Dronken van alle indrukken'
Hete klanken uit New Orleans
Verstilde schoonheid
van Billy Childs
r-
uzuki-vioolleerlingen
it Tokio concerteren
Sfeer van sixties
in musical Hair
ZATERDAG 14 JULI 1990 PAGINA 11
Veronica gaat door zonder juristenpaar Van Rossum
HILVERSUM Het
echtpaar Van Rossum is
weg bij Veronica. De Hil-
versumse advocaat mr.
P.P.A. van Rossum, sinds
zijn verdediging van Ve
ronica tegenover het
Commissariaat voor de
Media op slag tot1 Bekende
Nederlander geworden,
zal de omroep zeer waar
schijnlijk niet verder bij
staan in haar kruistocht
tegen het besluit van het
Commissariaat voor de
Media.
Officieel wil Veronica alleen
kwijt dat zijn echtgenote, me
vrouw mr. drs. W. van Ros-
sum-van den Brink, hoofd van
de juridische afdeling van de
omroep en secretaris van het
algemeen bestuur, woensdag
ontslag heeft genomen „we
gens een verschil van inzicht
met het bestuur over het be
leid". Over haar echtgenoot
doet Veronica volgens een
woordvoerster geen medede
lingen. Van Rossum zelf was
gisteren niet bereikbaar, maar
via zijn secretaresse liet hij
weten geen commentaar te ge
ven.
Veronica-voorzitter mr.
W.J.M. Bordewijk wil desge
vraagd alleen kwijt dat Van
Rossum een afspraak over de
voortzetting van de zaak bij de
Raad van State heeft afgezegd.
Geen idee, waarom, zegt Bor
dewijk, maar het zal wel bete
kenen „dat ik een andere ad
vocaat moet zoeken voor de
verdediging bij de Raad van
State, want op die manier
wordt het moeilijk zaken
doen".
Mr. Van Rossum heeft nogal
kritiek te verduren gekregen
over de agressieve manier
waarop hij de verdediging van
Veronica tegen het Commissa
riaat voor de Media heeft aan
gepakt.
a|NST/RTV
jZWERENDE VINGER RICHARDS
ones zeggen weer concert af
I
|dEN De Rolling Stones hebben gisteren een uit-
jcht concert in het Wembley-stadion in Londen af-
jd omdat lead-gitarist Keith Richards een ontstoken
r heeft. Eerder deze week ging een concert in Car-
im dezelfde reden niet door. Een arts die Richards
in onderzocht zei dat de gitarist een abces aan de
r ringvinger heeft, dat ook een deel van zijn hand
aangetast. Volgens de arts verbetert de toestand van
ards snel onder invloed van antibiotica. Richards was
en gewaarschuwd dat hij zijn vinger zou beschadi-
ils hij twee uur op het podium ging staan. De gitarist
ie verwonding hebben opgelopen toen hij zich per
uk sneed met een mes. Ook vanavond staat de groep
litverkocht Wembley te wachten. Over het concert
vandaag zou nog geen beslissing zijn genomen. Een
dvoerster van de band zei dat de overige concerten
t kader van de Urban Jungle tournee afhangen van
mezing van de vinger van Richards.
Zandwerk
De Amerikaanse beeldhouwster Christel Roever
maakt in het Dolfinarium in Harderwijk tot eind au
gustus grote zeedieren en kastelen. Maar erg blij
vend zijn de kunstwerken niet: Christel werkt met
louter zand.
