Zee van zakdoeken
voor vermoeide Pavarotti
Veel publiek bij opening Oude Muziek festival
I
'Ein Abend In Wienals lusthof voor liefhebber
KUNST/RTV
Spectaculaire Bariton Ralf Lukas wint Vocalistenconcours Den Bosch
EeicLe Qowia/nt
MAANDAG 2 SEPTEMBER 1991
Holland Festival Oude Muziek
Utrecht, concerten van het eerste
weekend, met.o.a. Les Arts Floris
sant», the Milliard ensemble en Tag
Teatro Venezia.
Utrecht is weer volgestroomd
met liefhebbers van oude mu
ziek. Overal herkenbaar aan
het grote- dit jaar oranjerode
programmaboek dat met zijn
304 pagina's een zware pil is
geworden om mee te slepen,
ziet men hen uitzwermen naar
een van de 34 historische loka-
ties waar de concerten worden
gegeven. Aan dit tiende festi
val zijn vier extra dagen toe
gevoegd waarvan drie met 14
'concerten aan Mozart zijn ge
wijd en de vierde aan het Gre
goriaans. Zoals alle jaren is er
een speciaal festival instru
ment dat met 17 concerten en
een symposium extra aandacht
krijgt, dit jaar de viola da gam
ba. Andere rode draden in de
massa van 256 verschillende
muzikale evenementen in het
hoofdprogramma en het para-
lelle fringeprogramma zijn de
8 concerten met verhalen op
muziek, de mogelijkheid naar
46 verschillende videopresen
taties te gaan kijken, concer
ten met festival-componisten
van voorgaande jaren, Franse
barok muziek, Engelse muziek
uit de tweede helft van de 17e
eeuw en de historische dans.
Heel speciaal beloven de con
certen te worden in slot Zuy-
len en het Huis te Linschoten.
Aangezien de radio 77 concer
ten opneemt waarvan er 10
rechtstreeks worden uitgezon
den, de televisie drie concer
ten registreert en er een docu
mentaire van het hele festival
wordt samengesteld die op 6
september wordt uitgezonden,
kunnen ook anderen dan de
verwachte 65.000 bezoekers
meegenieten.
Het afgelopen weekend was er
een met louter hoogtepunten
waarbij de echte fanatiekelin
gen ademloos van het ene naar
het andere concert holden, on
derweg heftig discussiërend
over uitvoeringspraktijk en de
kwaliteit van de verschillende
uitvoerders. Over het schitte
rende openingsconcert door
'Les Arts Florissants' onder
leiding van William Christie
met feestelijke Franse kerk
muziek was iedereen terecht
onverdeeld enthousiast. In een
andere samenstelling liet dit
topensemble zaterdag een
slanke en levenslustige J.S.
Bach opbloeien. Met hun per
soonlijke getinte zang begin
nen de Fransen de engelse en
sembles van het eerste uur zo
als de Tallis Scholars en het
Hilliard Ensemble met hun
tijdloze pure klank van de eer
ste plaats te verdringen, om te
beginnen feitelijk d.w.z. door
het openingsconcert. De vier
Hilliard zangers die zondag a
capella de vierstemmige mis
van Frye zongen, lieten horen
dat zij in de genre met zijn
lange gebonden lijnen en zijn
stille devotie, nog steeds tot de
top behoren. Heel anders dan
b.v. het Franse mannenkoor
'Organum' o.l.v. Marcel Peres
dat s' avonds met veel wie
rook en een krachtige sonori
teit met vespers en een myste
riespel een ascetische kloos
tersfeer opriepen. In de lange
'Vespro della beata vergine'
van Cavalli bleven de zangers
van het Hilliard ensemble in
grote bezetting daarentegen te
vlak en hielden teveel vast
aan hun strak gepolijste stijl.
