musicus praat je
;een oordoppen aan"
Franz Kaf ka is
terug in Praag
Pianist Malcolm Frager overleden
>t Zeist
lont
[agisch
ïalisten
Holland Festival in teken
culturen langs Zijderoute
JNST
Ceidóc Qowuvnt
ZATERDAG 22 JUNI 1991 PAGINA 11
list Malcolm Frager.
PITSSFIELD De Amerikaan
se concert-pianist Malcolm Fra
ger is donderdag in een zieken
huis in Pittsfield in Massachus-
sets overleden. Hij werd 56 jaar.
Frager trad regelmatig in ons land
op, onder meer in Den Haag, zowel
met recitals (meerdere keren in Dili-
gentia) als in pianoconcerten met or
kesten, zoals met het Residentie Or
kest. De kritieken over die concerten
waren vrijwel eensluidend enthou
siast en roemden zijn wervelende,
soepele spel. Daarnaast werd zijn
veelzijdigheid geprezen.
Frager was een van de weinigen die
zowel het intieme karakter en de
halftinten van een Schumann, als de
virtuositeit van de laat negentiende-
eeuwse componisten kon weergeven,
of de kracht van componisten als
Bartok en Prokovjev. De menigmaal
onderscheiden pianist was in Europa
echter vooral geliefd vanwege zijn
Mozart- en Beethoven-vertolkingen.
De in St. Louis geboren Frager begon
op zijn vierde met pianospelen. Hij
was zes hij zijn eerste recital gaf en
tien toen hij debuteerde met de St.
Louis Symphony. Op zijn veertiende
ging hij naar New York voor lessen
van Carl Friedberg, zelf een leerling
van Brahms en Clara Schumann.
Zijn grote doorbraak kwam in 1960,
nadat hij zowel het befaamde Konin
gin Elisabeth concours had gewonnen
als het in Amerika gerenommeerde
Leventrit-concours.
Frager stelde zich op het standpunt
dat techniek puur een middel was om
muziek over te brengen. „Vaak ont
moet men musici die eerst een werk
technisch leren en dan pas de inhe
rente kwaliteiten beschouwen. Maar
als men eerst de kwaliteiten bestu
deert die in de muziek opgesloten lig
gen, komt de techniek ook veel ge
makkelijker", zo zei hij ooit.
Frager had er een hobby van ge
maakt onontdekte of originele manu
scripten op te sporen en uit te voeren.
Zo speelde hij vaak als eerste onbe
kende werken van componisten als
Schumann, Haydn en Mozart.
Grand Prix Biarritz
voor Toonder Studio's
BIARRITZ De bedrijfsfilm 'Con
trast' van Toonder Studio's is op
het European Festival of Corporate
Image in Biarritz bekroond met de
Grand Prix.
De film werd geregisseerd door
Pieter-Rim de Kroon. Hij maakte
hem in opdracht van IBM-Neder-
land. 'Contrast' is een commentaar
loze film over mensen en compu
ters.
Het videoprogramma 'Twistge
sprek' werd onderscheiden met de
extra jury-prijs, de 'Dolphin'.
'Twistgesprek' werd in opdracht
van NMB Postbank Groep gemaakt
door Majoor Beishuizen en gaat
over innovatie.
tKESTLEDEN LOPEN GROTE KANS OP GEHOORBESCHADIGING
orkestmusici zijn in gevaar. Dat concludeert de
jfsarts van het Residentie Orkest, Olav van Hees, in een
rzoek waarop hij onlangs promoveerde. Voor zijn onder-
raadpleegde Van Hees alle bedrijfsartsen van orkesten
'derland. De Haagse bedrijfsarts stelt dat gehoorbescha-
gen bij orkestmusici eerder regel dan uitzondering zijn.
ijfsarts Peter Tiehatten van de GGD, die de orkestleden
forum in Enschede 'onder zijn hoede' heeft, reageert in
ind artikel op de door zijn collega aangekaarte proble-
;k. „Het verlies treedt voornamelijk op in de hoge to-
|het is niet zo dat musici stokdoof zijn".
Incisca muller
HAAG /ENSCHEDE
Vat Van Hees heeft
is de normen die
|n in de industrie toe-
op orkestmusici,
jzie je dat het geluid
orkestmusici aan
aan boven het ni-
I uitkomt dat in de in-
lie aanvaardbaar is.
j industrie zou de ar-
linspectie er meteen
t gaan", zegt bedrijfs-
Peter Tiehatten van
§rkest Forum Filhar-
»ch in Enschede.
maal opgaat omdat orkestmu
sici niet acht uur aaneen bloot
staan aan het lawaai dat zijzelf
en hun medemuzikanten pro
duceren, maar toch: de kans
op gehoorbeschadigingen is
reëel. „De hoeveelheid geluid
die een béétje symfonie-orkest
produceert moet je niet onder
schatten. Je praat wel over
een man of honderd die alle
maal geluid maken".
