Dansende eentonigheid
met een boodschap
Orfeus in de onderwereld van Forum, een satire?
Oom Dollis
onderhoudend
verteller
Theo Loevendie kwintet'
jazz van topkwaliteit
TOTO HEEFT ZIJN BESTE TIJD GEHAD
Dindua brengt
luchtig
amusement in
Kortsluiting
Reclamebureau heeft
tabak van 'Normaal'
Oliver
charmanteg
kinder
voorstelling
KUNST/RTV
£otdóc Sou/iont
MAANDAG 8 OKTOBER 1990 PAGING
Muis en tafel
Voorzichtig wordt een sculptuur
van Karei Appel 'Muis op tafel'
weggebracht. In de
Amsterdamse
kunstenaarssociëteit 'Arti en
Amicitea' is vanaf 23 november
een selectie van werken van
Appel te zien, afkomstig uit de
Verenigde Staten. Deze
overzichtstentoonstelling is een
initiatief van Reflex Modern Art
Gallery. Het gaat om werken die
Appel maakte vanaf 1948 (het
jaar van de oprichting van de
Cobra-groep) tot en met dit
jaar.
FOTO: ANP
Kunstwerk van raketonderdelen markeert einde Koude Oorlog
NEW YORK De, Sovjetunie heeft
de Verenigde Naties in New York
een kunstwerk cadeau gedaan dat is
opgebouwd uit onderdelen van ont
mantelde kernraketten. Het twaalf
meter hoge monument stelt Sint-Jo
ris en de draak voor en symboliseert
het einde van. de Koude Oorlog.
Het kunstwerk, 'Het goede verslaat
het slechte' geheten, laat Sint-Joris
zien die de draak verslaat. Het beest
is gedeeltelijk opgebouwd uit onder
delen van oude Sovjetrussische SS-20
kernraketten en Amerikaanse Pers-
hings. Drie jaar geleden kwamen de
twee grote mogendheden met het
INF-akkoord overeen deze middel
lange afstandsraketten te vernieti
gen.
Moskou heeft het monument, ge
maakt door Sovjet-kunstenaar Zoe-
rab Tsereteli, geschonken ter gele
genheid van het 45-jarige bestaan
van de Verenigde Naties en siert nu
de tuin van de VN.
De onthulling werd onder meerbij
gewoond door de Amerikaanse mi
nister van buitenlanse zaken, James
Baker, zijn Sovjet-ambtgenoot, Edoe-
ard Sjevardnadze, en secretaris-gene
raal van de VN, Javier Perez de
Cuellar. Wapens zijn kunstwerken
geworden om ons aan de vele mon
sters te herinneren die onze wereld
verwoest hebben", aldus Sjevardnad
ze in een toespraak. „De bronzen
sculptuur, die begin september arri
veerde, is een voorbeeld hoe super
machten van zwaarden ploegscharen
kunnen maken", aldus Perez de
Cuellar.
Sint-Joris is de beschermheilige van
de Sovjetrepubliek Georgië, waar zo
wel Sjevardnadze als de kunstenaar
vandaan komen. In VN-kringen
heerste enige verbazing over het feit
dat de Sovjetunie, die decennia lang
het atheïsme predikte, juist met dit
heiligenbeeld de nieuwe relatie met
de Verenigde Staten wil symbolise
ren. In 1959 schonk Moskou dé VN
eveneens een standbeeld dat een man
voorstelde die met een hamer op een
zwaard sloeg en refereerde naar de
Bijbelspreuk „Wij zullen onze zwaar
den omsmeden tot ploegscharen".
Radio-programma ov<
100 jaar promovenda
HILVERSUM De KRO besteedt morgen in het
dioprogramma 'M/V-magazine' aandacht aan
jaar promovenda' (10.07-11.00 uur, Radio 1). Honc
jaar geleden promoveerde voor het eerst aan de t
sterdamse universiteit een vrouw, Marie du Saar
schreef een proefschrift over zuigelingen en w
hiermee doctor in de geneeskunde. Sindsdien volg
ruim 750 vrouwen haar voorbeeld. Voor het Uni
siteitsmuseum is een en ander aanleiding om een t
toonstelling te houden over '100 jaar promovenda'
verschijnt ook een boek over dit thema, waarin
promoveerde vrouwen aan het woord komen. Zij
antwoorden vragen als: Hoe hebben zij zich
plaats veroverd in de wetenschap? Hoe kijken vi
wen terug op hun loopbaan als doctor? Deze vraj
komen ook aan bod in het radio-magazine, dat wofi
gepresenteerd door Gerdy Nyman.
