Wim Ruska
verafschuwt
huidige
judo-
taktieken
Action Skoatter eerste paard van één miljoen
voetballerlei
SPORT
£iidae6ou/ia*it
ZATERDAG 5 JANUARI 1991 PAGINA 9
Rentree van bejaard duo
GENT Theo Custers en Bob Hoogenboom samen 81 zijn
nu actief in de vierde klasse van het Belgische voetbal. Ze heb
ben beiden de keepershandschoen weer opgenomen en aange
trokken. In de loop van dit seizoen namen de twee doelmannen,
die vroeger menige spits in de eerste klasses tot wanhoop dre
ven, maar inmiddels toch al een tijdje van onder de lat verdwe
nen waren, opnieuw onder de lat plaats. Mechelse cafébaas Cus
ters (40) reist elke dag van Mechelen naar Farciennes, zo'n 100
kilometer verder. Hij moet de vierdeklasser voor degradatie be
hoeden. Ex-Nederlander Bob Hoogenboom (41), ooit uitkomend
voor Ajax, speelde jarenlang voor Lokeren én speelt nu bij Heir-
nis in Gent. Hij werkte bij een electricien, maar ging volgaarne
in op het verzoek van de Gentse vierdeklasser om een doelman
sprobleem tijdelijk op te lossen.
Ernie Brandts stille krach t Gascoigne geschorst
ANTWERPEN In elk elftal zijn er spelers die zelden of nooit
uit de anonimiteit treden. Bij Germinal Ekeren loopt een speler
rond die in 1978 met het Nederlandse elftal op het WK in Ar
gentinië de finale speelde, in datzelfde jaar met PSV de Europa
Cup won tegen Bastia, en met de Eindhovense club ook drie
maal de landstitel behaalde.
Er was een doelpunt tegen Beerschot nodig om hem onlangs te
rug te brengen in de publiciteit: Ernie Brandts. „Ik heb totaal
geen moeite met die rol op het tweede plan", zegt de bijna 35-
jarige Nederlander. „In elk elftal heb je types zoals ik nodig. Als
ik gedurende de hele wedstrijd de spits van de tegenpartij aan
banden kan leggen, dan breng ik het team op die manier ook
iets bij.
Het is natuurlijk wel zo dat je dan minder in de belangstelling
komt, maar dat is inhaerent aan de functie die ik binnen het1
elftal bekleed". Brandts is aan zijn tweede seizoen bij Germinal
bezig na een vertrek bij Roda JC. Ondanks zijn voor een voet
baller respectabele leeftijd, denkt de Noordbrabander nog niet
aan afhaken. „Daarvoor doe ik het spelletje nog veel te graag",
lacht hij.
LONDEN De tuchtcommissie van de Engelse voetbalbond
heeft international Paul Gascoigne voor drie wedstrijden ge
schorst. De middenvelder van Tottenham Hotspur kreeg op
Nieuwjaarsdag in de thuiswedstrijd tegen Manchester United (1-
2) de rode kaart. „Gazza" had herhaaldelijk de scheidsrechter
beledigd.
Sovjet voor FC Magdeburg
MAGDEBURG De Duitse club FC Magdeburg heeft de 82-
voudige Sovjetrussische international Anatoli Demjanenko aan
getrokken. Hij tekende een contract tot juni 1992. Demjanenko
kwam het laatst uit voor Dynamo Kiev. De transfersom zal ver
moedelijk circa 55.000 gulden bedragen.
FC Magdeburg werd negende in het laatste seizoen van de
Oberliga.
OUD-WERELDKAMPIOEN
BEGINT NIEUW GEVECHT
TEGEN PUUR RESULTAAT
EDAM Vooral z'n rech
ter oorschelp verraadt dat
Willem Ruska een1 loop
baan als judoka achter de
brede rug heeft. Een be
scheiden vorm van een
bloemkool-oor herinnert
de inmiddels vijftigjarige
zwaargewicht 's morgens
bij het scheren aan diens
twee wereldtitels, twee
gouden olympische me
dailles, zeven Europese
kampioenschappen en nog
een hele reeks andere
judo-prijzen. „Verder heb
ik zelden met blessures te
maken gehad. Alleen in
de vier jaar dat ik in Ja
pan aan profworstelen
deed, ging er nog wel
eens wat mis".
