V
De koperen nachtegaal
van Ray Anderson
Veel dialogen en
weinig verhaal
in derde vervolg
Onderzoek Van Gogh
op laagste pitje
Sting,
waar was
je nou:
Van de vaste gasten blijf.
Ray Charles klasse apart
Veronique handelt in grote getallen.
KUNST/RTV
£«idócSouoant
VRIJDAG 13 JULI 1990 PAGINL
Geen beslag op bank
rekening Christie's
AMSTERDAM De vordering op het
veilinghuis Christie's wegens wanpres
tatie moet als te weinig kansrijk worden
beoordeeld om het beslag op de bankre
kening te rechtvaardigen. Dit is gisteren
bij een uitspraak in kort geding bepaald
door de president van de Amsterdamse
rechtbank. Het geding was aangespan
nen door het veilinghuis. Het beslag op
de bankrekening was gelegd door de ei
genaren van de pastel „Fleurs des
Champs" van Odilon Redon (1840-1916).
De pastel werd op 22 mei door de Ume-
da Gallery uit Osaka gekocht voor een
bedrag van 1.100.000 miljoen gulden. De
koper heeft het veilinghuis tot nu toe
niet betaald, maar wil eerst het resultaat
van nieuw onderzoek naar de authenti
citeit van de pastel afwachten.
Grote Prijs van Nederland krijgt
feestelijkere opzet
ROTTERDAM In september betreden 140 popgroepen het podium
voor de zevende editie van de Grote Prijs van Nederland. Vorig jaar
ging het belangrijkste concours voor popgroepen van eigen bodem niet
door, omdat de organisatie meende dat er te weinig kwalitatief sterke
groepen waren. Een woordvoerder van de stichting Grote Prijs van Ne
derland in Rotterdam zei dat nu is gekozen voor een feestelijker opzet
om het publiek meer dan alleen bands te bieden. Na afloop van elk van
de twintig voorronden is er een dansfestijn. De halve finales zijn op 30
november in Rotterdam (Nighttown) en op 1 december in Utrecht (Tivo-
li). Daaraan doen twintig groepen mee. De finale is op 15 december in
Paradiso in Amsterdam, waar dan zes groepen strijden om de Grote prijs
van Nederland. Via Radio 3 worden popgroepen opgeroepen om zich in
te schrijven. De organisatie verwacht ongeveer 700 inschrijvingen,
waaruit een deskundige jury de 140 popgroepen selecteert. De Grote
Prijs van Nederland is een initiatief van de Vara, het muziekblad Oor.
de stichting Popmuziek Nederland en Lochem 700. De bedoeling van de
prijs is onbekende Nederlandse popgroepen onder de aandacht te bren
gen van een groot publiek.
Film van Woody Allen op
Zuidafrikaans festival
NEW YORK De Amerikaanse filmer Woody
Allen heeft toestemming gegeven voor het verto
nen van zijn film Crimes and Misdemeanors op
een door het Afrikaans Nationaal Congres (ANC)
gesponsord filmfestival dat van 27 augustus tot 15
september in Johannesburg wordt gehouden.
„Ik blijf tegen het vertonen van mijn films in
Zuid-Afrika, als onderdeel van de culturele boycot
tegen het land, totdat alle vormen van apartheid
uitgeroeid zijn. Toch heb ik mijn goedkeuring ge
geven aan de eenmalige vertoning van Crimes and
Misdemeanors op het anti-apartheidsfilmfestival
dat gesteund wordt door het ANC en andere pro
gressieve organisaties", verklaarde Allen.
„De film wordt vertoond met toestemming van het
ANC in de hoop cultuureenheid te bevorderen eri
om de tegenstanders van de wijdverbreide en ver
werpelijke apartheid in Zuid-Afrika een hart on
der de riem te steken", aldus Allen.
DEN BOSCH Het recherchebijstandsteam dat de diefstal van
drie schilderijen van Vincent van Gogh uit het Noordbrabants
Museum in Den Bosch onderzoekt, wordt opgeheven. Vanaf
vandaag werken nog slechts twee rechercheurs aan deze zaak.
