7ilms zijn nemaar
ie emoties zijn echt
iertolt Brecht als een stripverhaal met Haagse jongeren
Marsyas oogst succes in
even wich tig samenspel
priestuiversopera blijft
teken in maniertjes
-NST/RTV
CeidócSomont
DONDERDAG 13 JUNI 1991 PAGINA 7
C blij met hogere bijdrage NCRV
'frERDAM Het ministerie van wvc heeft gisteren
{gereageerd op de opening die is geboden door de
ten aanzien van een verhoging van de eigen bij-
Voorzitter Herstel van de NCRV zei voor de vere-
iraad bereid te zijn de eigen financiële bijdrage te
^en als de overheid in ruil daarvoor de omroepbij-
'met tien gulden verhoogt. Verder zouden de om
meer ruimte moeten krijgen om via nevenactivie-
te verdienen voor het maken van program-
woordvoerster van het ministerie is de mi-
i" blij met de geboden opening, maar kan van een
ging van de omroepbijdrage geen sprake zijn. Meer
n voor publieke omroep terwijl er minder wordt ge-
is niet reëel, aldus de woordvoerster. Ten aanzien
jet ontplooien van nevenactiviteiten is het uitdruk-
J niet de bedoeling deze „op te rekken", aldus het
erie. De minister vreest dat anders de commercie
n achterdeur toch binnen het publieke bestel wordt
Julia Roberts trouwt niet
met Kief er Sutherland
LOS ANGELES Julia Roberts en Kiefer Su
therland hebben hun huwelijk afgezegd, dat
morgen zou worden voltrokken. In een door
hun agenten uitgegeven verklaring zeggen de
jonge acteurs, die onlangs nog samen te zien
waren in de film 'Flatliners'. dat „met weder
zijdse instemming" was besloten het huwelijk
uit te stellen. Sutherland, zoon van Donald Su
therland. wilde desgevraagd geen nadere uitleg
geven. De 23-jarige Julia Roberts wordt mo
menteel beschouwd als de meest gewilde actri
ce van Hollywood. Haar films 'Pretty Woman'
(met Richard Gere) en 'Sleeping with the Ene
my' zijn enorme kassuccessen. De 24-jarige Su
therland speelde in onder andere 'Young
Julia Roberts en Kiefer Suther- Guns'. 'Stand By Me' en 'The Lost Boys'. De
land. twee ontmoetten elkaar bij de opnamen van
FOTO: AP 'Flatliners'.
Tsjechische acteur
Fisar overleden
PRAAG/DEN HAAG De Tsjechoslo-
waakse acteur/activist Vlastimil Fisar is deze
week op 63-jarige leeftijd overleden in een
Praags ziekenhuis. Fisar kreeg internationaal
bekendheid toen hij als voorzitter van de
Tsjechoslowaakse kunstenaarsbond en presi
dent van de Internationale Acteursfederatie
alle kunstenaars in de wereld opriep te pro
testeren tegen de Russische inval in 1968. Als
gevolg daarvan werd hij bij de daarop volgen
de zogenaamde normalisatie gedwongen al
zijn functies neer te leggen. Sindsdien was het
hem verboden nog voor film of televisie op te
treden omdat hij altijd heeft geweigerd een
openbare schuldbekentenis af te leggen. De
laatste jaren was hij weer actief, ook als voor
zitter van het literaire Capek-genootschap,
waarvan ook president Havel erelid was.
Jagger en Hall
verwachten
derde kind
LONDEN Rolling
Stone Mick Jagger
en zijn echtgenote
Jerry Hall. fotomo
del en actrice, heb
ben gisteren bekend
gemaakt dat zij vol
gend jaar januari
hun derde kind ver
wachten. Jagger (47)
en Hall (34), die ver
leden jaar op Bali in
het huwelijk traden,
hebben reeds twee
kinderen, de 7-jarige
Scarlet Elizabeth en
de 5-jarige James.
