Margot Fonteyn kon geen
afscheid nemen van ballet
Filmkeuring ziet nu taak
in voorlichting over tv
EaidwQowuvnt
Leuke Belgeneen mafkees en een groverik halen de finale in Leids cabaretfestival
Streep en MaeLaine
schitteren in moeizame
Hollywood-rela tie
Leidse Courant: voor meer dan nieuws alleen. Een krant voor u!
KUNST/RTV
VRIJDAG 22 FEBRUARI 1991 PAGINA AI
Halve Final* Leidt Cabaretfestival.
Met Mark van de Veerdonk, Ad van
Oorschot, Dulle Roeckers, André
Wostra en Tim van der Sluis. Pre
sentatie: Ingeborg Sergeant. Leids*
Schouwburg, gisteravond.
Een uitermate grove eenling,
een prettig gestoorde lolligerd
en een jolig damesduo uit de
Zuidelijke Nederlanden zijn de
terechte finalisten van het
Leids cabaretfestival. De jury,
bestaande uit theaterdirecteur
Marten Putman, recensent
Frank Verhallen en cabaretier
Bavo Galama, zal het zaterdag
moelijk krijgen omdat het ni
veau van de de drie ongeveer
even hoog maar de inhoud
van het gebodene zeer ver
schillend is. Met André West
stra, Mark van de Veerdonk
en de Dulle Roeckers valt er
in ieder geval veel te lachen
en dat gold gisteravond duide
lijk als hoogste goed.
Van de Veerdonk beet het
spits af met twee diepvrieskip
pen en twee hem begeleidende
musici. Kolder die nergens
over ging maar dat was ook
duidelijk aangekondigd. Een
verder aardige conference
over een bankovervaller (ui
teraard met kous over de kop)
miste een einde maar een lied
je waarbij de trompettist met
een rubber hamer het ritme op
de helm van Van de Veerdonk
sloeg, maakte veel goed. Snel
heid, actualiteit, mimiek en
muzikale verzorgdheid zijn
ruim voldoende. Iets scherpere
teksten en aan het criterium
van de jury, namelijk of er
brood mee kan worden ver
diend, wordt voldaan.
Na het geweld van Van de
Veerdonk viel Ad van Oor-
schot's rustiger optreden volle
dig in het niet. Gezien zijn ma
tige performance kan hij zijn
zeker niet onaardige korte
verhalen beter bundelen dan
voordragen. Zijn pianospel is
beter maar Van Oorschot is
gezegend met een stem die he
laas sterk aan Benny Nijman
doet denken. Zijn liedjes trou
wens ook. Geen enkele spon
tane lach uit het publiek kreeg
hij en na een oersaai inca-ver
haal tot slot, had Van Oorschot
zelf door dat er geen finale
plaats voor hem inzat: „Dit
verhaal heeft zeven minuten
geduurd en statistisch verslapt
dan de aandacht van het pu-
Frisse meiden
De Dulle Roeckers maakten
hun faam waar als meest origi
nele groep van de voorrondes.
Twee frisse meiden met on
deugende blikken in gekke
pakken. Belgische invloed
(Urbanus) op de teksten aan
wezig: „Wij gaan naar het
kerkhof, Joepie" en „als eind-
lied dachten wij aan een slot
nummer". Ook viel een ver
bluffend goede zangstem van
de Nederlandse helft van het
damesduo op (die uit België
had een B op haar achterste en
die uit Nederland een NL).
Aan de reactie van de zaal te
merken hebben ze de
publieksprijs al te pakken. Een
decortje was er ook, al bleek
dat weinig functioneel. Twee
hoeden hingen aan lange dra
den boven het toneel. Maar
meer dan dat ze gewoon wer
den opgezet, gebeurde er niet.
Grof, grover, grofst is het mot
to van André Westra. Hij heeft
de motoriek van Kamagurka's
wederhelft Herr Seele maar
het zijn de teksten die de aan
dacht vragen. Met oppervlak
kige rijmpjes „zo werk je bij de
DAF, zo lig je in je graf" en
onkuise woordspelingen krij
gen alle minderheden er van
langs. Het valt natuurlijk in
Nederland niet mee een taboe
te vinden wat nog doorbroken
moet worden maar de pas 25-
jarige Westra is er naarstig
naar op zoek geweest: „Het
jongetje kreeg van de schooljuf
een dusdanig harde klap met
een lineaal, dat je aan de ach
tergebleven afdruk kon lezen
dat zijn waterhoofd 42 centi
meter groot was". Westra mag
zaterdag nog eens proberen
het publiek te shockeren.
