Platgeslagen Misantroop
rij Het Nationale Toneel
The Family'blijkt
te braaf voor deze tijd
e.
Veronica wil als commerciële omroep op Nederland 3
'Watersnood'is vlot en humoristisch
Leonardo Trio bewijst zich
in Beethoven en Brahms
UNST/RTV FILM
£etdóe6oma/nt
ZATERDAG 29 SEPTEMBER 1990 PAGINA 19
fVC wil onderzoek Mode- en Kostuummuseum
EN HAAG Het mi-
sterie van cultuur
WVC) is bereid 50.000
ilden op tafel te leg-
,n voor een haalbaar-
jidsonderzoek naar een
iationaal Mode- en
ostuum Presentatie-
int". Gedacht wordt
jn een zelfstandige dé-
jndance gekoppeld aan
«n bestaand museum
iet een kostuumcollec-
>t subsidieverzoek wordt
lorgelegd aan de Rijks
commissie voor de Musea.
De hoofddirecteur cultuur
beheer. van het ministerie,
J. Jessurun, heeft dit laten
weten aan directeur
K.M.T. Ex van het Cen
traal Museum jn Utrecht.
Ex heeft aan de directeu
ren van het Rijksmuseum
in Amsterdam, het Haags
Gemeentemuseum, het
Textielmuseum in Tilburg,
de gemeente Utrecht en
het ministerie de vraag
voorgelegd of zij bereid
zijn de oprichting van een
dergelijk presentatiepunt
te ondersteunen. Jessurun
onderstreept het grote cul
tuurhistorische en kunst
zinnige belang van kos
tuums en mode en consta
teert dat de museale aan
dacht van' dit onderwerp
tussen wal en schip dreigt
te raken. „Ik moet daarbij
overigens voor alle duide
lijkheid direct vermelden
dat ik, gezien de beschik
bare middelen en de ge
stelde prioriteiten, thans op
geen enkele wijze ook
maar enige geldelijke steun
in het vooruitzicht kan
stellen", aldus Jessurun.
HILVERSUM Veronica
heeft een plan klaarliggen om
commercieel te worden. Direc
teur Rob Out zei gisteren bij
de presentatie van het winter-
programma heel serieus dat
Veronica streeft naar een li-
censie van tien jaar om op Ne
derland 3 de hele dag televi
sieprogramma's uit te zenden,
plus een landelijke radiozen
der met etherfrequentie en
landelijke dekking. Nederland
1 en 2 kunnen wat Veronica
betreft gereserveerd blijven
voor de publieke omroep. De
taken van de NOS moeten
worden beperkt, vindt Out.
commerciële zender naast
RTL 4. „We zijn allemaal con
currenten van elkaar en zullen
daarnaar moeten handelen.
Dat wil niet zeggen dat er uit
sluitend pulp gebracht moet
worden om succes te hebben".
Veronica wil als commerciële
zender best samenwerken met
andere gegadigden en dat hoe
ven niet persé omroeporgani
saties te zijn. Maar 'het speci
fieke karakter' van de omroep
mag niet worden aangetast.
Out had het zelfs over de iden
titeit van Veronica die een
omroep is „voor jonge mensen,
gerund door jonge mensen, be
halve mijzelf dan".
Als Veronica Nederland 3 niet
krijgt, en het zou een politiek
wonder mogen heten als dat
wel gebeurt, dan wil Out ook
genoegen nemen met ver
plichte doorgifte van de televi
sieprogramma's van Veronica
op de kabel. De radio zal even
wel op een etherfrequentie
moeten. Out wilde het plan
gisteren nog niet uitgebreid uit
de doeken doen. Het zal pas
worden gepresenteerd als
„Den Haag" de Veronica-idee-
ën over een „gezonde Neder
landse commerciële omroepor
ganisatie serieus neemt". De
Veronica-chef onderstreepte
dat de omroep alleen commer
cieel wil worden op haar eigen
voorwaarden. Als dat niet kan,
blijft ze binnen het bestel en
Out heeft ook bedacht wat er
met de publieke omroep moet
gebeuren als Veronica com
mercieel mocht worden op Ne
derland 3. TROS, AVRO,
VARA en VPRO zouden vol
gens hem van Nederland 1 een
zender voor populaire pro
gramma's moeten maken. Out
haalde de VPRO er nadrukke
lijk bij. Er schijnt zelfs een
verbond in de maak te zijn
om, zolang Veronica nog bin
nen het bestel op Nederland 2
uitzendt, de samenwerking
tussen AVRO, TROS en Vero
nica uit te breiden tot de
VPRO.
