Marion Bloem schrijft
in de warmte van Indië
Golfoorlog remt
culturele leven
Handel, Brahms en Kagel samen in de Philipszaal
„De gebiologeerden
springen uit de band
Religieuze
muziek van
Mozart
en Fauré
KAREL
APPEL
^Ikunst/rtv
EeidócSoivicmt
ZATERDAG 2 FEBRUARI 1991 PAGINA 19
Tekeningen Modigliani
teruggevonden
tOME - Na jaren van kunsthistorisch
inderzoek zijn 79 schetsen van de Ita-
iaanse schilder-beeldhouwer Amadeo
Modigliani die in 1926 verloren waren
;egaan opgespoord en op hun echt-
ïeid getoetst.
)e schetsen uit de „jonge jaren" van
Modigliani raakten verloren toen fas-
risten in 1926 het huis van Modiglia-
ti's broer Giuseppe Emanuale over
vielen.
)e meeste schetsen bleken in Italië te
ijn gebleven; tien werden er in Lau-
anne in Zwitserland gevonden. Ze
varen in het bezit van particuliere
verzamelaars die niet wisten dat het
Modigliani's waren.
Ted Heath dirigeert
orkest in Leningrad
LONDEN De Britse
oud-premier Edward
(Ted) Heath is uitgeno
digd om als eerste bui
tenlander het orkest van
het conservatorium van
Leningrad te dirigeren.
De 74-jarige Heath zal
met het orkest concerten
geven op 7 en 9 februari,
het eerste gewijd aan
Beethoven, het tweede
aan Mozart. Heath heeft
eerder voor orkesten ge
staan in Londen, Shang
hai, Beijing, Toronto,
Berlijn, Jeruzalem en
Zurich.
Residentie Orkest m.m.v. Martine Viard
(sopraan), Hans Faber (spreekstem), Frans
de Ruiter (verschijnsel) en Siegfried Palm
(cello) met werken van Kagel. Dirigenten:
Mauricio Kagel en Jac van Steen. Dr Anton
Philipszaal Den Haag, gisteren. Herhaling:
vanmiddag, VARA-matinee, Concertgebouw
Amsterdam.
Handel, Brahms en Kagel op één en
hetzelfde podium, dat kan. Gister
avond dirigeerde Mauricio Kagel het
Residentie Orkest in zijn 'Variatio-
nen ohne Fuge', variaties over de
Handelvariaties van Brahms. Een
soort raamvertelling waarbij alle
componisten in kwestie ook fysiek
aanwezig zijn. Kagel zelf is de diri
gent, een als Brahms verklede Hans
Faber steekt zijn verhaal af en Han
del komt op een gegeven moment
Brahms van het podium halen. Han
del gezien door de bril van Brahms,
en dat mengsel door het compositie-
brein van Kagel bewerkt, klinkt als
een merkwaardig vervormde lezing
van een deel van de muziekgeschie
denis. Zoals in zo veel van zijn com
posities treedt Kagel in dialoog met
het verleden. Hij laat horen dat ver
vreemding van de muziekgeschiede
nis humoristisch kan werken, maar
hij levert tegelijkertijd kritiek op de
hedendaagse muziekpraktijk. De ge
schiedenis bestaat voor ons slechts uit
hoogtepunten, anecdoten en grote na
men. Het gevolg daarvan is een ster
ke discrepantie tussen het beeld van
de werkelijkheid dat wordt gevormd
en de 'ware' werkelijkheid. De
krankzinnigheid daarvan komt hier
aan het licht.
Veel stukken die gisteren werden
uitgevoerd, stonden in het teken van
de relatie tussen Kagel en zijn voor
gangers. In de voortreffelijk gespeel
de 'Kammermusik für Renaissance-
Instrumente' bewijst de componist
dat het medium beslist geen garantie
geeft voor een bepaald klankresul
taat, en ook geen stijl in de hand
hoeft te werken. Bijna nergens krijg
je hier de indruk dat er sprake is van
oude muziekinstrumenten, omdat ze
volkomen anders klinken door de
speelwijze. Jac van Steen, die dit
werk dirigeerde, gaf aanwijzingen
die wat nauwkeuriger werden opge
volgd dan die van Kagel zelf in de
overige orkestwerken. Kagels manier
van dirigeren is namelijk enigszins
lomp, maar aan de andere kant ook
wel heel effectief.
