TROS best bekeken omroep
oor Medisch Centrum West"
Bloedeloze opera
maakt weinig los
wajongensachtige sfeer hij The Nits
[EUWE PERIKELEN ROND ZIEKENHUISBED
ity Life"
troond
Chicago
smond Morris
esenteert nieuw boek
Nieuwe topman KRO door
ernstige ziekte geveld
Cervelaatgeeft 'Bruid' van
Hugo Claus bijzondere vorm
NST/RTV
ÊcidócSowiant
DONDERDAG 25 OKTOBER 1990 PAGINA 9
trice Freda Jackson overleden
DEN De Britse film- en toneelactrice Freda
;on is afgelopen zaterdag op 82-jarige leeftijd over-
Haar familie heeft dit deze week bekendgemaakt,
ton verwierf vooral bekendheid door het spelen
ilettige en gemene types, maar had ook succes met
sympathieke rollen.
jon maakte in 1936 haar toneeldebuut. Ze was ver
en aan het Londense Old Vic-theater, waar ze de
teelde van de boosaardige Goneril in Shakespeare's
i Lear'. Ook acteerde ze in een aantal Shakespeare-
[en in het Shakespeare-theater in Stratford-upon-
Jackson werd in 1945 beroemd vanwege haar rol
de boosaardige mevrouw Voray in het toneelstuk
oom at the Inn' van Joan Temple. Andere succes-
derde zij met 'Camino Real' (1957) van Tennessee
ams, 'Serjeant Musgrave's dance' (1959) van John
n en 'Mother Courage' (1961) van Bertolt Brecht.
;on speelde verder in een aantal films, waaronder
interbury Tale' en 'Henry V' (1944), 'Great Expec-
is' (1946), 'Brides of Dracula' (1960) en 'Tom Jones'
Boek als
verjaardagstaart
Bill Wyman, de basgita-
rist van de Rolling Sto
nes vierde gisteren zijn
vierenvijftigste verjaar
dag. De verjaardag
staart was gebakken in
de vorm van zijn nieuwe
boek 'Stone Alone'. Op
de taart stonden slechts
negen kaarsjes, elk
kaarsje symboliseerde
zes jaar uit het leven
van de popster
FOTO: ANP
Rod Stewart trouwt
met 21-jarig fotomodel
AUCKLAND De 45-jarige Britse rockster
Rod Stewart gaat 15 december trouwen met
het 21-jarige Nieuwzeelandse fotomodel Ra
chel Hunter. Het huwelijk zal op 15 decem
ber In Los Angeles kerkelijk worden inge
zegend.
Hunter is in Nieuw-Zeeland vooral bekend
door haar optreden in een serie reclame
spots voor ijs. Stewart, bekend geworden als
zanger van de groep 'The Faces' en later
met solonummers als 'Sailing' en 'If you
think I'm Sexy', gaat zijn tweede huwelijk
aan. Eerder was hij getrouwd met Alana
Hamilton.
Verder had hij relaties met onder anderen
de actrice Joanna Lumley (de Wrekers) en
de modellen Dee Hamilton, Britt Ekland en
Kelly Emberg.
Peereboom in jury
AKO Literatuur Prijs
AMSTERDAM De samenstelling
van de jury van de AKO Literatuur
prijs 1991 is gewijzigd. K.L. Poll heeft
zich om persoonlijke redenen moeten
terugtrekken.
Zijn plaats is ingenomen door J.J.
Peereboom, literair criticus van NRC
Handelsblad. Dit is gisteren meege
deeld door de Stichting AKO Litera
tuur Prijs. De jury onder voorzitter
schap van F. Bolkestein begint met
de selectie van zes genomineerde ti
tels, die op 27 maart 1991 bekend zul
len worden gemaakt. De winnaar
wordt op 21 mei bekendgemaakt tij
dens een feestelijke bijeenkomst in
Hotel Krasnapolsky. Aan de prijs is
een bedrag van 50.000 gulden ver
bonden.
Het Rijk erft kunstwerken Dolf Henkes
DEN HAAG De vorig jaar op 85-jarige leeftijd over
leden kunstenaar Dolf Henkes heeft zijn collectie van
360 kunstwerken nagelaten aan de Staat der Nederlan
den. Dat heeft de Rijksdienst Beeldende Kunst gisteren
bekendgemaakt.