Een getuigenoproep woensdagavond op de televisie heeft alles
bij elkaar slechts 15 tips opgeleverd. De politie noemt dat uiter
mate mager. Ook inhoudelijk waren de tips teleurstellend, aldus
de zegsman van de politie. De politie is nog steeds op zoek naar
een witte Peugeot 205 die kort na de diefstal twee weken gele
den in de buurt van het museum is gesignaleerd door enkele ge
tuigen. Die auto was voorzien van valse kentekenplaten. De po
litie heeft de auto niet kunnen terugvinden. Het recherchebij
standsteam wordt opgeheven omdat er volgens de woordvoerder
van de politie nauwelijks nog werk voor is. Alle tips die tot nu
toe zijn binnengekomen zijn nagetrokken en verwerkt. Resulta
ten heeft dat niet of nauwelijks opgeleverd.
Scheveningen gaai
weer jazzy swingeif
DEN HAAG Voor]
twaalfde keer vindt
tot en met 29 juli het jazzfc
val Swinging SchevenitO
plaats. Naar schatting dfn
orkesten en bands
oude en nieuwe stijl
landmuziek ten gehore 1
gen. Als toppers kondig|e'
organisatie van het fesi*
Frits Kaatee, The Stable
Jazzband en Peter Wri|d
New Orleans Jazzband
Op vrijdagavond 27 juli*
om 23.00 uur in het
van Swinging Scheveniijz
een groots vuurwerk woi['
afgestoken op de Pier.
DEN HAAG „Where
can I have my money ple
ase?". „In de andere ka
mer, hier tegenover".
„Oh, dank u". „Was dat
niet Helen Merrill?",
vraagt Madeion Acket.
Wij weten het niet. Wie is
Helen Merrill? „Ja, dat
was Helen Merrill", weet
Madeion, directeur van
het North Sea Jazz festi
val, nu vrijwel zeker.
„Volgens mij wel".
Helen Merrill, openingsact van
de serie 'women in jazz
rhythm blues', zal d'r geld
wel gekregen hebben. Of pre
sentatrice Gerda Havertong
het ministerie van binnen
landse zaken heeft gebeld
blijft echter twijfelachtig.
„Gerda Havertong, onmiddel
lijk binnenlandse zaken bel
len!", stond er temidden van
een zee van vaak ludieke
boodschappen op het prikbord
in de hal van het Congresge
bouw. „Sting, waar was je
nou?", was een andere, op deze
eerste dag van het nu vier
daagse North Sea Jazz Festi
val. Sting, popster met jazznei-
gingen, zou de hier en daar al
uitgelekte surprise-act worden
van de openingsdag, samen
met de percussionist Vinx,
waarvan hij de producer is.
„Heel raar, Stings vrouw was
zomaar ineens hoogzwanger
en stond plotseling op het punt
te bevallen, en dus kwam
Sting niet. En Vinx dus ook
maar niet. We hoorden het
ook pas vanmorgen", aldus
een verbolgen Madeion Acket,
wier problemen verder be
perkt bleven tot naar hotelka
mers informerende Duitsers,
verontruste managers en een
grieperige moeder. Vader Ac
ket kon voor het eerst na 14
jaar North Sea Jazz de zalen in
om te genieten.
Behalve de schrijver van dat
briefje op het prikbord zullen
niet veel festivalbezoekers
Sting gemist hebben. Zijn
komst was zo geheim gehou
den dat de organisatie het niet
eens nodig vond algemeen be
kend te maken dat hij niet
kwam. En muzikant Vinx, een
voormalig op Olympisch ni
veau acterend hink-stap-
sprong-atleet, bleek moeiteloos
te vervangen door Sun Ra, de
buitenissige Zonnegod met zijn
al even excentrieke show.
Het publiek had toen al Geor
ge Benson gehad, die als enige
de Statenhal massaal aan het
dansen kreeg. En daar achter
het podium voor werd beloond
met bezoek van een tiental he
vig in leeftijd variërende
vrouwen, die allemaal met
hem op de foto wilden. George
wilde wel, maar liet de vanwe
ge ontbrekend vrouwelijk
schoon niet tot hem toegelaten
fans tevergeefs vanachter de
hekken zeuren om een hand
tekening.
