loemeens-Nederlandse violist Serban opent vioolinstituut bij Brussel
EEN NIEUWE EPISODE IN MIJN LEVEN'
VIBE!
-eidóc6oivumt KUNST RTV donderdag 26 september 1991 17
Norbert Schmelzer krijgt van Adrei Serban (rechts) een dasspeld in de vorm van een strijkstok als
dank voor zijn openingstoespraak.
Nieuwe Nylons lopen nog niet helemaal lekker
The Nylon*. Gezien in het Scheve-
ningae Circustheater gisteravond.
Vanavond in de Rai, Amsterdam.
Mag een groep die voor de
helft is vervangen dezelfde
naam houden? In het geval
van The Nylons wel. De meest
gezichtsbepalende man geeft
nog steeds de toon aan: Arnold
Robinson was ooit lid van The
Plattere, heeft een prachtige
diepe bas en klimt tot zo'n vijf
octaven hoog in het falsetre-
gister. Zijn leidende rol zet de
techniek extra aan door hem
in het geluid meestal vooraan
te zetten.
Bovendien gaat de groep op
exact dezelfde voet verder.
Vooral oude hits als Chain
Gang en Drift Away krijgen
de vele fans nog steeds over
eind. Er zijn wat nieuwe num
mers, maar die hebben nog
steeds de vertrouwde succes
formule van close harmony,
vaak doowop, flink wat soul
en rhythm blues. A capella,
zeggen ze zelf, maar voor een
purist als ik speelt de drum
computer in hun muziek een
te grote rol om die naam te
rechtvaardigen.
Van de ouwe hap is ook Clau
de Morrisson nog van de par
tij. De nieuwe leden zijn Billy
Newton-Davis en Micah Bar
nes. Vooral de laatste is een
aanwinst: hij heeft een mooie
stem met veel mogelijkheden.
De nummers die ze schreven
passen naadloos in het Nylons
repertoire. Toch heeft het ge
luid wel wat te lijden onder de
nieuwe bezetting: de zuiver
heid is nog niet die van vroe
ger, al trekt de geluidstech
niek weer veel recht. Een an
der bezwaar is dat het reper
toire nog niet helemaal avond
vullend is. Na een dik uur
dreigde de groep al te stoppen,
wat terecht verontwaardigde
reacties opleverde. Die werden
gesust met een lang uitgespon
nen na-na-na-goodbye.
Dat ik geen fan ben van The
Nylons, heeft vooral te maken
met de manier waarop ze het
publiek bespelen. De groep
komt uit Canada, maar verder
is alles showy-Amerikaans wat
de klok slaat, met veel effect
bejag, gelikte pasjes, dansjes,
gebaren, o zo gevatte grapjes,
een flinke scheut sentimentali
teit en een snuf religie. Een
nummer werd opgedragen aan
ex-Nylon en brother' Mark.
'die nu'de engelen in de hemel
a capella leert zingen'. Na het
nummer gaan de groepsleden
even zacht belicht met de ar
men om elkaar heen staan
treuren, om weer terug te ko
men met een gezicht van het
leven is hard, maar the show
must go on. En dat dan elke
avond. The Nylons zijn zo glad
als een ingezeepte paling in
een emmer snot, en daar moet
je van houden.
Knappe vertolking van kleine klassieker
Onafhankelijk Toneel: 'Geluk' van
Max Dauthendey. Vertaling: Janine
Brogt. Regie: Mirjam Koen naar con
cepten van Henri van Zanten en
Gerrit Timmer*. Toneelbeeld: Paul
van der Blom. Licht: Paul van Laak.
Met Ton Lutgerink en Ria Elmers.
Theater aan de Haven, gisteravond,
vanavond nog eens.
Onafhankelijk Toneel speelt
vaak in een stijl die gesubli
meerde emotie combineert
met het cerebrale. Hoe goed
leent Max Dauthendey's stuk
'Geluk' uit 1894 zich daarvoor,
het kan meta- romantisch ge
noemd worden. Van Ton Lut
gerink en Ria Eimere krijgt
het publiek het ook nog in een
passende vertolking aangebo
den. 'Geluk' vertelt in vier
episoden de liefdesgeschiede
nis van Eva en Arnold. Als zij
constateren dat zij de toppen
van het geluk hebben bereikt
en dat elkaar bekennen,
breekt een wezenlijk moment
van keuze aan. Wat de moge
lijke consequenties zijn voor
het paar, schreef Dauthendey
op zevenentwintigjarige leef
tijd op, fantaserend over zijn
toekomstige vrouw.
Ria Eimere kwam met het
idee: twee schrijvers de regie
aanwijzingen van Dauthendey
laten herschrijven en die nieu
we versies door Miriam Koen
laten regisseren. Henri van
Zanten maakt er een post-ro-
mantisch drama van, waarin
het stel in archaïsche kleding
Gerrit Timmere manipuleert
de gelieven met behulp van
een toneelknecht annex psy
chiater wiens rol des mensen
afhankelijkheid van ideeen
verpersoonlijkt.