De Rijksdienst zal de collectie beheren. Behalve de
kunstwerken heeft de Staat materialen, documenten,
brieven, foto's, boeken en geld voor het beheer van dit
alles van Henkes geërfd. De directeur van de Rijks
dienst Beeldende Kunst, R. de Haas, toonde zich ver
heugd over de erfenis: „Een welkome aanvulling van
het werk dat we al van hem hadden. Maar vooral ben
ik dankbaar voor de geste van Henkes om zijn gehele
nalatenschap toe te vertrouwen."
De loopbaan van autodidact Henkes begon in 1932. Hij
vervaardigde zeegezichten, landschappen, portretten,
stillevens en religieuze voorstellingen. Henkes werd
vooral bekend om zijn wandschilderingen. Zijn werk,
dat altijd figuratief bleef, onderging in de loop der jaren
diverse invloeden. Zijn materiaalkeuze en kleurgebruik
waren altijd onconventioneel.
ERSUM De TROS
veel pretenties. Ze ver
wacht namelijk tussen mor
genavond en vrijdag 18 januari
de best bekeken Nederlandse
omroep te worden. 'Medisch
Centrum West' moet daar voor
gaan zorgen. „Een enquête
van de dienst kijk- en luiste
ronderzoek wees onlangs uit
dat het publiek Medisch Cen
trum West de beste Neder
landse tv-serie vindt', aldus
woordvoerster Els Lootsma
van de TROS.
„We gaan ervan uit dat deze
mening niet zal veranderen,
want scenarioschrijver Hans
Galesloot heeft voor de derde
versie weer een aantal verras
sende ontwikkelingen in petto,
waarmee hij ongetwijfeld weer
vele miljoenen kijkers aan de
beeldbuis zal kluisteren".
Deze derde versie heeft vele
maanden in de kast gelegen.
Ondertussen is de vierde editie
reeds afgerond en is de tv-cast
zich al weer aan het voorbe
reiden op nummer vijf, die in
de zomer van 1991 in het Le
lystadse Zuiderzee Ziekenhuis
zal worden opgenomen. De
kijker krijgt tot en met vrijdag
18 januari weliswaar dertien
nieuwe afleveringen voorge
schoteld, maar kan na een
korte adempauze van vier we
ken gelijk aan de vierde reeks
'MCW' beginnen. De TROS
houdt de kijker dus tot de zo
mervakantie zoet met de hefti
ge perikelen rond het zieken
huisbed.
Dramatisch
Zo kan het publiek uitgebreid
meegenieten met de dramati
sche verhouding tussen Jan
van de Wouden en zijn collega
Eva van de Berg. Tijdens de
ontknoping, waarmee de nieu
we reeks morgenavond begint,
valt voor beiden in een aantal
opzichten het doek:
De lotgevallen van hoofdver
pleegster Reini Hermans zul
len de gebeurtenissen in 'Me
disch Centrum West' eveneens
voor een belangrijk deel be
heersen: 'Blijft Lucy, de doch
ter van haar vriendin Marja
Groeneveld, bij haar wonen en
wat is de rol van Lucy's vader
bij deze beslissing?'. Ook de
wat merkwaardige verhouding
tussen Reini en de gesloten on
coloog Dick van Lennep zal de
gemoederen bezighouden.
Suzanne Lievegoed, de sponta
ne en recht-door-zee verpleeg
kundige belandt in het Huis
van Bewaring. Haar collega,
de sociaal-verpleegkundige
Nelleke Terborg, krijgt een
crisis in haar huwelijk te ver
werken en arts Eric Koning,
de slechterik in de serie, doet
zijn reputatie alle eer aan. Bo
vendien steekt hij zich ook
nog in een financieel wespen
nest, dat behoorlijk uit de
hand loopt.
^GO/ROTTERDAM
n „City Life", een pro
van Rotterdam Films, is
het Internationale
itival van Chicago on-
iiden met de GETZ
Peace Prize 1990. Dat
Rotterdam Films giste-
eegedeeld. „City Life"
erder een belangrijke
filmprijs. De film werd
It door Dick Rijneke en
B van Leeuwarden.
I werkten elf buiten-
'cineasten mee. De film
iddels op diverse inter-
ile filmfestivals ver-
en er liggen nog uitnodi-
voor 30 andere festi-
)g deze maand komen
ulo en Taipeh aan bod.
SCHMITZ BLIJFT AAN ALS VOORZITTER
HILVERSUM De nieuwe
topman van de KRO, dr.
Frans Carpaij (53) is geveld
door een tumor in de hersens.