Het oplopen van een bloem
kool-oor behoort tot de inge
wortelde beroepsrisico's van
zowel judoka's, worstelaars als
rugby-spelers. Vooral bij
grondgevechten raakt het oor
vaak in de kreukels, met soms
een bloeduitstorting tot gevolg.
In andere lichaamsdelen trekt
de bijbehorende donkerblauwe
plek doorgaans wel weer weg,
maar de oorschelp biedt daar
toe geen ruimte. En zo onsta-at
er, als er niet tijdig wordt in
gegrepen, nieuw bindweefsel.
En daarmee een vervorming,
die later alleen nog via plasti
sche chirurgie ongedaan kan
worden gemaakt. „Ik ben niet
zo ijdel dat ik er wat aan heb
laten doen", aldus Ruska over
zijn deels misvormde gehoor
orgaan. „Bovendien heb je
meestal geen tijd om de trai
ningen ervoor te onderbreken,
want je moet dan ook een tijd
je rust houden. En trouwens,
in Japan (de bakermat van de
judo-sport; red.) is het een
schande als je als judoka géén
bloemkool-oren hebt. Daarom
gebruikten ze bij Peter Ade
laar twee hamers. Toen hij tij
dens een stage in Japan lag te
slapen, zette een Japanse judo
leraar een hamer tegen de
achterkant van het oor van
Adelaar. Met een andere ha
mer sloeg hij keihard" op de
voorkant. Die lange zat met
een rechtop in z'n bed. Maar
hij heeft nu wél een bloem
kool-oor", grapt Ruska la
chend.
Slachtoffer
Voor Wim Ruska kwam er
geen gereedschapskist aan te
pas. De geboren Amsterdam
mer dankt zijn souvenir aan
één van zijn vele gevechten.
Die hij meestal in zijn voor
deel beslechtte. Toch vergaar
de Ruska (zevende dan) nooit
de enorme bekendheid die zijn
rivaal en voorganger Anton
Geesink uiteindelijk zelfs het
bobo-pak opleverde. „Ik ben
onder meer het slachtoffer ge
worden van de actie tegen de
Israeli's tijdens de Spelen in
München. Dat was veel meer
wereldnieuws dan de twee fi
nales die ik won. Daar had ik
tien jaar lang zes uur per dag
voor getraind".
„Trainen", zo houdt Ruska
herhaaldelijk voor, „heb ik ei
genlijk altijd leuker gevonden
dan de wedstrijden". De we
reldkampioen van '67 en '71
zag de wedstrijden vooral als
graadmeter voor de vorderin
gen waarvoor hij tijdens de
trainingen in touw was ge
weest. „Tegenwoordig gaat het
alleen nog maar om het resul
taat", klaagt hij aan de voora
vond van het NK alle catego-
riën, dat vandaag in 'Nieuwe-
gein wordt gehouden. „Beh
Spijkers is een perfecte judoka,
maar de rest bestaat haast vol
ledig uit rommelaars. Het
neigt veel naar .vrije-stijl-wor
stelen in een judojas", aldus
Ruska, die in 1967 (ook) de na
tionale titel Grieks-Romeins-
worstelen verwierf.
Koeien
In de jaren tachtig voegde hij
nóg een Nederlands kampi
oenschap aan zijn imposante
lijst toe: als catamaran-zeiler.
„Eigenlijk had ik na mijn
judo-periode besloten nooit
meer aan wedstrijden te doen.
Maar toen ik in mijn eigen ca
tamaran zat, dacht lekker veel
vaart te hebben en opeens een
ander voorbij zag zoeven
toen ben ik me toch weer op
wedstrijden gaan concentre
ren. In 1986 werd ik Neder
lands kampioen in de C-klasse
Supercat", meldt de voormali
ge marineman niet zonder
trots.