De cellist Siegfried Palm had in 'Ge
neral Bass' geen problemen met het
'in bedwang houden' van het publiek,
omdat hij hier moet meezingen. Dat
is grappig. Maar in het prachtige
werk 'Siegfriedp', dat Kagel speciaal
voor hem schreef, stuitte hij op een
oude boosdoener: de akoestiek van de
Philipszaal is niet ingesteld op solore
citals.
ARTHUR VAN DER DRIFT
BILTHOVEN Velen,
vooral in kringen van In
dische Nederlanders, ken
nen Marion Bloem van
haar succesvolle romande
buut 'Geen gewoon In
disch meisje', dat in 1983
is verschenen en van haar
film 'Land van mijn ou
ders', die eveneens de In
dische geaardheid tot on
derwerp heeft. Maar daar
leeft de klinisch psycho
loge Marion Bloem het
liet bij gelaten.
Inmiddels zijn zo'n acht
aar later verscheidene an-
iere literaire werken versche
len: 'Lange reizen korte lief
des', 'Rio', 'Vaders van beteke-
ïis' en de recente verhalen-
jundel 'Vliegers onder het
natras'. Bovendien heeft ze
ïog andere films gemaakt, zo
als 'De tovenaarsleerling' over
dassieke muziek, die in 1987
werd bekroond met de VPRO
Kid Screen Award. Voordat zij
net 'Geen gewoon Indisch
neisje' voor een breed publiek
ïaam maakte, heeft Marion
31oem ettelijke boeken voor
anderen geschreven. Evenals
iiverse wetenschappelijke pu-
ilicaties. Samen met haar
ichtgenoot, de arts en publicist
Van Wolffers, schreef ze een
itudie over hyperventilatie.
Dat is nog niet alles. Ze tekent
>n schildert ook. Haar aqua
rellen en pentekeningen zijn
■n worden geëxposeerd. En ze
crijgt herhaaldelijk verzoeken
Dm lezingen te houden.
Theaterstuk
Toen ze nog psychologie stu
deerde, koos Marion Bloem als
bijvak theaterwetenschappen.
^TOERISTEN MIJDEN LONDEN
Dat komt haar momenteel
heel goed van pas. Agaath
Witteman, artistiek directeur
van Theater van het Oosten
heeft haar gevraagd met nog
drie andere schrijvers, onder
wie Marijke Höweler te wer
ken aan een viertal stukken,
waarvan de eerste op 15 janua
ri 1992 in première gaat. Het
wordt een komisch theater-fe
uilleton in vier delen, hande
lend over vier personages die
samenwonen in een chique,
maar vervallen buurt aan de
rand van een grote stad. Elk
van de aangezochte schrijvers
neemt één hoofdpersoon voor
haar of zijn rekening.
Reizen is een andere passie
van Marion Bloem. Niet zo
maar vakantiereisjes, maar
grote trektochten en/of studie
reizen door China, Vietnam,
Zuidamerika, Indonesië en
noem maar op. Soms gaat ze
met haar man mee, die als me
dicus vaak verre landen moet
bezoeken. Marion Bloem: „Ik
vergezel mijn man alleen als
het land waar hij naar toe
moet mij interesseert. Mijn
keuze heeft dan ook veel te
maken met mijn werk. Zo ben
ik in de Verenigde Staten ge
weest om research te doen
voor mijn boek 'Vaders van
betekenis'. En in Irian Jaija,
het voormalige Nieuw-Guinea,
zijn we de binnenlanden inge
trokken, om te weten hoe het
daar aan toegaat. Niet zo lang
geleden zag ik een documen
taire over dat land op de tv.
