iddeleeuwse sfeer in
[ike regel te proeven
£e rommauf
I
)nder de oppervlakte zit een enorme verdorvenheid'
Levensteken van
Green On Red
EKEN EN PLATEN
CeicUeSoutcmt
VRIJDAG 14 JUNI 1991 PAGINA 9
JENTIJDSE BEWERKING VAN 'DE ROMAN VAN DE ROOS'
de Lorris en Jean de
'De roman van de roos'. Ne-
t van Ernsl van Altena. Uit-
j de reeks AMBO-Klassiek.
Lrij Ambo. Prijs 95,-.
VERSTAPPEN
leimzinnige 'Roman van
s', een Frans middel-
werk, heeft altijd de
tiding van literatuur-his-
studenten van de mid-
cultuur, filologen,
niet, voor raadsels ge
it. De tekst uit de 13e
is een allegorie, met my-
en hoofse elementen,
middeleeuwen zijn in
lalgebied pogingen tot
ling ondernomen, maar
ijn nogal aanvechtbaar,
jft er een heel eigentijdse,
1 pnde, meeslepende verta-
an verschenen, vervaar-
{door Ernst van Altena,
jn faam als vertaler van
ijke Franse teksten uit
en verleden hierbij
[bevestigt.
tman van de Roos' is een
isch verhaal over liefde.
M^chter spreekt over zich-
ij droomt over de prach-
iaand mei, waarin hij na
andeling door de velden
hoge muur komt, die
lermetisch omsloten tuin
eft. Het is een ware
}t, met torens en kante-
)p de tinnen staan allego-
1 figuren, beelden van
;den en gebreken.
lite gedachte
i er personages als Trots
(digheid. Verraad en Ver-
De dichter wil de Roos
plukken, die hem zo bekoort.
Een aantal allegorische figu
ren biedt daar verweer tegen,
maar hij wordt, zoals dat hoort
in deze oude verhalen, ook
weer geholpen door andere al
legorische gestalten. Onder
hen zijn Vrouwe Hoop, Zachte
Gedachte, Lieflijk Woord,
Zachte Blik, maar vooral ook
Goed Onthaal. Het eerste deel
van de roman is van de hand
van Guillaume de Lorris, die
zo'n 4000 versregels voltooide
Dit eerste deel eindigt in grote
bitterheid van de verteller of
spreker over de onmogelijk
heid zijn doel te bereiken. In
door Ernst van Altena prach
tig vertaalde regels komt die
somberheid hevig tot uiting:
„Zo vrees ik ook van nu af aan
mijn hoop wel te zijn kwijtge
raakt.
Amor had mij een weg ge
maakt
naar Goed Onthaal en ik was
hem
die mij getrouw was, met mijn
stem
tot steun in liefdesspel en
strijd.
Maar Amor met zijn grillig
heid
deed 't mij in èèn uur weer
ontberen
net toen ik dacht te triomfe
ren.
De tweede auteur van de mid
deleeuwse Roos-roman, Jean
de Meung, heeft allerlei avon
turen voor de mislukte min
naar bedacht, die hij, zoals dat
in een hoofse roman gebruike
lijk is, elkaar ongebreideld op
laat volgen.
Deze Meung genoot vanwege
dit lange tweede deel, dat bij
na vijf keer zoveel tekst toe
voegde aan de ongeveer 4000
regels van Guillaume, in de
Franse literatuur een grote
faam.
Hij werd zelfs „de Voltaire
van de Middeleeuwen" ge
noemd. Dat kwam door zijn
stekelige, satirische en vaak
cynische beschrijvingen. Dat
heeft nogal wat discussie-stof
opgeleverd in de late middel
eeuwen, waardoor met name
dominicanen en franciscanen
nogal hardhandig tegenover
elkaar kwamen te staan.
