Pyke Koch, de laatste
van de magisch realisten
1 CckLc Souoont
KUNST/RTV
13
Kunstveiling in vliegtuig
op tien kilometer hoogte
Afpersers leggen schouwburg in de as
li
rifis
li De kwaadaardige
grappenmakerij van
Danny de Vito
Popmuziek is Cl een ex, een wegwerpartikel dus"
roerde
ng var,
Watei
eg bet
jweml
is verl
der op
ïnburg
WOENSDAG 30 OKTOBER 1991
SCHIPHOL De Stichting
'Art at the Top' houdt op 1 de
cember een kunstveiling op
'n tien kilometer boven Eu
ropa. De veiling zal plaatsvin
den in een Airbus van de
KLM. De stichting, gevormd
door 12 studenten van de Hoge
school Haarlem, afdeling Small
Business, heeft dit gisteren be-
:endgemaakt. De directeur van
jet Amsterdamse veilinghuis
Sotheby's, J. van Schaik zal tij
dens de vlucht als veilingmees
ter optreden. Ongeveer veertig
schilderijen van jonge Russi
sche kunstenaars, die door het
veilinghuis zijn uitgekozen, ko
men onder de hamer. Ook wor
den Nederlandse design-siera
den geveild. De opbrengst, die
wordt geschat op 50.000 gulden,
de buurt van Moskou. De
door de stichting als „Flight for
their lives" aangekondigde
vlucht boven Europa, voert
over een aantal symbolische
plekken. Gedacht wordt aan
het hoofdkwartier van het
Rode Kruis in Genève en een
aantal vredespaleizen, aldus
een woordvoerder van de
stichting. Het is volgens de
woordvoerder voor het eerst
dat een veiling op een dergelij
ke hoogte plaatsvindt. Het
Guinness Book of Records is
dan ook ingelicht en zal het
evenement registreren. De Air
bus heeft in totaal 150 zitplaat
sen. Via het principe „wie het
eerst komt, wie het eerst
maalt", kunnen belangstellen
den de veiling voor een bedrag
van rond de duizend gulden
bijwonen. Voorafgaand aan de
veilingvlucht zijn de te veilen
kunstvoorwerpen in het Hil-
tonhotel op Schiphol te bezich
tigen.
Geen koper voor manuscripten
roman Harry Mulisch
AMSTERDAM De drukproeven en getypte manu
scripten van de roman 'De Diamant' van Harry Mu
lisch zijn gisteren tijdens de boekenveiling bij Van
Gendt Book Auctions BV in Amsterdam niet ver
kocht. Voor de collectie, die uit de periode 1949-1954
dateert, was een richtprijs gesteld van acht- tot tien
duizend gulden. Directeur H. Tyenk van het veiling
huis heeft dit gisteren meegedeeld.
Op het eerste inzetbedrag van 5.600 gulden werd vol
gens Tyenk niet gereageerd. De collectie zal nu aan
de inzendster, een ex-verloofde van Mulisch, worden
teruggegeven. Een collectie van manuscripten en ty
poscripten uit 1954 van Mulisch's verhaal 'De sprong
der paarden en de zoete zee', werd wel geveild. Een
schriftelijke opdachtgever, een Amsterdamse hande
laar in boeken en manuscripten, was bereid de begin-
prijs van vierduizend gulden te betalen. Het veiling
huis had de opbrengst tussen de zes- en achtduizend
gulden geschat.
