Nooit meerpoekelen
I
Er ging een siddering door Nederland
u
CfiidócSouocvnt
Politiek
Partij
Parlement
LIMBURGSE MIJNEN 25 JAAR GESLOTEN
BINNENLAND
TT
ZATERDAG 15 DECEMBER 1990 PAGIN
DEN HAAG Als het
aan minister Hans van
den Broek ligt zal de Ne
derlandse krijgsmacht een
flink robbertje meevech
ten in een eventuele oor
log met Irak.
Woensdag maakte de bewinds
man van buitenlandse zaken
bekend dat hij in het kabinet
zou gaan pleiten voor het op
voeren van onze 'militaire
aanwezigheid' in de Perzische
Golf. Veertig jaar na Korea is
er dus weer een reële kans dat
Nederlandse soldaten op
vreemd grondgebied gaan
sneuvelen.
Men zou verwachten dat de
samenleving heftig zou reage
ren op dit bericht. Welnu: be
roering was er inderdaad
woensdagavond, heftige beroe
ring zelfs. Maar Saddam Hu-
sayn en George Bush hadden
er niets mee te maken. Het
was een interne notitie van
drs. R.F.M. Lubbers die het
gesprek van de dag bepaalde.
De minister-president deed
daarin onder meer de sugges
tie de fiscale aftrekbaarheid
van hypotheekrente zeer fors
te beperken.
Deze toch zeer technische ma
terie deed een siddering door
Nederland gaan. In vele wo
ningen werd gepraat over een
gedwongen verhuizing. Een
snelle berekening leerde im
mers dat de maandelijkse
woonlasten met honderden
guldens omhoog zouden gaan,
als Lubbers' plannetje werke
lijkheid zou worden. Iemand
die in een huis van zo'n ander-
halve ton woont, betaalt circa
duizend gulden per maand aan
de hypotheekbank. Maar via
de fiscus krijgt diezelfde man
of vrouw al gauw de helft van
dit bedrag terug. Vrijwel ie
dereen die een huis wil kopen,
betrekt dit fiscale voordeel in
zijn berekeningen. Het geheel
of gedeeltelijk wegvallen daar
van zou derhalve leiden tot
het failliet van talloze eige
naar-bewoners.
Maar daar zou het niet bij blij
ven. Het eigen-woningbezit
zorgt voor veel werkgelegen
heid. Denk aan de böuwers, de
makelaars, de banken en de
verzekeringsmaatschappijen.
Het was dan ook niet verwon
derlijk dat die branches on
middellijk tot bovenin de gor
dijnen klommen. De bouwers
wezen op de grote werkloos
heid en de totale ineenstorting
van de woningmarkt die toch
al flink van de hoge hypo
theekrentetarieven te lijden
heeft. Voorzitter Kamminga
van het Koninklijk Neder
lands Ondernemersverbond
(KNOV) veronderstelde zelfs
dat Lubbers willens en wetens
bezig was de economie van ons
iand „kapot te maken".
Opheldering
Verbijstering was er ook in po
litiek Den Haag. Oppositiepar
tij VVD sprak van „onbegrij
pelijke en onaanvaardbare
voorstellen" van de premier
en eiste opheldering via ka
mervragen. De regeringspar
tijen CDA en PvdA legden de
'bom' van Lubbers meteen
maar in hun fractiekamer op
tafel. Tot immense opluchting
van de mensen in het land
kwamen zij beide vervolgens
tot de slotsom dat het helse
tuig van de premier het beste
ter plekke kon worden gede
monteerd.
Als ware hij een officier van
de vermaarde Explosieven
Opruimingsdienst (EOD), ver
klaarde CDA-fractievoorzitter
Brinkman later op de avond
dat de hypotheekrente-aftrek
wat hem betrof absoluut niet
ter discussie stond. „Het laatste
woord daarover is al lang ge
sproken". Andere CDA'ers
verwezen naar hun verkie
zingsprogramma, waarin deze
fiscale aftrekpost expliciet hei
lig wordt verklaard. In het
PvdA-programma staat niet
zo'n passage, maar ook de soci
aal-democraten verklaarden
geen behoefte te hebben aan
het plan-Lubbers. Groen
Links was de enige fractie die
zich ingenomen toonde met
het idee van Lubbers.