Hein van Aken
In Frankrijk is de Roos-Ro
man erg populair geweest. Er
zijn ongeveer driehonderd ma
nuscripten van bekend en dat
is een ongelooflijk aantal voor
een middeleeuwse tekst. In de
zestiende eeuw verscheen het
al snel in druk. In onze mid
deleeuwse literatuur zijn er
twee, fragmentarische, verta
lingen van bekend. De pastoor
van het Vlaamse Cortbeke, als
auteur bekend onder de naam
Hein van Aken, heeft er zich
aan gewaagd, maar hij sloeg de
delen over de seksualiteit als
een middel om de dood te be
vechten maar over. Zijn versie
beslaat bijna 15.000 verzen, de
originele Franse tekst is meer
dan 20 000 regels
Er is in 1955 nog een andere
middeleeuws-Nederlandstalige
versie opgespoord, van een ge
heel onbekende dichter, waar
van de literaire onderzoekers
fijntjes opmerken dat deze
Vlaamse „clerc" minder van,
allegorie hield dan het origi
neel hem aanreikte en dat hij
bovendien aanmerkelijk gods-
dienstiger van aard was dan
genoemde Hein van Aken, wat
nadrukkelijk zijn invloed ge
had heeft op de twee fragmen
ten, die van zijn hand zijn op-
Speels en rijk
Nu ligt er dan de gloednieuwe
vertaling van Ernst van Alte
na Een meesterstuk, in elk
opzicht. Deze vertaler, die niet
alleen met eigentijdse Franse
chansons, zoals die van Jac
ques Brei, zijn sporen verdien
de, heeft al een grote naam ge
maakt met vertalingen van de
balladen, refreinen en ronde
len van Frangois Villon. Daar
bij heeft hij een bundel van
Charles d'Orléans vertaald en
van een aantal troubadours.
Waarom hij tot de vertaling
van 'De Roman van de Roos'
kwam, legt hij uit door in zijn
inleiding tien regels van Hein
van Aken over te schrijven
met het commentaar: „De
Middelnederlandse tekst, die
mij soms meer problemen
baart dan de Oud-Franse."
Interessant is de korte uiteen
zetting van zijn werkwijze: „Ik
heb de jambische structuur en
het rijm van de verzen vol
strekt nagevolgd, omdat ik
principieel van mening ben
dat er een eenheid van vorm
en inhoud bestaat" Hij licht
dat toe met een verwijzing
naar Engelse vertalingen van
deze tekst, die in Shakespea-
reiaanse blanke verzen zijn ge
schreven. Van Altena vindt
dat dit soort bewerkingen, ze
ker als ze in proza zijn, het
werk ontdoen „van geur,
smaak, sfeer". Want in de
middeleeuwse teksten is klank
van het hoogste belang, „er
if fa Rofe mmudTemenr reuot
tt twtige oulttf Ctg pit
ctStntf» yn-
piefïiene.
"Jmprtmc a JOaria pour mmftrtpfmcSiSoue
ianowant btuant fc cofftcgr t>c Rtine.
Frontispice van een van de oudste boekdruk-uitgaven (1538) van
de „Roman de la Rose".
werd met en voor het oor ge
schreven".
Zijn vertaling is van een enor
me meeslependheid. Leesbaar
tot en met, alsof een heden
daags volksdichter aan het
woord is, zonder in de buurt te
komen van volksheid of hoe je
dergelijk populisme ook wilt
noemen. De middeleeuwse
sfeer is in elke regel te proe
ven, de pret die dat oplevert
voor een bewerker en zijn ge
voel van geborgenheid die ge
trouwheid aan de tekst hem
brengt, je kunt het allemaal
meevoelen met de vertaler in
deze prachtige bewerking van
de Middeleeuwse Roos-roman.
Een boek om te koesteren, te
lezen en herlezen en lang van
te genieten. Een boek om een
ingang te vinden tot de verre
cultuur van het oude Europa,
waar alle leven op bruisende
manier in is teruggevonden
door Ernst van Altena. Ach,
deze tekstuitgave is bijna hon
derd gulden duur, maar in
verhouding tot wat het boek te
bieden heeft, is dat zo'n gering
bedrag!
.SON DEMILLE EN DE ROL VAN DE MAFFIA AAN AMERIKA'S GOUDKUST
DeMille: 'Goudkust'. Uitgave
i DeMille
gOectrum.
r Q
DS VAN WEES
ERDAM Ooit, zo
zijn vijfentwintigste,
Nelson DeMille in
ene hel van Viet-
infanterie-officier
dood voor ogen.
varing die hem vol-
eigen zeggen vervol-
iten enen male onge
maakte voor het
leven. Dus werd
ihrijver.
aaipa, uiteraard waren er
-^dingen die meespeelden.
ra- irlangen bijvoorbeeld die
^nissen in Vietnam te
;0(j e stellen, voor het nage-
te bewaren. Iets in de
van 'All quiet on the
n front' van Remarque,
lan anders. En het nogal
stellende feit dat het
ftjifsleven in Amerika niet
^wachten op een door een
waren niet geliefd. Ze
n verloren, en hadden
sommige gevallen niet
chte imago van hasjro-
anarchisten. Zelfs een
voor bedrijven die Viet-
'eteranen in dienst na
iad niet het gewenste ef-
J He merkte dus, ondanks
litstekende opleiding, dat
emand op hem zat te
en, dat hij op zichzelf
aangewezen. Hij wist als
RT^ander hoe kort het leven
i en besloot er het beste
maken. Met de notities
:ijn Vietnam-boek nog op
e overtuiging dat hij iets
'tellen had en dat hij be-
Qn dan het gros van de
vers die hij las, ging hij
en. Pockets, pulplec-
detectives, maar geen
am-boek.