Begin september, een paar we
ken na zijn benoeming als
voorzitter, openbaarde de ziek
te zich plotseling. Carpaij is in
middels geopereerd in het Nij
meegse Radboudziekenhuis en
is sinds maandag weer thuis.
Volgens de artsen zal de her
stelperiode zeker drie maan
den duren en dan nog is niet
zeker of hij zijn taak als voor
zitter kan oppakken. Carpaij
zou op 1 januari bij de KRO"
beginnen om na een inwerk-
periode van drie maanden, de
hamer definitief over te ne
men van de scheidende voor
zitter mr. B.A. Schmitz. Het
KRO-bestuur heeft dinsdag
aan Schmitz gevraagd, zijn
vertrek nog even uit te stellen.
Gisteren heeft de voorzitter
besloten aan te blijven. „Ik
blijf zo lang het nodig is om de'
continuïteit veilig te stellen",
liet hij weten.
Over de mogelijkheid dat Car
paij misschien nooit de voor
zitters-hamer zal hanteren,
wordt bij de KRO niet gespe
culeerd. „Dat is vooruitlopen
op de feiten. We willen eerst
afwachten hoe de herstelperio
de van Frans Carpaij verloopt.
Bovendien heeft hij in geen
van de gesprekken laten blij
ken, van zijn nieuwe functie
af te zien. Hij kijkt er zelfs
naar uit", aldus een woord
voerder.
Carpaij studeerde in 1966 af
als bedrijfssocioloog aan de
Katholieke Universiteit van
Nijmegen. Sinds 1983 tot zijn
benoeming bij de KRO, werk
te hij als directeur van het
Centraal Instituut voor Toets
ontwikkeling (CITO).
HANS PIËT
EM „ik ben tamelijk
i stisch over onze toe-
De mensheid toont zich
M nemende mate bezorgd
et milieu. De problemen
n serieus genomen. Dus
hoop. Maar we moeten
:1 realiseren dat wij ver-
y ordelijk zijn. We moeten
•laats in de natuur leren
We kunnen daarbij
in de dieren leren."
gisteren in Arnhem de
zoöloog Desmond Mor
in 1967 wereldberoemd
iet zijn boek 'De Naakte
pirecteur Antoon van
'an Burgers Bush over-
le hem daar het eerste
iar van de Nederlandse
ig van een nieuwe uit-
Vaarom hebben zebra's
i'. In dit rijk geïllus-
werk vertelt Morris
over verrassende ei-
The Nits. Schouwburg,
Met Henk Hofstede (zang,
Robert-Jan Stips (toetsen)
Kloet (drums). Gisteravond,
ig: o.m 10 en 11 november:
ijke Schouwburg, Den Haag.
genschappen van dieren: hun
dromen, onderling bedrog, be
geerte, status, stemmingen,
conflicten en relaties.
Morris prees de Arnhemse die
rentuin, waar het wild in het
safaripark en overdekt tro
pisch bos een maximale vrij
heid geniet, als „de beste ter
wereld". Hij zei ervan over
tuigd te zijn dat de opzet na
volging zou gaan vinden. „Het
is van een enorm belang wan
neer mensen contact met de
dieren blijven houden."
Directeur Antoon ten Hooft van
Burgers Bush (rechts) overhan
digt het eerste Nederlandstali
ge exemplaar van het boek
'Waarom hebben zebra's stre
pen' aan de auteur Desmond
Morris.
FOTO: TOM VAN DUKE
tiere muzikant schuilt
et verlangen een Beatle
en zijn. Sommigen ge-
ook uiting aan zoals
its-zanger Henk Hofste-
eravond. Aan het einde
;n reeks toegiften voor
tend enthousiast publiek
•chouwburg van Gouda,
0 plotseling 'Norwegian
in een dik Oosters-
gezet door toetenist Ro-
n Stips en van een
tweede stem voor
drummer Rob Kloet,
its zijn bezig aan een
eide tournee, die het
tot maart in de Neder-
theaters houdt. De con-
zijn ter promotie van de
elpee 'Giant, Normal,
waarop de invloed
•bert-Jan Stips hoorbaar
tr die werd opgenomen
de hulp van bassiste
Joke Geraets. Zij is niet uit de
groep gezet, noch heeft ze be
ter emplooi gevonden. Joke
kampt met een ontsteking in
een pees van haar hand, waar
door het voor haar onmogelijk
is zonder pijn haar instrument
te beroeren. Het wegvallen
van haar kundige vingerwerk,
loste The Nits vrij soepeitjes
op, zoals ze dat in het verleden
wel vaker deden als er iemand
opstapte, maar op het podium
mis je het plukkende geluid
van Joke's bas-partijen wel.