MOGELIJK WAARSCHUWING VAN MAFIA
ROME Het Petruzzelli-theater
van de Zuiditaliaanse stad Bari,
dat afgelopen zondag door brand
volledig is verwoest, is waarschijn
lijk het slachtoffer geworden van
de afpersingsmafia. Uit de eerste
onderzoeksgegevens blijkt, dat de
brand in de uit 1903 stammende
schouwburg, die tot de meest ver
maarde van Italië behoorde, is
aangestoken. Het slot van een zij
deur was geforceerd, de automati
sche blusinstallatie heeft om onop
gehelderde redenen niet gewerkt
en in de avond voor de brand ont
ving de directie een dreigtelefoon-
tje. Een ober, die na de opvoering
van Bellini's opera Norma nog aan
het werk was in het naast de
schouwburg gelegen restaurant,
hoorde om vier uur 's morgens
een ontploffing. Daarna breidde
het vuur zich met een verbazing
wekkende snelheid uit over het
hele gebouw, dat plaats bood aan
4000 toeschouwers, waarvan nu al
leen de zijmuren nog overeind
staan. Politie-functionarissen hou
den rekening met twee mogelijke
oorzaken. Een aanslag of een
wraakoefening van een afpersers-
bende. Die laatste mogelijkheid
wordt het meest waarschijnlijk ge
acht. Winkeliers en industriëlen in
Bari worden stelselmatig afgeperst
en het is niet ondenkbaar dat de
bendes het ook voorzien hadden
op de schouwburg, die eigendom
van vier aristocratische gezusters,
de prinsessen Messeni Nemagna.
Tenslotte kan de brand in de
schouwburg ook nog bedoeld zijn
als een waarschuwing van de af
persingsmafia aan het adres van
de plaatselijke middenstand.
Sei
o]
0
DEN HAAG Alsof hij
het zo had uitgekiend: op
de laatste dag van de aan
hem gewijde tentoonstel
ling in het Centraal Mu-
'um in Utrecht afge
lopen zondag overleed
schilder Pyke Koch op
l-jarige leeftijd.
Nadat men Koch in de naoor-
igse jaren vanwege zijn idee-
i over het fascisme van Mus
solini links had laten liggen,
er een herwaardering
zijn werk waarneembaar.
De overzichtsexpositie 'Souve-
songe' in Utrecht had
in de afgelopen vier
Aanva maanden bijzonder veel be
langstellenden getrokken. Wat
bedoeld als een eerbetoon
de schilder ter gelegen
heid van zijn negentigste ver
jaardag blijkt nu zijn artistieke
•stament te zijn geweest. We
illen het moeten doen met
;ijn uiterst bescheiden oeuvre
>'an 85 doeken en panelen, dat
hij in 55 jaar bij elkaar heeft
k geschilderd.
heim. I
d noveidar
I FOTO:
Jdd
Cz'j'
ryxe
""ld LS
lieitin
%T Koch
Groep van Vijf
Pyke Koch was de laatste van
4e Groep van Vijf van de ma-
ich realisten. Met Carel Wil-
ik, Raoul Hynckes, Dick Ket
Wim Schuhmacher was
j- ■«loch omstreeks 1930 begon-
d!,rna nen met het minutieus schilde-
f d at ren met een dubbele bodem.
De toeschouwer kreeg welis-
e^n waar een realistisch beeld
1 voorgeschoteld, maar via aller-
- en lei bevreemdende elementen
werd hij in verwarring ge-
n bracht en op het verkeerde
rriaad" '"O gezet' Het was het schil"
derij 'De Semafoor' van Carel
htersta Wlllink dat de 26"Jarige Pyke
Koch deed besluiten zijn stu-
I^Labai ^'e recbten a* te breken om
lelijk i
'De zomer' noemde Koch dit schilderij.
zich geheel aan de schilder
kunst te kunnen wijden. Hij
leerde het schilderen zonder
de hulp van een leermeester.
