/ader en zoon Kamski willen wereldtitel
Jenk Nijdam
eniet thuis van
icces zoon Jelle
voetballerlei
i 1!-
fORT
QeidóaQowumt
ZATERDAG 22 SEPTEMBER 1990 PAGINA 11
rard Gili neemt ontslag
RSEILLE Twee weken na het aantreden van Franz Bec-
bauer als technisch-directeur bij de Franse voetbalclub
mpique Marseille, heeft de huidige trainer, Gerard Gili, ont-
genomen. Gili maakte dit na de overtuigende zege van de
ise landskampioen op Dynamo Tirana bekend. Marseille
het Europacupduel met 5-1. Twee weken geleden verklaar-
iili dat hij met Bernard Tapie, de president van de club, was
■eengekomen dat hij onmiddellijk zou kunnen vertrekken
Ie verhoudingen met Beckenbauer Gili niet bevielen. Gili is
3/ 1988 in dienst geweest bij de Franse club. In de huidige
petitie is Marseille de ongeslagen koploper. Het heeft vier
en voorsprong op nummer twee Auxerre. Volgens geruch-
lou Gili de overstap naar Girondins Bordeaux maken, de
van Wim Kieft. De Franse trainer ontkent dit.
Brian Clough.
Japan vraagt om Maradona
TOKIO Het Japanse bedrijf PJM Futures zou een bod van
maar liefst 36 miljoen gulden hebben gedaan op de Argentijnse
voetballer Maradona. De speler van het Italiaanse Napoli zou
het voetbal in Japan moeten stimuleren met het oog op de ver
wachte uitbreiding van het Japanse profvoetbal in 1992.
Rijkaard wil levensverbintenis
MILAAN Ex-international Frank Rijkaard heeft het bestuur
van AC Milan te kennen gegeven, een contract voor het leven
te willen met de Italiaanse club. Rijkaard is de enige van de drie
Nederlanders wiens contract bij Milaan binnenkort afloopt.
Egypte breekt met Irak
CAIRO De voetbalbond van Egypte heeft besloten de betrek
kingen met de nationale voetbalfederatie van Irak te bevriezen.
De maatregel is genomen in verband met de bezetting van Ku-
wayt door Irak. Als Irak zijn troepen terugtrekt uit Kuwayt
worden de betrekkingen hersteld.
Barcelona in oranje
BARCELONA Voor het eerst
Spaanse club FC Barcelona op kop van de ranglijst in de compe
titie. Daarbij komt nog dat vanaf woensdag Ronald Koeman en
de zijne in een oranje shirt spelen aangezien de spelers al gerui
me tijd ontevreden waren met de blauwe shirts met gele strepen.
Clough tekent bij
NOTTINGHAM Brian Clough heeft zijn contract met Notting
ham Forest met drie jaar verlengd. Zijn handtekening zou meer
dan een half miljoen gulden per jaar waard zijn. De 55-jarigè
Clough is reeds sedert 1975 in dienst van Nottingham Forest. On
der zijn leiding veroverde de club twee Europese bekers, de En
gelse titel en werd hij vier keer winnaar van de League Cup.
Lorenzo op proef
LONDENDe Argentijnse international Nestor Lorenzo is een
maand op proef bij de Engelse eerste divisieclub Nottingham Fo
rest. De verdediger staat onder contract bij het Italiaanse Bari.
JURG De schaak-
ild heeft zich in Til-
vergaapt aan een
van zestien, dat zich
dden van een gezel-
gelouterde groot-
iters gemakkelijk
ide houdt. Een feno-
vindt de één; een
illige uitschieter, zegt
nder. Zijn stijl is nog
gerijpt. „Karpov
de sterren, hij rukt
af", vindt commenta-
£x Jongsma. „Hij zal
veel moeten stude-
voor Gata Kamski en
onafscheidelijke vader
am vormt het Tilburgse
it nog maar het begin. Zij
n aan de wereldtitel en
1 zich ernstig zorgen, dat
:eep naar de macht drie
ertraagd dreigt te wor-
De grote boosdoener is
dkampioen Gary Kaspa-
,Hij is bang, heel bang.