Roemeen
Het was gisteren voor het eerst
het festival van Octaviu Ursu-
lescu, een Roemeense journa
list die vele jaren achtereen
vol goede moed kaarten aan
vroeg bij de organisatie, maar
steeds weer stuitte op de bot
heid van de Roemeense autori
teiten. Dit jaar kon het wel.
Zelden zal een journalist zo
blij op North Sea Jazz hebben
rondgelopen. Zoals overigens
ook tal van andere Oosteuro-
pese broodschrijvers, die voor
het eerst de grens overmoch-
ten om temidden van zo'n vijf
honderd collega's te schrijven
over onder meer 'free-jazz'.
Ook voor het eerst op het fes
tival: John Johnson, ontwer
per van horloges met een jazzy
design. Ter gelegenheid van
het festival afgeprijsd van 119
naar 89 gulden. John, de
vriendelijkheid zelve, moet
steeds herhalen dat de horlo
ges alleen besteld kunnen
worden en niet ter plekke le
verbaar zijn. Is dat niet een
beelje dom? „Ik heb geen
voorraad, dat kost zoveel geld.
Ik begin net met verkopen, dit
is de eerste keer. Eq er hebben
al heel wat mensen besteld".
John heet geen Johnson,
„maar ik heb een jaar in Ame
rika gewoond en was nogal
een fan van president John
son. Ach, ik was nog jong.
Toen noemde iedereen me pla
gend Johnson. Dat is zo geble-
Ven KOOS VAN WEES
JAZZ NOG STEEDS SPRINGLEVEND
North Sea Jazz Festival, vrijdag
avond: The Gil Evans Orchestra, het
Ray Anderson Quartet (beide Paulus
Potter-zaal), Illinois Jacquet Big
Band (Tuinpaviljoen) en Harper Bro-
thers (Van Goghzaal).
Jazz is springlevend en
kan tegen een stootje.
ConclXisie na een eerste
avond North Sea Jazz en
vijf concerten, waarvan
het concert met de meeste
handicaps je tegelijkertijd
het meest verrast: Ray
Andersons kwartet, ge
plaagd door een knette
rende storing in de ge
luidstechniek, maar wat
een muzikanten! Mis
schien is het wel symbo
lisch voor jazz: groot ge
worden tegen de verdruk
king in.
De elasticiteit van de Ameri
kaanse jazz blijkt als je een
viertal groepen van diverse
generaties jazzmensen achter
elkaar ziet. The Gil Evans Or
chestra in de eerste plaats. Het
instrumentarium van de man
die in '88 overleed en beroemd
werd door zijn samenwerking
met Miles Davis op inmiddels
klassieke platen als 'Birth of
the Cool' en 'Sketches of
Spain'. Een langharige, grijze
eminentie van het big band
geluid, die de wereld rondtrok,
big bands vormde en er nieu
we wegen mee insloeg. Zijn
orkest wordt nu geleid door.
zoon en trompettist Miles (ge
noemd naar Miles Davis uiter
aard). Een band die een men
taliteit moet voortdragen.
Vandaar dat het Gil Evans Or
chestra zonder Gil, nog altijd
de vinger aan de pols van de
tijd houdt. Er zitten fameuze
solisten in (zoals trompettist en
fluegelhornspeler Lew Soloff)
maar de band wordt pas echt
opwindend door het heden
daagse mengsel van geluiden
en ritmes. Uitgaande van be-
bop-thema's, met strakke, her
haalde riffjes door blazers en
toetsenbordspelers die tegen
elkaar in gaan, over elkaar
heen schuiven en een dende
rende achtergrond krijgen van
de twee gitaristen. Hoekige,
hard swingende muziek die uit
de luidsprekers knalt en je
doet transpireren van opwin
ding. En blik aan het zijkant
van het podium en je ziet gita
rist Hiram Bullock samen met
toetsenist Delmar Brown op de
synthesizer een knallende,
'funky' pas de deux opvoeren.
Eikaars 'riffjes' overnemend,
tegen elkaar in draaiend en
schaterend van plezier wan
neer het allemaal lukt.