Gedreven en perfectionistisch
als hij was maakte de autodi
dact zich in een paar jaar tijd
de ambachtelijke kunst van
het schilderen eigen. Tijdens
zijn hele loopbaan heeft hij
zich niet laten afleiden door
andere kunststromingen, ook
niet het aanpalende surrealis
me. Over zijn kunstrichting,
het magisch realisme, zei Pyke
Koch ooit: „Het magisch rea
lisme bedient zich van voor
stellingen, die wel mogelijk,
maar niet waarschijnlijk zijn:
het surrealisme daarentegen
De Dood
Pyke Koch woonde van 1938
tot 1940 in een huis in de
buurt van het Italiaanse Flo
rence, vlakbij de villa La Pie-
tra. De tuin bij dit huis diende
enkele malen als onderwerp
voor zijn schilderijen, zoals
'Souvenir d'un songe' uit 1966
dat het Centraal Museum in
Utrecht als titel gebruikte voor
de afgelopen expositie. We
zien een vervallen tuin met
eromheen een lage stenen om
heining en een rood met wit
geschilderd hek. De tuin is
verlaten. Erachter ligt een
kaal glooiend landschap. En
kele voorwerpen op de grond
herinneren aan het croquet-
spel dat onbekenden daar heb
ben gespeeld. Het was dit de
solaat ogende schilderij dat
Pyke Koch liet zien aan zijn
vriend, de dichter Adriaan Ro-
land-Holst, vlak voor diens
sterven. Het verhaal gaat dat
de 'Prins der dichters' bij het
zien van het doek begon te
huilen. Op de vraag van Pyke
Koch wat er aan de hand was,
antwoordde Roland Holst:
„Daar, achter het hekje is de
dood. Daar ga ik naar toe".
Wie 'Souvenir d'un songe' meti
dit verhaal in het achterhoofd
nu bekijkt, kan zich voorstel
len dat Pyke Koch in zijn laat
ste ogenblikken misschien wel
dezelfde gedachte heeft gehad.
Gefilosofeer
Het is hem allang vergeven
dat hij in de jaren dertig en
veertig voorstander was van
het fascisme naar het model
van Mussolini. Met intellectue
le vrienden, zoals J.C. Bloem
en Hendrik Marsman, geloof
de hij heilig dat de ondergang
van het avondland kon wor
den voorkomen en dat 'de
Nieuwe Mensch' de toekomst
had. Het heeft tot de jaren ze-
Tamme Siouxsie heeft het
gevoel dat ze les geef t
Concert Siouxsie and the Bansheea.
Met Siouxsie Sioux (zang), Steven
Severin (basgitaar, toetsen). Dudgie
Utrecht. Voorprogramma: Blue
Siouxsies laatste geluidsdrager
'Superstition' was een hoopvol
teken in de richting van een
avondje genieten. Zo moet het
publiek er ook over hebben
gedacht, want na zo'n dertien
jaar clubs, maakte de Engelse
groep in ons land de sprong
naar Vredenburg, waar gister
avond een uitverkocht huis de
vol-verwachting-klopt-ons-
hart-sfeer heerste Niemand
had oor voor de niet onver
dienstelijk spelende Blue Ae
roplanes en bewaarde al zijn
energie voor na de pauze,
wanneer het (dans)feest met
Siouxsie and the Banshees zou
losbarsten.
Dat partijtje is helaas nooit
echt van de grond gekomen.
De vlam die had moeten over
slaan, werd nooit ontstoken en
dat was geheel op het conto
van Siouxsie en haar groep te
schrijven. Het zestal gaf een
uiterst plichtmatig en tam con
cert. Nergens werd de gedre
venheid van het plaatmateri
aal benaderd. Ongeïnspireerd
werkte The Banshees zich
door een mengeling van heden
en verleden, zonder ook maar
een keer te bruisen. Daar kon
zelfs het (Oosterse) liefdestafe
reeltje, in veel kleuren uitge
licht op het zwarte achterdoek. t,
geen verandering in brengen.
De opwinding bleef uit.
Wat de toeschouwer min of
meer kreeg aangereikt, was
een dik pakket geluidslagen
zonder soli, die weliswaar het I
eigen geluid van Siouxsie on
derstreepte, maar die was ont
daan van elke emotie. En dan
wordt het al snel een toonloze
brei, die vooral wordt gedra
gen door de drums.
