Kostelijke
film uit
NOS-archief
opgevist
van schrijvers en dichters
Rijmende reisgids: Dordrecht
Palazzo delle Esposizioni: mooiste museum van Rome
Herdenking 250ste geboortedag
schrijfster Belle van Zuylen
KUNST/RTV
üeidóaQowiant
DINSDAG 24 IULI 1990 PAGINA^
In het
voetspoor
Hardnekkig hopen als de hoop verdort
deed men in Dordrecht, men maakte er banken
dwars tegen de jaarringen, onverkort,
van dik dogmatisch hout zaagt men er planken
om er te zingen en de Heer te danken
wanneer het alom troostelozer wordt.
Tom Naastepad
Wat Dordrecht betreft: als je er bent, wil je vluchten, maar als
je dan na een dag of wat terugkeert en de toren van de Grote
Kerk weer ziet, dan weet je; hier hoor ik thuis.
FOTO: SP
Verdort de hoop? Wordt het
alom troostelozer? Daar ziet
het niet naar uit op deze
ochtend in Dordrecht. Ik
drink een cappuccino, sla de
'Literaire stadswandeling'
open en tref daar achterin
een gedicht van Hans Lodei-
zen. „In de buik van de stad
drinken wij koffie", schrijft
Lodeizen en gelijk heeft hij:
wij drinken koffie in de
buik van de stad, hij en ik.
En ik vraag me af waar toch
de somberheid van Tom
Naastepad vandaan komt, ik
probeer uit alle macht te
ontdekken waarom het in de
volksmond heet „Hoe dich
ter bij Dordt, hoe rotter het
wordt", maar ik kom er niet
achter. Het bevalt mij er
wel.
Dordrecht is een stad van
schrijvers. Jacob Cats
schreef er zijn puntigheden,
Top Naeff woonde en werk
te er, evenals Jan Eijkel-
boom en, niet in de laatste
plaats, de in 1986 overleden
Cees Buddingh'. De schept
per van de blauwbilgorgel,
een dier dat buiten diens
schaterlachende nonsensge
dichten nimmer werd aan
getroffen, was een Dordte-
naar in hart en nieren. Op
zaterdag zat hij altijd in een
antiquariaat in de Wijnstraat
en dat is de straat die wij nu
ingaan. De hoge huizen aan
weerskanten van de smalle
straat zijn stille getuigen van
een groot handelsverleden -
hier werd de aangevoerde
wijn opgeslagen-, het plak
kaat aan de Bonifatiuskerk
is de stille getuige van een
groot godsdienstig verleden.
„Overlast in de directe om
geving door bezoekers van
Bibelot is niet toegestaan.
Toegang kan geweigerd
worden en schorsing is niet
uitgesloten!", staat erop. De
Bonifatius mag dan tegen
woordig dienst doen als
'jeugdsociëteit', de herderlij
ke vermaning en de ex-com-
municatie fungeren er nog
als vanouds.
Mevrouw Bertje Kooyman,
eigenaresse van antiquariaat
'Oud-Dordrecht', reageert
aanvankelijk bepaald afhou
dend op vragen over Bud
dingh' en Dordrecht. „Ik
daag je zo voor de rechter",
zegt ze, nog voor ik enig
kwaad hebben kunnen doen.
Het ruikt heerlijk muf in
haar winkel. Boeken, daar
draait het hier om; boeken
op de planken, boeken op de
vloer, boeken op de tafels.
Geen betere methode om
Bertje te ontdooien dan te
beginnen over boeken. „Ze
zijn mijn lust en mijn leven",
zegt ze en daarom heeft ze
haar mooiste ook achter glas.