Voor het eerst is in Nederland
nu een onderzoek beschikbaar
over de effecten van het jaren
lang in een orkest spelen op
het gehoor. De promovendus
Van Hees, bedrijfsarts van het
Residentie Orkest in Den
Haag, concludeert mede op
grond van ervaringen van col
lega's elders in den lande, dat
vijftien procent van de orkest
musici aan een gehoorverlies
van 25 decibel lijdt en daar
door de klanken niet helemaal
goed meer kan interpreteren.
„Een verlies van 25 decibel be
tekent dat het geluid vier, vijf
keer zo hard moet zijn voor je
het hoort", vertelt Tiehatten.
„Bij orkestmusici treedt het
verlies echter vaak op in de
hoge tonen; het is nu ook weer
niet zo dat ze stokdoof zijn.
Het verlies aan gehoor is vrij
makkelijk te compenseren,
hoewel er natuurlijk een grens
aan zit. Maar het is beslist niet
zo dat je bij enig verlies van
het gehoor meteen ongeschikt
voor het vak bent geworden.
Anders zouden er weinig or
kestmusici meer zijn, denk ik.
Zij spelen namelijk niet zuiver
op het gehoor; er spelen ook
heel veel andere factoren een
rol".
Sluipend
Tiehatten ziet de problematiek
die Van Hees beschrijft ook te
rug onder de honderd musici
van het Enschedese orkest.
„Het verraderlijke van ge
hoorproblemen is dat het heel
sluipend gaat. Net zoals met
slechter zien, dat merk je in
het begin ook niet. Zo gauw je
het merkt is het te laat". De
GGD, die de orkestmusici on
der haar hoede heeft, voert
geen periodieke controles uit
die specifiek op het gehoor ge
richt zijn. „Alleen bij de aan
stelling is er een gehoorcontro-
le. Gehoorbeschadiging komt
vaak pas aan het licht als men
ook andere klachten heeft".
Niet verwonderlijk, vindt Tie
hatten. „Het is niet leuk om
naar buiten te komen met het
feit dat je niet goed meer
hoort, want dat heeft direct
met de uitoefening van je
beroep te maken. Met gehoor
problemen naar buiten komen
is eigenlijk zeggen dat je niet
goed meer functioneert".
Bekend probleem is volgens
Tiehatten dat violisten en cel
listen last krijgen van één oor,
namelijk dat oor waar de ko
per- en houtblazers recht
streeks in blazen. „Of dat
mensen precies tegen de ach
terkant van de orkestbak bla
zen, waardoor hun eigen ge
luid weerkaatst wordt".
Steil
In zijn proefschrift doet Van
Hees verschillende oplossingen
voor het probleem aan de
hand, maar een afdoende op-
Peter Tiehatten: „Met gehoorproblemen naar buiten komen is ei
genlijk zeggen dat je als musicus niet goed meer functioneert".
FOTO: HENK OFFENBERG
lossing ontbreekt volgens Tie
hatten nog. „Je zou de podia
bijvoorbeeld steiler kunnen
maken en de blazers aan de
hoge kant zetten, zodat ze
minder geluidsbelasting ople
veren voor de andere musici.
Probleem is, bijvoorbeeld in
het geval van Forum, dat men
in veel verschillende zalen
speelt waar het maar afwach
ten is hoe de opstelling kan
zijn. Anderzijds kun je natuur
lijk eigen materiaal meenemen
om het podium op te hogen".
Een andere oplossing is het
plaatsen van plexiglas scher
men tussen de rijen musici.
„Maar dat kan averechts wer
ken als de schermen niet goed
opgesteld zijn. Bovendien is
het orkest er visueel gezien
ook niet echt gecharmeerd
van. Bij plaatopnames en repe
tities zou je het plaatsen van
die schermen echter wel kun
nen overwegen".
Met gehoorbescherming door
middel van oordoppen hoef je
bij musici niet aan te komen, is
de ervaring van Tiehatten.
„Praat een musicus maar eens
oordoppen aan. Ik heb het
weieens mensen geadviseerd,
maar die gingen er verder niet
op in."
