Frank Capra gaf
Amerikanen les
in sprookjesvorm
Boek en concert gewijd aan fascinerend fenomeen
CeidaeSouocmt
KUNST/RTV
'TRIOMF EN TRAGIEK DER CASTRATEN'
'Carmen' volgt 'Aida' op
Grijnzend kijken naar de zelfkant
in het Hamburgse café Lehmitz
'Les Misérables' boekt met
500.000 kaarten theaterrecord
WOENSDAG 4 SEPTEMBER 1991 ll&id
Kees Fens juryvoorzitter
van kinderboekenprijs
AMSTERDAM Prof. Kees Fens, hoogleraar mo
derne Nederlandse Letteren aan de Universiteit
van Nijmegen, wordt de nieuwe juryvoorzitter van
de Libris Woutertje Pieterse Prijs. Hij volgt daar
mee Pierre Janssen op. De Stichting Woutertje
Pieterse Prijs, die de prijs jaarlijks uitreikt aan de
auteur van het beste kinderboek van het afgelopen
jaar, heeft dat vandaagg bekendgemaakt. De jury
van de kinderboekenprijs, waaraan een bedrag
van 10.000 gulden is verbonden, bestaat naast Fens
uit de hoofdredacteur van het jeugdblad Primeur
Aukje Holtrop (voor het tweede jaar jurylid), de
auteur Jacq. F. Vogelaar (voor het derde jaar jury
lid) en de illustrator Joost van Woestijne (voor het
derde jaar jurylid). Begin dit jaar kreeg Paul Biegel
De Woutertje Pieterse Prijs 1991 voor zijn boek
Anderland.
AMSTERDAM Naar aanleiding van het grote succes
dat de serie Aida-uitvoeringen in Amsterdam momenteel
ondervindt, wordt deze monsterproduktie volgend jaar
voortgezet. Het grote publiek krijgt geen opera van Verdi
meer voorgeschoteld, maar mag in september 1992 de
confrontatie aangaan met de 'Carmen' van Georges Bizet,
die deze Franse componist schreef in 1874.
'Carmen' is gebaseerd op de gelijknamige novelle van
Prosper Mérimée en handelt over de dramatische liefde
van de sergeant Don José voor de zigeunerin 'Carmen'.
Speciaal voor deze opera wordt de zaal herschapen in een
Spaanse arena. De stichting Carmen brengt zeven voor
stellingen uit. De Zwitser Dominik Neuner mag na de Ai-
da s in Den Bosch en Amsterdam opnieuw de regie in
handen nemen. Wie de titelrol gaat vertolken is officieel
nog niet bekend. De Amerikaanse mezzosopraan Gail V.
Gilmore lijkt gezien haar succesvolle optreden als Amne-
ris in de opera 'Aida' en de ervaring die ze al in de 'Car-
men'-rol opdeed een geschikte kandidate.
Idoor
BERT JANSMA
LA QUINTA/DEN HAAG
Op 94-jarige leeftijd is
één van de origineelste
regisseurs uit het oude
Hollywood overleden,
Frank Capra. Winnaar
van vele Oscars, maker
van klassiekers als 'It hap
pened one night', 'Mr.
Deeds goes to town' en
'It's a wonderful life', en
een van de allereersten
die de 'auteur-theorie' te
gen producenten, studio
bazen en acteurs verde
digden.
Zijn autobiografie heette niet
voor niets 'The name above
the title', de regisseur als bepa
lende en verantwoordelijke
voor een speelfilm. „Ik heb me
vergist in wat drama is" zei
Capra ergens midden in zijn
carrière. „Ik dacht dat drama
was als de acteurs huilden,
maar je hebt pas drama als het
publiek huilt".
Capra kon als geen ander dat
publiek bespelen. Zijn senti
menteel optimisme werd door
zijn tegenstanders met de term
'Capra-corn' afgedaan. Maar
die tegenstanders gingen voor
bij aan zijn fantastische vertel
stijl, het ongeëvenaarde ge
bruik van acteurs als James
Stewart, Barbara Stanwyck,
Gary Cooper en Capra's unie
ke dosering van een aantal
elementaire waarden in een
amusementsmedium. De gene
ratie van fillers als Steven
Spielberg heeft herhaaldelijk
zijn schatplichtigheid en dank
baarheid aan Capra verwoord
en in een aantal films van
Spielberg zelf ('Always', 'E.T.')
