JULIA ROBERTS
nieuwbakken leading lady van Hollywood
Het podium benauwt
Rod Stewart nog steeds
'finale
r)
RIL
ZATERDAG 13 APRIL 1991 PAGINA 31
HOLLYWOOD - Het was op een
koude en winderige avond vorig
jaar april, in het onwaarschijnlijke
decor van Wilmington in Noord-
Carolina, dat Julia Roberts voor
het eerst toonde dat ze zich aan het
ontwikkelen was tot een ware Hol-
lywoodster. Urenlang had de rillen
de roodharige geleden voor de
kunst, terwijl ze vrijwel naakt
moest rondrennen voor de opname
van een van de meer dramatische
scènes in haar vijfde film, Sleeping
With The Enemy.
Plotseling besloot de doorweekte, ver
fomfaaide en zielige Roberts dat het ge
noeg geweest was. Als men wilde dat ze
verder zou werken in deze ijzige omstan
digheden wilde ze een beetje meer soli
dariteit van de crew op de filmset. Ze
weigerde verder te gaan als de groten
deels mannelijke cameraploeg zich niet
ook zou ontkleden.
De verbijsterde regisseur Joe Ruben
hoorde zichzelf zijn ploeg zeggen dat ze
hun broek moesten uittrekken. De came
ramannen vonden het ongehoord en een
aantal van hen liep de set af en liet Ru
ben, minus broek, achter met een mini
male bezetting en het gevaar het respect
dat hem toekwam te verliezen.
Ruben gaf later toe dat hij de 23-jarige
actrice had moeten zeggen dat ze haar
mond moest houden en verder moest
gaan met haar werk. „Maar ik was zelf
in de put, en Julia had het zo koud en
moeilijk dat haar verzoek op dat mo
ment niet zo onredelijk leek. Achteraf
gezien vind ik dat het erg onredelijk
was".
Onredelijk of niet, het incident in Wil
mington is het materiaal waar legendes
van worden gemaakt. De studiobonzen
die zich actrices als Garbo en Monroe
konden herinneren realiseerden zich dat
ze een nieuwe klassieke Hollywoodster
in handen hadden - een actrice die dra
ma zowel op als van het doek niet
schuwt. Andere factoren speelden mee
om de financierders tot de opwindende
conclusie te brengen dat Roberts meer
was dan het zoveelste aantrekkelijke
sterretje.
Kassucces
10
Ondanks een Oscarnominatie voor de
beste vrouwelijke bijrol in Steel Magno
lias had Roberts nog geen persoonlijk
kassucces op haar naam staan (het finan
ciële succes van Steel Magnolias werd
toegeschreven aan haar tegenspeelsters
Shirley MacLaine en Sally Field). En
hoewel ze wat aandacht had gekregen
voor haar rol als serveerster in het cult-
succes Mystic Pizza, waren haar andere
uitstapjes op het witte doek te veron
achtzamen. Toen Roberts echter begon
met de opnames van Sleeping With The
Enemy, gebeurde er iets buitengewoons.
Een low-budget film die ze had gemaakt
met Richard Gere ging in première in de
Verenigde Staten.
De verwachting was dat Gere, de grote
naam van de produktie, de film zou dra
gen en het geld binnen zou brengen.
Aangezien Gere's vroegere bliksemcar
rière enigszins in het slop was geraakt
waren de verwachtingen van de film niet
hoog. De mensen die hadden voorspeld
dat het zoveelste Pygmalion-aftreksel
met een verschoten ster en een onbeken
de gedoemd was te mislukken in de bio
scopen - wat zij een „direct-op-video
special" noemen - bleken het verkeerd
te hebben.
Pretty Woman, waarin Roberts een chi
que call-girl speelt die door miljonair
Gere wordt geïntroduceerd in de trendy
jetset van Beverly Hills, pakte hen in en
trok overal ter wereld volle zalen. De
film haalde miljoenen binnen voor de
verrukte Disney Studios. Pretty Woman
werd een van de topfilms die meer dan
200 miljoen dollar hebben opgebracht in
Amerika alleen en leverde Roberts een
Golden Globe en een Oscarnominatie
op.
