Bescheidenheid siert gitarist Goya
W
CcidaeSouoorit
Bril
K19
r v*
fyi
Hl
De NCRV
kiest voor
romantiek
Pierre Boulez met
'Répons' in de
Beurs van Berlage
Cinema Militans Lezing
Russische filmer German
van schrijvers en dichters
Rijmende reisgids: Kampen
Compositieopdrachten
jazz-festival Rotterdam
A KUNST/RTV
ZATERDAG 4 AUGUSTUS 1990 PAGINA 15
Canadese groep Carbone in schouwburg Amsterdam Filmmuseum toont selectie uit 20 jaar Clint Eastwood
AMSTERDAM De interna
tionaal bekende Canadese
theatergroep Carbone 14 uit
Québec speelt op 9, 10, 11 en
12 augustus in de Amster
damse Stadsschouwburg met
12 dansers/acteurs de voor
stelling 'Le Dortoir'. De sa
menstelling en regie zijn in
handen van Gilles Maheu,
choreografische assistentie
verleent Danielle Tardif. 'Le
Dortoir', de slaapzaal, is een
aaneenschakeling van jeugd
herinneringen van de regis
seur.
Maheu rekent zijn drie jaar duren
de verblijf op een kostschool tot de
belangrijkste ervaringen uit zijn
jeugd. De slaapzaal is voor hem
een wezenlijk onderdeel van die
periode als centrum van nachtelijk
leven, dromen en fantasieën.
In de voorstelling gaat een man te
rug naar zijn inmiddels verlaten
kostschool. Hij valt in slaap op een
van de bedden en in flash-backs
kijken we terug op zijn verblijf
daar. Behalve specifieke slaapzaal
herinneringen als kussengevech
ten, slaapwandelen, surveillerende
zusters en erotische dromen,
maakt de toeschouwer ook politie
ke en culturele gebeurtenissen uit
het verleden mee.
Maheu laat de acteurs/dansers met
een minimum aan tekst onder
meer spectaculaire acrobatische
acts combineren met prachtige,
poëtisch uitgebeelde lijf aan lijf-ge
vechten in slow motion. Choregra-
fieën en belichting laten droom en
werkelijkheid in elkaar overlopen.
De regisseur zegt over zijn manier
van werken: „Mijn voorstellingen
zijn allemaal fysiek. Het is erg in
spannend om er in mee te spelen.
De acteurs moeten een enorme
conditie hebben. Dat komt omdat
het leven volgens mij ook heel fy
siek is. Mijn acteurs plegen een
soort zelfmoord op het toneel. Ze
gaan echt tot op het randje."
AMSTERDAM In het Filmmu
seum in Amsterdam wordt in de
periode tussen 12 augustus en 1
september een selectie getoond uit
de activiteiten die de producent,
regisseur en acteur Clint Eastwood
tussen 1968 en 1988 ontplooide.
Dat gebeurt onder de titel The Malpa-
so Years, naar de produktiemaatschap-
pij Malpaso die Eastwood in 1968 op
richtte. Het meest aantrekkelijke as
pect van de carrière van Eastwood is
de continuïteit binnen diens oeuvre, zo
stelt Mark van den Tempel in een toe
lichting op het programma. „Zijn loop
baan is geen allegaartje van lukraak
geaccepteerde filmrollen, maar een
reeks zorgvuldig gekozen projecten die
volledig lijken te zijn afgestemd op zijn
ontwikkeling als acteur en regisseur."
Er wordt een indruk gegeven van hoe
Eastwood in de jaren zeventig „als
geen ander het beeld van de traditio
nele filmheld wist te beschermen te
gen verderfelijke invloeden, om in
meer persoonlijke produkties de gren
zen van datzelfde personage te ver
kennen en te verleggen". In het re
trospectief zijn onder meer opgenomen
Bird, Honkytonk Man, Heartbreak
Ridge, The Outlaw Josey Wales, Bron-
co Billy en Pale Rider. De voorstellin
gen zijn te zien in het Vondelpark-pa
viljoen. Per 1 september wordt de pro
grammering wegens de verbouwing
van het paviljoen gedurende een jaar
voortgezet in de bioscoop Kriterion in
de hoofdstad.