Had de minister-president
deze storm niet kunnen zien
aankomen? Natuurlijk wel,
want de volledige aftrekbaar
heid van hypotheekrente is
het grootste taboe van het Bin-
nenhof, dat weet zelfs de
meest ingeslapen backbencher.
Een politieke partij die haar
aanhangers zoekt onder het
gehele volk, moet met haar
tengels van deze aftrekpost af
blijven, tenzij zij zelfmoord
plannen heeft. Dat zal Lubbers
dan ook bepaald niet voor
ogen gehad hebben. Maar wat
kan de premier dan in 's he
melsnaam bezield hebben?
Wilde hij VVD-leider Frits
Bolkestein wellicht een mooi
kerstcadeau geven? Ook dan
moet Lubbers onverwijld ver
vangen worden. Want Het
Catshuis is niet de plek om
psychiatrische patiënten te
verplegen.
Witte wagen
Welnu, de witte wagen be
hoeft niet uit te rukken. Krin
gen rond Lubbers bezweren
dat de premier nog steeds he
lemaal in orde is. Zijn hypo
theekrenteplannetje zou daar
van zelfs het bewijs zijn.
Waarom dachten wij anders
dat het vrijwel onmiddellijk
uitgelekt was'' Lubbers zou
slechts de bedoeling gehad
hebben de bevolking ervan te
doordringen dat de financiële
nood tot de lippen is gestegen.
Volgende maand bij het be
raad over de 'Tussenbalans'
moet het kabinet een gat dich
ten van ongeveer vijftien mil
jard gulden. In die situatie
mag geen enkel bezuinigings
voorstel onbespreekbaar zijn,
zou Lubbers' redenering zijn.
En een vergaande beperking
van de aftrekbaarheid van hy
potheekrente, zoals de premier
suggereerde, levert de schat
kist totaal een slordige zes mil
jard gulden op.
Maar als Lubbers alleen maar
op een schokeffect uit was,
had hij dan niet beter een rea
listisch idee kunnen lanceren,
bijvoorbeeld een forse verho
ging van het huurwaardefor
fait, het bedrag dat eigenaar
bewoners bij hun belastbaar
inkomen moeten tellen? Deze
bezuinigingsmogelijkheid is
niet aan de aandacht van Lub
bers ontsnapt. Zijn interne no
titie doet namelijk ook op dat
punt voorstellen. En dat heeft
géén storm van protest doen
opsteken. In politiek Den
Haag wordt daarom veronder
steld dat Lubbers de beper
king van de hypotheekrente
aftrek als afleidingsmanoeuvre
heeft bedoeld. Een beetje van
uit de redenering: als je storm
voorspelt, zijn de mensen al
blij wanneer er slechts een ste
vige bries opsteekt.
Die theorie wordt nog aanne
melijker als men ziet dat de
notitie van Lubbers tevens
pleit voor een extra huurver
hoging met vijf a tien procent
per jaar, zodat er flink gesne
den zou kunnen worden in de
woningbouwsubsidies. Norma
liter maakt een dergelijk voor
stel geen schijn van kans bij de
PvdA, maar dat wordt wel
licht anders als de leider van
het CDA hoogstpersoonlijk de
heilige koe van de aftrekbare
hypotheekrente op de slacht
bank legt. Dat het offer op het
laatste moment niet doorging,
kan in die redenering buiten
beschouwing blijven. Dat doet
toch niets af aan de moedige
intentie van de CDA-voor-
man? Welaan, dan mag van
Wim Kok op zijn minst ver
wacht worden dat hij even
eens een paar impopulaire
plannen aan zijn eigen PvdA-
fractie opdringt.
