'Te paard en te zwaard' naar Suriname?
Geen besteding gemeenschapsgeld zonder controle
q OPINIE CeidócSou^ant zaterdag i juni 1991 pagina 9-'
De Tweede Kamer bood dins
dagmiddag een fascinerend
schouwspel. Hans van den
Broek, de ijzervretende minis
ter van buitenlandse zaken,
kreeg een pak voor de broek.
De CDA'er Harry Aarts en de
PvdA'er Ad Melkert. beiden
woordvoerder van een rege
ringspartij en bepaald geen
linkse rakkers, gaven op bitse
toon te kennen dat Van den
Broek een „niet prudente" 1
pectievelijk „onnodige" reactie
had gegeven op de uitslag van
de verkiezingen in Suriname
In een tweetal tv-gesprekken
had de minister gesproken
over de mogelijkheid van een
Nederlandse overzeese militai
re interventie. Aarts en Mel
kert waren stomverbaasd dat
deze bewindsman, die toch be
kend staat om zijn diplomatie
ke gaven, zich had laten ver
leiden tot zulke uitspraken.
Waarom had hij in 's hemels-
niet gewoon tegen de
journalisten gezegd: 'wij heb
ben alle vertrouwen
nieuw te vormen regering van
Suriname en verder is er
niets aan de orde?'
Van den Broek antwoordde in
de Kamer dat hij er niet om
heen had willen draaien. Via
de televisie had hij legerleider
Desi Bouterse duidelijk willen
maken dat deze het niet in zijn
hoofd moet halen om de de
mocratie in zijn land opnieuw
„onderuit te halen". De minis
ter bleef koppig herhalen dat
hij goed had gehandeld, te
meer omdat hij als voorwaarde
had gesteld dat militaire hulp
alleen geboden zal worden als
een democratisch gekozen re
mt gering van Suriname daar zelf
om vraagt.
Hier moest iets vreemds aan
de hand zijn. Waarom stonden
de kamerleden Aarts en Mel
kert nu frontaal tegenover een
minister met wie zij normali
ter prima door de deur kun
nen0 Omdat Aarts en Melkert
7 vonden dat Van den Broek „te
ver" was gegaan, legden de
persvoorlichters van CDA en
z-' PvdA uit. De bewindsman had
po
'I? o
\AV^
Onafhankelijke natie
Daar schoten we natuurlijk
weinig mee op. Want waaróm
mocht Van den Broek die in
druk niet wekken0 Dat was
nogal klontjes, vonden de bei
de zegslieden, omdat Suriname
geen kolonie meer is maar een
onafhankelijke natie die zelf
mag en moet bepalen hoe zij
bestuurd wil worden. „We
gaan toch ook niet speculeren
over de mogelijkheid van een
inval in België?!", aldus de
Pvd A-woordvoerder.
Maar wat nu als de Surinaam
se regering zelf verzoekt om
bijstand0 Van den Broek ver
telde in de Kamer dat hij on
langs met een commissie uit de
Surinaamse Staatsraad (ad
viesorgaan te vergelijken met
Raad van State) had gespro
ken over de vorming van een
Nederlands Gemenebest, waar
Suriname zich bij zou kunnen
aansluiten
Beide fractievoorlichters
meenden dat deze vraag nu
niet aan de orde was en wil
den dus geen antwoord geven.
Hoe hadden we het nu? Vol
gens Van den Broek wordt er
in het kabinet druk gesproken
over deze zaak. Dan moet toch
ook de Kamer zich een oor
deel vormen'' Ja, ja, dat was
natuurlijk wel zo, maar daar
konden nu nog geen uitspra
ken over worden gedaan. Daar
was het nog veel te vroeg
Oppositiepartij VVD had min
der scrupules. Het liberale ka
merlid Weisglas is het eens
met minister Van den Broek
dat het Nationale Leger van
Desi Bouterse nog steeds het
voornaamste obstakel is op de
weg naar herstel van de demo
cratie en de rechtsstaat in Su
riname. „Daarom heeft de
heer Van den Broek gezegd
dat een militaire interventie
niet uitgesloten moet worden.
