12
w
w
De wonderbare
kerstdagen van
Gert en Hermien
G,
O
Kerstmis
19 9 0
Prijs de Heer, daar
heb ik nou zeven jaar
voorgebeden, Gert"
Ooit grossierden ze in gouden platen en
Edisons. Vooral bij 'oma' waren Gert en
Hermien waanzinnig populair. Tot hun
'wonderbaarlijke wedergeboorte' op die gedenkwaardige kerstdagen
van 1973, toen ze zich van de drugs tot Christus bekeerden. Onlangs
vielen de kerkdeuren voor hen in het slot. Het roemruchte duo maakt
zich weer op voor een wereldse comeback. „Met Jezus in ons hart,
niet in ons lied".
Gert en Hermien ogen bij eerste aan
blik gaaf, alsof de drank, de drugs en
de broeders-in-den-Heer hen niets ge
daan hebben. De grijze haren zijn be
kwaam weggewerkt, op een flatterende
enkeling na. De 47-jarige Hermien,
mooi en teer, is nog altijd het engeltje-
van-hierboven en de 55-jarige Gert het
vleesgeworden woord, nauwelijks ver
vet. Hij preekt, zij luistert. Niet slaafs,
wel zedig toegewijd en soms met een
blik in de ogen die je schalks zou kun
nen noemen.
Het is een oud kerstverhaal, maar we
gaan eerst even terug naar dat gedenk
waardige jaar onzes Heren 1973.
Toen, op Eerste Kerstdag, werd Her
mien radicaal van haar zondige le
venswandel bekeerd door toedoen van
een zangkoortje van het Leger des
Heils. Een dag later, op Tweede Kerst
dag dus, voltrok zich het wonder aan
Gert door tussenkomst van een docto
randus uit Nieuw-Buinen.
Met sonore bariton verhaalt Gert alsof
het gisteren gebeurd is: „Hermien lag
toen in het ziekenhuis. Drie dagen
daarvoor had ze net een zware opera
tie gehad. Het was erop of eronder. Je
zou dan denken, de derde dag is de
patiënte er het ergst aan toe. Maar ik
kom daar op Eerste Kerstdag, en dat
was zó wonderlijk, ik zie daar op bed
een kerngezonde vrouw liggen. Met
blosjes op de wangen. Kun je je voor
stellen, een ziek mens, en dan prachtig
de haren opgemaakt en een mooi pyja-
maatje aan
,,Ik was volkomen verbouwereerd. Ik
zeg: wat is er met jou aan de hand? Ik
zeg: je ziet eruit alsof je zo naar huis
toe kunt. En toen zegt ze: Gert ga 's
zitten. Nee, toen heeft ze niet verteld
van die bekering. Dat kón ze ook niet
doen, want ik had misschien wel gela
chen, dat weet ik niet, maar in elk ge
val zei ze: als ik straks weer uit het
ziekenhuis kom ga ik nóóit meer met
je mee terug naar de showbusiness.
Nóóit meer terug naar de drank en de
drugs. En toen zeg ik: kind, dat hoeft
ook niet. Maar ik had er eigenlijk spijt
van dat ik het gezegd had. Een beetje
huichelachtig, want ik dacht: wat dan?
Als Hermien niet meegaat, wat moet
er dan gebeuren met mij?".
Je besloot in arrenmoede haar voor
beeld te volgen?
„Nee, zo ging het niet", reageert hij
met een vergevende glimlach op de
boosaardige vraag. „Ik wist niet wat er
met haar gebeurd was. Totdat ik de
volgende dag met m'n zoontje van zes
kwam en hij op haar kamer met de ra
dio aan het spelen ging. Daar kwam
plotseling die boodschap. Het was
wonderbaarlijk. Toen we met z'n
tweeën op dat kopkussen lagen te luis
teren naar die doctorandus. Toen kwa
men bij mij de waterlandersEn ik
zag de glimlach om haar mond en ik
dacht: hé, waarom lacht ze nou eigen
lijk. Maar ze dacht: bij hem gaat het
nu óók gebeuren".
eerspannig hart
„Die man op de radio had een soort
kerstboodschap, hij deed een uitnodi
ging die mijn weerspannig hart brak.