Evenals in de judosport ging
aan deze titel een lange perio
de van voorbereiding vooraf.
„Ik heb geen les genomen; ik
dacht het zelf wel te kunnen.
Maar 'na anderhalf jaar bleek
dat ik al die tijd mijn roertjes
helemaal verkeerd had afge
steld. Voor de helft in het wa
ter, in plaats van helemaal.
Daardoor werd dat ding bij
harde wind onbestuurbaar en
heb ik herhaaldelijk mijn
vrouw moeten bellen als ik
weer ergens was aangespoeld
bij Hoorn of bij Lelystad. Eén
keer vloog ik hier, bij Katwou-
de, met catamaran en al zó
over de basaltblokken. Ik be
landde in een weiland. Midden
tussen de koeien, die me alle
maal heel stompzinning ston
den aan te kijken", buldert
Ruska, die in het driebanden
biljarten nu weer een nieuwe
passie heeft gevonden.
„In mijn visie is het de tech
niek die het spelletje bepaalt.
Ook in het judo. Ik heb altijd
geprobeerd de krachtfaktor
zoveel mogelijk overboord te
zetten", betoogt hij. Wim Rus
ka stond altijd te boek als de
taktische judoka, de man die
zijn titels pakte door snel te
scoren en vervolgens die voor
sprong te verdedigen? „Jawel,
dat klopt wel een beetje",
beaamt hij. „Maar met vrijuit
judoën ben ik in '67 wereld
kampioen (in Salt Lake City;
red.) geworden. Toen ik twee
jaar later bij de WK verloor
van een Belg, werd ik afge
schreven door de pers. Daar
door was ik zo geprikkeld, dat
ik in '71 (Ludwigshafen; red.)
inderdaad het resultaat voorop
heb gesteld. Toen werd ik op
taktische wijze wereldkam
pioen", aldus Ruska, die ver
volgens enkele jaren het ambt
van bondstrainer bekleedde.
Via een heftig conflict, uit
mondend in een door het bu
reau van de judobond suizende
schrijfmachine en een schor
sing van Ruska, kwam een
eind aan die periode. Waar
mee ook de kennis van de
kampioen grotendeels verlo
ren ging voor het bescheiden
Nederlandse judowereldje.
Lening
In meer opzichten ging het
Ruska vervolgens minder voor
de wind dan zijn rivaal Gee
sink, die zich al vlot een chalet
in de besneeuwde Alpen kon
veroorloven. Amsterdammer
Ruska heeft Abraham inmid
dels zien passeren in zijn een
gezinswoning in Edam. Voor
dien bewoonde-Ruska kleinere
onderkomens in Amsterdam,
want in tegenstelling tot Gee
sink heeft hij het als judoka
nooit erg breed gehad. „Er is
eens een rel ontstaan toen ik
met een titel ook, een reisje
naar Spanje won. Ik was in
tien jaar niet op vakantie ge
weest. Daar in Spanje had ik
niet in mijn onderhoud kun
nen voorzien. Dus vroeg ik
aan de bond om duizend gul
den, want ik had per slot van
rekening een hoop reclame
voor ze gemaakt. Weet je wat
de reactie was? 'We zijn hier
geen Bank van Lening!' Kijk,
dat bedoel ik nou. Ik heb de
bond altijd tégen in plaats van
mee gehad. Zij kregen tonnen
subsidies, maar daar werden
parties van georganiseerd en
wij judoka's hebben er nooit
een stuiver van gezien".
Tegenwoordig heeft Ruska, nu
rondrijdend in een brede Duit
se automobiel, echter weinig
reden tot klagen. De voormali
ge kelner en nachtportier is nu
mede-eigenaar van een speel-
automatenhal nadat hij op
droevige wijze afscheid had
moeten nemen van zijn Am
sterdamse „sportsociëteit" in
het bekende Casa Rosso. Daar
bij kon via de mazen van de
wet onder meer ook een
casino worden ondergebracht.
„Ik houd zelf helemaal niet
van gokken, maar het was een
verschrikkelijk mooie zaak.
Totdat er een schoonmaker uit
werd gegooid, die wat vreem
de dingen op z'n geweten had.
