Willen YD ers in t land ook naar de PvdA?
„Maij-Weggen
nog heel lief voor
automobilisten"
KROM
Schade inbraken bedrijven kan lager
BINNENLAND QeidóaQowuvnt zaterdag 24 november 1990 pagina BI
Het verkeersbeleid dat minister Hanja
Maij-Weggen aanstaande donderdag in
de Tweede Kamer verdedigt is niet bij
iedereen in goede aarde gevallen. Stic
kers met de bijtende tekst 'Maij-Weg
gen ermee' gaan als warme broodjes
over de toonbank en de automobiel
lobby laat geen gelegenheid onbenut
om de minister van autootje pesten te
beschuldigen. Maar volgens Peter
Lankhorst, verkeerswoordvoerder van
de fractie Groen Links, mag de gemid
delde automobilist nog in zijn handjes
knijpen. Was Hanja dan toch serieus
toen ze kort voor haar aantreden be
loofde: „Ik rijd zelf graag auto. Auto
mobilisten hebben van mij niets te vre
zen"?
NIC
"rug
Het vermogen van de politiek
om recht te praten wat krom
is blijkt altijd weer groter dan
men denkt. We hebben het 0/
deze plek al eens gehad over
de wijze waarop lijsttrekkers
een stembusnederlaag kunnen
omzetten in ten minste een
gelijkspel en vaak zelfs in een
overwinning. Maar die
prestatie zinkt in het niet bij
wat voorlichter Ben Heinrich
van de PvdA-fractie in de
Tweede Kamer deze week
presteerde.
Afgelopen maandag vervulde,
zijn baas Thijs Wöltgens een
spreekbeurt in Maasbracht.
Waar? In Maasbracht. dat is
een vlekje in Midden-
Limburg. Waarom een Haagst ?er
hoogwaardigheidsbekleder zó -
diep afdaalt? Omdat er
raadsverkiezingen op komst
zijn als gevolg van
gemeentelijke herindelingen.
Het doen optreden van een
hotemetoot zien de politieke
partijen als een probaat midde Ai
om stemmen te werven.
Bij het CDA denkt men er ne :orl
zo over. De christen
democraten hadden
fractievoorzitter Elco
Brinkman afgevaardigd naar
Roermond. Aldaar waren
honderden partijgenoten in <&iet
Oranjerie samengedromd om jr
ademloos te kunnen luisterei ei
naar de paarlen die zonder
enige twijfel van de lippen
van 'Brinkie-boy' zouden
rollen.
Hoe anders verging het
'vriend Wöltgens', zoals de
CDA-voorman zijn bebaarde
PvdA-collega pleegt aan te
duiden. De PvdA-fractieleide
was besteld in café 'Fred Pul
en zoals de naam al doet
vermoeden ging het hier om
een bescheiden etablissement'
Het feestzaaltje van Fred P.
bleek navenant te zijn en wi a"f
bovendien nog in een
naargeestig eind-ja ren-veertig
donkerbruin geschilderd.
Moest hier de voorzitter vanL"
de 49 leden tellende PvdA
fractie in de Tweede Kamer
der Staten-Generaal optredenfnë
Jazeker.
Welnu, Wöltgens heeft het
geweten dat hij zich naar het»_.
bronsgroen eikehout had laten rl
lokken. Acht mensen waren
aanwezig om Wöltgens te
beluisterenNee, dat is geen
verschrijving. Er hadden ech 'e
maar a-c-h-t Limburgers de
moeite genomen om het
optreden van nota bene hun
provinciegenoot Wöltgens
(Kerkrade) bij te wonen. Zei een
de nieuwe bijnaam van de a<"~
PvdA-voorman, Thijs-met-dt ei
Zeis (vanwege zijn felle
aanvallen op al die volgens
hem lapzwansende werklozi
en arbeidsongeschikten) had
niet meer zielen op de been
kunnen brengen.