Concert Toto. Met: Jeff Porcaro
(drums), David Paich (toetsen), Ste
ve Lukather (gitaar, zang), Mike
Porcaro (bas), Jean-Michel Byron
(zang), Jenny Douglas (zang) en
Jackie McKee (zang). Ahoy' Rotter
dam. Gisteravond. Herhaling: Van
avond.
Het succes van de elpee 'Past
to Present 1977 - 1990' en de
daaraan gekoppelde snelle
verkoop van concertkaarten in
Nederland moet meer met de
'past' dan met de 'present' van
Toto te maken hebben. Wie
heeft er tenslotte geen goede
herinneringen aan de podium
verrichtingen van Toto. De
Amerikaanse groep behoorde
zonder enige discussie tot het
hoogste kaliber popmusici, die
in het licht van de schijnwer-
f>ers de muziek net even meer
even inbliezen dan tijdens
hun naar perfectie strevende
studio-uren was gebeurd. Maar
Toto is inmiddels afgeleden tot
een bedenkelijk niveau.
Het concert, gisteravond in l^et
Rotterdamse Ahoy', liet een
zevental zien, dat zijn beste
tijd heeft gehad. Van de ooit
bijna te perfecte lichtshow wa
ren nog een paar lampen over,
van de uitgebalanceerde keuze
tussen ballads en rockers was
niets meer te horen en ook de
kwaliteit in hun muziek was
zo goed als verdwenen. Wat
overbleef, was een rauw ge
luid met echo's uit het verle
den. En dat is dus een behoor
lijk magere oogst voor een
bomvolle zaal liefhebbers van
kwaliteitsmuziek.
Toto bracht een show vol dan
sende eentonigheid met een
boodschap. Voor laatstgenoem
de zorgde vooral nieuweling
Jean-Michel Byron, een zan
ger met charisma, die te graag
de underdog speelt. Hij hamer
de op de slechte eigenschap
pen van de wereld en probeer
de in de gunst te komen door
soms heel onschuldig te roe
pen: „helpen jullie mij als ik
de tekst niet meer weet". By
ron heeft éen stem waar hij
best trots op mag zijn, maar hij
moet net iets te vaak gas te
rugnemen om te overtuigen.
Hij maakt veel goed met zijn
lenige lichaam, maar wie voor
het zingen is gekomen, heeft
niets aan gedans. Zijn pijnlijk
ste moment volgt na twee uur
als tijdens de tweede toegift
'Hold The Line' klinkt en hij
de microfoon in het improvi
satie-gedeelte aan Jenny Dou
glas, een van de twee achter
grondzangeressen geeft. Ze
veegt Jean-Michel en de rest
van Toto met orkaankracht
van het podium. Als er iemand
is die een platencontract ver
dient dan is het Jenny. Wat
een stem...
Toto, met in het midden de nieuwe zanger Jean-Michel Byron.
Veel ruimte om te zingen
krijgt Jean-Michel overigens
niet, want was Toto ooit een
groep, nu is het vooral het
achtergrond-orkestje van gita
rist en zanger Steve Lukather.
Hij degradeert Toto door mid
del van zijn vlijmscherpe maar
uiterst voorspelbare en in elk
nummer terugkerende solo tot
een tweederangs hardrock-
groep, al blijft de echte vieze
smaak die deze muziek soms
nalaat uit. Steve is constant in
de schijnwerpers te vinden en
is grotendeels verantwoorde
lijk voor het afgevlakte geluid
van Toto. Dat hij vooral goed
is in het naspelen van ande
ren, bewijst hij misschien het
duidelijkst in zijn ode aan Jimi
Hendrix.
FOTO: PR
Wat Toto op het podium zet, is
een show, die weliswaar uitno
digt tot dansen, maaï die te
eentonig is om van te genie
ten. En die boodschap... Daar
kwam niets van terecht, die
ging vrijwel geheel verloren in
de grove mix van drums en gi
taar.
HANS PIËT
Residentie Politie-toneelvereniging
Dindua met 'Kortsluiting' van Peter
Shaffer. Congresgebouw Den Haag,
zaterdagavond.
