{at Adderley: terug in de tijd
Sea Jazz zet licht op tiener en bejaardenhuis
Robert Cray: „Spelen op het
North Sea Jazz is een eer"
QeidóaOowumt
in Basinger zingt beter
Verbijsterende mislukking
-[ST/RTV
VRIJDAG 12 JULI 1991 PAGINA 13
HOT TO HANDLE'
DIO:'Too hot to handle' met Kim Basinger en Alec Baldwin. Regie:
verhalen hadden al duidelijk gemaakt dat 'Too hot to
in moeilijkheden was. De acteurs Kim Basinger en Alec
gingen hun filmliefde ook in de praktijk brengen, ver-
voortdurend naar hun kleedkamers, wilden de camera-
vangen en kregen ruzie met scenarioschrijver Neil Si-
t budget steeg er door van vijftien tot vijfentwintig mil
'Too hot to handle' (re-make van een film met Jane
uit 1959) is een dun verhaaltje over een vlinderachti-
rR clubzangeres die trouwt met een miljonair-playboy. Het
0 vindt onder bedreiging met een pistool plaats, wordt
'3' erd, maar het tweetal blijft tot elkaar aangetrokken.
d€i en trouwen zijn schering en inslag. Kim Basingers bes-
staat op de geluidsband, waar ze met verve Michelle
(The fabulous Baker boys) als zangeres concurrentie
Stan Getz is te horen in een van z'n laatste studio-op-
EUROCINEMA ALPHEN LIDO/STU-
DO LEIDEN: 'Hudson Hawk' met
Bruce Willis, Danny Aiello en Andie
McDowell. Regie: Michael Lehman.
"HUDSON HAWK'
'Hudson Hawk' geeft je voort
durend een gevoel van verbij
stering: hoe kan je zoveel geld
en talent tegen het witte doek
aansmijten en er zo bar weinig
mee bereiken?
Bruce Willis speelt de meester
dief en geveltoerist Eddie
Hawkins, beter bekend als
Hudson Hawk, die na tien jaar
gevangenis vrijkomt en met
een onder druk wordt gezet
om opnieuw het dievenpad op
te gaan. Nu in opdracht van
een rijk en waanzinnig echt
paar dat de wereldmaatschap
pij wil veroveren via door Le
onardo da Vinei ooit verwekte
krachten. Hawk moet drie ob
jecten van de hand van Re-
naissance-meester stelen: het
model van een paard dat be
kend staat als de Sforza, da
Vinci's schetsboek de Codex
genaamd en zijn model van de
voorloper van de helicopter.
Hebben ze eenmaal die drie
zaken, dan hebben ze ook de
mgoelijkheid om als moderne
alchemisten goud te maken.
Én die wereldheerschappij.
Het is Spielberg-materiaal in
wording, dat onderweg echter
in elkaar zakt als een pudding.
Het gegeven is van de ster
Bruce Willis zelf die de leukste
thuis speelt en er zogenaamde
'wise cracks' uitgooit die je
kippevel van ellende bezor
gen. Scenarioschrijvers Steven
de Souza en Daniel Waters lij
ken gillend van plezier de ene
onwaarschijnlijkheid op de an
dere gestapeld te hebben, laten
het verhaal stuiteren en sprin
gen, parodiëren James Bond
en houden brokken over. Hal
verwege weet je al niet meer
wét er waar aan de hand is, al
leen dat er een verknipte CIA-
agent bezig is (James Coburn
die z'n grote gebit blootlacht)
en een agente van het Vati-
caan (Andie MacDowell). Je
weet alleen dat het walgelijk
vulgair is, voortdurend de
plank misslaat en dat je met
wat al dat visuele geweld ge
kost heeft een hele hoop moois
had kunnen doen.
'TEENAGE MUTANT NINJA TURTLES 2'
Turtles doen iets voor het milieu
LIDO/STUDIO:: 'Teenage Mutant Ninja Turtle 2: The Secret of Ooze*. Met
Paige Turco en David Warner. Regie: Michael Pressman.
Het gebeuren rond de 'Teenage Mutant Ninja Turtles' heeft
meer van een oefening in marketing dan van film. Eerst was er
de strip, toen de tv-tekenfilm en zo'n 650 Turtle-produkten:
T-shirts, een Nintendo-spel, speelgoed, potloden en vlakgomme-
tjes, noem maar op. Geen filmstudio wilde destijds aan de speel
film-versie, maar het werd wel de meest succesvolle onafhanke
lijke produktie ooit gemaakt (135 miljoen dollar in Amerika al
leen). Dus moest nummer 2 er van komen. Het meest positieve
dat er over te zeggen valt is dat het iets minder agressief van
toon is dan nummer 1 en dat het (een beetje) om het milieu gaat.