Niemand hoeft te proberen
haar uitgebreide Buddingh'-
collectie te jatten. En wat
Dordrecht betreft: als je er
bent, wil je vluchten, maar
als je dan na een dag of wat
terugkeert en de toren van
de Grote Kerk weer ziet,
dan weet je; hier hoor ik
thuis. Cees Buddingh' zei het
zo, in zijn 'Ode aan Dor
drecht': „Want Dordt is niet
alleen de rivier, met alles
wat erop en eraan hoort,
maar een brok atmosfeer,
een klimaat". Erg poëtisch is
het niet, maar het geldt als
een gedicht en dan moet dat
maar. Op naar de rivier, met
alles wat erop en eraan
hoort.
Vanaf het Groothoofd kijk
ik uit over het water van de
Maas, Noord en Merwede
die elkaar hier kruisen, en
ik droom, zoals dat hoort,
over verre bestemmingen.
De zwaargeladen rijnaak die
nu voorbij glijdt ziet eruit of
hij nooit ergens komen zal,
zo diep ligt hij. Angstig kijk
ik hem na en als hij -nog al
tijd drijvend- uit het zicht
verdwenen is, loop ik ver
der, naar de schitterende
Wolwevershaven. Daar is
kapitein C. Mol bezig met
het onderhoud van de Pieter
Boele, de enige overgeble
ven Rijn-sleepboot, zoals hij
zegt. Het schip, uitgerust met
een enorme zwarte schoor
steen, is bijna honderd jaar
oud en vaart nog steeds
rond, inderdaad, als rond
vaartboot. Aan de haven
staan prachtige patriciër
spanden en grote pakhuizen.
Makelaar Baas biedt een ha
ven verder, aan het Vlak,
een klein huisje te koop aan
en vraagt daar, zo geeft hij
desgevraagd toe, 229.000 gul
den voor. Dat geeft mij voor
het eerst toch even het ge
voel dat de hoop verdort, dat
het alom troostelozer wordt.
In de Grote Kerk wordt dat
gevoel aangewakkerd, door
een tekst bij een groep gra
ven: „O, Mensch! Staat stil
die thans in weelden leeft, of
die bedroeft, in kommer
kwijnt en beeft. De dood ge-
naekt, zij staat u haast t' ont
moeten, uw graf ligt reede
en moog'lijk voor u voeten".
In het gastenboek van de
kerk schrijft Chiat Cheong:
„Ik krijg hier de bibbers in
de benen van. Al die gra
ven". Maar ach, zegt Chantal
Beekman op de volgende re
gel: „Chiat is een aansteller".
STEVO AKKERMAN
'De Avonden' voorgedragen voor Felix
DEN HAAG De film 'De Avonden' dingt mee naar de Euro
pese filmprijs, de Felix. Rudolf van den Berg maakte de film
vorig jaar naar het gelijknamige boek van Gerard Kornelis (toen
nog Simon) van het Reve. De beoordelingscommissie bestond
verder uit Henk Petiet van de Amsterdamse Hoge School voor
de Kunsten, de filmcriticus Peter van Lierop en Barbara
Stroink en Jan Blokker van het Produktiefonds voor Neder
landse Films. 'In krakende welstand' van de debutante Mijke de
Jong zal meedingen in de categorie 'jonge film' en het door Eli-
ne Flipse vervaardigde portret van de overleden Russische pia
nist Youri Egorov in de categrorie 'documentaire'.
Alleen nog kaarten
voor tekeningen-expositie
Van Gogh
AMSTERDAM Alle toegangskaarten voor de
schilderijenexpositie van Vincent van Gogh in het
Van Gogh-museum in Amsterdam zijn uitver
kocht. Voor de tekeningenexpositie in het Rijks
museum Kröller-Müller in Otterloo zijn nog wel
kaarten te koop. Een woordvoerster van de Stich
ting Van Gogh 1990 maakte dit gisteren bekend
aan het begin van de laatste openingsweek van de
tentoontstelling ter herdenking van de honderdste
sterfdag van de schilder. Daarvoor zijn inmiddels
1.250.000 toegangsbewijzen verkocht. De expositie
werd op 30 maart geopend door koningin Beatrix
en duurt nog tot en met 29 juli. Om organisatori
sche redenen is het niet mogelijk de tentoonstel
ling te verlengen, aldus de woordvoerster. „Boven
dien is deze datum, de sterfdag van Vincent van
Gogh, ook een symbolische afsluiting."
