ZeidwOowuvnt
in
Eenwording Zuidafrikaanse kerken toch een feit
kerk
wereld
YPE SCHAAF:
De dominee-journalist die 'stukkies schrijft'
Inspiratie in de kano...
„Wij willen geen zwaailichtpriester"
£eid6e(Boma/tt
mjr £eidóe@ourtci/ni
GEESTELIJK LEVEN/OPINIE
ZATERDAG 6 OKTOBER 1990 PA<
KAAPSTAD De eenwording van de
twee zwarte Nederduitse Gereformeerde
Kerken is toch een feit geworden. De NG-
Sendingkerk heeft na een chaotisch verlo
pen vergadering haar bezwaren tegen de
gang van zakenbij de NG-Kerk in Afrika
(NGKA) aan de kant gezet en daarna be
sloten tot onmiddellijke vereniging. Onder
de zeven tegenstemmers bevond zich sy
nodevoorzitter dr. Nic Apollis van de Sen-
dingkerk, die vreesde dat een vte snelle
eenwording in de nabije toekomst proble
men zal opleveren. Zijn collega van de
NGKA, ds. Sam Buti, reageerde daarente
gen met enkele tranen van vreugde op het
besluit. Donderdag leek de eenwording
van de twee kerken verder weg dan ooit.
De NGKA had de Sendingkerk beschul
digd van paternalisme, nadat deze afwij
zend had gereageerd op de snelle aanvaar-
belijdenisgeschrift van de Sendingkerk
eerst aan regionale synodes voorleggen,
maar de synode besloot deze regel buiten
werking te stellen. De twee kerken gaan
nu gezamenlijk verder onder de naam
Verenigende Gereformeerde Kerk in Zui-
NGKA zijn beide voortgekomen uit de
blanke NG-Kerk en waren vanouds de ra
ciaal gescheiden kerken voor respectieve
lijk kleurlingen en zwarten. De nieuwe
kerk heeft ongeveer 1,8 miljoen leden. De
blanke NG-Kerk, een van de belangrijkste
pijlers van de apartheid, is tot nu toe bui
ten het herenigingsproces gebleven. De
synode van deze kerk komt eind oktober
bijeen om haar houding tegenover apart
heid en waarschijnlijk ook tegenover de
nieuwe zusterkerk te bepalen. De blanke
kerk heeft 1,5 miljoen leden.
De enige constante factor
in ons leven
is de verandering;
je instellen op die
verandering is alleen
mogelijk als je hersenen
functioneren als een
parachute.
Ze moeten altijd open
staan.
Dwight Eisenhower
door Marinut van dor Borg
Herfst
De jaarlijkse herfsttintentocht
staat weer yoor de deur in
Vasse - terecht de parel van
Twente genoemd. Vooral op
de weekdagen heerst er in de
heuvelachtige natuur rond
Vasse en Mander een
genezende stilte en rust. Je
kunt er bij de bronnen
wandelen zonder een mens te
ontmoeten. De lezers in het
westen van het land die elke
week dit stukje lezen kan ik
deze streek van het land van
harte aanbevelen. De
herfsttintentocht kun je het
beste alleen doen of met twee.
Op de fiets of te voet, maar
natuurlijk niet per
automobiliteit. De herfst heeft
zich al weer duidelijk
aangekondigd. Het eerste
stormweer met de donker
bewolkte luchten is al weer
over getrokken. Regenbuien
hebben zandwegen weer tot
modderwegen gemaakt. De
open haard heeft al weer
gebrand. De avonden zijn al
weer vroeg donker.
De herfst kan ook opvallend
stil zijn. Je hoort alleen nog de
achtergebleven vogels, maar
ook zij houden zich in. Ze
worden overstemd door de
boeren die de maisoogst
binnenhalen. „Ik hoor het
kneuzen van de mais weer",
zei de boerenman die in de
herfst zijn vrouw verloor. Haar
sterven heeft hem gekneusd.
De aardappeloogst is in volle
gang en het aardappelloof
wordt verbrand. De rook stijgt
als een offer omhoog.