Verder is het weer evenveel Ninja-gevechten en pizza-gevreet
van de schildpadden Michelangelo, Donatello, Raphael en Leo
nardo. David Warner is nieuw in het verhaal als een weten-
schapper-in-moeilijkheden. Het échte werk komt weer uit de
stal van wijlen Jim Hensons 'Creature Shop', waar men de 'turt
les' ieder z'n eigen bewegingspatroon en 'karakter' gaf.
BJ.
Robert Cray (links) slaat enthousiast zijn handen op de schouders van John Lee Hooker. Hij over
handigde hem gisteravond een gouden plaat voor Hookers album 'The Healer'waarvan 500.000
exemplaren zijn verkocht.
McGriff op het hammond-or
gel zijn parels op de North Sea
Jazz-kroon. Toch zal menigeen
zich het kwartet herinneren
als een uiterst blijmoedig vier
tal. Hoewel de zanger zijn hart
uitstort en op passionele wijze
de ellende beschrijft die zijn
liefdesleven kenmerkt, heb
ben die teksten toch iets zon
nigs. Misschien komt het door
het weer, misschien door de
muziek. Die echte tranentrek
kers zijn er wel bij Robert
Cray. Deze Amerikaanse
blueszanger laat zijn gitaar
janken als een ontroostbaar
kind terwijl hij zijn herkenba
re en soepele stemgeluid om
de noten buigt.
Topvorm
Hartverscheurende blues vul
len de goed bezette hal, waar
maar weinig mensen kunnen
blijven stilstaan. Maar de
groep is dan ook in topvorm,
The Memphis Horns klinken
hoekig en strak en de soli die
Cray en gitarist Tim Kaihatsu
afleveren zijn heel gevoelig.
Tijd voor een eerste drankje
om het zweet van de laatste
zonnestralen weg te spoelen.
Dat blijkt wat moeilijk als nog
precies vijfendertig cent in
mijn broekzak rest. Dus waren
gisteravond vage kennissen,
vrienden en mensen wiens ge
zicht maar enigszins bekend
leek, plotseling mijn beste
vrienden. En dan blijkt dat je
van zo'n luttel bedrag gemak-
Acket bedankt,
namens al die stu
die zich (helaas)
kunnen ver-
wel met
hebben kun-
van alles
in
afspeelde. En
niet niks. Mis
was het voor de
jazz-liefhebber niet
>solute neusje van de
maar het kwam
in de buurt,
programma met
Metheny Group,
Cray Band,
Hancock-Way-
Quartet en die
blaaspartijen van
of Power.
in de avond lijkt het
scheidingswand tus-
en straat helemaal niet
Eén jongen gaat in elk
op in het snelle vin
van gitarist Pat Me-
zich al dansend
maakt van
afspeelt en
zichzelf) op de witte
waarvoor hij staat pro-
Nou ja, met een beetje
moet dat lukken.
Pat Metheny, die
concert ziek afdruipt,
zo als het Jimmy
Quartet. Vooral de
toetsenpartijen van
Lighthouse Alle Stars liet het publiek weer genieten van Westcoast jazz.
foto's: sacha pieterse
kelijk kunt drinken, zelfs nog
geld overhoudt.
In een behoorlijk lege PWA-
zaal speelt Benny Carter's
Swing America. Hoewel ge
voelig is het net alsof het be
jaardenhuis op het podium
staat. En daarmee vormen
deze oudjes een schril contrast
(ook muzikaal) met het Art
Porter Quartet. Wijzend op
zijn bassist laat Porter een en
thousiaste menigte weten: „We
hebben aan zijn moeder
moeten vragen of hij met ons
mee mocht. Deze tiener heeft
namelijk net school-examen
gedaan".
Opgewonden
Art Porter blijkt een opgewon
den standje te zijn, die z'n hele
lichaam continu op de muziek
laat meebewegen. Hij blaast
zichzelf in het zweet, terwijl
zijn musici met hun felle spel
bijna letterlijk het hout uit de
vloer spelen. Hoe bedoel je rit
misch? Dat is bij Marva
Wright en haar octet even an
ders. Zij kiest voor dampende
blues die ze weliswaar door
leefd zingt, maar die nauwe
lijks opvallen omdat ieders
aandacht uitgaat naar wat ze
aan heeft. Ze heeft veel weg
van een glitterkoningin die te
dik is om echt sexy te zijn,
maar ondertussen toch heup
wiegend pogingen onderneemt
om met haar te grote zakdoek
het zweet van een mannen-
hoofd te deppen.