Dubbel
expositie
in Leiden
en Den Haag
LEIDEN/DEN HAAG
Het Rijksmuseum
voor Volkenkunde in
Leiden en het Museon
in Den Haag exposeren
van 1 september tot en
met 28 oktober geza
menlijk „In de schaduw
van de zon", het eerste
overzicht van heden
daagse kunst van de
oorspronkelijke bewo
ners van Canada, de In
dianen en de Eskimo's.
Museum Huis Doorn
bijna twee jaar dicht
DOORN Museum Huis Doorn, in de provin
cie Utrecht, sluit 3 september zijn poorten voor
een omvangrijke restauratie. Het dak en het
souterrain zijn aan vernieuwing toe. Het kas
teel gaat 'in juni 1992 weer open. Het kasteel
was van 1920 tot 1941 woonplaats van ex-keizer
Wilhelm II van Duitsland. De laatste keizer
van het Duitse rijk heeft er ook zijn laatste
rustplaats gevonden. Het gebouw, waarvan
slechts de ronde hoektoren aan de middeleeuw
se oorsprong (1322) herinnert, werd in de 17de-
18de eeuw ingerijpend verbouwd. Huis te
Doorn doet sinds 1948 dienst als museum. Het
bezit een aanzienlijke collectie kunstobjecten
van Wilhelm II. De laatste thema-tentoonstel
ling „De keizer gekiekt" duurt tot en met 2 sep
tember. Zij omvat foto's van de vorst van baby
tot zijn dood.
Tentoonstelling over
Alexandra Radius in
Theatermuseum
AMSTERDAM In het Thea-
termuseum in Amsterdam is van
dinsdag tot en met 26 augustus
een foto- en videotentoonstelling
over de prima ballerina Alexan
dra Radius te zien. Radius nam
op 20 juni van dit jaar afscheid
na een carrière van 33 jaar. Het
Nederlands Instituut voor de
Dans en Het Nationale Ballet le
verden een belangrijke bijdrage
aan de totstandkoming van de
expositie, aldus een bekendma
king van het Theatermuseum.
Radius was vanaf 1970 als eerste
soliste aan Het Nationale Ballet
verbonden.
'WE HEBBEN ZO'N PRACHT REPRODUKTIE VAN ONZE VAN GOGH'
'Een Van Gogh aan de muur', NOS,
donderdag 26 juli, Nederland 3,
20.20.
HILVERSUM „O, we
hebben zo'n pracht repro-
duktie van onze Van
Gogh hangen. En wel op
een mooie plaats in de
huiskamer. Het was al
lang m'n bedoeling om
iets van hem te kopen.
Totdat ik twee jaar gele
den op m'n verjaardag,
door geldelijke geschen
ken van mijn vrouw en
mijn familie, eindelijk in
de gelegenheid was. En
zou het nu voor geen geld
weer willen missen. Voor
al ook omdat de mens die
erachter staat, creatief zo
als hij was, is van groot
belang. Triest dat zo'n
groot mens zo aan zijn
einde moest komen."
Aldus de constructiebankwer
ker meneer Verheul, die in de
televisiefilm 'Een Van Gogh
aan de muur' toelicht waarom
hij een reproduktie van 'Café
terras bij avond' van de Ne
derlandse schilder Vincent
van Gogh in zijn woonkamer
heeft. De film (gemaakt in
1977 en eerder vertoond in de
serie 'Beeldspraak' van de
NOS in februari 1978) wordt
donderdagavond herhaald, aan
de vooravond van 29 juli.