Tiehatten krijgt van de musici
van Forum Filharmonisch niet
overmatig veel klachten over
het gehoor, omdat men er zo
als gezegd niet mee te koop
loopt en vaak went aan een
minder goed gehoor. „Als ik
iedereen een gehoortest zou
afnemen, zou ik denk ik heel
wat tegenkomen".
Een periodieke gehoortest
voor de orkestleden lijkt Tie
hatten zinvol. „Gekoppeld aan
verdere maatregelen zou dat
een oplossing kunnen zijn.
Wat dat betreft is het goed dat
dit onderzoek er nu is. Jaren
lang is er relatief weinig aan
dacht geweest voor de speci
fieke problemen van deze be
roepsgroep. Het gaat namelijk
niet alleen om het gehoor,
maar ook om bijvoorbeeld fy
sieke problemen, veroorzaakt
door de houding en het ge
wicht van het instrument. En
de psychische problemen,
voortkomend uit de werktij
den en zaken als podiumangst.
Die aandacht begint nu wat
meer te komen en dat is een
goede zaak."
1 Met als titel 'De
Magisch Realisten' zijn
ilot Zeist in Zeist van 28
>t 21 juli zeventig wer-
an Carel Willink, Pyke
Raoul Hynckes, Dick
n Wim Schumacher te
Itigen.
positie wordt tevens om
en als een eerbetoon
'ke Koch die dit jaar ne-
wordt. Indien zijn ge
lid het toelaat zal hij de
ig op donderdagavond
in Slot Zeist verrich--
Ie tentoongestelde wer-
orden er 38 te koop aan-
Mensen met een
beurs hoeven er niet op
;nen dat ze in Zeist zo'n
;le Willink of Koch op
kunnen tikken. De
liggen tussen de vijf en
este schilderwerken zijn
stig uit de collectie van
)ek Brons, voormalig ei-
1 van de 170 super
filialen in textiel. Okto-
nam hij deel aan de
<unst en Antiekbeurs in
'evr<i rdam en presenteerde
l/aai^h voor het eerst als
andelaar. Hij toonde er
itgebreide verzameling
rijen van Carel Willink,
lotste representant van
Pagisch Realisme in Ne-
Irons onderkent nog al-
!n grote belangstelling
et werk van de Magisch
:n. Hij ziet er simpel-
adel in. Om die handel
ven stimuleren zorgt
er voor een con-
antal werken in voor
hebben en die schilde-
igelmatig te exposeren,
or put hij uit diverse
erzamelingen.
maarde Internationale
Antiekbeurs in
cht en een sjieke gale-
Knokke mijdt hij niet,
ïcen uitnodiging om in
ifgde werken te koop aan
en, dat gaat hem net
ver: „Ik heb helemaal
n om daar of elders in
tenland in één klap al
Villinks te verkopen,
unsthandel is tenslotte
90 n hobby van me, waar
schare vrienden aan
eb gehouden. Ik vind
vendien belangrijk om
•n waar het werk naar
Dat hoort bij liefheb-
niet bij mensen die
willen worden. Tegen
ik altijd: koop maar
24
55).
'De Corsicaanse', schilderij van W. Schuhmacher, een van de tentoongestelde werken in Slot Zeist.
FOTO:PR
aandelen", merkte hij op in
een vraaggesprek.
Brons: „Dit jaar zou wel eens
het jaar van de doorbraak van
de altijd nog zeer onderge
waardeerde Schuhmacher
kunnen worden. Drs. Jan van
Geest publiceert in het najaar
de oeuvre-catalogus en het ge
meente Museum in Arnhem
organiseert een overzichtsten
toonstelling van deze meest
„onstoffelijke" van de realis
ten. In Zeist zijn negen Schu
machers in de verkoop, waar
onder de prachtigste „bestoven
en bestorven" landschappen.
Wie „valt' voor deze meest
fijnzinnige Nederlandse schil
der van de twintigste eeuw
doet naar mijn mening tevens
een goede belegging". Han
delsgeest en liefde voor de Ma
gisch Realisten gaan bij Loek
Brons klaarblijkelijk hand in
hand.
PRAAG „Praag is een
lief moedertje met scherpe
klauwen", schreef Franz
Kafka over zijn geboorte
stad; hij kwam er niet van
los, hoezeer hij dat mis
schien ook wilde. En voor
de stad gold hetzelfde, die
kwam niet van deze inwo
ner af. De communisten
probeerden het wel, maar
zij zijn inmiddels van het
toneel verdwenen en Kaf
ka is prominenter aanwe
zig dan ooit. Deze week
werd ter ere van hem een
permanente expositie geo
pend.