Daar stond een perfekte in
strumentale inbreng tegenover
van de trombones en cornetti
van 'Concerto Palatino' van
„onze eigen Haagse Bruce Dic
ky en Charles Toet". Ook an
dere blazers, de hobo's en fa
gotten van de London Oboe
Band waren in het Franse
dansprogramma van de Ne
derlandse groep 'Folia' een
feest voor het oor. Ondanks de
olijke regie rond een welvoor
ziene dis die de 17e eeuwse
dansen in een kader zette, was
voor mij deze vroege dans
vorm met zijn golvende bewe
gingen van romp en armen,
regelmatig onderbroken door
kleine huppeltjes, niet meer
dan een historisch curiosum.
Dan was de stijl van de Franse
danseres Marie Genieve Mas-
saéa, die solo danste bij de ver
rukkelijke 'Les Fetes galantes'
van 'La paéaniche opaéara'
veel harmonischer o.a. door
een minder nadrukkelijk ge
bruik van de armbewegingen.
Een heel ander aspect toonden
de twee Engelse dansers van
'Timedance' met hun werve
lende Italiaanse en Spaanse
dansvormen met veel virtuoos
voetenwerk. Tenslotte lieten
de Italianen van het Tag Tea
tro Venezia samen met het
Engels-Italiaanse 'Tragicome-
dia' grappen en serieuze ope
rafragmenten horen en zien.
De schitterende stem van de
tenor Douglas Nasrawi ver
dient in dat kader een aparte
vermelding.
Luciano Pavarotti neemt na afloop van zijn concert in het Rotterdamse sportpaleis Ahoy'.
De zanger leek even van
zijn stuk gebracht. Voor
zijn ogen ontrolde zich
een zee van wuivende
witte zakdoeken. Of het
echte emotie was, dat
weet je natuurlijk nooit bij
een ster als Pavarotti, die
gewend is het publiek te
bespelen.
In de grote hal van Ahoy' was
het enthousiasme van de men
sen in elk geval oprecht, al
werd het zakdoeken-spektakel
dan ook geregisseerd. Voor ie
der van de 9000 bezoekers lag
er namelijk een Pavarotti-
doek klaar en Willem Duys
riep de mensen voor het begin
van het concert op, de maestro
te onthalen op uitbundig ge
zwaai.
De massaconcerten zijn voor
Luciano Pavarotti bijna een
routineklus geworden. Het
programma van gisteravond
was identiek aan dat in Ham
burg, vorige week, en bijna ge
lijk aan het op de tv uitgezon
den Hyde Parkconcert. Maar
de formule werkt telkens
weer. Een paar dramatische
aria's van Donizetti, Massenet
en Puccini, afgewisseld met
wat lichte orkeststukken, en
dan over op het Napolitaanse
werk, waarmee de zanger elk
publiek in vervoering weet te
brengen. Pavarotti hoefde zijn
gehoor natuurlijk niet voor
zich te winnen. De mensen
waren voor hem gekomen en
toonden zich dan ook bijzon
der klapgraag. Hoe sneller
klappen, hoe beter, het liefst
nog voordat de muziek is afge
lopen, leken sommige toehoor
ders zich te hebben voorgeno-
Tol
Toch kan zelfs een groot zan
ger als Pavarotti niet alles aan.
Het optreden in Ahoy' was het
laatste in een zware reeks con
certen, die zijn tol heeft geëist.
Zo moest de zanger duidelijk
tot het uiterste gaan in de twee
zware aria's uit Tosca van
Puccini. Vooral in 'E lucevan
le stelle' klonken de hoge no
ten minder stralend en over
tuigend dan tijdens eerdere
concerten. Gelukkig had Pa
varotti daarna even de tijd om
op adem te komen, toen de
fluitist Andrea Griminelli een
Carmen-potpourri speelde. De
tenor bewees vervolgens zijn
uitzonderlijke klasse, door
toch weer te schitteren in het
dramatische 'Vesti la giubba',
het lied van de treurende pal
jas uit II Pagliacci Leoncaval
lo.
