Het bizarre leven van Eduard Veterman
Het celloconcours begint rimpelloos aan de finale
Jf
rraeme Jenkins inspireert
Nederlands Kamerorkest
CeidócSoumnt
DINSDAG 19 MAART 1991 PAGINA 15
Bruna ontvangt trofee voor
boekje over gehandicapten
HOUTEN Dick Bruna, schrijver van vele kinder
boeken, ontvangt op 22 maart op het kinderrevalida
tiecentrum Franciscusoord de gelijknamige trofee
naar aanleiding van ziin 76ste boekje, Lotje. Dit boek
je is op voorstel van het Franciscusoord geschreven
en gaat over het gehandicapte meisje Lotje. Centraal
staat het samen spelen van gehandicapte en niet ge
handicapte kinderen. Met dit boekje besteedt Bruna
op een speelse manier aandacht aan de integratie van
het gehandicapte kind in de maatschappij. De prijs
bestaat uit een bronzen beeld van kunstenaar Paul de
Win. Het beeld, getiteld 'de Blauwe Vogel van het ge
luk', symboliseert de mensen die kinderen bescher
men en begeleiden naar de vrijheid. Franciscusoord
wil dit kunstwerk de komende negen jaar jaarlijks
aanbieden aan een persoon die zich op een bijzondere
manier verdienstelijk heeft gemaakt voor het gehan-
FOTO: DIJKSTRA dicapte kind.
Gratis toegang
tot Artis
Planetarium
AMSTERDAM Op 22 en 23
maart kan iedereen die daarvoor
belangstelling heeft 's avonds van
19.30 tot 23.00 uur gratis bij het
Artis Planetarium in Amsterdam
de sterrenhemel door telescopen
bekijken. Deze sterrenkijkavon-
den maken deel uit van de jaar
lijkse landelijke sterrenkijkdagen
georganiseerd door de Stichting
De Koepel.
Belangstellenden kunnen op 23
maart vanaf 19.30 uur ook te
recht bij de Volkssterrewacht Si
mon Stevin te Hoeven.
Schilders in vorige eeuw handige zakenlieden
UTRECHT In tegenstel
ling tot wat altijd wordt ge
loofd, waren de meeste Ne
derlandse kunstschilders in
de eerste helft van de vorige
eeuw vaker handige en suc
cesvolle zakenlieden dan
miskende en dus hongerlij
dende geniën.
Kruseman, Schelfhout en Schotel
waren zelfs buitengewoon rijk.
Mindere goden hadden het vaak
beter dan de gemiddelde Neder
lander. Dat blijkt uit het proef
schrift waarop Annemieke Hoog-
enboom deze week in Utrecht
promoveert.
Het publiek was in de vorige
eeuw vaak bereid om de toenma
lige moderne kunst te kopen.
Maar de beroepsopvatting van
die kunstenaars hielp ook een
aardig handje mee. Het meren
deel van de Nederlandse kunste
naars was, in tegenstelling tot bij
voorbeeld hun Franse collega's,
namelijk bereid aan de wensen
van de kunstkoper te voldoen,
schrijft Hoogenboom.
Ze stelt zelfs dat sommige
kunstenaars marchandeerden om
zich een goede plaats op de
kunstmarkt te verwerven. En
wie zich desondanks niet wist te
handhaven „koos een ander vak
in plaats van in armoe door te
ploeteren."
Sommige critici spraken schande
van de kunstenaars die concessies
deden en de kunst tot „slechts"
een ambacht verlaagden. „Maar
over het algemeen bleek de wens
de geniale kunstenaar te bewon
deren zo sterk, dat men de min
der verheven, ambachtelijke
kanten van het vak met de man
tel der liefde bedekte."
Ook kunstenaars die van zeer
eenvoudige afkomst waren, wer
den in de vorige eeuw zelfs door
hoogste kringen met egards ont
vangen.
Deze acceptatie was voor die tijd
weliswaar opmerkelijk, stelt
Hoogenboom, maar leidde niet
tot echte integratie.
ts nan die geen millioen bezat',
it van Eduard Veterman (1901-
hl Samenstelling: Jan Willem
nhardt en Dieuwertje Blok.
'Bie. Nederland 3, 21.04,
Ro&agavond.