Zondag is het echt zover: dat is
de datum waarop het honderd
jaar geleden is dat Van Gogh
in het Franse plaatsje Auvers-
sur-Oise de laatste adem uit
blies, na een klungelig pistool
schot in z'n buik. Zelfmoord?
Ongeluk? We zullen het nooit
weten. Wat we inmiddels wel
weten, is dat het 'verhaal' van
de man aan zijn werk een heel
aparte dimensie heeft ver
schaft.
Het gaat niet alleen om die
zonnebloemen of dat bruggetje
of die cypressen, zelfs niet al
leen om die gedurfde kleuren.
Het gaat ook (misschien wel:
vooral) om het feit dat de
schilder zo'n dramatische ro
manticus was, een van schil
derkunst bezeten man, een
'gek' volgens velen, die met
oogkleppen door het leven
ging vol van scheppings- en
onderzoekingsdrang, en die
'Een Van Gogh aan de muur', donderdag in herhaling te zien.'
dat leven ook nog eens vast
legde in pathetische mijmerin
gen die hij (tussen de smeek
bedes om geld) in zijn brieven
aan broer Theo vastlegde.
Kortom: Vincent van Gogh is
een fenomeen dat uitstijgt bo
ven zijn doeken. De Fransen
vinden hem vanwege het feit
dat hij zijn spectaculairste
werk in hun land maakte een
Fransman, maar wij weten
wel beter. Wij Nederlanders
hebben Van Gogh in ons'hart
gesloten als een van ons. En
we krijgen nooit genoeg van
dat bruggetje, van die zonne
bloemen, van die irissen. En
niet te vergeten: van dat café
terras bij avond.
Over dat laatste vooral gaat
het in 'Een Van Gogh aan de
muur'. Digna Sinke laat in
deze film een aantal 'gewone'
mensen aan het woord, die een
zwak hebben voor Vincent en
voor dat schilderij uit 1888, ge
maakt op de Place du Forum
in Arles. Ze vormen een selec
tie uit de ruim 1300 liefheb
bers die reageerden op een op
roep in de krant en op de tele
visie, en leggen uit wat hen zo
pakt in dat schilderij waarvan
ze een reproduktie aan hun
muur koesteren.
Dat levert een hartveroveren-
de film op, waarin nu eens
niet de kunstdeskundologen
hun zegje doen, maar doodnor
male mensen uit allerlei lagen
van de bevolking. De een wat
beter bespraakt dan de ander,
de een wat meer gegrepen
door Van Gogh dan de ander,
de een van 'losser', de ander
wat meer bevangen door ca
merastress. Wel heeft vrijwel
iedereen een boeiend verhaal
te vertellen, over Vincent,
over de manier waarop de re
produktie in huis is gekomen,
en waarom dan wel, en waar
om die er nu nog altijd hangt,
en waarom die zo waardevol
is, al zijn de kleuren allang
verbleekt. Een kostelijke film,
volkomen terecht uit het
NOS-archief opgevist, en op
een mooi moment.
ROME Na een sluiting
van zeven jaar is het Ro
meinse Palazzo delle Es
posizioni volkomen ver
nieuwd weer opengesteld
voor het publiek.
Het Pala Expo, zoals het in
Rome wordt genoemd, is na de
verbouwing zonder twijfel het
mooiste museum van Rome
geworden en wordt nu al aan
geduid als het Romeinse Beau-
bourg. Maar de architect Cos-
tantino Dardi, die het project
heeft uitgevoerd, spreekt lie
ver van een anti-Beaubourg,
omdat voor de bouw van het
Parijse cultuurcentrum de
Hallen genadeloos met de
grond gelijk gemaakt zijn, ter
wijl hij het bestaande juist
heeft willen handhaven. Dardi
heeft de trappen en de zalen
van het barokke Palazzo har
monieus willen combineren
met een ultramodern en func
tioneel interieur en is daar
naar mijn smaak uitstekend in
geslaagd. Wie deze zomer in
Rome komt, moet dan ook ze
ker eens een bezoek brengen
aan het vernieuwde Pala
Expo, dat tot tien uur 's
avonds open is en voorzien
van een dakrestaurant en een
uitstekend functionerende air
conditioning.