Terug op de set van Sleeping With The
Enemy bleek Roberts ineens een super
ster te zijn. Dezelfde mensen die ze had
gevraagd hun broek uit te trekken wer
den plotseling belegerd door fans van de
nieuwe Julia Roberts. Buiten haar hotel
moesten veiligheidsmensen worden ge
plaatst om te voorkomen dat de mensen
's nachts haar kamer binnenvielen.
Slachtoffer
De overmatige adoratie was niet de eni
ge minder prettige factor van het maken
van Sleeping With The Enemy. Ze speel
de een zwaar mishandelde vrouw, het
slachtoffer van haar gestoorde echtge
noot die een bijna onhaalbare perfectie
van haar eist - een rol die gezien de
conservatieve normen van Hollywood
een moedige stap genoemd mag worden.
(Ze kreeg de rol toen Kim Basinger,
bang voor teveel controverse rondom
haar persoontje, opstapte).
Tijdens de mishandelingsscènes vervaag
den de grenzen tussen film en werkelijk
heid op een afschuwelijke manier toen
Roberts tegenspeler Patrick Bergin haar
zonder het te weten werkelijk pijn deed.
,,Bij één opname ging het verschrikkelijk
mis", vertelt Roberts. „Het idee was dat
ik geslagen zou worden, met mijn hoofd
tegen de vloer zou slaan en dan door Pa
trick geschopt zou worden tegen een
zandzak bij mijn been - die er in de ca
mera uit zou moeten zien als mijn
buik".
„De eerste keer probeerde ik mijn val te
breken met mijn handen en dat zag er
helemaal verkeerd uit. De tweede keer
hield ik mijn handen echt ingetrokken
en viel ik gewoon. Mijn hoofd bonsde
op de marmeren vloer als een basketbal.
Ik kan niet zeggen hoeveèl pijn dat deed.
Maar de camera liep nog. Ik was hyste
risch van de pijn, Patrick schreeuwde te
gen me, ik huilde en op de een of andere
manier was het allemaal te ver gegaan".
„Ik was vastbesloten door te gaan want
ik was om de dooie dood niet van plan
de scène nog een keer te schieten. Toen
kwam Patrick naar me toe, miste de
zandzak en schopte me recht in mijn
maag. Op dat moment had mijn leven
niet slechter kunnen zijn".
Onvoorzien geweld daargelaten, was dit
Julia Roberts als
chique call-girl in
Pretty Woman. Uit
deze film, die overal
ter wereld volle zalen
trokkwam de
actrice als een ster
tevoorschijn.
FOTO: PR
echter wel een rol die Roberts duidelijk
wilde spelen, hoewel ze niet graag zou
zien dat het project zou worden verhe
ven tot de status van een sociaal docu
ment. „Het is een thriller over een
vrouw die toevallig mishandeld wordt,
niet een documentaire over vrouwen
mishandeling".
Research
„Ik had altijd gedacht dat ik als ik me in
zo'n situatie zou bevinden de deur uit
zou zijn voor de eerste klap. Maar toen
ik research deed voor de rol realiseerde
ik me dat de situatie veel ingewikkelder
is".
Toen het zware filmen twee maanden la
ter afgelopen was ontdekte Roberts nog
iets anders. Ze had een gigantische
sprong gemaakt op de salarisschaal van
Hollywood - voor de studio's had ze
meer geldwaarde gekregen -en ze kon
niet alleen een supersalaris vragen, ze
kon zelfs meer vragen dan de mannelijk
sterren.
