld
dat Ed Wijnker in zijn fabriek
woont en dat Tineke Johannes
elke avond in een restaurant
eet. De interviewtjes die vol
gen zijn kort en zakelijk. Ivo:
„De gesprekjes komen vrijwel
ongeknipt op het scherm. Het
is mijn manier om de spanning
vast té^houden".
Maar 'Eigen baas' is niet alleen
één lang (dertig minuten) suc
ces-verhaal. Ivo: „We praten
ook met iemand, die het niet
echt heeft gered. In de eerste
aflevering is dat bloemenman
Bram Meij. Toch waren die
mensen moeilijker te vinden.
Ze vertellen hun falen niet
graag voor de camera".
Behalve het in beeld brengen
van kleurrijke ondernemers,
geeft het programma ook
ruimte aan nieuwe ideeën, in
gebracht door de kijker die op
een reclame-spotje van de
TROS reageerde. Ivo: „Dat
heeft mij verbaasd, want ik
had er echt niks van verwacht.
Ik zou niet zomaar met een
goed idee te koop lopen. Toch
zijn er 543 inzendingen bin
nengekomen en daarbij zitten
echt de raarste plannen en de
meest unieke vindingen. Zo is
er een mevrouw die kleding
ontwerpt voor gehandicapten
en bejaarden".
Hoewel Ivo Niehe het een
doelgroep-programma vindt,
dacht de TROS daar anders
over. „Ik ben echt een beetje
geschrokken van die mooie
tijd. Ik zit op hyper-prime-
Leuk
Niehe kijkt met plezier terug:
„Deze serie was zo leuk om te
doen, dat ik volgend jaar het
liefst dertien afleveringen
maak. De reeks heeft echt in
positieve zin mijn ogen geo
pend. En het is een serie die ik
aan kan. Ik ben geen pure
journalist en heb als presenta
tor altijd het gevoel gehad dat
ik ergens tussen Chiel Montag-
ne en Adriaan van Dis zit. Ik
wil gewoon spannende televi
sie maken. Hoewel het een
waanzinnig leuk vak blijft, heb
ik mijn bakens wel verzet. Ik
zit in de herfst van mijn televi
sie-carrière en voel steeds
meer de behoefte programma's
van enige maatschappelijke re
levantie te maken. Daarbij
hoef ik niet meer zo nodig met
mijn hoofd op televisie. Dat
heeft niets te maken met het
feit dat volgend jaar mijn pre
sentatie-contract met de TROS
afloopt, ik vind het gewoon
leuker om achter de schermen
werkzaam te zijn. Dat ik in
eerste instantie in beeld wilde,
had met mijn broer te maken.
Hij was een bekend roeier en
dat beroemd zijn leek mij ook
wel wat. Hij had altijd de
n zich
In zijn zoektocht naar de suc
cesvolle ondernemer viel Ivo
Niehe een paar zaken op: „De
negen mensen die ik voor het
drieluik heb gesproken, had
den allemaal een hond, het
overgrote deel deed aan golf
en had geen vakgerichte oplei
ding".
Starter
Jaarlijks beginnen zo'n twin
tigduizend mensen voor zich
zelf. Na tien jaar blijkt dat een
kwart het redt. Veel onderne
mers starten als duo, waarbij
de een het idee heeft en de an
der de financiële ondergrond.
Het is overigens makkelijker
om een lening te krijgen bij de
bank als je een bedrijf over
neemt, dan wanneer je als star
ter aanklopt. Waar het op
neerkomt is dat je in jezelf
moet geloven en een door
wrocht plan moet hebben.
Waar het bij de meeste onder
nemers mis gaat, is als ze te
groot groeien, dan verliezen ze
het overzicht.
Behalve 'Eigen baas' produ
ceert Ivo Niehe dit seizoen ook
de door Jaap Jongbloed gepre
senteerde kwis 'Per wanneer
kunt u beginnen', die op 4 de
cember van start gaat en in sa
menwerking met het bedrijfs
leven wordt gemaakt. De kan
didaten die in deze vier uitzen
dingen meedoen, kunnen een
baan winnen. Ze solliciteren
als het ware op televisie door
middel van (harde) vraagge
sprekken en spelletjes, waarbij
punten zijn te verdienen. Wie
de meeste punten heeft, krijgt
de baan. Ivo: „Maar het is geen
IJzige winterlandschappen
(07| dag van 12.00 uur tot 18.00 uur. Tot
en met 14 december.