,VERSUM Volgens
ijver Jan Willem Hof-
1 kon hij liegen alsof ie
nhaalde. Zijn vriend
den Doolaard meent
hij eigenlijk altijd een
2ispeelde. En mede-oor-
an 1 gevange Jan Kassies
lubj dudeert dat Eduard
erman eigenlijk geen
Vaititeit bezat.
khe Veterman, over wie
ran ivond een documentaire
noi 't uitgezonden, was in de
ma; i voor de oorlog een be-
s: ie verschijning in de
he !se toneel- en kunstwe-
ai was het alleen maar
zijn Couperus-achtige
komen. Veterman was
begaafd man, actief op tal
neeD vlakken, als toneelschrij-
eële, romancier, acteur, thea-
e tijirecteur, decorontwerper,
verftrator, kunstschilder. Maar
w ^éen ijdele hals, iemand die
izelf tot de crème de la crè-
feejvan de maatschappij vond
vopren, die hevig lonkte naar
penning. „Bescheidenheid is
dinevonden door iemand die
mogelijkheid tot uit-
oud "ng kon komen. Zijn uit-
nji ing heeft althans ons, die
ve rdaad de fakkeldragers
genialiteit zijn, heel wat
ernissen in de weg ge-
zo zei hij ooit, in een
ètwinoeclehjk ironisch bedoel-
tekst. „Hij was buitenge-
begaafd, maar zijn fout
t ie zich voor een genie
Een genie, dat was ie
vindt Hofstra, terugkij-
ir, an
Veterman, in 1901 gebo-
in een Haagse volkswijk
Foodse ouders, was het le-
een spel, één groot toneel-
waarin de schijn werke-
Eduard Veterman met zijn vrouw
lijkheid was. Een gedachte die
werd verwoord in zijn in 1929
verschenen roman 'De man
die geen millioen bezat', waar
in zijn alter-ego Joris Brugop
wordt ingeleid in het Evange
lie van de Schijn. „Je bent wat
je pretendeert te zijn", zo leert
de dichter Brugop als hij de
beter klinkende naam Claude
Farnese aanneemt. Hij fanta
seert een Frans-adellijke af
komst, vervalst zijn paspoort,
bouwt een schijnleven op dat
meer voldoet aan het karakter
van een man-van-dë-wereld
dan Joris Brugop ooit zou kun
nen. En met succes. Waar Bru
gop faalde in zijn pogingen de
culturele wereld als schrijver
te veroveren, daar slaagt Far
nese. Brugop wérd Farnese.
„Je bent wat je speelt, je bent
het masker wat je opzet", al
dus het Evangelie van de
Schijn waarnaar Brugop ging
leven.
'De man die geen millioen be
zat' zou de sleutelroman wor
den van Vetermans oeuvre,
niet eens zozeer vanwege de
Katy en dochtertje Etty.
literaire kwaliteiten, daarover
liepen de meningen uiteen,
maar vanwege, de overenkom-
sten met de schrijver zelf. Ook
Farnese was een estheticus,
een nareist, iemand die de
Schoonheid aanbad, voor wie
ivoor, zilver en paarlemoer
onmisbare elementen waren in
het spelen van een leven van
weelde en succes. Maar op
merkelijker dan dat was, in
retrospectief, dat de latere ge
beurtenissen in Vetermans le
ven zelf al in dat in 1929 ver
schenen boek beschreven wer-
Mis
Veterman-privé ondernam
veel in het Haagse kunstleven.
Hij richtte een eigen toneelge
zelschap op, schreef zelf stuk
ken, recenseerde in Het Va
derland en het theaterblad De
Hofstad, was lid van de Haag
se Kunstkring en Pulchri, en
was Cor van der Lugt Meiserts
rechterhand bij het Hofstadto
neel. Successen behaalde hij
met bewerkingen van boeken
van Felix Timmermans voor
het toneel en met eigen, vaak
onder pseudoniem geschreven
toneelstukken. Maar er ging
ook veel mis. Veterman was 24
toen hij directeur werd van
het Odeon Thater aan de He
rengracht. Na zes maanden
was het theater financieel ter
ziele, ondanks de inspannin
gen van de door Veterman
geengageerde Fie Carelsen, de
vedette van die tijd. En bijna
tien jaar later begon hij het li
terair Cabaret De Tooverbal,
dat het slechts enkele weken
volhield. Het fiasco, de mede
werkers dreigden hem zelfs
met een rechtszaak wegens op
lichterij omdat hij hen gouden
bergen zou hebben beloofd,
bracht hem ertoe in 1935 ons
land te verlaten en zich te ves
tigen in Menton, Frankrijk,
waar hij ook trouwde.