Out meent dat dit denkbaar is
met bijvoorbeeld sommige se
ries en zeker op technisch en
facilitair gebied. Omwille van
de samenwerking zal Veronica
ook iets breder programmeren
dan het gewend is. Nederland
2 zou met de NCRV, de KRO,
de EO en de NOS het karakter
van een informatieve en edu
catieve zender moeten krijgen.
Op Nederland 1 en 2 is vol
gens Out voldoende ruimte
voor alle publieke omroepen,
inclusief alle kleine, 33 in to
taal. „De kleine kunnen over
dag uitzenden. En laten we
wel wezen, de taak van de pu
blieke omroep wordt toch
steeds kleiner".
Nationale Toneel met Molière's
li i Misantroop'. Met Rudolf Lucieer,
gy Franssen, Adriaan Olree, Jac-
|'„l»line Blom en Guusje van Til-
rgh. Vertaling: Laurens Spoor,
cors en kostuums: Rien Bekkers.
)m hl: Reinier Tweebeeke. Regie: Al-
Lubbers. Première Koninklijke
louwburg, Den Haag.
■auL
»en iemand in 1666 bij
met Molière gebrouil-
e fcrde Racine binnenr
w! irmde met de medede-
g dat diens 'Misantroop'
ïn succes was, merkte
dramadichter verbaasd
Wat? Molière kan
:h geen slechte kome-
is schrijven?" Dat was
Misantroop' ook dui-
ijk niet. Maar wél een
ierssoortige komedie,
rimmig" stelt het Na-
naal Toneel dat giste-
met de première er-
n het nieuwe theatersei
zoen opende. In elk geval
een komedie die hevig te
gen de tragedie aanleunt.
Die positie op de scheidslijn
tussen tragisch en komisch
maakt elke opvoering proble
matisch en interessant tegelij
kertijd. Regisseur Albert Lub
bers koos bij het Nationaal To
neel voor een moderne aan
pak. Niets geen zeventiende
eeuw, geen pruiken, maar tijd
loze kostuums, acteurs die Mo
lière's rijke taal (in de verta
ling in blanke verzen van
Laurens Spoor) zowel z'n vet
gaven als er langs de neus weg
modern mee goochelden. In
symbolische decors waarin
elke scène een uitvergroting
was van een detail van de vo
rige. Een interessante aanpak
die Molière's komedie ook
vandaag nog levend moest
houden. Diens Misantroop (of
Mensenhater) is Alceste, een
man die zich walgeqd afkeert
van de valsheid, leugenachtig
heid en hypocrisie van zijn
tijd. Een waarheidsfanaat die
geen concessies omwille van
de goede vrede wil doen, die
een flutdichter recht in z'n ge
zicht zegt wat hij van hem
denkt en als extra last mee
krijgt dat hij verliefd wordt op
een kokette vrouw die juist
een toonbeeld is van de door
hem verfoeide 'mores'. Het
tragische is dat Alceste het al
lemaal hartgrondig meent: Hij
wordt weer komisch door het
volkomen onrealistische van
zijn onmatigheid daarin.
Regisseur Albert Lubbers zet
in een fraai uitgewerkte eerste
scène de toon voor het stuk:
Alceste (Rudolf Lucieer) en
zijn vriend Philinte (Adriaan
Olree) plaatsen de doordram
merige eerlijkheid van de een
tegenover de gulden midden-
weg-rationaliteit van de ander
op een speelse, jongensachtige
manier. De standpunten zijn
duidelijk, maar even zonnek
laar wordt dat dit een komedie
is: er kan gelachen worden.