Tijdvakken
Ter gelegenheid van de ope
ning is het Pala Expo het to
neel van maar liefst drie inte
ressante tentoonstellingen te
gelijk, verdeeld over verschil
lende tijdvakken. In de kel
dergewelven exposeert Mario
Schifano, een in 1934 geboren
schilder van grote fel gekleur
de doeken met een voorliefde
voor prehistorische monsters
en videobeelden, die in de kale
catacomben uitstekend tot hun
recht komen. Op de tweede
verdieping is een tentoonstel
ling gewijd aan Rubens en zijn
school. Van Rubens zelf zijn
een vijftigtal schilderijen te
zien naast tekeningen en et
sen. De nadruk ligt op de pe
riode 1600-1608, die de schilder
doorbracht in Italië, onder
meer als hofschilder van Vin-
cenzo Gonzaga, de hertog van
Mantua. Het is algemeen be
kend, .dat Rubens' Italiaanse
jaren van doorslaggevend be
lang zijn geweest voor zijn la
tere stijl, maar het gaat wat
ver om, zoals de spreker bij
een tentoonstellingsvideo doet,
hem in wezen Italiaanse schil
der te noemen en om de cata
logus te wijden aan Pietro Pa
olo Rubens.
De meest verrassende exposi
tie is juist de meest 'antieke',
die onder de titel 'Het grote
Rome van de Tarquinii' de be
trekkelijk onbekende oerge-
schiedenis van de stad behan
delt. Volgens klassieke ge
schiedschrijvers als Livius en
keizer Claudius is Rome in het
jaar 753 voor Christus gesticht
door Romulus, de eerste ko
ning. Na hem volgden zes an
dere koningen, totdat in 509
voor Christus de republiek
werd uitgeroepen. Moderne
wetenschappers hechtten tot
voor kort maar weinig geloof
aan de mythen van de ko
ningstijd en de koningen zelf
werden als legendarische per
soonlijkheden beschouwd.
Maar recente archeologische
vondsten hebben duidelijk ge
maakt dat de antieke historici
er veel minder ver naast zaten
dan werd gedacht. De eerste
vaste nederzetting in Rome
stamt inderdaad uit de 8e
eeuw voor Christus en van de
laatste drie koningen Tarqui-
nius Priscus, die regeerde van
616 tot 578 voor Christus, Ser-
vius Tullius (578-534) en Tar-
quinius Superbus (534-509),
staat nu vast dat zij werkelijk
hebben bestaan. Aan deze drie
heersers is deze expositie daar
om opgehangen. Onder hun
leiding groeide Rome uit van
een dorp van houten hutten
tot een ommuurde nederzet
ting van 300 hectare, in die tijd
een fikse stad. De urbanisatie
ging gepaard met de bouw van
een groot aantal tempels en
stenen herenhuizen, de droog
legging van de moerassen rond
de Tiber en de aanleg van we
gen en van het Circus Maxi-
mus, het terrein voor toernooi
en en wagenrennen op de
plaats van het huidige Circo
Massimo. Onder de laatste ko
ning begin Rome bovendien
zijn invloed uit te breiden tot
de omliggende gebieden. Het
eerste begin van een expansie
die de stad tot middelpunt van
de toen bekende wereld zou
maken.