Dat commentaar bij de beel
den was zo gênant om te horen
en zo vreselijk doortrokken
van westerse superioriteitsge
voel. Dat is ook het voordeel
van verre reizen, anderen
kunnen je niet .zo makkelijk
iets wijs maken. Bovendien
leer je je eigen samenleving zo
ongelooflijk te relativeren. Als
je wilt schrijven, is het kunnen
relativeren een eerste vereiste.
Je moet voortdurend durven
twijfelen aan eigen zekerhe
den". Heel wat mensen, vooral
als ze een tijdlang zelf in de
tropen hebben gewoond dro
men ervan om daar te kunnen
wonen. Marion Bloem heeft
die mogelijkheid, maar het
spreekt haar niet aan. „Zo rus
tig en paradijselijk is het in die
landen niet. Tenzij je je ogen
sluit voor wat er allemaal
gaande is".
Sleur
„Behalve om de blik te verrui
men is reizen voor mij om een
andere reden heel erg belang
rijk. Ik houd ervan om in situ
aties verzeild te raken die niet
voorspelbaar zijn. Het reizen is
ook ideaal om een eventuele
sleur te vermijden. Ik wil me
steeds opnieuw ontwikkelen.
Elke ontmoeting met een an
dere cultuur houdt een les in.
Ik wissel mijn werk steeds af.
Er zijn periodes dat ik veel
schrijf, dan zijn er tijden dat ik
alleen maar schilder of een
film maak. Soms werk ik
maanden aan een boek en pro
beer zo weinig mogelijk men
sen te ontmoeten". Marion
Bloem benadrukt dat ze niet
op succes uit is. „Daar sta ik
niet zo bij stil. Ik weet niet
eens of ik zoveel succes heb.
De enige criticus die ik voor
vol aanzie, ben ikzelf. In mijn
werk ben ik voortdurend be
zig mij te perfectioneren. En
dus ben ik nooit tevreden. Het
is wel fijn als je weet dat men
sen je boeken graag lezen, of
dat mensen de deur uit gaan
om naar je film in de bioscoop
te komen kijken, of dat zij het
de moeite waard vinden je
aquarellen te kopen. Succes is
zo relatief. Als je een paar jaar
geen boek meer hebt geschre
ven weten ze niet eens meer
wie je bent".
Indischen
Voor talrijke Indischen is ze
na het verschijnen van 'Geen
gewoon Indisch meisje' en
'Land van mijn ouders' nog
onverminderd een begrip,
haast een idool. „Ik heb dat
boek geschreven en die film
gemaakt, omdat ik vind dat
het geschreven of gefilmd
moest worden. Maar dat geldt
eigenlijk voor al mijn andere
werken. Ik zou zulke boeken
of films zelf willen lezen en
zien. Maar het is leuk dat veel
Indischen mijn lezingen bezoe
ken. Door hun waardering is
het net alsof je familie een
beetje groter is geworden. In
Rotterdam heb ik eens een le
zing gehouden. Zat daar een
Indisch echtpaar. De man gaf
me een knipoog en de vrouw
zegt: 'Dag Marion'. Ja, dat
geeft me een enorm warm ge
voel. Het is net alsof je oom en
tante daar zitten. Daar blijf ik
wel gevoelig voor. Wanneer
mensen me alleen zouden ken
nen van de televisie of van
een artikel in de krant, dan
zegt me dat niet zoveel, maar
des te meer als ze mij van mijn
werk kennen. In principe zijn
alle situaties in mijn boeken
even vaak verzonnen als dat
ze autobiografisch zijn. Je bent
schrijver om te verzinnen. Al
leen mijn signatuur is hetzelf
de. Mijn manier van vertellen
is heel persoonlijk, niet in de
trant van dat al die feiten alle
maal waar zijn, maar ik schrijf
beslist niet afstandelijk. Daar-
Marion Bloem: „Als ik schrijf twijfel ik voortdurend heel erg aan mezelf", foto: vincent adolfse
Indisch meisje de centrale fi
guur. „Dat is alleen in de boe
ken die ik voor volwassenen
geschreven heb. Dat is een
heel duidelijke keuze. In mijn
jeugdromans is dat niet het ge
val. Ik heb voor een Indisch
meisje gekozen, omdat ik daar
het meeste van weet en omdat
het om ervaringen gaat die ik
zelf gelezen zou willen hebben
en omdat ik vind dat er over
zulke ervaringen weinig ge
schreven is".