Siouxsie, karakteristiek met i
dikke zwarte ogen (een erfenis f
uit de punktijd), etaleerde in
een veelkleurige en fraaie
lichtshow, een combinatie van
klagerig zingen en ritmische 1
gymnastiek. Ze moest echter
nog voor de tachtig minuten
die het optreden duurde, in-
binden omdat ze steeds minder
stem vast werd. Tevreden was
ze allerminst, maar gaf ge
makshalve het publiek de
schuld. „Hoeveel zombies kun
nen er eigenlijk in deze hal",
vroeg ze tegen het einde, om
er aan toe te voegen „Ik mis
elke vorm van passie... Het
lijkt wel alsof ik les sta te ge
ven aan studenten van de
open universiteit".
En dat zegt genoeg over
Siouxsie and the Banshees, i
Misschien had de groep maan
dag bij Tin Machine in de zaal
moeten staan, dan hadden ze
in elk geval kunnen afkijken
hoe je sfeer moet scheppen in
Vredenburg. Iets dat Siouxsie
niet voor elkaar kreeg.
ventig moeten duren voor dat
er weer nieuwe waardering
kwam voor zijn werk. Hij
werd min of meer gerehabili
teerd toen Hans Mulder,
schrijver van 'Kunst in Crisis
en Bezetting' zei: „Al kan men
hem een kunstenaar met be
denkelijke politieke ideeën
noemen, een echte 'foute'
schilder die collaboreerde was
hij niet. Zijn politieke sympa
thieën bleven grotendeels be
perkt tot een persoonlijk gefi
losofeer. Aan het eigenlijke
politieke bedrijf had hij een
hekel". Of zoals Marja Bosma.
conservator moderne kunst
van het Centraal Museum in
Utrecht zei: „Of dat werk (van
Pyke Koch) nu magisch realis
tisch moet heten of niet, en of
sommige werken wel of niet
ideologisch 'fout' zijn: dat doet
er allemaal niet toe; de etiket
ten en stempels vallen weg bij
de zeggingskracht van de
schilderijen zelf. Koch was een
groot kunstenaar".
Britse dichter Barker overleden
LONDEN In zijn woonplaats Itteringham is zondag
op 78-jarige leeftijd de Britse neo-romantische dichter
en prozaschrijver George Granville Barker overleden.
Dit is gisteren bekendgemaakt. Barker publiceerde zijn eerste
bundel 'Thirty Preliminary Poems' in 1933. Als zijn belangrijk
ste gedicht wordt beschouwd 'The True Confession of George
Barker' waarvan een deel in 1950 verscheen. Het gedicht werd
in 1958 in het Hogerhuis tot pornografie bestempeld, nadat het
was voorgelezen voor de radio. Het duurde tot 1965 voor The
True Confession of George Barker in zijn geheel werd gepubli
ceerd. Barker werd twee keer onderscheiden voor zijn poezie. In
1962 kreeg hij de Guinness Prize en in 1965 de Levinson Prize.
nning1
•stallig
daar s
/erenig
het
toals
;erde,
liet. Hl
het lii
ekondi
De kleine Danny de Vito is de reus van het witte doek ge
worden. Een interview met de man die zich van de taxistand
plaats heeft opgewerkt naar de hoogten van Hollywood.
.gelijk i HOLLYWOOD Laten we de
:n wor( hemelen van Hollywood eens
Ben W nader bekijken. Allereerst is er
'The Terminator', het belang
rijkste gesternte. In het noor-
den zien we Pfeiffer, de godin
van de liefde, en in het zuiden
Costner met zijn pijl en boog.