Pavarotti beloonde het en
thousiaste publiek met maar
liefst vier toegiften, waaronder
'O sole mio', dat uiteraard na
de beginmaat met applaus
werd begroet. De zanger nam
afscheid met de zeker na het
WK-voetbal van vorig jaar
zeer populaire aria 'Nessun
dorma' uit Puccini's Turandot.
In de zaal kwamen weer de
zakdoeken tevoorschijn. Orga
nisator Harry Mens maakte
gebaren alsof hij zelf net Puc
cini had gezongen. Ook de an
dere gasten op de eerste rij,
onder wie prinses Margriet,
mr. Pieter van Vollenhoven
en CDA-fractievoorzitter
Brinkman, gaven bliik van en
thousiasme. Mens bood zijn
speciale genodigden na het
concert een diner aan.
opening
van het
operaseizoen.
Operapremiere in het Amsterdamse
Muziektheater door de Nederlandae
opera met Mazeppa van Tajaikovaky
door het Nederland» Philharmo-
niach Orkeat o.l.v. Hartmut Haen-
chen en een caat van Ruaaiache
zangera. Nog 10 vooratellingen in
september
Slechts een paar dagen na
het onafhankelijk worden
van Oekraine komt de
Nederlandse opera met de
hier vrijwel onbekende
opera Mazeppa van Tsjai-
kovsky, die gebaseerd is
op een historisch verhaal
van Poesjkin over dat on
derwerp.
Het betreft een co-produktie
met de Bregenzer Festspiele
waar deze produktie in juli in
première ging. Hartmut Haen-
chen dirigeerde gisteravond
het Nederlands Philharmo-
nisch Orkest en opende met
deze zwaar beladen opera op
spectaculaire wijze het opera
seizoen. In het onmogelijke
verhaal over de liefde van ge
neraal Mazeppa die tracht Oe
kraïne te bevrijden van het
juk van de tsaar, overheerst
diens wraakzucht zijn noodlot
tige liefde voor Maria. De ge
broeders Quay hebben de ope
ra gesitueerd in een onveran
derlijke ruimte die ieder voor
zichzelf dient te duiden; een
soort oplopende tramremise
met geometrische en andere
symbolistische vormelemen
ten. De kleur bruin beheerst
het beeld. De sadistische
wreedheid in de eerste akte
van de kaalhoofdige comman
do's die Mazeppa steeds bege
leidden (een atletische Britse
dansersgroep) vindt zijn pen
dant aan het eind van de
tweede akte. Dan wordt Mari
a's vader Kotsjoebej gefolterd
en tenslotte geëxecuteerd. De
overigens verdienstelijke re
gisseur Richard Jones ging
daar tevens in zijn absurdisti
sche wreedheid door een rij
dende tram als beulszwaard te
laten optreden. Sterke mo
menten in deze lange opera
waren de goed geregisseerde
koorfragmenten en een aantal
aria's met als hoogtepunt de
aanklacht van Kotsjoebej
(Anatoli Kotsjerga) aan het be
gin van de tweede akte. De
hele zangerscast was Russisch
en tilde met zijn Slavisch pa
thos de opera over een aantal
zwakke en langdradige punten
heen. Die plekken hadden
echter niet zo langdradig hoe
ven zijn als Haenchen, die de
opera zo pittig inzette, het
tempo daarna niet zo sterk had
teruggenomen. Naar verluidt
zou het tempo in Bregenz be
duidend hoger hebben gele
gen. Ondanks de lengte van
het werk, de er wat bijhangen
de derde akte en de trage tem
pi, alle meewerkenden achter
af een ovationeel applaus.
DEN BOSCH De Duit
se bariton Ralf Lukas (32)
is zaterdag winnaar ge
worden van het 38e Inter
nationaal Vocalistencon
cours 's-Hertogenbosch.