„Als het op het toneel licht is,
betekent dit voor de mensen
op het toneel dat zij elkaar
niet zien en.omgekeerd".
Aldus het programmablaadje.
De uit deze mededeling te ma
ken gevolgtrekking is gerecht
vaardigd: het merendeel van
de voorstelling speelt in het
donker. En dat is dan weer het
gevolg van kortsluiting.
Een op kamers wonende
beeldhouwer, Brian, en zijn
nieuwe, welgestelde verloofde,
Carol, verwachten het schoon-
zpon- inspectiebezoek van Ko
lonel Mellmet. Ook zal diezelf
de avond de schatrijke Mathil-
de Rothschild een kunstwerk
van Brian komen bekijken.
Om indruk te maken is diens
kamer opgesierd met de inboe
del van de afwezige huisge
noot Harold. Door een manco
aan elektrische apparatuur
slaan de stoppen door. Rond
dwalend in duisternis zoekt
het paar tevergeefs naar ver
lichting. Een eveneens door de
kortsluiting getroffen huisge
note, Juffrouw Furnival, komt
om hulp en vestigt zich op Ha
rold's bank. Stilletjes maakt
Jacqueline, de vorige en in fei
te enige liefde van Brian, haar
entrée. Zij sticht een massa
verwarring en weet Brian
voor zich terug te winnen. Dat
komt aan het licht als Erica,
een electricienne van het gea
larmeerde energiebedrijf, de
duisternis opheft.
De voorstelling werd een hut
spot van slapstick-effecten. De
dolende, tastende handelingen
overstemden grotendeels de
tekst. Dat was eigenlijk wel
gunstig, want aan acteren
werd niet echt gewerkt. Het
was allemaal herkenbaar als
komisch, grappig en kluchtig.
Maar toch bleef de presentatie
nogal stijfjes, met soms een
uitschieter. Zoals de wel erg
dronken geraakte Juffrouw
Furnival van Winnie Damen.
Jacqueline was de enige die
werkelijk stevig werd neerge
zet door Jacqueline Legerstee.
Jopie Brilman, die Mathilde
Rothschild speelde, werd na
afloop gehuldigd vanwege
haar 40-jarig lidmaatschap van
de vereniging. Zij kreeg als
eerbetoon voor haar lange car
rière namens het Haagse ama
teurtoneel een gouden medail
le opgespeld.
ANGELA VAN KLEEF
Barlow leider
sonologie
conservatorium
DEN HAAG De componist
Klarenz Barlow is benoemd
tot artistiek, leider van het in
stituut voor sonologie van het
Haags Koninklijk Conservato
rium. Barlow houdt zich voor
al bezig met elektronische mu
ziek, computermuziek en de
nieuwe media en is sinds 1984
verbonden aan de muziek ho
geschool in Keulen. De direc
tie stelde Barlow aan, omdat
zij een gezichtsbepalend leider
wilde op de afdeling sonologie.
Opera Forum: 'Orfeus in de onder
wereld' van Offenbach. Muzikale lei
ding: Jules van Hessen. Danstheater
Den Haag, zaterdagavond.
Opera Forum gaf zaterdaga
vond de première van 'Orfeus
in de onderwereld' van Jaques
Offenbach in een uitverkocht
Danstheater en werd daarvoor
door het publiek met een lang
durig applaus beloond. Voor
dat enthousiasme was veel aan
te voeren, maar er kunnen
ook enige kanttekeningen bij
deze produktie worden ge-
Offenbach wilde met dit werk
in 1858 een parodie geven op
de bestaande operapraktijk en
het Tweede keizerrijk. Hij
maakte weliswaar gebruik van
revue-elementen, maar
schreef geen operette maar
een muzikale satire. De regie
van Leonard Frank beweegt
zich tussen deze twee polen in,
zonder een duidelijke keuze te
maken. De uitermate eigen
tijdse vertaling van Willem
Wilmink, waarin bijvoorbeeld
Euridice op een gegeven mo
ment voor een trut wordt uit
gescholden, plaatst het werk
in het heden.
Ongevoelig voor kritiek op
misstanden in het verleden die
wij nu niet meer als zodanig
ervaren, of het moest zijn dat
de goden niets menselijks
vreemd blijkt, ervaren wij
deze produktie als een soort
musical op oude hits. De eerste
scène door Frank verplaatst
naar een station vol forensen,
is qua bewegingsregie, decor
en kostuums prachtig geregis
seerd en zeer herkenbaar.