Helaas slaat de balans in de
loop van de opvoering steeds
verder door naar uiterlijke
kluchtigheid, naar een 'moder
niteit' die er zo dik bovenop
ligt dat het kinderachtig wordt
en Molière's tragische lading
achter het ook steeds overdre-
vener decor belandt. Rudolf
Lucieer krijgt iets van de Am
sterdammer die je welgedaan
in Spanje ontmoet en die daar
bij een goed glas sappig door-
kankert over hoe slecht het al
lemaal is in Groot Mokum.
Niet -meer serieus te nemen.
Van zijn grote liefde Célimène
(Jacqueline Blom) begrijp je al
helemaal niet dat er iemand
voor valt en daaromheen dar
telen de karikaturen (de twee
markiesjes; een zo achter het
spinnewiel vandaan geplukte
Elianthe van Mies de Heer)
lustig rond. Maar vrolijk word
je er niet meer van. Zelfs niet
als er nog olijke blikken 'zaal'
geworpen mogen worden in de
Alceste (Rudolf Lucieer) zoekt houvast bij Elianthe (Mies de Heer) in 'De Misantroop'.
slotscène. Van echte emoties is cabareteskers van zijn Alceste, maar het mooiste rolletje komt
geen sprake meer, de tragiek met grommen, halve vloekies van Porgy Franssen. Om in
is er uitgehamerd en een flin- en een bijna Laurel Hardy- -11*-
terdun Hollands pannekoekje achtige 'slowburn' in zijn ver
blijft over. 'ontwaardiging over die walge-
Rudolf Lucieer maakt in die Üjke wereld. Adriaan Olree
opvatting bedreven iets steeds geeft hem erg knap partij,
slapstick-termen te blijven:
volkomen 'dead pan' als de
flutdichter Oronte.
BERT JANSMA
D'Ancona opent
expositie RIVM
BILTHOVEN - Minister
D'Ancona van welzijn,
volksgezondheid en cul
tuur heeft vrijdag in het
Rijksinstituut voor Volks
gezondheid en Milieuhy
giëne in Bilthoven een
overzichtstentoonstelling
geopend van het werk
van de beeldhouwers Pie-
ter d'Hont en Arie Teeu-
wisse. De expositie is inge
richt ter gelegenheid van
het tachtigjarig bestaan
van het RIVM.
Teeuwisse en D'Hont hebben
in de jaren zestig voor de in
gangshal van het toenmalige
Rijksinstituut voor de Volks
gezondheid twee reliëfwanden
ontworpen. Daarop wordt de
geschiedenis weergegeven van
de gezondheidszorg vanaf de
klassieke oudheid tot en met
de oprichtingsvergadering van
de Wereldgezondheidsorgani
satie (WHO).
Vanwege deze oude band tus
sen de beeldhouwers en het
instituut is nu de overzicht
stentoonstelling ingericht. De
expositie is de komende twee
maanden iedere werkdag tus
sen tien en drie uur geopend
voor het publiek.
mgo Edwards:
iel, geschift
irauw
go Edwards: 'Holey Moley'. Mu
il The little big nose band. Dili-
tia, Den Haag, gisteravond.
T-t
zaal zit niet vol met keuri-
hoofden die zich be-
[roJaafcT komen laten amuse-
Er zijn motormuizen, le
broeken, donkere zonne
ballen, vette plakharen en
isjes met pieken voor hun
ind n. Niet al te gek hoor, de
;ull dentie blijft de residentie,
niet-doorsnee theaterpu-
k komt voor Jango Ed-
K ds. Hij heeft het vak op
at geleerd en dat is goed te
■ken. Inmiddels staat hij
alleen in de Nederlandse
iters, maar is hij ook over
[renzen bekend. In Frank-
neemt hij tweehonderd
te videosketchjes op voor
ien de tv-programma's
r. Vast veel leuker dan
ki de leeuw. Zijn humor is
rnationaal, snel en niet al
ubtiel. Je krijgt geen gele-
heid om weg te doezelen,
geslachtsdeel, al dan niet
jergroot, wordt volop
lid w betrokken.