Het meest interessante gege
ven is dat de heersers die de
basis legden voor de latere
grootheid, niet behoorden tot
de inheemse Latijnstalige be
volking, maar afkomstig wa
ren uit de Etruskische stad
Tarquinia. Tarquinius Priscus
was volgens de overlevering
zelfs een Griek, die in Italië
fortuin had gemaakt en de
dochter van een Etruskische
edelman had getrouwd om
zich vervolgens in het Latijnse
stadje Rome te vestigen. Of dat
verhaal klopt, valt niet meer
na te gaan, maar de invloed
van Grieken en van de oor
spronkelijk uit Klein-Azië af
komstige Etrusken is duidelijk
af te lezen uit de tentoonge
stelde voorwerpen. Naast ty
pisch oosterse elementen als
sfinxen en reliëfs met gevleu
gelde paarden, figureren
Griekse saters, tempels en tra
gediemaskers en Latijnse,
Etruskische en Griekse in
scripties, gewijd aan lokale en
uitheemse goden en helden.
Het piepkleine Rome van 2500
jaar geleden was dus al een
veelvolkerenstad. En toen kei
zer Claudius omstreeks het
jaar 50 na Christus tegenover
onwillige senatoren zijn voor
stel verdedigde om ook Gal
liërs in de senaat op te nemen,
kon hij dan ook met recht be
togen dat Rome al in het ver
leden de opname van vreem
delingen had bevorderd en dat
de stad daar wel bij was geva
ren. Het is een argument dat
zijn waarde nog altijd niet
heeft verloren.
AART HEERING
UTRECHT Met de tentoon
stelling „Ik heb geen talent
voor ondergeschiktheid"
wordt tot 22 oktober op slot
Zuylen in Utrecht herdacht
dat de schrijfster Belle van
Zuylen er 250 jaar geleden als
Isabella Agneta Elisabeth van
Tuyll van Serooskerken is ge
boren. De schrijfster is op het
slot opgegroeid en heeft een
deel van het werk er geschre
ven. Op de tentoonstelling is
een groot aantal voorwerpen,
boeken en documenten aan
wezig, afkomstig uit een aantal
musea, bibliotheken en parti
culiere collecties in Zwitser
land, Frankrijk en Nederland.
Ook zijn er schilderijen, manu
scripten, vroege drukken van
het werk van de schrijfster en
voorwerpen van haarzelf of
uit haar naaste omgeving te
zien. Daartoe behoort meubi
lair van haar huis in Zwitser
land, waar zij vanaf haar hu
welijk tot aan haar dood in
1805 heeft gewoond.
Uit haar novellen, romans,
pamfletten, toneelstukken en
brieven komt Belle van Zuy
len naar voren als een vrouw
met een zeldzaam oorspronke
lijke en onafhankelijk denken
de geest vol humor. Al vroeg
kwam ze in opstand tegen het
deftige, conventioneel inge
stelde regentenmilieu, waarin
ze opgroeide. In Le Noble,
haar eerste novelle, drijft zij
geestig en onbarmhartig de
spot met de verstarde opvat
tingen van de toenmalige adel.
Het gevolg was dat haar ou
ders onmiddellijk de gehele
oplage uit de circulatie lieten
nemen. Daarop beoefende zij
een moeilijker te censureren
vorm van literatuur: de brief
wisseling.
j\'
door René de Cocq
Geen Muren Mee
'No More Walls' - Geen Mure
Meer, dat was het thema van
het immense rockconcert dat
ex-Pink Floyd-lid Roger
Waters zaterdag aanrichtte o;
de Potsdammer Platz in
Berlijn, een 'beladen' plaats ii
deze thematiek. De bedoeling
was goed en werd ook door
het publiek begrepen. Dat koi
je aan de tv-uitzending wel
zien en later in de krant lezer/ J
Toch was dat publiek eigenlij
alleen maar ingehuurd (en da:
nog op eigen kosten en tegen
veel 'afzien') om als decor te
functioneren. Want voor zove
we het begrepen hebben was L
van het concert haast niks te 'llje
zien (door de grote afstand) e nds>
vrijwel niks te horen
(vanwege de te zacht
afgestelde installatie en de
voortdurend boven het plein
hangende helikopters).