Bovendien is het gevoel dat je
wat mist als je naar het drietal
kijkt, nauwelijks te onder
drukken.
Bewonderd
Maar The Nits mogen zonder
terughoudendheid bewonderd
worden, hóewei het concert in
Gouda werd gekenmerkt door
een kwajongensachtige sfeer.
Het drietal had net zo goed
kunnen besluiten een bassist
in te huren voor deze klus.
Een andere optie die open
stond, was vereenvoudigde
versies te brengen van het ma
teriaal. Maar ja, The Nits zou
den The Nits niet zijn als ze
niet voor de moeilijkste weg
zouden kiezen. En die keuze
zorgt ervoor dat vooral Ro-
bert-Jan Stips het behoorlijk
voor zijn kiezen krijgt. Staand
achter zijn toetsen levert hij
sfeer-bepalend werk af en
wordt van hem verlangd dat
hij met zijn rechterhand de
piano-partijen speelt, terwijl
hij met de linker het ontbre
kende basspel op de toetsen in
vult zoals in het Beatlesque
'Apple Orchard'.
De keuze die The Nits met het
niet vervangen van Joke noch
het anders invullen van het
instrumentarium, heeft ge
daan, kent zijn voor- en nade
len. Het toont aan dat The Nits
als musici hun mannetje staan,
maar het kan tegelijkertijd
soms niet voorkomen dat de
muziek een chaotisch karakter
krijgt, een brei wordt. En dat
gebeurt vooral in het orkestra
le Nits-werk, waarvan 'Foun
tain Man' een voorbeeld is.
Het concert in Gouda had gis
teravond een heel eigen sfeer.
Misschien kwam het door de
bouw van de zaal dat het op
treden iets huiselijks had. Het
was alsof The Nits in de entou
rage van een uit de hand gelo
pen verjaardagsfeestje even
kwamen musiceren. Pas in de
tweede helft van de show ver
dween dat idee en dan vooral
omdat de twee pilaren-met-
menselijke trekjes, die het po
dium bevolkten, plotseling
volop begonnen te bewegen.
Ze dansten als het ware op de
muziek over het podium. Echt
uitpakken met visueel spekta
kel doet The Nits niet, hoewel
er wel wat aardige grappen
zijn verzonnen. Wat er ge
beurt, is vooral functioneel en
bedoelt om even de aandacht
van de musici weg te trekken.
Opbouw
Muzikaal is voor een behoor
lijk uitgebalanceerde opbouw
gekozen. Wie wil kan zich la
ten meeslepen door een rijke
variatie aan stijlen, die niet
meer zo duidelijk als vroeger
een Nits-stempel dragen. Dat
komt doordat het werk van de
laatste elpee centraal staat. En
dat materiaal klinkt Europe-
ser, draagt niet zo'n duidelijk
stempel. Daarbij werd de
sprookjesmuziek van 'The In
finite Shoeblack' afgewisseld
met rauwere versies van bij
voorbeeld 'J.O.S Days'. In het
begin zijn het ook vooral emo
tionele sfeerstukken die het
podiumgebeuren bepalen, ter
wijl het echte klassieke Nits-
materiaal, zoals 'In The Dutch
Mountains', 'Nescio' en 'Adieu
Sweet Bahnhof' tot het einde
worden bewaard. Hoewel de
druk groot moet zijn er zonder
kleerscheuren vanaf te ko
men, maakt het drietal een ui
terst ontspannen indruk. Als
Henk geen gitaar hoeft vast te
houden, walst hij wat over het
podium of staat met zijn hand
in zijn zak te zingen, terwijl
Robert-Jan Stips zich als een
balletdanser achter zijn toetsen
beweegt. En Rob Kloet blijft
een rots in de branding. Hij
tikt als een Zwitsers uur
werk... altijd op tijd.
HANS PIËT
Scène uit een „Bruid in de morgen".
FOTO: JAN LANKVELD
„E«n bruid in de morgen" van Hugo
Claus. Produkie: Stichting Cerve
laat. Regie: Marcello Meuleman. Ge
zien op 24 oktober in het LAK-thea-
ter in Leiden (try out). Herhaling: 25
oktober (première). Tournee tot en
met eind januari.