Maar als we wat beter kijken
kri ifliien we een nieuwe configura-
Jl he, die met de minuut groter
1 en lichter wordt. Een ondeu-
aen gende gremlin staat op het
punt 'The Terminator' te ver-
>e Ver ir'ngen...
iburgki"^ Josh!", blaft de opvliegen-
000 g ulF Danny de Vito tegen'een to-
r teelt renboge bediende wanneer hij
en los "in hotelsuite binnenkomt.
iat "in 'Geef mijn sigaar eens aan.
depute! 47-jarige Italiaans-Ameri-
oiiand. [aanse De Vito, anderhalve
arlijks neter lan8- doet bet de laatste
initiatie 'jd goed. Bijzonder goed. Een
die gen lroot gedeelte van zijn filmcar-
an nature heeft hij doorgebracht
le te stillan het uiteinde van het film-
p i( pectrum. Maar zijn boodschap
mendeVas eenvoudig en wordt zo
uitspoi ïngzamerhand begrepen: je
ddelen 10e^ 8een grote kerel te zijn
t grond 101 tocb een zwaargewicht te
ïn teru| '°rden.
tuin is 'et met Schwarzenegger
1 nroiei et geval is, bestaat het groot-
ioo gul succes van De Vito uit niets
en mo n'nder dan de creatie van zijn
ojecten 'Sen filmgenre. Hij is een car-
anmerk "onachtige 'adulte terrible';
een su 'in kleine gestalte en grote vij-
.000 gul ndigheid bleken een perfect
is voor I ontrast, dat het best werd ge-
jan mil smonstreerd in de film
Beide fwins' ui» 1988, waarin hij sa-
het Ne len met Schwarzenegger de
ngereni oofdrol speelde. De Vito is de
narchistische duivel die in elk
van ons schuilt en die af en toe
wordt vrijgelaten voor een dag
je op het scherm.
Vraag hem naar zijn favoriete
onderwerp, Danny de Vito, en
hij spreidt alle lef ten toon die
alleen een Danny de Vito onge
straft ten toon kan spreiden.
„Ik werk niet graag met me
zelf", zegt hij wanneer hem
wordt gevraagd hoe het was
om zichzelf te regiseren (in
'Throw Mamma From the
Train' uit 1987 en 'War of the
Roses' uit 1989). „Ik ben te veel
een prima donna".
Charisma
„Danny heeft charisma, hij is
zelfs verleidelijk", zegt oud-re-
g'sseur Norman Jewison, die
e Vito heeft aangenomen
voor zijn nieuwe rol als Law
rence Garfield (alias Larry de
Liquidateur) in de film 'Other
People's Money' die binnenkort
in première gaat. „Hij kan din
gen doen die andere acteurs
zich niet kunnen permitteren.
De kracht van Danny is dat ie
dereen zich kan invoelen in
zijn personages, hoe gemeen
die ook zijn. Hij zou zelfs ko
ning Richard III briljant kun
nen vertolken".
In 'Other People's Money'
speelt De Vito een gevaarlijke
beurswolf die zijn tanden
dreigt te zetten in een eerlijk,
81 jaar oud bedrijf in New Eng
land dat in moeilijkheden ver
keert. Directeur van het bedrijf
is Andrew Jorgenson, een rol
van Gregory Peck. De Vito
ontmoet zijn gelijke in Kate
Sullivan (Penelope Ann Mil
ler), een geslepen advocate die
haar cliënt, en tevens haar ei
gen slaapkamer, moet verdedi
JOHNMARTYN WIL NIET VOORSPELBAAR ZIJN
gen tegen zijn ongewenste
„Larry is er niet op uit om
mensen kapot te maken", zegt
De Vito over zijn personage in
de film. „Hij is een kapitalist
die de aandeelhouders rijker
wil maken en zichzelf ook een
beetje". De Vito heeft opnieuw
veel lof geoogst voor zijn rol,
die de New York Times een
'goed voorbeeld van zijn
kwaadaardige grappenmakerij'
noemde. Ook werd De Vito in
dezelfde krant onlangs tot 'de
nieuwe Robert Redford' ge
bombardeerd.
