Romantisch, wanhopig en inspirerend
I
Help, ik ben verliefd op een ander!
Alison Moyet:
teksten als therapl
- BOEKEN EN PLATEN
CeidóeComont
DINSDAG 14 MEI 1991 PAGÜ
DE GROTE LIEFDE VAN SIMON CARMIGGELT EN RENATE RUBINSTEIN:
Renate Rubinstein: 'Mijn beter ik' -
herinneringen aan Simon Carmig-
gelt. Uitgave Meulenhoff. Prijs
29,90.
„Voor mij ging met hem alles
verloren dat het leven lieflijk
maakt". Een van de uitlatin
gen in het eerste deel van het
boek van Renate Rubinstein.
'Mijn beter ik', waarin het ver
haal staat over de grote, onmo
gelijke, romantische liefde in
de laatste jaren van haar leven
voor Simon Carmiggelt, die
toen ook al op gevorderde
leeftijd was. Renate Rubinstein
voltooide dit boek over haar
liefde voor Carmiggelt op 20
november 1990. De laatste zin
ervan luidt: „Wat ik aan hem
dank is niet alleen geluk, maar
het leven zelf" Kort daarna
zou zij ook sterven, want ze
was ernstig ziek. Carmiggelt
was op 29 november 1987
overleden. Behalve dit boek
zijn er de vele brieven, kaar
ten en andere wederzijdse
schriftelijke kontakten, waaro
ver de schrijfster in 'Mijn be
ter ik' het volgende zegt: „De
brieven moeten in het Letter
kundig Museum wachten op
de biografie van Carmiggelt
die zeker geschreven zal wor
den en waarin ik slechts een
plaats bekleed in de laatste
acht jaar van zijn leven".
'Mijn beter ik' is een ongeloof
lijk mooi en in alle opzichten
klassiek liefdesverhaal. Twee
oudere mensen, die allebei
hun eigen grote tragiek heb
ben, komen bij elkaar en hou
den innig van elkaar. Een
'verboden' affaire, een relatie
die niet mag, een liefde die on
aanvaardbaar is.
Ze zien elkaar weinig. Simon
zoekt haar in de jaren van hun
relatie doorgaans elke dins
dagmiddag op. De tweede we
kelijkse afspraak vindt zij op
zeker moment teveel van het
goede, gezien zijn leeftijd. Ver
der zijn er dagelijkse telefoon
gesprekken, schrijft Carmig
gelt haar soms twee keer per
dag een of ander kaartje en
komen zij elkaar tegen op
schrijversbijeenkomsten. Via
Peter Vos, ooit een onderbuur
van Renate Rubinstein, heb-
Renate Rubinstein en Simon Carmiggelt tien jaar geleden. Rubinstein schrijft in 'Mijn beter ik": „We
waren geknipt voor elkaar".
ben zij ook nog kontakt. Maar
er zijn huizenhoge problemen.
Geen sensatie-bejag
Het is zo mooi, hoe Renate Ru
binstein, ondanks de vreselijke
belemmeringen van hun kon
takten, vreugdevol en liefde
vol schrijft over wat zij alle
maal met Carmiggelt mee
maakte. Het is heel kies en
nergens is er'sprake van sen
satie-bejag. Soms is daar zelfs
een zekere zelfspot van de ge
liefden, over gevolgen van het
bekend worden van hun ge
heime liefde.
Carmiggelt zegt tegen haar:
„Je moet over alles schrijven,
ook over mij, liefst met mijn
naam erbij". Dat zou voor Re-
natie Rubinstein echt niet
kunnen. Ze geeft hem dit ant
woord: „Dat scheelt alvast een
ton in de opbrengst". Puur iro
nie over een eigenlijk totaal
onmogelijke situatie.
Carmiggelt wil zijn huwelijk
met Tine niet stuk laten lopen.
Een van de hoofdstukken uit
dit boekje heet 'De meest ge
trouwde schrijver van Neder
land'. Over ironie gesproken.