Ik mocht mijn handen in Zijn door
boorde handen leggen. Ik mocht Jezus
als mijn vriend binnenhalen Die
boodschap was zó eenvoudig, zó fan
tastisch, die was voor mij net geschikt
om m'n gevoelige snaartje te pakken.
Ennetoen ben ik thuis op m'n
knieën gegaan en ik heb m'n hart aan
die Heiland gegeven die in de kribbe
geboren is en later naar Golgotha ging
om mijn leven te kopen met zijn kost
baar dierbaar bloed. Om mij schoon te
wassen van mijn zonden. Daar ben ik
zo dankbaar voor hè. Die wederge
boorte is voor mij absolute Kerst".
Wat waren dat tussen haakjes voor
zonden?
Schaamteloos lachend: „Ik vloekte om
de paar zinnen. Dat was echte studio-
taal. Alleen maar vloeken. En ik dronk
nogal veel. En alles wat er zo bijkomt.
Ik had eenentwintig merken cognac in
huis staan. Het was heel erg. Ook met
Hermien. Kijk, je moest elke avond
optreden. Je moest dus energie putten
uit andere bronnen, zélf had je niet
meer. Dus als het pauze was had Her
mien al een fles droge sherry op. En
had ik al een aantal glazen Franse cog
nac op. Dan zeiden we: joh, dat halen
we niet, die finale, want ik voel me zo
rol. En dan kwam er iemand en die
zei (diabolische stembuiging): joh,
moet je kijken, ik heb hier een lekker
pilletje voor je, dat kost je niks, maar
dan knap je even op, weet je wel. En
toen hebben we allebei een pilletje in
genomen. Dat was het eerste pilletje".
„Amfetamine", werpt Hermien er met
een lieve glimlach tussen.
„Dat was heerlijk, zo fantastisch, we
zongen de sterren van de hemel. Als
de mensen me aan het eind van de
avond vroegen om nog even Ave Ma
ria te zingen, dan riep ik nog wel een
beetje pesterig dat ik snipverkouden
was, maar ik deed het natuurlijk wel
en ik hield de laatste noot minuten
lang aan. Helemaal wild van de pep".
„En de volgende dag had je natuurlijk
een pak spijkers in je hoofd. En dan
had je weer zo'n pilletje nodig wilde je
weer kunnen functioneren. Dus je ging
weer naar die persoon toe: heb je nog
van die pilletjes? Ja, maar die man
vraagt nu een rijksdaalder per stuk.
onder
Ach, geeft niet, geef er maar een stuk
of vier. Maar op het laatst begonnen
ze vijfentwintig gulden per stuk te vra
gen, en honderd gulden per stuk. Voor
Gert en Hermien vieren kerst met kinderen en kleinkinderen. Naar de kerk gaan ze dit jaar liever niet. foto: pr
diezelfde dingen! Maar ze hadden je
eerst lekker gemaakt".
Gert: „Zo gingen we door en door.
Totdat de Heere God ingreep op
Tweede Kerstdag. Ik vind het een
wonder. Diezelfde avond heb ik haar
verteld dat ik 's middags op m'n knie
ën gegaan was. En toen zei ze, ik hoor
het haar nog zo zeggen: prijs de Heer,
daar heb ik nou zeven jaar lang voor
gebeden, Gert, dat jij 's tot andere ge
dachten kwam. En toen zei ze: dan zit
er maar één ding op als ik uit het zie
kenhuis kom, dan gaan we ons rustig
voorbereiden op diensten, dan gaan
we ook werkelijk zingen tot eer en glo
rie van Zijn naam. En dat zijn we van
af dat moment gaan doen. Het was af
gelopen met 'Ik heb eerbied voor jouw
grijze haren' en 'Alle duiven op de
Dam'. Dus toen zijn we alle kerken in
gevlogen om kerstliederen te zingen en
gewone diensten op te luisteren, met
getuigenissen erbij".
Drinken en slikken doen ze niet meer.
„Ik lust wel een glaasje wijn, jawel.
Maar ik kan het ook laten".
Hermien: „We zijn drugsvrij".