zijn duidelijk Capraeske ken
merken te vinden. Frank Ca
pra was de zoon van Siciliaan-
se boeren die in 1903 (hij was
toen zes jaar) naar Californië
kwamen. Zijn straatarme ou
ders konden lezen noch schrij
ven, en Capra's carrière is dan
ook het klassiek-Amerikaanse
verhaal van 'rags' tot 'riches',
van vodden tot rijkdom. Capra
heeft in zijn films altijd dat ty-,
pisch Amerikaanse willen
vormgeven en verdedigd. Pre
sident Reagan formuleerde het
in 1982 toen hij Capra een ere-
Oscar voor zijn gehele oeuvre
gaf als: „U hebt ons geholpen
al het wonderlijke van de
Amerikaanse geest te herken-
De optimist Capra was er van
overtuigd dat de onrechtvaar
digheid in het politieke en so
ciale stelsel overwonnen kon
worden door geloof in de goe
de wil van de mens. Dat uitte
hij in filmfabels als 'Meet John
Doe' (1941) en 'It's a wonder
ful life' (1947). In die beroem
de 'Kerstfilm' speelt Jimmy
Stewart een man die zijn leven
lang goed doet in een klein
stadje, maar bij zijn dood
denkt gefaald te hebben. Zijn
beschermengel laat hem zien
hoe het stadje er zónder hem
uit zou zien. In de komedie 'It
happened one night' laat hij
miljonairsdochter Claudette
Colbert de taal van de gewone
man (van Clark Gable als
journalist) leren. In 'Mr. Smith
foes to Washington' is James
tewart de jonge idealist die
niets dan corruptie aantreft in
de Amerikaanse senaat. In
'Mr. Deeds goes to town' speelt
Gary Cooper Longfellow
Deeds die twintig miljoen erft,
zijn geld aan de gewone man
wil geven en zichzelf tenslotte
moet verdedigen omdat ieder
een denkt dat hij krankzinnig
is. Veel van die films hebben
aan het slot een karakteristie
ke 'speech', waarin de held
zijn waarden op Lincolneske
manier verdedigd. Zijn tegen
standers verwierpen het als
Frank Capra voor de poster van
populisme. Maar Capra gaf
Amerika les in sprookjesvorm,
creëerde er een weliswaar my
thisch, maar onvergetelijk
beeld van 'Mr. America' door.
Gag-man
Capra (in 1987 geboren in Pa
lermo op Sicilië) volgde na
twaalf ambachten en dertien
ongelukken een ingenieursop
leiding en vond daarna em
plooi in Hollywood. Hij leerde
er het vak van vertellen in z'n
zijn film 'It happened one night'
oervorm: eerst als 'gag-man'
bij de stomme film, waar hij de
grappen bedacht voor regis
seurs als Mack Sennett. Later
als scenarioschrijver (o.m. voor
komiek Harry Langdon) en als
regisseur. Vooral tijdens de
economische crisis van de ja
ren dertig, bond hij Amerika
een riem onder het hart met
zijn sprookjesachtige volksko
medies. Hij verbond zijn talent
aan dat van scenarioschrijver
Robert Riskin en werd de eer
ste regisseur die zijn films naar
zichzelf kon noemen. Het was
eerst 'Een film van Frank Ca
pra' en dan pas kwamen de ac
teurs. Zijn eigengereide en
zelfstandige opstelling bracht
hem meermalen in botsing
met studio-hoofden als Harry
Cohn van Columbia. Na de Ja
panse overval op Pearl Har
bour meldde Capra zich voor
het leger. Hij zou er een legen
darische en ook met een Oscar
bekroonde serie 'Why we
FOTO: AP
fight'-films maken, propagan
da en instructie voor de Ame
rikaanse soldaat. Na de oorlog
maakte Capra nog enkele
films, vaak 're-makes' van ou
dere films, waarin het senti
ment de overhand kreeg. Hij
klaagde nog dat Hollywood
zich aan de acteurs onderwor
pen had, en trok zich in '61 de
finitief terug. Zijn rol was uit
gespeeld. Maar zijn naam was
toen al bijgeschreven bij de
groten van Hollywood.
Opera Zuid brengt
Massenet's 'Werther'
ROERMOND Opera Zuid
brengt dit najaar de opera
'Werther' van Jules Massenet.
De voorstelling, gebaseerd op
Goethes roman 'Die Leiden
des jungen Werthers', wordt
tien keer gespeeld, onder meer
op 8 oktober in Rotterdam.