Begon Tim van der Sluis leuk
door de gordijnen dicht 1
ten en daarbij te zingen
gezicht is gewoonweg geen]
zicht", daarna verviel hij i
rol van een good-old
Gaaikema. Een stuk over li
(een haarstukje) luidde loi|
woordspelletjes in waar
„De Belgen hebben braai
naar Irak gestuurd. Dat h
Saddam bij het overgevl
nog de leukste was. Al m<f
„Feyenoord moet een niei ena
sponsor zoeken. Goudkuij stern
er ook zijn. Het geheel i
echter net iets te weinig v
een finaleplaats.
Dn
LOMAN LEEFMA JO f-
(Vervolg van de voorpagina)
LONDEN/PANAMA-
STAD Zo groot was
haar liefde voor de dans
dat Dame Margot Fon
teyn, een van de grootste
balletdansers van deze
eeuw, nooit officieel af
scheid heeft genomen
van het ballet. „Zolang
er aan de andere kant
van het doek nog een
paar mensen zijn die mij
willen zien, geloof ik dat
het nog goed gaat met
me", zei ze ooit.
Donderdag is het doek defi
nitief gevallen in Panama-
stad, waar ze na een langdu
rig ziekbed op 71-jarige leef
tijd aan kanker overleed. „Ik
ben niet bang voor de dood,
wel om te lang te leven", zei
ze vorig jaar na de dood van
haar echtgenoot.
Over de hele wereld vierde
Margot Fonteyn triomfen
door haar gratie en elegantie.
„Haar grootheid ligt in een
soort innerlijke kracht die ze
uit haar kunst put", zei Dame
Ninette de Valois, de opricht
ster van het Londense Sadler
Well's Ballet, over haar vroe
gere leerling. Fonteyn was
jarenlang prima-ballerina in
het Sadler Well's, dat later
werd omgedoopt in het Royal
Ballet.
De betoverende kracht die
haar wereldroem bracht was
het produkt van een unieke
combinatie van persoonlijk
heid en artistieke prestatie.
Ze was bovenal een lyrische
danseres die geen oogver
blindende techniek ten toon
spreidde: haar buitengewone
muzikale gevoeligheid, per
fecte timing en ontspannen
bewegingen vormden het
wezen van haar danskunst.
Margot Fonteyn werd op 18
mei 1919 in de Engelse plaats
Reigate geboren als Margaret
Hookman, kind van een En
gelse ingenieur en een moe
der van Braziliaans-Ierse af
komst. Op vierjarige leeftijd
volgde ze al danslessen, die
ze voortzette toen haar ou
ders naar Shanghai verhuis
den. Daar nam ze les bij
George Gontsjarov, die afge
studeerd was aan de voorma
lige Russische keizerlijke bal
letschool.
Na haar terugkeer naar En
geland in 1933 zette de ont
luikende ballerina haar stu
die in Russische stijl voort bij
Serafina Astafieva, die ook
les had gegeven aan Alicia
Markova, de toenmalige pri
ma ballerina bij Sadler's
Wells. Kort daarna ging Mar
got naar de balletschool van
het gezelschap, waar haar ta
lent onmiddellijk werd opge
merkt door oprichtster en
leidster Ninette de Valois.
Margot was 14 jaar toen ze in
1934 bij Sadler's Wells haar
debuut maakte - als sneeuw
klokje in de Notenkraker.
Omstreeks haar 17e werd zij
plotseling tot prima ballerina
fepromoveerd toen Markova
adler's Wells verliet om een
eigen gezelschap te gaan vor
men.
Tegen het begin van de
Tweede Wereldoorlog had ze
haar naam al gevestigd. In
1946 vertolkte ze voor de eer
ste maal haar grote rol in
Doornroosje, bij de opening
van het eerste seizoen van
Sadler's Wells in Covent
Garden.
Sindsdien heeft zij op dat po
dium talloze triomfen ge
oogst. Haar creatie van cho
reograaf Frederick Ashtons
'Ondine' was misschien wel
de grootste. Een geliefde ster
werd zij met haar optreden
in Doornroosje in Amerika,
waar zij in 1949 met Sadler's
Wells haar eerste tournee
maakte.