Daar verloochent de toneelre
gisseur zich niet en zijn alle
bewegingen zinvol. De toneel
beelden van de andere scènes
in hemel en hel zijn tijdloos
maar niet minder mooi en
pakkend, zoals bijvoorbeeld
dat van de hemel als een loom
oord, gevuld met ligstoelen
waarin de zachtjes met het rit
me van de muziek meedeinen-
de gasten worden verwend.
De Nederlandse zangers zon
gen hun rollen zangtechnisch
goed tot uitstekend en waren
over het algemeen niet minder
goede acteurs. Dat cabaretière
Jenny Arean veel beter ver
staanbaar was dan haar opera-
collegae was daarbij geen ver
rassing. Elena Vink, Maarten
Koningsberger en Johan Me
lissen lieten in hun uitsteken
de prestaties duidelijk zien en
horen dat zij operazangers zijn.
Om hen heen was het echter
de eigentijdse musical die de
toon aangaf. Dat kwam ener
zijds doordat daar in de regie
duidelijk naar was gestreefd
en anderzijds omdat het Fo
rum Filharmonisch Orkest
verfijning in tempi, accentue
ring en klank ontbeerde. Het
speelde luid met een te zwaar
accent op koper en slagwerk
en voor wat betreft de strij
kers vaak ongelijk.
Ondanks deze kritiek bood de
eigentijdse Offenbachmusical
van Leonard Frank en Jules
van Hessen voldoende kwali
teit om er een avondje plezier
aan te beleven.
ERIK BESIER
Dolf de Vries speelt 'De wereld in
een rugzak'. Gezien in Diligentia,
Den Haag. Zaterdag (première).
Dolf de Vries zal voor de
meeste mensen zijn grootste
bekendheid hebben gekregen
door zijn rol van Oscar in de
tv-serie Dossier Verhulst. Hij
leidt een naar eigen zeggen be
wust versnipperd leven als
schrijver, acteur en reiziger. In
een solovoorstelling combi
neert hij die drie kwaliteiten:
hij schreef en speelt 'De we
reld in een rugzak', een pro
gramma over reizen.
Reizen is gewoon leuk, vindt
De Vries, niet iets dieps als
een confrontatie met je eigen
existentie. De voorstelling
ademt die luchtigheid ook.
Oom Dolf zit op z'n praatstoel
en vertelt, van oma en tante
Dien in Arnhem en Pension
Welgelegen in Lunteren tot
China, Afrika en Zuid-Ameri-
ka. Zijn verhalen zijn vaak
doorspekt met het soort reizi
gerswijsheid dat stoelt op ge
neralisatie: in Ierland durven
de mensen hun ware gezicht
nog te tonen omdat ze het heb
ben behouden, Hollanders zijn
nuchter, praktisch en zuinig,
Duitsers springen in de hou
ding en zoeken een Führer,
Fransen zijn arrogant en hel
pen je niet, Italianen zingen en
stelen. Door dat soort borrel
praat zou je bijna gaan denken
dat reizen de blik juist ver
nauwt.
De wereld in een rugzak heeft
bijna geen boodschap, maar er
zijn toch twee dingen waaro
ver De Vries zich druk maakt:
over de tegenstelling rijkdom-
armoede en over de Duitsers.
Als het om beide zaken gaat,
neemt hij een nobel standpunt
in, hoewel daar in het laatste
geval zelfoverwinning voor
nodig is. Zo komt het moralis
me even binnen, maar verder
is De Vries vooral een onder
houdend causeur in een knus
se stijl a la Willem Duys.
Broodjes worden opgesmik
keld, ik neem u met een grote
sprong mee van Den Haag
naar Kenia, een echtpaar is
van onversneden Hollandse
makelij, wolken spelen tikker
tje aan het firmament. Zijn
manier van vertellen luistert
aangenaam en verraadt veel
techniek: zonder microfoon in
een flinke zaal bleef de cause
rie lijken op een gesprek in
kleine kring. Degelijk werk,
beschaafd amusement zonder
veel pretentie.
