3aul de Leeuw
jlijft zoeken
laar de grens
li
Dit is het programma waarvan ik heb gedroomd
Ed Ceidae Qowvant
KUNST/RTV
17
Gedreven Sobol met Spinoza9 bi j jubilerende Appel Saai concert yoor een tientje
r>r>
3erdenkingsconcert
Hiles Davis op
opening Jazz Mecca
ZATERDAG 26 OKTOBER 1991
ïlm Cobra van Jan
'rijman genomineerd
rijs Florence
MSTERDAM De film 'Co-
ra, een opstand tegen de orde'
an de Nederlander Jan Vrij-
ian is geselecteerd door het
rominente 'Festival dei Popu-
in Florence. De film, een
D-produktie met Denemar
en, België en Groot-Brittan-
ié, dingt hierdoor mee naar
Grote prijs van de stad Flo-
•nce. De produktie is een do-
imentaire over de artistieke
obra-beweging die in Parijs
1948 is opgericht door onder
ideren Karei Appel, Con-
ant en Corneille.
Airatol WoHorlnnH nrcontonrt- Roai. VOOr Zelfs hVDer-rOmantiSChe
De Appel: 'Spinoza' van Joshua So
bol. Vertaling: Hans W.Bakx. Regie
en liederen: Erik Vos. Vormgeving:
Tom Schenk. Met o.a. Ren
(e aigue) van Zinnicq Bergmann,
Hugo Maerten, Christine Ewert, Ca
rol Linssen. Appeltheater, vrijdag 25
oktober, herhalingen aldaar t/m 21
december.
Na 'Ghetto' schreef de in Tel
Aviv geboren schrijver Joshua
Sobol 'Spinoza', in opdracht
van De Appel. Hij schetst met
dat stuk het bestaan van de
Nederlandse, joodse filosoof
Baruch Spinoza (1632-1677).
Op de twintigste verjaardag
van het gezelschap levert Erik
Vos weer een spraakmakende
regie af. Ogenschijnlijk gaat
'Spinoza' over het reilen en
zeilen van een filosoof in de
materialistische omgeving van
het zeventiende eeuwse Ne
derland. De. Verenigde Oostin-
dische Compagnie beleefde
haar hoogtijdagen, de Tachtig
jarige Oorlog was afgelopen, er
was tijd voor democratie en
vrijheid, maar vooral om geld
te verdienen. Sobol schetst
Spinoza dan ook als een soort
zonderling, die zich niet wenst
aan te passen. Hij loochent
God, de Joodse leer, de gel
dende mores. Hij bevredigt
zijn zinnen aan het hoertje
Mari en onderhoudt een plato
nische relatie met Clara Maria,
de dochter van zijn hospita.
Aan vrienden ontbreekt het
hem, op Juan de Prado na. De
laatste wordt voorgesteld als
dwaas naast de 'wijze' Spinoza;
De Prado is levenslustig en
weet zich opportunistisch te
gedragen, de ware nar. Op een
zandvlakte, met aan de flan
ken twee looppaden, vindt de
handeling plaats. De muren
zijn schoolborden, waarop Spi
noza zijn trefwoorden krijt:
substantie, natuur. De filosoof
verzet zich tegen klakkeloos
volgen van de leer, hij beweert
dat God in alle wezens is en
niet uit de boeken volgt. De
angstige Joodse gemeente wil
die dissident isoleren, Spinoza
zou immers de Joodse zaak in
diskrediet kunnen brengen.
Met warmbloedige liederen en
trefzeker acteren krijgt deze
regie gestalte. Vooral Hugo
Maerten als tegenwicht voor
de ascetische, we zouden nu
zeggen calvinistische Spinoza
speelt de zeer menselijke De
Prado net niet te nadrukke
lijk, maar prettig theatraal,
een goede rol. Uit de Spinoza
van Ren
van Zinnicq Bergmann blijkt
het worstelen met de gevon
den waarheid: de filosoof man
keert het politieke inzicht, dat
zwijgen en liegen soms goud
zijn. Vos zal zich hebben kun
nen vereenzelvigen met de
eenling, die vecht tegen de
bierkaai, hij zal er zijn eigen
strijd om het bestaan van De
Appel in herkennen. Het le
vert een gedreven, zij het toch
ietwat theoretisch, historische
voorstelling op. Het Neder
landse publiek kijkt als het
ware terug naar de jonge de
mocratie met vreemde ele
menten erin, die nog niet ge
ïntegreerd waren.