JLP "Galerie Rob van den Doel, Anna
123941 paulownastraat 105, Den Haag. Mis-
in Rijt ha Ignis, expositie Frozen Light
IUJ (glaskunst.. Geopend van woensdag
LANCI tot en met zondag van 10.30 uur tot
Leidei 17,00 uur. Tot en met 17 november,
insburj
Nu de winter nadert is een be
zoek aan de Iceland Gallery
aan de Gedempte Gracht een
iets minder paradoxale erva
ring dan in de zomer. Deze
nieuwe galerie die een klein
half jaar geleden openging, is
helemaal uit glas en staal opge
trokken. In de zomer als de
zon op het glazen dak staat te
schijnen kan het er behoorlijk
heet worden, terwijl in de ga
lerie uitsluitend kunst van IJs
landse bodem te zien valt. Mo
menteel stemt de sfeer van de
kunst meer overeen met het
klimaat. Galeriehouder Olav
Fekkes laat werk zien van de
IJslandse schilder Sigurdur
örlygsson. Het heeft onmis
kenbaar een noordelijke en
wat zware uitstraling. IJzige
kunst in een mediterrane am
biance. De schilderijen doen
denken aan onherbergzame
winterlandschappen waar het
verschil tussen dag en nacht is
vervaagd. Sigurdur örlygsson
(geboren in 1946 in Reykjavik)
exposeert voor de eerste keer
in Nederland, zijn werk was al
wel te zien op exposities in de
Skandinavische landen en de
Verenigde Staten. In IJsland
behoort hij tot de meest ge
waardeerde hedendaagse
kunstenaars, maar de bekend
heid buiten zijn geboorteland is
nog niet groot. Het eerste wat
opvalt is de enorme omvang
van de schilderijen. De groot
ste doeken zijn twee bij vijf
meter. In de smalle Iceland
Gallery die bovendien oor
spronkelijk werd ontworpen
om foto's te exposeren, komen
deze kolossale werken niet zo
goed tot hun recht. Een deel
van de recente schilderijen
moest in IJsland achterblijven
omdat ze veel te groot zijn (20
vierkante meter). De werken
die nu in Den Haag hangen,
werden in twee of drie delen
vervoerd en in de galerie in el
kaar gezet. Het is helaas niet
mogelijk afstand te nemen om
het werk in zijn totaliteit te
kunnen bekijken. Overigens
zijn er maar weinig galeries
waar deze doeken wel de
ruimte zouden kunnen krijgen
die ze nodig hebben.Een twee
de opvallend element zijn de
toevoegingen van beelden aan
de schilderijen.
Het lijkt alsof enkele elemen
ten uit de compositie zich van
het doek hebben losgemaakt
om zich voor het werk te pos
teren. Het zijn met mystiek be
laden figuren of voorwerpen:
een vliegend paard, een Icaru-
saachtig mannetje met een pro
peller op zijn rug en een ou
derwets aandoend meetkundig
apparaat. Die zwevende ele
menten figureren tegen een
dreigende achtergrond waar
aardtinten en vurige kleuren
domineren.
De kunstenaar wenst geen toe
lichting te geven op het werk
en laat zijn doeken ook zonder
titel. Wel heeft hij eens verteld
dat de verhalen uit de boeken
van Jules Verne die hij in zijn
jeugd las, hem nog altijd voor
de geest staan. Die boeken zijn
een onuitputtelijke bron van
inspiratie. De avontuurlijke en
fantasievolle Jules Vernes
sfeer is zeker in dit werk terug
te vinden. Ook hier worden
onvermoede werelden verkend
die naar het zich laat aanzien
absoluut niet geschikt zijn voor
bewoning. De schilderijen zijn
zo omvangrijk dat het lijkt als
of je er als beschouwer in zou
kunnen stappen. Dat moet ook
een van de redenen zijn waar-
Een van de schilderijen van Sigurdur örlygsson.
1 zulke grote for-
l hanteert. Hij wil de be
schouwer geen mogelijkheid
geven om te ontsnappen en
hem frontaal met de neus op
de feiten van het schilderij
drukken. Het dwingende ka
rakter is meteen ook de zwak
ke kant van dit werk: het is al
,te theatraal en eendimensio
naal. De schilder beheerst het
vak en zijn kleurgebruik is
doorgaans prachtig, maar hij
overschreeuwt zichzelf. Het
lijkt alsof hij het overweldi
gende van de natuur en de
grootsheid van het landschap
waardoor hij op IJsland is om
ringd, rechtstreeks wil over
brengen op het doek.
Van de Iceland Gallery naar
i foto: pr
de glasgalerie van Rob van den
Doel is niet zo'n grote stap, ze
ker niet als de titel van de ex
positie 'Frozen Light' is. Rob
van den Doel toont voor de
tweede keer werk van de
Haagse glaskunstenaar Misha
Ignis (1953). Hij komt oor
spronkelijk uit Joegoslavië,
maar woont alweer lange tijd
in Nederland. Hij kreeg twee
jaar geleden de Nederlandse
nationaliteit. De expositie 'Fro
zen Light' bestaat uit werk dat
Misha Ignis maakte na een reis
door de Verenigde Staten. De
kunstenaar heeft er talloze te
keningen en schetsen gemaakt
die hij later in een glasblazer
satelier in Zwitserland heeft
uitgewerkt. Alle getoonde glas
objecten heeft hij zelf gebla
zen. De expositie bestaat uit een
groot aantal ongeveer even
grote schalen en kommen. De
variatie zit vooral in het kleur
gebruik. Misha Ignis weet op
een heel geraffineerde wijze
kleur in het glas te brengen.