Hij kwam later, op mijn vrije
dag, terug, met een jerrycan
met benzine en stak de boel in
de fik. Daarbij kwamen der
tien mensen om het leven. De
dader hebben ze gepakt, maar
hij komt waarschijnlijk dit jaar
los. Eigenaar Joop de Vries is
een paar jaar erna overleden.
Hij heeft het zich waarschijn
lijk toch erg aangetrokken".
Denken
Via het inmiddels ter ziele ge-
gane Amsterdamse team Mus
cle Power en de privébegelei-
ding van Peter Adelaar en het
talent Dennis Raven („Dat
werd het grootste debacle dat
ik heb meegemaakt") bleef
Ruska ook zijdelings betrok
ken bij de judosport. Dit jaar
begint Ruska weer aan een
nieuw hoofdstuk in zijn strijd
tegen het resultaatjudo. Hij
had er wel oren naar om in de
sportschool van voormalige
worstel-wereldkampioen Bert
Kops in Amsterdam volgens
zijn visie een judoteam van de
grond te tillen. Ruska: „Ik zit
wel eens hardop te denken.
Eigenlijk zou er een soort jury
commissie moeten komen met
daarin echt goede ex-judoka's,
die zuiver op techniek beoor
delen. Zoals bijvoorbeeld bij
turnen. Ik weet het, het is een
fata morgana. Maar het zou zo
moeten zijn dat het wedstrijd
judo geheel wordt losgemaakt.
Dat zou eigenlijk een geheel
andere naam moeten krijgen.
En het accent moet weer op de
training komen te liggen. Toen
ik met Dennis Raven in Japan
was, hebben we samen tem
peltrappen op en af gehold. Na
drie keer stond hij over te ge
ven, terwijl ik nergens last
van had. Meneer zag dat ge
woon als een vakantietripje.
Nou, dat was in onze tijd wel
anders..."
ROB LANGEVELD
TERBAND Action
Skoatter is rond de jaar
wisseling naar de legen
darische winsom van één
miljoen gesneld. De ze
venjarige draver is daar
mee het eerste in Neder
land gefokte paard dat die
mijlpaal bereikt. Nu de ui
terste leeftijd van koers-
gerechtigde merries in
Nederland is verhoogd tot
negen jaar en in Duitsland
tot acht jaar, lijdt het bijna
geen twijfel dat het mil
joen de komende jaren
nog ruim zal - worden
overschreden.
Het heeft er de laatste twee
jaar om gespannen nadat 1989
als rampjaar kon worden te
boek gesteld. In de stal van
mede-eigenaar Eelke Kruis
heerste er in dat seizoen een
down-stemming. De trainers
Appie Bosscha en Bianca Hul-
leman stonden machteloos
toen het paard tijdens een
koers in Drachten een knie
blessure opliep. Kruis: „Het
paard was gewend om vanaf
de start in volle vaart naar de
finish te draven. Om haar een
beetje te sparen, probeerden
we Action in de race wat in te
houden, om op het juiste mo
ment naar voren te schieten.
Dat was heel moeilijk voör
haar. Ze is nu eenmaal heel ei
genwijs en wil altijd de koppo
sitie nemen. Nu kwam ze ach
ter en tussen haar tegenstan
ders te lopen en kon ze zich
amper inhouden. Ze liep daar
bij een beenblessure op, nadat
de voorste knieën tegen elkaar
waren geslagen. De knie werd
dik, maar dat zakte na goed
behandelen weer af".
..De volgende koers ging het
echter helemaal mis. Na dui
zend meter bleef ze staan. Ze
voelde zich niet lekker en de
knie werd tweemaal zo dik.