Nee, de communisten waren
niet trots op Franz Kafka, in
tegendeel. Het was dat de
schrijver allang overleden
was, anders hadden ze hem
ongetwijfeld gevangen gezet.
In plaats daarvan wierpen ze
zich nu maar op zijn boeken.
Die werden uit bibliotheken
en boekhandels verwijderd en
alleen bij de mensen thuis
werd Kafka nog gevonden,
daar werden zijn boeken nog
gelezen. En hoe. De Tsjechen
hadden weinig inlevingsver
mogen nodig om zich te kun
nen verplaatsen in het on
schuldig individu dat in eigen
schuld gaat geloven en zich
vermoorden laat (Het Proces)
of in de man die ten onder
gaat aan zijn pogingen in kon-
takt te komen met de anonie
me bureaucratie (Het Slot). Ze
hoefden maar om zich heen te
kijken om Kafka te begrijpen.
Dat was dan ook de eerste re
den voor de autoriteiten om
Kafka postuum monddood te
maken; ze realiseerden zich
maar al' te goed dat ze wel
eens vereenzelvigd zouden
kunnen worden met de onbe
reikbare en ont-menselijkte
machthebbers uit Kafka's oeu
vre. Daar kwam nog bij dat
Kafka van Duits-joodse huize
was en dat werd in de dagen
van het Tsjechisch stalinisme
gezien als een dubbele fout.
Het zou tot 1988 duren, d.w.z.
tot de nadagen van het com
munistisch regime in Tq'echos-
lowakijke, dat Kafka als een
ongewenst element werd be
schouwd. In dat jaar besloten
Tsjechische uitgeverijen al zijn
belangrijke titels op de markt
te brengen en werd hij via een
themanummer van het literai
re tijdschrift Kmen min of
meer gerehabiliteerd. Nu, drie
jaar later, valt de schrijver-
met-de-flaporen niet meer
weg te denken uit het straat
beeld. Hij wordt verkocht als
ansichtkaart, busladingen toe
risten vergapen zich aan het
huisje waar hij ooit een blauwe
maandag heeft zitten schrij
ven, en je ziet bierbuiken lo
pen met t-shirts, waarop tus
sen de vetplooien zijn ingeval
len gezicht te ontwaren valt.
Tegen de achtergrond van
deze oneerbiedigheden is het
een meevaller van jewelste dat
de deze week geopende per
manente Kafka-expositie ver
zorgd en smaakvol is. Aan de
hand van sobere zwart-wit fo
to's, tekstfragmenten en enke
le relikwieën wordt het leven
van Franz Kafka verteld. Hoe
hij in 1883 in Praag geboren
werd in een joods gezin dat ge
regeerd werd door een strenge
vader, waar hij zichzelf Tsje
chisch leerde en terecht kwam
in het circuit van koffiehuizen
en theatergezelschappen, hoe
hij zich regelmatig verloofde
maar het nooit tot trouwen
durfde te laten komen, hoe hij
in 1924 stierf aan tbc en op een
joodse begraafplaats in Praag
werd begraven.
„In de mysterieuze smalle
straatjes van de oude stad, de
stilte van de pleinen en de
chaotische drukte van de kof
fiehuizen ontstond zijn werk",
heet het op de expositie. De
bezoeker van Praag kan zich
daar, zo vlak bij het oude
stadsplein en de joodse be
graafplaats, wel iets bij voor
stellen, al is het Praag van nu
niet meer hetzelfde als dat van
een eeuw geleden en al is zo
wel het joodse als het Duitse
element uit de Tsjechische cul
tuur weggerukt.
Kafka heeft daar natuurlijk
niet van geweten, maar zijn
werk laat zich lezen als een
angstvisioen van wat komen
zou in de vorm van nazisme
en communisme. Zijn boeken
waren een waarschuwing,
schreef Thomas Mann, maar
er werd niet naar geluisterd.
In Praag staat de naam Kafka
op ansichtkaarten afgebeeld,
in Auschwitz op een koffer in
een vitrine.
AMSTERDAM Het
Holland Festival staat de
zer dagen voor een groot
deel in het teken van de
niet-Westerse muziek en
dans, zoals die langs de
historische Zijderoute
worden aangetroffen. Het
was de oude handelsroute
die zich over duizenden
kilometers uitstrekte van
het hart van China tot in
de Oriënt.