Ralf Lukas, die uitkwam
in de categorie oratorium,
werd terecht bekroond
met de le prijs in die cate
gorie, maar aan hem ook
de hoofdprijs, van de stad
's- Hertogenbosch toeken
nen is een kwestie van
overwaardering.
Die prijs is immers bestemd
voor een eerste prijswinnaar
die over dusdanige, uitzonder
lijke kwaliteiten beschikt, dat
een bijzondere onderscheiding
gerechtvaardigd is. Uitzonder
lijk zijn zijn kwaliteiten zeker
niet. Wel beschikt hij over een
flinke dosis podium-ervaring.
Zo was hij bijvoorbeeld vorig
jaar één van de solisten in
Bachs Mattheus Passion bij het
Residentie Orkest en vertolkte
hij begin dit jaar bij Opera Fo
rum de rol van Papageno in
Mozarts Zauberflöte. Zaterdag
avond zong hij met begelei
ding van het Brabants Orkest
onder leiding van Jan Stulen
een concertaria van Mozart en
dat deed hij met veel overtui
ging. In het 'Libera me' uit het
Requiem van Fauré ging hij
echter lelijk onderuit en ook
voor de inhoud van de aria 'Es
ist genug' uit Elias van Men
delssohn toonde hij weinig be
grip. Maar, in het land der
blinden is Eenoog koning.
Want dat moet gezegd: het
38ste concours had weinig te
bieden.
Vorig jaar speelde de jury voor
Sinterklaas, aan de prijzenre
gen leek toen geen einde te
komen. Van het dorpsachtige
van die grabbelton heeft de
jury geleerd, juryvoorzitter
Menno Feenstra deelde zater
dagavond mee dat niet toege
kend zouden worden: de Gré
Brouwenstijnprijs voor opera,
de Markus Herdinkprijs voor
oratorium, de Erna Spooren-
bergprijs voor opera en de le
prijs in de categorie lied. Niet
minder dan zeven finalisten in
de categorie lied. Zo'n finale,
verdeeld over middag en
avond, moet kennelijk propvol
gestopt worden, kwaliteit of
niet. Het is een goede zaak dat
die le prijs inderdaad niet
werd toegekend, geen van die
zeven toonde uitgesproken ta
lenten voor de moeilijke lied
kunst. De enige Nederlandse
finalist, de sopraan Margo van
de Laak, verdiende (en kreeg)
met de vertolking van de Ba-
dings-en Pijperliederen zeker
wel de Prijs Nederlandse Mu
ziek. De Elly Amelingprijs
ging naar de Duitse sopraan
Ursula Fiedler, teveel eer.
Jury en publiek bleken ver
rukt van de kleine Braziliaan
se tenor Reginaldo Pinheiro,
hij kreeg bij het lied de 2e
prijs. In een programma met
uitsluitend Duitse liederen
kweelde hij er lustig op los, dat
hij van Freundliche Vision
van Strauss geen snars begrijpt
deerde kennelijk niemand.
Christopheren Nomura had bij
de halve finale al zijn kruit
verschoten, het wilde zater
dagmiddag niet echt lukken.
In de categorie oratorium, met
Ralf Lukas als winnaar, ging
de 2e prijs naar de Poolse
countertenor Artur Stefano-
wicz. Het was al een blamage
voor de jury dat hij voor een
finaleplaats in aanmerking
kwam, laat staan dat die plaats
ook nog eens bekroond werd
met een prijs. Zijn voealiteit en
zijn muzikaliteit schoten ern
stig tekort. Bij de categorie
opera deed de jury een ver
standige keuze: geen prijs voor
de kille, onderkoelde Japanse
Akiko Nakajima die dacht de
ster van het concours te wor
den met uitsluitend en alleen
wat hoge tonen en geen prijs
voor de Amerikaanse counter
tenor Daniel Gundlach, die
nog veel, heel veel moet leren.