Omdat het om een try-out
gaat, raak je even in verwar
ring: de toneelvloer van het
LAK-theater lijkt ingericht als
een filmset waar aanstonds de
opnames gaan beginnen. De
corstukken en rekwisieten
wekken volstrekt niet de illu
sie van een gefingeerde wer
kelijkheid, maar tonen onver
holen hun constructie; lichtsta-
tieven staan zodanig opgesteld
dat ze het zicht op het speel
vlak bijna benemen; de spelers
strekken hun benen; de inspe-
ciënte verschuift nog een paar
stoelen. Alles ademt de sfeer
van een voorstelling die nog in
de grondverf staat.
Gaandeweg echter wordt dui
delijk dat deze opstelling een
bewuste vormkeuze van regis
seuse Marcelle Meuleman is
geweest: het hele spel is aange
past aan deze vorm en dus
wordt er op generlei wijze ver
bloemd dat hier toneel wordt
gemaakt. Het publiek dat van
avond de première van „Een
bruid in de morgen" bezoekt,
zal door de vorm niet in ver
warring worden gebracht; het
zal de filmische opstelling al
dan niet waarderen om het re
lativerende effect dat het hoe
dan ook teweegbrengt. Actrice
Vera Habes (Andrea): „De
keuze voor deze bijzondere
vorm is ingegeven door de ge
dachte dat het hels moeilijk is
om Claus in deze tijd volko
men realistisch te spelen. 'Een
bruid in de morgen' zou dan
waarschijnlijk een stoffig jaren
vijftig-stuk worden".
Vera is net als haar mannelij
ke tegenspeler Jochem Stave-
nuiter (Thomas) door de
Utrechtse Stichting Cervelaat
uitgenodigd mee te spelen in
deze produktie. Ze is tevreden
over de try-out, al schijnt er
met de akoestiek in het LAK-
theater nog wel het een en an
der mis te zijn. De drie andere
acteurs komen uit het profes
sionele circuit en deze combi
natie van jongeren en volwas
sen beroepsacteurs markeert
in het stuk scherp de scheiding
van de werelden van volwas
senen en kinderen. Die schei
ding krijgt ook in ruimtelijke
zin gestalte: in Andrea's slaap
kamer vinden de meeste dialo
gen plaats tussen Andrea en
haar broer Thomas, terwijl in
de woonkamer vooral de con
flicten tussen de volwassenen
worden uitgespeeld.
Opvallend daarbij is, dat de
jongeren hun rollen veel min
der relativerend benaderen
dan de volwassenen. Vera:
„Dat is een kwestie van erva
ring en talent; ik moet voorlo
pig genoegen nemen met het
feit, dat ik een tekst natuurge
trouw kan spelen en dat is
voor een ongeoefende actrice
al moeilijk genoeg". Helemaal
zonder ervaring is Vera, net
als haar jonge tegenspeler,
trouwens niet: beiden hebben
met veel succes geacteerd in
het schooltoneel.
Dankzij het oog dat de Stich
ting Cervelaat heeft voor de
spontaniteit en de ongekun
steldheid van het jongerento-
neel kon deze produktie tot
stand komen. De stichting or
ganiseert onder meer het Na
tionaal Scholieren Theaterfes
tival en doet daarnaast van al
les om de drempel naar het
theater voor jongeren zo laag
mogelijk te maken. Vera stu
deert HBO Verpleegkunde,
maar mag zich drie maanden
lang onderdompelen in de
prettig-chaotische wereld van
het theater. Het is wel zeker
dat zij een avontuur beleeft,
waar tientallen jongeren met
theaterambities jaloers op zul
len zijn. Belangrijker is echter,
dat zij mogelijkerwijs een bij
drage kan leveren om, aan
jong en oud, iets van de fasci
natie over te dragen die iedere
goede theaterproduktie uit
straalt.
JOS NIJHOF
„Eline, opéra léger" van Erik Loti-
chius; produktie van De Kleine Ope
ra Stichting in samenwerking met
de Koninklijke Schouwburg Den
Haag; regie: Jeroen Lopes Cardozo;
muzikale leiding: Roderick Shaw;
rolverdeling: Hantzen Houwert, Eline
(mezzosopraan); Tom Sol, Coupe
rus (bariton); Otto/Fabrice, Marco
Bakker (bariton); met medewerking
van een instrumentaal ensemble be
staande uit fluit, (bas)klarinet,
hoorn, viool, slagwerk, piano en
contrabas. Gehoord in de Leidse
Schouwburg op 24 oktober.