VARA brengt hommage
aan Max van Praag
HILVERSUM De VARA-radio zal vanavond
uitgebreid aandacht besteden aan Max van Praag,
de zanger die begin deze week op 77-jarige leeftijd
in Hilversum overleed. De hommage is te horen
in het radioprogramma 'Voor wie niet kijken wil'
op Radio 1. Vanaf acht uur worden veel oude
muziekopnamen uitgezonden. Daarnaast zijn on
der meer interviews met Van Praag te horen die
zijn afgenomen door Arie Kleywegt en Herman
Stok. Van Praag, die uitsluitend Nederlandstalige
liedjes zong, werkte onder meer met het orkest
van Jan Corduwener, bij Jan Gorissen en samen
met Cees de Lange. Tot zijn meest bekende liedjes
behoren „De Klok van Arnemuiden", „Als ik
tweemaal met mijn fietsbel bel" en „Rozen zo
rood". In 1964 ontving Van Praag van de stichting
Conamus, ter gelegenheid van de beëingiging van
zijn artistieke carrière, de Gouden Harp.
I TAN PROMOVEERT OP DE BIOSCOOP ALS EMOTIEMACHINE
"ERDAM Ieder-
Jjijweet dat de haai van
is. Toch voelt iede-
ioscoopbezoeker kip-
tussen de schouder
en als het slachtoffer
de kaken beklemd
En iedereen weet
lie twee acteurs el-
Jin werkelijkheid niet
Ï4.9oien luchten of zien.
zweeft er een zucht
68 K de zaal als ze elkaar
®^lijk „krijgen".
msituaties zijn nep, maar
emoties is niets vals;
i echt. Dat is, in een no-
de conclusie die Ed Tan
getrokken na een zes
irend onderzoek naar de
ls emotiemachine. Deze
.promoveert Tan aan de
jggSrsiteit van Amsterdam
i30ojn psychologische studie
3870pe „affectstructuur" van
MOötditionele speelfilm.
•jOjJjin tijdspanne van onge-
jaar zag Tan ruim
8400 films. Gemiddeld vier
00 per week liet hij zich
meevoeren naar an-
j^-jjjferen. Om na afloop te-
5,00® keren in de Hollandse
66'ooïhjkheid en trouw zijn
3.80 reacties - en soms die
i98.00nderen - op te tekenen in
[ten. Hij heeft aan zijn
:oek een, zoals hij het
:gt, „onschuldige versla-
jovergehouden. „De laat-
iken voor mijn promotie
c het nogal druk gehad
jn ik minder vaak naar
:oop. Dat vond ik tame-
00brvelend".
Dj
ken
)emt zichzelf een „gewo-
fjker". Kreeg tranen in
bij 'Little lord Faunt-
I en geneerde zich daar
Jrlijk voor. Schaterde om
1 Sellers' kromme Engels
Pink Pantherfilms.
Ed Tan: „Een goeie film wekt emoties op, maar hoeft niet mooi
te zijn".
FOTO: ANP
„Kinderachtig soort humor",
zegt hij schouderophalend.
„Toch ben ik er nogal gek op".
Maar anders dan de gemiddel
de kijker hield Tan zich meer
bezig met het psychologisch
vraagstuk wat films teweeg
brengen in het hoofd van
mensen.
Film werkt als een soort uit
laatklep voor emoties die men
sen in werkelijkheid minder
goed durven tonen. Huilen om
het ongeluk van de hoofdrol
speelster kan een diepere,
werkelijke, oorzaak hebben.
Het verlies van een geliefde
bijvoorbeeld. Film levert bo
vendien „makkelijk te ver
werken" emoties.