Het duurde al met al vier
maanden voordat ze er weer
een beetje bovenop was. En
eerlijk gezegd dachten wij dat
het nooit meer goed zou ko
men. De zwerende plek is he
lemaal versteend en als de
knieën tegen elkaar komen,
voelt ze er niets meer van. We
hebben zelfs met 'Spriders' ge
werkt, maar haar huid bleek
zo teer dat er meteen proble
men ontstonden. Dat liep dus
op een teleurstelling uit. We
hebben er maar één keer ge
bruik van gemaakt. Ze kon
niet meer normaal lopen. Kos
ten noch moeite hebben we
gespaard. We deden er van al
les aan om haar terug op de
baan te krijgen. Ze kreeg een
vitamine E-kuur en een scha
pewollen vachtje op We beslo
ten wel te wachten tot ze echt
weer fit was. Eind '89 was het
zover en konden we weer met
haar koersen".
Sterke start
De 'vliegende Friezin' werd
ooit vermaard om haar sterke
startschot. Met volle vaart
zoekt ze altijd de koppositie op
om vervolgens de concurrentie
het nakijken te geven. „Met de
jaren is ze misschien iets wij
zer geworden, maar die instel
ling heeft ze nog altijd", glim
lacht Kruis. „Ze kan in ieder
geval iets langer wachten en
pas later toeslaan. Bovendien
hebben we haar vrouwelijke
cyclus, die haar met name in
het voorjaar parten speelde, nu
iets beter onder controle. We
hebben daarbij de hulp van
Eise Soete, een leraar die aan
uitgebreide voedingsonderzoe
ken doet. We zijn in staat haar
eiwitbehoefte te reguleren.
Action Skoatter krijgt speciaal
voer en dat is misschien wel
het geheim van de smid. Het is
zelfs zo ver gekomen, dat het
bedrijf Fuite uit Genemuiden
is overgegaan tot de produktie
van de Action Skoatter-brok-
ken. Het is erg voedzaam,
maar moet gedoseerd worden
gegeven", aldus Kruis.
Het succesverhaal van Action
Skoatter begint op een rokeri
ge draversveiling in Pesse met
de aankoop van de merrie
Miss Dartel. Eelke Kruis glim
lacht als hij terugblikt op de
curieuze historie. „Gaastra en
ik kochten het paard eigenlijk
per ongeluk. Ik was er op die
veiling al een paar keer in ge
slaagd het tweede bod te heb
ben. Daar maak je dan een
sport van en als tweede bieder
kun je honderd gulden incas
seren. Gaastra en ik besloten
op Miss Dartel in te zetten. Ik
deed een bod van 4500 gulden.
Miss Dartel was drachtig van
de hengst Gallant Prince. Ik
bleek de hoogste bieder. In juli
1983 werd het veulen geboren
bij de fokkerij van Evert Gaa
stra uit Oudeschoot. De inwo
ners worden 'Skoatters' ge
noemd en Gaastra gaf de gebo
ren veulens de toevoeging
Skoatter mee. Het werd dus
Action Skoatter".
Roodschimmel
.Gaastra herinnert zich die ge
beurtenis nog goed. „Kruis
was net terug van vakantie
toen ik hem belde en vertelde
dat de veulen van Miss Dartel
een heel mooie roodschimmel
was. De kleur was heel apart
en omdat ook Kruis wel van
iets speciaals houdt, waren we
er erg blij mee. Dat Action het
als sportpaard zover zou bren
gen, besef je dan nog niet. Zo
iets maak je nooit meer mee.
Ik moet wel zeggen dat ik mij
altijd meer bezig heb gehou
den met de fokkerij. Kruis
richtte zich meer op de sport",
zo licht Gaastra toe. Action
Skoatter verkaste, anderhalf
jaar oud, naar de stal van Eel
ke Kruis in Terband, waar een
fraaie trainingsbaan beschik
baar was.
Kruis: „Het viel ons meteen op
dat de merrie in het veld nooit
galoppeerde. Hij had een hele
mooie gang. Dat was al een te
ken dat het paard enige klasse
bezat. Voor het overige is het
toch altijd weer afwachten.
Miss Dartel was voordat Ac
tion successen boekte, voor de
slacht verkocht. Daar hebben
we achteraf erg veel spijt van
gehad".
Eelke Kruis is sportman in
hart en nieren. Nadat hij voor
zitter en mede-oprichter werd
van 'De Sprinters', de 'wilde'
bond van korte-baandravers,
sprorig de vonk voorgoed over.