Het schouwspel „Eline" dat
gisteravond in de goed bezette
schouwburg gegeven werd,
laat zich niet makkelijk be
schrijven. Volgens Frédéric
Bastet moeten we deze pro
duktie als een variatie op het
thema van de roman Eline
Vere van Louis Couperus be
schouwen.
Hoofdthema: speurtocht naar
geluk langs een wankel, tussen
droom en realiteit kronkelend,
pad. Ontegenzeggelijk een
Couperiaans thema. En inter
essant genoeg om er een opera
op te schrijven. Dat dit niet is
gelukt, komt misschien niet
zozeer door gebrek aan talent,
maar doordat men verzuimd
heeft een duidelijke keuze te
maken. Een opera kan nou
eenmaal niet én een min of
meer diepzinnige tragiek be
handelen, en tegelijkertijd lon
ken naar revue en musical.
Van de atmosfeer en stijl van
Couperus' werk was behalve
een paar namen dan ook niets
meer te herkennen. Over na
men gesproken... Mooie
woorden wijdt het programma
aan Couperus' woordmuziek.
Toch schrikt componist/tekst
schrijver Lotichius er niet
voor terug om zijn werk de
klinkende titel „Eline" mee te
geven en de zangers vervol
gens „Elien" te laten zingen.
Zou de voor woordmuziek zo
gevoelige Louis de hoofdper
soon van zijn roman met de
naam „Elien Vere" hebben ge
tooid? Doet zoiets een Coupe
rus-liefhebber al ijzen, de
avond bood nog meer fraais.
Een zin als „Zeg Eline (Elien),
waarom ben je op mij geval
len?" moge als voorbeeld vol
staan. Viel er aan de teksten
dus niet veel genoegen te bele
ven, te zien was er evenmin
buitensporig veel. Een witte
zigzaglijn verdeelt het speel
vlak in een realiteits- en een
droomhelft.
Eline beweegt zich voortdu
rend handenwringend van de
illusiezijde (verbonden met
een roze geluk dat Eline beli
chaamd ziet in de hier optre
dende operazanger Fabrice) en
de zakelijker kant van haar
zelf waar zij telkens tot haar
eigen verbazing de oersaaie
Otto tegen het lijf loopt. Over
al tussendoor loopt Couperus
zelf, die naarmate het stuk
vordert steeds nadrukkelijker
de touwtjes in handen neemt.
Een beetje gezocht en wat sta
tisch allemaal. Ook de recita
tieven waarmee de zangers el
kaar bestoken, munten niet uit
in beweeglijkheid: stijgende
drieklanken zonder veel va
riatie in ritme of melodie.
Luchtig, vlotjes, maar ook al
niet van veel inspiratie getui
gend, klonken de liedjes die
getweeën en gedrieën ten bes
te werden gegeven.
De instrumentale partijen zijn
degelijk maar, hoewel uitste
kend uitgevoerd, lieten ze de
luisteraar volstrekt onaange
daan. Mezzosopraan Hantzen
Houwert weet wat zingen is en
vertolkte haar partij naar be
horen. Storend was dat zij
noch in haar tragische noch in
haar vrolijke ogenblikken echt
kon overtuigen. Het optreden
van Marco Bakker als Otto
had veel potsierlijks, zoiets als
een ernstige André van Duin.
Als Fabrice/Giovanni kwam
hij meer tot zijn recht. Toch
gebeurt het maar zelden dat
deze zanger je het gevoel geeft
dat hij gelooft in wat hij zingt.
Hoewel te nadrukkelijk pose
rend, en weinig genuanceerd
stemgebruik, riepen de bijdra
gen van Tom Sol als Couperus
nog de minste wrevel op. Een
beleefd maar niet overdreven
lang applaus besloot een avond
zonder veel verrassingen.
TOM STRENGERS
„Metarmorphose" van Escher in Haags postkantoor
DEN HAAG Escher's reusachtige schilderij „Metamorhopse"
is weer te zien in het postkantoor aan het Kerkplein in Den
Haag. Na grondig te zijn gerestaureerd werd het deze week te
ruggeplaatst, aldus de PTT woensdag.
Het gaat om een doek met een hoogte van 1 meter 20 en een
breedte van maar liefst 46 meter. Escher baseerde het werk in
1968 op een eigen houtsnede uit 1939.
De uiterst gecompliceerde restauratie werd uitgevoerd door Wil
Werkhoven, Hans de Herder en Menno Homan.