In 1956 werd Margot Fon
teyn benoemd tot Dame
commandeur in de orde van
het Britse rijk. Ofschoon zij
na 1959 niet langer lid was
van het 'Royal Ballet' en bij
dat gezelschap nog slechts als
g astartieste optrad, bleef
Dame Margots faam onver
brekelijk verbonden met
deze instelling.
Noerejev
Haar samenwerking met Ru-
dolf Noerejev, die in 1961
vanuit de Sovjetunie in Lon
den arriveerde, gaf haar
danskunst een nieuwe impuls
toen zij al in de veertig was.
Het koppel met de 20 jaar
jongere Noerejev ontstond in
1962 toen zij in Covent Gar
den voor het eerst samen op
traden in 'Giselle'. Nadien
maakten hun gezamenlijke
optredens balletgeschiedenis.
Noerejev noemde in 1971 zijn
werk met Fonteyn „een ge
weldig geluk voor mij", het
fijnste in zijn loopbaan sinds
zijn breuk met de Sovjetunie.
Fonteyn schreef haar tweede
'dansjeugd' toe aan „de nood
zaak om bij te blijven met
een jonge Tartaar in zijn
bloeiperiode".
Ondanks haar ingetogenheid
en bescheidenheid genoot
Dame Margot van het mon
daine leven in de grote ste
den van de wereld. In 1955
trouwde ze met de Panamese
diplomaat en politicus Robert
Arias, met wie ze hoofdzake
lijk in Panama woonde. Arias
raakte in 1964 van het mid
del af aan het onderlichaam
verlamd toen hij door een po
litiek tegenstander werd
neergeschoten. Hij overleed
in 1989.
Op een leeftijd waarop veel
dansers erover denken ermee
te stoppen, wilde Dame Mar
got daar nog niet van weten.
Haar optreden op een gala
voorstelling van het Royal
Ballet in 1979, ter gelegen
heid van haar 60e verjaardag,
werd algemeen gezien als
haar afscheid van de danswe-
reld, maar nog jaren daarna
verscheen ze nog op gastopt
redens. Ze danste voor het
POI
Margot Fonteyn.
laatst voor het publiek in Mi
ami in februari 1986, tijdens
een optreden van het Royal
Ballet. In mei 1990 woonde
ze een gala van het Royal
Ballet ter harer ere in Lon
den bij, dat haar 250.000 pond
opbracht om haar door haar
financiële moeilijkheden te
brengen.
„Misschien vind ik het niet
altijd prettig ballerina te zijn
omdat het moeilijk is aan de
verwachtingen van anderen
te voldoen", zei ze ooit op een
persconferentie. „Maar ik
vind het fijn danseres te
zijn".
Margot Fonteyn overleden
PANAMA-STAD Na een
langdurige ziekte is gisteren
in een ziekenhuis in Panama
de Britse ballerina Dame
Margot Fonteyn overleden.
Ze werd 71 jaar oud. Margot
Fonteyn wordt algemeen be-
FOTO: PR
schouwd als een van de
grootste danseressen. Ze be
heerste tot op hoge leeftijd de
balletpodia in de wereld, on
der meer door haar samen
werking met Rudolf Nurejev.
Fonteyn was getrouwd met
de twee jaar geleden overle
den Panamese diplomaat Ro
bert Arias en woonde in Pa
nama.
Pagina Margot Fonteyn
kon gaan afscheid nemen
van ballet.
FILM
POSTCARDS FROM THE EDGE
'Postcards from the edge' van Mike
Nichols, naar het boek van Carrie
Fisher. Met Meryl Streep, Shirley
MaeLaine, Dennis Quaid, Gens
Hackmann en Richard Dreyfuse.
Hoe moeilijk is het leven als
actrice als je moet opboksen
tegen de onverwoestbare repu
tatie van je moeder, eveneens
actrice? Carrie Fisher, voor de
liefhebbers van de Star Wars-
films beter bekend als Prinses
Leia, schreef er een roman
over. Fisher, dochter van het
acteursechtpaar Debbie Rey
nolds en Eddie Fisher, ver
werkte daarin de strijd tussen
een redelijk dominante moe
der en een dochter die tegen
de verdrukking een eigen
plekje wil veroveren.