Carmiggelts vrouw weet van
zijn relatie met Renate Rubin
stein, maar alles wordt gepro
beerd om haar niet lastig te
vallen hiermee. Dat wordt in
de loop van de jaren steeds
moeilijker. Carmiggelts vrouw
gaat achteruit, ze ziet steeds
slechter en eist steeds meer
van hem. Is dat jaloezie? Of is
de minnares, de 'maitresse', de
jaloerse vrouw?
Poste restante
Prachtig zijn de beschrijvingen
en de voorbeelden van de
schriftelijke contacten die deze
'minnaars op leeftijd' met el
kaar onderhoud. De brieven
naar Carmiggelts vakantie
adressen, die hij daar 'poste
restante' afhaalt; de dagelijkse
kaartjes die Carmiggelt stuurt;
de correspondentie die zij ook
nog eens voeren in hun co
lumns. Want Carmiggelt
schrijft in die laatste jaren van
zijn leven en in de tijd van zijn
relatie met Renate Rubinstein,
nog wel 'Kronkels' voor Het
Parool en zij is wekelijks te le
zen als Tamar in Vrij Neder
land.
De aktuele kwesties die dit op
levert, komen in deze herinne
ringen volop aan de orde. De
ruzies met Hugo Brandt Cor-
stius bijvoorbeeld, de beruchte
affaire rond de P. C. Hooftprijs
die niet mocht worden uitge
reikt aan deze auteur. De ma
nier waarop het borstbeeld
van Carmiggelt, na zijn dood,
tot stand komt en wordt ont
huld. De bezoeken aan bijeen
komsten, waar de geliefden el
kaar zogenaamd toevallig te
genkomen en waar ze zich ge
dragen als verliefde pubers.
Geloofwaardig
Geheel integer, geheel geloof
waardig en zeer meeslepend is
dit prachtige boek dat Renate
Rubinstein postuum publiceert
over deze laatste, gelukkige,
definitieve periode van haar
leven. Aan het eind vermeldt
zij een telefoongesprek met
Carmiggelts weduwe, kort na
zijn dood. Het leidt tot niets.
En intussen, dat is vaak onder
de tekst te lezen - slechts en
kele malen komt het tot ui
ting-, lijdt Renate Rubinstein,
zoals bekend, hevig aan haar
slopende ziekte, multiple scle
rose.
Achteraf, na Carmiggelts
dood, bedenkt zij dat de toe
stand waarin ze verkeert,
nooit werkelijk tot haarzelf is
doorgedrongen, dankzij haar
geliefde Simon. „Ik vond het
hoogstens weieens naar voor
hem dat ik hem nooit kon to
nen hoe ik. 'werkelijk' was: le
vendig, uitbundig, vitaal. Hij
had een afkeer van het leuge
nachtige en van dikke
woorden, ik net zo". En die
passage sluit ze dan af met de
constatering: „We waren ge
knipt voor elkaar".
Het geloof in de liefde dat uit
deze zin en uit het hele boek
van Renate Rubinstein
spreekt, is zo hartverwar
mend, zo ongewoon in de kil
heid van het leven zoals me
nigeen dat ervaart, zo eerlijk,
wijs en menselijk, dat zij wat
mij betreft postuum voor dit
boek elke literaire prijs van dit
jaar mag ontvangen.
Nieuwe kijk
Daarbij komt nog dat dit boek
een heel nieuwe kijk geeft op
het werk van Simon Carmig
gelt. Zeker wat betreft de laat
ste bundels die hij publiceerde.
De verhalen daarin krijgen
door de feiten die Renate Ru
binstein onthult een heel an
dere betekenis. Al die toevalli
ge ontmoetingen met mensen
in cafés, op stations, in de
tram, of waar dan ook, die hun
levensverhaal vertellen, zijn te
herleiden tot de problemen in
het leven van Carmiggelt zelf.