Thema
Een terugkerend thema is het
zoeken naar iets: naar de eigen
identiteit, liefde, de wortels
van haar (voor)ouders. „Veel
wel, iets minder in de verha
lenbundel 'Vliegers onder het
matras'. Daar is het meer zoe
ken naar een meeslepend be
staan, naar extase. De hoofd
persoon heeft de neiging om
het uiterste uit het leven te
willen halen. Dat element van
zoeken, ja, ik denk dat ik niet
de enige schrijver ben, die zich
met het zoeken naar de essen
tie bezighoudt. Dat is in mijn
filmwerk ook terug te vinden.
Dat wat je fascineert in het le
ven, de schoonheid ervan, dat
gene wat zin in je leven geeft,
om dat mystieke, die magische
op de een of andere manier
vorm te geven, via verhalen,
film, schilderijen, dat is mijn
voornaamste motivering; de
essentie van mijn werk. Ik wil
het onzichtbare zichtbaar ma
ken". De Indische cultuur
dreigt langzaam te verdwij
nen. Marion Bloem blijft opti
mistisch: „Ik geloof niet dat
die helemaal verdwijnt". Ze
beklemtoont dat veel elemen
ten ervan terug te vinden zijn
in de huidige Nederlandse cul
tuur. Ze legt zich erbij neer
dat de geschiedenis nu een
maal zijn loop moet hebben.
„Maar de hele koloniale ge
schiedenis moet in de litera
tuur zijn nawerking hebben,
opdat we ervan kunnen le
ren".
MAX SMITH
LONDEN „Als we had
den geweten dat het oor-
ging worden, dan had
den wij deze dure exposi
tie nooit op touw gezet.
We stevenen regelrecht af
op een enorme strop", zegt
Norman Rosenthal, die in
de Royal Academy of Arts
op het Londens Piccadilly
de rol speelt van gangma
ker van grote tentoonstel
lingen.
expositie waarover hij
praat en die nog tot 14 april is
te zien, wordt door veel kunst
liefhebbers gezien als een van
de belangrijkste van dit jaar.
Het gaat om 85 merkwaardige
oude meesters, impressionis
ten, post-impressionisten en
vroege modernisten. Deze doe
ken en tekeningen vertegen
woordigen de rijke verzame-
van wijlen Emil G. Bührle
1890-1956), de Zwitserse in
dustrieel van Duitse afkomst
die tussen 1946 en 1956 hon
derden waardevolle schilderij-
;n aankocht.
Tijdens Bührle's leven kregen
'leen zijn beste vrienden de
collectie te zien. Sinds 1960
wordt ze bewaard in het
Kunsthaus van Zürich. De
vijfendertig schilderijen, die
momenteel onder zware bewa-
.king in Londen zijn, werden
^^afgelopen jaar voor het eerst
^Jsamen naar het buitenland
verstuurd. Op hun wereldreis
deden ze achtereenvolgens
Washington, Montreal en Yo
kohama aan. Van Japan wer
den de doeken en tekeningen
in drieenzeventig kratten ver-
.jscheept naar de Britse hoofd
stad. Rosenthal: „De waarde
van deze kunstwerken valt
(niet te schatten. Een nationaal
museum zoals het onze heeft
-*geen geld voor onbetaalbare
■verzekeringspremies. Geluk-
_Hkig neemt de Britse staat de
volledige verantwoordelijk
heid op zich voor grote ten-
zoals deze van
Bührle".
De expositie bevat schilderijen
van Edgar Degas, Claude Mo
net, Auguste Renoir, Paul
Gauguin, Vincent van Gogh
en Paul Cezanne. Bij de oude
meesters trekken vooral 'Het
Portret van een Man', van
Frans Hals, 'Interieur van de
St.-Bavokerk in Haarlem', ge
schilderd door Pieter Saenre-
dam, en het dramatische land
schap 'Onweer boven Dor
drecht' van Aelbert Cuyp de
aandacht.