loor probeert hij ons zo-,
nogelijk dwars te zitten",
Roestam Kamski. Hij
et in de wij-vorm als het
zijn veelbelovende zoon
Roestam is bokser ge
en bokstrainer. Nu on-
jst hij schaken, hoewel
volgens de kwaadspre-
die kunst nauwelijks
Gata Kamski heeft tijdens het schaaktoernooi in Tilburg indruk gemaakt en velen zien in hem een
foto: anp
nieuwe wereldkampioen
Over Roestam Kamski doen
sterke verhalen de ronde. Hij
zou dol zijn op geld, grof in de
mond en uitgerust met han
den, die nogal los aan het lijf
zitten. „Daar hebben wij niets
van gemerkt", zegt arbiter Or-
baan in Tilburg. „Integendeel.
Hij is heel vriendelijk. Elke
dag komt hij met een geschild
appeltje aanzetten, dat wij dan
aan zijn zoon geven".
Kamski en zoon vormen een
één-tweetje tegen de boze bui
tenwereld. Tegen Kasparov in
de eerste plaats en tegen Seira-
wan, die nu nog eerste staat in
de Amerikaanse schaakhiërar
chie. Eigenlijk is iedereen ver
dacht, die niet voetstoots aan
neemt, dat Gata het in zich
heeft de beste schaker van de
wereld te worden.
Voor de verwezenlijking van
dat lonkend perspectief vraagt
Roestam (vooral financielë)
bijstand. De Verenigde Staten
hebben hem teleurgesteld. Op
de spectaculaire vlucht van
het Russische tweetal, ander
half jaar geleden, kwam naar
zijn zeggen wel een privé-
sponsor af, maar de Ameri
kaanse schaakbond hield het
steunfonds, waar twee miljoen
dollar in zou zitten, gesloten.
Zelf hebben de Kamski's het
geld niet. „Het is dat de orga
nisatie iri Tilburg onze reis- en
verblijfskosten betaalt; anders
hadden we niet kunnen ko
men".
De Kamski's vormen een
twee-eenheid waarin Gata
schaakt en Roestam zich bezig
houdt met de rest. De zoon
mag pa's woorden vertalen als
diens kennis van het Engels
ontoereikend is. „Ik heb hem
mijn levenskracht ingebla
zen", zegt Roestam. Sinds die
moeilijke geboorte en het uit
beeld verdwijnen van de moe
der heeft hij zo ongeveer in z'n
eentje voor Gata gezorgd. Als
bokstrainer eerst en beroepsfo
tograaf later kon hij de nodige
tijd vrijmaken.
„Gata is eigenlijk een heel ge
woon kind", vindt Roestam
Kamski. Maar tegelijkertijd
geeft hij voorbeelden, waaruit
het tegendeel blijkt. Op twee
jarige leeftijd kon het kereltje
al lezen en op zijn zesde wist
hij de toetsen van de piano zo
goed te vinden, dat zijn vader
eerder aan een carrière als
concertpianist dacht dan als
schaker. Toen hij op z'n acht
ste voor het eerst naar school
ging, werd Gata Kamski direct
tot de vierde klas toegelaten.
Kamski senior: „Alles wat ik
zelf in mijn jeugd miste, wilde
ik dat kind geven. Zelf stond
ik op mijn twaalfde op eigen
benen. Ik heb meer avonturen
beleefd dan Tom Sawyer en
Huckleberry Finn samen,
maar liefde en geborgenheid
waren er niet bij. Zo moet
mijn zoon niet aan diens jeugd
terugdenken".
Gata's opkomst als schaker in
de Sovjetunie ging snel, maar
niet snel genoeg naar het oor
deel van beide betrokkenen.
De buitenlandse uitnodigingen
bleven te lang uit. Volgens
Kamski sr. was dat het werk
van Kasparov. En wie pro
beert Kamski jr. uit de volgen
de World Cup-cyclus te hou
den? Alweer de wereldkam
pioen. De geschiedenis her
haalt zich. Toen Karpov we
reldkampioen was, repte de
jonge Kasparov van manipula
ties en machtsmisbruik. De
zelfde beschuldigingen worden
nu vanuit het kamp van zijn
mogelijke opvolger tegen hem
ingebracht.