Sommige akkers zijn al leeg en
omgeploegd. Je kunt nu weer
ver(der) kijken. Als je niet
verkouden bent en je vergeet
je neus niet dan ruik je de
typische herfstgeuren. Er is
verderf in de geur. En vergeet
niet om in de herfst je ogen
goed de kost te geven. Geen
licht is zo mooi als het
najaarslicht. Geen jaargetij
ben ik zo graag in de ochtend
op reis als juist nu. Over een
paar maand gaat dit
herfstlicht over in het
winterlicht en ook dat is om
niet te missen.
Zo een voet of fietstocht in de
herfst is vol
levensbeschouwing. Je wordt
zelf stiller en je overweegt het
jaar dat ai weer naar het einde
gaat. Je denkt aan je eigen
levensweg. Soms stevige
grond onder de voeten, maar
soms kan het zijn alsof je
wegzakt in de modder. De
voortgang wordt opgehouden.
Wie werkelijk aan de
levensweg deelneemt, houdt
niet altijd schoongepoetste
schoenen. Ook die
modderweg is deel van de weg
en wil gegaan worden. Gaat er
wel een mensenleven voorbij
zonder storm en donkere
luchten? Als het dan stormt,
dan mag jejezelf een gelukkig
mens prijzen als er huizen zijn
waar de haard brandt en waar
je welkom bent.
De herfst is de tijd van de
oogst. Je hebt ervoor gewerkt
maar tegelijk is een goede
oogst ook weer een gift.
Reden om dankbaar te zijn.
Vol verdriet en rancune kan de
mens zijn die alles als mislukt
ziet. Voor haar of hem is de
herfst geen tijd om dankbaar
te zijn met het leven. Herfst
doet ook denken aan het
neerleggen van het werk,
afscheid van het werkende
leven, maar tegelijkertijd de
kans om verder te zien. Je
verlangt allemaal wel eens
naar verder kijken dan je eigen
horizon. Of je bent blij dat
datgene wat je zien
belemmerde wordt
weggenomen. De herfst is niet
alleen een tijd die herinnert
aan sterfelijkheid, maar ze is
vooral kleurrijk. Op je tocht
door het herfstbos stilstaan bij
een paddestoel en aandachtig
kijken naar een kleurrijk
herfstblad, kan je ontroeren.
Je mag van jezelf hopen dat je
van jaar tot jaar ook zelf een
kleurrijker mens wordt. En een
mens van wiens gezicht licht
uitstraalt. Licht dat zo mild is
als een herstdag kan zijn. En
als je dan, misschien vermoeid
van de herfsttintentocht,
thuiskomst, kom je rijker
thuis. Wie verwonderd leeft,
wordt een rijker mens.
DOKKUM Hoe komt
een jongen uit een vrij
zinnig nest ertoe om al
jong te kiezen voor een
gymnasiale studie met
het doel om theologie te
gaan studeren? Pa Schaaf
vond de HBS "voldoen
de", maar de meester van
de lagere school sterkte
de jonge Ype in zijn keu
ze en diens steun gaf uit
eindelijk de doorslag.
In de oorlog werd bij de jonge
Ype het idee versterkt dat hii
iets wilde dóórgeven: „Ik had
namelijk iets gevonden waar
een mens niet zonder kan en
dat wilde ik niet voor mezelf
houden.Hij ging naar het
gymnasium, doubleerde in de
vijfde klas en deed toen met
een staatsexamen; de zesde
klas sloeg hij over. Een beetje
opvallen, wat anders dan an
ders zijn: dat lag en ligt hem
nog wel. Gewoon is maar ge
woon
Hij ging theologie studeren in
Groningen, maar met zijn
'vrijzinnig-zijn' was hij al
eerder stevig in de knoop ge
raakt. Het vrijzinnig optimis
me strookte volgens zijn me
ning niet met het leven om
hem heen: joodse burgers
werden weggevoerd door Né-
derlandse politiemensen. Dat
was ingrijpend: „De mensen
waren niet zo 'goed' als werd
gesuggereerd, maar in feite'
grote rotzakken".