In de tweede helft van april
keren de vijfentachtig schilde
rijen en tekeningen voorgoed
terug naar Zürich. Op dat mo
ment zullen Norman Rosent
hal en zijn collega's van het
Royal Academy-team ook we
ten of de expositie een finan
ciële strop is geweest.
Bang dat de Britse kunstlief
hebbers wegblijven, zijn ze
niet, maar met een toegangs
prijs van rond de vijftien gul
den, is de komst van een flink
portie buitenlandse toeristen
dringend gewenst. Japanse en
continentale bezoekers aan
Londen maken de dure Aca-
demy-tentoonstellingen name
lijk doorgaans rendabel. „Je
verdient er geen schatten
mee", weet Rosenthal. „Maar
zolang de kosten worden ge
dekt, ben ik tevreden. Vanwe
ge de Golfoorlog ziet het er
evenwel niet naar uit dat wij
in april het geluk zullen sma
ken ook ditmaal zonder verlies
te werken, want praktisch
overal in Londen zijn de toe
risten bijna helemaal zoek".
Rosenthals pessimisme is ge
wettigd. Je ziet haast nergens
meer toeristen. Overal valt de
(betrekkelijke rust) op, zelfs
tijdens de ochtend- en de
avondpiek. Tot even voor de
Golfoorlog was het in de bin
nenstad telkens wat de Londe-
naren 'moord' noemen, om er
gens een plekje te vinden. Nu
kunnen automobilisten overal
hun auto kwijt. In het centrum
van Londen staan de speciale
dubbeldekkers met smacht te
wachten op buitenlandse klan
ten voor die dure non-stop
'Official Tours of London'.
Een van de noodlijdende
chauffeurs ziet eruit alsof hij
op staande voet harakiri zal
plegen. „Ik geef je vijf pond
De theaters in Londen blijven leeg. Het is een klein kunstje om vlak
plaatsen te krijgen.
door Arabische terroristen.
Een woordvoerder van de
Londense VVV zegt: „Dit is
een ramp voor de hoofdstad.
In normale omstandigheden
kent Londen in februari en
maart zijn beste Japanse tijd.
De weerslag van de Golfoorlog
is onvoorstelbaar ernstig".
mij brengt", gromt hij.
vreemdelingen met geld zijn
als sneeuw voor de zon ver
dwenen. De toeristen-industrie
dreigt volledig in elkaar te
storten. Taxichauffeurs klagen
steen en been. Hoteliers zien
slechts de helft van hun ka
mers gevuld. Het koninklijke
warenhuis 'Harrods' heeft ne
gentig medewerkers ontslagen
wegens de forse daling van de
omzet en dat allemaal omdat
Amerikanen en Japanners
Londen mijden als de pest,
bang voor aanslagen gepleegd
Voordeel
De afwezigheid van zoveel
buitenlandse toeristen heeft
wel het voordeel dat het nu in
Londen erg makkelijk wordt
om een musical of een ander
theaterstuk te gaan zien. Voor
voor de voorstelling nog goede
foto: ap
het begin van de Golfoorlog
kon je doorgaans alleen met
veel geluk en voor heel wat
geld op het laatste moment
nog een goede plaats verove
ren voor de beste shows. „Mo
menteel is het praktisch elke
dag een klein kunstje om vlak
voor de voorstelling nog goede
plaatsen te krijgen", zegt het
bekende theaterbureau Keith
Prowse. „Zelfs het theater van
de legendarische 'Phantom of
the Opera' raakt nauwelijks
meer vol. De Golfoorlog dreigt
voor ons een echte ramp te
worden".
Compagnie de Koe: „De gebiolo
geerden". Tekst en regie: Bas Tee-
ken en Peter van den Eede. Met
Dirk Tuypens. Theater aan de Ha
ven, vrijdag 1 februari, vanavond
herhaling.