BUSSUM Gitarist
Francis Goya uit het Bel
gische Waterloo is een ui
terst bescheiden en zelfs
wat verlegen man. Zonder
zijn gitaar lijkt hij zich
niet erg op zijn gemak te
voelen. Interviews gaat hij
niet uit de weg, maar wie
een soepele conversatie
wil, zou eigenlijk zijn gi
taar mee moeten brengen.
Goya staat op dit moment in
het middelpunt van de belang
stelling dankzij zijn nieuwe al
bum 'Bahia Lady'. Het is een
plaat geworden waarop hij zijn
liefde voor Braziliaanse mu
ziek blootlegt en daarbij hulp
krijgt van zangeres Carmina
Cabrera. De technieken die
Francis op dit pronkstuk de
monstreert, onderstrepen ten
overvloede nog eens zijn veel
zijdigheid als muzikant. „Ach,
niets om trots op te zijn", rela
tiveert hij. „Zo veelzijdig ben
ik nou ook weer niet. Ik speel
alleen maar gitaar".
Dat neemt niet weg dat Goya'
een graaggeziene gast is bij de
muzikale groten der aarde. Hij
speelde mee met artiesten als
Shirley Bassey, Barry White,
the Three Degrees en Vicky
Leandros.
De 44-jarige gitarist is vanaf
z'n vijftiende actief in de mu
ziekwereld. De vader van
Francis was beroepspianist en
hij stimuleerde de muzikale
aspiraties van zijn zoon zoveel
hij kon. Goya: „Ik was voorbe
stemd om muzikant te worden.
Als dat niet was gebeurd, had
ik bijna een familietraditie ge
broken. Mijn moeder was klas
siek danseres en mijn grootva
der was violist. Ik geloof trou
wens niet dat mijn familie in
eerste instantie zo gelukkig
was met het feit dat ik rock
and roll wilde gaan spelen.
Maar ik groeide op in de jaren
zestig. The Beatles en The Rol
ling Stones waren net doorge
broken. Samen met een paar
vrienden speelde ik al hun
nummers na. We slaagden er
zelfs in om in België enige
naam te maken".
In de loop van die roerige ja
ren zestig raakte jong Europa
verslingerd aan Amerikaanse
soul en ook Francis Goya be
gon zwarte muziek te spelen.
„Ik kon bij de J. J. Band ko
men en die had zich helemaal
toegelegd op de soul van men
sen als Jess and James. Vanaf
die tijd kon ik van muziek be
staan. Mijn gitaarspel trok
schijnbaar nogal wat aandacht,
want ik werd door diverse stu
dio's als sessie-muzikant ge-
Mars
De jonge Francis ontdekte op
een dag dat je voor goede lied
jes niet persé in Amerika of
Engeland hoeft te zijn. Zijn ei
gen vader had als componist
ook het nodige in zijn mars en
Goya besloot een werkstuk
van senior op te nemen. Het
Francis Goya, zonder gitaar niet op z'n gemak.
nummer 'Nostalgia' kwam in
1976 uit en werd een grote hit.
Het haalde de eerste plaats in
Nederland, België, Duitsland,
Finland, Denemarken, Noor
wegen en Brazilië. Francis:
„Dat was het begin van mijn
internationale carrière. Heel
grappig, want het was hele
maal niet mijn bedoeling om
'Nostalgia' in de handel te
brengen. Ik had het liedje op
genomen als een kadootje voor
mijn vader. Ik wilde hem voor
zijn verjaardag eens iets origi
neels geven. Mijn vader had
dat nummer al geschreven
toen ik nog maar een jaar of
zes was. In eerste instantie had
ik er alleen een cassettebandje
van gemaakt, maar toen die in
de familie begon te circuleren,
kregen mensen van een pla
tenmaatschappij er lucht van.