FOTO: ANP
£eidóc0otvumt
Surrealisten en meubelen
architect Oud in Boymans
ROTTERDAM Het Rotterdamse museum Boy
mans- Van Beuningen richt in de zomermaanden
tentoonstellingen in over het surrealisme en over de
Rotterdamse architect J.J.P. Oud als meubelontwer
per. De tentoonstelling over Oud is geïnspireerd op
een studie naar zijn werk als interieurarchitect en
meubelontwerper. Die studie wordt dit jaar gepubli
ceerd ter gelegenheid van zijn honderdste geboorte
jaar. J.J.P. Oud (1890-1963) is vooral bekend gewor
den als architect van het Nieuwe Bouwen. Over zijn
werk als interieur-architect is minder bekend. Het
kleine overzicht dat Boymans toont, bestaat onder
meer uit meubilair dat Oud ontwierp voor schepen,
kantoren, een meubelfabrikant en eigen gebruik. Bo
vendien bezit het museum nog enkele meubelstukken
die Oud in de jaren twintig ontwierp voor de toenma
lige directeur van het museum.
)EMEENSE JOURNALIST VOOR HET EERST OP NORTH SEA JAZZ
i'-
Lichj
aaly.
Jazz Festival, vrijdaga-
Rockin Dopsie and hia Zydeco
(Jan Steen zaal), Dave Bru-
Quartet (PWA zaal), Neville
'pjers (Statenhal), Dr.John and
'rno^nnt f> aftu CoHonTao /.lart
pril
taat Louisiana en de stad
Orleans in het bijzonder
en behalve een fantasti-
keuken ook sinds jaar en
geweldige muziek op.
s Armstrong en Fats Do
komen uit die stad, waar
'ranse accordeon samen
de Afrikaanse blues en
soul aan de basis staan van
swingende, hete muziek. De
'New Orleans Sound' borrelt
als een pot gumbo (de vissoep)
en is gekruid als het visge
recht Jambalaya, waarin
scherpe pepertjes en flink veel
saffraan zitten.
Zonder die achtergrond naar
Rockin Dopsie and his Zydeco
Band luisteren kan, maar het
maakt begrip lastig. Te voelen
is de muziek wel. Toch maakt
blues op de accordeon, in het
Frans gezongen, een rare in
druk. Het levert overigens
geen al te grote problemen op,
want muziek spreekt een uni
versele taal en met de opzwe
pende stem van Alton Rubin
sr. alias Rockin' Dopsie kon
het publiek in de Jan Steen
zaal niet lang blijven zitten.
Felle .saxofoon van Hart jr. en
wasbord-percussie dwongen
tot dansen.
Ook de Neville Brothers be
dienen zich van een meng
vorm die vooral gericht is op
gevoel en dans. De diepe fun-
kritmes in hun muziek vor
men de basis voor syncope
klanken, aangevuld met saxo
foon en donkere stemmen. De
Neville Brothers putten uit In
diaanse, Afrikaanse en soul-
bronnen en lenen ijverig uit
het oeuvre van de legendari-
iMEN LOCHEM
ndertig Japanse kin
geven volgende
twee concerten in
hmen en Lochem. Het
|j kinderen die in Tokio
■piles krijgen volgens
1 Suzuki-methode. De
Beren variëren in leef-
[van 6 tot 16 jaar. Ze
Iden begeleid door drie
en en enige ouders.
's °P bet ogenblik te
an(j op het internationaal
In Salzbach (Did)
van 20 t/m 23 juli wordt
ïuden. Na het festival ko-
KRUl ze naar Nederland waar
lillen logeren in de jeugd-
zoNrg van Apeldoorn. Ze ge
goed een concert dat uit ver-
(xpoflende onderdelen zal be-
re t*1- Ze musiceren als groep
,ela#Pgedeeld in kleinere en-
naPles en treden ook solo op.
bfotale groep voert o.m. het
uitere deel van het concert in
nineur uit van J.S. Bach,
veporesque' van Dvorék, het
ils bM uit 'Witches' Dance'
in el Paganini, een gavotte van
g n£ec en werken van de
eweMlegger van de vioolme-
teitdk. Shin-Ichi Suzuki. Solo-
'oeringen door o.m. Masu-
Ara ('Tambourin' van Gré-
try), Emily Stumpel ('Air Va-
rié nr 1' van Dancla en duet
ten van Shostakovich uitge
voerd door Akiko Kitsukawa-
/Hanae Imai en Mayu Kodera-
/Mika Shioda.