Terug naar de wortels
Door naar Illinois Jacquet en
zijn grote orkest. Een tenor
saxofonist van tegen de zeven
tig, in '42 doorgebroken met
Lionel Hamptons orkest (zijn
solo in 'Flying home') en anno
'90 haalt hij nog altijd een
prachtige, gladde toon uit zijn
instrument, speelt hij een aan
tal heerlijke 'licks' weg in een
'Blues from Louisiana' en doet
hij even Cab Calloway na met
een 'hi-de-ho'-imitatie. Z'n
trompetsectie klinkt opvallend
mooi in een 'Stompin' at the
Savoy'-arrangement, hijzelf
geeft zich de ruimte voor wat
lyriek in 'Ghost of a chance'.
En wat te denken van de
spierwitte Cecil Payne, even
oud als Jacquet en nog altijd
soepel en subtiel op zijn bari
tonsax. Het is lekkere big
band-muziek, klassiek, niets
nieuws onder de zon, maar
fijn.
Jazz uit een traditie die nog al
tijd springlevend is. Diverse
groepen en muzikanten keren
terug naar die 'oude', akoesti
sche jazz. Naar de wortels van
swing en bop. Gitarist Lee Ri-
tenour (vandaag aan de beurt)
speelt op zijn laatste cd als een
tweede Wes Montgomery. Gis
teren waren er de jeugdige
Harper Brothers: Trompettist
Philip en drummer Winard. In
de Amerikaanse Jazz Times'
Critics Poll uitgeroepen tot het
beste jonge akoestische ensem
ble. Ze hebben nog meer talent
in hun quintet met saxofonist
Justin Robinson en pianist Ke
vin Hayes. Allemaal knullen
van rond de 24, ze klinken zo
als de Jazz Messengers van Art
Blakey lang geleden klonken.
Swingend, creatief en overtui
gend. Niks geen gefriebel en
gefrabbel, maar gewoon sterk
en zelfbewust dwars door de
'changes' hen naar een prima
stuk bopmuziek.
Logge dinosaurus
Zijn de Harper Brothers voort
zetters van een traditie, trom
bonist Ray Anderson doet er
iets unieks mee. Hij leerde de
muziek kennen via de tradi
tionele jazz, luisterde dóór
naar een man als Vick Dic
kenson, kwam in het avant-
garde-circuit terecht (AACM)
en speelde en zong een tijd
lang met de New Wave-groep
Slickaphonics waar hij waar
schijnlijk zijn rauwe stemge
luid opdeed. In die tijd leerde
hij zich nieuwe technieken op
de trombone aan. Zijn noten
vaak vormend via de lippen
en niet via de 'schuif'. Hij be
reikt er een soepelheid mee in
zijn intrument die weergaloos
is. Als jonge muzikant ergerde
hij zich altijd als zijn instru
ment in de jazz klonk als een
'logge dinosaurus'. Hij heeft er
een koperen nachtegaal van
gemaakt, glijdt langs de noten,
maakt prachtige vibrato's en is
- echt ongelooflijk - voortdu
rend inventief. Geen noot die
hij speelt klinkt alsof hij uit
routine ontstaat.
Andersons eerste elpee als lei
der heette 'Oude wijn in nieu
we flessen' ('86) en al is hij
muzikaal inmiddels wat ver
der, dat motto geldt nog steeds.
Hij kent de traditie, hij neemt
vaak doodgewone, geprofa
neerde themaatjes, uitgewoon
de latijnse ritmetjes, maar wat
hij daar dan mee doet is fan
tastisch. Hij en zijn mensen
vinden een speelse vrijheid
ondanks de dwang van de ak
koorden, gebruiken hun in
strumenten tegelijk voör melo
die en percussie en geven een
weg verder voor de jazz aan.
Jammer dat juist tijdens zo'n
concert iets falikant mis gaat
met de microfoon bij de bas.
Anderson richtte zich wanho
pig tegen het publiek: „Heeft
iemand iets electronisch, een
klokje of zoiets, dat ik even in
elkaar kan trappen?" Om z'n
frustratie af te reageren. Later
in de perskamer is hij rusti
ger.: „Zulke dingen gebeuren
helaas wel eens. We hebben de
microfoon af moeten zetten
met als gevolg dat we onszelf
op het podium niet meer hoor
den". Tekenend voor de
kracht van de jazz dat juist
zo'n concert een topper wordt.