Opera Zuid betaalt de produk-
tie zelf en verwacht binnen
het budget van negen ton te
kunnen blijven. Dat is onder
meer mogelijk door de kostelo
ze medewerking van het Lim
burgs Symphonie Orkest en
een conservatoriumklas. Als
dirigent treedt David Robert
son op, de regie voert artistiek
leider van Opera Zuid, Aidan
Lang.
Prijs voor Praagse
letterkundige
WOUBRUGGE De Interna-
tionale Vereniging voor Neer
landistiek (IVM) heeft de
IVM-prijs van 5.000 gulden
toegekend aan de Praagse let
terkundige dr. Olga Krijtova.
Zij kreeg de onderscheiding
voor haar essay 'De stem van
de Lage Landen, elders verno
men'. Voor haar vertalingen
van Nederlands literair werk
in het Tsjechisch heeft Olga
Krijtova in 1969 de Martinus
Nijhoff Prijs gewonnen.
Toneelgroep Carver, in samenwer
king met het Onafhankelijk Toneel:
'Café Lehmitz'. Met René van 't Hof,
Leny Breederveld, Beppie Melissen
idee van Beppie Melissen. Regie:
Mirjam Koen. Theaterfestival, Ko
ninklijke Schouwburg, Den Haag,
gisteravond. Te zien t/m 6 septem
ber.
Idoor
BERT JANSMA
Een troosteloos café en vier
van zijn 'bewoners' vormen
'Cafe Lehmitz', gisteravond te
zien in het Theaterfestival.
Een theaterstuk van anderhalf
uur zonder een direct herken
bare structuur, zonder al te
veel tekst. Een mengvorm van
toneel en mime waarvoor het
idee uit een fotoboek kwam:
De Zweedse fotograaf Anders
Petersen liep in de jaren zestig
het Hamburgse zelfkant-café
Lehmitz binnen, aan het eind
van de Reeperbahn. Hij won
er het vertrouwen van de
stamgasten, bleef er twee jaar
achtereen komen en fotogra
feerde er. Die foto's werden
het uitgangspunt van de voor
stelling van Theatergroep Car
ver en het Onafhankelijk To
neel.
Cameraklikken via de geluids
band openen en sluiten hun
'Café Lehmitz'. De acteurs po
seren even, richten hun tek
sten nu en dan tegen een foto
graaf die ergens tussen de toe
schouwers lijkt te zitten, en
dan neemt hun realiteit het
over. Een haveloze realiteit
van definitief in dat café vast
gelopen schepsels: twee vrou
wen en twee mannen, terwijl
een vijfde figuur de hele voor
stelling lang voor pampus over
een cafétafeltje ligt. Je hoort
ze flarden dialoog zeggen, ru
dimenten van gevoel en taal,
terwijl ze om beurten naar het
toilet verdwijnen, af en toe
een dansje uitvoeren op de
muziek uit de café-radio: van:
uit hun machteloosheid zijn er
voortdurend pogingen iets
kenbaar te maken van hun in
dividu-zijn. Een stuk verleden,
herinnering, een vage droom,
brokstukken ruzie die over
gaan in het dierlijke zoeken
van lichamelijke warmte bij
elkaar.
Concept
'Café Lehmitz' hier in de
schouwburg gepresenteerd
achter het brandscherm voor
een publiek dat op stoelen en
praktikabels op het toneel zelf
zit heeft een origineel con
cept. Op de beste momenten
schijnt er iets door het trooste
loze canvas heen dat met het
motto van de voorstelling te
maken heeft. „Ik ben niets, ik
zal nooit iets zijn, ik kan ook
nooit iets willen zijn. Afgezien
daarvan koester ik alle dro
men van de wereld". Een tekst
van de Portugese dichter Fer
nando Pessoa. Zetting en spel
zijn pseudo-realistisch: er staat
niemand achter de tap, er
wordt gezopen maar dat moet
niet, en dé acteurs hanteren
een over het pure naturalisme
heengetilde stijl. Dat hun
voorstelling niettemin teleur
stelt, komt omdat de uitwer
king te gewild en bedacht is.