Ype brak zijn studie af (waar
van hij twee derde had afge
rond) en ging de radioiourna-
listiek in (regionale Omroep
Noord in Groningen en
IKOR-radio (nu IKON) in
Hilversum). Later pakte hij
de draad versneld weer op en
rondde zijn theologiestudie af.
„Het radio-werk was me op
het lijf geschreven; via de ra
dio bruggen slaan naar men
sen die niet of niet meer ge
loofden".
Afrika
De vrijzinnigheid had hij in
tussen 'ingeruild', mede onder
invloed van een theoloog als
Karl Barth, die een verbin
ding legde tussen het modern
filosofisch denken en een
sterk op Christus gerichte
waarheid.
Een grote rol daarbij speelde
ook zijn latere vrouw Johan
na Maria 'met een rechtoe-
rechtaan-orthodoxie'. In '56
trouwden ze en naderhand
kreeg Schaaf contact met het
Nederlands Bijbel Genoot
schap (NBG). Ze polsten hem
voor een baan in Afrika.
Dat was gelijk raak?
„Ja, intutief voelde ik aan dat
daar m'n werkterrein lag. Om
het te chequen heb ik toen
prof. Berkhof gebeld en die
zei me ronduit: 'Ype, een ge-
FOTO: PERS UNIE
'Hier woont de molenaar niet.Het bord
links naast de voordeur helpt nietsvermoe
dende, maar wel nieuwsgierige toeristen snel
uit de droom. Ze maken rechtsomkeert; 'insi
ders' stappen echter door en vinden aan de
andere kant van de deur een bel onder het
naambordje van ds. Ype Schaaf, Baantjesbol-
werk nummer 1 in Dokkum. Een oase van
rust op de hoek van het hoge bolwerk, met
uitzicht over de brede stadsgracht en veilig
weggedoken onder de wieken van een mach
tige molen. Elke avond neemt Ype Schaaf
ijs en weder dienende - in zijn kanó die
stadsgracht rond Dokkum: voor retraite en
conditietraining. Het was de kraamkamer
voor menig artikel of column, voor het
Friesch Dagblad waarvan ds. Schaaf dertien
iaar hoofdredakteur was, maar ook voor onze
bladen. Met ingang van 1 oktober trad hij te
rug als lid van de hoofdredactie van het
Friesch Dagblad en ging hij in de vut en vol
gende week dinsdag verschijnt in onze bla
den de laatste aflevering van zijn column 'Je
zus is het antwoord, maar wat is de vraag'.
Koren op zijn molen, de vut? Toch niet. Het
is een afscheid met enige weemoed. Een por
tret: Ype Schaaf, altijd recht voor de raap
meente is niks voor jou. Daar
ligt je charisma niet!' Ik werd
klaargestoomd voor dominee,
werd bevestigd als zendings
predikant en vertrok met
mijn hoogzwangere vrouw
naar Kameroen. Het werden
voor mijn vrouw letterlijk
vier lange tropenjaren. Ze
kon er helemaal niet tegen,
voelde zich ellendig en keer
de dan ook na vier jaar, een
jaar eerder dan in de bedoe
ling lag, terug naar Neder
land. Ik heb toen nog een jaar
lang gependeld naar Kame
roen om er m'n werk het
opzetten van een bijbelhuis en
alles wat daarmee annex is
af te ronden. Toen volgde een
andere uitdaging: de Afri
kaanse landen kregen eigen
nationale bijbelgenootschap
pen en ik werd informatie-se
cretaris van de Wereldbond
van Bijbelgenootschappen met
als opdracht om de jonge
Afrikaanse bijbelgenootschap
pen te helpen bij de opbouw
en uitbouw van hun werk.
Daarna kreeg ik een baan als
adjunct-algemeen secretaris
binnenland van het NBG.
Daarna werd ik directeur bij
het hervormd welzijnsorgaan
voor Friesland It Skewiel".