In een subtiele en verhulde
vorm vertaalt hij in die verha
len zijn persoonlijke proble.-
men, met zijn vrouw, met zijn
geliefde, met de onmogelijke
keuzes die hij moet doen. En
niet wil doen en niet zal doen.
Zo is 'Mijn beter ik' van Rena
te Rubinstein een boek met
een heel complexe, hevige in
houd geworden. De tragische,
maar zo warme en gelukkige
liefde van een ouder stel, dat
niet meer op zoiets kon reke
nen en die liefde ervoer in het
besef dat dit het definitieve
geluk van hun leven beteken
de. Zo'n ontroerend liefdesver
haal is een juweel.
De paradox van
bloei en verval
Uitgever Johan Polak is zijn
hele leven gefascineerd ge
weest door de decadentie. Hij
heeft over dit onderwerp ver
schillende lezingen gehouden
en artikelen geschreven. Een
deel hiervan is nu gebundeld
in zijn levenswerk 'Bloei der
decadence', een boek waarin
de lezer telkens wordt gecon
fronteerd met de paradox van
bloei en verval.
Johan Polak geeft in snel
treinvaart een beeld van ver
schillende Europese culturen
die, op het hoogtepunt aanbe
land. al de kiemen van verval
in zich droegen.
Het uitgangspunt voor het
schrijven van 'Bloei der deca
dence' geeft Polak al het begin
weer: „Nu het er naar uitziet
dat de bloei van de Europese
cultuur, ondanks alle artificië
le aanmoediging, voorlopig ten
einde is en wij slechts de op
komst beleven van een luid
rumoerend epigonendom, dat
met hulp van alle middelen
die reclame te bieden heeft,
zichzelf en anderen wil wijs
maken over gelijke of nog gro
tere creatieve talenten te be
schikken dan voorgaande ge
neraties, is het zinvol na te
gaan hoe voorheen is gedacht
over de vraag of er tijden zijn
geweest van groei en stil
stand".
Het mag duidelijk zijn dat Po
lak de huidige Europese cul
tuur als beëindigd beschouwt.
Op een soms overtuigende wij
ze geeft hij aan dat momenten
van grote culturele bloei altijd
van korte duur zijn geweest.
Zo waren bijvoorbeeld in het
Romeinse Rijk en de Latijnse
cultuur de voortreffelijkste
geesten in een kort tijdsbestek
bijeen.
'Bloei der decadence' is een
werk dat duidelijk uit ver
schillende artikelen bestaat.
Dat heeft tot gevolg dat som
mige hoofdstukken er een
beetje als losse bladen bijhan
gen. Het geheel was bijvoor
beeld niet minder geweest als
het hoofdstuk over de Franse
dichter Mallarmé, voor wie
Polak zijn bewondering niet
onder stoelen of banken
schuift, was weggelaten.
En Polaks adoratie voor de
Nederlandse dichter Leopold
heeft zo nu en dan tot gevolg
dat het uitgangspunt van het
boek volledig uit het oog
wordt verloren. De waarde
van bepaalde opmerkingen
moet dan ook soms worden ge
zien als de leeservaringen van
een grote poëzie-liefhebber, in
de hoop dat hij er sommige le
zers mee van dienst kan zijn.
Peter Roorda: 'Verliefd op een an
der'. Uitgeverij Het Spectrum. Prija
24,90, omstreeks eind deze maand
in de boekhandel verkrijgbaar.
Wat te doen bij verliefdheid?
Op het eerste gezicht is deze
vraag paradoxaal. Liefde staat
immers gelijk aan 'geluk' en
wie zou daar geen ruim baan
voor maken? Maar verliefd
heid krijgt scherpe kantjes als
de geliefden gebonden zijn
door een relatie met een an
der. Peter Roorda, woonachtig
in Speuld (gemeente Ermelo)
en hoofdredacteur van het
tijdschrift 'Groter Groeien',
heeft een boek samengesteld
dat vrijwel helemaal uit be
kentenissen over 'onmogelijke
verliefdheden' bestaat, 'Ver
liefd op een ander'.