Die vier figuren gaan niet echt
leven. Daarvoor laveren hun
karakters teveel omwille van
het effect, en zie je acteurs via
mime en absurde slapstick de
ene 'act' na de andere afwer
ken. Je blijft een koele came
ra, een voyeur die even grijn
zend op de bodem van de we
reld mag kijken en dan naar
Stephanie, de zingende prinses van Monaco, reisde eerder deze week naar Athene. Haar bezoek
aan Griekenland hield verband met de opnamen van een videoclip. Misschien dat deze tweede
single haar muzikale carrière toch nog in een stroomversnelling kan brengen, want haar debuut
'Winds of Change' was een flop. Bovendien moest haar wereldtournee op het laatste moment wor
den afqeblazen omdat het publiek niet geïnteresseerd bleek.
FOTO: EPA
AMSTERDAM Bij de kassa
van Carré in Amsterdam is gister
middag het 500.000ste plaatsbe
wijs voor de musical 'Les Miséra-
bles' verkocht.
Hiermee is deze voorstelling de succes
volste produktie uit de Nederlandse
theatergeschiedenis geworden. De ge
lukkige bezoeker H. Streefkerk uit
Bergschenhoek werd feestelijk begroet
door enkele spelers. De hoofdrolspelers
Henk Poort en Ernst Daniël Smid, die
in de musical de rollen van Jean Valje-
an en politiecommissaris Javert vertol
ken en Irene Kuiper die de rol van de
herbergiersvrouw Thénardier speelt,
boden Streefkerk diverse cadeautjes
De musical ging op 28 februari in Carré
in première Voor de Amsterdamse
voorstellingen zijn 424.000 kaarten ver
kocht De overige 76.000 plaatsbewijzen
gingen van de hand voor het Circus
theater in Scheveningen. 'Les Miséra-
bles' is in Carré nog te zien tot en met
27 oktober en vanaf 6 december drie
maanden in Scheveningen. Er bestaat
een goede kans dat de voorstellingen in
het Circustheater worden verlengd tot
eind mei, aldus Joop van den Ende Kees Fens.
Theaterprodukties.
Zingende prinses
Alles swingfins\
in Sikulu
oud<
piIEUWl
torgOuc
'het* Sc haven i ng«* *C i reu «th VOOrStel
aepti ouderenl
Ok,<4ouderen
verenigi
dezt
meldpur
de hulp\
fkomt.
Ubhejane. een lid van een t 'et °pz®
ditionele Zuidafrikaanse sta£ier U1
besluit zijn vader Sikulu r
gaan zoeken die toen zijn zoico ^5,'
nog heel jong was naar Johaiv00rs.et
nesburg vertrok. Het staiavona
hoofd waarschuwt hern teg^-1
de verleidingen van de grq,-,/-iT
stad en wenst hem succes.
via vindt hij zijn vader in
gevangenis, die hem teri
stuurt met de boodschap i
hij zijn recht moet laten i
den op het stukje land dat
der hem bij zijn geboorte wil
meegeven. Übejahne
reert het dorp tot een strijd i
gen de dreigende bulldozers
Sikulu, the warrior, is een v;
de zwarte Zuidafrikaanse
sicals die Europa met sucqJ-J.J[
aandoen. Geen wonder,
wordt sterk in gezongen er
danst, en er straalt en geweli
ge energie vanaf. Dat geldt a| door
;i
I door
vj| MARII
wordt verder geen waardeoo|jn 19»
j verbonden. Mij bevii -ï.
itie het best, begele
nprcussieproen 'Az DUlter
Sikulu. Leden v^l MARII
verschillende stammen
ken erin samen en haddL p„
hun inbreng in de choreograaf1
fie, wat spetterende dansiRIJN
oplevert. Die worden meesl onder
begeleid door zang van de ca^gden
helaas niet altijd live. Jrje n
Een terugkerend thema is
tegenstelling tussen en hier lej" a
daar de vermenging van (Onhen
traditionele stam- en de monder
derne stadscultuur. Da king
t verder geen waard
de traditie
door de percussiegroep 'Az c
mah'. zijn al
Alles swingt in Sikulu: staml beteki
den, stadsjeugd, bouwvakkei van
criminelen en straatvege heidsr
Het verhaaltje laat zich in v ctrppu
zinnen vertellen, en wordt 0 j u
gevoerd door zang- en dansg dernei
legenheden, zoals de openii het V<
van een disco en de herinn gepre!
ring aan_ een legendarisd Laisse
Sikulu meer van een show
een revue dan van een ech Het ra
musical. Er wordt in het prj
gramma ook nog gerept ov
een positief beeld van de rel
ties tussen de vele zwarte cuT^T?"!