In 1939 kwam het echtpaar,
nadat Mussolini-troepen de
Franse Rivièra waren binnen
gevallen, terug in het kort
daarop bezette Nederland. In
Amsterdam ging Veterman
FOTO: NOS
aan het werk in de Joodse
Schouwburg, het theater dat
het voorportaal werd voor de
dood voor talloze joden. Hij
werd gevierd als regisseur en
toneelschrijver, stond groot ojj
de affiches en in theaterbe
schouwingen in kranten. Maar
waar hij zich vroeger verheug
de in die belangstelling, zag hij
nu dat die aandacht hem ook
brandmerkte als jood. En Ve
terman schakelde, net als de
Joris Brugop uit 'De man die
geen millioen bezat' over op
een andere identiteit.
Veterman werd de kunsthisto
ricus Eduard Jaques Necker,
afstammeling van de Franse
baron Jacques Necker, minis
ter van financiën onder Lode-
wijk de Zestiende. Veterman
maakte zelf de niet van echt te
onderscheiden persoonsbewij
zen, geboorte-aktes en kerke
lijke documenten die aantoon
den dat hij Necker wés. Hij
bracht het Evangelie van de
Schijn tot in de perfectie in de
praktijk. „Je bent wat je
speelt, je bent het masker wat
je opzet", werd voor Veterman
een motto voor lijfsbehoud.
Zenuwcentrum
Zijn woning aan de Keizers
gracht 763 werd het zenuw
centrum van de verzetsgroep
Luctor et Emergo, later omge
doopt tot Fiat Libertas. Veter
man vervaardigde honderden
persoonsbewijzen voor joden,
onderduikers, Engelse piloten
en in ons land gedropte ge
heim agenten. Met gevaar
voor eigen leven, als verzets
man, en gevaarlijker, als jood.
Hij ergerde zich vreselijk aan
het amateurisme van de gehei
me diensten in Londen, die
agenten met briefjes van dui
zend gulden in Nederland
dropte, niet reageerde op ra
dioboodschappen en zelf per
soonsbewijzen fabriceerde die
niet eens de schijn hadden
echt te zijn. Daarnaast was er
de meegaandheid van de Ne
derlanders, door hem vertaald
als lafheid, die hem tegen
stond. De verbittering die hij
daarover voelde zou hem zijn
verdere leven niet meer verla
ten.
Uiteindelijk werd ook Necker,
na verschillende andere arres
taties in de groep, door de
Duitsers opgepakt. Hij beland
de in Scheveningen, werd ter
dood veroordeeld, en daarna
naar kamp Lüttringhausen ge
bracht, als Nacht und Nebel-
gevangene, gedoemd niet meer
terug te keren. Overigens alle
maal zonder dat de ware iden
titeit vaft Veterman werd ont
huld. Ook in gevangenschap
voerde Veterman zijn act door.
Necker werd prof.dr. Necker,
een rol die nog meer succes
oogstte bij de van titels achter
over vallende Duitsers. Met
veel geluk en evenveel wijs
heid wist hij aan de vuurpelo
tons te ontkomen.
Belangrijke rol
Necker, die ook na de oorlog
die naam bleef voeren, had
voor zichzelf een belangrijke
rol bedacht in het na-oorlogse
Nederland. Maar dat viel te
gen. De verbitterde Veterman
kreeg vlak na de oorlog van
Prins Bernhard persoonlijk
nog wel de opdracht de ge
schiedenis van de Binnenland
se Strijdkrachten te schrijven.
Een opdracht die weer werd
ingetrokken toen Necker in tal
van artikelen fulmineerde te
gen de laksheid van de rege
ring in Londen, tegen de reac
tionaire krachten die de situa
tie van voor de oorlog terug
wilden, tegen de opportunis
ten, de meelopers, de baantjes
jagers.
Necker bleef in het verzet.
Eduard Veterman
maar nu tegen zijn landgeno
ten. Een verzet waarin hij nog
werd gesterkt door de lange
weg die hij moest gaan voor
schadevergoeding, nadat zijn
huis bij terugkeer bleek leeg
geroofd. Hij schreef het toneel
stuk 'Oranjehotel', over het
verblijf in de gevangenis, en
het boek 'Keizersgracht 763',
over de verzetsgroep. Tegen
zijn vrienden bralde hij dat hij
bezig was met een boek over
„Zekere Instanties", dat 'Ba
lans der Misère' zou heten,
waarin hoge politieke en mili
taire autoriteiten van hun
voetstuk zouden worden ge
blazen met een verwijzing
naar hun rol in de oorlog.