Dat vogels 'spotten' uit de
hand kan lopen, suggereert de
Compagnie de Koe. Erwin en
Ludo zitten zomaar te delibe
reren of zij nu een Grasmus of
de Braamsluiper hebben ge
zien en ineens komt daar Lu-
do's bekentenis, dat hij een
Griel heeft gezien. Dat is an
dere koek!
Erwin haalt er gauw de Trap-
veegkwartel bij die hij eens in
Australië zag, maar de grenzen
van hun afgebakend samen
zijn zijn doorbroken. Ze zullen
het maar eens hebben over
liefde, vliegen, poëzie en onge
breideld in het hooi rollen.
Acteurs Bas Teeken en Peter
Van den Eede doen het niet
gek als Erwin en Ludo en ze
hebben in Dirk Tuypens een
fraaie liedjeszanger. Hun im
provisaties hebben tot aardige
momenten geleid van het kali
ber Jim van der' Woude of Ra-
deis. „Mens, spring er eens
uit!" wil deze voorstelling „De
gebiologeerden", zeggen en
daartoe presenteren Teeken
en Van den Eede zo'n beetje
hun hele opleiding: ze zingen,
slaan elkaar, springen, dansen,
zwijgen en eten.
„De gebiologeerden" had qua
spelbegeleiding een iets stren-
gereregie kunnen hebben. De
voorstelling wint met een half
uur schrappen aan kracht.
Evengoed doet hij uitzien naar
meer van Teeken en Van den
Eede, die temidden van ver
sleten objecten en een omge
vallen hooiberg hun talent to-
PETER SNEL
Yvonne zwijgt de leegheid naar buiten
Art Pro speelt Yvonne naar Yvon
ne, prinses van Bourgondië van Wi-
told Gombrowicz. Vertaling: Paul
Beers. Bewerking en regie: Guy
Joosten. Decor: Hans Dieter Schaal.
Kostuums: Stans Lutz. Gezien op 1
februari in het LAKtheater. Van
avond herhaling.
Ze zegt niets, dat is het ergste
wat je kunt doen. De verwar
ring is groot, de analyses zijn
niet van de lucht, ze wordt
beurtelings met de meeste
egards en volstrekt honds be
handeld. „Ze" is Yvonne, erg
lelijk, prins Philip heeft het in
zijn hoofd gekregen met haar
te trouwen en hoe hij haar
naam weet, is een raadsel. Van
haar zal hij hem niet gehoord
hebben.
Door haar volkomen passivi
teit slaat de paniek toe aan het
hof. De luidruchtige leegheid
daar blijkt direct in het begin
al wanneer koning, koningin
en gevolg in een carnavalsop
tocht het toneel rondgaan met
een aangepast Wilhelmus als
meedeiner. Yvonnes apathie
lokt steeds wanhopiger wor
dende reacties uit. Het voorko
men van een schandaal is het
belangrijkste. Voor de kijker
komen belastende koninklijke
Aanvankelijk wordt Philips
huwelijk gepresenteerd als een
moreel zeer hoogstaande zaak,
maar al snel, bij de toenemen
de radeloosheid, worden plan
nen gemaakt om haar uit de
weg te ruimen. Wordt het gif,
een dolk of baars in roomsaus?
Inderdaad, het laatste. Daar
zitten lastige graten in.
Yvonne is een absurde kome
die van Gombrowicz. Hij laat
zien dat mensen en hun lot
worden bepaald door wat an
deren van hen denken, en
daar niets aan kunnen doen.
Gastregisseur Guy Joosten
maakt er bij Art Pro een hi
larische voorstelling van. Dat
is dankbaar werk met acteurs
als Theo Pont, Els Ingeborg
Smit en George van Houts
(koning, koningin en kamer
heer). Het is mooi om te zien
hoe ze meegesleept worden
door hun eigen onzinnige ar
gumentaties.
Guy Joosten weet de stijl van
Art Pro goed te treffen.