Tan: „Ik veronderstel dat
mensen van nature om elkaar
geven. Ze vinden het prettig
om iemand sympathiek te vin
den. Alleen brengt het moeite
en kosten met zich mee om
bijvoorbeeld op bezoek te gaan
bij je zieke tante. Om de men
sen in de film leer je ook echt
te geven. Je staat er bij alsof
het echt is, maar je hoeft zelf
niks te doen, je gaat daarna
gewoon naar huis. Nee, film is
geen vervanging voor emoties
in het dagelijkse leven. Als
morgen alle bioscopen sluiten,
gaan de bezoekers echt niet
vaker op bezoek bij hun zieke
tante".
Afgestompt
Tan: „Ik kan na het zien van
duizenden films nog steeds
bang worden. Zelfs als ik ze op
de snijtafel bekijk, beeldje
voor beeldje, krijgt het me
weer te pakken. Toch denk ik
dat je steeds sterker nodig
hebt. Onderzoek heeft uitge
wezen dat mensen die veel
naar porno kijken steeds min
der opgewonden raken. En ge
vaarlijker nog, dat ze ver
krachting minder onrecht
vaardig vinden. Films kunnen
inderdaad gevaarlijke emoties
opwekken. Rambo-films bij
voorbeeld wekken de sugges
tie dat zo'n beetje alles geoor
loofd is als je denkt het recht
aan je zijde te hebben".
Het zou echter te ver voeren,
oordeelt Tan, om acteurs of re
gisseurs verantwoordelijk te
stellen voor de mogelijke ge
volgen van hun werk. „Al
thans, niet in de moraliserende
zin. Ze móeten emoties opwek
ken, daar komen de mensen
voor. Dat is hun eerste verant
woordelijkheid. Wie in werke
lijkheid een film gaat naspelen
kan alleen een psychopaat
zijn. Als de film er niet was
geweest, had hij wel iets an
ders gedaan".
Het liberale Nederlandse film-
beleid stemt Tan tot tevreden
heid. „De keuring en de leef
tijdsgrenzen zijn meer indica
ties van wat je te wachten kan
staan. Want niemand zal door
de politie uit de zaal worden
gehaald. De puriteinse onder
stroom die je in de Verenigde
Staten tegenkomt kennen wij
gelukkig niet. Laat iedereen
zelf maar beslissen wat hij wil
zien".
Mijden
Tan zelf gaat ergernissen uit
de weg door films als 'Police
Academy 8' of Rocky 24' te
mijden. Slechts één keer is hij
halverwege een film weggelo
pen.
„Dat was bij 'Flesh and blood'
van Paul Verhoeven. Daar za
ten zoveel onsmakelijke scènes
in. De fysieke walging die ik
voelde ging echt boven mijn
tax. Alhoewel het feit dat die
film zoveel emoties bij me op
riep al aangeeft dat hij niet
slecht was".
Tan maakt in zijn proefschrift
dan ook een scherp onder
scheid tussen „mooie" en „goe
de" films. „Een griezelfilm is
gewoon beter naarmate ik
mijn partner harder heb zitten
knijpen", schrijft hij in zijn in
leiding.
„Een goeie film wekt emoties
op, maar hoeft niet mooi te
De haai in 'Jaws' was van plastic, maar toch waren tal van men
sen na het zien van de film enigszins huiverig om in zee te zwem
men.
FOTO: PR
zijn", verklaart hij. „Dat geldt
wat mij betreft voor 'The si
lence of the lambs'. Brokkelig
in de uitvoering en tegelijker
tijd heel knap. Je móet wel
sympathie opvatten voor de
gestoorde psychiater, ook al
weet je dat hij de gewoonte
had om zijn slachtofffers op te
eten. Toch is het effect van de
film zodanig dat je het er vol
ledig mee eens bent dat hij
ontsnapt en je gelooft zelfs dat
hij Jodie Foster niet zal aan
vallen".
Bond
Over James Bondfilms heeft
Tan zijn aanvankelijk negatie
ve oordeel („rotzooi, zonde van
je tijd") moeten herzien. „Ik
heb ze leren waarderen. Het
wordt zo overtuigend ge
bracht, je moet wel mee. Al
die gekke kleine wapens. Aan
het begin van de film verheug
je je al op het moment waarop
hij naar het laboratorium gaat.