Het gaat om openhartige ont
boezemingen, van een tiental
vrouwen over hun ervaringen
met liefdes die 'eigenlijk' niet
mogen. Volgens Roorda door
breekt hij met zijn boek een
'enorm taboe', omdat het een
beeld geeft van buitenechtelij
ke relaties die tot nu toe mas
saal ontkend worden, maar die
wel degelijk aan de orde van
de dag zijn volgens de schrij
ver. In het boek staat een
voorwoord van Iteke Weeda,
de bekende gezinssociologe.
De vrouwen die hun hart over
hun liefdesrelaties tegenover
hem uitgestort hebben, doen
dat anoniem. De afgedrukte
verhalen zijn echter wel au
thentiek, daar staat de auteur
voor in. Hij heeft alleen alle
namen veranderd. De vrou
wen die Roorda interviewt,
hebben zich bij hem gemeld
nadat hij in zijn blad 'Groter
Groeien', dat zes keer per jaar
verschijnt, een oproep had ge
plaatst.
Er kwamen volgens de auteur
onvoorstelbaar veel reacties op
deze oproep. Een groot aantal
vrouwen zo blijkt hem, is ver
liefd geworden op een man,
terwijl zij (nog) een band met
een echtgenoot hadden.
De auteur, zelf getrouwd en
vader van twee kinderen, zegt
dat verliefdheden van mensen
met een vaste partner, van alle
tijden zijn. Wat dat betreft
meldt zijn boek niets nieuws,
geeft Roorda toe. De gesloten
deur naar dit gebied wordt
door het boek volgens hem
wel opengegooid.
Judith
Oké, we slaan de pagina's
nieuwsgierig open. 'Verliefd
op een ander', dat volgende
maand in de boekhandels ligt,
begint met het probleem van
de getrouwde Judith. Ze is
door de sleur in haar huwelijk
ontvankelijk geworden voor
de charmes van andere man
nen. Ze danst op een feestje
met een buitenlander die ze
'gevoelig en poëtisch' vindt.
Midden onder een dans vlucht
ze bij hem vandaan.
Daarna volgen er nog meer re
laties met mannen die echter
steeds in die wegloop-reactie
eindigen, als het tot intimiteit
lijkt te komen. Tegelijkertijd
ervaart Judith dat ze met haar
wettige echtgenoot geen rela
tie heeft, die ze als 'volledig'
ervaart. Haar man heeft niets
in de gaten, hij is best tevre
den met het huwelijk, maar
haar gevoelsleven verkeert
voortdurend in een crisis.
Dit eerste verhaal eindigt er
mee dat de relatie tussen de
echtelieden uiteindelijk zeer
hecht wordt. Ze krijgen eerst
knallende ruzies, nadat Judith
haar verliefde escapades heeft
opgebiecht, maar als blijkt dat
haar man ook eens een buiten
echtelijke relatie heeft gehad,
gaat ze hem met andere ogen
zien. „Hij is dus toch niet zo'n
robot als ik dacht", vertelt ze
aan Roorda.
Schuldgevoel
Na dit verhaal krijgt de lezer
nog meer belevenissen voorge
schoteld van vrouwen die zich
in een verhouding storten, die
steeds problematisch is, want
ze hébben al een vaste relatie.
Dat laadt hen met een schuld
gevoel op. Soms springt een
verhaal er uit, omdat de geïn
terviewde vrouw iets mee
maakt dat zelfs een schrijver
van een gossiprubriek het
schaamrood naar de kaken zou
jagen.