Zelfs wanneer je de meest fervente femi
nistes onder de vrouwelijke actrices
vraagt waarom de mannen in Holly
wood zoveel meer verdienen dan de
vrouwen, zullen ze hun schouders opha
len en je vertellen: „Zij brengen het geld
in het laatje". Tom Cruise, Harrison
Ford, Jack Nicholson, Kevin Costner en
andere mannelijke sterren vragen alle
maal meer dan tien miljoen dollar voor
een film. Vrouwelijke supersterren kun
nen slechts de helft verwachten. Barbra
Streisand, de meest verdienende Holly-
woodvrouw, kan soms acht miljoen vra
gen; Meryl Streep vijf miljoen.
Julia Roberts heeft hier verandering in
gebracht. Ze kwam uit Pretty Woman te
voorschijn als de ster en haar volgende
film Flatliners, een thriller over experi
menten met de dood waarin ook haar
vriend Kiefer Sutherland in mee
speelde - was een groot kassucces. Sinds
het uitkomen in Amerika in februari
heeft Sleeping With The Enemy film
maatschappij 20th Century Fox al meer
dan 75 miljoen dollar opgebracht. De re
latief onbekende actrice die minder dan
een miljoen verdiende voor Pretty Wo
man zou nu twaalf miljoen per film vra
gen.
Schoonheid
Wanneer je het fenomeen Julia Roberts
voor het eerst ontmoet is het niet met
een duidelijk waar nou al die drukte om
wordt gemaakt. Ze is lang en onberispe
lijk slank. Haar huid is bleek, bijna
doorschijnend en in haar fijn gebeeld
houwde gezicht lijken haar beroemde
volle lippen onwezenlijk groot. Het hele
effect is meer interessant dan mooi vol
gens de traditionele schoonheidsnormen.
Maar wanneer ze praat over dingen die
ze leuk vindt en niet leuk vindt is er iets
in de manier waarop haar constant ver
anderende gezichtsuitdrukking al haar
gevoelens verraadt. Het is makkelijk te
zien waarom ze op het witte doek zo na
tuurlijk overkomt.
Voor dit interview was ze gekleed in de
voorgeschreven gebleekte spijkerbroek,
cowboylaarzen en een oversized zwart
wit 'pied de poule' jasje. Deze outfit on
derscheidt haar tenminste van de in zij
de en mink geklede actrices van voor
heen. In haar linkeroor draagt ze vijf
oorbellen, één in de vorm van een anti
atoombom symbooltje. „Ik kom uit een
familie die gelooft in vrede en liefde -
en ik geloof daar ook nog steeds in",
legt ze uit.
Ze rookt, drinkt mineraalwater en is dui
delijk nerveus terwijl ze vriendelijk en
behulpzaam doet wat er van haar ver
langd wordt - reclame maken voor Slee
ping With The Enemy. Roberts is op
haar hoede voor journalisten en heeft
vooral genoeg van de ondervragers die
van haar verwachten dat ze een expert
op het gebied van vrouwenmishandeling
is. „Een kerel viel me aan omdat hij
vond dat de film de kwestie niet juist
benaderde", bitst ze, terwijl haar ogen
zich vernauwen tot smalle spleetjes en
ze mij duidelijk rubriceert als de volgen
de potentieel gevaarlijke schrijver. „En
een andere vent werd erg vertrouwelijk
en zei me dat ik hem alle details over
mijn privéleven kon toevertrouwen, die
prompt met grote koppen in het een of
andere tijdschrift verschenen. Dat was
erg gênant".
Pas later in ons gesprek, in de ergens
toepasselijk weelderige omgeving van
het Four Seasons hotel in Beverly Hills,
ontspant ze zich en toont ze wat van de
betoverende charme waar iedereen het
over heeft. En wanneer ze haar dikke
haar naar achteren gooit en losbarst in
de luide zuiderlijke lach die zo karakte
ristiek voor haar was in Pretty Woman,
heeft Julia er een fan bij.