Yvonne heeft niet de diepgang
van Strijards regies, maar mis
staat als sterke komedie niet
in het zo langzamerhand klas
siek wordende oeuvre van de
groep.
DICK VAN TEYLINGEN
Residentie Kamerkoor en Residentie
Bachorkest met 4 zangsolisten en
o.l.v. van Gerard Akkerhuis met
werken van Mozart en Fauré. Kloos
terkerk. Vrijdagavond.
Het Residentie Kamerkoor en
het Residentie Bachorkest
brachten gisteravond in de
Kloosterkerk in één program
ma twee religieuze werken die
verschillende aspecten van
deze muziek belichten.
In Mozarts Vesperae de dome-
nica KV 321 straalt de muziek
vertrouwen uit in de hemelse
heerlijkheden die de vrome
mens deelachtig zullen wor
den. Dirigent Gerard Akker
huis liet de sopranen, toch al
de sterkste sectie in het koor,
rustig ver boven alle andere
stemmen uit stralen. Datzelfde
gebeurde bij de vier solisten
waar de sopraan Barbara
Schlick met haar pure en vi-
bratieloze stem alt tenor en ba
riton ver achter zich liet. Dat
er een orkestje was viel slechts
op te merken wanneer, zoals
in het beschouwende 'Laudate
dominum', de klankbalans
even in evenwicht kwam.
Het Requiem van Fauré is
veel donkerder van klank en
belichting en ademde in de re
gie van Akkerhuis een gewij
de stilte. Het semi-professione-
le koor liet hier horen hoe het
perfekt licht en zacht kon zin
gen en toch een goede klank
en verstaanbaarheid behoudt.
Hier kregen ook de mannen
stemmen een kans zich te be
hoorlijk profileren en deden
dat heel behoorlijk.
Terwijl de tempi bij Mozart
vrij snel werden genomen,
werd bij Fauré de tijd bijna stil
gezet. De kerk staat echter ook
bij dit zo verheven gezongen
Requiem midden in de wereld.
Dat merkte Barbara Schlick
die, terwijl zij de draden van
haar 'Pie Jesus' haarfijn spon
niet alleen door lichte orgelto
nen maar ook door de 'tram in
de bocht' werd begeleid. De
bariton Maarten Koningsber
ger bracht met zijn twee soli
de menselijke emotie in en
deed dat indrukwekkend.
Akkerhuis en zijn koor maak
ten met dit religieuze concert
een zeer professionele indruk.
Het Residentie Bachorkest re
vancheerde zich voor zijn ma
gere inbreng bij Mozart door
degelijk en goed klinkend spel
bij Fauré, met een speciaal
compliment voor de lage strij
kers en blazers.
ERIK BESIER
ADVERTENTIE
HAAGS GEMEENTEMUSEUM
MEESTERWERKEN
SCULPTUREN
RECENTE SCHILDERIJEN
STADHOUDERSLAAN 4
IK WOU DAT IK
EEN VOGEL WAS
Nederland
Muziek staakt
strijd voor
verbetering
van Radio 4
AMSTERDAM De stichting
Nederland Muziek is ontbon
den. De strijd voor een betere
programmering op de klassie
ke zender Radio 4 is gestaakt.
Dit heeft het bestuur gisteren
bekendgemaakt. De stichting
werd in het begin van de jaren
zeventig door onder andere
violist Theo Olof, essayist
Rudy Kousbroek en wijlen
journalist Poll opgericht om
een klassieke muziekzender op
te zetten. In het midden van
de jaren zeventig kwam Ra
dio 4 daadwerkelijk van de
grond. Volgens een woord
voerster is de stichting nooit
tevreden geweest over de
kwaliteit van deze zender. Het
bestuur ziet ook geen moge
lijkheden meer in de toekomst
bij de omroepen een verande
ring te bewerkstelligen. De
stichting beschikt over een ka
pitaal van 50.000 gulden. Dat
geld gaat naar de satellietzen
der Concert Radio, die onder
meer in Den Haag en Amster
dam en omgeving via de kabel
een klassiek radioprogramma
verzorgt.