De Suzuki-methode is een au
ditieve manier van muziekles.
De leerlingen beginnen er al
op zeer jeugdige leeftijd mee,
als ze bij wijze van spreken
een viool nog maar net kun
nen vasthouden. Op die ma
nier maken ze op gehoor ken
nis met muziek zonder dat ze
noten kunnen lezen. Op ge
hoor en met gevoel leren ze
spelenderwijs viool spelen. De
methode voorziet in sterke be
trokkenheid van de ouders,
die bij de twee lessen per week
aanwezig dienen te zijn. De
ouders hoeven zelf niet te
kunnen musiceren, maar ze
dienen wel veel voor muziek
te voelen. Ze moeten liefde
voor muziek hebben teneinde
hun kinderen met liefde, de
zelfde liefde voor muziek te
kunnen bijbrengen.
De grondlegger van de metho
de, dr. Shin-Ichi Suzuki, is in
middels 90 jaar. In Japan be-
moeite hij zich nog steeds met
leerlingen en docenten die
volgens zijn methode viool
spelen. Suzuki noemt zijn me
thode ook wel de 'moedertaal-
methode', omdat kinderen vol
gens hem allerlei vaardighe
den op dezelfde manier kun
nen aanlereri zoals ze hun
moedertaal aanleren.
Respect en liefde
Dr. Suzuki: „Op dezelfde ma
nier waarop een baby van nog
geen jaar door te luisteren de
taal in zich opneemt, ontwik
kelt een kind gevoel voor rit
me en klanken door te luiste
ren naar de moeder die kin
derliedjes zingt of een muziek
instrument bespeelt. Dezelfde
rust en geborgenheid die de
moeder kinderen biedt bij ver
driet of angst, kan ook ge
bruikt worden om kinderen
letterlijk vertrouwd te maken
met een muziekinstrument, in
dit geval de viool."
De idee van Suzuki is niet al
leen een opvoedingsmethode,
maar ook een filosofie geba
seerd op respect voor het kind
als individu en op de gedachte
dat vaardigheden niet erfelijk
zijn, maar aangeleerd worden.
Suzuki gaat er vanuit dat ta
lenten niets anders zijn dan de
ontwikkeling van capaciteiten
die in elk kind in aanleg aan
wezig zijn. Zijn studies hebben
bewezen dat het gemiddeld ni
veau van de capaciteiten van
elk individu hoger is dan men
vaak denkt.
HAAG Vijf jaar
■reen kreeg hij invita-
voor het North Sea
Festival. Elke keer
euw vroeg hij, maan-
van tevoren, uitreis-
Ieren aan, zonder re-
zoiat.
e n
de zesde keer, is Octa-
Ursulescu uit Roemenië,
het festival. „Dronken
-Je indrukken", dat wel.
sl0(|eseu is in eigen land een
onlijkheid, een man van
ing. Hij heeft een eigen
J n radioprogramma met
lwilerraanse liedjes, presen-
rock- en jazzfestivals in
Sibyu en schrijft in
an bladen over jazz en
1 2 Hij is al jaren Roemeens
6e spondent van het gezeg-
^ende blad Billboard, ove-
zonder dat ook maar
bijdrage van zijn hand
e6i heen: „Alles werd tegen-
iden door de autoritei-
anding van Ursulescu tij-
het North Sea Jazz Festi-
aans echter wat anders: hij
safs| geen geid „Roemeens
l^is niks waard, ik kan het
'ie%ns wisselen. Ik heb niet
geld om een drankje te
/00n. Vanaf mijn aankomst
$tel Bel Air heb ik steeds
van het ontbijt ge-
Overigens: weet u of die
daar betaald wordt
de organisatie?".