„Ha, wat zouden ze nu weer
hebben bedacht?".
Wat de beste film is die hij tot
nu toe heeft gezien?
Daar moet hij lang over na
denken. „Die vraag vind ik
met het jaar moeilijker te be
antwoorden", zegt Tan. „Ik
vergelijk mezelf wel eens met
de schrijver Adriaan Morriën
die eens heeft gezegd dat hij
naarmate hij ouder wordt
steeds meer vrouwen mooi
vindt. Zo vergaat het mij bij
films".
Concert door het blazersensemble
Marsyas, onder leiding van Hans
Stoop. Werk van Strauss, Siqueira,
Fran^aix en Dvorak. Gehoord op 12
juni in de Stadsgehoorzaal in Lei-
Het zestien leden tellende bla
zersensemble Marsyas bestaat
uit amateurs in de ware zin
van het woord. Dat wil zeggen
dat ze hun vak verstaan en dat
ze in hun met verve gebrachte
vertolkingen absoluut overtui
gend zijn. Een bijzondere pres
tatie, vooral als het gaat om
werken als Richard Strauss'
Suite in Bes (opus 4) uit 1881.
Hoewel de componist weinig
acht op het specifieke karakter
van blazersmuziek lijkt te heb
ben geslagen en de muziek wel
zeer fraaie momenten kent,
maar als geheel toch teveel
achter een verheven vormen
leer verscholen blijft, kwamen
de Marsyas-blazers er toch
zonder kleerscheuren door
heen.
Echt spannend werd het daar
na in het kortere, maar sterk
instrumentaal gedachte Diver
timento voor dubbelblaas
kwintet uit 1967 van José Si
queira (geb. 1909). In dit lichte
en fris klinkende stuk waren
de twee groepen blazers
prachtig in evenwicht. Na het
indringende allegro moderato
volgde een fraai andante cal-
mo waarin de thema's van de
fagot in bet ene kwintet op in
genieuze wijze door de fluit in
de het tweede kwintet werden
getransformeerd, waarna de
fluitisten uit beide groepen
musici deze motieven samen
oppakten en een spannend
contrapunt vormden voor de
machinaal aandoende hoketus-
achtige partijen van de hobo's,
klarinetten, fagotten en
hoorns.
De 'Sept danses d'après le bal
let „Les malheurs de Sophie"
pour dix instrument a vent' uit
1972 van Jean Frangaix (1912-
1989) maakte als compositie
minder indruk, maar de leden
van het gezelschap gaven hier
mee wel een staaltje van hun
grote technische vaardigheden
en hun vermogen tot uitge
kiend samenspel. Een grote
mate van zuiverheid en een
aangename klankbalans wa
ren ten slotte de basis voor een
aanstekelijk muzikale uitvoe
ring van de serenade in D
voor 10 blaasinstrumenten,
cello en contrabas (opus 44) uit
1898 van Antonin Dvorak. De
twee hobo's, klarinetten, fagot
ten en hoorns, de cello en de
contrabas gingen als één klank
op in het pittige moderato, in
het minuetto met zijn zoete
trio, en in het andante, maar
vooral toch in het parmantige
allegro vivace van de finale.
Zoals het een goed geschreven
en raak uitgevoerde finale be
taamt, kon het helaas te be
scheiden aantal bezoekers er
geen genoeg van krijgen.