Een afgang dus voor Wöltgei
is men geneigd te concluded
..Fout! Hardstikke fout! Hoe
kom je daar nu bij?", riep
daags daarop
fractievoorlichter Ben
Heinrichs. Bij de PvdA was
men juist heel verheugd dat 1
acht mensen waren gekomei
Wisten wij wel hoeveel
beter gezegd hoe weinig
leden de afdeling-Maasbrach
telde? Een stuk of twintig!
Midden-Limburg is namelijk
nog een hecht CDA-bolwerk
Dan was het toch reusachtig
dat veertig procent van de
Maasbrachtse leden in het
zaaltje van Fred P. acte de
présence gaf? Of niet soms''
Nou nee, want er zijn toch
meer gemeenten in die
contreien? Hadden de
organisatoren niet. wat
foldertjes in omliggende
dorpen en stadjes kunnen
verspreiden? Die honderden
toehoorders bij Brinkman
kwamen toch ook niet
allemaal uit Roermond? Naai
verluidt waren er zelfs I
inwoners van Maasbracht bi]
Nee, schudde Heinrichs. Dat I
zou zinloos zijn geweest. CDi 1
bolwerk weet je wel?
Nu wilt u natuurlijk nog
weten hoe het met Thijs
Wöltgens in café Puts afliep-
Hield hij echt een redevoert)
voor acht mensen of heeft-ie
dat clubje gezellig om een tófjjf"
gezet en met een pilsje in 0
hand wat gebabbeld over
Limburgers interesseert? Nei
hoor, manmoedig beklom
Thijs het spreekgestoelte
(uitgerust met een heuse
microfoon) en oreerde bijnam
een half uur lang. Waaromr>.
Omdat zijn speech meM
daarin een wenselijk geacht*
aanval op het CDA al ufy
daarvoor in Den Haag aan
journalisten was uitgedeeld. 4
dat geval móét een politici'"
zijn tekst uitspreken, al zit
alleen de papegaai van de
waard in de zaal.
TRUBBELS
DEN HAAG Door de
vloedgolf van publiciteit
over de gijzelaars in Irak
en de Nederlandse tak
van de Gladio-organisatie
is het jongste rapport van
de Volkspartij voor Vrij
heid en Democratie wat
onderbelicht gebleven.
Ten onrechte, want 'On
gebroken Lijnen', zoals
het geschrift heet, bevat
ten minste één opmerke
lijke conclusie: de libera
len dienen de PvdA te
aanvaarden als serieuze
coalitiepartner.
Daarmee lijkt een traditie van
bijna veertig jaar te worden
doorbroken. Vanaf september
1952, toen de VVD buiten het
derde kabinet-Drees werd ge
houden, zagen de opeenvol
gende liberale leiders maar
één ontplooiingskans voor hun
partij: het aannemen van een
felle anti-PvdA houding.
Daarmee richtte de partij zich,
in weerwil van haar naam,
heel bewust op bepaalde delen
van de bevolking, namelijk de
welgestelden, de middenstan
ders en de niet-confessionele
boeren.
Die tactiek begon in 1959 suc
ces af te werpen. De VVD
steeg van dertien naar negen-
tien zetels. Dat bracht KVP,
ARP en CHU ertoe de libera
len in de regering op te nemen
en dus de socialisten de deur
te wijzen. In de dertig jaar die
daarop volgden waren de libe
ralen ongeveer 22 jaar mede
aan de macht. Alleen ten tijde
van het kabinet-Den Uyl ('73-
'77) verkeerden zij langere tijd
in de oppositie. In die periode
werd echter wel de basis ge
legd voor de grootste politieke
successtory sinds de Tweede
Wereldoorlog.
Hans Wiegel
VVD-leider was in die periode
Hans Wiegel, zoon van een
meubelmaker in Amsterdam.
Door zich vooral te richten op
de sterk in aantal gestegen
'middengroepen', waaronder
veel voormalig confessionelen,
wilde Wiegel van de VVD een
werkelijke volkspartij maken.