Zo verhaalt Eva van haar rela
tie met Erik, die ingewikkeld
wordt door de alles beheersen
de liefde die ze voor John
voelt. John kent ze al van heel
vroeger. Ze is dol op die man
en hij op haar, maar hij is te
gelijkertijd dol op veel meer
vrouwen. John is getrouwd en
heeft twee kinderen. Het feit
dat hij een huwelijksrelatie
heeft, is geen beletsel voor Eva
om met hem een jarenlange
verhouding te hebben. Die
blijft gehandhaafd als ze met
iemand anders gaat samenle
ven, die de vader van haar
twee kinderen is. John blijft
de enige van wie ze echt
houdt. Een beetje uitzichtloze
liefde eigenlijk.
Tolerantie
De houding van deze vrouw
ten opzichte van de geliefde
die er verscheidene relaties op
na houdt, past volgens Roorda
bij de algemene tolerantie in
zake de ontrouw van mannen.
Hij reageert hiermee op de
vraag waarom het boek alleen
de benarde geschiedenissen
van verliefde vrouwen behan
delt.
Roorda: „De doorsnee-man
voelt zich minder schuldig als
hij een relatie met een andere
vrouw aanknoopt. De maat
schappij knijpt wat mannen
aangaat een oogje dicht. Het is
nog steeds zo, dat kinderen
door de moeder worden opge
vangen, dus dat struikelblok
hebben mannen niet".
Een belangrijk punt om alleen
vrouwen-escapades te belich
ten is verder dat zij hun pro
blemen vrijwel op niemands
bordje kunnen leggen, omdat
het onderwerp taboe is. „Man
nen kunnen hun verhaal bij
een vriend kwijt, in de kroeg,
het gaat om een bekend man
nen-probleem. Vrouwen gaan
niet vreemd, heet het, maar
dat blijkt dus helemaal niet
waar te zijn, vrouwen kunnen
er ook wat van".
Hij put zijn kennis over deze
relationele zaken uit het
hoofdredacteurschap van
'Groter Groeien'. Dit blad le
vert veel reacties van lezers
op. Stromen brieven krijgt de
hoofdredacteur op zijn werk
adres in Garderen. In een en
kel geval moet hij een brief
schrijver direct per telefoon
bijstand verlenen omdat zij
(het zijn vrijwel altijd vrou
wen die schrijven) het levens
probleem niet aankan en de
hand aan zichzelf dreigt te
slaan. „Ja, soms lijk ik wel een
maatschappelijk werker", zegt
Roorda.
Een niet alledaagse liefdesge
schiedenis in Roorda's boek is
die van Els, 39 jaar oud en 19
jaar getrouwd. Haar huwelijk
met Jacques is (het is steeds
hetzelfde) in een sleur geraakt.
Ze besluit daar wat aan te
doen, door met een vriendin
uit te gaan. Ze ontmoet Hans
wiens vrouw ziekelijk is en
hoewel hij niet gelukkig met
haar is, wil hij niet bij zijn
echtgenote weg omdat hij haar
zielig vindt. Langzaam maar
zeker bouwen Els en Hans een
innige relatie op. Hun beider
echtelieden worden er buiten
gehouden. „Had je geen
schuldgevoel?" vraagt inter
viewer Roorda. „Helemaal
niet, ik kreeg van Jacques nog
Twee relaties
Els ontmoet vervolgens nóg
een man, met wie ze eveneens
een verhouding krijgt. Ze laat
de interviewer merken dat ze
twee buitenechtelijke relaties
wel wat gewaagd vindt, maar
de genoegens die ze aan deze
liefdes beleeft, wegen zwaar
tegen de schaamte op. Verliefd
zijn op twee mannen blijkt
best aardig. Op de vraag van
Roorda wat ze andere vrou
wen met een sleurhuwelijk ad
viseert, zegt ze: „Ik raad ze
aan niet te scheiden, maar een
vriend te nemen. Met scheiden
vergooi je zoveel".
Kunnen leven met een part
ner die ook met anderen een
liefdesrelatie onderhoudt, is
een vorm die de toekomst
heeft, zo luidt de voorspelling
van Iteke Weeda in haar voor
woord in het boek. „Bij veel
paren tekfent die relatie van de
toekomst zich al af. Je gaat als
individu door het leven, maar
ook anderen kunnen je ero
tisch raken. In de jaren zestig
zeventig tijdens de seksuele
revolutie zei men: het moet
kunnen. Maar dat is voorbij.