BBK: „Honderden kunstenaars
kunnen niet meer verder"
AMSTERDAM De Beroepsvereniging van Beeldende Kunste
naars (BBK) vreest dat honderden kunstenaars in Amsterdam
hun beroep niet langer kunnen uitoefenen. De BBK heeft daar
om gisteren een petitie aangeboden aan de voorzitters van de
Amsterdamse raadscommissie sociale zaken en cultuur, Welte
vreden en Holvast, waarin zij ervoor pleit dat de kunst en
kunstenaars in Amsterdam serieus worden genomen. Want, zo
schrijven de kunstenaars in de petitie, het lijkt erop dat de ge
meente Amsterdam een actief ontmoedigingsbeleid ten aanzien
van de beroepsuitoefening van kunstenaars voert. In de petitie
dringt de beroepsvereniging er onder meer op aan dat de regel
geving op het gebied van de bijstand voor kunstenaars uniform
wordt toegepast. Volgens de BBK is dit nu niet het geval, waar
door erg veel kunstenaars in de problemen zijn gekomen. De
BBK wil ook geen enkele bezuiniging op het gemeentelijke bud
get voor opdrachten en aankopen. In een onlangs verschenen
rapport over de bezuinigingsmogelijkheden voor de komende
periode, is voorgesteld een bedrag van 1.75 miljoen gulden op dit
budget te bezuinigen. De BBK is hier niet alleen tegen, maar wil
ook duidelijkheid over de bestedingen in het opdrachtenbeleid.
Priestuiversopera van Bertolt Brecht en Kurt
1 ging gisteravond onder regie van Rufus Col
bij 'De Nieuwe Hagenaars' in première in het
theater Korzo.
pren hadden we een gesprek met Collins, ar-
leider van de Theatergroep 'De Nieuw Am-
lam', de paraplu waaronder 'De Nieuwe Ha-
ars' opereren.
luwe Hagenaars: 'De Dries-
lopera' van Bertolt Brecht
t Weill. Korzo Theater, Prin-
lat, Den Haag. Première gis-
Herhalingen 13, 14, 15,
jNGELA VAN KLEEF
ipening van 'De Driestui-
ipera', geregisseerd door
is Collins, werd gister-
d begeleid door licht-
•°nifden van hongerende en
159Ljnkte figuren uit Derde-
'P /reldlanden. Dit deed ver-
oteihtingen wekken, die niet
aa|den waargemaakt. En
jdoor werden die beelden
rsv4 onrecht, uitgerekend in
bbelspe^ dat onrecht aan de
ingqk wil stellen.
spottend-schrijnende
it van Brecht en Weills
s muziek bezitten vol-
ide elementen voor emo-
als ontroering, afkeer,
lelijden, begrip. Maar
i voorstelling van De
we Hagenaars deed, on-
- ,.;s muzikale hoogtepun-
1 J i geen aanspraak op die
raalpties
opera over de rivaliteit
:n bedelaarskoning Pea-
n en de grote misdadiger
ors fcheath, die wordt toege-
n®njs door het 'huwelijk' van
hums dochter Polly met
fheath, is in feite een
van armoede en de
"uit voortvloeiende mis-
H
daad, die allengs een doel op
zichzelf wordt. Prostitutie,
zwendel en corruptie vieren
hoogtij. Door kuiperij en ver
raad komt Macheath aan de
galg. Toch hangt hij niet,
want met bijtend sarcasme
creëert Brecht een happy
end.
Het uit drie plateaus bestaan
de decor in deze voorstelling,
waarvan de erop verschij
nende voorwerpen twee-di
mensionaal waren, was func
tioneel, maar niet aantrekke
lijk. Het versterkte ook het
vervreemdingseffect voor
een toeschouwer die toch al
geconfronteerd wordt met
een hem vreemde wereld,
waarvan, mag je aannemen,
de makers hoopten dat zij die
juist dichterbij brachten en
enigermate begrijpelijk
maakten. In eerste instantie
sprak de choreografie van
gelijke gebaren in groepsver
band als beeldend aan. Maar
op de wel zeer lange duur
verzandde het effect tot ein
deloos herhaalde maniertjes.
