„Ik loop de tocht uit,al moet ik op mijn knieën
LEIDEN OMGEVING
CeidóeSomq/nl
HU Binnenhol
ila
Joke Daleman uit Rijpwetering en Marianne Snijers uit Leiden lopen de vierdaagse uit,
al moeten ze op hun knieën.
BLOED, ZWEET EN BLAREN BU NIJMEEGSE VIERDAAGSE
ELST/LEIDEN De 75e
Nijmeegse vierdaagse is
gisterochtènd met prach
tig wandelweer van start
gegaan. Zeker 38.000 lo
pers uit alle hoeken van
de wereld passeerden gis
termorgen de Valburgse-
weg in Eist. Ook sportie-
velingen uit Leiden en
omgeving hebben de vier-
daagsekoorts te pakken.
Ze moeten en zullen ver
der, blaren of niet, en het
publiek helpt je er wel
weer bovenop als je op je
tandvlees loopt, in sommi
ge gevallen bijna letter
lijk.
„We zullen de rit uitlopen. Al
moeten we op onze knieën of
op stompies!" Joke Daleman
uit Rijpwetering en Marianne
Snijers uit Leiden zijn na de
eerste twintig kilometer nog
strijdlustig en vol goede moed.
Nog wel, maar ze hebben nog
160 kilometer voor de boeg
voordat ze feestelijk worden
ingehuldigd in Nijmegen. Deze
tocht is de vuurdoop voor het
tweetal. „Al jaren hebben we
dit gewild", vertelt Marianne
enthousiast. „Eindelijk komt
het er eens van". De tocht is
volgens de twee leuk, gezellig,
enig en schitterend. Van bla
ren hebben ze „nog nooit ge
hoord". Ze hebben er ook een
goede remedie tegen gevon
den. „Ik heb daarnet nog heer
lijk met mijn benen omhoog
tegen een boom aan gelegen",
geniet Joke nog even na.
Kick
„Het is net een virus: als je het
eenmaal te pakken hebt, laat
het je nooit meer los". Gouwe
naar Wilco Koster kan het we
ten: hij loopt dit jaar voor de
vijfde keer mee. Hij is bruin
verbrand en kwam eergisteren
pas terug uit Frankrijk. „Je
stemt je hele vakantie erop af.
Normaal ga ik eerst lopen en
daarna pas op vakantie, nu
heb ik het omgedraaid". Maar
ook al is 'ie net terug uit
Frankrijk met een tint waar
de meeste lopers jaloers op zul
len zijn, hij vond nog net tijd
om zijn trouwe stappers, zijn
gympen, te laten verzolen. „Ze
hebben al twee Vierdaagsen
gelopen. Dit wordt de derde
keer". Drie keer tweehonderd
kilometer wandelen, wat is
daar nou leuk aan „Het is de
kick van het uitlopen".
De meesten lopen de vijftig ki
lometer. Zo ook Ger van der
Berg uit Leiderdorp en Jelle
Leistra uit Delft, beide gesto
ken in originele PTT-trai-
ningspakken, met PTT-zon-
neklep en PTT-rugzak. Niet
minder dan 1100 Nederlandse
en Britse PTT-ers lopen mee.
En het is allemaal keurig gere
geld: het tenue, slaapplaatsen,
ontbijt en verzorging. PTT
heeft het dit jaar dik voor el
kaar. Jelle Leistra is een ras
echte PTT-besteller: „Ik loop
sowieso al veel tijdens mijn
werk dus getraind ben ik al".
Zoals veel anderen ging hem
het opstaan gistermorgen
moeilijk, heel moeilijk af: „We
slapen met een paar honderd
PTT-ers in een grote tent. Ge
loof dan maar gerust dat van
slapen weinig komt", grijnst
hij breeduit. „Dan ben ik blij
dat ik gewoon in een tentje op
een camping sta", kaatst zijn
collega-loper Van den Berg,
die niet tot het PTT-corps be
hoort. „Al moet ik ook toege
ven dat het tijdstip van op
staan voor een normaal mens
asociaal vroeg is".
Door het enorme aantal deel
nemers, meer dan 38.000, zag
de organisatie zich gedwongen
de vaste starttijden voor de lo
pers te laten vallen, wat een
zeer rommelige start oplever
de: „De eerste twintig kilome
ter was het schuifelen".
Kruisje
Zoals ieder jaar lopen veel mi
litairen mee, Amerikanen, De
nen, Duitsers, Engelsen („very
British indeed"). Eentje loopt
er niet keurig in het gelid, en
houdt er ook niet zingend de
moed in: beroepsmilitair Al-
bert de Ridder uit Roelof-
arendsveen, die de tocht alleen
met zijn vrouw Corrie aflegt.