Het boek van Fisher werd een
bestseller, maar nog voordat
het naar de drukker ging had
regisseur Mike Nichols erf ziin
oog op laten vallen. Nichols,
eerder maker van memorabele
films als 'Who's afraid of Vir
ginia Woolfe', 'The Graduate'
en 'Silkwood', vroeg Meryl
Streep voor de rol van dochter
en Shirley MaeLaine voor die
van moeder, en gaf Fisher zelf
opdracht het scenario te ma
ken. Het resultaat is een on
derhoudende komedie met af
en toe vlijmscherpe kantjes,
waarin indrukwekkend geac
teerd wordt door twee topac
trices.
'Postcards from the edge' ver
telt het verhaal van de jonge
actrice Suzane Vale (Streep),
dochter van de oud musical
ster Doris Mann (MaeLaine).
Vale is net herstellende van
een afkick-verbliif in een soort
Amerikaanse Jellinek-kliniek,
waar ze was opgenomen na
een bijna dodelijke overdosis
drugs. Probleem is dat ze na
haar ontslag niet meer aan de
bak komt, omdat geen maat
schappij het aandurft met ie
mand met haar verleden in
zee te gaan. Alleen als ze zich
wil onderwerpen aan de su
pervisie van een verantwoor
delijk levend iemand mag ze
weer acteren. Dat wordt dus
haar moeder, wonend in Be
verly Hills, de verbeelding
van de Hollywood-droom, arm
opgegroeid en nu stinkend
rijk, en zowel keihard als ge
voelig.
'Postcards from the edge' is
voor een belangrijk deel af
hankelijk van de dialogen, die
in hoog tempo worden uitge
sproken, met af en toe onthul
lende verwijzingen naar dat
harde acteurswereldje dat Hol-
Meryl Streep bewijst in 'Postcards from the edge' dat ze ook kan
zingen. foto: PR
lywood heet. De humor zit
hem onder meer in de ver
schijning van enkele stereotie
pen, overigens ook gespeeld
ryl Streep als zangeres van
Shell Silversteins 'Heartbreak
Hotel'. We weten nu dus ook
dat 's Werelds beste actrice ook
door grote namen: een over- kan zingen. Zowel Streep als
sexte producer (Dennis .Quaid),
een geobsedeerde regisseur
(Gene Hackmann) en de dok-
MaeLaine bevestigen verder
ze zich al zoveel jaar
aan de top handhaven, met to-
ter, die Vales maag leegpompt taal verschillende voorberei
en dat onmiddellijk vergezeld dingen. Streep verkeerde om
doet gaan van een uitnodiging zich de rol eigen te maken en-
voor een diner (Richard Drey-
fuss).
Heel indrukwekkend is 'Post-
kele dagen in een afkick-cen-
trum en 'leefde' de rol ook
echt, MaeLaine acteerde 'ge-
cards from the edge' overigens woon' en trok na de opnamen
niet, al zijn er wel enkele scè- haar acteursjasje uit. Het resul-
nes die beklijven. Met daarin
als onbetwist hoogtepunt Me-
taat is af en toe spetterend.
THE RUSSIA HOUSE
Spionage-thriller ten onderaan teveel aan couleur-locale
Th* Ruesi* Hou**' van Fred Scepiai
naar het boek van John la Carré.
Met Sean Connery, Michelle Pfeiffer,
Klaus Maria Brandauer, Jam** en
Roy Scheider.
'The Russia House' van schrij
ver John le Carré stond maan
denlang aan de top van de
verkooplijsten van spionage
thrillers, of hoe dat genre ook
mag heten. Het boek gaat over
een uitgever die op zoek gaat
naar de Rus die hem een ma
nuscript toestuurde over de
kernbewapening van de Sov
jetunie, die op de huid wordt
gezeten door westerse inlich
tingendiensten, een verhou
ding aangaat met een Russi
sche, en dat alles tot een goed
einde moet zien te brengen.
Spannend dus.