Je moet ook met elkaar pra
ten, je moet goed kijken: wat
kan iedereen aan".
Weeda filosofeert verder dat
er volgens haar in de toekomst
door een grotere tolerantie ten
opzichte van liefdesrelaties,
'minder wanhopige' verliefd
heden zullen ontstaan.
De toekomst waarin echtelie
den, naast hun wettelijk beze
gelde liefdesrelatie, onbekom
merd nog enkele geliefden
hebben is nog niet begonnen,
zo valt uit de bergen post af te
leiden die Peter Roorda op zijn
oproep heeft gekregen. In de
relationele sfeer heersen nog
steeds ingebakken regels, die
dergelijke relaties onbespreek
baar maken. Veel vrouwen die
door de schrijver zijn geïnter
viewd hebben hem bekend dat
ze blij waren dat ze hun hart
bij iemand hebben kunnen uit
storten.
Alison Moyet zingt op 'Hoodoo' emotioneler dan ooit.
Dat platensucces alleen een
mens niet gelukkig maakt
heeft Alison Moyet in de af
gelopen vier jaar ervaren.
Na haar tweede elpee 'Rain-
dancing' uit '87 zei ze de
popmuziek voorlopig vaar
wel om meer aandacht aan
haar privéleven te kunnen
besteden. Het leverde haar
weliswaar een tweede kind
op, maar ook een echtschei
ding. De enige manier om
haar persoonlijke trauma's
een helpende hand te bieden
was door er over te schrij
ven, erkent Moyet. Haar
derde cd 'Hoodoo' is de
weerslag van deze overbe
kende therapie: veel teksten
gaan over de ervaringen
tjdens die moeilijke maan
den. Maar ze hebben zo te
horen redelijk bevrijdend
gewerkt, want Moyet zingt
emotioneler dan ooit. Het
probleem met dit album is
echter dat de vooral door
producer en gitarist Pete
Glenister geschreven mu
ziek weinig variatie kent en
eigenlijk een beetje verzandt
in nogal plichtmatige, saaie
songstructuren. Van echte
uitschieters is dan ook geen
sprake, al doet Alison Moyet
nog zo haar best.
Inspiral Carpets
Sommige bands worden wel
heel snel volwassen. Neem
nou de Inspiral Carpets, óók
uit Manchester maar tot
voor kort voornamelijk ope
rerend in de schaduw van
de Happy Mondays en Stone
Roses. De Inspiral Carpets
gaan dan ook hun eigen weg
en laten zich niet zonder
meer in met de. psychedeli
sche dance-rock, waarmee
hun stadgenoten goede sier
maken op house-parties en
andere uitzinnige bijeen
komsten. Al met de tweede
cd 'The Beast Inside' maken
de Inspiral Carpets duidelijk
hoe de zaken er voor staan.
Goed dus, daar hoeft nie
mand aan te twijfelen. Wel
iswaar doet het openings
nummer 'Caravan' even
vermoeden dat ook de Car
pets de dansvloer op willen
met een onvervalste Man
chester-kraker, maar al snel
blijkt alleen de sound van de
debuut-cd verder uitgediept
en gerijpt. Het orgeltje van
Clint Boon geeft de band
nog steeds dat ongedwongen
speelse en bepaalt tegelijk de
leukste melodietjes in de
beste Stranglers- en Doors
tradities. De Inspiral Carpets
verwijzen in hun liedjes bij
na doorlopend naar de jaren
zestig, maar geven er een
tijdloze draai aan. Niet over
al even creatièf, maar door
gaans vooral heel pakkend.
Met als hoogtepunt het der
tien minuten durende 'Fur
ther Away', het ultieme be
wijs dat de Doors nog sprin
glevend zijn. Ze zijn alleen
verhuisd naar Manchester.