Zo ver zou het niet komen.
Necker, die door zijn voorma
lige verbindingsman in Lon
den, Somer, na de oorlog al
eens op het matje was geroe
pen, repte daarna tegen vrien
den over 'pogingen hem de
mond te snoeren'. Een paar
dagen later botste hij met zijn
auto op een weg in Laren te
gen een legertruck. Necker en
zijn zwangere vrouw waren
vrijwel op slag dood. Necker
was vermoord, dachten velen.
Het manuscript van het boek
waarover hij het had werd
nooit gevonden.
De situatie kwam aardig over
een met wat Veterman in 1929
in 'De man die geen millioen
bezat' al had beschreven.
Claude Farnese, het pseudo
niem van Joris Brugop en het
alter ego van Eduard Veter
man, schopte na zijn persoons
verwisseling de elite tegen de
schenen, en werd daarvoor op
het matje geroepen. En Farne
se rijdt aan het eind van de ro
man „door nog onopgehelder
de oorzaak" tegen een boom.
De In Memoriams die in het
boek na Farneses dood ver
schijnen verschillen nauwe
lijks van die in de echte kran
ten na Neckers dood.
KOOS VAN WEES
'J Nederlands Kamerorkest speelt
*r Graeme Jenkins werken van
in, Mozart en Haydn. Philips-
Den Haag, maandagavond.
ju interessant zijn eens
na een concert een en-
te houden naar de pu-
:skeus van het zojuist ge
ilde programma. Gister-
nd klonken in de Philips-
na elkaar een jeugdwerk
Britten, diens Sinfonietta
het concert voor 2 piano's
Is KV 365 van Mozart en
Symfonie nr.98 in Bes van
'dn.
ten experimenteerde op 19
|e leeftijd met een werk
15 solo-instrumenten -
01 ijkers en blazers - in een
^ressionistische stijl zonder
rduidelijke vorm. Bij Mo-
"Ss
Klon
in deijisei
Dudsl
Blorr
i Keis
lijmij!
zart en nog meer bij Haydn
was de klassieke vorm de basis
voor hun thematische invallen
en de verschillend? uitwerkin
gen daarvan.
Met enige aarzeling zou ik
deze avond voor Haydn geko
zen hebben, zonder daarmee
overigens veel ten nadele van
beide andere composities te
willen zeggen. Integendeel:
juist bij de energieke en spiri
tuele symfonie van Haydn
wekte het verbazing dat het
clavecimbel als slagwerkin
strument achter de strijkers bij
de trommels was geplaatst.
Haydn placht nota bene in
Londen waar deze symfonie
ontstond de uitvoeringen van
achter het clavecimbel te lei
den. Nu was het spel hoogstens
zichtbaar en bijna uitsluitend
in de twee solomaten op het
einde hoorbaar.
Het echtpaar Patrick Crom-
melynck/Taeko Kuwata toon
de zich als pianoduo in Mo-
Zarts dubbelconcert een hechte
eenheid, waarbij Cromme-
lynck iets lichter dan zijn
echtgenote speelde, maar bei
den deze muziek zeer kern
achtig en tegelijk romantisch
vertolkten. Heel anders ro
mantisch waren de schitteren
de solopartijen voor de blazers
en de aanvoersters van de eer
ste en de tweede violen die in
Brittens lange Synfonietta
misschien wel het interes-
santstse- onderdeel vormden.
In alle drie de werken liet
Graeme Jenkins het orkest
heel licht en gedicisplineerd
spelen, met slechts hier en
daar kleine ongelijkheden bij
de inzetten.
ERIK BESIER
lm-tiendaagse
aids
f MEGEN Het filmcen-
n 'De Mariënburg' in Nij
len wijdt van 28 april tot.
met 7 mei een film-tien-
se aan aids. „Wat bijna
ïand weet is hoe het dege-
vergaat die ziek worden,
is voor veel mensen nog
ver-van-mijn-bed-show",
s de organisatoren. Zij wil-
laten zien wat aids in een
nleven teweeg brengt en
)ij voorbeeld de homo-we
er zelf op reageert. Het
om 20 experimentele en
talende.films en documen-
i, met niet alleen kommer
kwel, maar ook spanning
iensatie.
Jopie
Huisman
Jopie Huisman
persoonlijk
legt, gezeten in
de cabine van
een kraan, de
basis voor de
fundering van
het nieuwe
Jopie Huisman
museum in het
Friese
Workum. Het
huidige
museum, op
de
achtergrond, is
te klein om de
jaarlijks meer
dan 100.000
bezoekers op
te vangen. Het
nieuwe
museum zal in
maart 1992
worden
opgeleverd.