Hij gebruikt zeer helder glas
dat in de buurt komt van op
tisch glas. Door de helderheid
van het materiaal is het effect
van de kleurengamma's opti
maal. De kommen en glazen
lijken een soort lichtbronnen
die nauwelijks extra belichting
nodig hebben. De objecten
hebben een titel die verwijst
naar een plaatsnaam in de
Verenigde Staten (Seattle, San
ta Barbara, Utah.. Soms is de
verwijzing naar de plek nog
nader toegelicht zoals bij een
kom met de titel 'Getting Clou
dy over the Gulf of Mexico'. In
het glazen voorwerp zie je de
wolken samentrekken. Op an
dere stukken valt de kleur van
woestijnzand of van het schui
mende water van een waterval
te herkennen. Misha Ignis
heeft een gedetailleerd reisver
slag in glas gemaakt en de ga
lerie lijkt omgetoverd in een
landkaart van de VS in glas.
Sensatie
„Glas leeft," zegt de galerie
houder en dat is in dit geval
beslist waar. Als je langzaam
rondom de geëxposeerde wer
ken loopt, verandert bij elke
stap het kleurenspectrum. Het
is vooral deze esthetische sen
satie die de glaskunst zo ge
liefd maakt. Het materiaal is
echter te ongenaakbaar en per
fect om ook nog andere gevoe
lens op te kunnen wekken. Het
ijzige uit de titel Frozen Light
straalt van de glazen objecten
af: als onberispelijke fotomode-
len staan
het v
licht v
1 de spotjes.
146041
advertentie
LUISTER JE RIJK!
WIN IEDERE DAG
3 X 250 GULDEN!
Tsjechov. Tekst: Dimitri Frenkel
Frank. Muziek: Robert Long. Regie:
Eddy Habbema. Muzikale supervi-
aie: Koos Mark. Muzikale leiding:
Alan Evana. Decor: Joa Groenier.
Koatuuma: Leonie Polak. Choreo
grafie: Bambi Uden. Gezien op 31
met 3 november. Op 5 en 6 februari
Vier jaar lag de musical Tsje
chov op de plank. Zijn door
Dimitri Frenkel Frank en Ro
bert Long beschreven levens
verhaal was weliswaar goed
voor een gewaardeerde cd,
maar een musical op de plan
ken was andere koek. Er werd
getwijfeld of de hoofdpersoon
wel charismatisch genoeg was
en het verhaal, dat zich voor
namelijk ontwikkelt in de
liedjes, voldoende pakkend.
Maar een producent durfde
het aan en vond Boudewijn de
Groot als publiekstrekker.
Daarmee moest het wel luk
ken.
Het lukt ook wel, gezien de
kijkcijfers, maar de bezwaren
blijven gelden. Misschien lukt
het om aan de persoon van
Tsjechov een goeie musical op
te hangen, maar niet in deze
produktie. Over zijn literaire
succes, verguizing, weer suc
ces, twijfel, ziekte en liefde,
kortom zijn ongetwijfeld be
wogen leven, heeft hij niet
veel te melden. De enige stel
lingen die Tsjechov inneemt
zijn dat je als je schrijft kort en
helder moet zijn dat levert
een goed liedje op en dat
mensen en structuren maar
geleidelijk veranderen en je de
zaak niet revolutionair moet
forceren. Zijn standpunt van
hoop doet leven, na zijn dood,
komt dan ook uit de lucht val
len. Waarom is hij dan toch
het bewonderde middelpunt
van de voorstelling? Omdat hij
zo goed schrijft. Dat weten we,
maar het gegeven wordt in de
voorstelling alleen genoemd
en niet gebruikt.
Dat Tsjechov nogal kleurloos
blijft, komt ook door Boude
wijn de Groot. Het is prettig
luisteren naar hem, maar hij
loopt zo in zichzelf gekeerd to
neel te spelen, dat het lijkt of
hij geen ogen heeft. Het past
wel bij Tsjechov, maar ook in
distantie en gereserveerdheid
moet een acteur kunnen over
tuigen. Pas op het laatst, als
De Groot zich tot de zaal richt,
krijgt hij contact met het pu
bliek. Als hij kleur bekent in
Dansprijs voor Brigitte Martin
AMSTERDAM Het Nederlands Instituut voor de Dans
(NID) in Amsterdam heeft de Gouden Dansprijs 1990/1991
toegekend aan Brigitte Martin, danseres bij het Nederlands
Dans Theater. De Gouden Dansprijs is ingesteld door het in
stituut nadat de Vereniging van Schouwburg en Concertge
bouw Directies (VSCD) had besloten de Gouden Theaterdan-
sprijs dit jaar niet uit te reiken. De dansers zouden volgens
de vereniging onder de „gouden" maat hebben gepresteerd.