Crisis
Daarbij moet men niet alleen
aan het wonen denken. Lub
bers en de andere CDA-kop-
stukken hebben nog andere
noten op hun zang. Een voor
beeld: het terugdringen van de
grote aantallen wao'ers en
vvw'ers, door veel meer van
deze uitkeringstrekkers te
dwingen is het niet goed
schiks. dan maar kwaad
schiks een baan te aanvaar
den. Nog een voorbeeld: het
terugdringen van het ziekte
verzuim door werknemers te
verplichten de eerste paar da
gen van hun afwezigheid voor
eigen rekening te nemen. Een
derde voorbeeld: het terug
dringen van het zwartrijden in
het openbaar vervoer, onder
meer door het invoeren van
een identificatieplicht. Ten
slotte: de overheidssubsidie op
het openbaar vervoer sterk
verminderen door de tarieven
met zo'n zeven procent per
jaar te verhogen.
Het CDA voert de spanning
nog aanzienlijk op door het ge
rucht in omloop te brengen
dat het 'Uur van de Waarheid'
voor de centrum-linkse coali
tie heeft geslagen. Volgens de
christen-democraten is het de
hoogste tijd dat ons land wordt
klaargestoomd voor Europa
'92. En als onze economie door
een al te voorzichtig over
heidsbeleid nog meer uit de
pas zou góan lopen met die
van onze concurrenten, dan
zakt de export als een kaarten
huis ineen. Om dat gevaar af
te wenden, schuwen de chris
ten-democraten zelfs geen
chantage. Als de PvdA bij het
opmaken van de 'Tussenba
lans' weigert impopulaire
maatregelen te nemen, zo zegt
men in CDA-kring zonder met
de ogen te knipperen, dan
heeft het kabinet-Lubbers-
/Kok zijn langste tijd gehad
RIK IN 'T HOUT
Het was 17 december 1965, aanstaande maandag 25
jaar geleden, dat Joop den Uyl, minister van econo
mische zaken, in een bomvolle schouwburg in Heer-
ien bekendmaakte dat het definitief was afgelopen
met de mijnbouw in Nederland. Applaus was zijn
deel, niet in de laatste plaats omdat Den Uyl zwoer
dat geen mijn dicht zou gaan zonder dat er vervan
gende werkgelegenheid voor de mijnwerkers zou ko
men. Tussen 1965 en 1973 sloten de twaalf Limburg
se mijnen, zoals de Oranje Nassau 1 tot en met 4, de
Emma. de Julia en de Domaniale, hun poorten. Voor
45.000 mijnwerkers en 30.000 anderen moest werk
gevonden worden.
Dat lukte niet. De goede voornemens van Den Uyl
werden om zeep geholpen door de oliecrisis van
1972. In 1978 was de werkloosheid met 12,7 procent
twee keer zo hoog als het landelijk gemiddelde. Lim
burg werd daarop 'gepromoveerd' tot achterstands
gebied.
De rijksoverheid subsidieerde de regio via elkaar op
volgende Perspektiefnota's Limburg (PNL) en lang
zaam maar zeker is de provincie uit het dal gekropen
dat vooral in het begin van de jaren tachtig erg diep
was. Inmiddels is de werkloosheid niet meer hoger
dan in de rest van het land en verandert Limburg
van het achterlijke neefje van de Randstad in het
balkon van Europa.
Daar schrokken de ouders
van Gerrit Duijkers wel
van. Ging hun zoon, die
eerder al het seminarie
had verlaten, nu ook nog
ondergronds, als mijnwer
ker! Dat viel niet goed.
maar Gerrit zette door; hij
ging met zijn 'mijnvader'
de diepte in, werd hul
phouwer en later opzich
ter Hij kent collega's die.
nu permanent aan de
zuurstoffles liggen, maar
zelf kijkt hij met plezier
terug op zijn ondergrondse
tijd.