Agenten van grote uitgeve-
n Amerika zagen dat hij
zijn vingers had en hem
chten zijn krachten eens
n 3 den aan het betere werk.
is het dus gekomen. De-
is nu miljonair, zijn zesde
boek 'Goudkust' is zo-
^an de Nederlandse per-
Ot irold en staat op het punt
merika te worden ver-
Maar dat ultieme Viet-
x>ek is er nooit gekomen.
:én Vietnam-boek, maar
at wat hij oorspronkelijk
•fa hoofd had.
U^ple is in Nederland als de
imde begeleider van een
AKlje leden van de Ameri-
e Boek-van-de-Maand-
die een naar zijn zin veel
ige 8000-dollar kostende
eis door Europa maakt,
nterview beschouwt hij
3M als een welkome on-
Jpking in het door zeven-
^^ïssers gedomineerde
jhema. Dat het gesprek
Issant ook nog ter promo
kan dienen voor 'Goud-
in Amerika zijn meest
pvolle boek tot nu toe, is
J meegenomen maar voor
Nelson DeMille: „De maffia kun je niet romantiseren".
DeMille eigenlijk bijzaak.
Toch is het juist dat boek dat
DeMille's naam definitief ge
vestigd heeft als een van de
beste fictie-schrijvers van dit
moment. Het is een met veel
humor en ironie geschreven
roman over de wederwaardig
heden van de advocaat John
Sutter, wiens gemoedelijke le
ven in het Wassenaar van
Amerika, op een stukje Long
Island, ruw wordt verstoord
door de komst van een nieuwe
buurman, de maffiadon Frank
Bellarosa.
Sutter, telg uit een oud maar
wat berooid Amerikaans ge
slacht, maar getrouwd met een
puissant rijke erfgename, ziet
hoe langzaam maar zeker al
zijn zekerheden hem ontglip
pen. Sutter is op z'n minst
geïntrigeerd door zijn nieuwe
buurman, die hem naarmate
de kennismaking vordert als
een prooi in een spinneweb
weet in te kapselen. Sutters
onthechting uit zijn milieu
wordt gezet tegen het decor
van Amerikaanse landhuizen,
belastingproblemen en de kak-
kerige country club waar hij
lid van is.
In Amerika is 'Goudkust' al
vergeleken met 'The Bonfire
of the Vanities' van Tom Wol
fe, eveneens een roman waar
in de bijna onaantastbaar rijke
hoofdpersoon stukje bij beetje
alles dient op te geven om het
hoofd boven water te houden.
En ook daarin lukt het hem
maar niet om enige grip op de
gebeurtenissen te krijgen: elke
reactie is een verkeerde, de
uitkomst staat eigenlijk al vast,
het noodlot maakt alles kapot.
Rijkdom
Voor Nelson DeMille speelde
'Bonfire of the Vanities' geen
rol bij het schrijven van
'Goudkust'. Wèl DeMille's ei
gen achtergrond. „Ik ben op-
gegroeid op slechts vijf kilo
meter afstand van dat betref-
FOTO: DIJKSTRA
fende stukje Long Island, en
van jongs af aan geïntrigeerd
geweest door die grote land
huizen en landgoederen die
daar in de twintiger en derti
ger jaren waren neergezet. De
rijkdom die je daar aantreft is
tegenwoordig onvoorstelbaar.
Het is de buurt waar F. Scott
Fitzgerald zijn 'Great Gatsby'
situeerde. Mijn idee was aan
vankelijk een soort sage te
schrijven over een familie in
die buurt, vanaf de twintiger
jaren, door de depressies heen,
naar de teloorgang nu, nu ei
genlijk niemand het meer kan
opbrengen die huizen nog te
onderhouden. Maar dat was
een te ambitieus plan".