Ier
avond naar
Nif i kijken. Met alle vakman-
te ip en inzet die hij heeft, en
's heel wat, gaat hij er non
tegenaan. Vanaf het swin-
de begin met de spuitser-
nt tines en het onnavolgbare
Dan sje tot en met de toegift
-cal rry Christmas', een klassie-
uit eerdere programma's,
sendoor passeert een stoet
idiote karakters de revue,
ook plotseling in andere
ïn kunnen schieten. Panto-
ie is Jango's grootste
:ht. De knettergekke Ara-
verandert van slangenbe-
•ree erder in stripper in bokser
d anger en weer terug. Op
Di a paloma blanca' komt een
vi ybuilder in schuimrubber
mi renpak op.
'opmer dat in het tweede deel
tempo zo nu en dan wat
viel. Op straat zou hij een
van zijn publiek zo kwijt
ji dat ook de eeuwige clown
onvermoeibaar is neemt
little big nose band het
even over. Dat zijn vier
de wol geverfde muzi-
ten die alles spelen, van
j itry tot rock roll tot hip-
en goed ook. Ook acterep
in aardig potje mee. Maar
Jo Edwards op dreef heeft
niet nodig. In z'n eentje
kt hij een hele western,
usief Ronald Reagan, een
list, een schurk, danseres-
en twee lijken. Ouwe
jippie jippie jee.
IICK VAN TEYLINGEN
bijlage bij uw krant met
iformatie oVer films, muziek
eater, recreatie, exposities
en een complete agenda
FOTO: PAN SOK
Het Gebeuren: „Watersnood" van
Johan Doesburg, Ton Theo Smit,
Matthieu Verstegen. Regie: Johan
Doesburg. Toneelbeeld: Elly op 't
Landt. Met Adriaan Adriaansen, Lu-
cienne van Amelsvoort, Esgo Heil,
Rupert van Heijningen en Ariane
Schluter. Theater aan de Haven,
vrijdag 28 en zaterdag 29 september
en van 23 t/m 27 oktober.
Tientallen emmers vormen de
achterwand van het toneel,
waarop Johan Doesburgs
„Watersnood" wordt gespeeld.
Plaats van handeling is een
huis op Tholerï, waar tijdens
de watersnoodramp van 1953
de ouders van Hans omkwa
men. Elk jaar keert hij daar
terug met zijn gezin en bij wij
ze van uitzondering mag doch
ter Ans haar vriendje Hans
meenemen.
Zoals zo vaak in het theater le
vert het samenzijn van een
aantal mensen in een ruimte
een explosieve situatie op. Va
der heeft in „Watersnood"
Ans en Hans al onderweg uit
de auto gezet en in het huisje
zet de ruzie zich voort. Tevens
blijkt een katalysator reeds ter
plekke aanwezig. Motorrijder
Julius fungeert als de enge
lachtige mens in Pasolini's
film „Teorema": hij brengt de
verlangens van vader, moeder,
Ans en Hans naar een hoger
niveau.
„Watersnood" is een vlot to
neelstuk, dat aardig wat leed
vermaak oplevert en met net
niet platvloerse middelen de
aandacht van het publiek erbij
houdt. Het communicatieve
feilen van de personages
wordt oppervlakkig gezien ge
weten aan hup gebrek aan
seksuele bevrediging. Dat
blijkt echter een maskerade,
deze mensen zijn het produkt
van hun tijd, laten we zeggen
de jaren tachtig. Zij bijten ver
baal flink van zich af, hullen
zich in rookgordijnen, maar
zijn zo eenzaam, dat zij in de
eerste voorbijganger, Julius,
hun hele hebben en houden
projecteren. Behalve humoris
tische, snelle dialogen en een
adequate regie valt het haast
absurdistische acteren óp. Van
Esgo Heil, die de vader speelt,
kennen wij dat al langer. De
anderen weten zijn niveau re
gelmatig te halep en tonen aan
dat modern eigenzinnig thea
ter niet alleen in de regie van
Frans Strijards wordt ge
maakt.