De 2e prijs was voor de Russi
sche Irina Ramishevskaya, die
in Den Bosch vorig jaar de
Herdinkprijs won en die nu
schitterde in Vivaldi en Rims
ki-Korsakov, maar intensiteit
miste in Mozart en Gluck. De
le prijs ging naar de Duitse
mezzosopraan Petra Lang die
het pleit won met de aria
.D'Amour l'ardente flamme'
uit La Damnation de Faust
van Berlioz. Op weg naar het
39ste concours verdient het
aanbeveling, dat de organisa
toren zich toch nog eens gaan
afvragen wat de zin is van een
zo'n overladen finale.
Wat zou het mooi zijn als jury
en publiek een programma
voorgeschoteld zouden krijgen
met vier of vijf vocalisten van
niveau die een programma
van bijvoorbeeld drie kwartier
zouden uitvoeren. De vocalis
ten zouden in een veelzijdig
geheel hun kwaliteiten kun
nen bewijzen, de jury zou zich
een afgerond oordeel kunnen
vormen en het publiek zou
uitvoerig het toekomstig talent
kunnen beluisteren. Het Voca
listenconcours zou aan gewicht
en (internationaal) aanzien
winnen. Het Brabants Orkest,
dirigent Jan Stulen, begeleid
de over het algemeen attent en
met begrip voor de nervositeit
van de kandidaten. Volstrekt
overbodig was het aandeel van
de .omroepster', zij vertelde
die bijzonderheden die ieder
een in zijn/haar programma
boekje kon lezen.
Matig acteren
nekt Tsjecbovs
'Platonov
Theaterfestival. De Truat: 'Platonov'
van Tajechov. Vertaling: Rezy Schu
macher, Tom Klein. Regie: Theu
Boermana. Decor: Guus van Geffen,
Remmelt van Kleef. Met Myranda
Jongeling, Rik Launspach, Anneke
Blok, Khaldoen El Mecky, Marieke
Heebink, Eelco Vellema e.a. Korzo,
31 augustus en 1 september, nog in
Monty Antwerpen, 8 en 9 septem-
Bezoekers kon uitrusten op ziekenhuisbedden.
Tony Ogden van de psychedelische groep 'World of Twist' in actie. foto's: corné sparidaens
Ein Abend In Wien. Tweedaagse
moderne muziekmarathon. Met o.a.
An Emotional Fish, Swell Dope, Last
Crack, Blur, Milltown Brothers,
Chapterhouse, Nine Inch Nails an
Carter T.U.S.M. Doelen, Rotterdam.
Zaterdag en gisteren.
De eerste aflevering van
'Ein Abend In Wien' was
een deels geslaagd evene
ment, dat volgend jaar
een vervolg verdient, zij
het dan zonder schoon
heidsfoutjes. De tweedaag
se marathon van moderne
muziek was, mede door de
aankleding van de Rotter
damse Doelen, een lusthof
voor de liefhebber, wiens
zintuigen werden geprik
keld, al was het voor het
oor soms een ware hel.
'Ein Abend In Wien' lijkt
vooral de kraamkamer van de
popmuziek te willen zijn. Dat
verklaart dan meteen de vele
witte doktersjassen, waarin het
personeel dit weekeinde rond
liep, en de hoeveelheid zieken
huisbedden waarop de bezoe
ker zijn vermoeide lichaam te
rusten kon leggen. Die aankle
ding, bijvoorbeeld ook in de
verplaatsbare eetkraampjes op
aangename wijze zichtbaar,
maakte de loop van zaal naar
zaal tot een onderhoudende
gebeurtenis, die 'Ein Abend In
Wien' uittilde boven een ge
woon festival voor nieuwe
muziek.