Confrontatie
Vader Roestam loopt rood aan
als hij over de wereldkam
pioen heeft. „De Russische
krachttermen, die hij uit, laten
zich slecht vertalen". Toch
staat hij erop dat zijn woorden
letterlijk worden opgenomen
in het officiële toernooiboek.
Hij vreest de confrontatie met
de wereldkampioen niet. Lokt
hem zelfs uit. Het komt erop
neer, dat Kasparov er persoon
lijk voor gezorgd zou hebben,
dat Kamski jr. geen uitnodi
ging kreeg voor het buiten
land. Toen die eindelijk wel
afkwam, besloten vader en
zoon in de Verenigde Staten
achter te blijven.
In Amerika deed Gata met
succes mee aan wat open toer
nooien en schoot dank zij het
de op zijn leeftijd uiterst gun
stige vermenigvuldigingsfactor
op de ELO-lijst als een raket
omhoog naar 2650 punten.
Daarmee neemt hij op de we
reldranglijst de achtste plaats
in. Hoger dan Fischer en Kas
parov op een vergelijkbare
leedftijd scoorden. Als num
mer één op de wereldranglijst
voor junioren behoeft hij geen
enkele concurrentie te dulden.
Maar de jacht op de wereldti
tel stagneerde. Een nieuwe in
greep van Kasparov - althans
in de versie van de Kamski's -
was de verplaatsing van het
kwalificatie-toernooi voor de
World Cup toernooien van de
eerstkomende twee jaar van
Joegoslavië naar Moskou.
„Uitsluitend om ons tegen te
werken", aldus vader Kamski.
Hij kreeg geen inreisvisum en
de zoon ging uiteraard niet al
leen. Seirawan stelde pogingen
in het werk zijn nieuwbakken
landgenoot via telex of satel
liet-verbinding mee te laten
doen, maar toen ook dat mis
lukte, had de sterkste van de
Amerikaanse grootmeesters er
twee vijanden bij. De Kamski's
zijn de komende jaren aange
wezen op invitatie- en open
toernooien. Niet de beste voor
bereiding om hun eigenlijk
doel: het wereldkampioen
schap te bewerkstelligen.
1;)ERT Herken ii
ïichende supporter
1 een triomferend<
I Nijdam nimmer dc
vader van de sue-
Ie wielrenner. U be-
in kapitale mispas!
ink vindt 't allemaal
maar wel vanaf de
tkelijke bank in zijn
villa aan de Mierse-
Zundert. Onderuit
met 'n bak koffie
reepje Ketellapper
niet aan de meet.
kui
5 de
en één etappe in de
Tl fl|van Nederland. En zelfs
het hem niet om het
lelie was jarig en de
hing het bezoek op aan
jjg iijaardag; vandaar, 'n
lagen later spande 't
te peloton samen om
geoljog even de oranjetrui te
elen. 't Traject leende
voor; het sterk hellende
gse land. Klimmen en
htinj erhalve. 't Enige in het
dat de jonge Nijdam
1 t-tfënmatig goed beheerst.
Ull° ïorele steun van de
Twanten zou geen
kunnen. De gebundelde
ale schoot tekort. Nie-
gelukte het Jelle de
e af te pakken. Aan de
talloze dolblije fans.
een pa en moe. „Vorig
n we geweest," licht
oe. „Toen ging 't niet
Ve kunnen dus beter
n".
woo fa'
de1'
W
i'
ed
m
et/B'
KA
aardbol
terug was er op de
irdbol geen wielrenner
•n die Henk Nijdam op
derdeel achtervolging
erstaan. In eenenzestig
ij wereldkampioen bij
eurs en jaar later her
lij 't kunststukje bij de
onals. In de poursuite
ik de onbetwiste vedet-
it zich er niet meer op
1. „Es war einmal,"
|t hij. „Wat geweest is,
ij, jong. Het is allemaal
ïl lang geleden. Wat
voor mij telt, is de
van fietsbanden. Daar
ik m'n brood mee",
kondig samenzijn met
(enstraft onmiddellijk
geschoten visie, dat 'n
>bel onontbeerlijk is
succesvolle verkoper,
geen „sprekert", doch
i witte villa illustreert
elijk, dat de gewezen
ampioen toch een re
delijke omzet realiseert. Of
teert hij nog steeds op de zil
vervloot die hij als beroepsren
ner binnenhaalde? Vooral als
lid van de roemruchte Televi-
zier-équipe reed hij zich regel
matig in de kijker. Twee keer
greep hij een etappe-overwin
ning in de Ronde van Frank
rijk. 't Duurt even eer hij zich
de plaatsen herinnert. „Besan-
con," klinkt het aarzelend,
„maar de andere weet ik niet
meer". Hij roept de hulp van
z'n echtgenote in. „Lidy
was het Lucon?"