DICK VAN TEYLINGEN
Onderscheiding
voor acteur
Sean Connery
De Britse acteur Sean
Connery kreeg gisteren
de filmonderscheiding
„Lifetime BAFTA silver
mask" uitgereikt in de
Londense bioscoop
Odeon. Op de foto:
Sean Connery en zijn
vrouw Micheline
arriveren bij het
Londense theater aan
het Leicesterplein.
FOTO: AP
ZELHEM - Popgroep 'Normaal' is boos op het Amstelveense re
clamebureau Bartels Verdonk Impuls. Oorzaak: het reclamebu
reau is na het zien van de televisie documentaire 'Impact' over
de groep tot de conclusie gekomen dat de boerenrockers niet de
juiste trekkers zijn voor een reclame-campagne voor Drum-shag.
Normaal was al bezig met de voorbereidingen van een concert
rond Kerst, dat door en voor Drum zou worden georganiseerd.
De Achterhoekers zouden daar de belangrijkste attractie zijn, in
ruil voor een honorarium van 17.500 gulden. Na het zien van de
tv-documentaire, vorige week, is het reclamebureau tot de con
clusie gekomen dat 'de impact van Normaal' niet past bij het pro-
dukt Drum. Gerda Veerman van het reclamebureau erkent dat
haar bureau een fout heeft gemaakt: „Inderdaad, het is heel' ver
velend allemaal. Maar iedereen maakt wel eens fouten." Nor
maal overweegt van het bureau uitbetaling te eisen van het mon
deling overeengekomen honorarium. Van Normaal was vanoch
tend niemand bereikbaar. Veerman echter: „We zijn nog met de
groep in gesprek over de afhandeling van deze zaak. Van een eis
of een schadeclaim is mij niets bekend."
De Rijswijkse Sprookjeskindi
Musical 'Oliver' naar Charles F
kens. Kleine Schouwburg, Rijst}
gisteren. Herhalingen: Congref
bouw, Den Haag op 13 en 14 o
ber.
Er gaat een grote charme'
van een door kinderen ojj
voerde musical. Een fj
voorbeeld daarvan gaven
Rijswijkse Sprookjeskinde
met hun voorstelling van
ver' van Lionel Bart. Vana
eerste scène in het weesi
tot de grote finale bleef
show boeien. Wat niet wil
gen dat de voorstelling vC
keloos verliep.
De musical geeft in grote tl
ken het verhaal weer var
kens' boek 'Oliver Twist'
negentiende-eeuwse wei
gen van onbekende herki
wordt verkwanseld aan
begrafenisondernemer,
vlucht daar weg en koml
Londen terecht. Daar ontnj|
hij Dodger, die hem
brengt bij de zakkenrol]
baas Fagin. Hij wordt inge'
in 'het vak', maar bij zijn
ste poging de lessen in pral
te brengen wordt hij geai
teerd. Zijn 'slachtoffer', j
oude heer Brownlow, ral
overtuigd van Oliver's Fj
schuld. Hij neemt de zorg \r
de jongen op zich. OliL
wordt omringd door liefe
Maar Fagin wil hem tei
hebben. Nancy, de vrierf'
van de misdadiger Bill Sij.
wordt ertoe overgehaald (a
ver te ontvoeren. Zij doet 8
met tegenzin en krijgt al
spijt. Uit medelijden lich-
de heer Brownlow in.
wordt haar noodlottig.
Oliver komt weer bij Broill
low, die zijn grootvader bil!
te zijn. En alle boeven worr
gepakt.
Regisseur Trude de Wit hu
negen maanden gerepete^
met ruim zeventig kinder
variërend van kleuters tot
ners. Het resultaat bevj
verrassende hoogtepunf
vooral onder de solo'
was het meest opmerkelj
verschijnsel de samensmelt
van een toneel vol kind*
met een zaal vol kinderen.
technische stagnaties was^
een even onbevangen runj:
rig wachten vóór het voetijl
als daarachter. In een van
miserabele momenten klaa|
Oliver: „Wil niemand mij
pen?". „Ik", riep een h|j
stemmetje uit de zaal.
ANGELA VAN KLBj
De Waag (Leiden): Hot House-optre-
den door het Theo Loevendie Kwin
tet met Wolter Wierbos (trombone),
Theo Loevendie (altsax, sopraansax
en piano), Ab Baars (tenorsax, klari
net), Arnold Dooyeweerd (bas) en
Martin van Duynhoven (drums). Ge
hoord op 6 oktober.