PETER SNEL
Italiaanse muziekprijs voor Peter Zimmermann
SIENA De Duitse violist Peter Zimmermann heeft de prijs
van de 'Accademia Musicale Chigiana Siena 1990' gekregen. De
prijs van de in het Italiaanse Siena gevestigde academie heeft
een waarde van 27.000 gulden. De prijs wordt jaarlijks toege
kend aan jonge musici (jonger dan 35 jaar) met een tot dusver
uitzonderlijke succesvolle carrière. Zimmermann debuteert in
november bij het Concertgebouworkest met het Vioolconcert
van Dvorak. Hij begon zijn vioolstudie op 5-jarige leeftijd en stu
deerde daarna ondermeer bij Valery Gradov, Saschko Gawriloff
en Herman Krebbers. Hij geeft recitals in de hele wereld en
heeft opgetreden met alle grote orkesten, waaronder de Berliner
Philharmoniker, de Chicago Symphony Orchestra, het Boston
Symphony Orchestra, de London Symphony Orchestra en het
Orchestre de Paris.
Afscheidstournee groep Drukwerk
AMSTERDAM De Amsterdamse groep Drukwerk, onder lei
ding van Harry Slinger, maakt in oktober en november een af
scheidstournee door ons land. Het allerlaatste optreden is op 24
november in de Stadsschouwburg in Amsterdam, zo heeft de
Stadsschouwburg meegedeeld. In totaal worden 25 afscheidscon
certen in het land gegeven. Drukwerk werd in 1978 opgericht.
Doel van de groep is altijd geweest dat „het publiek een avond
uit wil zijn", aldus de bekendmaking. Voorman Harry Slinger
zocht altijd contact met zijn publiek. De groep heeft vele „hits"
op zijn naam staan. Het grootste succes boekten de zangers met
„Je loog tegen mij".
'Keek', 'Medisch Centrum'
en 'Ook dat nog' strijden
om Televizierring 1990
HILVERSUM In een recht
streekse uitzending zal de
AVRO maandag bekend ma
ken wie de Gouden Televizier
ring 1990 heeft gewonnen. De
ring wordt voor de 25ste maal
toegekend en om dit zilveren
jubileum extra luister bij te
zetten is dit jaar voor een an
dere opzet gekozen.
Ook dit jaar hebben kijkers
hun stem uitgebracht op wat
zij het beste programma van
het televisieseizoen 1989/1990
vonden. Daaruit is in tegen
stelling tot andere jaren niet
diredt de prijs toegekend aan
het programma met de meeste
stemmen, maar zijn de drie
hoogst scorende programma's
genomineerd". Dat zijn: 'Keek
op de Week' van Kees van
Kooten en Wim de Bie, 'Ook
dat nog' en 'Medisch Centrum
West'. Het Nederlandse pu
bliek geeft uiteindelijk de
doorslag, want de NIPO zal de
kijkers vragen welke van de
drie genomineerde program
ma's de Gouden Televizierring
verdient.
De 25ste Televizierring wordt
een programma waarin naast
de feestelijke uitreiking wordt
teruggeblikt op de geschiede
nis van deze prijs. Voor de
presentatie tekenen vele ring-
winnaars uit het verleden, on
der wie Willem Duys, Carry
Tefsen, John Leddy en nog
vele anderen. Speciale buiten
landse gast is Gilbert Becaud.