Ze wilden er een single van
maken. Van de een op de an
dere, dag was ik een gevierd
artiest".
Tot nu toe maakte Goya twin
tig elpees en daarvan zijn we
reldwijd acht miljoen exem
plaren verkocht. Maar liefst
dertig stuks behaalden de sta
tus van goud en tien werden
platina. Goya: „Ik heb me de
meeste gitaartechnieken zelf
aangeleerd. Toen ik jong was
hoorde ik mijn vaaer vaak
zingen en dan probeerde ik op
de gitaar die melodieën na te
spelen. Het was nooit mijn be
doeling om als solist op te tre
den. Ik droomde er altijd van
om in een groot orkest te spe
len. Ik ben uiteindelijjk klas
siek solo-gitarist geworden en
dat was voor mij net zo goed
een verrassing".
Francis Goya vindt zijn eerste
platen kwalitatief niet erg
hoog staan. „Ik heb me van
plaat tot plaat ontwikkeld als
gitarist. Het heeft lang ge
duurd voordat ik het geluid
had gevonden waarover ik te
vreden was. Waarvan ik
dacht: dit is de echte Goya-
sound".
De Belgische gitarist is nooit
echt door anderen benvloed.
„Ik heb grote bewondering
voor mensen als George Ben
son en Earl Klug, maar ik heb
nooit geprobeerd hen te imite
ren. Daar kan ik gewoon niet
goed genoeg voor spelen. In
feite beheers ik maar één stijl
en dat is mijn eigen. Op mijn
nieuwe plaat speel ik voor het
eerst bossa nova's en samba's
en ik moet eerlijk zeggen dat
ik er gek van ben. Ik kan bij
na niets anders meer spelen".
HARRY DE JONG
Car
Liefde op het eerste gezicht. Cyclus
met negen films. NCRV-televisie.
Nederland 1 om 20.22 uur. Dinsdag.
HILVERSUM Romantiek
kent geen grenzen en is niet
gebonden aan huidskleur, sexe
of leeftijd. Het brengt een on
grijpbaar gevoel teweeg, voor
iedereen anders, maar altijd
weer uiterst aangenaam. De
prikkel die het veroorzaakt
heeft door de eeuwen heen
mensen met elkaar verbonden
en musici, schilders en schrij
vers geïnspireerd tot soms
wonderschone kunstuitingen.
De NCRV maakt handig ge
bruik van deze passionele
kunstenaarsdrift door in de
(inmiddels) jaarlijks terugke
rende filmcyclus romantiek en
liefde als thematiek te kiezen.
Met de keuze van de negen
speelfilms, die vanaf 7 augus
tus onder de titel 'Liefde op
het eerste gezicht' wekelijks op
dinsdag worden uitgezonden,
maakt de kijker kennis met
het romantische gevoel van de
omroep.
De NCRV had geen betere pe
riode voor de rolprenten kun
nen uitkiezen. Hoewel roman
tiek en liefde niet seizoenge
bonden zijn, lijkt het er altijd
weer sterk op dat de zonne
gloed aan een tropische hemel
het passionele bloed in de ade
ren van mens en dier sneller
doet stromen.
Vakantie-liefde
Aangezien romantiek en liefde
vaak hand in hand door het
leven gaan, is een vakantie
liefde snel geboren, maar blijft
de vlam soms ook veel langer
branden. Met de keuze van
zijn rolprenten heeft de afde
ling filmzaken van de NCRV
met ieders gevoelens rekening
gehouden. Er zijn (levensech
te) verhalen waar een zakdoek
uitkomst biedt om over de ei
gen verloren liefde heen te
komen, terwijl andere films
een prikkelende werking heb
ben op de fantasie. Maar de
gevoelens die de cyclus los
weekt, zijn niet het enige uit
gangspunt geweest in de keu
ze. Sterker nog, het speelde
slechts een ondergeschikte rol.