The Gloria Gaynor Experien
ce blijkt om half twaalf
's nachts een echte ervaring te
zijn. Terwijl Den Haag voor de
tweede keer sinds korte tijd
wordt getrakteerd op een fikse
omweersbui verdeelt Gaynor,
die nog altijd over een dijk
van een stem beschikt, haar
tijd tussen preken en zingen.
„Hij komt al zijn beloftes na"
en „hij is het antwoord op alle
problemen", laat ze een bom
vol Tuinpaviljoen weten,
draagt de ballade 'My precious
one' op aan Jezus en krijgt de
zaal zover het nummer 'Amen'
met haar mee te zingen. Het
optreden, waarbij het achter
grondkoortje opvallend lekker
zingt, staat als een huis. In de
Statenhal zijn dan inmiddels
"Herbie Hancock, Wayne Shor
ter, Stanley Clarke en Omar
Hakim aangetreden om voor
een hoogtepunt uit de eerste
dag North Sea Jazz Festival te
zorgen. Als Den Haag nog op
gewarmd moest worden, dan
gebeurt dat met dit viertal.
Elke toon, elke contradictie in
samenspel klinkt zo warm, zo
vrij en tegelijkertijd zo bestu
deert dat een volmaakt con
cert binnen handbereik ligt.
Het wordt een explosie van
gevoel, waar even later de To
wer Of Power ondanks de
hoge kwaliteit, niet bij in de
buurt kan komen.
Nat Adderley
speelt jazz uit de
jaren vijftig en
zestig, alsof er
niets gebeurd is.
streken. Er is nog niet zo'n
druk op de ketel. Hoewel, de
trap op naar boven en je komt
in een stamp- en stampvolle
Rembrandtzaal waar het Nat
Adderley Quintet speelt. Wéér
een aantal helden uit de tijd
dat jij je eerste langspelers
kocht: Adderley zelf (60), de
trompet spelende broer van de
onvergetelijke Cannonball Ad
derley. Bassist Walter Booker,
drummer Jimmy Cobb, elk
een paar jaar ouder. Op hoe
veel platen heb je ze niet
staan? Het concert wordt een
reis terug in de tijd. Niet nos
talgisch, niet sentimenteel.
Maar gewoon: alsof er niets
gebeurd is. Dit is de jazz van
de jaren vijftig, zestig. De im
provisaties zijn vrijer, er zitten
meer scherpe kantjes aan,
maar het swingt, is inventief,
heeft 'soul' en lawines van
energie. Adderley heeft een
jongere saxofonist, Vincent
Herring. Herrig weet wat 'op
het publiek spelen' is, en
bouwt de spanning in zijn so
lo's op tot bijna ontoelaatbaar
voltage. „Dit was 'Almost al
ways', een prachtig nummer
van Herring zelf" vertelt Ad
derley. „Maar het volgende
nummer is nog prachtiger,
want dat is van mij. Ik heb er
de beste herinneringen aan,
want het heeft me 't meeste
geld opgebracht". Het wordt
'Worksong'. En het knalt.
Rubalca
Kom, we moeten verder. Te
rug naar nu. In de Mondriaan-
zaal - met een Pacific/Atlantic
Jazz Night - speelt de Cubaan
se pianist Gonzalo Rubalca en
zijn kwi-ntet. In 1985 was hij
voor het eerst buiten zijn ge
boorteland, op het North Sea.
Ik heb hem toen gemist, in
haalmanoeuvre dus. Rubalca-
ba blijkt een prachtig techni
cus, een pianist met een enor
me controle qlie lyrisch kan
zijn, de ritmes van zijn land
onder de knie heeft en een op
vallend spel speelt met-de tra
ditie. Bij 'evergreens' als 'Besa-
me Mucho' waarvan hij een
complete Cuban Rhapsody
-naakt, bij 'Smoke gets in your
eyes'. Het is een spel, bijna een
gevecht met het 'monster' van
de traditie dat steeds z'n kop
boven water steekt, maar weer
onder geduwd wordt door op
vallende rubato's, percussie
momenten, veranderende rit-
me's en ver weg voerende im
provisaties. Een heerlijk con
cert. We zijn er weer. Op weg
naar North Sea-dag nummer
twee.