Ik ben dat met hem eens. Ik
ben geen Rambo die zo graag
naar Suriname wil, maar hier
is concrete steun nodig".
Weisglas voegde eraan toe dat
de Nederlandse regering wel
de plicht heeft aan de Kamer
bekend te maken hoe de toe
komstige relatie met Suriname
er in haar visie moet gaan uit
zien. „Er is van allerlei uitge
lekt maar nu moeten de
hoofdlijnen van het plan maar
eens duidelijk worden".
Detachement
Het VVD-kamerlid vermoedt
dat de Nederlandse regering
iets opzienbarends aan het uit
broeden is. Zoals blijkt uit het
interview met CDA-fractielei-
der Brinkman in onze krant
heeft hij waarschijnlijk gelijk.
En minister Van den Broek
had het dinsdag in de Kamer
openlijk over de mogelijkheid
van een toekomstige gezamen
lijke verantwoordeljkheid
voor de militaire veiligheid
van Suriname. Wat hem be
treft mag er zelfs opnieuw een
Nederlands detachement bij
Paramaribo gelegerd worden,
net als in de tijd dat deze stad
nog tot het Koninkrijk behoor
de
De mogelijke heroprichting
van de Troepenmacht in Suri
name (TRIS) is natuurlijk ook
bekend aan de buitenlandspe
cialisten van de regeringsfrac
ties. Zeker een man als Harry
Aarts, die behoort tot de 'inner
circle' van het CDA, móét
daarvan op de hoogte zijn. In
gewijden bevestigen dat Aak-ts
„alles weet wat op zijn terrein
het weten waard is".
En dan komt opeens de aap uit
de mouw. Dezelfde ingewijden
vertellen dat de kritiek van
Aarts op Van den Broek voor
al werd ingegeven door de
angst van het kamerlid dat het
klimaat in Suriname voor de
aanvaarding van een Neder
lands militair detachement
door de uitspraken van de mi
nister zal worden verziekt.
Die vrees is gerechtvaardigd,
zo blijkt uit de reactie van de
NDP. de politiek partij van
Bouterse. op de uitspraken van
minister Van den Broek over
een militaire interventie.
Denkt men in Nederland soms
dat Suriname nog steeds be
handeld kan worden als een
kolonie? Suriname is mans ge
noeg om zijn eigen veiligheid
en z'n eigen buitenlandse be
trekkingen te behartigen, al
dus een woedende woordvoer
der van de NDP.
Hij was er duidelijk op uit de
politici van het Nieuw Front,
die in de Nationale Assemblee
de absolute meerderheid heb
ben behouden, in verlegenheid
te brengen. In de hoop zo de
mogelijkheid van een Geme
nebest-relatie met Nederland
bij voorbaat onmogelijk te ma
ken. Van zijn kant bekeken is
dat alleen maar logisch. Als er
Nederlandse troepen in Suri
name worden gelegerd, is het
spel voor Bouterse en zijn
bontgenoten uit. Hun macht
berust louter en alleen op het
feit dat zij het wapenmonopo
lie hebben.
Naar de NAVO
Maar Hans van den Broek
weet dat toch ook? Waarom
hangt hij dan desondanks, di
plomaat als hij is, de Haagse
Rambo uit? Omdat de minis
ter, aldus onze ingewijden, de
Amerikanen een plezier wilde
doen. Het is een publiek ge
heim dat Washington een eind
wenst te maken aan de door
voer van gigantische hoeveel
heden Colombiaanse cocaïne
via Paramaribo naar de Vere
nigde Staten (en naar Neder
land)
Zonodig zijn de Amerikanen,
die nog in de roes van hun
Golf-overwinning verkeren,
bereid gewapenderhand een
einde te maken aan de ver
meende bescherming van de
drugshandel door Desi Bouter
se. Hans van den Broek zou
met zijn tv-uitspraken duide
lijk hebben willen maken dat
hij wat dat betreft vierkant
achter Washington staat.