DeMille richtte zijn aandacht
meer op de veranderingen die
de goudkust de laatste decen
nia heeft ondergaan. Was het
gebied ooit het exclusieve do
mein van ook in ons land be
kende families als de Roose-
velts, Vanderbilts en Whit
ney's, sinds enige tijd heeft
zich er tot groot ongenoegen
van de autochtonen 'vreemd
bloed' gevestigd. Een ramp
voor een gebied waarin een
langlopende stamboom bijna
nog belangrijker is dan het
geld dat er in de loop der jaren
aan is blijven hangen.
Willem van Oranje
Want over geld praat je niet,
dat héb je, maar met een stam
boom leg je, met een koloniaal
bepaald verleden, enorm veel
eer in. DeMille: „Nog steeds
wonen er mensen die er altijd
al woonden, waaronder veel
van Nederlandse afkomst. Ne
derland heeft er een belangrij
ke rol gespeeld, dat zie je terug
in de familienamen, maar bij
voorbeeld ook in de vlag van
Nassau, waarin het wapen van
Willem van Oranje is ver
werkt. De laatste jaren zie je
dat veel van de gebouwen in
gebruik worden genomen door
internaten, conferentie-oor
den, particuliere instellingen
en zo. In een van de zes land
huizen die de Pratt-familie
daar had zit nu nota bene de
Russische delegatie bij de VN
gehuisvest. En in sommige
huizen zit de nouveau-riche,
mensen van wie niet altijd
duidelijk is hoe ze aan hun
geld gekomen zijn. Veel bui
tenlanders ook, Iraniërs die na
de val van de sjah met hun ka
pitaal zijn gevlucht, veel Co-
lombianen. En ook de maffia".
Volgens DeMille herhaalt de
geschiedenis zich op Long Is
land. Want ook van het geld
van de nu respectabele fami
lies die zich er begin deze
eeuw vestigden was de af
komst vaak discutabel. „Het
enige verschil is dat je als rijke
toen onaantastbaar was. Nu
heeft de Amerikaanse justitie
een grote belangstelling voor
mensen met veel geld. Er vin
den regelmatig arrestaties
plaats", weet hij.
De aanwezigheid van de maf
fia wordt in het boek geperso
nifieerd door Frank Bellarosa,
een fictief figuur, gebaseerd op
drie echte maffiabazen wier
handel en wandel vaak be
wonderend wordt gevolgd in
de Amerikaanse kranten. De
Mille beschrijft hem als een
naar buiten toe charmante,
vriendelijke verschijning, die
echter in het verborgen twee
de leven over lijken gaat.
„Probleem met die maffia-fi
guren is dat ze naar buiten toe
een heel normaal en zelfs eer
zaam leven leiden. Er is een
sterke familieband, ze zijn ka
tholiek, gaan naar de kerk, be
zoeken respectabele scholen,
doen aan liefdadigheid. Alle
maal dingen die als een deugd
worden gezien door de buiten
wereld. Maar onder de opper
vlakte zit een enorme verdor
venheid. Dat wilde ik laten
zien. Om een voorbeeld te ge
ven: de dochter van het hoofd
van de maffiafamilies in New
York werd bij een ongeluk
aangereden door zijn buurman
en kwam daarbij om het le
ven. Korte tijd later verdween
die buurman van de aardbo
dem. Niemand heeft ooit nog
iets van hem gehoord. Veel
mensen romantiseren de maf
fia. Puzo heeft dat gedaan in
'The Godfather'. Maar er valt
niets te romantiseren. Die
mensen zijn echt door en door
slecht".
Hoe slecht ondervindt John
Sutter aan den lijve in 'Goud
kust'. Zijn buurman Bellarosa
wil dat de eerzame, onbespro
ken advocaat hem vertegen
woordigt in een proces wegens
moord. Sutter, meer een soort
fiscaal-jurist, voelt er weinig
voor maar wordt via allerlei
trucs uiteindelijk toch ge
dwongen die klus op zich te
nemen. Het is het begin van
het einde. DeMille: „Sutter is
in feite een van die mensen
die denken dat de maffia wel
meevalt, die zich meer zorgen
maken over de kleine crimi
naliteit op straat dan over de
misdaad die zich aan hun ogen
onttrekt. Van Bellarosa wéét
hij wel dat het een maffiabaas
is, maar hij trekt daaruit niet
de consequentie van hem weg
te blijven. Bovendien wil hij
wat meer avontuur in zijn le
ven. Hij gaat met hart en ziel
ten onder".