Krant
Na een jaar of vier had Ype
Schaaf het bij It Skewiel wel
bekeken, ook al omdat hij een
'fleanende krie' bleef 'een
vliegende kraai die altijd wat
vangt' en ruimschoots contac
ten onderhield met de omroe
pen, zending en werelddiako-
naat. Hij trok bij het protes-
tants.-christelijke Friesch Dag
blad aan de bel toen hij hoor
de dat er een opvolger voor
de gereformeerde hoofdredac
teur Hendrik Algra werd ge
zocht met als uiteindelijk re
sultaat dat hij werd benoemd.
Wat is in het algemeen de
1 taak van een krant
'Dat is het zo zakelijk en ob
jectief mogelijk brengen van
nieuws. Dus scheiding van
nieuws en commentaar".
En van een christelijke krant?
„Een christelijke krant hoort
in een (verdeeld) land met
verdeelde kerken verschillen
de opinies wat betreft belang
rijk geachte vraagstukken aan
te dragen. Aan de andere
kant mag de lezer verwachten
dat daar een uitgesproken ei
gen mening over wordt gege
ven. Behalve een platform
functie en het leveren van re
levant commentaar wil een
christelijke krant ook in haar
berichtgeving christelijke
normen en waarden laten
doorklinken. Er is vraag naar
normen en waarden, vraag
naar principiële voorlichting.
Ik heb altijd heel veel genoe
gen beleefd aan het schrijven
van series artikelen, zoals de
apologetische serie 'Jezus is
het antwoord, maar wat is de
vraag'. Dat was geen journa-
listiek-actueel bezig zijn met
de dingen van de dag, maar
wel het maken van ander
'leesvoer', dat ook bij het pak
ket van een regionaal, chris
telijk dagblad behoort".
Je kwam niet uit de journalis
tiek. Heb je je er thuisge-
voeld? Of lag je hart elders?
„Ik moet bekennen dat ik
nooit journalist ben geworden,
me nooit journalist heb ge
voeld. Een radioprogramma,
dat kon ik maken. Dat was
m'n vak, maar het leiden van
een redactieteam is voor een
buitenstaander geen sinecure
en vrijwel ondoenlijk. Ik heb
me eraan vertild. Er was dan
ook een hartinfarct voor no
dig om een beroepsjournalist
op die management-stoel te
krijgen. Ik werd partieel afge
keurd en fungeerde de lqatste
acht jaar als 'stukjesschrijver'.
Dat heb ik met plezier ge
daan. Daar lag mijn hart:
communiceren.
Dat hartinfarct. Dat was een
harde klap. Een mijlpaal.
„Ja, zeg dat wel. De klap
kwam met de Kerst. En de
eerste reactie was verbazing.
Zou dit het einde wezen? En
ik had nog zo'n heleboel wil
len doen. Hoewel, ik was ook
dankbaar: ik had een fascine
rend leven gehad.
Daar lag ik op de intensive
care: een stille Kerst. Dan
gaat er wat door je heen: een
eerste Kerstfeest zonder
kerstevangelie. En dan begint
nog geen tien minuten later
het korps van het Leger des
Heils kerstliederen te spelen
en komt een soldaat de zaal
op met een Strijdkreet. In het
blad stond een artikel van
m'n oude vriend Jan Filius
met z'n blije recht-voor-de-
raap-evangelie. Toen had ik
wel even tranen in m'n
Wat was de 'ziektewinst'?
„Bijna was ik dood en nu be
sef ik dat elke dag een ge
schenk is. Toekomstplannen
te over. Ik ga gewoon door
met preken en het schrijven
van boeken. Dat is ook com
municeren. Na zo'n ervaring
vind je het ook gewoon zonde
om je tijd te verlummelen op
het Bolwerk. Ik wil wat doen.
Ik még wat doen
GERRIT DAMSMA
Actiegroep Zandbelt
heft zich op
UTRECHT In de Janskerk te
Utrecht wordt vandaag een bij
eenkomst gehouden die in het te
ken staat van de roep om bredere
bevoegdheden voor de pastorale
werk(st)ers in de RK Kerk. De
organisatie daarvan is in handen
van de groep St Michaël uit Zwol
le. Eind vorig jaar werd daar de al
jaren functionerende pastorale
werker André Zandbelt op non-
actief gesteld door kardinaal Si-
monis, omdat deze zijn bevoegd
heden te ruim zou interpreteren.