Al met al gunt Onafhankelijk
Toneel ons met 'Geluk' een
kijkje achter de schermen: wat
doet de schrijver en wat doet
de regisseur? 'Geluk' behoudt
de kracht die Dauthendey erin
schreef en krijgt via de knap
pe vertolking door Eimere en
Lutgerink de relativering en
de knipoog die het stuk weer
hedendaags maakt. Deze klei
ne klassieker, vol waarheid,
verdient gezien te worden. Om
zijn inhoud en om zijn vorm.
door
bert jansma
)URT ST.ETIENNE
at kan je je beter wen-
n wanneer je een school
or violisten opent, dan
t de strijkstokken van
?rman Krebbers en
leo Olof in Bachs dub-
lconcert in d-moll hun
ïzikale zegen over je
[spelen? Het overkwam
Nederlands-Roemeense
slist Andrei Serban die
twintig jaar lesgegege-
n te hebben aan het
iastrichts conservatori-
1 bij Brussel in België
1 eigen 'Vioolinstituut
lurice Raskin' oprichtte.
n opening die gisteravond
het kerkje van Court St.E-
ine plaatsvond en die zo-
1 musiceerplezier uitstraal-
dat het niet andere kan of
moet goed gaan met het
ondere initiatief van An-
i Serban. Vrienden, colle-
s en bewonderaars van de
Den Haag wonende Serban
ren erbij. Oud-minister
imelzer zorgde voor de offi-
le openingstoespraak, Wil-
1 Duys improviseerde alles
1 elkaar, het strijkorkest La
mavera van louter jonge
nsen begeleidde, Thérèse
inmetz bracht een expositie
1 haar schilderijen mee
ir België en zong in de late
rtjes nog even een aantal
emeense liefdesliederen bij
bans orkest.
im laude
drei Serban is in ons land
begrip voor de liefhebbers
1 Roemeense volksmuziek
Transsylvaanse en Hon-
rse zigeunermuziek. Met
zijn orkest, waarvoor hij steeds
bijzondere solisten uit het land
van zijn voorvaderen haalde,
trad hij in de voetsporen van
zijn vader Gregor Serban.
Maar weinigen weten en
Andrei Serban liet zich er ook
nooit op voorstaan dat hij
aan het Maastrichts conserva
torium gestudeerd had, daar
zijn vioolonderwijsacte B haal
de en het eindiploma solo-spel
cum laude met onderschei
ding. Plus de Prix d'Excellen-
ce. Serban koos indertijd ech
ter niet voor de klassieke con
certpraktijk, maar trad in de
voetsporen van vader Gregor.
Niettemin werd hij al in 1970
door directeur Willem Hijstek
van het Maastrichtste conser
vatorium gevraagd om daar de
hoofdvakken vioolonderwijs
en vioolmethodiek te komen
geven. En hij mocht zich zo op
zijn 26ste jaar al leraar eerste
graad noemen.
Op het conservatorium kreeg
hij steeds meer functies. Hij
gaf kamermuziek, orkestdirec
tie met betrekking tot de strij-
keregroep van het symfonieor
kest, gaf compositieles en be
geleidde jeugdige violisten
voor hun toelating op het con
servatorium. Maar Serban kon
het uitzonderingen daarge
laten niet meer zo vinden
in het muziekvakonderwijs.
Hij vond dat het aftakelde. En
hij wilde het andere doen. Hij
wilde dat juist de beste leraren
de jonge musici aan het begin
van hun studie moeten bege
leidden en niet later. Dat eerst
een gedegen kennis van tech
niek moet worden bijgebracht
en daarna pas de voordracht
en niet andersom zoals zo vaak
het geval is. Hij zag maar één
mogelijkheid om zijn idealen
in de praktijk te brengen. Een
eigen vioolinstituut. Serban:
„Ik heb mijn school genoemd
naar Maurice Raskin, de be
faamde Belgische vioolpeda
goog die mij destijds aan het
conservatorium van Maas
tricht les heeft gegeven. Ik
had een heel bijzondere relatie
met hem. Hij was bijna als een
vader voor me". Serban koos
voor het kleine plaatsje Court
St.Etienne in Waals Brabant
omdat Raskin zijn leven lang
in die buurt woonde, en omdat
het in het nieuwe Europa op
een centrale plaats ligt. Boven
dien kreeg hij de steun van de
gemeenschap daar.