Zie ook Finale: Eric Vos:
„Spinoza is actueel stuk".
Alcatel Nederland prsenteert: Resi
dentie Bachkoor en het Residentie
Bachorkest o.l.v. Gerard Akkerhuis,
solisten met werken van Schubert
en Mozart. Grote Kerk Den Haag,
gisteren.
BESTE MAATJES' VANAVOND OP TELEVISIE
aul de Leeuw met 'Beste Maatjes',
ARA-televisie, vanavond Neder-
2, 23.34 uur).
rH.C
IILVERSUM Het
chijnt voor een carrière
de showbusiness reuze
helpen als je om te be-
innen van streng-christe-
jke huize bent en later
ok nog eens afgewezen
'ordt bij het toelatings-
xamen van de toneel-
hooi. Er zijn legio voor-
eelden van artiesten die
oor een of beide van
eze respectieve verschij-
igsvormen van de hel
jn gegaan, en toch nog
eel aardig terecht zijn
Leiderjekomen.
Dat geldt dus ook voor Paul de
leeuw, die we nog niet zo lang
jeleden samen met zijn klas
genoten van de christelijke
mavo in Lekkerkerk zagen
optreden in 'Klasgenoten'
i er zijn immers nauwe-
overtuigender bewijzen
landelijke glorie dan te
)gen opdraven bij meester
maatjes', waarmee hij de Sche-
veningse Cabaretprijs '89/'90
won. De jury omschreef de
voorstelling als 'het beste pro
gramma van dit seizoen'. Bo
vendien was dit programma
volgens de jury 'pas écht caba-
Eervolle vermelding
Aanstaande maandag krijgt De
Leeuw in Bussum een ander
eerbetoon, namelijk een eer
volle vermelding van de jury
voor de Nipkow-schijf, de jaar
prijs van de Nederlandse tele
visiekritiek.
Televisie-amusement is in de
kring van televisiecritici niet
echt een 'hot item'. Ze laten
zich ook wel amuseren, in die
zin zijn het bijna net gewone
mensen. Maar het gebeurt niet
zo vaak dat iets dat als amuse
ment wordt gepresenteerd de
criticus op de rand van de fau
teuil brengt. De enkele keer
dat zoiets wel voorvalt is er
dan ook sprake van tv-amuse-
ment van een andere dan de
gevestigde orde.
Bij Paul de Leeuw is daar
sprake van, niet zozeer om zijn
onbedaarlijke optredens in
'Sterrenslag' of zijn al genoem
de verschijning in de klas van
Postema, maar om zijn door de
VARA met terechte graagte
geprogrammeerde serie 'De
Schreeuw van De Leeuw' (la
ter ook weer op de beeldbuis,
op 30 november en 7 december
met compilaties van hoogte
punten van vorig seizoen, in
Paul de Leeuw
(midden) met
zijn medespe
lers Hans
Breetveld
(rechts) en
Joep Onderlin
den uit 'Beste
Maatjes'.
FOTO:
CLEMENS
RIKKEN
het voorjaar met nieuwe afle
veringen).
Bij 'De Schreeuw' gaat het niet
om zaalregistraties van thea
tervoorstellingen door een niet
onverdienstelijke kleinkunste
naar, die laten meestal een
lichtelijk brakke smaak na
omdat je zaalcabaret nu een
maal niet ongestraft op de
beeldbuis kunt inkaderen.
Nee: De Leeuw maakt in die
shows Televisie (met een
hoofdletter).
Hij stelt zijn veelzijdig talent
en zijn uitbundige persoonlijk
heid in het teken van het
elektronisch medium en zet
dat dan met onnavolgbare
flair en brutaliteit naar zijn
hand. Hij speelt óp en mèt de
camera, die hem en zijn gasten
moet volgen door dik en dun.
Vorstenhuis
Hij kent daarnaast niet of nau
welijks remmingen waar het
Doordat de Nederlandse afde
ling van een telecommunica-
tie-bedrijf als sponsor optrad,
was het mogelijk om voor een
tientje de Mis in Bes van Schu
bert en Mozarts Requiem on
der leiding van Gerard Ak
kerhuis te beluisteren. Zo krijg
je zonder moeite de Haagse
Grote Kerk gevuld: ook delen
van de grond moesten worden
ingeruimd als zitplaats. De
combinatie Residentie Bach
koor, Residentie Bachorkest
en dirigent Akkerhuis staat al
jaren garant voor goede uit
voeringen van religieuze mu
ziek uit de Barok of de Klas
sieke periode. Ook gisteravond
werd heel zorgvuldig gemusi
ceerd, alles secuur in de maat
en prima in balans. En toch
kun je, ondanks dit alles, over
de uitvoering van het Requi
em van Mozart niet zeggen dat
die bijzondere kwaliteiten had.