Het NID nam daarop het initiatief alsnog een prijs (een gou
den sieraad) uit te loven.
INTENSIVE CARE'
de liefde, gaat dat er ook erg
lauw aan toe. Daarbij wordt
hij gehandicapt door teksten
waarvan je niet dacht dat zo'n
schrijversduo ze uit de pen
kon krijgen: „De droom wordt
uiteindelijk waar, en wij zijn
bedoeld voor elkaar, mijn hart
en mijn ziel staan in vuur en
in vlam". Sinterklaas verliefd.
Het vakmanschap dat natuur
lijk in de produktie aanwezig
is, uit zich bijvoorbeeld in een
paar mooie liedjes als 'Ik ben
een schrijver' en een prachtige
zetting van 'Samen', mooie
stemmen (Nicole Berendsen).
Maar vakmanschap is nog
geen meesterschap.
LIDI/STUDIO LEIDEN: 'Intensive
care' met Nada van Nie, Koen Wau-
ters en George Kennedy. Naar een
scenario van Hans Heynen. Regie:
Dorna de Rouveroy.
De filmcultuur van een land
bestaat zowel uit de commer
ciële vermaaksfilm als uit
moeilijker films die meer wil
len vertellen dan alleen het
verhaaltje. Van een 'Police
Academy' tot en met een 'Citi
zen Kane'. Hoe verschillend
ook, ze hebben veel met elkaar
te maken. Zoals het Werkthea
ter familie is van het Theater
van de Lach en André van
Duin van Jeroen Krabbé. Te
genpolen, die eikaars vorm en
geldigheid bepalen. De Neder
landse cinema kent veel te
weinig die 'onderbouw' van de
film. Dick Maas verraste in
dertijd met zijn griezelthriller
'De lift' omdat hij het genre
serieus nam. Dorna van Rou-
veroy's debuutfilm 'Intensive
care' is ook een griezelfilm.
Leuk, denk je, niets mee mis.
Maar o jee: zij lijdt aan een fla
grante onderschatting van het
vak. Filmt zó klungelig en
amateuristisch, dat je halver
wege twijfelt of het misschien
bedóeld is om te lachen.
Het verhaaltje van 'Intensive
care' is simpel: een Ameri
kaanse dokter (George Kenne
dy, tien minuten herkenbaar
in beeld, daarna vervangen
door een 'stand in' met mon
sterlijke make-up) dóet vreem
de experimenten op coma-pa
tiënten. Dokter Jules Croiset
gooit hem het ziekenhuis uit,
buiten ontploft z'n auto en de
dokter komt nu zelf, deerlijk
verminkt, op de coma-afdeling
terecht. Om na zeven jaar jaar
weer tot leven te komen als
monster dat verplegend perso
neel en verwanten te lijf gaat
met moorddadige bedoelingen.
Nada van Nie en Koen Wau-
ters vormen in de kantlijn een
stel dat elkaar dan weer wel,
dan weer niet wil en pas in
het gevecht tegen de monster
lijke moordenaar krijgt. De
clichés van het genre zoals dat
tussen Tokyo en Los Angeles
beoefend wordt, maar okay, de
uitwerking telt.
En die is in 'Intensive care'
zeer slecht. Het scenario ram
melt, de acteurs dobberen als
schipbreukelingen rond. De
regisseur. die toch als 'cas
ting director' acteurs testte
voor de films van o.m. Dick
Maas steekt hen geen hand
toe. Nada van Nie heeft best
mogelijkheden, maar dan moet
ze niet bij elke schrikreactie
zeer dom „Hè?" roepen. De
moordenaar blijft een schim
die zó zwaar hijgend op de ge
luidsband hoorbaar is, dat je
aan een longaandoening
denkt. En de effecten op de
nek rondgedraaid hoofd, door
boord gezicht worden in
beeld gebracht met een: Kijk
ons 'ns internationaal bezig
zijn! Visueel speelt Dorna van
Rouveroy overal leentjebuur.
Van 'The shining' tot en met
(veel) 'Vrijdag de dertiende'.
Maar dan wel op z'n janboe
renfluitjes. Er is een Engelsta
lige versie van de film Op
schriften in beeld zijn Engels.
De film komt ook daardoor in
een niemandsland terecht dat
zowel op de lachspieren van
Nederlanders als van Ameri
kanen moet werken. En let op
het Clint Eastwood-pistool van
Nada van Nie.