De meest invloedrijke producenten van
Hollywood behoren tot haar fans; ze wil
len allemaal een graantje meepikken van
haar roem. Roberts benadrukt echter;
„Ik voel me niet als een produkt, ik voel
me als mezelf. Het is erg fijn dat mensen
mijn films willen zien - dat is wat blijkt
uit het financiële succes van mijn films.
Mijn werk heeft de mensen duidelijk ge
amuseerd. Dat is waarom ik het doe. Ik
ben niet geïnteresseerd in lijsten van wie
de succesvolste actrice is en wie de één
na succesvolste, en dergelijke nonsens".
Roberts en Sutherland wonen in relatief
bescheiden omstandigheden in een huis
ter waarde van één miljoen dollar in de
heuvels van Hollywood, waar de meeste
huizen tien keer zoveel kosten. Ze had
weinig zin om te investeren in onroe
rend goed, maar Sutherland, de zoon
van acteur Donald Sutherland, wist haar
te overtuigen dat ze een plaatsje nodig
had om haar nieuwe BMW te parkeren.
Roberts probeert zich nu aan het leven
aan te passen van een nieuwbakken be
roemdheid. De Amerikaanse roddelpers
maakt jacht op details over haar privéle
ven en ze wordt waar ze ook gaat be
stormd door fans en fotografen. „Ik voel
me gevleid door alle aandacht", zegt ze.
„En ik ben erg dankbaar. Maar het ver
andert niets aan wat ik doe of hoe ik er
uit zie. Ik wijs het niet af, maar ik neem
het niet echt van harte op in mijn ge
dachten. Ik heb er een hekel aan om ge
fotografeerd te worden. Ik word er zo
nerveus van - mijn hart bonst en ik
word gek".
Jeugd
De roem en het grote geld staan lijnrecht
tegenover Roberts jeugd. Ze groeide op
in een gezin met drie kinderen in het
zuidelijke stadje Smyrna in Georgia.
Haar ouders leidden een toneelworkshop
voor jongeren, hetgeen hen soms het lut
tele bedrag van 50 dollar per week op
bracht. Haar vader, die in 1975 is over
leden, heeft een blijvende invloed gehad
en de relatie met haar moeder is goed.
Haar oudere broer Eric Roberts is ook
acteur en bezorgde zijn zus nog maar
vijf jaar geleden haar eerste rolletje in de
film Blood Red. Tot dan had ze niet
veel meer gedaan dan zich inschrijven
bij een toneelschool in New York, waar
ze maar zelden op de lessen verscheen.
„Mijn familie en mijn vriend hebben me
bij alles wat er is gebeurd in evenwicht
gehouden", vertelt ze. „Mijn relatie met
mijn familie is de afgelopen twee, drie
jaar veranderd maar dat heeft vooral
geografische redenen. Maar ik kan nog
steeds een beroep op hen doen met mijn
problemen".
Wat gaat er verder gebeuren met Ro
berts? De verwachtingen voor de film
Dying Young zijn hooggespannen. In de
film speelt ze een meisje uit een arbei
dersgezin dat snel volwassen moet wor
den wanneer ze een kankerpatiënt ver
pleegt. En Hook, een moderne versie
van het Peter Pan verhaal met Dustin
Hoffman en Robin Williams, kan niet
anders dan een succes worden. De firn
wordt geproduceerd door Steven Spiel
berg, die Roberts heeft gecast als het on
deugende feetje, met vleugels en al.
Wanneer het werk aan Hook is afgerond
zal Roberts een jaar vrij nemen, heeft ze
aangekondigd. Als ze haar woorden ge
stand doet en de onvermijdelijke stroom
lucratieve aanbiedingen weerstaat, zal
deze onderbreking de ware test zijn voor
haar nieuwbakken status als onbetwiste
leading lady van Hollywood.
KEVIN O'SULLIVAN
(c) The Sunday Times, Londen
ma
971
LONDEN - Misschien komt het
doordat hij een „bloody awful day"
van repetities met zijn nieuwe
band achter de rug heeft. Mis
schien komt het door het gure, bui
ige weer en de grijze ambiance van
de parkeerplaats bij de studio.