„We wilden vooral kwaliteit
bieden, zoals we dat eerder in
cycli als 'Overwinnaars' en
'Dwarsliggers' deden", laat een
medewerker van filmzaken
weten. „In onze keuze van het
thema speelde mee dat het
herkenbaar en toegankelijk
moest zijn voor een breed tele
visie-publiek. We wilden een
reeks die vergelijkbaar zou
zijn met een sprekend veld-
boeket, dus veel verschillende
geuren en kleuren. Ik geloof
Helena Bonham als Lucy Honeychurch en Julian Sands als George Emerson in 'Room with a view'.
FOTO: NCRV
dat het succes van zo'n reeks
afhangt van variatie, stijl en
makelij. Daarbij staat in 1992
een Europa zonder grenzen
voor de deur, dus leek het ons
aardig op de eerste plaats voor
Europese produkties te kiezen.
Om twee Amerikaanse films
konden we echter niet heen in
deze serie en dat zijn: 'Love
story' en 'Children of a lesser
God'. De rest is afkomstig uit
Engeland, Frankrijk en Ita
lië".
Literatuur
De eerste film in de serie
'Liefde op het eerste gezicht' is
het bekendste liefdesverhaal
uit de wereldliteratuur: 'Ro
meo and Julliet'. Het Brits-Ita
liaanse werkstuk van regisseur
Franco Zeffirelli is de meest
succesvolle verfilming van het
Shakespeare-drama en kreeg
Oscars voor de kostuums en
het camerawerk. De hoofdrol
len worden gespeeld door de
17-jarige Leonard Whiting en
de 15-jarige Olivia Hussey.
'Oei Ciornie' (14 augustus) is
een oogstrelende, melancholie
ke liefdesvertelling met Mar
cello Mastroianni in de hoofd
rol. Hij is een charmante niets
nut, getrouwd met de welge
stelde Elisa en wordt in een
kuur-oord verliefd op de Rus
sische Anna. 'La femme d'a
cóté' \2l augustus) is een
Franstalige liefdesthriller
waarin de hartstochten voor
elkaar van hoofdrolspelers Ge
rard Depardieu en Fanny Ar-
dant (haar eerste filmrol) dra
matische gevolgen hebben. De
in 1984 op 52-jarige leeftijd
overleden regisseur Francois
Truffaut ontving in Florence
de Visconti-prijs voor onder
meer deze rolprent.
Ontluikende
'Room with a view', een graag
gelezen eindexamenboek, is
een film naar de roman van
E.M. Forster over een ontlui
kende liefde in Florence. De
film viel in 1986 dik in de prij
zen. Er waren Oscars voor het
script, de decors en het kos
tuumontwerp. Bovendien
werd hij door de National
Board Of Review of Motion
Pictures uitgeroepen tot de
beste film van 1986. Wie van
goed acteren houdt mag deze
rolprent niet missen. Boven
dien blijkt de Amerikaanse re
gisseur James Ivory als geen
ander in staat de truttige fat
soensnormen van de toenmali
ge Engelse maatschappij in
beelden te vangen. 'Brief en-
counter' (31 augustus) is een al
wat oudere film. Deze klassie
ker die in 1945 werd gemaakt,
vertelt over een heftige ro
mance tussen twee getrouwde
mensen, die elkaar ontmoeten
in de trein. Voor regisseur Da
vid Lean was het zijn speel
filmdebuut. 'Lady and the
highwayman' (4 september) is
een Britse televisie-film naai
een boek van de veelgelezen
schrijfster Barbara Cartland
Dit avonturenverhaal, dat zich
afspeelt in de zeventiende
eeuw, vertelt over de liefde
van een struikrover voor zijn
nicht en de liefdes-intriges aan
het Britse hof. Behalve een in
teressante rolverdeling met
onder andere Michael York als
koning Charles II, werd er ge
filmd op historische lokaties in
Engeland. 'A hazard of hearts'
(11 september) is eveneens een
verhaal van Barbara Cartland.