Wat de minister daarbij te
winnen heeft0 „Heel eenvou
dig". zegt zijn omgeving.
„Hans wil secretaris-generaal
van de NAVO worden en dat
lukt alleen als hij de steun
heeft van de Amerikanen".
Die cynische observatie wordt
bevestigd door hoge ambtena
ren op het State Department
(het Amerikaanse ministerie
van buitenlandse zaken), zo
onthult een partijgenoot van
Van den Broek die onlangs
een bezoek bracht aan de
hoofdstad van de VS. „In Was
hington spreekt men tegen
woordig al openlijk over Van
den Broek als de opvolger van
Manfred Wörner".
(Rik in 't Hout is chef van de
parlementaire redactie van
Vorige week heeft de Kamer
^gedebatteerd over de Functio
nele Decentralisatie, het afsto
ten van bepaalde taken door
de overheid. Dat lijkt goed in
het straatje van de VVD te
•assen. Wij staan immers een
ileine doeltreffende overheid
■oor en zijn voorstander van
sar het particulier initiatief. Dus
1 I wat ons betreft moet de over-
q® heid een aantal taken afstoten
en overlaten aan de individue
le burgers en hun instituten.
Zodra het echter om overheid-
taken gaat die met gemeen-
ichapsgeld worden betaald,
ligt het anders De vraag is
ian of functionele decentrali-
iatie hier wel een goede oplos-
ng voor is. Het gevaar dreigt
^gdat het parlement zich hier-
"ïee buitenspel zet.
r zijn op dit moment meer
dan zeshonderd organen van
oc|functioneel bestuur die.taken
Dvernemen van de overheid.
Ze lopen uiteen van de water-
ichappen, bedrijfsverenigin-
jen en de Sociale Verzeke-
ingsraad tot de Kamers van
'•Koophandel, de SER en de
1 [^Ziekenfondsraad.
O^Het eerste probleem is dat het
lier een ondoorzichtig woud
van verkokerde diensten be
reft dat nodig gesaneerd moet
vorden. Het is onbegrijpelijk
lat het kabinet deze lappende-
een ongemoeid wil laten.
Sen tweede nog veel groter
irobleem is dat een functio-
;el gedecentraliseerd
•stuursorgaan de taken die zij
5/an de overheid krijgt opge-
5
dragen niet vervult in hiërar
chische ondergeschiktheid aan
de minister. Van directe poli
tieke sturing is geen sprake, de
minister kan doorgaans niet
veel meer doen dan aanwijzin
gen geven.
Dit betekent dat parlementaire
controle hierop niet mogelijk
is. De VVD spreekt hier dan
ook van een fundamenteel de
mocratisch tekort.
Middenveld
Dit gebrek aan controle door
volksvertegenwoordigers geldt
ook voor het zogeheten maat
schappelijk middenveld. Een
netwerk van particuliere orga
nisaties die binnen de samen
leving bepaalde maatschappe
lijke functies vervullen ten be
hoeve van de bevolking. Hier
toe behoren onder meer ker
kelijke en levensbeschouwelij
ke groeperingen, belangenor
ganisaties van werknemers en
werkgevers, welzijns- en cul
tuurinstellingen en woning
bouwcorporaties.
En wat wil nu het geval9 De
kabinetsnota over functionele
decentralisatie laat het maat
schappelijk middenveld geheel
buiten beschouwing. Ten on
rechte, want zo blijft de helft
van het probleem buiten schot
en worden beleidskeuzen om
zeild Dit middenveld heeft
zich intussen deels ontwikkeld
tot een soort pseudo-overheid.
Maar wel één die zich niet de
mocratisch laat controleren.
En juist daar waar zo'n organi
satie uit belastinggelden wordt
gesubsidieerd, mag controle -
door volksvertegenwoordigers
- lees ook leden van gemeen
teraden of provinciale staten -
niet ontbreken. De verhouding
tussen de overheid en het
maatschappelijk middenveld is
er vooral een van subsidiëring.