Al bij 't eerste telefonische
contact waarschuwt hij: „Een
interview? Met mij? Waarover,
jong. Ik heb niks te vertellen.
Wat is er hu interessant aan
een fietsbanden-verkoper uit
Zundert". Maar hij is niet on
genegen. Gastvrijheid werd
hem ooit met de paplepel inge-
stad Groningen - waar z'n
wieg stond en waar voor elk
een de koffie geurt.
Extra dimensie
Een fietsbanden-verkoper is
zeker niet per definitie voor
een verslaggever oninteres
sant, doch wanneer hij de va
der is vari één van Neerlands
beste hardfietsers, krijgt de be
langstelling toch een extra di
mensie. Henk wimpelt het af.
„Onze zoon staat in het
nieuws. Maar wat heb ik er
mee te maken? Hij doet het. Ik
niet". Nadrukkelijk wijst hij
van de hand, z'n zoon warm te
hebben gemaakt voor de wiel
rennerij. „Misschien heeft het
meegespeeld dat ik heb ge
fietst, maar voor mij hoefde
het niet. Hij wilde het zelf. Op
grond van je eigen ervaringen
ontkom je er natuurlijk niet
aan, dat je dan wat met raad
en daad bijspringt. Vooral in
het begin. Ik was ook gedwon
gen om mee te gaan. Hij had
nog geen eigen vervoer. Maar
zet alsjeblieft uit je hoofd, dat
mijn zoon zo nodig wielrenner
moest worden omdat ik het
was. Zo'n type ben ik niet. Ik
heb hem evenmin mijn succes
sen ten voorbeeld gehouden.
We vinden het prachtig dat hij
zo goed presteert, maar het be
heerst ons leven bepaald niet.
Misschien klinkt het gek, maar
geloof me, als Jelle hier over
de vloer komt, wordt er nau
welijks over 't fietsen gepraat.
Er bestaan nog andere dingen
in de wereld dan alleen maar
wielrennen. We hebben ook
nog een dochter. Die is net zo
belangrijk. Heeft ook haar
hobby's en interessen. En die
krijgen evenveel aandacht. Ik
denk dat je binnen een gezin
verkeerd bezig bent als je één
van je familieleden, dat toeval
lig wat meer presteert, voort
durend in 't zonnetje zet".
Sterk stempel
Al vanaf het midden der jaren
vijftig drukt de har4fietserii
een sterk stempel op het wel
en wee van Henk Nijdam. In 't
begin had hij het niet gemak
kelijk. In het Gronings-Drent
se land vertolkte de gedreven
dans op de pedalen allerminst
een toonaangevende rol. Er
werd gekoerst, maar het ni
veau bleef zwaar achter bij het
peil in de zuidelijke provincies.
„We mochten blij zijn, wan
neer we eens een keer de IJs-
selbrug overgingen, maar wil
de je nationaal meetellen," legt
Henk uit, „was je verplicht
naar Holland en Brabant te
gaan. Het betekende zondags
morgens om twintig voor zes
met je fiets op de nek in Gro
ningen op de trein en dan 's
avonds na middernacht weer,
terug. Je moest wel heel beze
ten zijn om dat regelmatig op
te brengen. En dan heb ik het
nog niet eens over de kosten.
Auto's had je amper. Je was
echt op de trein aangewezen".
De inzet en' doorzettingsvermo
gen wierpen hun vruchten af.