Het handelt over de jonge Se
rena Staverly, die door haar
vader wordt verdobbeld en in
handen valt van de beruchte
lord Justin.
Tranentrekker
'Love story' (18 september) is
het verhaal van Jenny, die net
als zij met haar man piiver
een gouden toekomst tegemoet
lijkt te gaan, ziek wordt. Het is
een eenvoudige geschiedenis
over liefde en dood en een van
Hollywoods beroemdste tra
nentrekkers. Ali MacGraw en
Ryan O'Neal spelen de hoofd
rol. In deze serie is het de
minste keuze met als belang
rijkste reden dat de film al
heel vaak op televisie is ge
weest. Dat geldt niet voor de
laatste rolprent in de cyclus:
'Children of a lesser God' (25
september), want dat is een
Nederlandse televisie-premiè
re. Wie wel eens naar de
schouwburg gaat, kent het
verhaal, want de Haagse Co-
medie bracht deze roerende,
ongewone liefdesgeschiedenis
over een leraar op een doven-
instituut, die een intense ver
houding weet op te bouwen
met een introvert, doof meisje,
op de planken. De hoofdrollen
waren toen weggelegd voor
Willem Nijholt en Josine van
Dalsum. In de film speelt Wil
liam Hurt naast de doofstom
me actrice Merlee Matlin. Zij
kreeg in 1986 een Oscar voor
haar rol.
HANS PIËT
AMSTERDAM Op uit
nodiging van De Neder
landse Opera verzorgt de
Franse dirigent Pierre
Boulez op 27 en 28 sep
tember in de Beurs van
Berlage twee voorstellin
gen van zijn befaamde
werk 'Répons'. Dit werk
werd voor het eerst uitge
voerd in 1981 maar heeft
sindsdien een voortduren
de ontwikkeling doorge
maakt, aldus de toelich
ting van De Nederlandse
Opera.
De titel verwijst naar het
middeleeuwse genre van de
'répons' of beurtzang. In het
stuk van Boulez zijn het ech
ter niet een koor en solozan
gers die in dialoog treden,
maar een instrumentaal en
semble midden in de zaal en
zes solisten die afzonderlijk
tegen de wanden zitten. Het
door Boulez opgerichte Insti-
tut de Recherche et Coordi
nation Acoustique/Musique
(IRCAM) ontwikkelde appa
ratuur waarmee de door de
solisten voortgebrachte klan
ken worden gemanipuleerd
en via luidsprekers de zaal
ingezonden.
Deze klankmodificatie door
de computer gaat zo snel dat
het tijdsverschil tussen de
oorspronkelijke en de ge
transformeerde klank voor
het menselijk oor niet waar
neembaar is. Boulez buit de
mogelijkheden van de elek
tronica uit, maar de techniek
is voor hem nooit doel op
zich, aldus de toelichting. Hij
creëert daarmee klankmagie
en een raadselachtige, sterk
suggestieve muzikale taal.
Zowel de opstelling van het
ensemble en de solisten als
de op beurtzang geënte struc
tuur roepen volgens De Ne
derlandse Opera een drama
tische spanning op die het
rechtvaardigt dit werk, on
danks het ontbreken van
zangers en handeling, een
opera te noemen.
Uitvoerenden zijn het orkest
Ensemble InterContempo-
rain en de solisten Pierre
Laurent Aimard (piano), Flo-
rent Boffard (piano en syn
thesizer), Marie-Claire Jamet
(harp), Michel Cerutti (cym-
balum), Vincet Bauer (vibra
foon) en Daniel Ciampolini
(xylofoon en klokkenspel).
'Répons' wordt voorafgegaan
door 'Dialogue de l'ombre
double' met als solist de kla
rinettist Alain Damien. Deze
compositie berust op dezelfde
techniek.