De overheid geeft althans aan
een deel van de middenvel
dorganisaties geld, subsidies,
waaraan voorwaarden worden
gesteld, en die organisaties
doen er vervolgens iets mee.
De VVD zou dan ook graag
een kabinetsnota zien over dit
onderwerp. Het is misschien
iets anders dan functioneel be
stuur, maar dit veld is nog on
voldoende ontgonnen. Meer
helderheid is gewenst, al heeft
de subsidiebijbel deze al iets
meer gegeven en ervoor ge
zorgd dat het punt van subsi
diëring van onder andere de
organisaties in het middenveld
op de publieke agenda is geko-
Burgers
De VVD wil het liefst taken
van de overheid zodanig afsto
ten dat zij bij de burgers zelf
komen te liggen. Het debat
over functionele decentralisa
tie vorige week was niet de
eerste gelegenheid waarbij de
VVD haar bezorgdheid uit
sprak op dit punt. Tijdens de
Algemene Beschouwingen ok
tober vorig jaar sprak Frits
Bolkestein al over het ontglip
pen van bevoegdheden aan de
volksvertegenwoordiging rich
ting maatschappelijk midden
veld. „De Tweede Kamer
komt dan feitelijk buitenspel
te staan", zei hij toen. En: „Wij
zijn voorstanders van nauwe
samenwerking tussen de over
heid en maatschappelijke or
ganisaties waar die samenwer
king functioneel is Maar soci
ale partners blijven belangen
organisaties Hun overeen
stemming is dus niet per defi
nitie in het algemeen belang".
Het moet niet zo zijn dat de
zelfde mensen voor de belan
gen van hun eigen organisatie
opkomen, over de wetgeving
adviseren en die wetgeving
ook weer moeten uitvoeren
zonder dat er sprake is van
ministeriële verantwoordelijk
heid. Deze week kwam Bolke
stein hier in een interview op
terug en sprak van de hinder
lijke dubbelrol van werkge
vers en werknemers. Zij vor
men samen twee derde van de
SER en zijn enerzijds belan
genbehartigers die opkomen
voor bepaalde groepen en an
derzijds regeringsadviseurs.
Hij noemt in dit verband het
voorbeeld van de wao, een re
geling „die zowel door werk
gevers als werknemers is mis
bruikt als relatief gunstige af
vloeiingsregeling. En inmid
dels is de SER gevraagd te ad
viseren over een nieuwe opzet
van de wao. Dat is praten met
een kalkoen over het kerst-
Al met al is het zaak dat er
twee dingen gebeuren: ten
eerste dat het duistere woud
van zeshonderd zelfstandige
bestuursorganen grondig
wordt gesaneerd. En ten twee
de dat overheidstaken die met
overheidsgeld door maatschap
pelijke organisaties worden
uitgevoerd, onder volledige
publieke controle staan.
Tijdens de Algemene Beschouwingen oktober vorig jaar sprak VVD-fractieleider Frits Bolkestein al
over het ontglippen van bevoegdheden aan de volksvertegenwoordiging richting maatschappelijk
middenveld.
FOTO: DIJKSTRA
BRIEVEN VAN LEZERS
I "ii Lui'ieliik geschreven
uit .'.u-h het recht voor irigezonc
1 stukken in te korten
9 ïrgerlijke onkunde
11 )nze krant wist te vermelden,
2 lat de Amerikaanse minister
'an buitenlandse zaken James
laker, na maandenlang moei-
15 aam overleg 'uitermate' ver-
oeid en teleurgesteld te Was-
lington is teruggekeerd om
ijn president mede te delen,
lat zijn inspanningen zijn mis-
ukt om duurzame vrede in
iet Midden-Oosten te bewerk-
telligen. Alleen al aan reis-
;osten zijn voor dit doel enke
miljoenen dollars uitgege
ten. De ministerraad van de
!G volgt op meer bescheiden
chaal dit Amerikaanse voor-
leeld en eveneens zonder enig
esultaat. In de zogenaamde
Balfour Declaration' (novem-
>er 1917) stond Engeland toe,
1 Palestina een nationaal
ehuis voor het joodse volk
.on bestaan zonder afbreuk te
loen aan de Palestijnse ge-
neenschap. Voor het zionisme
/as dit een uitdaging om een
Dodse staat te stichten, die in
door de Verenigde Naties
m 'erd erkend. Oud-Jeruzalem
«hoorde er niet toe. In de zes-
iger jaren werd het grondge-
^Bied van de staat Israël uitge
spreid met het zogenaamde 'be
zette gebied', waartoe ook
Oud-Jeruzalem 'behoort. De
Amerikaanse minister James
Baker heeft er bij zijn zoeken
naar een oplossing van het
conflict tussen Israëli's en Pa-
lestijnen geen ogenblik aan ge
dacht, dat hier geen sprake is
van een politiek conflict, maar
van een godsdienstoorlog.