!LV
ibor
Deze evenementen (begon heaar'
niet zo'n beetje met Live-Aid
worden met een
onafwendbare noodlottigheid
steeds meer media
gebeurtenissen dan
popconcerten. De afmetingen
worden zó gigantisch, de
afstanden zó groot, de
technische hoogstandjes zó
ingewikkeld. Als je er al bij
mag zijn, ergens achteraan,
heb je meer voldoening van
het feit dat je erbij was (,ja
kinderen, dat heeft opa zélf
nog meegemaakt") dan datje
kunt meepraten over wat er ti htpi
doen was.
Als luie tv-kijker heb je het
een stuk gemakkelijker: je
wordt via de camera 's aan de n
hand meegevoerd het podiun iime
op, ziet de artiesten van
dichtbij, krijgt een redelijk
goeie geluidsmix te horen. In
Berlijn waren zo te zien kostei an
noch moeite gespaard voor
wat betreft het aantal
camera's, al dan niet op
hoogwerkers gemonteerd - jt
zeilde al tv-kijker aan alle
kanten om het evenement
heen (soms zelfs wat te snel,
soms zelfs wat te veel
wisselend). Akkoord, je miste
de spectaculaire dimensies va
de Muur en het Vuur; die
worden op de buis nu eenn
tot sigarenkistformaat
gereduceerd. Maar je hoefde
ook niet vijftien uur in de fill
zullen we maar denken.
Geen Muren Meer - wat
dat mooi zijn. Maar alle gi
wil van Waters, de honden
medewerkers aan The Wall,
de honderdduizenden op de
Potzdammer Platz en de
miljoenen aan de buis neeml
niet weg dat er nog wel wat
werk te verzetten valt op di^
gebied. Schrijnende illustrai'
van hoe ver we nog van hel
ideaal verwijderd zijn wordt
dagelijks in het nieuws
geleverd. Mensen begrijpen
elkaar maar slecht, willen
elkaar ook niet begrijpen.
De IKON begon zondagavoi
met een vijfdelige dramaseri
die deze onmacht, deze onwil
op treffende wijze in beeld
brengt: 'Sjaloom Salaam'. Hel
gaat daarin over de
confrontatie tussen moslems pbe
en joden in een Engelse
industriestad. Over verschil
cultuur en godsdienst, over
discriminatie, over racisme,
over vooroordelen. Zware
kost, zeker. Maar: gegoten in
een vorm die deze zaken tocl
heel toegankelijk moet make: V 0
ook voor mensen die hun
amusement voornamelijk
zoeken bij de modale soap
opera uit de Amerikaanse tv-
fabrieken.
De serie is gemaakt door
BBC, die koos voor een
benadering die heel dicht
aansluit bij de soap-techniek.
Het gaat om twee families, di
beide al conflictstof genoeg it
eigen gelederen lijken te
hebben voor een serie op
zichzelf (generatieconflict!).
Maar ze krijgen het op zakelij
en cultureel gebied ook nog
eens met elkaar aan de stok.
De rijke en machtige joodse
confectiefabrikant contra zijl
islamitisch-Pakistaanse ex-
werkneemster die voor
zichzelf begint en hem
beconcurreert; de joodse
kleinzoon die warme
gevoelens ontwikkelt voor de
moslemdochter die bij hem
school zit.
Traditionele conflictstof te
over dus, die hier op
levensechte wijze in een zeet
geloofwaardig verhaal wordt
neergezet. En ook nog eens
perfect gespeeld, en perfect
geënsceneerd. Een serie die
het verdient flink te scoren jjjj^
de kijkcijfers (zowel om de
muurdoorbrekende intentie
menselijke dramatiek, als om
de perfecte artistieke
uitwerking).
Te vrezen valt dat dat toch
niet gebeurt, omdat de
uitzendende instantie de
IKON is. En de uitzendende
zender is Nederland 3, en dn
trekt alleen maar kijkers als e re
tennis, voetbal of wielrennen
op te zien is.
lijt
de
ee