BERT JANSMA
DEN HAAG Minder
mensen vanwege de don
derdag, een vierde deel
van het programma zit
erop, de eerste avond
kwaliteit van North Sea
Jazz-niveau leverde
slechts weinig verrassin
gen op.
De denderende start kwam
met de Cab Calloway Revue,
waarin Cabs duidelijk aange
komen dochter Chris met
moeite boven het orkest uit
kwam. Aan haar stem lag het
niet, 'A Foggy Day' klonk op
het niveau van Ella Fitzgerald.
De geluidsregie was nog niet
ingespeeld, zoals elders in de
Carel Willink-zaal, waar de
piano van het Les McCann
Quartet pas de tweede set bo
ven de trompet uitkwam.
Voor de jazz-liefhebber biedt
het North Sea Jazz festival
ook deze vijftiende maal een
feest van herkenning. De jazz-
familie met al zijn neven en
ooms uit blues en rock'n'roll is
groot genoeg om in vier jaar
alle leden terug te zien. Een
enkeling komt elk jaar, zoals
Dorothy Donegan, Sam Rivers
was er dit jaar weer eens met
een fraai doordachte set, waar
uit blijkt, dat hij vooral in bal
lads als 'Petrus' met de tenor
saxofoon nog steeds dat unieke
timbre heeft.
Menig muzikant ontmoet op
dit festival groter enthousias
me dan elders. Anderen zien
een grote schare fans, die echt
naar het optreden hebben uit
gekeken. De vraag is of er op
safe gespeeld moet worden, of
dat alle registers open gaan,
een nieuwe richting wordt in
geslagen en hoogstandjes een
concert tot goede herinnering
maken.
De Wayne Shorter Band met
Larry Coryell bijvoorbeeld
slaagde met trage patronen,
unisono saxofoon (Shorter) en
gitaar (Coryell) nauwelijks
erin het publiek echt erbij te
halen. David Sanborn speelde
zijn lyrische jazz-pop met ge
mak, maar ook niet meer dan
dat. Sanborns versies van Mar
cus Millers 'Run for Cover' of
'Blue Beacff zetten zijn band
in het rijtje Victor Sylvesters
van de jaren negentig: harder,
sneller, maar even saai.
Grote sterren
De grote sterren van de avond
kregen hun publiek plat.
George Benson kan geen kwa
de gorgel uit de keel jodelen
en ook McCoy Tyner, ver
sterkt met trompettist Freddie
Hubbard, wist met Latijns-
Amerikaanse ritmes zelfs wat
breakdancers op de vloer te
krijgen.
Volle zalen waren er voor de
dames Tania Maria, Dorothy
Donegan, Etta James en Pia
Beek. Zij bespeelden het pu
bliek aardig, gaven elk wat
wils, maar misten iets van die
inspiratie die Helen Merill in
haar set met pianist Gordon
Beck en bassist Red Mitchell
wel deed voelen. Jammer dat
er toen om zes uur nog maar
weinig mensen de weg naar de
Jan Steen Zaal gevonden had-
Van de vaste gasten blijft Ray
Charles een klasse apart. Wie
zoals hij al minstens dertig jaar
'Just for a thrill' kan zingen
én zijn publiek kippevel geeft,
hoort tot de top. Charles legt
daarbij niet alleen ironie in
zijn sterïi, maar laat zijn flit
sende benen onder de piano
ook nog eens mee mimen, wat
een zanger! Nu helpt zijn om
geving natuurlijk mee. Vijf
zangeressen, de Raelettes, van
het niveau Diane Ross en
Aretha Franklin zingen drie
liedjes Ooohs en Aaahs en zor
gen voor een visuele tegen
hanger, want naar een blinde
zanger en zeventien orkestle
den kijken is ook niet
Het kleine Ray Charles-orl
speelt met de verve van
Count Basie-orkest dat Fr
Sinatra in de jaren vijftig
geleidde: fel, swingend,
en helder.