FOTO: ANP
Halve finale-dagen van het Scheve
ningen Internationaal Muziekcon
cours met achttien cellisten. Zater
dag, zondag en maandag, Circus
theater, Scheveningen.
Vijf cellisten zullen woensdag
en donderdagavond in het Cir
custheater strijden om de
hoogste eer, maar de halve fi
nale heeft reeds twee win
naars opgeleverd. Componist
Leo Samama heeft in overleg
met de jury onder voorzitter
schap van Manus Willemsen
bepaald, dat het verplichte
werk 'Obsession', dat hij voor
dit concours componeerde, het
meest overtuigend werd uitge
voerd door de 21-jarige En
gelsman Paul Watkins. De
prijs voor het leveren van een
bijzondere prestatie ging te
recht naar de Duitse Tanja
Tetzlaf die, zoals naar aanlei
ding van de voorrondes reeds
in deze kolommen werd ver
meld, een grootse prestatie le
verde in het Rondo van Dvo
rak. De vijf finalisten zijn de
Duitser Jens Peter Maintz (23),
zijn landgenoot Hanno Simons
(22), de Rus Dmitri Tsirin (22),
de Engelsman Paul Watkins
(21) en de Zwitser Wen-Sinn
Yang (25).
Leo Samama's 'Obsession', een
compositie voor cello en piano,
heeft tijdens de halve finales
achttien maal geklonken. Het
is onvermijdelijk maar wel
jammer, dat dit fascinerende
werk niet tijdens de finaleda-
gen zal klinken. Het is een
stemmingsvolle compositie, af
wisselend lyrisch en jazzy, dat
volgens de componist alleen
maximaal kan klinken in een
perfect samengaan van beide
instrumentalisten. Met name
het jazzy-element werd door
vrijwel alle kandidaten onvol
doende belicht.
De achttien semi-finalisten
hadden een voorkeur voor
Brahms, Schubert en Debussy,
de in het repertoire voorko
mende composities van Fauré
en van de Nederlandse compo
nist Rudolf Escher kwamen in
het geheel niet aan bod.
Afgezien van enkele ontevre
den geluiden van bezoekers
die zich niet met de jury-uit
slag van de halve finales kon
den verenigen omdat zij van
mening zijn dat het accent te
veel op de techniek en te wei
nig op de muzikaliteit lag, lijkt
dit concours gladjes te gaan
verlopen. Over de keuze van
Jens Peter Maintz bestond in
ieder geval geen verschil van
mening. Het zal geen verba
zing wekken als hij de win
naar van dit vijfde Schevenin
gen Internationaal Muziekcon
cours gaat worden. Hij leverde
zaterdag een formidabele pres
tatie met Beethoven, niet in de
laatste plaats mede dank zijn
begeleidster Kaiko Tamura.
Van de veertien Russen die
aan de voorrondes deelnamen
resteert er met Tsirin slecht
één. Tot verwondering van
velen viel bijvoorbeeld Oleg
Kogan af. De Canadees Yegor
Dyachkov heeft met zijn zes
tien jaar weliswaar niet de fi
nale gehaald, maar hij zal over
twee, drie jaar uitgegroeid
kunnen zijn tot een grootheid.
Paul Watkins was zondagmor-
fen niet zo gelukkig met het
lokgelui van de vlak bij het
Circustheater gelegen kerk
van O.L. Vrouw van Lourdes.
Het laatste deel van zijn Koda-
ly-vertolking werd overstemd
door de klokken, maar dat
heeft niet verhinderd dat hij
nu al een prijs en ook een fi
naleplaats heeft behaald.
Sponsors en organisatoren
kunnen tevreden zijn: de be
langstelling voor de drie halve
finale-dagen viel bepaald niet
tegen en de te belangstelling
voor de twee finale-avonden is
bijzonder groot. De finalisten
zullen worden begeleid door
het Noordhollands Philharmo-
nisch Orkest onder leiding van
Lucas Vis in werken van
Haydn, Tsjaikowski en Schu
mann.
ADRIAAN HAGER
door Renê de Cocq
Naïef
Het blijft iets schattigs houden,
dat naïeve enthousiasme in
Hilversum over de komende
herindeling van de drie
Nederlandse televisienetten.