„Nu is het pauze. Straks gaan
we weer verder." Een citaat
dat rechtstreeks uit Herenleed
of Barbarber, een literair tijd
schrift uit de jaren zestig dat
de alledaagsheid tot kunst ver
hief, afkomstig had kunnen
zijn. Zaterdagavond was het
een van de droge aankondi
gingen van Theo Loevendie
tijdens het optreden met zijn
kwintet in De Waag. Een be
wijs dat hij zich op het jazzpo-
dium weer als een vis in het
water voelt.
De laatste jaren hield Theo
Loevendie zich voornamelijk
met componeren van „moder
ne klassieke" muziek bezig. Zo
schreef hij in 1986 de op Verdi
geïnspireerde opera Naime en
de kameropera Gassir die in
1991 in Boston in première
gaat. De waardering voor Loe-
vendies kwaliteiten zijn groot,
zowel in Nederland als daar
buiten. Zo deelde hij in 1984
de Amerikaanse Koussevitzky
International Record Award
voor zijn orkestwerk Flexio
met niemand minder dan
Pierre Boulez en in eigen land
kreeg hij de Matthijs Vermeu-
lenprijs voor Naime en vorig
jaar het 3M-muziekstipendium
ter waarde van honderddui
zend gulden toegekend.
Sinds er een manager is aan
getrokken, trekt Loevendie
weer regelmatig met zijn
kwintet het land in. Ook voor
dit seizoen is er weer een hele
serie optredens georganiseerd.
Zaterdagavond stond hij na
lange tijd met zijn kwintet
weer eens in Leiden op het po
dium.
Een optreden van Loevendies
kwintet heeft meer weg van
een concert dan een swingen
de jazzsessie. Zijn werk dwingt
dat ook af. De vorm van zijn
composities en arrangementen
is strak, maar zit tegelijkertijd
vol verrassingen. Thema's ont
wikkelen zich vaak stapvoets
om daarna een verrassende
wending aan te nemen en niet
zelden tot een variant van het
beginthema terug te keren.
Vaak ontstaat daardoor een
geluid dat hoewel het modern
jazzy aandoet toch heel melo
dieus klinkt. Dat past ook goed
bij het vaak programmatische
karakter van zijn muziek.
Hoog gehalte
Het optreden afgelopen zater
dagavond was van een hoog
gehalte. De vijf musici bleken
voortreffelijk op elkaar inge
speeld te zijn. Met verve werd
een programma van overwe
gend oud repertoire, maar dan
in een nieuw vlot zittend jasje
gestoken, voor het voetlicht
gebracht. Groots waren de bij
dragen van Ab Baars in
„B.E.", een muzikaal eerbe
toon van Theo Loevendie aan
de in 1980 overleden Boy Ed
gar en in 'Finch Eye', een
hommage aan de in de jaren
zestig op de voorgrond staande
dichter/schrijver Simon Vin
kenoog, waarin hij een voor
treffelijke demonstratie gaf
van de vele mogelijkheden
van de klarinet.
Andere hoogtepunten wa
het arrangement van Pë
Lee's „Is that all there
waarin de uitblinkende tr
bonist Wolter Wierbos op
instrument aan het begin
eigen visie op zijn kinderji
liet doorklinken middels
opeenvolging van zeer
kenbare blaas-, kraai- en
geluiden en het prachtige
Afro-ritmes klinkende „C
mewijne" - genoemd naar
rivier in Suriname -waar
Loevendie, zoals hij niet
heel zonder ironie opmer
de hele geschiedenis van S
name in samengevat wist.
Loevendie deed zelf heel
minent van zich sprekei
zijn bijdragen op een kl
marimba, klarinet en pianj
Oogstlied, een stuk uit de
lantis Suite, een „overl
ring" van aan de vergetel
ontrukt oorspronkelijk ma
aal van componisten uit
verdwenen werelddeel, m
lijk geworden door nauwg
research van teruggevon
kleitabletten.
Oktober is traditioneel de
maand in ons land. Hot H
organiseert deze maand
ook elke zaterdagavond
optreden. Het Theo Loeve
Kwintet betekende een
tisch begin van het inmid
alweer 21e seizoen van
stichting. Komende v
volgen het Willem Brei
Kolïektief (13 oktober), "V
bleek Vocaal (20 oktober
de Schismatics (27 oktoi
optredens waar ook met
ning naar kan worden
zien.
PETER VAN V]