Voor de Israëli's is Palestina
met de hoofdstad Jeruzalem
het 'Heilige Land'. Het is het
land, dat Jahweh hen had ge
wezen. Er kan geen sprake
van zijn dat Israël deze heilige
grond aan de moslims zal te
ruggeven. Maar ook voor de
islam is Jeruzalem een heilige
stad. Dit feit had voor Baker
een vingerwijzing moeten zijn
deze kwestie te laten rusten.
Waar echter in de Verenigde
Staten godsdienstoorlogen een
onbekende zaak zijn. heeft Ba
ker aan geen godsdienstoorlog
gedacht. Het is evenwel erger
lijke onkunde, dat men dit feit
in de politiek van de EG-mi-
nisterraad geen rol laat spelen.
Onze minister van buitenland
se zaken kan ook geen politiek
voeren ter oplossing van dit
conflict. In het Midden-Oosten
wordt het woord 'vernietiging
van Israël' gehoord. Dit was
ook het doel van de politiek
van Saddam Husayn.
Dr. W.J.A. Visser,
DEN HAAG.
Omroepbijdrage
De chef van uw parlementaire
redactie, Rik in 't Hout,
schreef vorige week op de opi
niepagina dat. Nederland de
omroepbijdrage te danken
heeft aan Seyss-Inquart, van
1940 tot 1945 de plaatsbekleder
van Adolf Hitler in Den Haag.
Hij zou de de verplichte luis
terbijdrage hebben ingevoerd.
Wat de schrijver niet vermeld
de - ik neem aan dat het hem
en velen met hem, niet be
kend zal zijn - is dat in mei
1940 er plannen van de Neder
landse regering klaar lagen
voor de invoering van een
verplichte 'luisteraarsbijdrage'.
(Terzijde: De invoering van
een identiteitsbewijs voor elke
Nederlander werd ook al vóór
de oorlog overwogen).
In september 1938 werd een
subcommissie van de toenma
lige Radioraad ingesteld, met
de opdracht de vraag te over
wegen voor de omroepbe-
langen de nodige inkomsten te
verzekeren door de beharti
ging van deze belangen volle
dig door de luisteraars te doen
bekostigen, evenals dit in an
dere landen het geval is. Mede
op basis van het advies van
deze subcommissie werd op 8
april 1940 bij de Tweede Ka
mer ingediend een ontwerp
van wet tot wijziging van de
Telegraaf- en Telefoonwet
1904 (315 der Zitting 1939-
1940). In dit ontwerp werd on
der andere voorgesteld in arti
kel 3quater een bepaling op te
nemen, waarbij de houder van
een radiotoestel, of andere
voorziening, waarmede de uit
zendingen van de Nederlandse
radió-omroep kunnen worden
ontvangen, ter verzekering
van de instandhouding en den
verderen uitbouw van die om
roep, verplicht werd jaarlijks
een door Onze Minister van
Binnenlandse Zaken vast te
stellen geldelijke bijdrage,
welke een bedrag van 10,-
niet zal mogen overschrijden,
te voldoen. Het wetsontwerp
was op 10 mei 1940 nog niet in
behandeling genomen; het
werd op 11 april 1946 inge
trokken.