RO-theater met 'The Family'. Regie:
Antoine Uitdehaag. Met Ruurt de
Maesschaick, Stefan de Walle, Carly
ROTTERDAM Het is al
weer bijna twintig jaar geleden
dat Lodewijk de Boer met zijn
hilarisch stuk 'The Family' het
vaderlandse toneel opschudde.
De zichzelf als fatsoenlijk
kwalificerende burgerij raakte
geschokt, het publiek stroom
de to,e.
De ruige, provocerende we
derwaardigheden en voor die
tijd haast scandaleuze gedra
gingen van de vrijgevochten
broers Doe en Kil, hun zus
Gina en vriendin Branka, daar
kwamen de toeschouwers en
masse op af.
Nadat de hoofdpersonages in
het^stuk in het begin van de
jaren zeventig een slooppand
in een afbraakbuurt hebben
gekraakt, proberen ze daar zo
veel mogelijk los van heersen
de normen een geheel eigen
leven te leiden. De wijze van
omgang met elkaar wordt
veelal ingegeven door primai
re impulsen en sterk erotisch
getinte en incestueuze affec
ties. Agressief en met een
vorm van onbezonnenheid, die
het effect heeft van rauwe hu
mor, reageren zij - en de ande
ren die zich later bij deze 'fa
milie' hebben aangesloten -
hun onbehagen af op de door
hen verafschuwde maatschap
pij, en op elkaar.
Voor het RO Theater heeft re
gisseur Antoine Uitdehaag dit
vervolgstuk nu weer uit de
vergeethoek gehaald. Alle vier
de delen met als titels 'Wij
kénnen jouw soort', 'Jezus, wie
is dat nou weer?', 'Zonder gas
ten geen feest!' en 'Terug naar
de beschaafde wereld' worden
dit seizoen uitsluitend in de
kleine zaal van de Rotterdam
se Schouwburg opnieuw ten
tonele worden gevoerd.
Hoewel het taalgebruik niet
altijd even gepolijst is, klinkt
ze voor deze tijd vrij netjes. En
al lijkt het drietal op wilde
dieren, die los willen breken
uit de gevangenschap van een
achterhaalde moraal, ze blij
ven ondanks hun opstandig
heid in de kern aardige jonge
lui: een soort nieuwe generatie
burgerij die zich met moeite
en pijn aan het ontknoppen is.
Het hebben van een eigen
zaak is het grote doel waar
naar gestreefd wordt.
Ze zijn drie ontheemde kinde
ren, die volkomen op elkaar
zijn aangewezen en dat ook als
zodanig aanvoelen. De stuur
loosheid ontspoort menig keer
in razernij tegen elkaar. De
twee broers bevechten elkan
der op kritieke momenten het
leiderschap, al blijft de oudste,
Doe, steeds de baas. Hun af
keer voor de alles en iedereen
inperkende kleinburgerlijk
heid met haar benepen fatsoen
en hypocrisie, gepersonifieerd
in de rol van de bankemployé
Cabotin, uit zich in provocatie
en jennen. Mede door de wel
iswaar niet verrassende, maar
niettemin perfecte typering
van deze in wezen zielige man
door Lou Landré levert het
een aantal komische scènes op,
die in de regie van Antoine
Uitdehaag aan het kolderieke
grenzen.
Maar als je vraagt: wat doet
het stuk je nu nog? dan zeg ik:
niet veel. Het is te consumeren
als wat stout amusement, en
komt voor deze tijd als vrij
tam en déja-vu over.
Het is een makkelijk te vol
gen, realistische en Dij vlagen
hilarische voorstelling, dat ze
ker. Een publiekstrekker,
vooral voor jeugdigen, zal deze
'remake' van 'The Family' dus
best wel worden, maar de bur
gerij van nu zal zich er beslist
niet meer door geschoffeerd
voelen. Er zijn in de wereld,
op het toneel en zelfs op de te
levisie inmiddels veel ergere
dingen gebeurd en te zien.