Lampenkappen
Maar al die randverschijnse
len, zoals de twaalf mannen
met lampenkappen die er
mede voor zorgden dat het ge
beuren een licht absurdistisch
tintje kreeg, bleken niet in
staat de armoede in de popmu
ziek te verhullen. Eigenlijk
bood 'Ein Abend In Wien' een
somber beeld van de huidige
stand van zaken. Na twee da
gen lijkt de enige conclusie dat
de populaire muziek de gren
zen van zijn mogelijkheden
heeft bereikt. Maar dat gelooft
natuurlijk niemand, zeker niet
omdat dit festijn toch een re
delijk eenzijdige keuze deed en
het vooral in de gitaargroepen
zocht.
Toch bloeiden op het podium
de jaren zestig als nooit tevo
ren tijdens deze marathon. En
het ergste was dat veel groe
pen geen enkele poging deden
hun inspiratiebron te verhul
len. Het aantal echte talenten
was bijna op een hand té tel
len. Ze dienden zich vooral op
zaterdagavond aan in de tot
Ballhaus omgetoverde Feest
zaal (alle zalen hadden Duitse
namen gekregen). Last Crack,
Blur, Milltown Brothers en het
contractloze Swell Dopa/Mag-
napop in de Trabanthalle zorg
den voor veel aangename
uren. Daarmee is niet gezegd
dat in de tot Heldenplatz om
gedoopte grote zaal geen inte
ressante dingen plaatsvonden,
maar zoals de Duitse naam ei
genlijk al zegt, ging het hier
om groepen die op het punt
staan het clubcircuit te verla
ten zoals An Emotional Fish
en The Wonder Stuff.
Podiumpresentatie
Opvallend was dat eigenlijk
geen groep gebruik maakte
van een uitgekiende podium
presentatie. Behalve een soms
te hard werkende rookmachi
ne waardoor de groep in de
mist verdween, zoals bij het
psychedelische World Of
Twist, was het vooral de mu
ziek die moest overtuigen. En
dan bleek dat er maar erg wei
nig echt goede zangers rondlo
pen. Een instrument vasthou
den leverde minder proble
men op dan een sprekende
stem dan wel een keel met de
juiste lengte stembanden. Dan
is het ook een verademing om
Last Crack aan het werk te
horen, hoewel Led Zeppelin
vaak om de hoek komt kijken
of Blur, die over een rauwe
muzikale ondergrond een Be-
atles-achtige samenzang zet en
heel veel hitpotentie in huis
heeft. Net als de Milltown Bro
thers overigens, die voor een
echt bomvol Ballhaus lieten
horen alles in zich verenigd te
hebben om nog met veel
mooie geluidsdragers te voor
schijn te komen.
Roken
Het was alsof de mensen het
roken dat er in een bepaalde
zaal goede muziek werd ge
maakt. Zo was er een massale
volksverhuizing van de op fol-
ky-leest geschoeide muziek
van The Wonder Stuff naar de
Milltown Brothers en zag het
niet onverdienstelijk musice
rende Chapterhouse zijn cliën
teel verdwijnen naar Carter
T.U.S.M. die pakkend, dans
baar materiaal bracht en als
een van de hoogtpunten van
zondagavond gold. In dat rijtje
past ook Nine Inch Nails, dat
evenals Carter in het Ballhaus
speelde. De groep was staal
hard en gedreven. Het absolu
te dieptepunt was Paradogs,
hoewel Black Francis ook
thuis had mogen blijven. Hij
kan zijn krachten beter geven
aan The Pixies. Een opvallen
de Nederlandse groep was
Charming Children, maar de
zondag stak muzikaal gezien
wat schraal af tegen de zater
dag. Het was alsof de groepen
elkaar vooral in volume wil
den overtreffen. Het begon
met World Of Twist, die zijn
klankenpalet van elektronica
en drums oorverdovend hard
het Heldenplatz instuurde.
Chapterhouse probeerde het
even later met straaljager
achtig klinkende gitaarpartij
en waarop op een Cure-ach-
tige wijze melodie-patronen
werden geweven.