Pe< eeft zijn hoop gevestigd
familie Acket, over wie
Roemeense kranten hele
|len heeft geschreven. Hij
een verhaal uit de nieu-
'krant 'Romaniu Liber',
boven een verhaal over
tforth Sea Jazz Festival de
™^Het Acket-familiefestival'
—4 En Ursulescu herinnert
dat Paul Acket hem enke-
ïlllren geleden een briefje
jef dat, als hij dan mocht
hij wel wat zakgeld
onj drankjes kon krijgen.
Branford Marsalis, sax, te beluisteren in de JVC Statenhal.
„Zou dat nu ook nog gelden,
denkt u?".
Hij noemt het 'emotionele da
gen'. Jammer ook dat hij Ella
Fitzgerald niet kon zien: „Ze is
nu al zo oud dat het denk ik
de laatste mogelijkheid was
haar te zien optreden".
Sleep-In
Misschien had Ursulescu, maar
dat is achteraf praten want hij
zit nu toch al in een hotel, zich
bij zijn aankomst in Nederland
beter kunnen melden bij de
'Sleep-In' stand in het Con
gresgebouw. Een plaatsje in de
speciaal voor het festival opge
zette sleep-in in Houtrust zou
hem maar 12,50 gekost heb
ben, in plaats van de vele hon
derden die de kamer in het
Bel Air hem kost.
Van die sleep-in wordt overi-
FOTO: CORNÉ SPARIDAENS
gens minder gebruik gemaakt
dan voorgaand jaar. Donder
dagnacht sliepen er 280 jazzfa-
naten, tegen meer dan drie
honderd vorig jaar. „Je merkt
het meteen als het fraai weer
is, de mensen gaan dan liever
in de Scheveningse Bosjes of
op het strand slapen. Alleen
als het gaat regenen, zoals vo
rig jaar op zaterdagnacht, dan
stroomt de sleep-in in een keer
vol. Overigens: dat op het
strand slapen is nou juist
waarom we die sleep-in heb
ben ingesteld. Het is te gevaar
lijk op het strand", aldus een
van de sleep-in medewerkers,
die de grote drommen jazz-be-
zoekers overwegend aan zich
voorbij zag trekken en zelden
zag stoppen.
Druk
Die grote drommen zorgden
gisteren even voor problemen
in de Statenhal, waar de
drankstands hadden te lijden
onder het veelvuldige toiletge-
bruik van de duizenden bezoe
kers: de druk op de waterlei
ding viel af en toe tot onder
het minimum, als er weer een
w.c. werd doorgetrokken. Me
dewerkers van het Congresge
bouw gingen daarom met grof
geweld op zoek naar de water
druk-meter. Tijdens het optre
den van de Brandon Fields
Band werd met een grote rub
beren hamer net zo lang op
een van de vloerpanelen ge
ramd tot die de onderliggende
waterdrukmeter prijs gaf. Met
een opvallend heen-en-weer
gaand wijzertje.
Tijdens het festival zijn van
het Congresgebouw zo'n ze
venhonderd mensen in touw;
van de North Sea Jazz- organi
satie nóg zo'n vierhonderd. En
ze zijn nodig ook. Gisteravond
bleken de bezoekersaantallen
dermate groot (véél groter dan
de twaalfenhalf duizend man
die donderdag werden geteld),
dat voor een aantal zalen het
'vol-is-vol'-principe moest
worden gehanteerd en mensen
moesten worden weggestuurd.
Op de plaatsen waar bezoeker
stromen elkaar tegenkwamen
was er soms geen doorkomen
aan. Maar voor wie het North
Sea Jazz Festival vaker be
zoekt, is dat geen nieuws. Het
hoort er gewoon bij, ook van
avond weer, de gebruikelijke
topdag van het festival.
KOOS VAN WEES
Maar of het allemaal héél zuiver was...
FOTO: PERS UNIE
De Broadway Musical Company
speelt Hair van James Rado en Ge-
rome Ragni. Muziek: Galt McDer-
mot. Regie/choreografie: Johnny
Worthy. Gezien op 13 juli. Vanavond
herhaling.