Gelukkig was het uit zes man
bestaande orkestje van Bam
Commijs een waar genoegen
om naar te luisteren, zoals
ook sommige van de stem
men. Onbetwist hoogtepunt
vormde Meide van de Linde
als Polly, toen zij met triom
fale inhouding en daardoor
zo meeslepend het lied van
Zeerover-Jenny bracht.
DEN HAAG Regisseur Ru
fus Collins heeft bewust geko
zen voor het werken met jon
geren, omdat je hen in korte
tijd kunt zien groeien op het
toneel. Althans zo is het ge
gaan met de groep 'De Nieuwe
Hagenaars', die onder zijn lei
ding de Driestuiversopera van
Bertolt Brecht en Kurt Weil op
de planken hebben gezet. Maar
de dertig jonge Haagse ama
teurs hebben zich tijdens de af
gelopen repetitietijd wel uit de
naad moeten werken om hem
tevreden te stellen. Collins
ging met hen tot het uiterste
van hun kunnen.
Een deel van de jongeren heeft
vorig jaar ook al onder leiding
van de Amerikaan in Den
Haag op de planken gestaan
met het stuk 'Deadwood Dick'.
De mee.ste spelers hadden
voordat zij met Collins in zee
gingen geen enkele toneelerva
ring. De theatermaker, die in
de jaren zeventig in Londen de
musicals 'Hair' en 'Jesus Christ
Superstar' regisseerde, had hen
via advertenties in de kranten
opgeroepen. „Het eerste jaar
leverde dit ongeveer driehon
derd mensen op, waaruit ik
een eerste selectie heb ge
maakt. Dit jaar was de oogst
vrij mager. In de eerste perio
de, ik noem dat de witte
broodsweken, kregen de men
sen de gelegenheid om te ont
dekken of ze eigenlijk wel wil
den. Het was een tijd van oefe
ningen en nog eens oefenin
gen. Na verloop van tijd haak
ten een aantal af. Met de rest
ben ik doorgegaan".
Grote inzet
Dit betekende voor de achter
blijvers, de meesten werken
overdag, maanden lang inten
sieve arbeid, met zang-, bewe-
gings- en spraakrepetities. Ge
middeld 18 uur per week, ver
deeld over drie avonden en de
zaterdag. Bij 'Deadwood Dick'
waren het wekelijks vijf repe
titie-avonden plus de zaterdag.
Collins eiste het uiterste van
zijn mensen. In een interview
zei hij ooit: „Theatermaken is
geen hobby. Ik ben alleen ge
ïnteresseerd in mensen die
verder willen". De regisseur:
„Natuurlijk is het moeilijk om
van mensen een grote inzet te
verlangen, zonder dat daar een
betaling tegenover staat. Toch
doen ze het. omdat zij willen
leren, omdat ze professioneel
willen worden. Althans een
aantal van hen. Sommigen wil
len naar de toneelschool. Ze
gebruiken dit als een opstapje".
De zwarte Amerikaan vestigde
zich in 1983 in Nederland om
zich bezig te houden met min-
derhedentheater. Zijn werk
viel zo op dat hij hiervoor in
1987 de Etnisch-culturele prijs
kreeg. Ook de 'cast' voor de
Driestuiversopera bestaat voor
een deel uit jongeren afkom
stig uit etnische minderheden.
Natuurlijk had Collins de voor
stelling ook met professionele
acteurs kunnen maken. Maar
dan wel zonder de subsidie, die
de gemeente Den Haag voor
het project op tafel heeft ge
legd. „Ik heb bewust gekozen
voor jongeren, omdat je hen in
een kort tijdsbestek echt ziet
groeien. Man, als je het ver
schil ziet tussen nu en vorig
jaar. Geweldig. Ze groeien, on
danks dat ze nu een andere rol
spelen. Dat maak je met pro
fessionele acteurs zelden mee.