LANDGRAAF „Na de
lagere school ging ik naar
het seminarie in Weert,
want ik wilde missionaris
worden. Ik was het vijfde
kind uit een gezin van
twaalf en voor mijn ou
ders was het een hele eer
hoor, dat hun zoon zo'n
opleiding deed. Maar ik
heb het niet afgemaakt,
het werd te zwaar voor
me en zo kwam ik in 1952
terug in de maatschappij -
twintig jaar oud en zonder
opleiding.
Toen kwam de ellende hè. Ik
werd onder de wapenen ge
roepen en belandde van de
kostschool in Weert in de ka
zerne in Breda; dat was een
enorme overgang Na mijn
diensttijd kon ik nergens te
recht. Nu had je in die tijd
Rijkswerkplaatsen en daar heb
ik toen een opleiding voor
constructie-bankwerker ge
volgd. Maar ook als bankwer
ker kon ik nergens terecht.
Intussen zaten de mijnen wel
ontzettend verlegen om men
sen, ik ben gaan solliciteren en
werd prompt aangenomen op
de werkplaats. Daar moest ik
de vloer aanvegen en zo, dat
was nu niet bepaald het werk
dat ik mij had voorgesteld. Ik
ben naar personeelszaken ge
gaan en heb gevraagd waar
voor mij de beste mogelijkhe
den lagen: bovengronds of on
dergronds. Men raadde mij
aan naar de mijnschool in
Heerlen te gaan om daar de
opleiding voor technisch op
zichter te volgen en dat heb ik
gedaan. Thuis viel dat niet in
goede aarde. Hoe kóm je erbij
mijnwerker te worden, vroe
gen ze. Ja, wij woonden in
Noord-Limburg en daar had
het ondergrondse werk geen
goed imago. Maar ik ben toch
naar de mijnschool gegaan, dat
wil zeggen: eerst werd ik aspi-
rant-mijnscholier.
Peiler
Nadat we een week in een na
gebootste 'leermijn' hadden ge
zeten, gingen we zes weken
ondergronds, onder leiding
van een 'mijnvader', die leerde
je alles aan te pakken daar in
de peiler -vanaf de schacht die
verticaal de grond in gaat lo
pen horizontaal peilers- en zo
werd je dan 'sleper'. Vervol
gens kon je 'hulphouwer' wor
den en daarna 'houwer'. Daar
mee kreeg je toegang tot de
mijnschool. Elke dag ging ik
met de mijnwerkersbus van
Noord- naar Zuid-Limburg.
Om drie uur stond ik op, dan
fietste ik van Castenray naar
Horst waar de bus om iets
voor vier vertrek en om half
zes waren we dan bij de Emma
in Hoensbroek. Je haalde je
penning -iedereen had een ei
gen penning- en meldde je in
de loonhal bij een van de lo
ketten van de afdelingsopzich
ters, daar kreeg je te horen
wat je taak die dag zou zijn. In
SUSKEENWISKE
DE GOALGETTER
Jk ben fnnr Ham van luiollrm
van het televisieprogramma
"Boontje komt om zyn loontje
Uaarhhuu hel hoofdbureau
van de jol^lie. Uij zyn
Copyright Standaard uitgeverij distr Wavery Productions
het badlokaal kleedde je je om,
op weg naar de schacht ging je
langs de 'lampisterie' om je
petlamp te halen en dan met
de lift naar beneden. Degenen
die het verst in het mijnveld
moesten zijn, gingen het eerst.
De lift bestond uit vier 'kooi
en' voor elk dertien man en
daarmee ging je dus onder
gronds, acht meter per secon
de, tot zevenhonderd meter
diep. Nog twintig minuten met
de personentrein de peiler in,
dan pas was je op je werk
plaats en dan was het inmid
dels wel half zeven, kwart
voor zeven.
Je werkte acht uur, maar de
nuttige werktijd was vijf en
een half uur. Om twee uur
was je dienst afgelopen, dan
ging je naar het badlokaal om
je te douchen, met z'n twee
honderden tegelijk. Voor je
oogleden was er een vaatje
met olie, voor je rug moest je
een beroep op een collega
doen; 'poekelen' noemden we
dat wassen van eikaars rug
gen. Als ik dan om half vijf
weer thuis was en het was
winter, had ik nog geen mi
nuutje daglicht gezien.