MAX SMITH
Oktober Jazzmaand" met 250 concerten
AMSTERDAM Tijdens de
manifestatie „Oktober 'Jazz
maand" worden op 94 podia in
totaal 250 concerten ten geho
re gebracht. Het doel van de
jazzmaand is bekendheid te
geven aan het gevarieerde
aanbod op het terrein van jazz
en geïmproviseerde muziek in
ons land, aldus de organisator,
de Stichting Jazz Geïmpro
viseerde Muziek in Nederland.
Onder de noemer „Een volle
week jazz in Rotterdam" be
gint daar op 14 oktober het
Heineken Jazz Festival. Hoog-
etepunt is op 20 oktober de
„Jazznight" in De Doelen,
waaraan wordt meegewerkt
door onder anderen Sonny
Rollins, Dizzy Gillespie United
Nation Orchestra, Michel Pe-
trucciani, Slide Hampton en
het trio Carlo de Wijs. Bob
Stewart zal in samenwerking
met in ons land wonende Suri
naamse musici de aan hem
verstrekte compositie-op
dracht „Surinam Project" uit
voeren.
Concert door het Leonardo Trio, be
staande uit Jaap Kooi (piano), Frank
de Groot (viool) en Koen Schouten
(cello). Werk van Haydn, Van Beet
hoven en Brahms. Gehoord in de
Kapelzaal (K&O) in Leiden op 28
september.
De luisteraar uit het achttien-
de-eeuwse fin de siècle zou
waarschijnlijk niet hebben ge
weten hoe hij het had, als hij
op één avond zowel Haydns
pianotrio in E (1794/95) als
Van Beethovens pianotrio nr.
3 in c (1793/94) zou hebben be
luisterd. Al slijt door de histo
rische afstand het voor de tijd
genoot zo levendige contrast
wat af, toch is ook nu nog voor
de aandachtige luisteraar het
grote verschil in idioom en vi
sie in deze twee werken, die
vrijwel gelijktijdig zijn ont
staan, opvallend.
Het Leonardo Trio slaagde er
gisteravond in om het wezen
lijke van Haydns werk, mees
terschap over een beperkte,
evenwichtige vorm, helder te
vertolken. Al dadelijk in het
charmante allegro moderato
kwam hun soepele samenspel
op grote hoogte. Aardie is dat
het middendeel allegretto
heet, maar dat Haydn hier zijn
toehoorders onbekommerd
tracteert op een weinig con
ventioneel, traag deel, dat met
zijn merkwaardige unisono-
passages en een linkerhand die
zich nergens iets van aan lijkt
te trekken, erop wijst dat de
nieuwerwetsigheden zelfs aan
de oude, vormbewuste Joseph
Haydn niet onopgemerkt
voorbij konden trekken.
In diezelfde jaren ontstond
van de jonge Van Beethoven
het pianotrio nr. 3 in c waar
mee hij zijn gehoor in een vol
komen andere wereld binnen
leidde. Zijn bevlogen geniali
teit gaf hem talrijke superieu
re motieven en een gedurfde
behandeling daarvan in de
pen en legt nog steeds op in
drukwekkende wijze getuige
nis af van een perfecte beheer
sing over een dan al geheel ei
gen muzikale taal. Het feit dat
deze verschillen alle zo direct
voelbaar werden gemaakt in
de vitale en tot in de puntjes
afgewerkte uitvoering waar
mee het gezelschap het pu
bliek van de goed bezette Ka-
Eelzaal tot ademloze aandacht
racht, is veelzeggend ten aan
zien van de kwaliteit van deze
drie jonge solisten, die ook
buiten hun ensemble al veel
succes hebben geoogst.
Muziek van een eeuw later,
het pianotrio in B (1891) van
Johannes Brahms, dat gedeel
telijk aansluit bii Van Beetho
ven maar ook de verworven
heden van de late negentiende
eeuw in zich verenigt tot een
eigen, stralend geheel, werd
door de musici uitstekend ver
staan. Hoogtepunten waren
hierin wel het scherzo en het
slotdeel, allegro: precies en
buitengewoon doorleefd.
TOM STRENGERS