Het probleem met professio
nals is dat ze gecast worden
voor een bepaalde rol. Ze krij
gen een rol die op hun lijf ge
schreven staat. Bij amateurs
gebeurt dat niet. Zij moeten
zich aanpassen aan de rol. En
Collins, die aanvankelijk mon
nik wilde worden, hij woonde
tijdens zijn middelbare school
tijd in een klooster, begon zijn
theatercarrière bij het toenma
lige anarchistische Living The
atre in New York. In die perio
de zag hij de Driestuiversopera
op Broadway. „Sindsdien heb
ik altijd van dit stuk gehouden.
Ik wilde het eigenlijk al gaan
doen voordat ik naar Neder
land ging. Maar het kwam er
gewoon niet van. Brecht toont
in dit stuk de wereld waarin
de zucht haar geld de hoofdrol
speelt. Een wereld van winst
bejag, van uitbuiting, van hon
ger, van racisme, van misbruik
van vrouwen. En daar is nog
steeds sprake van, kijk maar
Een scène uit
de
Driestuivers
opera door'De
Nieuwe
Hagenaars'.
FOTO: JEAN
VAN LINGEN
naar de Derde Wereld".
Deze wereld komt in het begin
van de voorstelling kortstondig
in beeld door de projectie van
dia's van hongerende mensen
en lepra-lijders op het achter
doek. Collins: „Om het publiek
er even op te wijzen, dat de el
lende die Brecht schildert nog
altijd bestaat. Daarna gaan we
door met het stuk".
Het zes man sterke orkest
speelt de zo kenmerkende,
welhaast jennende muziek van
Kurt Weil, een onmisbaar ele
ment in de voorstelling. Het
verhaal is eenvoudig. Polly, de
dochter (Meike van der Linde)
van meneer Peachum (Wout
Overbeeke), die als een zaken
man een groep bedelaars leidt,
wordt min of meer geschaakt
door de bandietenleider Ma
cheath (Andro Biswane). Ma
cheath blijkt er meer vrouwen
op na te houden, heeft er zelfs
eentje zwanger gemaakt en be
landt mede door verraad van
de meisjes van een bordeel in
het gevang. Hij wordt ter dood
veroordeeld, maar krijgt op het
laatste moment gratie omdat in
Londen de koningin wordt ge
kroond.
Rauwe stemmen
Brecht onderbreekt het ver
haal telkens met gezangen
(ballades) die met rauwe stem
men moeten worden gezongen.
Deze onderbrekingen dragen
bij aan het zogeheten 'Ver-
fremdungseffect', dat zo ken
merkend is voor Brechts
episch theater. Collins: „Die
zang was voor mij een gok. Het
heeft enorm veel tijd gekost
om de spelers te leren met rau
we stemmen te zingen, zonder
hun stem te verpesten. Ze
moesten zingen als straatzan
gers of zoals Edith Piaf deed.
Brecht wil geen professionele
opera-klank, maar rauwe
klanken".
De voorstelling van de Ameri
kaan lijkt op een stripverhaal,
met enkelvoudige karakters en
malle dansjes. Een bewuste
keuze, zo blijkt. „Het is een
stripverhaal uit de jaren dertig.
Kinderen van tegenwoordig
lezen veel strips. Misschien dat
ze op deze manier de politieke
boodschap van Brecht makke
lijker leren te begrijpen".
Collins spreekt Engels, hoe
kon hij dan toch sleutelen aan
de dictie van zijn spelers?.
„Omdat ik in de acht jaar dat
ik nu in Nederland woon erg
gevoelig voor het Nederlands
ben geworden. Ik spreek wat
Nederlands en kan verkeerde
uitspraken corrigeren. Boven
dien heb ik heel nauw samen
gewerkt met de spraak-lerares
Madeleine Lehning. Ik heb
ook tegen mijn mensen gezegd:
'ik wil van jullie het mooiste
Nederlands horen dat er is. Ik
wil dat platte niet'. Nederlands
is een prachtige taal, als het
goed wordt gesprokenHet
klinkt vleiend uit de mond van
een Amerikaan.