Gesleuteld
Programmatisch zal er een
volgend keer behoorlijk
moeten worden gesleuteld,
want vooral op de tweede dag
vielen er (ook door te laat star
ten van optredens) en aantal
behoorlijke gaten. Gevolg was
dat het publiek zonder muziek
door het leven moest en dat
kan natuurlijk niet bij zo'n ge
beuren. Soms leek het alsof de
organisatie dit expres had ge
daan om een groep zo wat ex
tra aandacht te geven (je kon
immers nergens anders heen).
Of 'Ein Abend In Wien' een
tweede keer een succes wordt,
hangt af van de gezondheids
toestand van de popmuziek en
mogelijk nog wat andere za
ken zoals de financiering. Of
de 'doktoren' die dit weekein
de in de Doelen waren daarbij
de helpend hand kunnen bie
den, is de vraag. Voorlopig
kan het publiek zelf een oor
deel vellen over de gebeurte
nis, want de NOS-televisie
zendt 9 september een compi
latie uit.
Vijf uur Tsjechov zal voor
sommigen nog te weinig zijn,
diens jeugdstuk 'Platonov' was
mij iets te veel van het goede
in de oververhitte atmosfeer
van Korzo. Tsjechov schreef
het in 1881 en gaf het geen ti
tel. Het zou pas na zijn dood
worden opgevoerd, onder de
naam van het hoofdpersonage,
Platonov. De Trust, dat gezel
schap dat aan de Heiligeweg in
Amsterdam een voormalige
zwembad ombouwde tot thea
ter, speelt het en werd ermee
.geselecteerd voor het Theater
festival. In 'Platonov' komen
alle elementen van Tsjechovs
latere werk al voor. Het speelt
zich af in een plattelandsge
meenschap. Meer dan een do
zijn personages spelen er een
rol in, waaronder een dokter
aan de drank, een intelligente
dorpsonderwijzer, een berooi
de weduwe, enkele landgoe
deigenaren, een postbode en
enkele joden. Die laatsten zijn
onderwerp van rechtstreeks
racisme: de anderen spotten
met de spaarzaamheid van
hen, de student is behept met
echte piipekrul-bakkebaarden.
Er wordt weer teveel gedron
ken en men overstelpt elkaar
met botheden en platitudes;
we bevinden ons in een zeer
burgerlijk milieu, dat zich niet
uit de impasse kan bevrijden.
Tsjechov gunt Platonov de eer
zich daarover druk te maken.
Hij mag dan wel getrouwd zijn
met de vrome, lieve Sasja,
maar stoeit met de weduwe
Anna, haar schoondochter So
fia en de wetenschapper Mar-
ja. Dat kan niet anders dan
slecht aflopen en dat doet het
ook. Voordat het zover is,
heeft het publiek ruim drie
uur voor en anderhalf uur na
de pauze gekeken in de keu
ken van het Russische van het
begin van deze eeuw. Regis
seur Boermans neemt de tijd
en geeft alle wendingen en
grillen van de plot de ruimte.
Dat is prima om de lamlendig
heid van deze mensen te voe
len. Ze kondigen aan nog één
woord te willen zeggen en
spreken weer tien minuten.
Dat geeft oog voor het detail
en dan valt op dat ondanks
alle Russische ambiance er
nogal wat anachronismen in
de voorstelling zitten. De meu
beltjes en de kleding zouden
kunnen kloppen. De negen
tiende eeuwse mopperaars be
schikken echter wel over pols
horloges! Zou je bij zo'n mara
thon-voorstelling nog be
nieuwd kunnen raken naar de
afloop of gefascineerd worden
door de eenheid van acteerni-
veau, dan is er alle reden ge
weest, deze voorstelling te kie
zen voor het Theaterfestival.
«U hoort het al, mij kon Plato
nov niet charmeren. Dat
kwam door de wisselende ac
teerprestaties: Eelco Vellema's
Platonov goed tegenover veel
zwakkere rollen van bijvoor
beeld Anneke Blok als Sofia.