Tweede film
Drie nieuwe De Vito-projecten
staan alweer op stapel. In de
cember verschijnt hij in zijn
tweede film die dit jaar in de
Verenigde Staten uitkomt,
'Jack the Bear'. Het verhaal
van een alleenstaande vader
die zijn twee zoons moet opvoe
den na de dood van zijn vrouw.
In januari zal hij Jack Nichol
son regisseren in 'Hoffa', geba
seerd op het leven van de
Amerikaanse vakbondsleider
Jimmy Hoffa. Op het moment
is De Vito bezig met Tim Bur
tons vervolg op 'Batman',
waarin hij de rol van De Pin-
guin vertolkt, de tegenstander
van Batman, gespeeld door Mi
chael Keaton.
„Ik denk dat ik het heb ge
maakt in dit vak omdat ik geen
keuze had", zegt hij naden
kend. Maar ik zou het niet
anders hebben willen doen. Als
het eerder was gebeurd zou het
natuurlijk leuker zijn geweest.
Maar je weet nu eenmaal nooit
hoe de dingen lopen. Het be
langrijkste is dat je weet waar
je nu aan toe bent".
Hoe voelt het om plotseling één
van Hollywoods populairste ac
teurs te zijn? Hij is even stil en
dan verschijnt een duivelse
glimlach op zijn gezicht. „Veel
beter dan je ooit zou kunnen
denken" Hij neemt een trekje
van zijn sigaar. En ja hoor. er
verschijnen pretlichtjes in zijn
Ogen.(e) The Times
programma: The
Hij is hondsmoe en kan nau
welijks uit z'n ogen kijken.
Geen wonder, want de nacht
daarvoor heeft hij tot zes uur
's ochtends met Zuidafrikaan-
se muzikanten doorgespeeld.
En dan is zo'n trip naar Ne
derland net iets te veel van
het goede. Maar dat is rock
and roll. John Martyn weet
dat als geen ander; hij loopt al
decennia mee. Hij vermant
zich en geeft tussen het geeu
wen door stukjes en beetjes
van zichzelf prijs.
De Schotse zanger/gitarist
John Martyn mag dan al heel
lang meedraaien in de mu-
ziek-industrie, het grote pu
bliek heeft hem nimmer ont
dekt. Zijn naam zal slechts bij
een enkeling een belletje doen
rinkelen. Dat komt voorname
lijk door het ontbreken van
een hitsingle. Hierdoor is een
echte doorbraak uitgebleven
en wordt hij wel 'één van de
best bewaarde geheimen van
Groot-Brittannië' genoemd.
Toch is Martyn geen kleintje.
De Schot heeft twintig elpees
gemaakt en samengewerkt
met o.a. Eric Clapton, Steve
Winwood, Phil Collins en Ro
bert Palmer (die grote fans
van hem zijn). Is het niet frus
trerend om zo in de anonimi
teit te opereren, terwijl veel
geestverwanten en collega
muzikanten in de schijnwer
pers staan? Martyn, gezeten in
een kleine ruimte van Paradi-
so, waar deze week de eerste
van vijf Nederlandse concer
ten van start ging, schudt het
hoofd. „Het heeft mij nooit zo
veel uitgemaakt. Echt niet.
Misschien ben ik niet zo ambi
tieus. Om het geld hoef ik het
niet te doen. Maar ik moet je
eerlijk zeggen, dat ik het leuk
zou hebben gevonden als er
meer mensen naar mijn laatste
platen hadden geluisterd. Een
hit zou fijn zijn geweest, maar
ik vind het dwaasheid om die
na te jagen. Bovendien moet je
dan compromissen sluiten. En
dat doe ik nooit. Op geen en
kel terrein", klinkt het over
tuigend en z'n ogen flikkeren
even op. Zo te zien kan hij
best een flinke borrel gebrui
ken. Van een Schot verwacht
je dat hij de whisky onder
handbereik heeft, maar Mar
tyn geeft de voorkeur aan
rum. „Van whisky word ik na
melijk kwaad en agressief".