UTRECHT De Cinema
Militans Lezing van dit
jaar wordt op 23 septem
ber in de St. Pieterskerk
in Utrecht uitgesproken
door Aleksej German,
filmmaker uit Leningrad.
De eerder aangekondigde
lezing door de Russische
cineaste Kira Muratova
komt om persoonlijke re
denen te vervallen.
Aleksej German (1938) kreeg
internationale bekendheid
door de vertoning van 'Mijn
vriend Ivan Lapsjin' tijdens
het Filmfestival Moskou in
1985. Tijdens de Nederlandse
Filmdagen wordt zijn de
buutfilm 'De Zevende Met
gezel' vertoond. German be
reidt op dit moment twee
nieuwe films voor en is te
vens leider van Masterkaja
Pierwogo Filma (Workshop
of the First Firn) van de
Lenfilmstudio's.
Het festival wordt van 20 tot
en met 26 september in
Utrecht gehouden. Het oeu
vre van de actrice Willeke
van Ammelrooy en filmma
ker Frans Zwartjes zal cen
traal staan.
Traditioneel programmapunt
is de vertoning van alle
speelfilms, korte films en do
cumentaires die het afgelo
pen jaar voor vertoning ge
reed kwamen. Deze films
dingen mee naar het Gouden
Kalf, de grote prijs van de
Nederlandse film.
In het /-
voetspoor
onze woorden
wandelden moeiteloos
tegen de stroom
van de IJssel op
bogen welwillend de tong
voor de Koornmarktpoort
negeerden de tocht uit de ingegooide
ramen van de Bovenkerk
en kregen voet aan de Burgwal
daar bleven ook wij staan
omdat je soms stil moet staan
om er achter te komen
hoe het voelt
om uitverkoren te zijn
en verondersteld wedergeboren
Wim Ramaker
Bovenkerk en Koornmarktspoort in Kampen, herinneringen
aan Theologische Hogeschooldag, voorschot op een Nieuw
Jeruzalem.
Ik kom Kampen binnen
over de oude brug en zo
hoort het, anders kom je
Kampen niet binnen. Achter
me ligt het station, voor me
de stad, als een belofte.
Links boven de IJssel pak
ken zich wolken samen,
maar boven de stad schijnt
de zon. Aan de kade liggen
een paar vrachtschepen en
een enkele passagiersboot,
daarachter staan de heren
huizen, starend over het wa
ter. Bovenkerk en Koorn
marktspoort torenen boven
hen uit. Ik ken dit stadsge
zicht, ik was hier eerder. Elk
jaar liepen mijn ouders met
hun kinderen over deze
brug en met hen duizenden
andere leden der gerefor-
meerde-kerken-vrijgemaakt.
Dan was het Theologische
Hogeschooldag, dan was
Kampen van 's morgens
vroeg tot 's avonds laat van
ons, een voorschot op het
Nieuw Jeruzalem. Daarom is
mijn reis nu een kleine be
devaart, een poging om aan
de hand van Wim Ramakers
bundel 'Misschien gaan we
de IJssel wel op; Kamper ge
dichten' nog eens het rijke
gereformeerde leven op te
snuiven. Dat kan in Kam
pen, waar van de elf protes
tante kerken het merendeel
behoort tot de gereformeer
de soort, zij het dan in uit
eenlopende varianten, al dan
niet verondersteld of weder-
feboren of uitverkoren of
innen-verband of buiten-
verband, daar wist ik als
kleine jongen al alles van.
Nu loop ik over de IJsselka-
de en zie ik een 'kerk' die ik
hier nog niet kende; de sy
nagoge, in Kampen de 'jo-
denkarke'. Het is een karke
zonder joden. Schrijnend dat
in een stad die voor sommi
gen als 'het laatste christelij
ke bolwerk' geldt, geen jood
se gemeente -bakermat van
het christendom- meer ge
vonden wordt. De huidige
synagoge werd in 1984 na
restauratie opnieuw geo
pend, maar als expositie
ruimte. Daarvoor was het ja
renlang een opslagplaats en
garage voor vrachtwagens
geweest. Aan het gebouw is
een gedenkteken aange
bracht, 'een steen die weent'.