Niet minder dan 120 dansers
en musici uit China, Mongolië,
Siberië, Ouzbekistan, Tadjikis
tan en Rusland staan tot en
met 29 juni in het Soeterijn
van het Koninklijk Instituut
voor de Tropen in Amsterdam
om een eindeloze rode draad
langs de Zijderoute te spannen.
Voordat de grote zeeverbin
dingen tot stand waren geko
men, vormde de Zijderoute de
belangrijkste handelslijn tus
sen Oost Azië, Centraal Azië,
het Nabije Oosten en Europa.
Het was een netwerk van ka
ravaanroutes, die in de loop
der eeuwen voor een levendi
ge uitwisseling en onderlinge
beïnvloeding van uiteenlopen
de culturen en gebruiken zorg
de. Zo markeerden boeddhisti
sche kloostervestingen langs
de Centraalaziatische handels
routes de weg waarlangs het
Boeddhisme in de eerste eeuw
na Christus China bereikte.
Zoals religies en ethische leer
stelsels hun weg langs de kara
vaanroutes vonden, zo ver
spreidden zich ook de vele
dansvormen en muziekuitin
gen, instrumenten, stijlopvat
tingen en theorieën over een
immens gebied. Via de oasen
en steden als Kashgar, Koesha,
Kotan, Turfan in de Chinese
provincies Xinjiang en Xian
verbonden de routes het Na
bije en het Verre Oosten met
elkaar.
Xian, de stad in Centraal-Chi-
na waar enkele jaren geleden
de opzienbarende vondst van
het duizenden stukken tellen
de terra cotta-leger werd ge
daan, gold als het vertrekpunt
van de Zijderoute. Het ligt in
het onherbergzame gebied van
de Takla Maka (de zwervende
duinen), in de Chinese Gobi-
woëstijn, dat wordt omgeven
door nagenoeg onneembare
bergketens. Vandaar voerden
de karavaanwegen langs de
randen van de woestijnen van
oase naar oase door Tibet,
Mongolië, Kashgar, Perzië,
Turkmenistan, Tadzikistan en
Oezbekistan naar Armenië.
Vandaar werden de zijde en
andere handelswaren via
Klein Azië naar de landen
rond de Middellandse Zee ge
transporteerd.
Door de toen ontwikkelde be
trekkingen tussen China en
Midden-Azië, Iran, India en
Zuidoost-Azië groeide Xian uit
tot een wereldstad, waar Sy-
riërs, Turken, Arabieren, Ira-
niërs en Koreanen woonden
en handel dreven. Xian was
bovendien een tolerante stad.
Religies als het Christendom,
de Islam, het mazdeïsme en
manicheïsme konden er vrije
lijk worden bedreven.
Naast grote prestaties op het
intellectuele vlak zoals de ont
wikkeling van het historiogra
fisch onderzoek en de opzet
van de eerste encyclopedieën,
floreerde ook de muziek er rij
kelijk. Er werd zelfs een mi
nisterie van muziek in het le
ven geroepen, dat tot taak had
al het muziekonderwijs te cen
traliseren.
Bij de val van de T'ang-dynas-
tie werd het rijk opgedeeld in
verschillende koninkrijken en
raakte Chang'an in verval.
Onder de Ts'ing-dynastie
(1644-1911) kreeg de stad haar
huidige naam Xian, die na Pe
king als de mooiste stad van
China geldt.
Chang'an Guyue
In het Holland Festival wordt
vanavond en morgen het meer
dan duizend jaar geconser
veerde muziekrepertoire uit
de T'ang-dynastie tot leven ge
wekt door het Chang'an
Guyue Ensemble van het con
servatorium van Xian. Het is
een ensemble van vijftien mu
sici dat vocale en instrumenta
le suites uit de traditie van de
Han Chinezen vertolkt. Het
ensemble bespeelt authentieke
instrumenten als titse (bam
boefluit), sheng (mondorgel),
guanzi (hobo), p'i-p'a (luit),
ruan (luit), zheng (citer), yun-
hou (gongs) en bangzi (klep
pers).
De uitgestrekte provincie
Xingjang, ook wel bekend als
Chinees Turkestan, wordt be
volkt door Uyguren, een
mengsel van Turks-Mongoolse
volkeren. De Uygur-muziek
wordt in het Holland Festival
woensdag en donderdag verte
genwoordigd door het Mu-
quam Ensemble. Het begrip
muquam is rechtstreeks afge
leid van het Arabische begrip
maqam, dat muzikale modus
betekent. Deze muziek behoort
dan ook tot de klassieke mu
ziektraditie van Perzië, Arabië
en Turkije. Het Muquam En
semble bestaat uit 25 musici en
dansers.