De tempi lagen meestal net
een fractie te laag, zodat een
soort zwaarte ontstond waar
voor zelfs hyper-romantische
componisten met de opmer
king „nicht schleppen" ge
waarschuwd zouden hebben.
Gisteren „schlepte" het vaak
wel. Bovendien verwacht je
naast technische afgerondheid
ook muzikaliteit. Het 'dies
irae' mag gewoon niet flauw
en alledaags klinken. Dit tur
bulente deel vol chromatiek
en onheil moet angst aanjagen;
gisteren ging het voorbij zon
der enige beklemming. Het
koor miste de continue con
centratie op de inhoud van de
tekst. Voortdurend weten wat
je zingt is in deze muziek van
levensbelang. De solisten ga
ven wat dat betreft het goede
voorbeeld door het geheel dra
matiek te geven, met de bas
Philippe Huttenlocher als uit
blinker. Tenor Ludwig van
Gijsegem heeft een mooie,
krachtige stem, maar hij neigt
tot overdrijving. Bij hem is de
overstap van Mozarts Requiem
naar dat van Verdi maar
klein. Voor de pauze werd de
Mis in Bes van Schubert ge
speeld. Een jeugdwerk (bijna
alles van Schubert is overigens
jeugdwerk) dat de krachtproef
met de zwaargewichten uit de
muziekgeschiedenis eigenlijk
niet aankan. Zeker niet in de
RachmaninoVf/net de wind in de rug
gaat om de bejegening van
medemensen of verschijnse
len. Er zijn al heel wat taboes
doorbroken op en via de Ne
derlandse televisie, maar er
zijn er toch altijd nog wel een
paar, zoals het vorstenhuis.
De Leeuw erkent zelfs dat
niet, wat onder meer resul
teert in dat onvergetelijke ta
fereel waarin hij met een aan
wijsstokje rotklappen uitdeelt
op een groepsfoto van de
Oranjes, klappen die je haast
fysiek voelt aankomen in de
lezerskring van 'Ons Vorsten
huis', en dan prins Piet aan
duidt als Tony Eijk.
Harde en zelfs wrede grappen,
het schofferen van mensen die
hij toch zelf heeft uitgenodigd,
ongegeneerd gooien en smijten
(al dan niet in de onsmakelijke
gedaante van Bob de Rooij),
het hoort allemaal in De
Schreeuw, en levert regelma
tig wrokkige ingezonden brie
ven op in de VARA-gids. Maar
ook: perfect gedoseerd senti
ment (zoals met het bezoek
van zijn mongoloïde nichtje),
dat is óók Paul de Leeuw, die
naadloos van het ene uiterste
in het andere overstapt en je
zodoende daadwerkelijk op
het randje van de kijkstoel
houdt.
Amusement, zeker. Grof soms,
hilarisch meestal. Maar ook
van een aantrekkelijke en
boeiende tegendraadsheid, en
gepresenteerd door en rond
een jonge man (De Leeuw
moet nog dertig worden) die
nog steeds doende is zijn eigen
grenzen en die van de media
te verkennen. En als het even
kan: te verleggen.
Beste maatjes
Het prijswinnende theaterpro
gramma 'Beste maatjes', dat
vanavond te zien is, is een on
stuimige opeenvolging van
liedjes, monologen en samen
spel (met Hans Breetveld en
Joep Onderdelinden). Het gaat
over vriendschap en over cal
vinistisch Nederland.
Als rode draad door het ander
half uur durende programma
loopt het verhaal van de over
leden vriend John Zwart-
kamp, wiens grootouders fout
waren in de Tweede Wereld
oorlog. Zijn kist neemt een
prominente plaats in op het to
neel. De Leeuw zelf omschrijft
'Beste maatjes' als „een show
met een duidelijk verhaal
waar ontzettend veel zijspron
gen in voorkomen."
De theaterregie was in handen
van Fred Florusse, terwijl
Geert Tomlow de televisiere
gistratie deed. Coot van Does-
burgh, Fred Florusse en De
Leeuw schreven de teksten.