Zijn aanvallen op het 'Uyli-
aanse' beleid van meer macht
aan de staat, nivellering van
inkomens en politisering van
het onderwijs (middenschool)
gingen er bij deze groepen in
als gesneden koek.
Tel daarbij op Wiegels grote
vaardigheid in het debat, zijn
demagogische redenaarskunst
en zijn handige bespeling van
het medium televisie, en het
verkiezingssucces van 1977
van de VVD is verklaard.
Achtentwintig Kamerzetels
(zes erbij) veroverden de libe
ralen, hetgeen Wiegel in staat
stelde CDA-leider Van Agt
een alternatief te bieden voor
de inmiddels ook door hem
verafschuwde coalitie met de
PvdA. Vier jaar later kwam er
een kortstondig einde aan de
'entente cordiale' van Hans
Dries, doordat CDA en VVD
samen net onder de 75 zetels
bleven steken en Van Agt te
gen heug en meug met PvdA
en D66 moest regeren.
Dat was voor Ed Nijpels, die
Wiegel in 1982 opvolgde, geen
reden tot een verandering van
koers. Integendeel, het krak
kemikkige beleid en imago
van het kabinet-Van Agt II
bood Nijpels de kans de VVD
nog nadrukkelijker af te schil
deren als de enige partij die
echt oog had voor de belangen
van de gewone werknemers,
de gewone ambtenaren, de ge
wone jongeren en de eerbied-
waardigen onder de inactie-
ven: de bejaarden. Zesendertig
zetels leverde deze campag
ne de liberalen op.
Het CDA had geen moeite dit
signaal van de kiezers te be
grijpen. Fluks werd de PvdA
weer op straat gezet en inge
ruild voor de VVD. De nieuwe
christen-democratische leider
Ruud Lubbers formeerde het
meest liberale kabinet dat Ne
derland ooit heeft gekend.
Overeenkomstig de wens van
de VVD moest de 'op drift ge
raakte' verzorgingsstaat het
ontgelden. De overheidsuitga
ven werden op de nullijn ge
zet, de sociale uitkeringen
•werden 'ontkoppeld' en met
tien procent verlaagd, en het
mes ging in de ambtelijke bu
reaucratie.
Maar in 1986 kwam de koude
douche. Vier jaar liberaal be
leid brachten de VVD de
grootste nederlaag in haar be
staan. Wat kon daar in 's he
melsnaam de oorzaak van zijn?
Natuurlijk werd allereerst ge
wezen op de problemen waar
in de liberale vice-premier
Van Aardenne was geraakt als
gevolg van de parlementaire
enquête naar het RSV-debacle.
Maar geleidelijk aan werd dui
delijk dat ook Nijpels zelf
schuld had. £ijn dictatoriale
management had zoveel weer
stand gewekt, in de fractie en
bij de eigen ministers in het
kabinet, dat de VVD een ver
deeld huis was geworden.
Daar houden kiezers niet van.
Nijpels verdween naar de
'luwte' van het tweede kabi-
net-Lubbers en Joris Voorhoe
ve ging de fractie leiden.
Daarmee brak een opmerkelij
ke periode aan. Volgens Voor
hoeve was er namelijk maar
één manier om de kiezers
gunst te herwinnen: de VVD
moest zich afzetten tegen pre
mier Lubbers, het symbool
van de CDA-almacht. Keer op
keer kruiste Voorhoeve in de
Tweede Kamer de degens met
de minister-president. Het
hielp allemaal niets. De grafie
ken van de opiniepeilers ble
ven voor de VVD een dalende
lijn tonen.
Dat bracht de CDA-voorlieden
Lubbers, De Koning en De
Vries, die toch al schoon ge
noeg hadden van de liberale
chicanes, ertoe ook weer eens
een blik over de linker schou
der te werpen. Zouden zij zich
maar niet weer tot de PvdA
wenden, die onder leiding van
Wim Kok in hoog tempo 'rea
listischer' was geworden? Bij
het vernemen van dat nieuws
gooide een razende VVD-frac-
tie alle remmen los. Ondanks
hevig verzet van de eigen mi
nisters werd het kabinet-Lub-
bers/De Korte ten val ge
bracht.