Ik was de enige thuis die in de
mijnen werkte, niemand an
ders voelde daarvoor. Mijn ou
ders hadden er grote bezwaren
tegen. Maar ze waren wel blij
als ik elke maand mijn salaris
strookje liet zien. Dat was in
die tijd gewoonte hè, dat je je
loon tot op de laatste cent bij je
ouders inleverde. Daar had je
ook geen bezwaar tegen. Op
zondag kreeg je je zakgeld en
als je ging trouwen hoefde je
niks gespaard te hebben, je ou
ders verzorgden alles: de brui
loft, de kleren, de meubels, al
les.
Ik ben in 1959 getrouwd. We
De Emma,
één van de
twaalf Lim
burgse mij
nen die tus
sen '65 en '73
sloten.
FOTO'S: SP
zijn in Hoensbroek gaan wo
nen, in een huis van de mijn.
Elke mijn had een eigen wo
ningbureau, een maatschappe
lijke dienst, een politieappa
raat, een aalmoezenier, een
harmonie, een fanfare, een
cultureel centrum. Je kreeg je
brandstof goedkoop aan huis
geleverd, je kon met korting
naar Fortuna '54, zelfs bij de
V&D kreeg je reductie. En dat
allemaal terwijl het salaris van
een mijnwerker toch al snel
dertig procent hoger lag dan
dat van een gewone arbeider.
Ik denk dat de mijn dat alle
maal deed om je te binden,
maar ook wel uit humaniteit.
De mijn was een sociaal be
drijf. Nou ja, sommige werden
er wel uitgebuit, of uitgebuit
niet, maar opgejaagd. In elke
afdeling had je het 'akkoord',
dat was een overeenkomst die
de ploegbaas met de leiding
van de mijn had gesloten over
de te leveren produktie. Bleef
je daaronder dan verdiende je
minder, kwam je erboven dan
verdiende je meer. Dat heeft
sommigen wel onder grote
druk gezet.
Zelf ben ik -lang nadat ik bij
de mijnen was weggegaan- af
gekeurd wegens rugklachten,
maar dat zit bij mij in de fami
lie, dus ik weet niet of het
werk in de mijn er iets mee te
maken heeft. Ach, het zal wel.
Maar ik heb nooit last gehad
van mijn longen, gelukkig.
Want daar praat je over na
tuurlijk. als je het over ge
zondheidsproblemen van mijn
werkers hebt, over silicose,
stoflongen. Dat kreeg je niet
van kolenstof hoor, kolenstof
is ongevaarlijk, dat hoest je er
zo weer uit. Steenstof, dat is
het. Dat zet zich af aan de bin
nenkant van je longblaasjes en
verhardt zich, zodat je uitein
delijk nauwelijks adem meer
kunt halen. Vooral oudere
mijnwerkers hebben er last
van, omdat in hun tijd nog
niets aan stofbestrijding werd
gedaan. In de jaren zestig zijn
er sproei-installaties gekomen,
maar daarvoor had je dat nog
niet. Je zou dat de mijnen
kunnen verwijten ja, dat ze
niet eerder aandacht hebben
besteed aan het bestrijden van
de steenstof. Er is daarover op
dit moment een discussie aan
de gang, aangezwengeld door
een dokter van het ziekenhuis
in Heerlen. Kijk, er gingen
vroeger nogal wat mensen met
longklachten naar de bedrijfs
arts die hen dan doorverwees
naar het longinstituut van de
mijnen en daar zei men vaak:
ach, het zal wel astma zijn.