Op orkestraal niveau viel
Universe Ultra 21st Cent
Arkestra van Sun Ra in
Vinx, die met Sting zou op i
den. De vrouw van
kreeg een baby. De man
Jupiter en Egypte, Sun
zorgde met gouden slaapn j
sen op en vreemde dan
voor een vreemde noot of i -
in de Statenhal, de hal
jazz-rock en publiekstrekk
Sun Ra hoort tot de histoi j
net als het Art Ensemble 'k
Chicago, dat zondag sp(
Zijn orkest haalt het oeuvri
de jaren twintig en dertig,
de junglebands van Duke
lington en Fletcher Hend
son. Het jolige jasje verhult
frisse arrangementen en
uitmuntende solisten niet. II
nige bandleider zou saxofoi'J
ten als Marshall Allen of Ja
Gilmore achter de lessen
willen hebben. De beste soLl
van de avond klonken z
ook in de Statenhal bij Sun lo
Uithoeken ne
In de uithoeken van het ja
terrein flonkerden overig.1
de fraaiste kleinoden. In te,
'Jazz Piano Room' mocht
tricia Barber, dochter van ;L
saxofonist Floyd Barber v1
het Glenn Miller Orchestire
optreden met een ritmesec -
Barber heeft een stem tus:
Mathilde Santing en Abl f
Lincoln in, mooi, mooi.
toen de blinde gitarist Snoc
Eaglin, 'We're from Texk.
y'all', met een reusachtj
blondine op bas en Da
Sahms oude drummer Geoq.
Rains mooie bluesballades
Junior Parker speelde, begl
het echt gezellig te wordenJ
PETER SNI
'BACK TO THE FUTURE 3
LIDO/STUDIO: 'Back to the future 3'
met Michael J.Fox, Christopher
Lloyd en Mary Steenburgen. Regie:
Robert Zemeckis.
Deel drie van de succesvolle
avonturen dwars door de tijd
heen van Marty McFly; gepro
duceerd door het trio Spielberg-
/Kennedy/Marshall en geregis
seerd door Robert Zemeckis
werd direct opgenomen na
nummer twee. Zakelijke motie
ven speelden daarbij uiteraard
de grootste rol. Michael J.Fox
zou een jaar later misschien te
oud zijn voor z'n rol, geen zin
meer hebben, niet vrij zijn.
Maar tegelijkertijd heeft het
iets van: en nu moet het maar
af zijn met die vervolgen. Zo
zijn we er in één keer af. Drie
en basta.
Wat mij betreft mag dat. De ef
fecten, inside-grappen en het
heen en weer gevlieg door de
tijd in de DeLorean, overheer
sten het filmverhaal vqn num
mer twee, en ook nummer drie
- hoewel aardiger - lijdt aan het
manco dat hoe meer je verzint
met zo'n tijdmachine, des te
meer er uitgelegd dient te wor
den. Ondanks de visueel aan
trekkelijk plaats van handeling
van 'Back to the future T in het
Wilde Westen van Amerika
overheersen uitleggende dialo
gen de film. Vermoeiend, het
houdt de handeling op en wat
er overblijft voor een echt ver
haal is miniem. Haarklovers
mogen me uitleggen of het ver-
volgtechnisch inderdaad klopt
met Marty McFly's terugkeer
naar dat verleden anno 1885.
Mij ontging de logica. Hij reist
terug door de tijd omdat de uit
vinder van de tijdmachine Doe
(Christopher Lloyd) daar is blij
ven steken en er volgens een
oude archiefkrant zou moeten
sterven in een gevecht met de
schurk 'Dolle hond' Tannen.
Zemeckis' film is in feite een
reddingsoperatie in een paar
dagen, waarbij Michael J.Fox
een verre voorvader tegenkomt
(uiteraard gespeeld door hem
zelf met Schots accent en beide
Foxen naadloos tezamen in
beeld) en Doe nog bollere ogen
krijgt wanneer hij verliefd
raakt op een schooljuffrouw
(Mary Steenburgen). Een 'High
Noon'-achtige 'shoot out', be
kende saloon-grappen, een lo
comotief die de DeLorean tot
grote vaart moet aanzetten
(want de bénzine ontbreekt nog
eind negentiende eeuw), een
spectaculaire terugkeer en een
levensles (,de toekomst staat
niet vast, je kan hem nog ver
anderen"). Dat is hét.
detail dat Marty McFly in mo
derne modieuze cowboykle-
ding-met-franje in het Wild-
West-verleden aankomt en
daar maar de naam Clint East
wood aanneemt. Hij wordt er
hartelijk om uitgelachen.