Bolkestein
„Wie breekt, betaalt", luidt
een zegswijze in politiek Den
Haag. De dus onvermijdelijke
verkiezingsnederlaag van de
VVD (van 27 naar 22 zetels)
maakte op termijn de weg vrij
voor het leiderschap van Frits
Bolkestein. Presenteerde deze
voormalige Shell-directeur
zich aanvankelijk als de nieu
we Wiegel, sinds kort vaart hij
een eigen koers. De VVD is
géén aanhangwagen van het
CDA doch een onafhankelijke
partij met volstrekt eigen ge-
dachtengoed, zo wordt Bolke
stein niet moe te benadruk
ken.
Wat dat gedachtengoed anno
1990 nu precies inhoudt, moest
de Commissie-Hoofdlijnen, die
onder leiding staat van oud-
Europarlementariër en ere-lid
Hans Nord, gaan onderzoeken.
Zoals de naam 'Ongebroken
lijnen' al doet vermoeden
heeft dat niets nieuws opgele
verd. De Commisie-Nord is
vóór het handhaven van een
nucleaire afschrikking, vóór
kernenergie, vóór het stellen
van eisen aan buitenlanders
(beheersing van de Nederland
se taal), vóór het loslaten van
de 'koppeling', vóór een fun
damentele herziening van de
sociale zekerheid, vóór ver
eenvoudiging en verlaging
van belastingen en tégen het
mammoet-systeem in het on
derwijs.
Veel interessanter is de laatste
bladzij van het rapport, waar
op de liberale lijn naar de toe
komst wordt verkend. In ver
schillende ons omringende
landen heeft de driehoeksrela
tie van christen-democraten,
socialisten en liberalen geleid
tot zeer uiteenlopende coali
ties. „Bij ons is dat niet het g
val geweest", constateert de
Commissie-Nord. „De chris
ten-democraten regeren altijd.
Het lijkt alsof verkiezingen er
toe dienen om uit te maken of
zij dat met liberalen of sociaal
democraten zuilen doen. In
beginsel is dat een ongezonde
toestand".
Daarmee lijkt voor het eerst
de weg open naar een coalitie
van PvdA en VVD en even
tueel D66. Met het CDA in de
oppositie dus. Als tenminste de
'mensen in het land', zoals
Wiegel de VVD-aanhang stee
vast betitelde, daarmee ak
koord gaan. Zouden de gepen
sioneerde legerofficieren en de
statige douairières in Wasse
naar en Aerdenhout een sa
menwerking met Wim Kok
goedkeuren?
Niet zeker
VVD-voorzitter Leendert Gin
jaar is er niet helemaal zeker
van. Op de vraag of zijn partij
na de volgende verkiezingen
per definitie voor de PvdA zal
kiezen, antwoordde hij: „Nee,
hoor, het kan ook weer het
CDA zijn".
Ook als de VVD daarmee de
ongezonde situatie bestendigt
dat één partij altijd regeert?
„Ja, ja, daar stelt u me een ge
wetensvraag. mompelde
Ginjaar, om vervolgens verle
gen zwijgend opzij te staren.
RIK IN T HOUT
GROEN LINKS ERGERT ZICH AAN SLAPPE KNIEËN PVDA EN CDA
DEN HAAG Je zal
maar net verhuisd zijn
naar één van die fraaie
groeigemeenten in de
Randstad, zo'n nieuw
bouwwijk van dertien in
een dozijn waar de bussen
eens per uur voorbij ko
men tuffen. Autootje ge
kocht om toch op tijd op je
werk te kunnen zijn. En
wat lees je deze week in
de krant? „Benzine moet
zeker vijftig procent duur
der worden", meldt één
kop. „Spitsvignet gaat zes
honderd gulden kosten",
schreeuwt een andere. De
kwade genius achter dit
alles? Hanja Maij-Weggen.