Robert Gray: ,,lk heb het gevoel dat ik er nu eindelijk ook echt bij hoor". foto: sacha pieterse
DEN HAAG Robert
Cray maakt een vermoei
de 'indruk. En dat heeft
niet direct te maken met
het succesvolle optreden
in de Statenhal van het
Nederlands Congresge
bouw in Den Haag, dat de
Amerikaanse bluesgitarist
en zanger net achter de
rug heeft. De reden is het
strakke tourschema dat
hem sinds oktober vorig
jaar onder het licht van de
schijnwerpers houdt. ,,Ik
ging vannacht om drie
uur slapen, maar moest
vanmorgen om zeven uur
weer mijn bed uit, anders
waren we nooit op tijd op
het North Sea Jazz Festi
val geweest", laat hij in
een bloedhete keet achter
het podium weten.
„En dit optreden wilde ik ab
soluut niet missen, want het
North Sea Jazz Festival is het
allerbeste ter wereld. Daar
voor hoef je mij niet op mijn
woord te geloven, méar slechts
de posters te bekijken die hier
in deze cabine hangen. Die
aanplakbiljetten zeggen ge
noeg".
„Spelen op het North Sea Jazz
is een eer. En dan te bedenken
dat ik hiervoor ben uitgeno
digd. Je zult wel begrijpen hoe
ik mij voel, vooral ook omdat
ik een bewonderaar ben van
de meeste artiesten die hier
optreden. Ik heb het gevoel
dat ik er nu eindelijk ook echt
bij hoor. Want zo is het wel
een beetje: eerst op het North
Sea Jazz Festival spelen en
dan sterven. Als het aan mij
ligt kom ik elk jaar met de
groep terug. Ik moet toch eens
informeren hoe andere musici
dat lukt, want ik heb begrepen
dat er artiesten optreden die
hier al eerder waren".
„Zelf op het festijn rondkij
ken, zit er dit jaar helaas niet
in. Ik ben echt te moe om op
mijn benen te staan, (gitarist
Tim Kaihatsu vertrok kort na
het einde van het concert ge
wapend met fototoestel in de
massa). Vanmiddag in het ho
tel heb ik nog geprobeerd wat
te slapen, maar dat is niet ge
lukt. Het was zo bloedheet. Ik
had graag wat gospel-concer
ten willen bijwonen en ik ben
een grote fan van het Jimmy
McGriff Quartet".
John Lee Hooker
Een half uur later sleept Ro
bert Cray zich naar de North
Sea Club, waar hij aan een
breed glimlachende en grap
pende John Lee Hooker een
gouden plaat uitreikt voor de
verkoop van 500.000 exempla
ren van diens geluidsdrager
'The Healer'. En dan gaat hij
terug naar het hotel, want
vanavond wacht Kopenhagen,
het laatste optreden in zijn
twee weken durende Europese
concertreeks. „En daar wil ik
mij net zo geven als ik van
avond heb gedaan in deze hal.
Want uiteindelijk is het stre
ven van elk concert een unie
ke gebeurtenis te maken".
diat bijna eng wor-
aar wanneer je het
Sea Jazz Festival
zestiende keer
stapt en opnieuw
i:jd aangaat met de
4 van grote namen,
itje weer wie er alle-
iet meer zijn. En je
rt de laatste groten
jazz leerden genie
eens te beluiste-
ook zij er ook
eer zijn.
arige Clark Terry, de
et de 'geknikte toon',
lington-sideman, later
an een eigen flitsende
d, de man die ooit tij-
in concert met Oscar
iesi zijn trompet aan het
en begon te mumme-
umbles', het werd een
teravond stond hij bij
Port Jazz Festival All
en zo te horen wat laat
;brachte combinatie
eiding van impresario
nist George Wein. Clark
- als altijd in het smet-
'it blijkt oud gewor-
ij blaast z'n solo's zit-
Ook de pianist Barry Harris was van de partij
tefld, heeft nog wel een mooie
toon, maar mist de soepelheid
van weleer in z'n improvisa
ties. Mag het, een man van ze
ventig? Natuurlijk mag het,
maar je beseft alleen weer
eens hoe kwetsbaar de mooie
dingen van deze wereld zijn.
Straks hebben we alleen nog
een plaat en als de CD's nog
meer oprukken, kunnen we
die niet meer draaien. Clark
Terry speelt met Warren Va-
che, als vanouds honingzoet
van toon, een wat misplaatste
Lew Tabackin die vooral ly
risch wordt op de fluit en een
opvallend muzikale gitarist
Howard Alden, bereid zich op
te offeren aan het geheel.
Stampvol
Het is nog niet topdruk op het
North Sea en stiekem sorry
Paul Acket vind je dat niet
erg. De benedenzaal (Jan
Steenzaal) heeft nog iets van
zomaar een jazzclub op zomaar
een plek, waar een aantal
Amerikaanse musici is neerge-