BERT JANSMA
HILVERSUM Neder
landstalig drama gaat een
belangrijke plaats inne
men in de winterpro-
grammering van RTL-Ve-
ronique. Vanaf 17 septem
ber brengt de commercië
le zender in elk geval vier
nieuwe series op het
scherm, waarvan 'Goede
tijden, slechte tijden' da
gelijks op het scherm ver
schijnt.
Met het toenemende aantal te
levisie-uren in de wereld, is
een levendige handel in tv-
programma's ontstaan. Daarbij
blijken langlopende series,
soaps en mini-series niet al
leen geliefd bij de kijker. Ze
genieten ook, de voorkeur bij
de tv-bazen van vooral com
merciële zenders omdat daar
mee het vullen van een groot
aantal uren is gegarandeerd.
Het Japanse 'Oshin' en 'Rin',
maar ook het Australische
'Sons and Daughters' of het
Amerikaanse 'Peyton Place'
zijn enkele succesvolle voor
beelden. Het ging hierbij ech
ter om het overnemen vap het
originele materiaal.
Veronique gaat de komende
winter een stapje verder.
Schrijver Reg Watson produ
ceerde als vervolg op zijn
'Sons and Daughters' voor de
Australische tv-maatschappij
Grundy een nieuwe dagelijkse
reeks onder de titel 'Good Ti
mes, Bad Times', een verhaal
over vijf jongeren die net van
school zijn. Produktie-maat-
schappij Joop van den Ende
zag het verhaal wel zitten,
maar kocht niet de complete
serie, maar slechts het script.
Dat heeft een aantal voorde
len. Behalve dat de aankoop
minder geld kost, kan het
script aan de Nederlandse sa
menlevingsvormen wordt aan
gepast en levert het werk op
voor onze eigen acteurs en ac
trices. Er liggen voorlopig
tweehonderd scripts op de
plank en de eerste aflevering
is op 1 oktober te zien onder
de titel 'Goede tijden, slechte
tijden'. Andere Nederlandstali
ge produkties zijn de door
John de Mol Productions ge
maakte 26-delige, komische se
rie 'Mag het iets meer zijn?'
(vanaf 22 september) met Wil-
leke van Ammelrooy in een
van de hoofdrollen en de we
kelijkse dramaserie 'De Dage
raad' (vanaf 1991) over het wel
i v
DIEUWERTJE BLOK
...eigen talkshow...
FOTO: DIJKSTRA
en wee van een krante-redac-
tie. Vanaf oktober keert 'Spij-
kerhoek' weer dertien keer te
rug bij Veronique, maar niet
voordat een terugblik op de
eerste twee series het geheu
gen weer wat heeft opgefrist.
programma dat bij de TROS
'America's funniest home vi
deo's' heet en dat nu een defi
nitieve doorbraak betekent
voor de thuisfilmer. Wannej]
levert hij zijn eerste mini-sf
uit huiselijk kring?
Aan praatshows heeft Vero|
que ook geen gebrek. Vanaf ei
september presenteert Dia
wertje Blok op de late maal
dagavond negenendertig ka
haar talkshow 'Dieuwert
Koos Postema komt terug
een dertiendelige serie 'K
genoten'. Verder is hij te
in 'De keus van Koos',
hart en ziel' (waarin emo
en voor een ieder herken
levensproblemen cent
staan) en 'Oude vlamm
waarin oude geliefden elk
weer ontmoeten. In de spe
jessfeer zet Ron Brandst
bruidsparen in de schijnw
pers met 'De nieuwe hon
moon quiz' en wie wil we
wat er op het witte doek
beurt, kan terecht bij 'Bios
aankoop van deze nieuwe
ries en programma's, aan
vuld met de al bestaande
'Wie ben ik?', 'Prijzenslag
de '5 Uur show' betekent
ruim zevenhonderd uur
de Veronique-winterprogr
mering uit Nederlands
dukt zal bestaan, waardoor
venhonderdvijftig me
verzekerd zijn van werk.
HANS P