Albert loopt voor de zevende
en Corrie voor de vijfde keer.
Hij mocht kiezen: of 50 kilo
meter lopen om voor het fel
begeerde vierdaagse-kruisje in
aanmerking te komen of 40
kilometer lopen en dan 10 kilo
gewicht meeslepen. Albert gaf
de voorkeur aan het eerste, zo
dat hij met zijn vrouw kon lo
pen.
„Ieder jaar zeggen we weer:
we doen het niet meer", ver
telt het echtpaar De Ridder.
„Maar als je eenmaal die vier-
daagsekoort hebt, en het weer
voorjaar wordt, dat gaat je
bloed toch weer kriebelen".
Afzien
Afzien, daar gaat het om in de
vierdaagse, en het liefst met
z'n allen. Want dan wordt pas
duidelijk wat je aan anderen
hebt, is de overtuiging van
Christa van Buren uit Leiden.
Voor Christa is dit de tiende
Vierdaagse, terwijl ze onlangs
ook de Apeldoornse zesdaagse
heeft meegelopen. „Maar die is
minder gezellig. De sfeer is
hier veel beter". Ze kijkt eens
Jacqueline Goossens, Roel van
nog meer afzien: dan zou het pj
om zich heen en constateert
bijna tot haar spijt dat nog nie
mand echt afziet. Want heus:
hoe meer mensen stuk zitten,
hoe meer de lopers zich ver
broederen. Daar kan Christa
van meepraten: „Als je hier
stuk zit, pept iedereen je op,
degene die meelopen, de men
sen langs de kant. Dan zijh we
opeens allemaal broeders en
zusters".
Ook Hans Struijk uit Leiden
heeft daar voldoende ervaring
in. Dit jaar is het voor hem de
achtste keer maar zijn tweede
Vierdaagse, na een 'stilte' van
vier jaar in 1982 verlopen,
staat hem nog levendig voor
ogen: „Ik kwam toen al op de
eerste dag meer dood dan le
vend bij de Rode Kruistent.
Toen ik mijn schoenen uit
deed, was het voor de arts
meteen duidelijk dat ik geen
meter meer zou lopen. Ja,
dacht ik: bekijk het maar, ik
loop Nijmegen binnen. Mijn
voeten waren één bloederige
massa en bovendien had ik
ook nog mijn enkel verzwikt.
Maar goed: de blaren werden
doorgeprikt, mijn enkel werd
ingetaped maar nog zag ik het
niet helemaal zitten. Toen was
er zo'n oude doorzetter, die op
een veldbed naast mij lag: loop
jij maar lekker met mij mee,
zei 'ie, dan ga ik een paar me
ter voor je uit, wacht op je,
drink ondertussen een pilsje
en dan lopen we weer verder.
voor de dertiende keer mee.
„In 1946 was het voor mij de
eerste keer. In vergelijking
met nu was het lopen toen nog
echt zwaar. Je liep over stille
landwegen waar grind lag, of
op zinderende, zomerse dagen
over pas geteerde wegen. Je
voelde hoe het teer onder je
schoenen wegsmolt, hoe je
echt aan het wegdek vastplak
te. Nee, in die jaren was het
werkelijk afzien, hoewel de
vierdaagse op zichzelf gewoon
zwaar is. Velen hebben het
moeilijk op de stille stukken,
maar zodra ze de muziek en
het publiek horen, weten de
meesten de rug nog wel te
rechten en fier de stad binnen
te lopen".
Eenzaamheid
Herman Boskamp uit Katwijk
aan Zee loopt in zijn eentje.
Een kopje koffie gaat er wel in
nadat hij om vier uur al was
begonnen met zijn tocht. „Het
was wel moeilijk om weg te
komen", vertelt hij. „Ik heb
een half uur in de rij gestaan".
Last van eenzaamheid heeft
de Katwijker niet. „Ik loop de
vierdaagse nu voor de elfde
keer. Je leert toch steeds weer
mensen kennen. Kijk die man
ken ik ook, die loopt al meer
dan 40 keer mee", zegt Her
man terwijl hij naar Jan
Woordes kijkt. Voor het eerst
overnacht hij in het in Nijme
gen gelegen Albertinumkloos-
ter, een dominicanenklooster.
„Het is daar heerlijk rustig en
dichtbij het startpunt. Wat wil
je nog meer?"
Als de jonge en de oude staan
ze naast elkaar: Jan Woordes
uit Alphen, die dit jaar zijn 46-
ste start maakt, en 44 Nijmeeg
se Vierdaagsen uitliep. Naast
hem Gerrit Wit uit Leimui-
den, voor wie deze voettocht
door de omgeving van Nijme
gen zijn vuurdoop is. „Het erg
ste was vanmorgen het vroeg
opstaan: ik was om half drie 's
morgens al op, en startte pas
om half vijf. Ik ben dat niet
gewend, ik had twee uur no
dig om wakker te worden".