Nijdam brak door in de rijen
van de betere amateurs en zet
te in eenenzestig de kroon op
het werk met een regenboog
trui. Zevenentwintig was hij
inmiddels en de hoogste tijd
om van zijn hobby z'n beroep
te maken. Als nieuwbakken
professional liet hij er geen
gras .over groeien, 't Eerste jaar
sloeg hij direct onverbiddelijk
toe; andermaal werd hij 's we
relds beste. „Je kunt die tijd
niet met nu vergelijken," geeft
hij aan. „Jongens die zich nu
bij de amateurs regelmatig in
de prijzen rijden worden ach
teloos prof. Aanbiedingen te
Streep
In negenenzestig sloot Henk
Nijdam zijn loopbaan af. Met
een forse streep onder 't verle
den. Sportevenementen wer
den oninteressante gebeurte
nissen. Totdat Jelle 't in zijn
hoofd haalde om ook te gaan
fietsen, 'n Tijdje werd Henk
gedwongen opnieuw de par
koersen op te zoeken. Evenwel
uitsluitend om de jonge Nijdam
als chauffeur te dienen. „Maar
je vond het best leuk," werpt
echtgenote Lidy in 't midden.
Henk geeft het schoorvoetend
toe. Lang had Jelle de steun
Henk Nijdam in de dreven van Zundert waar hij een nering in fietsbanden drijft. Zijn zoon Jelle ziet de oud- wereldkampioen
achtervolging slechts zeer sporadisch in een koers in actie. „Slechts als hij jarig is". foto: pers unie
van pa niet nodig. Hij was een
snelle leerling en groeide Henk
ras boven het hoofd. Sindsdien
beperkt de ouwe Nijdam zijn
belangstelling tot het beeld
scherm en de dagbladen. „Oh
ja," verzekert hij, „ik volg al
les. In sport ben ik terdege ge
ïnteresseerd
De Gazet van Antwerpen -
even eerder gehaald van het
station in Breda - onderstreept
Henks meeleven. „Die Belgi
sche kranten, jong, besteden
veel meer aandacht aan sport".
Hij wijst op een pagina-grote
grijze brij van uitslagen. „Elk
koersje wordt vermeld". Henk
volgt de sport, maar passief
alsof hij blijvend aan een rol
stoel was gekoppeld. „Ik nog
fietsen? Hahahahaha, waarop.
Ik heb niét eens een fiets". De
fotograaf kan het vergeten een
boeiende plaat te schieten van
een rustende wieler-vedette op
een racefiets. „Nee iong, dan
moet 'k je teleurstellen". En
om alle twijfels over zijn direc-
tcbetrokkenheid met het spor
tieve gedoe in één klap te eli
mineren vervolgt hij: „We wo
nen nu zo'n kleine dertig jaar
in Zundert, maar geloof me, ik
ben nog nooit op het sportveld
geweest. Als je me vraagt in
welke kleuren de plaatselijke
voetbalclub speelt, blijf ik het
antwoord schuldig. Ik heb ge
noeg andere dingen om mee
bezig te zijn. Wat dacht je van
zo'n tuin en 't gras groeit hier
ook". Beeldbuis en kranten
houden de familie op de hoogte
van Jelle's presteren. Onlangs
streed de beroemde zoon om
prijs en premie in de Grote
Prijs Eddy Merckx; een tijdrit
over zevenenvijftig kilometer.
Hij kwam ruim één seconde te
kort voor de palmares. Versla
gen door z n ploegmakker
Maassen. Verrassend; immers
Nijdam is de gevestigde tijd-
rijder. Ook aan de Meirseweg
heerste verbazing. „Er moet
wat gebeurd zijn,' was de rots
vaste conclusie. Nieuwsgierig
waren ze wel, maar vonden
een verontrustend telefoontje
niet nodig. Morgen lezen we 't
wel in de krant, oordeelden ze.
De ochtendbladen gaven de
bevestiging. Jelle had 'n man
kementje aan een stuursteun-
tje. Eerder deze week zag hij in
Parijs-Brussel een afslag over
het hoofd en kon de zege ver
geten.
Ongeloof
Met een dodelijke ernst vertelt
Nijdam nooit met z'n zoon mee
te gaan naar een wielerkoers.
Hij ziet het ongeloof op het ge
zicht van de interviewer. „Is
dat zo vreemd? Als mijn zoon
aan de lopende band op een fa
briek werkte, verwachtte je
toch niet dat ik voortdurend
met hem mee ging. Hij werkt
toevallig niet op een fabriek.