Zeg maar rustig Hanja-Pi-
ranha, De Autohaatster.
Maar wat durft Groen Links
kamerlid Peter Lankhorst ijs
koud te beweren? „Dat auto-
onvriendelijke imago van
Maij-Weggen slaat echt ner
gens op!". Lankhorst is bloed
serieus. Vervolgt, bladerend in
de verkeersnota die de minis
ter eerder dit jaar uitbracht:
„Eigenlijk is ze nog heel lief
voor de automobilisten. Toege
geven: Maij voert een straffer
beleid dan haar voorgangster,
Smit-Kroes. Maar autootje pes
ten? Nee, daar kan ik haar
niet van beschuldigen".
Dat moet Peter Lankhorst,
verkeerswoordvoerder, toch
even uitleggen. Hebben de Bo-
vag, Rai, ANWB, Stichting
Weg en de werkgeversorgani
saties VNO en NCW dan asfalt
in hun ogen? Zet de Tweede
Kamer dan volgende week
niet zijn tanden in het meest
revolutionaire beleidsstuk dat
ooit door het ministerie van
verkeer en waterstaat is uitge
bracht? Wie het Tweede
Structuurschema Verkeer en
Vervoer openslaat kan er nau
welijks omheen. Achter de
kaft, die een autoband aan een
slinger toont die verandert in
een zonnebloem, wemelt het
van de stoere woorden als
'trendbreuk', 'omslag' en
'doorbraak'.
Lankhorst kijkt daar toch iets
anders tegenaan. Hij wijst er
op dat Maij-Weggen de capaci
teit van het wegennet nog met
veertig procent wil uitbreiden
om zo de files te bestrijden; dat
zij het autobezit op geen enke
le manier wil ontmoedigen;
toestaat dat het aantal autoki
lometers in twintig jaar nog
met 35 procent groeit; welis
waar veel meer geld uittrekt
voor het openbaar vervoer,
maar ook de treinkaartjes
flink duurder maakt. „Zij
wedt teveel op twee paarden:
én de auto én het openbaar
vervoer. Een echte trendbreuk
ten gunste van het openbaar
vervoer of het milieu zie ik
niet".
En al die angstaanjagende
prijsmaatregelen voor de auto
mobilist dan?
Lankhorst maakt een wegwui
vend gebaar, denkt dat het
niet zo'n vaart zal lopen. „Wat
zie je in de praktijk? Van de
echt pijnlijke voorstellen blijft
bitter weinig overeind. Zo
struikelde het vorige kabinet
al over de afschaffing van het
reiskostenforfait. Van dat
voorstel is onder het huidige
kabinet niet meer dan een slap
aftreksel overgebleven. Bij de
algemene beschouwingen was
mijn fractie de enige partij die
voor een accijnsverhoging met
acht cent durfde te stemmen.
Dat was toch om somber van
te worden? En nu is het voor
stel voor de invoering van een
spitsvignet ook alweer op de
lange baan geschoven. Zodra
het op concrete maatregelen
aankomt, krijgen de coalitie
partijen slappe knieën".
Hoe zou dat nou komen?
„Ach, het is eigenlijk heel be
grijpelijk. We zijn allemaal
verknocht geraakt aan ons ge
loof in groei. Accepteren dat
het milieu daar grenzen aan
kan stellen, gaat bijna tegen
onze natuur in. Het is heel
moeilijk te aanvaarden dat het
met het autoverkeer, de mobi
liteit in het algemeen, uit de
hand is gelopen. En tja, er zijn
al ruim 5,5 miljoen automobi
listen in dit land. En automo
bilisten zijn kiezers. Die gaan
niet juichend op hun stoelen
staan als ze horen dat het au
torijden duurder moet worden.
Om dezelfde reden durft de
politiek het ook niet meer aan
om de hypotheekrente-aftrek
aan te pakken. Want daarvoor
zijn er simpelweg teveel huis
eigenaren in dit land".