Daar werden die mensen mee
naar huis gestuurd. Terwijl ze
in feite silicose hadden. En
weet je wat het is: met astma
kom je niet in de wao, met sili
cose wel. Daarom probeert die
dokter nu bij staatssecretaris
Ter Veld van sociale zaken ge
daan te krijgen dat die mensen
met terugwerkende kracht in
de wao komen. Bij ons in de
straat woonde er één die er
heel erg aan toe was, die is nu
ook gestorven. Je zag hem
nooit buiten. Er zijn er bij die
constant aan een zuurstoffles
Afgelopen
Ik ben na mijn opleiding drie
jaar ondergronds opzichter ge
weest, tot 1965, toen ben ik er
uit gestapt Ik zag aankomen
dat het afgelopen was met de
mijnen en ben conciërge ge
worden op een hbo. Niet dat
dat mij nou zo trok, maar ik
dacht: als ik nou eerst maar
eens in het onderwijs zit, dan
komen er vanzelf wel meer
mogelijkheden. En dat was
ook zo, want ik ben later een
audio-visuele dienst gaan run
nen. Je las in die jaren overal
in de kranten dat de mijnen
niet meer rendabel waren, dat
er geld bij moest. In Amerika
hadden ze dagbouw; het was
goedkoper Amerikaanse kolen
te importeren dan eigen kolen
te delven. Bovendien kwamen
andere energiebronnen naar
voren: kernenergie, aardgas.
Dus ik was niet verbaasd toen
Joop den Uyl zaliger op 17 de
cember 1965 in de schouwburg
in Heerlen kwam vertellen dat
het definitief was afgelopen.
Hij riep toen wel dat er ver
vangende werkgelegenheid
zou komen, maar dat kon hij
niet waarmaken, zelfs Den
Uyl kon geen ijzer met handen
breken. Ja, Daf kwam in
Born, dat leverde tweeduizend
banen op. Het Centraal Bureau
voor de Statistiek ging naar
Heerlen, het ABP kwam, DSM
breidde uit, maar ach, dat wa
ren allemaal druppels op een
gloeiende plaat. Nu wreekte
zich de eenzijdige oriëntatie
van Limburg op de mijnbouw,
er was geen alternatieve
werkgelegenheid aanwezig.
Met het sluiten van de mijnen
lag de hele regio plat. Maar ge
leidelijk aan, dank zij het be
leid van het rijk, de provincie
en de gemeenten, is Limburg
er weer bovenop gekomen.
De industriebank Liof heeft
veel bedrijven naar hier weten
te halen, ook vanuit het bui
tenland en de rijksoverheid le
verde via de PNL-gelden ook
een hele bijdrage. Al te vaak
wordt daar door de mensen
hier te licht over gedacht als
ze roepen dat Limburg een
vergeten gebied is. In feite
hebben we veel aan de over
heid te danken. Nu zijn we zo
ver dat wc bewezen hebben op
eigen benen te kunnen staan,
we liggen nauwelijks meer
achter bij de rest van het land.
Ik geloof dat dat vooral te
danken is aan de internationa
lisering van de regio. We heb
ben veel contact met Keulen,
Aken en het Roergebied en
ook met Wallonië. We kunnen
een belangrijke rol spelen nu
de Europese eenwording vor
dert. Dat blijkt ook: allerlei be
drijven en instellingen vesti
gen zich in Limburg, Maas
tricht is een universiteitsstad
en een congrescentrum gewor
den, Japanners vestigen zich
hier. Onze ligging is onze red
ding, die geeft ons ook een
straatlengte voorsprong op
provincies als Groningen en
Friesland. Ik zie de toekomst
van Limburg met vertrouwen
tegemoet".
STEVO AKKERMAN
Cadeauhula
icr
Deze week werd in huize ^'J
Rubbels per expresse een
envelop bezorgd met prach -
postzegels erop. Er zat een
brief in en een biljet van
tienduizend peseta's. De tel
'as in een Spaans-achtig
Engels opgesteld. Hierondei i
vertaling.