Hij zal per dag 50 kilometer
onder zich voorbij zien glijden.
Voor de Vierdaagse heeft hij
zo'n zeshonderd kilometer ge
traind. „Ik loop ook wel halve
en hele marathons. Maar dit
lopen is toch heel anders dan
hardlopen".
„We hebben hetzelfde tempo",
vertelt de lachende Stompwij-
ker Gerard van den Bosch.
„Alleen als ik een paard in de
wei zie, wil ik nog wel eens af
zakken. Maar dan spoort ze
mij weer aan om door te lo
pen". Voor de tweede keer
loopt Gerard de tocht met zijn
vrouw Lies. Ze hebben er wel
al zo'n 600 kilometer oëfenen
opzitten. De Stompwijkers zijn
lid van de landelijke vereni
ging De Volharding. Dat is een
vereniging die alleen voor de
Nijmeegse vierdaagse bestaat.
Met de 55 mensen die bij de
vereniging zijn aangesloten,
overnachten ze tijdens de vier
daagse in een school.
Terras
Robert Bannink uit Leiden
weet niet hoe snel hij zijn lin
kerschoen uit moet trekken
als hij even kan zitten. „Vorig
jaar was dit de boosdoener",
verklaart hij het niet kunfyi
volbrengen van zijn vc
tocht. Hij heeft zich dan
dit keer voorgenomen om
dere twee uur even een
tier te rusten. Zijn maat,
Leidenaar Hans Schipp
loopt 50 kilometer per
„vanwege de uitdaging,
het is niet echt leuk ho{t
geeft hij toe. Van één dinj
het tweetal overtuigd:
jaar halen we het kruisje,
gend jaar zitten we op een
leeli
■reen
aaid
1 lisbla
rijk
ijvel
slei pi
Het moge duidelijk zijn dateek
Nijmeegse Vierdaagse memm
tot elkaar brengt. Terwijl
nique Schotmeijer en Ka
Rademaker, beide uit Lei(
genieten van verse koffie
ze uw verslaggeefster te
staan, herkennen ze plotse
een paar stadsgenotes. „I
Jou ken ik!", lacht ze ali
Henrike de Vries ontwi
met haar vriendin Conny
Munster, ook uit de
stad. Vrijwel onmiddellijk
spint zich een hartelijk
sprek waar de vonken
vliegen. Het ontlokt een
duidelijk niet-Leidse
wezige de opmerking dat
echte Leidse zo te horen n
blaren kan krijgen, hoogui
d'r tong". Geschater vult
bus.
Oude vrienden uit alle la
delen treffen elkaar in Els
een zekere Quirine steekt
hoofd even om de deur:
ik de groeten doen aan
ouders, de heer en
Van der Salm uit W
Ze lezen de Leidse
Pap, mam, alles is goed, ik
geen blaren. Nou dag!"
den Berg en Christa van Buuren uit Noordwijk en Leiden wilden
as echt gezellig worden.
Wat denk je Bij aankomst
was hij zo dronken als een tor
maar ik had wel de finish ge
haald".
Fier
Voor sommige mensen is het
een verslaving, ze komen er
nooit meer vanaf, ze moeten
er elk jaar aan meedoen. An
deren lopen in hun jonge jaren
mee, laten vervolgens een gat
van vele jaren vallen om de
draad later weer op te pakken,
om het simpele feit dat ze de
gezelligheid, de sfeer en de
sportiviteit missen. Leidenaar
Aad van der Houwen is daar
van een sprekend voorbeeld.
Hij loopt de Vierdaagse nu
Herman Boskamp uit Katwijk, Gerrit Wit uit Leimuiden en Jan Woordes uit Alphen hebben
ritme al weer goed te pakken. Om negen uur hebben zij er al ruim 20 kilometer op zitten.
Corrie en Albert de Ridder uit Roelofarendsveen hebben de vier-daagsekoorts te pakken.
Leidenaar Aad van der Houwen (geheel links) liep in 1946 zijn eerste Vierdaagse, deed dat drie jaar lang en stopte er toen
In 1987 kreeg hij heimwee en schreef zich weer in: dit wordt zijn dertiende start.
Gerard en Lies van den Bosch uit Stompwijk hebben hetzelfde tempo. „Alleen als ik een
paard in de wei zie, wil ik nog wel eens afzakken", erkent Gerard.
FOTO'S: STEPHEN EVENHUIS
WOENSDAG 17 JULI 1991
we
het
Robert Bannink en Hans Schippers uit Leiden: „Dit jaar halen
jaar zitten we op het terras".