Terwijl ik daarnaar kijk,
komt een man voorbij met
een Davidster om zijn nek
en ik ben al bijna geneigd
conclusies te trekken, als ik
zie dat hij de loopplank van
het passagiersschip 'Imma-
nuel' opgaat. Op het schip is
een groot bord aangebracht:
„Jezus zegt: Kom tot Mij en
Ik zal u rust geven". Naar
die rust was ook de anonie
me schrijver op zoek die in
de Koornmarktspoort een
brieve heeft opgehangen:
„Here Jezus wilt u mij mijn
fouten vergeven. Dank u
Here". Zou het een student
zijn geweest van de nabij ge
legen Theologische Univer
siteit van de Gereformeerde
Kerken? Zou het iets te ma
ken kunnen hebben met het
feit dat daar, blijkens een
mededeling in de hal, bin
nenkort inhóél-examens He
breeuws en Grieks kunnen
worden afgelegd? Aan eme
ritus-hoogleraar Okke Jager
kan ik het niet vragen, want
die is voorbij gefietst voordat
ik het goed en wel in de ga
ten heb. Zeker op weg naar
het Leger des Heils dat in de
Boven Nieuwstraat voor zes
gulden vijftig maaltijden
verstrekt aan „55+ers, al
leenstaanden en alleenstaan
de jongeren". Of naar de
'Vakantiebijbelweek' in Het
Open Hof. Thema: 'Je hoeft
niet bang te zijn'. Maar het
kan ook zijn dat Okke Jager
(die eens schreef: „Straks
komt God met één grote
Stad" -Nieuw Kampen?)
zich spoedt naar een van de
Zomerzangdiensten in de
Bovenkerk:
'Een psalmgezang
O hooggeduchte Heer
Uw naam ter eer',
staat er
de
op de pamfletten
'Hervormde Man-
In een straat niet ver hier
vandaan woonde een broer
van een vriend, en als het
dan Theologische Hoge
schooldag was, gooiden we -
op Gereformeerde Grond-
slag- zakjes water van drie
hoog naar beneden, naar
Gods Volk. Ik moet daar ook
nu nog een beetje om gie
chelen, vandaar dat ik vro-
S*"k gestemd de 'Oud-Geref.
em. in Ned.' passeer, een
gemeente die zelf zo vrolijk
niet is. Ik vraag me af of het
daarmee beter gesteld zal
zijn op de per raambiljet
aanbevolen 'ópen Informa
tieavond Spiritualiteit en Li-
chaams-bewustzijn' tijdens
welke 'gewerkt zal worden
met bio-energetica, neo-rei-
chiaans lichaamswerk en
diepe weefselmassage'. Ja,
Kampen is een gelovige stad,
beamen de twee heren in de
Buitenkerk, al wordt het
minder. De iongeren worden
mondiger hl: ze geloven nog
wel, natuurlijk wel, maar ze
hebben er de kerk niet meer
bij nodig. Een mondige jon
gere zelf heeft op de muur
in de Koldenhovensteeg ge
schreven: God rules. Graffi-
ty in Kampen.
STEVO AKKERMAN
DEN HAAG De composi
tieopdrachten die jaarlijks
door het bestuur van de
stichting Heineken Jazz Fes
tival Rotterdam worden ver
strekt gaan dit jaar naar Bob
Stewart, Peter Stöve en de
Rotterdammer Raymund
van Santen.
Peter Stöve zal een composi
tie schrijven voor de opening
van het het jazz-festival op
zondag 14 oktober; het festi
val duurt voort tot en met
zondag 21 oktober onder het
motto 'Een volle week jazz in
Rotterdam'.