.Zeer geachte sehor Rubbe
„Wij. als bevolking van
Andorra, maken ons zeer
bezorgd over de situatie
waarin de Nederlanders in
decembermaand verkeren,
bereiken ons televisiebeeld
die ons de haren te berge d
rijzen. Vanuit onze
comfortabele stoelen zien
lange rijen wachtende men
in warenhuizen, hun tassei E
leeg, die met gretige ogen
allerlei mooie cadeaus kijk jj
De commentatoren zeggen
de rijen al in november zij
ormd en dat ze pas na
Kerstmis weer zullen slink Sgl
Alle mensen zijn bleek en bel
kijken treurig, bijna vermo j
alsof ze hun laatste oortje
hebben versnoept. De mee
zijn dik aangekleed en kei 'e
hun portemonnee l
binnenstebuiten, op zoek n lad
hun laatste duiten. Kinder
lopen wanhopig heen en vi
klampen hun vermoedelijk
ouders aan. Soms zien we
dat Nederlanders elkaar
stompen of omver lopen oi
het laatste cadeau te pakke ee*
krijgen. Uit straatinterview me
blijkt dat heel wat Hol lam hte
zich grote zorgen maken o *a'
de toekomst omdat er een
gigantisch gebrek aan cadt ier
dreigt.
In ons welvarende landje
worden wij vrijwel dageli
met dergelijke beelden
overspoeld. We beginnen
behoorlijk zorgen te makei an(
over het lot van u en uw 5
landgenoten. Iedereen, dus gei
ook elke Andorrees, weet 95
Nederlanders altijd vooraaiitir
de rij staan als er hulp moe h
worden geboden aan de
minder bedeelden op deze
wereld. Hoe wreed is het
waardoor u nu zelf wordt
tal
s lo$
Via-via hebben wij uw
en adres gekregen, sehor
Rubbels. Wij hebben beslolil
u te schrijven, zodat u onzt^j.
boodschap door heel uw
prachtige, doch zwaar
getroffen land kunt
verspreiden. Wij hebben
besloten u te helpen! Daai J1
hebben wij het 'Comité
Inzameling Cadeauhulp aa
Nederland' gevormd. Tot n
voorzitter is benoemd seho
Gerardo del Brakso. onze
voormalige minister van
agricultura en visserij. Jaw
vissen doen wij ook! Alleei aa
deze sector zo onoverzichte
dat onze geachte minister
geheel vrijwillig heeft moe
terugtrekken. Daardoor he
hij nu alle tijd zich met de
inzameling bezig te houdei
Sehor Del Brakso ziet zich
als het symbool van deze a
die vele miljoenen, zo niet
miljarden peseta's gaat
opleveren.
Het inzamelingscomité, w
tal van Andorrese zakenlit
zitten, heeft een speciale
bankrekening geopend waa
onze bevolking een bijdrag
kan storten. Maar nog lievi
heeft het comité dat er
cadeaupakketten worden
gestuurd. De inhoud daarvi
wilden wij als volgt
samenstellen: 2
computerspelletjes, 2 flessei
wijn (rood en wit), 1 spel
Triviant, 1 robotpop, 2
onderdelen voor een
mountain-bike, 1 flesje Ch;
19 eau de toilette. 1 witgout
armband, 2 Swatch-horloge
(dames- en herenmodel) en
een diperbon van 200 guldt
Daarnaast biedt de omroep
van Andorrese arbeiders
VARO), onder de
inspirerende leiding van
president Marcello del
Dammo, een avondvullend
programma waarin tal van
beroemde Andorrese arties
zullen optreden. De bedoeli
is dat de kijkers in héél
Andorra een bedrag op de
nationale bankrekening
storten. Onze beroemdste 1
sehorita, Sonia Barendo, do
pogingen haar talkshow
uw Binnenhof te verzorgen
De contacten zijn al gelegd
Bovendien zal onze ministi
van developmento, Giovan
Pronko, namens de regerin
van Andorra duizend pesel
leggen bij elke vijfduizend
de bevolking bijeen brengt
Feliz Navidad y prospéro
nuevo. Hartelijke groeten,
Ernesto Vaneeghen"
?f
aa I
o<