De muziek is van Cor Bakker,
Coen van Vrijberghe, Arie van
der Wulp, Joop van Dijk en
(weer) Paul de Leeuw.
Nikolai Luganski (piano) en het Re
sidentie Orkest o.l.v. Jonas Alexa.
Rachmaninov: Tweede Pianocon
cert; Dvorak: Ouverture Othello en
Slavische Dansen; Smetana: polka
'Venkovanka' en de Galop van de
Bajadères Gehoord: Stadsgehoor
zaal Leiden, gisteravond. Herhaling:
vanavond en morgenavond in de Dr.
Anton Philipszaal in Den Haag
'Gründerzeit' noemen de Duit
sers het, de tweede helft van
de negentiende eeuw waarin
de bourgeoisie definitief het
maatschappelijk en cultureel
initiatief overnam van de
adelstand. Een van haar be
langrijkste wapens daarbij: de
piano. Geen componist kon,
zeker nu ook in de muziek de
wetten van vraag en aanbod
bikkelhard golden, nog om de
piano heen Veel componisten
waren overigens zelf pianist,
of meer nog. klaviervirtuoos.
Radde loopjes, doorleefde pas
sages en soms suikerzoete me
lodieën, het hoorde allemaal
bij de herfst van de romantiek.
Gisteravond heerste ook in de
Leidse Stadsgehoorzaal de
herfst. Maar het was niet het
veelkleurige seizoen van een
eeuw geleden. Het stormde.
Met zijn fiets in de hoogste
versnelling en de wind in de
rug stoof Nikolai Liganski
door Rachmaninovs Tweede
Pianoconcert. Na een tergend
traag opstapje gingen in het
eerste deel (moderato!) meteen
alle registers open, om drie de
len lang niet meer getemperd
te worden. Terwijl pianist Ser-
gej Rachmaninov met dit con
cert de solist ruimschoots de
gelegenheid geeft al zijn eigen
kunnen én de bijna ongelimi
teerde rijkdom van het instru
ment tot uitdrukking te bren
gen was de boodschap gister
avond vooral: op een vleugel
kun je heel snel en vooral ook
heel hard spelen. Dirigent Jo
nas Alexa ging in deze orkaan
samen met het orkest redde
loos ten onder. In het Adagio
sostenuto bleek dat ook Lu
ganski zelf het door hem los
gelaten beest niet meer de
baas kon. Harde klanken en:
knoepers van trillers schoten
regelmatig door het fragiele
patroon heen. Pas bij aanvang
van het derde deel was er
sprake van enige beheersing
in het spel van Luganski. en
van evenwicht tussen het or
kest en de solist. Het stuk
kwam er echter niet door tot
Het was niet alleen de piano
die zo kenmerkend was voor
die negentiende eeuwse Grün
derzeit. De burgers werden
zich niet alleen van het waar
devolle en eigen karakter van
hun stand bewust, maar ook
van dat van hun land. Ook in
de muziek klonk dit nationa
lisme op. De Tsjechen Antonin
Dvorak en Bedrich Smetana
bijvoorbeeld maakten rijkelijk
gebruik van muzikale bronnen
uit eigen land. In de handen
van Jonas Alexa geraakten
hun composities echter vooral
in Weense sferen. Als een
nieuwe Willy Boskovski pol
kade en schmierde hij erop los,
en van de nationale en zeker
bij Dvorak aanwezige bitsige
elementen bleef weinig over.
MILOU VAN SPRANG VOERT PERSOONLIJKE GESPREKKEN VOOR DE KRO-TELEVISIE
en
it Gil Evans Orchestra opende gisteravond het Jazz Mecca in
aastricht met het concert 'Emotions for Miles".
FOTO: ANP
ag 10.0
Geboi
JK. Don
ASTRICHT Het
ie-daagse Jazz Mecca in
astricht is gisteravond
vingend van start ge-
aan. Het herdenkings-
ancert 'Emotions for Mi
's' dat door het Gil Evans
'rchestra en vele solisten
an de onlangs overleden
liles Davis werd opge-
ragen in het nieuwe Mu-
c Pavilion, zette de toon
oor het tweede Jazz Mec-
oor het equivalent van het
orth Sea Jazz festival haalde
ganisator Paul Acket drie-
onderd artiesten naar de
imburgse hoofdstad die gedu-
inde 60 optredens op acht po-
ia zullen staan. Daarmee mag
et festival volgens de organi
se „een volwaardig maar
nger broertje van het North
ea Jazz Festival" worden ge-
oemd.
cket startte vorig jaar het
leuwe festival in Maastricht
n een „verzorgingsgebied"
in vijftig miljoen mensen
nnen een straal van 200 kilo
eter met jazz-muziek te be
ien. Het festival trok de
:te keer ongeveer 20.000
ïekers onder wie veel
uitsers. Dit jaar verwacht de
k ganisatie een hoger bezoe-
ersaantal.