Hij is beroepsrenner. Fietsen is
zijn vak. Daar hoef je als ou
ders toch niet met de neus bo
venop staan. Of wel?"
Zelfs de Tour de France is
voor de familie geen reden,
naar 't zonnige zuiden af te rei
zen. 't Contact beperkt zich
vier weken tot wat zijdelingse
informatie via Jelle's echtge
note Annet. „Hooguit is de pols
wat hoger als we voor de tee
vee zitten," bekent Henk. Moe
der Lidy gaat liever een straat
je om. „Net als de vader van
Erik Breukink," vertelt ze. „Ik
hoor het naderhand wel. Zo'n
massasprint kan ik niet aan
zien. Heb je dat wel eens ge
zien? Je kind zal er maar tus
sen zitten. Zit ik echt niet
graag naar te kijken. Niet leuk.
Heel akelig. En dan zo'n
Smeets. Zegt ie: oh oh oh, je
moet er toch niet aan denken
,als ze dan een klapband krij
gen. Nee, daar heeft-ie dan ge
lijk in. Hij doet het misschien
om het extra spannend te ma
ken voor die miljoenen kijkers,
maar voor de ouders is het niet
om aan te horen. Wij zijn altijd
doodgelükkig wanneer de ber
gen voorbij zijn". Ondanks al
z'n successen is moeder Lidy
„niet echt gelukkig" met de
beroepskeuze van haar telg.
„Ik had liever gezien dat-ie
een leuke normale baan had".
De overvloedige geldstroom
die bij junior binnenvloeit is
een aantrekkelijke pleister op
de wonde. „Zijn bankrekening
ziet er goed uit," geeft Henk
toe. „Maar hij had het geluk
dat hij een hele goeie werd.
Veel collega's kunnen hun
brood niet verdienen. Hun
vrouwen zijn verplicht ook te
werken. Dan praat je niet over
een vetpot".
Volgens de gepensioneerde
oud-wereldkampioen is iedere
vergelijking tussen zijn glorie
periode en die van zijn zoon uit
den boze. „Ik was zevenen
twintig toen ik beroeps werd.
Jelle is het nu en heeft al zes
Rondes van Frankrijk gereden.
Hij is gewoon een betere ren
ner dan ik ooit was. Kijk maar
wat hij heeft gewonnen".
Henk betreurt het dat zoonlief
geen enkele belangstelling
heeft voor de discipline waarin
hij groot werd. „Jelle zou een
voortreffelijke achtervolger
zijn. Maar wat heeft hij eraan.
Er moet teveel voor gebeuren
dat niks oplevert. In de voor
bereiding. In mijn tijd was de
baansport nog populair. Dat is
voorbij. Tegenwoordig rijden
ze van twee februari tot half
oktober. Ze zijn gewoon blij
dat ze even kunnen rusten".
Rijkste dorp
De zevenentwintigjarige Nij
dam junior mag zien reeds tot
één der rijkste ingezetenen van
Zundert rekenen. Vader Henk:
„Nouweet je dat Zundert
één der rijkste dorpen van 't
land is? Toen ik mij hier ves
tigde haalde ik 't aanzien wat
naar beneden, maar Jelle
maakt het weer goed, hahaha-
ha. Zo hoort het toch! Je mag
best weten en daar doe ik echt
niet geheimzinnig over, we zijn
heus wel trots op hem. Maar
wielrennen is niet zaligma
kend. Er zijn nog andere din
gen in het leven. Het is toch
pure armoede als je nergens
anders over kunt praten".
JAN J. RITZEMA
L
door Frank Werkman
Schraalhans
In dit ondermaanse tranendal
is het wat mij betreft eenieder
vergund er een afwijking op na
te houden. Hobby noemen
sommigen, minder negatief
ingesteld wellicht, dat ook wel.
Tot mijn schaarse
liefhebberijen behoort
bijvoorbeeld naast het nippen
van een goed glas wijn, het
knabbelen op een stukje kaas
en het genieten van een goede
film het zal u niet
verbazen het kijken naar
voetbal.