turen van Zuid Afrika en
Jonge waard ig]
kwetsbaar pi'
N^ghl'v."^Ro^d.^.il^Conc.pt
Zijpp. Korzo. 3 t/m 5 september. Mow \\l
Antwerpen. 10 t/m 12 september. J_»J
UTRECHT Morgen
avond wordt in het kader
van het Holland Festival
voor Oude Muziek in
Utrecht een concert gege
ven waarin uitsluitend
aria's worden gezongen
die speciaal voor castraten
zijn geschreven. De aria's
worden vertolkt In de Ot-
tone-kerk aan de Krom
me Nieuwegracht door de
Franse countertenor Do
minique Visse.
Op het programma staan aria's
van Dufay, Dowland, Handel,
Massenet en Poulenc. Domini
que Visse wordt begeleid door
Claude Deboves op luit en Da
nielle Salzer op clavecimbel en
piano. Muziekkenners zullen
met name bij de componisten
naam Poulenc de wenkbrau
wen fronsen. De laatste der
authentieke castraten, Ales-
sandro Morechi stierf, 64 jaar
oud en door iedereen verge
ten, immers al in 1922. Daarna
heeft dit wonderijke, met le
gendes en mysteries omgeven
zangersras zich binnen de Eu
ropese muziekpraktijk niet
meer laten horen. Poulencs
aria werd ook niet geschreven
voor een castraat, maar voor
diens opvolger, de counterte-
Het concert in Utrecht wordt
mede georganiseerd in ver
band met de verschijning van
het boek 'Triomf en tragiek
der castraten' van de Franse
musicoloog Patrick Barbier.
Barbier schreef een adembe
nemende geschiedenis over de
mannelijke sopranen uit de
17e en lf
kind werden ontmand om zo
hun stem hoog te houden, be
leefden hun glorietijd gedu
rende de Barok.
Fascinerend
In zijn boek geeft Barbier een
fascinerend beeld van dit fe
nomeen aan de hand van his
torische bronnen en tal van pi
kante, geestige en niet zelden
verbijsterende anekdotes. De
auteur laat ons kennismaken
met de groten onder hen zoals
de Farinelli's en de Caffarel-
li's, die triomfen vierden aan
de de Europese hoven en be
langrijkste theaters. In hun
hoogtijdagen werden de be
roemde castraten door het pu
bliek op handen gedragen.
Niet alleen om „de volheid en
engelachtige soepelheid" van
hun stem, maar zeker ook
door hun grillige, diva-achtige
gedrag, dat sterke gelijkenis
vertoonde met de grote ope-
in dit moment.
Barbier bepaalt zich echter
niet uitsluitend tot de triomfen
van de castraat. Zoals de titel
al onthult, komen ook de tra
gische en schrijnende kanten
aan de orde van een medische
ingreep omwille van de kunst
die nooit meer ongedaan kon
worden gemaakt.
De castraat als eunuch in
de oude Arabische hofcultuur
een vertrouwd verschijnsel
deed in de Europese muziek
zijn intrede via Spanje, om in
1599 officieel te worden opge
nomen in het pauselijk koor in
Italië. De uitzonderlijke zang
kwaliteiten van het ontmande
kind werden vervolgens ge
cultiveerd aan de conservato
ria van met name Napels, die
de bakermat vormden van
onze huidige conservatoriumo
pleiding.
Lucratief
veelvuldig aan de ingreep
werden onderworpen. De cas
traten vormden in Italië al
snel een fel begeerde attractie,
waar impresariaten en kerke
lijke instellingen veel geld
voor over hadden. Reden
waarom de arme conservatoria
zich zoveel moeiten getroost
ten voor een zorgvuldige
kweek van jonge castraten,
terwijl de benodigde toestem
ming voor de ingreep van de
ouders werd verkregen met
aanlokkelijke bedragen ineens
of zelfs een aanzienlijk jaar
geld. In Italië ontstond een lu
cratieve handel in castraten,
waarbij legale wegen zoveel
mogelijk werden vermeden.
anders dan om
nen, ontstond 1
clandistiene
praktijk,
medische rede-
r een bloeiende
ontmannings-
naast gediplo
meerdp chirurgen ook de bar
bier een belangrijke rol speel
de.
Het castreren was in de 17e
eeuw een gecompliceerde ope
ratie met grote risico's. Bij on
zorgvuldigheid konden bloe
dingen en infecties ontstaan
met veelal dodelijke afloop.