De film The Russia House'
van regisseur Fred Scepisi lijkt
zich, hoewel nauwgezet vast
houdend aan het gegeven,
meer te richten op de couleur
locale van zulke fraaie plaat
sen als Moskou, Leningrad en
Lissabon, dan op de verhaal
lijn zelf. Scepisi houdt van
mooie beelden, en hanteert ze
zodanig dat ze het zicht op de
gebeurtenissen nog wel eens
willen ontnemen. Die gebeur
tenissen, hier te complex om
uit de doeken te doen, zijn dan
wel spannend, uiteindelijk
lijkt alles te draaien om de op
bloeiende verhouding tussen
de arme Russische Katya (Mi
chelle Pfeiffer) en de uitgever
(Sean Connery). Ze worden
daarbij wat in de weg gelopen
door de spionagebazen Roy
Scheider en James Fox, en de
tot de ondergang gedoemde af
zender van dat manuscript
(Klaus Maria Brandauer).
Sean Connery en Michelle Pfeiffer in de spionage-thriller 'The
Russia House'.
Pfeiffer is mooi als altijd en
Connery kan er ondanks zijn
leeftijd ook best nog mee door,
maar dat geldt minder voor de
FOTO: PR
film zelf, die te veel last heeft
van de verliefdheid van de re
gisseur op lokaties en hoofd
rolspelers.
NA HARD OORDEEL OVER VOORTBESTAAN
RIJSWIJK Het zijn
akelige dagen voor de Ne
derlandse Filmkeuring.
Het ministerie van cultuur
liet de Vrije Universiteit
een onderzoek doen naar
deze aan vrijwel iedereen
bekende, maar voor velen
toch nogal duistere over
heidsinstelling. Vorige
week kwamen de onder
zoekers met een hard oor
deel. „De Filmkeuring
heeft alleen nog maar een
symbolische functie".
Dat komt vooral door de op
mars van de video's, waarop Verbieden gebeurt niet. Films
geen echte overheidskeuring hoeven ook niet gekeurd te
van toepassing is. De video- worden. Ongekeurde films
branche geeft wel, op experi- mogen echter alleen aan zes-
mentele basis, voorlichting tien jaar en ouder worden ver
over haar produkten en han- toond. Knippen, om een film
teert meestal ook wel leeftijds- toch geschikt te maken voor
kinderen, wordt verder tot het
uiterste beperkt. De filmkeur-
verantwoorde keus kunnen ders hebben juist een positieve
maken. De onderzoekers stel- benadering en zien hun werk dent, een regisseur,
Een scène uit
'De Lift'.
Het zijn met
name dit
soort scènes
die de
Filmkeuring,
indien films
ter keuring
worden
aangeboden,
betrekt bij
een
leeftijdsadvies
FOTO: PR
In principe maakt iedereen
van boven de achttien kans
om bij de Filmkeuring te ko
men, want het gezelschap
moet een doornee van de Ne
derlandse bevolking zijn. Op
het ogenblik werken mee een
kok, een oud-burgemeester,
een lerares, een boer, een re
clameman, een medicijnenstu-
OON
is betere voorlichting *s 1
dig, denkt Crans. Ook al i het r
er tv-gidsen en schrijft de l
diawet voor dat films
twaalf jaar en ouder niet v Z
acht uur 's avonds en fiwen
voor boven de zestien i
voor negen uur 's avonds
gezonden mogen word
„Veel mensen denken
voorbeeld nog steeds dat i
tekenfilm juist voor kindei
is, maar „The Turtles"
heel wat electronisch g
en dat op de middag".
De voorlichting zou op allei untn
manieren tot het publ
moeten komen: via schol
speciale weekbladen, postl 18 q
51, de regionale omroepen
zelfs via een 06-numn
Crans is ervan overtuigd
kinderen ook zelf graag wil
weten of een film iets v 1um
hen is. Een film valt gew« chte
vaak tegen door het vertek
de beeld dat bij voorbeeld I
affiche heeft opgeroepen.
Als het allemaal zover ko
aldus Crans, dan moeten
leeftijdsgrenzen voor de
len iets dergelijks ook voor als een beschermende arm om
nota- scoop wel worden gehai
films voor.
Minister D' Ancona van cul
tuur moet haar standpunt over
de Filmkeuring nog bepalen.
De directeur van het ogen
schijnlijk zieltogende instituut,
de schouder van het kind dat
nog niet alles op zijn waarde
kan beoordelen, zegt Crans.