Maar Rod Stewart lijkt meer op
een man in de wachtkamer van de
tandarts dan op een uitbundige
rock 'n roller wiens laatste single -
zijn achtendertigste - snel stijgt
in de hitlijsten, wiens concerten
bijna allemaal uitverkocht zijn en
wiens nieuwe album waarschijnlijk
op nummer één binnenkomt.
Gekleed in een ruimvallend Italiaans
couture-kloffie en zachte suède mocca
sins is onze Rod deze natte en winderige
namiddag onmiskenbaar terneergesla
gen. „Als we straks (morgen treedt Rod
Stewart op in Maastricht, red.) een paar
optredens hebben gedaan, praat ik mis
schien wel anders. Maar vandaag heb ik
eerlijk gezegd niet veel vertrouwen in
waar ik mee bezig ben. Ik ben bang dat
ik mijn stem kwijtraak, de woorden ver
geet, in de orkestbak val of mezelf vol
komen belachelijk maak. Ik ben nog
steeds doodsbenauwd als ik het podium
op moet. En dat moet ook. Ik voel me
nog steeds alsof ik de boel in zekere zin
bedot. Ik bedoel, ik denk dat de meeste
entertainers dat doen...".
We kennen allemaal de verhalen over
sterren die diep in hun hart eigenlijk
heel verlegen zijn, introverte mensen in
vermomming. De onthulling dat de jon
gen van de gestampte pot van de rock-
'n roll privé verre van de geintjes ma
kende, vrouwenverslindende specialist
van het populaire genre is, heeft echter
nog steeds iets onthutsends.
Schuttingwoorden
Stewarts conversatie is te zeer doorspekt
met schuttingwoorden, de algemene
toon te veel die van ouwe jongens kren-
tebrood om de vergelijking met de pro
fessioneel gecultiveerde 'Gewone Man
stijl' van Phil Collins of Paul McCartney
te doorstaan. Stewart lijkt, in ieder geval
vandaag, niet gebukt te gaan onder enig
besef van zijn eigen muzikale betekenis.
„Ik weet het echt niet", zegt hij twee
keer wanneer hem wordt gevraagd naar
de reden van zijn langdurig succes. „Ik
kan niet zeggen dat het is omdat ik altijd
goede platen maak. Het lijkt erop dat zo
lang je kan zingen en een goede melodie
uit de grond kan stampen, je eeuwig po
pulair kan blijven".
Stewarts nieuwe cd Vagabond Heart is
de achttiende plaat in zijn solocarrière.
De promotie-etiquette vereist dat iedere
laatste plaat door de maker wordt ge
roemd als de beste van zijn carrière, een
radicale nieuwe start, een ware knaller.
Vooral wanneer het ernaar uitziet dat de
eerste single van de plaat, Rhythm of
My Heart in dit geval, je eerste Britse
nummer één hit in acht jaar zal worden.
Stewart neemt echter een pessimistischer
en voorzichtiger standpunt in. „Het is
geen grote doorbraak. Ik kan in feite niet
zeggen dat deze plaat nou zo verschrik-
Órder, of de plaat daarvoor. Want Rod
Stewart is Rod Stewart. Het kan zijn dat
de muzikanten deze keer beter zijn".
Je zou toch denken dat hij, op 46-jarige
leeftijd, geleerd zou hebben wat losser te
worden. Hij heeft, sinds Long John Bal
dry hem in 1964 ontdekte toen hij in
zichzelf liep te zingen in het station van
Twickenham, samengewerkt met groot
heden als Jeff Beck en Tina Turner. In
1964 maakte zijn schuurpapieren zang
stijl, die nooit echt uit de mode is ge
raakt, al redelijk naam in Stewarts eerste
band, de Five Dimensions. Na een vroe
ge flirt met het professionele voetbal en
rock 'n roll-rebel Eddie Cochran ontdek
te Stewart de schutspatroon van zijn
zangcarrière, de grote Amerikaanse pop
gospelzanger Sam Cooke en dat de na
tuur hem had uitgerust met het juiste ge
rei om Cooke te imiteren.