Dat is toch de werking van de
democratie? De kabinetscrises
Peter Lankhorst: „Ik zie niet in waarom we die auto niet wat vaker kunnen laten staan".
zouden niet te tellen zijn als de
politici voortdurend tegen de
volkswil in zouden gaan.
Lankhorst schudt het hoofd.
„Ik ben niet zo pessimistisch.
Het milieubewustzijn groeit.
Dan is het aan de overheid om
uit te leggen wat er moet ge
beuren om de zaak te redden.
Dat is geen vrolijke boodschap,
dat begrijp ik ook wel Maar
het is eigenlijk hetzelfde ver
haal als met de staatsschuld.
Hoe langer je er niets aan doet,
hoe vervelender het wordt. Nu
maatregelen uitstellen om de
vervuiling door het autover
keer terug te dringen, bete
kent gewoon dat je het straks
nóg harder voor je kiezen
krijgt. Met dat verhaal kan de
politiek echt wel de boer op".
Groen Links wil het autover
keer met dertig procent ver
minderen. Is dat niet een beet
je teveel gevraagd als je ziet
dat Maij-Weggen alles op ha
ren en snaren moet zetten om
de gróei te beperken?
„Ik zie niet in waarom we die
autQ niet wat vaker kunnen
laten staan", verzucht Lank
horst. „Dat betekent: wat va
ker met elkaar in de auto
meerijden, wat meer lopen en
fietsen en ook eens het open
baar vervoer uitproberen.
Worden we daar ongelukkiger
van? Is dat autootje pesten? Ik
denk het niet. Zijn we echt zo
zinvol bezig als we met onze
auto naar een recreatiegebied
racen om daar een stukje hard
te gaan hollen? Waarom niet
lopend of fietsend naar je
werk als dan kan9 Dan sla je
twee vliegen in één klap. Dat
zenuwachtige gedoe is niet ge
zond. We hebben meer tijd
dan ooit, maar wat hébben we
een haast! Ik zou bijna willen
spreken van een collectief
snejheidstrauma".
Populair
Maij-Weggen heeft voor haar
verkeersbeleid tot dusverre
van Groen Links meer steun
gekregen dan van haar eigen
partij, het CDA. Spitsvignet-
ten, rekening rijden, accijns
verhoging? Peter Lankhorst
vond het allemaal prima, ter
wijl de CDA-woordvoerders
Hennekam en diens opvolgers
Van Rooy en Van Vlijmen
steeds zwaarwegende bezwa
ren aanvoerden. Maar heeft
Lankhorst met zijn achterban,
die immers niet tot de hoogste
welstandsklasse behoort, ei
genlijk niet makkelijk praten?
Wie nu al een OV-jaarkaart
heeft vindt het misschien al
leen maar leuk dat op de snel
weg de statusmobielen bumper
aan bumper staan.
Hier veert Lankhorst echter
verontwaardigd uit zijn stoel.
„Dat verwijt krijg ik wel
meer", werpt hij tegen. „Maar
ook ik heb in mijn achterban
mensen die het niet bepaald
leuk vinden als Groen Links
roept dat het autorijden flink
duurder moet worden. Want
realiseer je wel: voor iemand
met een goed salaris is dat ge
makkelijker te dragen dan
voor iemand die zich maar nét
een klein autootje kan veroor
loven. Daarom zeggen we er
bij dat je naast een prijsbeleid
ook een inkomensbeleid moet
voeren, verder moet nivelle
ren en er voor moet zorgen dat
het openbaar vervoer een goed
en betaalbaar alternatief biedt.
Maar ook zonder die nivelle
ring durven wij toch voor
maatregelen te stemmen die
het autorijden duurder maken.
Want je kunt het nu niet meer
maken om tegen elke maatre
gel duizendenéén bezwaren
aan te voeren".
Misschien is een autoloze 2
dag een goed idee? Het mi
terie van economische zaken
heeft al een plan klaarliggen.