Beroepshalve ben ik al
regelmatig bij een
krachtmeting in onderhavige
bedrijfstak aanwezig. En dat is
niet altijd een genoegen, dat
kan ik u verzekeren. Zeker
niet als er sprake is van een
duel dat in het teken staat van
behoudzucht en
behoedzaamheid. Zodra
voorzichtigheid moeder is van
de porceleinkast is schraalhans
keukenmeester.
Als de omstandigheden
waaronder om nog even in
culinaire termen te blijven
het gerecht wordt opgediend
ook nog eens te wensen
overlaten wordt het al gauw
niet meer te verteren. Niets is
immers zo naargeestig als
getuige te moeten zijn van een
slechte voetbalwedstrijd,
waarbij de oren koud zijn en de
handen niet op elkaar
behoeven te worden gebracht.
Voetbal op televisie wil nog
wel eens een beetje soelaas
bieden. Je hoeft er in elk geval
de deur niet voor uit, hebt alles
binnen handbereik en soms
zelfs nog keus ook. Hoewel dat
laatste betrekkelijk is. Zo lang
je op een redelijke manier een
dagdeelvullend programma
kunt samenstellen met een
reeks wedstrijden is er niets
aan de hand. Het wordt pas
lastig als je moet kiezen uit op
gelijke tijdstippen te beginnen
confrontaties. Dan bekruipt je
dat moeilijk te omschrijven
gevoel van de veelvraat die
geen keus kan maken tijdens
een lopend buffet van drie
sterren.
Afgelopen woensdag was er
zo'n situatie, waarbij een
prioriteit moest worden gesteld.
Zo links en rechts was er het
nodige in de aanbieding. Maar
het bloed kruipt toch waar het
niet gaan kan en dus werd de
buis op 4 gezet, hoewel ik daar
thuis knopje negen voor moet
indrukken. Aan de flauwekul
van die omroep, die zowat elke
maand zijn naam verandert en
op de afstandbediener zo nodig
naast het ereschavot wil
plaatsnemen doe ik niet mee.
Ik zie nog die genante
vertoning van Catharina Keyl
voor me, die ergens aanbelde
om te vragen of de bewuste
familie Keyls omroep op 4 had
staan. Als dat zo was en pa en
moe beantwoordden ook (dat
moest volgens de wet) nog een
paar uiterst onbenullige vragen
dan kraaide die Keyl dat het
een lieve lust was en had het
hele huisgezin nog een paar
grabbelton -cadeautjes
verdiend. Te gek voor
woorden.
Die zelfde omroep zond, om
terug te keren in het
voetbalspoor, afgelopen
woensdag het Europa Cupduel
Derry City - Vitesse uit. Een
krachtmeting tussen twee
voetbaldwergen. Ik bén een
voetballiefhebber, maar wat
zich daar in Noord-Ierland
ontrolde, stemde bepaald niet
vol vreugde. Welk gebrek aan
plezier nog wat verder werd
vergroot door het commentaar
bij de beelden van Sierd de
Vos.
Er is sinds de entree van
commerciële televisie het
nodige aan verbale
ethervervuiling afgescheiden
bij met name
sportuitzendingen. Maar wat
woensdagavond via de buis van
Eustachius tot mij doordrong
van deze De Vos moet bij
iemand met minder sterke
hersens tot een acute
celverweking hebben geleid.
Wat een geraaskal, gezwets en
gezever! Het tartte werkelijk
elke beschrijving.
Kennelijk had Hans Kraay zich
te groot gevoeld om naar dit
duel der kleine dreumesen af
te reizen. Waarop een
wandelend woordenboek zich
in het strijdgewoel had mogen
storten om zich te ontpoppen
als repeterende breuk met
louter cijfers achter de komma.
Die zelfs gewaagde van een
diepte-interview met een taxi
chauffeur. „4" zorgde hiermee
voor het dieptepunt in hét
voetbaltelevisiegebeuren van
de voorbije week.
Normaal gesproken loop ik niet
zo warm voor handtekeningen
acties, adhesie-betuigingen en
dergelijke. Maar deze Sierd de
Vos moet worden geweerd van
het scherm. Ik open de rij en
wacht uw steun af. Het
postbusnummer staat op de
voorpagina van onze krant.