Schattingen over het sterftecij
fer uit die tijd variëren van
tien tot tachtig procent. Gelet
op het gebrekkige peil van het
medische instrumentarium in
die tijd een aannemelijke
schatting. Voor het behoud
van de jongensstem was het,
anders dan bij de eunuch, ab
soluut noodzakelijk beide teel
ballen te verwijderen. Een
groot probleem vormde de
verdoving. Als de jongen ge
luk had kreeg hij een opium
houdend drankje om de ergste
pijn te verzachten. Maar
meestal werden alleen de
halsslagaders afgebonden ten
einde de bloedcirculatie te on
derbreken.
Had het slachtoffer de ingreep
overleefd, dan was de enge
lachtige stem waarmee hem
roem en fortuin in het voor
uitzicht werden gesteld nog al
lerminst gegarandeerd. Vele
castraten haalden nooit het ge
luid waarover zijn bewier-
rookte voorbeelden Cafarelli
of Antonio Bannieri beschik
ten. De castraten behielden
een zacht, jongensachtig uiter
lijk, dat mede bijdroeg tot hun
engelachtige, van de hemel ge
zonden voorkomen. Maar te
gelijkertijd had de ernstig ver
stoorde hormoonhuishouding
vaak borstgroei, corpulentie en
een extreme lengte tot gevolg,
niet zelden tot boven de twee
meter. De psychische gevolgen
van deze transformatie laten
zich raden. Van vele beroemde
castraten uit de 17e en 18e
eeuw is bekend dat ze ernstige
driftaanvallen konden krijgen
Een jongen met lang blor
haar gaat zitten op de tweezit
bank, die voor het achterdoe LEIL
met BMW-logo staat. Linlzich
staan vier portretten
n, misschien wel v*yOOT
10 van viw' lichtbakletters 1.
woord COOP te vormen. DvILL
jongen neemt de basgitaar, diHoog
aan een versterker vastzit e mani
speelt „poem poem poei vorie
poem", dat ras overstem t
wordt door Howling Wol
blues 'Backdoor Man'. Tijdei naar:
die vier minuten in de versite gr
van 'the Doors' verschijnt Mi Boys
rien Jongewaard. Hij is kaalmet
geschoren, draagt zwarte kli VVS
ren. „Skin" is op zijn voo .j
hoofd geschreven.
Als de muziek is weggestoi
ven, vraagt hij: „Kun je ht
horen? Dit is de stilte". DrMM(
stilte keert pas terug nadat h wns
zijn lange monoloog heeft a MMC
gesloten, zijn verhaal over h< twee<
leven, over acteren, over J11 gecor
en Candy: „A Hard Day ploeg
Night". nisch
Jongewaard doet of hij hee pense
gedronken en aan lager wal linzet
geraakt. Hij jongleert met krege
zelfkant, acteert agressie vat o
maar kan ondanks zijn path( charc
niet overtuigen met zijn slii ook 1
sende overslaande stem. Zij in d;
pleidooi voor de witte huil score
zijn fascinatie voor zijn stilett rust
zijn macho-verhaal over bloe moei
krijgt tegenwicht van idyll ter h
sche monologen over adopti ten
Hand in hand danst hij evei een s
met de bassist, die zich rW de b
een meisjeshemdje heeft gt mete
transformeerd in een gelegei Hoog
heidspartner. koell
Wat mooi is aan 'A Hard Day boon
Night', is de kwetsbaarheid ai straf:
Jongewaard in een lange epi Alki
loog blootlegt. Hij heeft onS Dan!
het publiek, willen bereikei van
van ons willen leren. Daafi aanv
voor had hij alles over, mal Met
het heeft niets geholpen. Zij: de t
tekst lijkt de afsluiting va. thee
zijn samenwerking met schrj om
ver Rob de Graaf en de gro< punt
Nieuw-West. Jongewaaij het
speelt in 'A Hard Day's Nighj ploej
in op een toekomst, die vofl bleel
hem misschien weinig verar» niscl
dering zal brengen. Ik betwi zijn.
fel dat, na deze voorstellir van
waarin Jongewaard de overli Albe
den popdichter/zanger Jii Tol I
Morrison aanroept („Jim kfl uitei
haten, ik wil als Jim zij voor
vrij!"), kan het alleen maar bq Roo
ter worden voor deze acteu( De
Zong zijn idool niet
up t
brer