Overigens wordt nog opge
merkt, dat het idee voor het
heffen van een retributie voor
een radiotoestel reeds jaren
eerder was overwogen. In het
op 9 juni 1927 ingediende
wetsontwerp tot wijziging van
meergenoemde wet werd na
melijk voorgesteld in een
nieuw op te nemen artikel
3quater onder meer te bepa
len, dat bij algemene maatre
gel van bestuur bepalingn
kunnen worden gesteld met
betrekking tot de heffing en
invordering van voor radio-
zend- en ontvanginrichtingen
te bepalen rechten (353 der
Zitting 1926-1927). Blijkens de
toelichting op dit wetsontwerp
werd voor een radiotoestel ge
dacht aan een jaarlijks te bepa
len recht van ten hoogste 10,-
per kalenderjaar Bij de mon
delinge behandeling van het
wetsontwerp in de Tweede
Kamer op 24 februari 1928
werd bij amendement de voor
gestelde bepaling geschrapt
E. Esmeijer,
APELDOORN.
Bezuinigingen
De overheid heeft de intentie
de komende jaren fors te be
zuinigen op overheidsperso
neel. Deze plannen hebben in
middels geleid tot grote onrust
op alle ministeries en andere
(semi-)overheidsorganen. Op
tal van directies heerst een
sfeer van wantrouwen en
angst. Reeds hebben enkele
mensen vernomen dat hun
„stoel" in het kader van de
Grote Efficiency Operatie zal
verdwijnen. Hun motivatie zal
inmiddels het 0-punt aardig
benaderen. Wat denkt de
overheid eigenlijk te bereiken?
Meer efficiency wordt niet be
reikt door mensen in het la
ger- en middenkader te ont
staan En wat is hun kans op
de arbeidsmarlü? Iedereen bo
ven de 40 heefqgeen kans! Er
is maar één nette manier om
op overheidspersoneel te be
zuinigen, en wel een rigoureu
ze vacaturestop. Andere me
thoden leiden tot nog meer
wao'ers, werklozen en gede-
motiveerden.
B. van Dijk,
WATERINGEN.
Eerste Communie
Communie en alle reacties
daarop in de brievenrubriek.
De heer Chr. van Assendelft
schreef over de gevaarlijke on
geschoolde leken die de kinde
ren voorbereiden. Hun in
structies krijgen zij van hun
pastores die deze leer weer
ontlenen aan het Tweede Vati
caans Concilie. Ook het schrij
ven van pastor G. de Jong uit
Delft, waarin deze de nadrukt
legt op breken en delen, wijst
daar op. Dit laatste lijkt mij
een gedachte die afkomstig is
uit de Reformatie, gedachte.
Hoe het ook zij, paus Pius X
voerde de kindercommunie in
en dacht dat er daardoor heili
ge kinderen zouden komen.
Gezien de vele priesters en
missionarissen die daarna zijn
gekomen heeft hij zeker gelijk
gehad, al blijft heiligheid altijd
een streven Breken en delen,
het voor anderen zorgen, heb
ben voluit gedaan. Misschien
wel door het geloof in de wer
kelijke tegenwoordigheid van
Christus in de H. Communie,
zoals ook H Heukensfeldt-
Jansen schreef. Mogen onze
kinderen dat vooraj ook leren.
J.M. Laaper,
DFN HAAG
Wat was het alweer lang
geleden, de tijd dat je je
studentenflat met wat
krijgertjes en
sinaasappelkistjes be woon baar
maakte, overdacht Hedy. Als
je een gat in je stoel wilde
wegwerken, nou. dan naaide je
er gewoon een lapje op! En
met een bosje tulpen op de
vensterbank, de rijkelijk van
kaarsvet voorziene Chiantifles
ernaast, kreeg het geheel toch
wat fleur en zowaar een
artistiek aanzien. Daar hoefde
je de Cosmo toen nog niet voor
te lezen.