„Een film wordt uitsluitend
bekeken op de schadelijkheid
ervan voor de jeugd. Een scè-
C. Crans, ziet intussen nog wel ne uit „De Lift" bijvoorbeeld,
degelijk toekomst, juist in het
geven van voorlichting over
films èn video's. Dat moet op
onafhankelijke wijze gebeuren
en niet door de branches zelf,
vindt hij. „Stel je voor dat de
slagers de enigen waren die
over het vlees gingen, je hebt
toch ook een keuringsdienst
van waren". Hij wil nieuwe ta
ken en mogelijkheden voor de
Filmkeuring, die dan ook een
andere naam moet krijgen.
Volgens Crans -drie dagen per
week directeur van de Film
keuring, twee dagen leraar
maatschappijleer- heeft de
goegemeente een nogal raar
beeld van de huidige Filmkeu
ring. Zij denkt aan stoffige
oude heren en strenge dames
in gruwelijke mantelpakken.
Zij azen op onzedelijkheid en
andere verfoeilijke zaken in
de film en gaan die met enor
me scharen te lijf, als zij een
rolprent al niet helemóól ver
bieden. Maar dat beeld is vol
gens Crans volledig onjuist.
een onthoofding is te
zien en waarvan een kind nog
lang in de war kan zijn, is
schadelijk. Omdat bepaalde
dingen alleen voor jonge kin
deren schadelijk zijn hanteren
we twee leeftijdsgrenzen,
twaalf en zestien jaar. Is een
film niet schadelijk, dan krijgt
hij het predikaat „alle leeftij
den".
Dat betekent niet dat de film
ook leuk is voor het hele ge
zin. Is hij dat wel, dan komt er
om de vermelding „alle leeftij
den" nog een blokje te staan.
De filmkeurders hanteren al
leen hun eigen, persoonlijke
normen. Er zijn geen maatsta
ven als „bij drie of meer mes
steken is een film alleen ge
schikt voor zestien jaar en ou
der".
Er zijn in totaal veertig film-
keurders, de ene helft is man,
de andere helft vrouw. Ze mo
gen hun werk vier jaar doen,
dan moet er weer plaats ge
maakt worden voor anderen.
ris, huisvrouwen en zowaar
ook een pedagoog. Zij komen
uit alle delen van het land. gevoerd: „Alcohol verkoop
Tweemaal per week komen toch ook niet aan kindei
vijf filmkeurders naar het jonger dan zestien!"
filmzaaltje op de zesde etage TVi#»nw<»
van het ministerie van cultuur
in Rijswijk. Ze zien daar twee Crans hoopt dat d
hoofdfilms waarover ze na af- discussie over de Fi
loop stemmen. Ze krijgen hun de politiek zal aanzetten
reis vergoed en verder een be- zijn instituut het door hem I
drag van 125 gulden per keur- schreven nieuwe jas te gev
dag. Het opdoeken van het Ned
Vacatures leveren al gauw landse keuringssysteem irfl
zo'n 1500 sollicitanten op, want ook met het oog op het ve
wie wil er nou niet zoveel nigde Europa stom zijn, dei
films voor niks zien. De selec
tie is dan ook streng: de kandi
daten mogen lang niet altijd zullen
hij. In 1992 gaan de greni®w
ook voor de film open en
overeenkoms 5t®'
overal vandaan komen omdat moeten komen met and
de aardrijkskundige verdeling landen waar de normen v
van de Filmkeuring dan on- strenger zijn.
evenwichtig kan worden. Bo- Groot-Brittannië bij voorbe
vendien moeten ze duidelijk hanteert nog steeds de grt
maken dat ze de jeugd willen van achttien jaar en volgi
maken dat ze de jeugd willen
beschermen en waarom.
Als het aan urans ligt, moet
De Filmkeuring straks dus
meer doen dan alleen maar
aan sommige films leeftijds
grenzen verbinden. Een even
tueel vernieuwd instituut moet
niet alleen bioscoopbezoekers
en video-kijkers, maar ook tv-
kijkers voorlichting gaan ge
ven. Want ook over tv -„soms
een vervangende kinderop-
jaar
Crans is het gebruik van 1
woord „shit" al voldoende i1k^
zo'n film alleen aan volwas^'
nen te laten zien. Is Nederla
in 1992 „het onbewooi
eiland van de jeugdbesch
ming" geworden, zoals Cr
Nederland zonder Filmk^RE'
ring noemt, dan liggen v
strengere normen uit de i
van Europa volgens hem *Zc
voor Nederland op de loer.
'Zon