Een commissie van kerkjuristen
zal binnenkort een (overigens niet
bindend) advies aan de kardinaal
uitbrengen over de bevoegdheden
van Zandbelt.
Hoogtepunt van de dag moet het
aanbieden worden van ruim 8.000
handtekeningen aan afgevaardig
den van de Diocesane Raden van
alle bisdommen in Nederland. De
Michaëlgroep, die het van meet af
aan heeft opgenomen voor André
Zandbelt, wil met deze daad een
duidelijk signaal afgeven aan kar
dinaal Simonis. Het is tevens één
van de laatste daden van de Zwol
se actiegroep, die zichzelf zal op
heffen. Volgens woordvoerder
Renald van der Werf zijn de mo
gelijkheden voor zijn actiegroep
nu uitgeput. Hij hoopt dat ande
ren het ideaal van de actiegroep
zullen pvernemen.
Zesenveertig pastores uit het bis
dom Rotterdam hebben op initia
tief van de Vereniging van Pasto
raal Werkenden een verklaring
uitgegeven van solidariteit met
pastor André Zandbelt. De pasto
res zeggen dat zij op dezelfde ma
nier het pastoraat beoefenen zoals
Zandbelt wilde. Zandbelt was tot
voor kort werkzaam in de St. Mi-
chaëlparochie, maar heeft inmid
dels een functie als ziekenhuispas
tor in Haarlem aanvaard.
ZWOLLE „Hoe kan dit? Hoe
is het mogelijk dat zo'n goede
man als André Zandbelt in de
problemen is geraakt? Dat was
mijn eerste reactie op de brief
die ons parochiebestuur van Si
monis had ontvangen". Nog
steeds klinkt er een zweem'van
hevige verontwaardiging door in
de stem van Renald van der
Werf, de woordvoerder van de
St Michaëlgroep, als hij wordt
herinnerd aan de dagen voor
kerst vorig jaar.
Hij windt zich nog op over de anonie
me brief die de zaak in feite aan het
rollen heeft gebracht. „Ik kon mij
maar niet voorstellen dat zo'n brief de
aanleiding zou worden tot dit conflict.
Normaal leg je toch zo'n brief aan de
kant. Toen is het idee ontstaan om,
onafhankelijk van de besturen, als pa
rochianen wat te doen. Je wilde soli
dair zijn. Terecht of niet terecht, maar
Zandbelt achtten wij erg hoog. Zo is
de groep ontstaan en zo zijn wij met
de eerste actie, het inzamelen van
handtekeningen, begonnen.
Om Zandbelt niet te compromitteren
hebben wij Simonis nadrukkelijk la
ten weten, dat wij een individuele
groep waren. We voelden ons dan ook
niet geremd door bestuurlijke of per
soonlijke belangen. Geen actiegroep
dus voor Zandbelt, maar voor pastora
le werk(st)ers.
Bij het opstellen van de petitie ont
dekten ze dat het goed mis was in
meer parochies. Dat er meer inciden
ten waren, o.a. dat van de Helmers-
hoek. Maar ook dat er meer pastorale
werkers het slachtoffer waren van
het bischoppelijk beleid. Als het dan
zo breed ligt, dan moet je het ook niet
bij een lokaal probleem laten. We be
sloten er een landelijke actie van te
maken", zegt Van der Werf.