L'Heure Bleue
Herman Krebbers was het die
Serban indertijd het advies gaf
om in Maastricht te gaan stu
deren. Diezelfde Krebbers
trekt zich gisteravond met
Serban op de enige plek waar
het nog rustig is nota bene
het damestoilet terug om
nog een paar serieuze adviezen
te geven. De meester-violist
blijft tot in de kleine uurtjes
met echtgenote getuige van
het feest. Herman Krebbers:
„Ik ben gek op zijn muziek. Ik
herinner me nog precies hoe
Theo Olof en ik, in onze Haag
se tijd, zó in rok vanuit onze
concerten met het Residentie
orkest naar Scheveningen gin
gen. Naar L'Heure Bleue, of
hoe die zaken allemaal gehe
ten mogen hebben. Om naar
Andrei's vader, Gregor Ser
ban, te gaan luisteren. Die tijd
komt niet meer terug". Zijn
echtgenote en hij vinden hun
Haagse tijd nog altijd de mooi
ste van hun leven. Krebbers
zelf speelt weer met zijn oude
vriend Olof. Na zijn ongeluk
leek het dat hij zich alleen nog
aan zijn vioolpedagogische
werk zou wijden. Na twaalf
jaar stilte nam hii de viool
weer op: „Ik speel nu weer
een serie door het land met
Theo. Heerlijk. Maar meer ook
niet. Men vraagt me weieens
waarom niet. Ik vind dat ik na
55 jaar podiumwerk ook een
beetje recht heb op wat meer
rust". Het weerhoudt hem er
niet van om straks in Japan
weer aan een aantal jonge vi
oolstudenten een stukje van
zijn muziekkennis over te
brengen.
Nacht van Andrei
Willem Duys is nóg zo'n 'fan'
van Serban en zijn muziek. Hij
kruipt bijna in de accordeon
van een van de Roemeense or
kestleden, en komt laaiend
aan tafel vertellen wat die al
lemaal met rechter- en linker
hand in d-majeur bij hem te
weegbracht. Duys: „Ik belde
Gerrit den Braber op, die hier
de boel aan elkaar zou praten,
om te vragen of ik mee kon
rijden. Ik ga niet, zei Gerrit, ik
lig met griep op bed. Wie doet
het dan? vroeg ik. Er was nog
niet over gedacht. Toen heb ik
me maar aangeboden". Duys
nodigt in de Eglise St.Etienne
Norbert Schmelzer uit om de
opening te verrichten en vindt
dat de ex-minister er nu maar
de 'Nacht van Andrei' van
moet maken. Schmelzer zelf
als een volleerd conféren
cier in het Frans blijk ook
al een 'fan': „Andrei Serban
heeft met zijn orkest bij mij
thuis op m'n zeventigste ver
jaardag gespeeld en ik hoop
dat hij nog heel wat verjaarda
gen kan komen opluisteren".
Als dank voor zijn officiële
werk, krijgt hij van Serban
een gouden dasspeld in de
vorm van een strijkstok.
Andrei Serban zelf: „Dit wordt
een nieuwe episode in mijn le
ven. Ik ga met mijn viool-
school rustig en voorzichtig
van start. Al vanaf hun zesde
jaar kunnen leerlingen die
aanleg hebben en willen stu
deren hier terecht. Ik ben
voorstander van veel samen
musiceren en ik zal ook zelf
vaak met de leerlingen mee
spelen. Bovendien wil ik gast
docenten uitnodigen". Bete
kent dat het einde van het
'Roemeens Orkest Andrei Ser
ban'? Serban lacht zachtjes
vanonder zijn gruize muzikan-
tenkuif. „Nee, die muziek blijf
ik spelen". En in de Eglise
St.Etienne laat hij met de
woeste grepen en sprongen
van Pablo de Sarasate's 'Zigeu-
nerweisen' nog eens horen
waar het bloed blijft kruipen.
AUTO KOEN LEIDERDORP
Weversbaan 12, Leiderdorp
071 - 41 74 93
BURGERJON AUTO'S
Hoofdstraat 349, Sassenheim
02522 - 1 04 50 (sub-dealer)
De Alfo 33 geeft het rijden weer dyna
miek. Zijn fraaie lijnen stralen kracht,
sportiviteit en stijl uit. Leverbaar in zeven
verschillende uitvoeringen. Met als topmo
del de Quadrifoglio die is uitgerust
met de 1.716-kleppen boxermotor. Moar
ook met de 1.3 motor levert de Alfa 33
het hoogste vermogen in zijn klasse. De
vloeiende lijnen van de carrosserie zetten
zich voort in het schitterende interieur.
1(1 ALLE RECHTEN VOOR WIE ALEA ROMEO KIEST
En standaardvoorzieningen als getint glos,
elektrische ramen vóór, neerklapbare ach
terbank, in hoogte verstelbaar sportstuur,
toerenteller en dose-ratio 5-versnellings-
de Alfa 33. Bovendien zijn zes van de
zeven uitvoeringen standaard uitgerust
met stuurbekrachtiging en centrale deur
vergrendeling. Afwerking en kwaliteit zijn
- onder meet door de toepassing van
elektroverzinkt plaatstaal - van hetzelfde
hoge niveau als de techniek. Kom kennis
maken met het nieuwe genieten en
ontdek dat het kiezen van een auto een
voudiger is dan ooit: de nieuwe Alfa 33.
Alfa 33 v.a. H. 25.790.-
incl. BTW af importeur.
Thérèse Steinmetz zong in de late uurtjes nog even een aantal Roemeense liefdesliederen bij Serban en zijn orkest.
FOTO'S: STEPHEN EVENHUIS