Er kwam een glimlach over
haar gezicht. Moest je haar nu
zien zitten in het
wachtkamertje van Lubbers'
Torentje, met een ontwerp van
de prominente
interieurarchitekte Marijke
van der Wijst op schoot.' De
verbouwing van de
ministerskamer mocht een
lieve cent kosten, hadden haar
ambtenaren voorgerekend. Ze
was er zelfs een pietsje van
geschrokken. Zo'n veertig
mille, daar kon je een poepje
van laten ruiken.' Maar
Lubbers, die had helemaal niet
moeilijk gedaan. ..Als je zo ver
bent laat je dan de tekening
nog even aan me zien.' had
hij zelfs belangstellend
gevraagd.
Hedy's blik dwaalde langs de
rijkelijk bewerkte houten
lambrizering. Wat was dat
eigenlijk Neo-klassiek
BarokRoccocoHel kon haar
ook eigenlijk niet schelen.
Haar gedachten cirkelden
rond belangrijker zaken De
Mazairac. Boonzaaijer en
Ben no Premsela. Tjonge jonge,
wat konden dié boys
ontwerpen.' En wat was het
geniaal geweest van Marijke
om hét appelgroen van De
Mazairacs' zithoek te
combineren met het mango
tapijt van Premsela! Zo kreeg
haar werkkamer een zekere
rust. maar ook waardigheid en
Nee. die werkkamer had ze
wel verdiend. Na anderhalf
jaar ministerschap was haar
gezicht behoorlijk gaan
tekenen. De kritiek van
partijgenoten, de
bezuinigingen en spanningen
in de ministerraad, het ging je
tenslotte allemaal niet in de
koude kleren zitten. Moch je
dan jezelf eens nieuw in de
spulletjes steken, of niet soms
Met die kille werkkamer die
Elco Brinkman had
achtergelaten kon daarom
beter vandaag dan morgen
afgerekend worden, 't Leek
verdorie wel een hotellobby!
Geen wonder dat het CDA de
schoonheid van die prachtige
gietijzeren sculptuur van
Yannis Kounellis niet wilde
inzien. Die partij ademde
zowat bekrompenheid! Nooit,
nee nooit zou ze het parlement
meer op Grote Kunst
trakteren.
Daar zwaaide de deur al open.
Hedy veerde uit haar stoel,
iets te vlot misschien, maar ze
meende dat het Lubbers niet
was opgevallen. ..Kom
binnen!", riep hij joviaal. De
zon scheen zijn werkvertrek
binnen en zijn ogen
twinkelden. Sinds de
Tussenbalans en de
Voorjaarsnota waren afgerond
kon zijn humeur niet meer
stuk. ..Wat kan ik voor je
doen?", vroeg hij vriendelijk
en lachte breeduit. ..Soms nog
een verhoogde toiletpot nodig
voor bij je nieuwe
werkkamer0".
Op slag versteende ze. daar in
de deuropening, niet in staat
ook maar een stap voor- of
achteruit te doen. Wanhopig
zocht Hedy naar woorden,
maar het leek of er een stop
uit haai\ hoofd was getrokken
waarlangs alles in een
draaikolk wegstroomde. Tot
de beelden en woorden weer
terugkwamen, maar nu waren
het herinneringen aan de
demonstratie van
gehandicapten en bejaarden,
vorige week op het Binnenhof.
Een eigen bijdrage voor kleine
aanpassingen in en om het
huis. hoe had ze ermee
kunnen instemmen!
Er viel een sluier over haar
gezicht. Het nieuwe bureau, de
zithoek en het mango tapijt
leken plotseling hun betekenis
te hebben verloren. „Hoe
onbestendig is toch het
mooie", mompelde ze zomaar
filosofisch voor zich uit. Die
eenvoudige Chiantifles. was
die bij haar welbeschouwd niet
veel meer op zijn plaats dan
chique design0
Lubbers begreep er niets van
Hij was dan ook oprecht
verbaasd toen de minister van
Cultuur even later totaal
onverschillig het mooiste
interieur-ontwerp dat hij ooit
had gezien aan hem voorlegde