André Zandbelt
FOTO: PERS UNIE
Met een paar bussen vpl Zwolse paro
chianen werden de handtekeningen
bezorgd bij kardinaal Simonis. De
groep had zich terdege voorbereid
(zelfs middels een rollenspel) op een
ontmoeting met de aartsbisschop. Een
andere parochiaan daarover, Peter
Poelman: „Wij hadden niet de ge
dachte om in discussie te gaan met Si
monis. We wilden alleen maar ons
verhaal als parochie kwijt. Wij wilden
slechts dat er geluisterd werd". Ver
der dan de deur en het voorlezen van
de verklaring kwam de groep niet. De
kardinaal verscheen zelf niet in het
portaal, maar liet de petitie in ont
vangst nemen door 'zijn bode'. Van
der Werf: „Simonis heeft een onge
looflijke blunder gemaakt door ons
niet te ontvangen. Wij werden daar
door nog fanatieker". Poelmann beti
telt het optreden van Simonis als een
gemiste kans. „Jammer dat een her
der zijn parochianen niet te woord
wilde staan. Dat beeld is bij veel men
sen blijven hangen. Het is symptoma
tisch dat Simonis niet wilde luiste
ren".
Van der Werf onderschrijft niet de
uitspraak van vicaris Vermeulen, de
rechterhand van Simonis, die zich liet
ontvallen dat 'Nederland moet leren
leven met een priestertekort'. „Wij
vinden dat er gezorgd moet worden
voor kader en voeding voor ons ge
loof". Naar de mening van Poelmann
zijn het juist pastorale werkers, die
heel goed die rol kunnen vervullen.
„We hebben iemand nodig die naast je
staat. Wij willen geen zwaailichtpries
ter, die van hot naar her loopt. Even
hier een doop in de ene parochie en
hup daarna weer een huwelijksinze
gening in de andere parochie. De ver
dieping van je geloof zit 'm in de
voorbereiding van de sacramenten.
Als een priester er alleen maar is voor
het toedienen van de sacramenten
pleeg je inbreuk op het pastoraat".
De reacties op het Zwolse initiatief
waren niet altijd positief. Een pastoor,
die de mening van de Zwolse groep
zeer tegenstond, schreef dat men
maar uit de kerk moest stappen. Maar
ook werd een Roze boekje van de
groep teruggestuurd met een groot
kruis gekrast op de voorkant
Volgens Van der Werf en Poelmann
wordt op verschillende plaatsen in
ons land al geprobeerd de voorge
schreven regels te omzeilen. Poel
mann: „Er zijn parochies waar aparte
financiële stichtingen worden ge
vormd, waardoor de pastoraal werker
niet meer afhankelijk is van het bis
schoppelijk beleid. Het is een slechte
zaak dat het zo moet èn dat het zover
gekomen is. Bovendien wil niet ieder
een op die basis werken. Je wordt al
gauw beschouwd als een dissident en
dan krijg ie nooit meer werk', zijn de
geluiden die je hoort".
Sommige leden van de groep waren
aangeslagen toen zij hoorden dat
Zandbelt vertrok, aldus Poelmann.
Wij hebben uitgelegd dat het niet
meer alleen om Zandbelt gaat".
iii
Politieke koudwatervrees
Er is maar één methode om te zorgen dat Nederlandei
auto vaker laten staan. Maak het autorijden zo duur, da
keuze voor openbaar vervoer niet alleen aantrek n<
wordt, maar soms zelfs onvermijdelijk. Met deze eenvc,n
redenering wilde het kabinet de automobilist bus en tr
jagen. Het motief: de bescherming van het milieu. De
ring heeft inmiddels enkele, zeer bescheiden maatrege
werking gezet om het beoogde effect te bereiken. Een
plannen zit nog in de pen. Eén daarvan was de verlvc
van de benzine-accijns, maar alles wijst erop dat dii
doorgaat.
INMIDDELS is de discussie over deze nieuwe lastenvé
ring voor autorijdend Nederland namelijk al ontaard
bekende politieke gezeur. De VVD is tegen, want de
len hebben principieel bezwaar tegen elke vorm van
verzwaring voor de burger. Al even voorspelbaar was
stelling van de PvdA. Het openbaar vervoer moe
kracht worden bevorderd en het milieu met ten minste y
veel kracht worden beschermd, aldus de PvdA.