Wortels
John Martyn's wortels liggen
in de Britse folk. Maar dat we
reldje werd hem al gauw te
eng ('de mensen zagen mij als
een aardige hippie') en in het
begin van de jaren zeventig
vermengde hij folk met flinke
scheuten jazz en blues wat
hem al gauw een aparte status
bezorgde. Folkpuristen moes
ten niets meer van hem weten,
maar anderen roemden hem
juist vanwege die grensverleg
gende aanpak.
Van Martyn is onlangs de ge
luidsdrager 'Cooltide' versche
nen. De luisteraar zal daarop
een tevreden mens aantreffen.
Martyn: „Deze elpee is inder
daad een stuk vrolijker dan de
voorganger. Dat heeft met
mijn persoonlijke situatie te
maken. Als ik mij goed voel,
vindt die stemming zijn weer
slag op de plaat. Als ik in de
put zit, geldt uiteraard hetzelf
de. Overigens luister ik nooit
naar m'n eigen produkties. Als
we klaar zijn met de opnamen,
loop ik weg; wil er niets meer
van weten. Ik heb het niet zo
op studio's. Ik doe liever con-
„Ik wil niet voorspelbaar zijn
en houd er niet van mezelf te
herhalen. Daarom probeer ik
iedere avond wat anders. Zo
zul je in elk concert andere
soli van mij horen. Bovendien
speel ik graag met wisselende
bezettingen. Het geluid va-
riëert daardoor. Ik hou ervan
grenzen te verleggen. Dan
gaan mensen nadenken. Zelf
luister ik vaak naar muziek
die ik niet helemaal begrijp.
Dat vind ik interessant. Als ik
haar wel begrijp is de fascina
tie al gauw over. Het kan echt
van alles zijn, van simpele tot
ingewikkelde composities,
maar die moeten wel recht uit
het hart komen, waarbij ik
trouwens een sterke voorkeur
voor zwarte muziek heb".
„Ik vind het onzinnig dat som
mige groepen hun albums
gaan reproduceren. Da's geen
echte muziek. Het moeten heel
vervelende, saaie musici zijn,
die zoiets doen. Het is de mak
kelijkste weg, laf zelfs".
Cleenex
Martyn: „Ik haat popmuziek.
Het is vervelend, oninteres
sant en boven alles een weg
werpartikel. Net Cleenex dus.
Eén van de weinige lichtpun
ten is Prince. Hij is tenminste
een persoonlijkheid en die zijn
er tegenwoordig maar weinig".
In de jaren zeventig viel Mar
tyn op door z'n hoge stemge
luid, nu komt af en toe het
broertje van Joe Cocker om de
hoek kijken. Martyn wil daar
niks van weten. „Ik klink als
John Martyn en ik wil ner
gens op lijken. Ze hebben
Chris de Burgh en Chris Rea
er wel eens bijgesleept, maar
da's onzin. Okee, m'n stem
wordt wel eens vergeleken
met die van Cocker maar op
andere momenten klink ik als
Billie Holiday of Peggy Lee.
Je hebt overigens gelijk als je
stelt dat ik vroeger een ander
stemgeluid had. Ik vond het
toen trouwens vreselijk. Veel
te hoog en te zacht. Nu klinkt
mijn stem gelukkig harder,
meer bluesy en volwassen".
De Schotse rock-poët gaat,
naar eigen zeggen, door tot
zijn dood. Aan stoppen heeft
hij nog geen moment gedacht.
„Ik probeer steeds bij te leren.
Mijn enige wens is om beter te
worden. Da's de uitdaging.
Mijn lichaam wordt ouder en
ouder, maar in mijn geest ben
ik soms nog negentien".
Eén ding is zeker: de opvolger
van 'Cooltide' wordt een Bij
zondere. Hij gaat hem name
lijk samen met Bonnie Raitt
opnemen. Want ook zij is een
grote fan i