Hel was een ommekeer met grote ge
volgen. Ze gaven de gouden platen en
Edisons weg, braken met collega-ar
tiesten en deelden de zondige wereld
mee dat het afgelopen was met het
zingen van de aloude hits. „Ik zing die
teksten nooit meer", zei Gert. „Eer
bied voor grijze haren is heel wat an
ders dan eerbied voor God de Vader".
Inmiddels staat het nummer weer op
hun repertoire.
Twijfelen aan Gods boodschap zeggen
ze sindsdien nooit gedaan te hebben.
Ook niet na hun mislukte avontuur in
Israël. Ze gingen erheen als evangelis
ten, getooid met Davidssterren en de
nieuwe (joodse) namen Gerret en Ger-
mona, samen met hun drie kinderen
die herdoopt waren in Shula, Sara en
Chaim. Tevoren hadden ze de inboe
del van Con Amper, hun riante villa
in Usselo, in een soort Amerikaanse
verkoop van de hand gedaan. Ze hiel
den Nederland voor gezien, want
Gods grote afrekening met de wereld
was nabij en dan kon je maar beter bij
de uitverkorenen in Israël zitten, vond
Gert. Na twee weken ging het Amster
damse reisbureau waarvoor het duo
christelijke toeristen door het beloofde
land zou leiden failliet. Enkele maan
den later stonden ze weer op Schiphol,
berooid en ontredderd.
Gert: „Het was een ontzettende tegen
slag, maar we hadden het geloof be
houden. We zijn weer aan het werk ge
gaan in de kerken. En Christus was
met ons. Kennelijk was Nederland de
plaats waar wij het evangelie moesten
brengen. We hebben de bijbel altijd in
tensief bestudeerd. Ik ken hele stukken
uit m'n hoofd. Hoewel we normale
mensen zijn kijken we met andere
ogen naar het totale wereldgebeuren
rond om ons heen. We zien alles wat
Christus en de profeten hebben voor
speld in vervulling gaan. Ik wil nie
mand bang maken, maar het einde
komt spoedig, al weet niemand wan
neer".
Wat niet betekent, zoals Hermien fijn
tjes opmerkt, dat ze nooit vragen heb
ben. Ook zij hebben dingen die ze niet
begrijpen. „Ja, wij hebben een vraag,
ook aan de Heer", neemt Gert over.
„Waarom zijn wij hier geboren en
waarom is het kindje in de Derde We
reld daar geboren en zit het op een
schavotje met een moeder met lege
borsten te hongeren. Dat zijn echt vra
gen die wij ook hebben. Maar de rust
die we daarin weer krijgen, dat ik zé
ker weet dat God met deze mensen
een totaal ander plan heeft. Daar kun
nen we ons niet mee bemoeien met
die dingen. Dat vragen we wel 's:
Heer, waar bent u voor deze men
sen?".
Hermien berustend: „Daar krijg je
geen antwoord op".
mensen is niet best. Ik zou niet graag
in hun schoenen staan. Maar er moet
gerechtigheid zijn". Dat laatste komt
eruit alsof hij zich verheugt op de ko
mende afrekening.
Maar je kunt de ellende in de were11
toch niet aan Christus overlaten? Ver
ongelijkt: „Maar dat zeg ik ook niet".
Hermien fel: „Daar moeten we wel de
gelijk mee helpen. Daar hebben we
echt opdracht voor gekregen".
„Zeker weten", zegt Gert.
Hermien: „We hebben zelf kinderen
op Haïti".
Gert:,^a, we hebben tien kinderen op
Haïti geadopteerd. Die helpen we fi
nancieel. Via het Leger des Heils, die
deze kinderen fantastisch helpt".
Ze vieren het feest samen met hun
drie kinderen en drie kleinkinderen.
„All together", zegt Gert. „Héérlijk",
zegt Hermien, „heel gezellig. We doen
iets van fondue, dan hoef je niet zo
lang in de keuken te staan. Al vind ik
koken heel leuk hoor".
Gaan ze ook naar de kerstnachtdienst?