[i
Maar, zeggen de sociaal-democraten, de „kleine ijd
mag niet de dupe worden. „Kleine rijders" zijn de de;
mensen die geen auto van de zaak hebben, die hun befi
kosten niet kunnen declareren en die te ver van de Dui t
Belgische grens wonen om goedkoper te kunnen tankdL
PvdA wilde het dilemma aanvankelijk oplossen dook
verhoging van de benzine-accijns te koppelen aan verf
van de motorrijtuigenbelasting. Op die manier zoudenja
metervreters of het nu beroepschauffeurs zijn of veij
de plezierrijders via de pomp een relatief veel hogSj,
betalen ten dienste van het milieu dan de „kleine rijdL
De opbrengst van de acht cent accijnsverhoging wij
doeld voor het openbaar vervoerfonds van ministers
Weggen. Met die driehonderd miljoen gulden wilde 4,
nister van verkeer en waterstaat het openbaar vervoejs
ciënter, klantvriendelijker en concurrerender ten op»r
van de auto maken. (De aangekondigde absurde prijst
ging bij de NS voor de spitsuren laten we in dit verbaiL
makshalve maar even buiten beschouwing). Een doelhL
dus met een duidelijk groen karakter. Die heffing is ijl
nodig, want voor de verbetering van het spoorwegnet
middels geen 700 miljoen gulden meer beschikbaar, zo
bedoeling was, maar 500 miljoen.
MET de mond belijden politici van links en rechts nogf
trouw aan een ingrijpend milieubeleid, waarin voor auij
files steeds minder plaats zal zijn. De VVD echter maal
met haar verzet tegen de accijnsverhoging absoluuj
waar. De PvdA zwabbert eri aarzelt met haar halfl
verhaal over „kleine rijders" die kennelijk geen aa
ging behoeven om een ov-jaarkaart aan te schaffen.
CDA voert een gelegenheidsexcuus aan om onder de (i«
pulaire milieumaatregel uit te komen: als gevolg v l
Golfcrisis is het autorijden 'spontaan' al een stuk duurd^
worden en daar moet het maar bij blijven. Een redeij
die volledig voorbij gaat aan de intentie van de accijnsvt
ging. ja
ENKELE DAGEN voor de algemene beschouwinge^
dinsdag beginnen, heeft de PvdA inmiddels het CDAj
ment overgenomen en toegevoegd aan het betoog o\k
„kleine rijder". Daarmee is de aangekondigde verhogirf1
de benzine-accijns uiteraard van de baan. Beide regeje
partijen, CDA en PvdA, zeggen nu'naarstig op zoek r
naar de honderden miljoenen voor de beloofde verbeL
van het openbaar vervoer. We betwijfelen sterk of ze ge
den zullen worden. p
Het is teleurstellend te moeten vaststellen hoe groot
litieke koudwatervrees is als het gaat om het waar i
van een met veel bombarie aangekondigd milieubeleid
tiek Den Haag is bang om aan de burgers de milieureD
voor te leggen waarvan iedereen weet dat hij ooit toch
worden betaald. Maar angst, dat is bekend, is een
raadgever.
Ik heb 'n krant in mijn hand!
Uitgave: Westerpers (behorende tot Sijthoff Pers).
Kantoor: Apothekersdijk 34, Leiden.
Telefoon: 071 - 122 244
Postadres: postbus 11, 2300 AA Leiden
Abonnee service
Telefoon: 071 - 313 677 van ma. t/m vr van 8.30 tot 17.00 u.
Nabezorging
Telefoon- 071 -122 248
van ma. t/m vr. van 18.00 tot 19 00 u. op za. van 14.00 tot 15.
Abonnementsprijzen (inclusief 6% BTW)
Bij automatische betaling: Bij betaling per accept-giroki
per maand f. 24,85 per maand f.
per kwartaal 74,10 per kwartaal f
per jaar f. 284,50 per jaar f
Het abonnementsgeld dient vooruit te worden voldaan.
Advertenties
Informatie en tarieven over advertenties tel. 071 - 122 244.
Telefax voor uitsluitend advertenties 071 - 134 941.
Voor uitsluitend het doorgeven van advertenties kantoor Rijswi
070 - 3902 702.
Bankiers
AMRO BANK NV 473 575 515
POSTBANK NV 663 050