Stemcoach
Tegenwoordig moet Stewarts stem
nauwlettend in de gaten gehouden wor
den. Hij heeft een stemcoach en doet
wat hij „warming up oefeningen"
noemt. Op tournee gaat hij niet later
dan één uur naar bed, mag hij overdag
niet praten, moet hij van de drank afblij
ven en drinkt in plaats daarvan liters
water - „tot het er letterlijk als water
uitkomt aan de andere kant, dan weet ik
dat ik in orde ben om het podium op te
gaan".
Het is moeilijk veel te zeggen over Ste
warts vroege jaren als aanvoerder van de
rock/bluesbands Steampacket, de Jeff
Beck Group en, het beroemdst, The Fa-
ces, omdat Stewart zich niet veel meer
herinnert van die periode. Om zijn ze
nuwen te bestrijden en zijn algemene
overtuiging dat „ik eigenlijk niet veel
soeps was" dronk hij tijdens elk concert
een fles sterke drank grotendeels leeg.
Tegen de tijd dat Stewart en Becks slag
gitarist Ronnie Wood hun krachten had
den gebundeld met de overblijfselen van
The Small Faces om in 1969 The Faces
te vormen, had zijn chronische gebrek
aan zelfvertrouwen zich ontwikkeld tot
een uiterst succesvolle, zij het slonzige,
rhythm blues-stijl. „Met The Faces
was het altijd direct vanuit de kroeg het
podium op. Volslagen bezopen waren we
iedere nacht. Daar kwam die slonzigheid
ook door. Wat precies goed bleek te zijn
voor die tijd omdat iedereen zo serieus
begon te doen over z'n muziek".
Weg van de met drank overgoten kame
raadschap van The Faces begon Stewart
zelf serieuzer te worden. Hij schreef een
aantal nummers en leende er een paar -
veel van zijn succesvolste nummers,
van Sailing tot Downtown Train, zijn
cover-versies -, waarbij hij akoestische
folk-invloeden en een flair voor levendi
ge, sexy teksten door de oude soul/blues
formule begon te mengen.
Hollywood
De roem, de glitter en de glamour Ame
rikaanse stijl leken Rod Stewart wel aan
te staan. Om belastingtechnische rede
nen verhuisde hij in 1976 naar Holly
wood. (Afgezien van de drie maanden
per jaar die hij in Essex doorbrengt is
zijn basis nog steeds Los Angeles). De
eerste van een reeks geruchtmakende be
vliegingen begon; Stewart escorteerde ac
trice Britt Ekland door de roddelrubrie
ken over de hele wereld. Hij verfde zijn
Beeld uit 1V83: de
uitbundige
rock 'n roller proost
op een succesvolle
tournee.
FOTO'S: AP
haar in de kleur van die van zijn partner
en poseerde voor de plaat Blondes Have
More Fun in zwart satijn op een rood
satijnen hart. Hij schuift ongemakkelijk
heen en weer op zijn stoel bij de gedach
te.
„Ik was net naar Hollywood verhuisd en
ik geloofde alles wat over me werd ge
zegd. Als ik een van mijn fans was ge
weest in een gemeenteflat in Engeland,
had ik gedacht ,F... you, ik ga echt geen
plaat van jou kopen'."
De fans zijn een van de meest constante
factoren geweest in de Rod Stewart Sto
ry. Hij heeft nooit de voeling met zijn
publiek verloren. „Misschien omdat ik
altijd om mezelf heb kunnen lachen".
Nu speelt hij een soort geniale losbol.
Een Aznavour met een rockerig kantje
en duister verleden.
ROBERT SANDALL(c)
The Sunday Times
CeidóeSouftcmt