Gert: „Doen we altijd, maar dit jaar
waarschijnlijk niet. Want waar moeten
we heen? Je weet wat er gebeurd is het
afgelopen jaar. Ik ben bang dat als we
ons in een kerk vertonen, dat we al die
ogen op ons gericht krijgen. Ik geloof
dat we dit jaar niet naar de kerk gaan,
om eerlijk te zijn. Om te voorkomen
dat ze zeggen (stoot met een elleboog
een denkbeeldig iemand aan en fluis
tert) goh, daar heb je hun ook".
De EO en aanverwante kerken hebben
met de twee gebroken toen ze weer
liedjes gingen zingen waar Jezus bui
ten bleef. Vooral het optreden met de
Achterhoekse popgroep Normaal zette
kwaad bloed bij de broeders en zus
ters. Zonder mankeren belden ze de
twintig besproken diensten af. „Er was
maar één gemeente die ons een scha
devergoeding gaf', zegt Gert verwij
tend. „Ze hebben ons allemaal in de
steek gelaten". Er zijn wat traantjes
over gevallen, maar Hermien had een
wijs woord: „Gert, onze geloofsbele
ving zit niet vast aan een kerk".
pdracht
Gert haalt een bijbelse figuur aan, ko
ning Asaf, en betoogt met fanatieke
blik dat Saddam Hussayn en andere
dictators in de wereld die de armoe en
ellende veroorzaken hun trekken thuis
krijgen. „Het einde van dergelijke
een viezigheid
Vanwaar die bekering tot het wereldse
repertoire, liep de markt voor het
geestelijke lied zo hard terug? Her
mien knikt van ja. „Nee, nee, nee",
haast Gert zich, Juist niet. We had
den veel diensten. Daar ging het niet
om. Ik liet zeventig procent van de
mensen in de steek. Buiten de kerk. Ik
vond, dat ik net als Cliff Richard
naast m'n kerkdiensten toch wel pro
fane liedjes mocht zingen voor men
sen buiten de kerk. En waarom ook
niet? Er zit geen viezigheid aan. Ik
vind het gewoon leuk om te doen. En
ik moet ook in m'n eigen onderhoud
kunnen voorzien".
Er waren ook wat moeilijkheden met
sommige broeders en zusters met
'boze tongen', maar daar wil Gert niet
veel over zeggen, behalve een schuld
belijdenis. „Ik heb een hele tijd gehad
dat ik de medemensen niet meer zag,
ook niet meer in de kerk. Omdat ik
mezelf zo belangrijk vond. Omdat ik
wilde laten zien hoe anderen het dan
wel moesten doen in de kerk".
H"rrnien: „Je bent ontzettend beperkt
in een kerk. Gert bespeelt ontzettend
veel instrumenten, dat kan in een kerk
niet. Dat was een van de hoofdzaken".
En daarom gingen jullie met Normaal
in zee?
„Ach, dat was een grapje", lacht ze.
Gert: „Dat vroeg onze platenmaat
schappij ons, om een liedje met Nor
maal te zingen. Ach, waarom niet. Ik
kende die hele jongens niet, ik zweer
het je. En het bleken zulke aardige gas
ten te zijn. Vooral Bennie Joling, ge
wéldig. Bennie pakte z'n gitaar en
deed voor hoe het zou klinken. En dat
vond ik zo leuk, toen zeg ik: ja, we
doen het. Voor een keertje. We zijn
helemaal niet van plan om met Nor
maal op te treden en zij niet met ons.
Dat werd wel gesuggereerd in Vara's
Impact met hun programma over
Normaal. Dat was ronduit vals. Alsof
we elke avond met die jongens mee-
hobbelden".
Hermien: „Die ene keer heeft een lan
ge nasleep, dat hadden we nóóit ver
wacht. Ach, dat gezeur over Normaal
zal vanzelf wel een keer ophouden".
Gert vindt Nederland 'verschrikkelijk
klein', nog veel kleiner dan hij gedacht
had. Terwijl hij toch heel wat ziet,
omdat hij met 'geestelijke ogen' de we
reld in kijkt.
L eestavonden
Hoe staat het met de klandizie in de
wereldse showbizz?
Stilte. Het duo kijkt elkaar onzeker
aan.
Hermien: „Gewoon. Radio soms,
maar Vooral optredens op feestavon
den. Dat soort dingen. Veel bedrijven
die een feest hebben, families".