Toen ik hoorde dat Hair, dè
musical van de jaren zestig, in
het Circustheater kwam, hoor
de ik direkt muziek, maar
waar het over ging kon ik me
niet herinneren. Nadat ik de
show zag was dat heel logisch:
Hair gaat niet ergens over,
Hair geeft epn beeld van iets.
En wel van de bloemenkin-
ders, een nieuwe stam die in
de jaren zestig werd opgericht
door de tijdgeest.
Waar we mee kennismaken
zijn rituelen, haardracht en
kleding, zang en dans van de
nieuwe stam. Hair is een won
derlijk soort kruising tussen
een antropologische studie en
een gepopulariseerde Sacre du
printemps.
Dat het verhaal werd verlaten
was nieuw voor een musical.
In het stuk na de pauze zit nog
de meeste lijn als de hippies
onder invloed van Isd een lan
ge en ook komische satire te
gen oorlog en geweld spelen.
Een van de rituelen is het ver
branden van oproepen voor de
militaire dienst.
Verder gaat het om de sfeer
van sex, drugs en swingende
muziek en mensen die het bes
te met de wereld voorhebben.
Love and peace, happyness
and understanding, mystic
crystal revelations. We kun
nen beginnen aan the age of
Aquarius.
De New Yorkse Broadway
Musical Company treft de
sfeer met eenvoudige midde
len, geijkte trucs en veel vak
manschap. Het bloemendecor
is eenvoudig, de beautiful
people met hun degelijke mu
sicalopleiding rennen regelma
tig de zaal in om daar ook fun
te maken, de muziek is goed
en wordt uitstekend gespeeld
en gezongen. Er lopen prachti
ge stemmen rond, zoals een
onwaarschijnlijk hoge counter-
tenor in travestie.
Leuk. Nostalgie, geen opening
naar een nieuw bewustzijn.
Het theater was verre van vol,
maar er zullen heel wat hip
pies van toen gezeten hebben
die nu bij een verzekerings
maatschappij werken en zich
druk maken over pensioen
breuk en opstandige kinderen.
Die laten ze zien waar het
vroeger om ging. Will the cir-
cle be unbroken? Nee dus.
DICK VAN TEYLINGEN
sche pianist Henry Byrd, beter
bekend als Professor Long
hair. Hun vocale kracht geeft
nieuwe impulsen aan zo'n Sam
Cooke-klassieker als „A chan
ge is gonna come". Zij maak
ten met Byrd's 'tophit' Tipiti-
na, genoemd naar de uitgaans
gelegenheid in New Orleans,
de Statenhal tot een disco voor
duizenden.
De komst van Dr.John (Mac
Rebennack) moet enkele jaren
geleden goed zijn bevallen. Hij
mocht terugkomen met een
grotere band en bracht een
volle Jan Steen zaal met pare
lend pianospel en een hechte
blazerssectie in vervoering.
Klassieke New Orleans-com-
posities als 'Iko, Iko', 'Tipitina'
en 'Junko Partner' doen het
nog steeds goed.
Vergeleken met zoveel war
me, gepeperde klanken leek
eerder op de avond het Dave
Brubeck Quartet met Carmen
McRae een meubeltoonzaal
met' een slechte verkoopster.
Brubecks muziek rook naar de
meubelwas Pledge en vanwe
ge Carmen McRae, slecht bij
stem, klonk zelfs zijn mooie
compositie 'In your own sweet
way' niet meer dan keurige
muzak, zoiets als Louis van
Dijk speelt.
Art Blakey is nog altijd
goed voor - ruwweg ge
schat - een vijfduizend
man publiek op het North
Sea Jazz Festival. Onge
looflijk.