Geen Vietnam
Momenteel is DeMille alweer
bezig met een volgend boek.
Het zal volgend jaar november
verschijnen, maar gaat op
nieuw niet over Vietnam. Dat
boek blijft misschien altijd wel
ongeschreven. „Toen ik inder
tijd met het plan voor dat boek
liep wilde niemand het heb
ben. Uitgevers zaten er niet op
te wachten, mijn agent vond
het niet zo'n goed idee en ik
zelf schoof het steeds meer
voor me uit. Uiteindelijk is er
wel een Vietnam-boek ver
schenen, 'World of honor',
maar dat was niet wat ik in
mijn hoofd had. Toen met de
Golfoorlog kwam weer veel
naar boven bij me. Er is in
Amerika toen veel zelfonder
zoek gedaan, er kwam een
soort nationaal schuldbesef
naar boven ten aanzien van de
Vietnam-veteranen. Misschien
schrijf ik het boek alsnog, mis
schien ben ik er ook te lui
voor. Anders was het mis
schien al geschreven".
En tot besluit: „De meeste jon
gens die in Vietnam hebben
gezeten zijn uiteindelijk goed
terecht gekomen. Veel zijn er
voor zichzelf begonnen, heb
ben hun eigen nering opgezet
Veel klachten over die oorlog
komen van mensen die daar
voor ook al problemen had
den. De meeste jongens waren
ook te jong. Ikzelf was al in de
twintig, maar de gemiddelde
leeftijd lag een stuk lager. Dat
heeft alles te maken met hoe
je het nadien verwerkt. Ach,
iedereen in Amerika denkt al
tijd dat alles voor de eerste
keer gebeurt. Maar laten we
eerlijk zijn: de Vietnam-oorlog
stond historisch gezien in geen
enkele verhouding tot de grote
oorlogen uit de geschiedenis.
Ik hoefde nooit bang te zijn
dat de Noordvietnamezen plot
seling met een tankdivisie bin
nen kwamen vallen, want die
hadden ze niet. Het was een
guerrilla-oorlog. Ook niet
leuk, maar niet vergelijkbaar
met een wereldoorlog".
Idoor
GERT MEIJER
De laatste jaren is ieder
nieuw album van Green On
Red weer een verrassing.
Dat wil zeggen: de verschij
ning er van. Sinds Dam Stu
art veel van zijn manschap
pen om uiteenlopende reden
zag vertrekken en zelf
zwaar depressief werd is het
altijd weer afwachten of er
nog een nieuwe Green On
Red verschijnt en hoe het
met de kwaliteit gesteld is.
De band versleet de laatste
jaren verschillende produ
cers, maar het verlangen
naar een album in de tradi
tie van het sterk in de blues
gewortelde hoogtepunt .Gas,
Food, Lodging' deed de band
Green On Red belanden bij
Al Kooper. Hij kreeg de
groep weer op het goede
spoor.
Kooper, zelf een zuidelijke
legende en ontdekker van
onder meer Lynyrd Sky-
nyrd, Blood, Sweat Tears
en Tubes, is op het nieuwe
album 'Scapegoats' op ieder
nummer aanwezig met zijn
Hammondorgel. Hij neemt
daarmee de rol van Chris
Cacavas over, die al eerder
de band verliet en Dan Stu
art en gitarist Chuck Prop
het IV ontredderd achterliet.
Op 'Scapegoats' klinkt het
duo traditioneler en toegan
kelijker dan ooit, minder
hartverscheurend weliswaar
dan op 'Gas Food Lodging',
maar wel met dezelfde in
tentie. Countryblues en gi
taarrock zijn de voornaamste
ingrediënten, emotioneel ge
bracht en dus bij uitstek ge
schikt voor al het door Stu
art bezongen onrecht en on
geluk. Hoogtepuntjes als 'A
Guy Like Me', 'Gold In The
Graveyard' en 'Hector's Out'
brengen weer iets terug van
de oude, vertrouwde Green
On Red.
Indigo Girls
De Amerikaanse vriendin
nen Amy Ray en Emily Sa-
liers struinen sinds enige ja
ren met veel succes de Ame
rikaanse podia af, afwisse
lend voorzien van een
akoestisch dan wel elek
trisch versterkte band. Beïn
vloed door folk en country
doen ze nog het meest den
ken aan een eigentijdse uit
gave van de Everly Bro
thers, zeg maar de Ameri
kaanse equivalent van de
Proclaimers. De hoogtepun
ten van hun repertoire zijn
te vinden op de live-cd
'Back On The Bus, Y'All',
waarop vooral de meesle
pende zang van de meiden
voor de fraaie momenten
zorgt ('Kid Fears'). De aan
wezigheid van het studio
nummer '1 2 3', van hun
door Scott Litt (R.E.M.) ge
produceerde cd 'Nomads, In
dians, Saints' lijkt vooral be
doeld om het nummer als
single kansen te geven.