Als we nou maar de A VRO op
1 zetten bij de KRO en de
NCRV, en de VARA en de
VPRO samen met de NOS op
3, en de EO als gaatjesvuller
bij Veronica en TROS op 2,
dan komt het commerciële
heil vanzelf en dan zal RTL4
wel in het zand moeten bijten.
Gelooft u daarinIk in elk
geval niet. Ik heb het wel eens
eerder opgeschreven en het
geldt in mijn ogen nog steeds:
die omroepen moeten gewoon
worden opgeheven, althans
teruggedrongen tot het volume
van parochieuurtjes a la
Islamitische en Humanistische
omroep, en de rest moet
gewoon worden gevuld door
de NOS, waarin dan a la de
BBC alle tijd, talent en geld
wordt gein vesteerd om Grote-
Mensen-Televisie te kunnen
maken.
Je wordt toch onprettig
gestoord als je het eindeloze
duurbetaalde gekeutel en
gezeur aanziet en aanhoort,
dat in Hilversum (en in
politiek Den Haag, niet te
vergeten) doorgaat voor
mediadiscussie? En als je
daartegen afzet wat de
gemiddelde inhoudelijke
waarde is van hetgeen die van
eigendunk bijkans barstende
zuilen daarbij denken te
moeten uitzenden
De VARA, de VPRO en de
NOS komen straks dus samen
op' Nederland 3. Het was
aardig, te zien hoe in een
tijdsbestek van één week juist
deze drie zendgemachtigden,
elk op eigen wijze,
omsprongen met onze
koninklijke familie. De NOS
beet het spits af met het nu al
beruchte Interview met het
zilveren bruidspaar van Huis
Ten Bosch. Interviewer
Brugsma, zichzelf opwerpend
als een soort éminence grise
van de Nederlandse televisie,
had zichzelf ingeprent dat er
geen onvertogen woord mocht
vallen, en ging dan ook alles
uit de weg dat ook maar enige
gevoeligheid had kunnen
opleveren.
En als het gesprek, ondanks
hem, toch in die richting
dreigde te gaan riep hij snel:
,,Maar we gaan niet moeilijk
doen, want het is een
Feestdag!" Het koninklijk paar
is niet vaak bereid tot een
gesprek met zoiets als de pers,
dus Brugsma had zich bij die
ene gelegenheid naar mijn
smaak wel iets
onafhankelijker mogen
opstellen. Zou hij achteraf, in
het kader van de Grote
Gezelligheid, samen met
Majesteit de koffiekopjes
hebben omgespoeld? Het zou
me niet verbazen.
Paul de Leeuw bevond zich
zaterdagavond (De schreeuw
van de leeuw') aan het andere
einde van het spectrum. Hij
behandelde niet alleen op
dolkomische wijze zaken als
het bejaardenprobleem, het
Eurovisie Songfestival en
homoseksualiteit, maar 'deed'
ook even de koninklijke
familie - met een botheid zoals
die in Engeland heel gewoon
is maar voor veel
Nederlanders even slikken zal
hebben betekend.
Alleen al de manier waarop
hij met zijn aanwijsstokje
keihard op de groepsfoto
ramde waarop de Familie ons
glunderend aanzag zal veel
oranjeklanten een huivering
hebben bezorgd (,,En dat is
Tony Eyk" - bij het aanwijzen
van prins Piet). Als De Leeuw
straks met deze aflevering in
Montreux al een Roos gaat
winnen: een Oranje exemplaar
zal het vast niet zijn.
Heel wat subtieler gingen Van
Kooten en De Bie te werk in
hun 'Keek op de Week' bij het
behandelen van de
hernieuwde
uniform vergunning voor prins
Bernhard. Een trouwe kijker
en briefschrijver, de heer Van
Oort, kwam weer eens het
beeld infietsen om Koot en Bie
te waarschuwen daar geen
grappen over te maken, ook
niet in de vorm van
oudstrijder Bussink. Op die
mooie indirecte manier was
daarmee de opheffing van
Bernhards straf voor diens
Lockheedcorruptie afdoende
in proportie gebracht: het is
gebeurd, je kunt er grappen
over maken, maar het is
eigenlijk niet de moeite waard.
Hoe gaat de Nederlandse
televisie om met het
Nederlandse vorstenhuis? Op
allerlei manieren dus, en ieder
mag zelf uitmaken wat
hem/haar het best bevalt. Het
gekruip van Brugsma. de
genadeloze satire van De
Leeuw, of de onderhuidse
ironie van Koot en Bie.