Nadat Action in de nationale
wedstrijden in de baan kwam
en meteen successen boekte,
stelde het stichtingsbestuur
van de Nederlands Draf- en
Rensport (NDR) Kruis voor
een moeilijke keuze. Hij mocht
meedoen aan het officiële cir
cuit, mits hij stopte bij de
Sprinters. Anders stond hem
een verbod te wachten. „Het
ging zo goed met Action. Dat
maakte de stap iets eenvoudi
ger. Eerst mis je wel de gezel
ligheid van De Sprinters".
Eigenzinnig
Voordat Action Skoatter in de
baan kwam, dreef haar eigen
zinnigheid Kruis eenmaal tot
het uiterste. „Soms vertikte ze
het gewoon en bleef ze staan
wanneer ze niet verder wilde.
Ik heb haar een keer zoveel
klappen gegeven, dat ze uit
eindelijk toch gehoorzaamde.
Na die gebeurtenis heeft ze
nooit meer geweigerd. Ze
moest eerst wel wennen aan
haar pikeur Appie Bosscha,
die bij mij in dienst kwam. Die
probeerde ze eerst uit. Voor
mij had ze inmiddels ontzag.
Zelfs als ik in mijn, auto zat en
claxoneerde, als ze bij Appie
weer een keertje halsstarrig
was, gehoorzaamde ze meteen.
Na veertien dagen was Appie
haar de baas en boekte ze de
ene na de andere zege. Ze
werkt zich echt kapot en een
zweep is nooit meer nodig ge
weest".
De zeven keer dat 'de Vliegen
de Friezin' het eerste seizoen
in koers kwam, won ze vier
maal, werd ze tweemaal derde
en viel ze slechts eenmaal bui
ten de prijzen. Het prijzengeld
liep op naar 20.000 gulden. In
1987 maakte ze internationaal
furore met een eerste prijs in
Mönchengladbach, waar de
wereldvermaarde Every Way
werd geklopt. Action Skoatter
was op slag razend populair bij
de oosterburen.
Geldbuidel
Buitenlandse interesse voor de
draver kon niet uitblijven. Al-
win Shockemöhle zwaaide met
een goed gevulde geldbuidel.
Kruis: „Wij moesten vragen
wat we wilden hebben. Geld
was geen probleem voor hem.
Hij kon zich daarom niet voor
stellen dat wij het paard niet
kwijt wilden in de veronder
stelling dat met geld alles te
koop was. Wij hadden echter
al zo'n plezier van het paard
beleefd, dat er bij ons geen
sprake was om in te gaan op
zijn aanbod".
In 1987 werd Action Skoatter
Nederlands kampioen. Het ab
solute -topjaar was 1988. In dat
jaar verzamelde Action Skoat
ter de lieve som van 400.000
klinkende guldens. Na een iets
minder verlopen 1989, is de
merrie weer volop 'in the pic
ture'. Op 4 november zette ze
in Gelsenkirchen en passant
recht wat daar twee jaar gele
den misging, door zowel de se
rie als de finale op haar naam
te schrijven. Destijds sprong ze
daar na de start weg, iets wat
haar daarvoo^ nooit was over
komen en daarna ook niet
meer. SYBE JOOSTEMA
Wim Ruska (50) in zijn woonplaats Edam: „Judobond kreeg tonnen subsidie, organiseerde parties en wij zagen er geen cent van".
foto: stephen evenhuis
Action Skoatter gaat op weg naar de winst in de Grote Prijs van Nederland in 1988. foto: anp
door Frank Werkman
Rimram
Het nieuwe jaar al ingewijd
Met de bazen en collega's
geklonken en gedronken
tijdens zo'n obligate
nieuwjaarsbijeenkomst, zoals
die dezer dagen her en der
worden gehouden?
Elk zichzelf respecterend
bedrijf heeft na de
jaarwisseling aan het eind van
een werkdag een poosje
ingeruimd om het personeel in
de gelegenheid te stellen
elkaar eens in een wat andere
ambiance mee te maken.