Onder de artiesten zijn er ve
len die eerder dit jaar op het
North Sea Jazz festival te zien
waren. De saxofonist Art Por
ter, die dit jaar furore maakte
tijdens zijn eerste Europese op
tredens in Den Haag, maakte
ook in Maastricht grote indruk
met zijn fabuleuze creatieve
spel. Verder waren de eerste
avond tal van stijlen vertegen
woordigd in het Nat Adderley
quintet, de kolossale zangeres
Marva Wright, het Max Roach
Quartet, Candy Dulfer en vier
bigbands van de diverse Lim
burgse muziekscholen.
Voor vanavond staan onder
anderen Herbie Hancock,
Astrud Gilberto, Dan (zoon
van Dave) Brubeck en Mathil-
de Santing op het programma.
Santing, die vooral bekend
heid geniet door haar solo-op
tredens met een repertoire dat
bestaat uit eigen interpretaties
van bestaande jazz-nummers,
zal voor de gelegenheid optre
den met de zeventien man
sterke Philip Morris (hoofd
sponsor) Superband. Om zich
op het optreden voor te berei
den vloog ze naar New York
om een keer met de band te
kunnen repeteren. Morgen
speelt de Amerikaanse band
met BB King en Dianne Ree
ves. Het festival sluit af met
het Monty Alexander Quartet,
de Cubaanse groep Irakere en
de fusion-groep Spyro Gyra.
A titre Personnel. Praatprogramma
met Milou van Sprang. KRO-telavi-
sie. Nederland 1 om 22.50 uur. Zon-
HILVERSUM Vorig
jaar verdween Milou van
Sprang voortijdig van het
scherm. Haar praatpro
gramma duurde precies
negen afleveringen en
toen moesten Milou en de
KRO vaststellen dat de
bedachte formule niet
werkte.
In een directe vorm omgaan
met de actualiteit is namelijk
niet Milous sterkste kant. „Als
ik dinsdag niet weet, wat ik
woensdag ga doen, dan sla ik
dicht, dan weet ik niet wat ik
moet vragen", zegt Milou van
Sprang (34) aan de vooravond
van 'A titre personnel', een
nieuw praatprogramma met
documentaire-trekjes waarin
ze zelf voor de actualiteit
zorgt.
Wie Milou van Sprang lekker
in haar vel wil zien zitten,
moet morgen even kijken. Ze
praat in de eerste van negen
afleveringen met drie mensen
over een thema (de formule
van het programma). Die gas
ten (een buitenlander en twee
Nederlanders) haalt Milou niet
naar de studio, maar zoekt ze
op met de camera. Gerard
Hulshof (adjunct-directeur en
hoofd televisie KRO): „Hier
door kan Milou weer mooie,
relevante portretten maken.
Die reputatie heeft ze in de
loop der jaren bij de kijker op
gebouwd. In de actualiteit
kwamen die kwaliteiten min
der tot hun recht en dat is
schadelijk voor de KRO, maar
vooral voor Milou".
Na die mislukkig vorig jaar,
werd Milou niet aan de dijk
gezet door haar omroep. Lo
gisch natuurlijk want een kip
met gouden eieren slacht je
niet zomaar. Gerard: „Twee
dagen na de laatste aflevering
zijn we gaan brainstormen
over een nieuwe opzet. We
wilden een afwijkend praat
programma waarin kwaliteit
Milou van Sprang praat onder anderen met Egon Krenz, de ex-leider van de DDR over het verlies van iets dierbaars.
I FOTO: KRO
een centrale rol zou spelen".
Milou: „Met het groeiende
aantal televisie-uren wordt de
slag om bekende mensen in
praatprogramma's steeds gro
ter. Óp een gegeven moment
dachten we: wat zijn we eigen
lijk aan het doen. Het is toch
te gek, dat je op je knieën gaal
liggen en in stilte bidt of de
uitgekozen gast alsjeblieft wil.