Maar nog niet in het theater?
Gert: „Neeeeh, dat komt later. We
hebben vroeger de Gert-en-Hermien-
show gehad in het land. We zijn van
plan om volgend jaar, als we weer lek
ker op dreef zijn, het theater in te trek
ken. Met onze eigen groep. Ook met
onze eigen dochters. Die zingen mee
als backinggroup. Voor de aardigheid
hoor, ze willen helemaal niet in de
showbizz".
Dat optreden was toch al voor septem
ber gepland?
Hermien: „Ja, maar dat is verlaat.
Onze nieuwe cd was later, alles is ei
genlijk later gestart dan eigenlijk de
bedoeling was. En de theaters zaten
toen al vol".
Hun eerste wereldse cd sinds hun be-
kering-tot-geloof komt dezer dagen uit:
'Vroeger lijkt een uur geleden'. „We
proberen in de top-tien terecht te ko
men van de Nederlandstalige. En als
dat lukt dan zitten daar weer tv-optre-
dens aan vast".
Helemaal gerust zijn ze er niet op. Ze
zijn zeventien jaar buiten de ether ge
weest, behalve dan bij de EO, maar
die trekt voornamelijk broeders
zusters. „De mensen zijn je toch
beetje vergeten", erkent Gert. „H
wel het mij verrast hoeveel jonger
onze oude teksten nog kennen.
woon doorgegeven van vader op zo
en van moeder op dochter. Dat h
ben we ook gemerkt met Normi
Die jongelui kennen de teksten nog
het hoofd. 'Alle Duiven op de D
zongen ze gewoon mee. Vier en r
half duizend fans. Ze gingen finaal
de bol. Dat was voor mij echt een
ken: hé, we zijn er nog steeds. En
hebben met de jongeren een nieuw
bliek".
-Leergeld
Maar ze laten oma toch niet vallei
Hermien lachend: „Ja, die grijze
ren. Dèt is niet meer".
Gert: „Hoewel het een prachtig lied
We zingen het nog wel, maar niel
de nieuwe cd. Wel op avonden v
veel bejaarden zijn. Want het blijft
heel sterke song. Onvoorstelbaar. E
nooit meer een tweede geweest in l
derland die zo sterk is qua inhoud'
Maar hoe moet het nu met hun
genis? Hun geloof is nog veel stei
dan vroeger, merkt Hermien fijn
op. „Wie zal zeggen dat dit niet
weg is die de Heer met ons wil gaat
roept Gert. „Niet dat ik straks ook
de Bühne er een geestelijk liedje I
sendoor gooi of ga staan te getuig
Daar hebben we toen we pas beke
waren leergeld mee betaald. Dat
ken de mensen niet. Ik ben ook.
zendeling, ik ben gewoon Gert Ti
merman, een gelovige jongen
duizenden mensen gelovig zijn. Ik
gewoon liefde overbrengen".
Ze willen een nieuwe carrière opb
wen. „Maar niet meer zoals vroegi
zegt Hermien beslist. „Niet meer
drank, niet meer met drugs. Niet m
zo dat we er onderdoor gaan".
„Nee", zegt Gert ferm.
De fanmail is inmiddels teruggeloi
tot drie, vier brieven per dag. Herrn
beantwoordt ze. Schrijven is
Gerts sterkste punt. Hij belt lie'
dan vallen de taalfouten minder
„Ik wil niet dat iemand een brief
mij heeft". Lezen ze wel? „Ik lees i
wel 's een streekroman", bekent 1
mien. Gert leest alleen maar de ki
en de bijbel. „Er is voor mij maar
boek, dat is de bijbel. Dat boek op
baart mij elke dag wat nieuws".
Op kerstavond blijft het boek-der-b
ken gesloten. Dan zet Gert James 1
op. „Wonderbaarlijk. Ik heb het
ventien jaar niet gedaan. Ik zet
plaat op omdat het kerstmelodn
zijn. En misschien gaan we wel
Stille Nacht zingen rond de pia
M'n zoon is knettergek in harmot
leer, zo goed bij de tijd wat muziek!
treft. Gaan we Stille Nacht zingen
close harmony".
Hermien kijkt hem verzaligd aan
HOMME KW