Dit soort recepties is in een
bepaald opzicht buitengewoon
vermakelijk. Je kunt je eens
op een andere manier met je
meewerkende medemens
verstaan tenslotte; een soort
contact dat op de werkvloer te
sporadisch opbloeit. .Bazen
blijken dan ook maar gewone
mensen en naarmate meer aan
Bacchus wordt geofferd
schrompelen hiërarchische
hegemoniëen links en rechts
ineen tot plezierige personele
proporties.
In die sfeer ontstaat een
voortreffelijke voedingsbodem
voor dat ongedwongen
babbeltje met die goedlachse,
donkerharige dame van de
afdeling documentatie of een
vlotte tête a tête met die
charmante, besnorde jonge
chef van het rekencentrum.
Je ziet ook andere amusante
dingen. Zoals die collega's, die
quasi losjes koutend in de rij
gaan staan om de directie óók
het allerbeste toe te wensen.
Onder wie die lieden, die niet
altijd even helder het verschil
zien tussen een stevige hand
en een wit voetje. Of juist wel?
Ach, van mij mag het tijdens
zo'n nieuwjaarsbijeenkomst,
die echter helaas meer moet
zijn dan een podium voor met
elkaar pratende collega 's. Er
moet zo nodig worden
gespróken. Halverwege het
samenzijn eigent de baas zich
een microfoon toe om de
aanwezigen een vooraf
zorgvuldig geprepareerde
boodschap toe te toeteren.
In zo'n verhaal schetst hij de
positie van het bedrijf, die
steevast tot lichte
tevredenheid én enige zorg
aanleiding geeft. Uitpraken
waarmee je alle kanten op
kunt, want het moet natuurlijk
wel gezellig blijven; de
keiharde beleidsbeslissingen
worden wel in de
directiekamer meegedeeld.
Ook de sportwereld kent deze
verplichte nummers. Daar
staan ze dan, de leden van het
bestuur van de club; keurig in
het gelid om de belangstelling
van binnen en buiten het
hoofd te bieden. Ter meerdere
eer en glorie van die figuren,
die zich tijdens deze
bijeenkomst volgaarne
eenmaal per jaar louter
aangenaamheden laten
aanleunen. Waarbij de
penningmeester nog het
glanzendst glimt, want bij elke
toast rinkelt de kassa.
Al geruime tijd is het in de
beroepsmatig bedreven sport
gebruikelijk dat een voorzitter
naast een vol glas ook de holle
frase in de mond neemt tijdens
die jaarlijkse, soms ook door
de media bezochte reünie. Ook
hij heeft vanwege die laatste
gasten wat voorgekauwd.
Hij gewaagt derhalve van
prima plannen, die mits
financieel allemaal degelijk
onderbouwd
vanzelfsprekend moeten
leiden tot een hoger prestatie
niveau. Want daar gaat het
tenslotte allemaal om. Zonder
prestaties geen publiek, zonder
publiek geen poen, zonder
poeha geen publiciteit.
De dag na de speech kijkt de
voorzitter gauw in de krant
om te zien of zijn betoog
voldoende hout heeft
gesneden om de kolommen te
halen. Vaak geen vergeefse
zoektocht, want een beetje bla
bla doet het nog altijd in het
vluchtige sportwereldje.
In die hang naar 'scoren
verliezen bestuurderen echter
nog wel eens het gevoel voor
proporties uit het oog. Nemen
ze te gretig de plaats in van
het puikje van hun leden, voor
wie raakschieten het doel is.
Of moet zijn. Maar als binnen
de lijnen de verrichtingen te
wensen overlaten kan er altijd
nog vanaf de wal wat worden
gestuurd. Met vaak louter
regelrechte rimram.
In deze dagen van goede
voornemens en beste wensen
voeg ik aan die lawine daarom
nog één opwekking toe. En
omdat ook deze week toch nog
helemaal bol staat van de
clichés kan dat voor een keer
best met een bekende, zelfs
ietwat sportief getinte kreet:
spreken is zilver, maar
zwijgen is goud. Proost!