Lankhorst hamert met zijn
wijsvinger op tafel, roept:
„Daar sla je de spijker op zijn
kop! Dat is nu precies waar
over gaat. Als Maij-Weggen in
't belang van het milieu het
autoverkeer wil aanpakken
dan zijn er duizenden bezwa
ren. De maximumsnelheid
werd zelfs verhoogd omdat we
nu eenmaal met z'n allen har
der wilden rijden. Maar als i
het Midden- Oosten de oorlog
uitbreekt dan kan het opeens
wel. Dan gaat de maximum
snelheid weer omlaag, dan
komt er een autoloze zondag
en weet ik wat al niet. En
waarom? Ja, dan is er een eco
nomische crisis! Dóór willen
we best offers voor brengen,
geen enkel probleem. Maar dat
er al jaren in feite een milieu
crisis aan de gang is. Daar
sluiten we helaas liever c
SUSKEENWISKE
DE GOALGETTER
teit. In totaal vloeit ruim vijf
procent van de winst van het
bedrijfsleven weg door gele
den schade. Daarnaast kan er
immateriële schade ontstaan:
geweld en bedreigingen kun
nen voor het personeel grote
sociale gevolgen hebben.
Om de criminaliteit terug te
dringen werkt het bedrijfs
leven op enkele punten al sa
men met politie en justitie. Zo
wordt op veel plaatsen nauw
samengewerkt bij het terug
dringen van winkeldiefstal.
Beveiligingsbedrijven hebben
vaak contractueel vastgelegde
samenwerkingsverbanden met
plaatselijke politie, banken
werken in een werkgroep sa
men met justitie aan bestrij
ding van overvallen en er be
staat een Platform Computer
criminaliteit.
Bedrijven raken volgens de
onderzoekers steeds meer ge
ïnteresseerd in beveiliging te
gen criminaliteit. De tegen be
drijven gepleegde delicten
worden echter maar ten dele
gemeld bij de politie. Alleen
inbraken worden vrij conse
quent aangegeven. Interne cri
minaliteit, bijvoorbeeld dief
stal door eigen personeel,
wordt slechts in twintig pro
cent van» de gevallen bij de po
litie aangegeven.
Samenwerking tussen bedrij
ven onderling en tussen de be
drijven en de overheid is vol
gens het rapport wenselijk en
haalbaar. „Bedrijven zijn niet
alleen geïnteresseerd in infor
matie over mogelijke preven
tie, maar willen ook informa
tie uitwisselen over ontwikke
lingen waarmee zij worden ge
confronteerd. Daarnaast heeft
men behoefte aan nadere af
spraken betreffende de af
stemming tussen preventie en
mogelijke politiële activitei
ten", aldus de onderzoekers.
De beste samenwerkingsvor
men zijn tot nog toe gelegen op
het gebied van onderzoek en
ontwikkeling en zijn gericht
op een specifiek delict als
bankovervallen en computer
criminaliteit. Volgens de on
derzoekers worden overheid
en bedrijfsleven regelmatig ge
confronteerd met vormen van
criminaliteit waarvan de aard
en omvang nauwelijks bekend
zijn en waarbij eveneens on
duidelijk is welke aanpak de
grootste kans van slagen heeft.
Volgens de onderzoekers heb
ben activiteiten als analyses
opstellen en het ontwikkelen
van een gerichte aanpak nu al
hun waarde bewegen. „Voor
zetting van dit soort initiatie
ven is dan ook aan te beve
len".
JEAN-PIERRE GEELEN
DEN HAAG Overheid
en bedrijfsleven zouden
meer moeten samenwer
ken op het gebied van cri
minaliteitsbeheersing. Dat
zou een aanzienlijk kos
tenvoordeel opleveren.
Tot die conclusie komt de
Stichting Maatschappij en
Politie en de Stichting
Maatschappij en Onderne
ming in een onderzoek
naar de mogelijkheden tot
terugdringen van crimina
liteit.
Het Nederlandse bedrijfsleven
lijdt volgens de onderzoekers
jaarlijks een schade van vier
miljard gulden door inbraak,
diefstal, overvallen, fraude en
andere vormen van criminali-