This Mortal Coil
De baas van het Londense
platenlabel 4AD, Ivo Watts-
Russell, houdt van sfeervol
le, ietwat mysterieuze mu
ziek. Uit iijn eigen stal zijn
het vooral de Cocteau
Twins, die hem daarin een
heel end tegemoet kom
deze band stond met Iv
ook aan de wieg van
Mortal Coil, een proje
in '84 begon met 'It'll E
Tears' en nu de trilogi^
tooit met 'Blood'. Van
Cocteau Twin is inmi(
niets meer te bekei
maar Ivo Watts heefj
goede neus voor zangei
uit hetzelfde genre en i*
op 'Blood' aanzetten me
roline Crawley en Dt.
Rutkowski, die al nf
makkelijk de sterren v^
ijle hemel zingen. 'Blof1
op dezelfde leest gesc!
als zijn twee voorganger
ingetogen arrangemu
komen tot stand door f
lijk minimalistische mi
die invulling wordt gef
door de sobere arrangJ
ten van Watts' hulpjes!,
tin McCarrick en Johra!
er. Naast veel eigen wl
er een ruim aanbod ai
vers, zoals Gene Cl
'With Tomorrow' en 'G
ne's Song' van The Raif:
rade. Mooie sfeerplaat
regenachtige dagen! 'i
The Law
In The Law hebben
van Engelands meest
gaafde roek-artiesten ef
gevonden: zanger Paul'
gers en drummer Ke
Jones. De eerste was h(.
zicht én het geluid v£|
gendarische bands als
Free en Bad Company
recentelijk en minder
cesvol, The Firm. Jone>]
de stuwende kracht q,
de Small Faces en Fa(J,
nam in '78 de plaats it
de overleden Keith Mod
The Who. Een respe*
lijstie derhalve, dat op
wemwaar niet gerantL
voor een succesvolle q
ratie, maar het op d(;
buut-cd 'The Law' geil
wel blijkt te zijn. Het
biedt een afgewogen
meling songs in de
rock- en r&b-traditie, ri
de laatste plaats omdat b
ga-muzikanten bereid w
eeri liedje te schrijven I
ook nog een riedeltje]
spelen. Zo horen we 4
Adams in diens 'Natuji
The Beast' en Chris Er
'Stone', waarop troiï
ook David Gilmour vi
partij is. Artistiek gj
haalt The Law zeken,
het niveau van bijvooit
Bad Company. Daarv*
het materiaal te maij
am-gericht en het
leuke eigen nu
schaars. Maar de afwis)
van vriendelijke ballaj
stevige, melodieuze
songs doet dit debuut is
genre beslist hoge ogenj
Voeding centraal tijdens Dierentuinma
Mei is de Dierentuinmaand en
het thema is dit jaar „voe
ding". Op tal van manieren
wordt dit motto in (overal op
verschillende manieren) en
buiten de diergaarden aan de
orde gebracht. Als onderdeel
van een en ander is het boekje
'Honger als een paard' ver
schenen, waarin van verschil
lende dieren wordt uiteengezet
hoe ze zich voeden. Het 32
bladzijden dikke boekje, ge
schreven door Otto Beaujon en
Leobert de Boer en geïllu
streerd door Gerard Looten
van de Diergaarde
wordt door de dieref
verspreid naar bibliij
scholen en allerlei
ties, maar is ook in i
handel te krijgen. Een i
rend kwartetspel omts
zelfde onderwerp
mei (zolang de
strekt) gratis aan alle j
dierentuinbezoekers 1
De aan de actie deels
dierentuinen zijn: Sa)
Beekse Bergen (B
beek), Ouwehands Die*
(Rhenen), Diergaarde
(Rotterdam), Burgers'!
park (Arnhem), Ai
(Apeldoorn), Artis (1
dam), Dierenpark Arri
(Amersfoort), Noorden
park (Emmen). j