Een ander ensemble, het Tsam
Ensemble, brengt een zoge
naamde Tsam-voorstelling. De
naam Tsam is verbonden met
een boeddhistisch ritueel, dat
vaak voor zeer veel publiek
wordt opgevoerd op de bin
nenplaatsen van grote kloos
ters. De voorstelling laat zich
vergelijken met een vorm van
'totaaltheater', met muziek,
dans, indrukwekkende mas
kers, theater en schitterende
kostuums.
Muziek van de Siberische
steppen tenslotte is te beluiste
ren in een uitvoering door een
gezelschap van uitsluitend
vrouwen waarin verschillende
etnische groepen zijn verte
genwoordigd. Ze maken deel
uit van de oeralo-altaï-volke-
ren, die langs de noordgrens
van Mongolië leven.
Waardig afscheid
Hans Vonk bij RO
Holland Festival: het Residentie Or
kest o.l.v. Hans Vonk.Beurs van Ber-
lage Amsterdam, gisteren. Herha
ling: Dr Anton Philipszaal Den Haag,
vanavond.
Bestuur AVRO wil
verder met Wallis
HILVERSUM Het alge-
meen bestuur van de AVRO
zal de huidige voorzitter G.
Wallis de Vries (54) unaniem
voordragen voor een derde
termijn van vijf jaar. De alge
mene ledenvergadering moet
12 september beslissen over de
voordracht. Eerder maakte de
ondernemingsraad van de
(ADVERTENTIE)
"Second Opinion" ook beter bij hypotheken?
Neem de proef op de som en bel.
HYPOTHEKEN
Niet voor niets de grootste makelaardij in hypotheken. Den Haag 070-346977C
Overige vestigingen: Alkmaar, Amsterdam, Haarlem, Rotterdam, Schagen.
Het op een na laatste concert
waarin Hans Vonk in zijn
functie van chefdirigent voor
het Residentie Orkest stond,
bevatte drie wereldpremières
van werken van de Nederlan
ders Ivo van Emmerik, Jan
Boerman en Peter Schat. Drie
wereldpremières van formaat,
dat zeker, en het is dan ook de
moeite waard om vanavond de
herhaling (Vonks zwanen
zang) in de Haagse Philipszaal
bij te wonen.
Peter Schat is een van de wei
nige Nederlandse componisten
die een bescheiden internatio
nale reputatie heeft weten op
te bouwen. In een belangrijke
muziekencyclopedie over de
muziekgeschiedenis sinds de
Tweede Wereldoorlog is hij-
zelfs de enige Nederlander.
Echt verwonderlijk is dat niet
want zijn schrijfwijze heeft ka
raktertrekken die meer men
sen aanspreken dan alleen een
kleine elite, zoals (helaas) zo
vaak het geval bij andere he
dendaagse componisten. Giste
ren klonk in de Amsterdamse
Beurs van Berlage 'De Hemel',
een grillig werk dat Schat
componeerde in opdracht van
het Holland Festival.
'De Hemel' kent vele kanten:
lyrisch ingetogen fragmenten
die niet 'zouden misstaan als
geluidsbehang bij een 'soap
opera', maar ook hele explosie
ve passages die minder balan
ceren op de afgrond van de
edelkitsch. Schat is niet zonder
pretenties, maar zijn composi
tie toontde hand van een
meester. Hans Vonk leidde
I zijn orkest met verve. De mu
sici gaven een uitvoering
waarover beslist naar huis ge
schreven kan worden.
Het probleem met 'Thought'
van de jonge componist Ivo
van Emmerik (geboren 1961)
is dat de muziek het slachtof
fer wordt van de achterliggen
de gedachtes. Heel mooie mu-
ziekfilosofische ideeën komen
in het uiteindelijke klankre
sultaat maar nauwelijks naar
voren. Dit is nou zo'n typisch
voorbeeld van een compositie
met een toelichting die inte
ressanter is dan het stuk zelf.
De vraag dringt zich ook op
waarom Van Emmerik een
groot symfonie-orkest plus nog
drie instrumentale solisten no
dig heeft.
'Muziek voor slagwerk en or
kest' van Jan Boerman zat van
de drie werken nog het knapst
in elkaar. Ronduit goede mu
ziek waarin Boerman zijn lief
de voor de Grote Klassieken
van de 20ste eeuw niet onder
stoelen of banken steekt.