In de nieuwe opzet hebben we
dus gekozen voor interessante
mensen die niet direct in de
actualiteit staan. Belangrijk is
dat ze passen in het door ons
gekozen thema, hoewel ze
soms (onbewust) zelf het on
derwerp aandragen. Zo praat
ik in de eerste aflevering met
drie gasten die iets dierbaars
hebben verloren. Egon Krenz,
die nu een makelaarscurus
volgt, zijn geliefde DDR, vio
liste Emmy Verhey haar man
en de gevluchte joods-Iraanse
Siamak zijn vaderland en fa
milie. Waar ik in de gesprek
ken op uit ben, is hun persoon
lijke verhaal".
„Wat ik heb gemerkt is, dat
het een heel arbeidsintensief
programma is. Voor het vin
den van de juiste gasten vergt
veel tijd. Tenslotte moeten ze
passen in de invalshoeken die
je voor het thema hebt geko
zen. En als je er dan drie
denkt te hebben gevonden, is
de kans aanwezig dat er een
afzegt. Het is net een puzzel.
Om de gesprekken in een
interessant jasje te steken,
werd de studio gemeden. Mi
lou gaat naar haar gasten toe.
Dit betekent dat ze dit seizoen
in elk geval negen buitenland
se reizen maakt naar onder
meer Engeland, Frankrijk en
België Gerard: „De gesprek
ken zijn zo geconcentreerd dat
het lijkt alsof het om een
rechtstreekse uitzending gaat.
Om die reden maken we ook
gebruik van twee camera's".
Milou: „Elk interview duurt in
principe vijftien minuten. De
rest van de informatie die ik
krijg toegespeeld door de uit
vier man bestaande redactie of
de hoofdpersoon, gebruik ik in
mijn introductie. Hierdoor ont
staan hopelijk drie interessan
te portretten".
Voor Milou is het een andere
vorm van televisie-maken. „Ik
ben altijd een studio-dier ge
weest. Nu ik buiten kom, zie
ik de voor- en nadelen van
deze televisie-vorm. Voordeel
is dat er rond het interview al
lerlei dingen gebeuren. In de
studio is dat nooit het geval.
Neem in de eerste aflevering
bij voorbeeld het gesprek met
Emmy Verhey. Zij begint zon
der dat ik het haar vraag uit
een boek voor te lezen. Of de
gevluchte mode-ontwerper Si
amak, die in de synagoge voor
zijn in Teheran achtergeble
ven vader bidt. Ik vraag niet
of hij voor de camera even wil
bidden. Maar als we er dan
toch zijn, nemen we het even
op. Dat is een toegevoegde
waarde, die de kijker hopelijk
waardeert. Het nadeel is dat je
de mensen lang nodig hebt. Je
vraagt toch een hele dag van
hun tijd".
Milou kiest haar mensen dan
misschien niet op de actuali
teit, het wil niet zeggen, dat
het daarom niet om een actu
eel interview gaat. Dat hangt
namelijk van het gesprek af.
Het kenmerk is wel dat het
omeen persoonlijk verhaal
gaat, vandaar de titel 'A titre
personnel'. Milou: „Ik heb het
idee met een complete vorm
van televisie bezig te zijn. Dit
is echt wat ik wilde, waarvan
ik heb gedroomd, zonder te
weten dat ik ervan droomde.
Ik beleef heel veel vreugde
aan de voorbereidingen en
voel mij lekker bij deze vorm
van televisie".
Bewuste keuze
'A titre personnel' wordt laat
in de avond op het scherm ge
bracht. Gerard Hulshof: „Dat
is een bewuste keuze. We heb
ben gemerkt dat er vrij laat op
de avond nog een markt is
voor dit soort programma's.
Tot twaalf uur kent de zon
dagavond nog een miljoen kij
kers. Maar het is wel zaak de
actualiteiten goed over de
avond te verdelen. Als Milou
direct na 'Brandpunt' zou ko
men. verliezen we ons publiek.
Onze handicap in dit seizoen is
dat we behalve de zondag ook
de woensdagavond vullen. Op
die avond is het voetbal onze
grootste concurrent. Toen heb
ben we gezegd: tegenover die
sport-uitzendingen zetten we
een speelfilm. Dat betekende
wel dat we een scheve actuali
teiten-verhouding kregen in
de programmering. Maar we
kunnen Milous programma nu
eenmaal niet op de woensdag
kwijt. Om de kijker vast te
houden, brengen we na
'Brandpunt' politie-series als
'Morse' en later in het seizoen
'Dalglish'. Als we daarna nog
een half miljoen kijkers voor
Milou overhouden, zijn we dik
tevreden".