Een man van zeventig, geen
publieksversierder, iemand die
altijd de pure jazz-formule van
zijn Jazz Messengers (ontstaan
in '47) is trouw gebleven en
die geen enkele, maar dan ook
geen enkele bekende naam in
zijn nieuwste formatie heeft.
Want wie kent Bryan Lynch,
Javon Jackson, Dale Barlow,
Steven Davis, Essiet Okon Es-
siet en Geoff Keezer??
Het is een van d< onderlijke
zaken van een festival als
North Sea Jazz. Reputaties
blijken er zo ingehamerd dat
men er automatisch van uit
gaat ze waargemaakt te zullen
zien. Daarbij komt: De man
nen van Blakey-nu zouden
best de Freddie Hubbards en
de Winton Marsalissen van de
toekomst kunnen ziin. Want
Blakey hééft wat talenten in
z'n muzikale kweekvijver la
ten opgroeien. Gisteravond
kreeg in het Tuinpaviljoen de
jonge pianist Geoff Keezer
even de volle ruimte van de
grijze meester. Keezer lijkt het
type van de pianoleeuw-in-
wording: grote techniek, ge
bruik van een hele hoop toet
sen, en een breed scala aan
muzikale emoties. Met het na
deel van een hoop jonge musi
ci: ze lijken op een hoop, maar
nog niet helemaal op zichzelf.
Teveel citaten en wisselingen,
te weinig eigen stem. De best
creatieve medley van iemand
die goed gestudeerd heeft en
misschien ook eens echt goed
wordt.
De jonge zwarte Californische
pianist Billy Childs is wél zo'n
herkenbaar fenomeen on
danks z'n leeftijd. Hij is inmid
dels ook een solo-carrière be
gonnen, maar was in de Pau-
lus Potterzaal van het Con
gresgebouw te horen met een
mooi sluitend kwartet. Childs
wordt in L.A. op handen ge
dragen. Hij kreeg z'n eerste
baan in het orkest van trom
bonist J.J.Johnson en speelde
daarna bij Freddie Hubbard.
Je kan met Childs een hoop
kanten op: strak swingende
nummers, lyrische ballads en
solo-improvisaties ergens tus
sen Bill Evans en Keith Jar-
rett in, alleen steviger, grijp
baarder en jazzier dan de laat
ste. De Childs van gisteren
was geheel akoestisch. On
danks het feit dat hij een aan
tal nummers van zijn nieuwste
elpee/cd 'Twilight is upon us'
bracht, waarop hij wél de syn
thesizer naast de piano be
speelt. Childs speelde gisteren
gevoelige, zachtaardige, niet-
agressieve kameijazz van hoog
niveau. Soms van een verstil
lende schoonheid die je al die
duizenden mensen in datzelfde
gebouw om je heen deed ver
geten.
Fantastisch als zulke jonge
musici al die internationale
kansen en erkenning kunnen
krigjen. Voor Nederlanders is
dat niet meteen weggelegd,
ook al hebben jonge musici als
Ben van der Dungen en Jarmo
Hoogendijk al duizend keer
meer mogelijkheden dan hun
collegae van pak weg twintig
jaar terug. Het doet je denken
aan de tragiek van Ruud
Brink, een prachtige saxofo
nist die zo in het rijtje van in
ternationale grootheden als
Stan Getz, Zoot Sims had ge
past wanneer hij geen Neder
lander was geweest. In het
'Bird winners concert' werd
hem gisteren posthuum door
Stan Getz de jazzprijs van het
North Sea Jazz Festival uitge
reikt. Want twee weken gele
den overleed Brink. De fami
lie Acket wensde de weduwe
van Ruud Brink via een kran-
te-advertentie nog sterkte de
zer dagen. Even mooi waren
de bloemen die Acket gisteren
persoonlijk de pers- en arties
tenfoyer overhandigde aan de
weduwe van de Bird-winnaar.
BERT JANSMA
Art Blakey was een van de top-artiesten op de tweede dag van het North Sea Jazz Festival.
FOTO: ANP j