Contraband
Als min of meer bekende
muzikanten de koppen bij
elkaar steken, is succes be
slist niet verzekerd. De
voorbeelden uit het verleden
liggen voor het oprapen en
meestal blijft het dan ook bij
een eenmalige gebeurtenis.
De vijf hardrockers van
Contraband hebben al bij
voorbaat laten weten het bij
één keer te laten en wie
Contraband hoort, zal daar
niet echt rouwig om zijn.
Niet dat zanger Richard
Black (Shark Island), de gi
taristen Michael Schenker
en Tracii Guns (L A. Guns),
bassiste Share Pedersen van
Vixen en Ratt-drummer
Bobby Blotzer er een zooitje
van maken, maar hun men
geling van covers en een en
kel eigen nummer brengt
weinig nieuws onder de zon.
Tussen Mott the Hoople's
'All The Way From Mem
phis' en Bowie's 'Hang On
To Yourself' worden we ge-
tracteerd op melodieuze
rock, die Def Leppard en
Bon Jovi al met meer succes
hebben gespeeld.
Blues
De hoogste tijd tenslotte om
wat aardige blues-cd's van
de laatste tijd in het zonnetje
te zetten. Albert King bij
voorbeeld heeft de laatste ja
ren weinig meer van zich la
ten horen, maar werd recen
telijk uit de vergetelheid
ontrukt door Gary Moore.
Het juiste moment dus voor
een nieuwe cd. 'Red House'
maakt duidelijk dat de in
middels 68-jarige veteraan
van het Stax-label nog volop
leeft. Het grotendeels in
Memphis opgenomen album
opent furieus met een cover
van Mort Shuman's 'Stop',
door de hier meespelende
Joe Walsh al eerder uitge
voerd in zijn toenmalige
band James Gang en eindigt
al even opwindend met
Hendrix' Red House. Tus
sendoor is er een aardige va
riëteit aan bluestijlen, waar
bij King's kruipdoor-sluip-
door gitaarlicks natuurlijk
een hoofdrol spelen.
Paul Orta kan nog niet bo
gen op internationale erken
ning en de Texas-bluesmuzi-
kant doet met zijn Los Play
boys Internationales op
'Cruisin' For A Bruising' ook
niet al te veel moeite daar
verandering in te brengen.
Blues en TexMex wisselen
elkaar gezellig af, daar niet
van, maar de nummers mis
sen een duidelijk eigen ka
rakter. De damp slaat er
daarentegen wel weer af bij
Buddy Guy op z'n nieuwe cd
'Damn Right, I've Got The
Blues'. Met een uitgekiende
sessieband, waarin onder
meer de van Joe Cocker en
Roxy Music bekende gitarist
Neil Hubbard en Little Feat-
drummer Richie Hayward
en gastoptredens van niet de
minste gitaristen (Jeff Beck,
Eric Clapton, Mark Knopf-
ler) is een geslaagde poging
ondernomen Guy weer te la
ten klinken als vanouds en
aan de hand van een aantal
spetterende covers (waarvan
Wilson Pickett's 'Mustang
Sally' en Willie Dixon's 'Let
Me Love You Baby' hier
niet onvermeld mogen blij
ven) maakt Buddy Guy na
lange tijd zijn faam weer
eens waar.
Volop humor in 'Navel en Luca'
pizza's, schoenen, mannen
stemmen. De namen van de
jonge poezen zijn voluit na
tuurlijk ook Italiaans: Naveli-
no en Lucretia. Een oorspron
kelijk boek vol humor, dat
door Annemarie van Haerin-
gen van grappige illustraties i6
voorzien. Navel en Luca' is
bestemd voor kinderen vanaf
ongeveer tien jaar. Henk Figee
publiceerde eerder het jeugd
boek 'Niet gek voor een jon
gen van tien'.
'Navel en Luca'. Zo luidt de ti
tel van een aardige jeugdro
man van Henk Figee over de
poes Striep en haar twee doch
ters Navel en Luca. De dieren
wonen alledrie bij Maria, die
dol is op alles wat Italiaans is:
