nalë
„Mensen
wilden geen
broeder
Theresa
die muziek
maakte"
„Voor mij
is leven
zonder
hardrock
ondenkbaar"
£eidóc6ou/uMit
R ZATERDAG 7 JULI 1990 PAGINA 26
AMSTERDAM - Bob Geldof
maakt een uitgebluste indruk.
„Sorry hoor, maar ik ben een beet
je ziek van mijzelf. Vanmorgen
was ik in Liverpool om over mijn
nieuwe elpee 'Vegetarians Of Love'
te praten, 's middags was Man
chester aan de beurt en nu zit ik in
Amsterdam. Je bent gelukkig de
laatste. Maar morgen staan veer
tien interviews op mijn program
ma. Ik hoop dat ik het volhoud. Er
is namelijk niets vervelender dan
steeds maar over jezelf praten".
Bob Geldof: „Ik voel mij een beetje zo
als tegen het einde van 'Is that it?', de
autobiografie die ik na Live Aid schreef.
Dat was zo vervelend. Op het einde
haatte ik het. Een enorme troost was het
succes. Maar de discipline die ervoor
nodig is, heeft mij voorgoed genezen
ooit nog aan een boek te beginnen. Ten
grondslag aan mijn motivatie lag ook
voornamelijk een financiële reden. Ik
kon het geld op dat moment heel goed
gebruiken. Uiteindelijk zijn er anderhalf
miljoen exemplaren van verkocht en is
het in vijftien talen verschenen. Dat is
natuurlijk uiterst vleiend".
Bob Geldof (35) - lang haar, zwart pak,
getrouwd met Paula Yates en vader van
twee dochters - zit weggedoken in de
hoek van de bar van het Amsterdamse
Americain hotel. Hoewel hij in de afge
lopen jaren titels als sir Bob, saint Bob
en Boomtown Bob kreeg opgespeld,
blijft hij vooral Loudmouth Bob, die
zonder er doekjes om te winden voor
zijn mening uitkomt.
Die luidruchtige wijze van handelen,
maakte hem in 1985 tot ambassadeur
van het wereldlijke popgeweten. Hij ging
in de slag met wereldleiders en domi
neerde talkshows in zijn streven ieder
een te laten weten dat hongerend Afrika
op sterven na dood was. Het resulteerde
in de belangrijkste muziekmarathon al
ler tijden: Live Aid, waarbij de supertop
uit de amusements-industrie in vijftien
uur 255 miljoen dollar bij elkaar speel
de.
Bob: „Ik hoop niet dat mensen zich al
leen het popconcert herinneren. Het doel
was tenslotte om mensen in Afrika van
de hongersnood te redden. Dat het aan
de bron van een stortvloed aan gelijk
soortige liefdadigheidsgala's stond, heb
ik mij niet gerealiseerd. En wat maakt
het uit? Als er maar een positieve in
vloed vanuit gaat. Maar je moet niet
denken dat een over de hele wereld uit
gezonden televisie-programma iets ver
andert. Het schept hoogstens een moge
lijkheid mensen ergens op attent te ma
ken".
Wie met Bob praat, ontdekt achter zijn
uitgesproken mening ook een pientere
zakenman die niet zo maar over zich
laat lopen. Geldof weet wat zich in de
wereld afspeelt. Hij moet wel, want hij is
nog altijd voorzitter van de Live Aid-
commissie. Als hij de volgende dag met
een lunchpakket onder zijn arm (er was
geen tijd om te eten) het vliegtuig terug
naar huis neemt, is dat niet alleen om in
'Top of the Pops' op te treden, maar ook
om nog diezelfde avond een Litfe Aid-
vergadering te leiden.
Videobanden van het gebeuren heeft hij
nooit gezien. „Ze staan wel bij mij in de
kast, zoals ook de reportages uit Afrika
waarin ik te zien ben. Interesse om ze te
bekijken koester ik totaal niet. Zoals ik
ook nooit naar mijn eigen platen luister.
Dat heb ik trouwens nooit gedaan. Ook
niet in mijn periode met The Boomtown
Rats (1975-1985). Als mijn nieuwe sing
le 'The Great Song Of Indifference' op
de radio komt, zet ik hem op een andere
zender. Voor mij is zo'n nummer verle
den tijd. Ik ben alleen geïnteresseerd in
een volgend project. Wat niet wil zeggen
dat ik niet trots ben op mijn werk. Zo
was ik vorige week voor promotie in I
mers waarvan 'A Rose At Night' mijn j
favoriete nummer is. Pas toen ik de tek
sten moest uitschrijven om ze bij de el-
pee te kunnen voegen en ik dus mijn ei
gen nummers een aantal keren heb be-
Iuisterd, wist ik precies waarover ik
zong. Het zijn veelal herinneringen,
mijn diepste gevoelens. Neem 'Walking
back To Happiness', daarin praat ik
over een wandeling met mijn vader over
de oostpier in Dublin terwijl ik hem
vraag waar al die schepen naar toe gaan.
Voor mij was die pier het einde van de
wereld".
Dansmuziek
„Ik heb deze elpee vooral voor mijn ei- j
gen plezier gemaakt. Het moest een
plaat met dansmuziek worden. Geen ca
jun. Ik zou niet weten hoe ik dat zou
moeten doen. Het moest relevante dans
muziek worden, met passie gebracht, die
leuk is als je in de pub zit, maar ook als
je rijdt of wilt dansen. Het moest geen
hiphop of house worden. Daarbij waren
de teksten van minder belang. Spontani
teit stond voorop. Ik bedoel; ik zing,
maar eigenlijk ook niet en ik speel voor
het eerst van mijn leven op een vrij
naakte manier gitaar en ik ben echt een
afschuwelijk slechte gitarist, maar wat
maakt het uit. Zolang het de sfeer van
een nummer maar ten goede komt".
„En eerlijk gezegd kan het mij niets
schelen wat iedereen er van vindt. Vind
je het leuk, prima. Vind je het niks, pech
gehad. Ik haat wat ik momenteel op de
radio hoor. Muziek moet een reflectie
zijn van zijn tijd. Dat zijn alle goede
popsingles als 'Help' van The Beatles,
'Satisfaction' van The Rolling Stones,
'My Generation' van The Who en 'He
roes' van David Bowie. Er gebeurt nu
helemaal niets. De enige muziek die
mijn aandacht trekt is Keltische muziek
van The Waterboys, The Pogues, Clan-
nad en Van Morrison. Vind je het gek
dat die muzieksoort in mijn eigen mu
ziek is terug te horen".
Vertrouwen
„Drie jaar geleden had ik deze plaat
nooit kunnen maken. Ik miste er het
vertrouwen voor. Live Aid was net ach
ter de rug, The Boomtown Rats beston
den niet meer en ik vroeg mij af of de
mensen mij nog wel wilden horen zin
gen. Ik wist niet eens of ik nog wel num
mers kon schrijven. Het was een deel
van mijn hersenen dat ik lange tijd niet
meer had gebruikt. En de eerste pogin
gen waren niet erg hoopvol. Op het mo
ment dat ik weer gitaar wilde spelen,
was een hoop lawaai het enige dat uit de
klankkast kwam. Ik luisterde naar oude
Rats-opnamen en dacht: hoe heb ik die
nummers ooit kunnen schrijven".
„Dave Stewart heeft mij weer op het
goede spoor gezet. En ik zat met die
cult-status. Mensen zagen in mij een
soort spirituele goeroe. Ze waren niet ge
ïnteresseerd in een soort broeder There
sa die muziek maakte. Ze wilden saint
Bob of welke Bob ook, maar niet de zan
ger. Gelukkig reageerde de rest van Eu
ropa anders. Voor mij had 'Deep In The
Heart Of Nowhere' het effect van een
warm bad na een dag hard werken. Een
maal in de studio kwam mijn zelfver
trouwen terug. En muziek is de mooiste
taal die iemand kan spreken. Het is een
internationale taal die iedereen verstaat.
Het kan worden gebruikt op zowel een
positieve als negatieve manier. Live Aid
heeft dat bewezen en nu Oost-Europa in
beweging is, kan het opnieuw helpen de
omschakeling naar een democratie glad
jes te laten verlopen. Maar natuurlijk
niet zonder een stevige economische ba
sis. Dat is essentieel en daarvoor zal de j
Europese Gemeenschap alle zeilen I
moeten bijzetten. Doen ze dat niet dan j
is een nieuwe chaos nabij".
BOB GELDOF:
Duitsland. Op weg van het vliegveld
naar mijn hotel zet ik in de auto de ra
dio aan en hoor ik mijn plaat. Ik schakel
dus over naar een volgend station, maar
hoor hem daar ook langskomen. Ik heb
de radio uitgezet, maar ondertussen wel
glimlachend gedacht: 'fantastisch'.
Meester
Zoals iedereen bijna wel weet, is Geldof
een meester in het bespelen van de me
dia. Ook hij weet dat een kleine (on
schuldige) rel altijd goed is voor de ver
koop van een nieuwe elpee. Bob kiest er
dit keer de hoes van zijn 'Vegetarians Of
Love' voor. Hoewel hij Dave Bates van
platenmaatschappij Phonogram een keu
ze Iaat maken uit de achtentwintig opge
nomen nummers omdat hij zelf niet
weet welke hij moet kiezen, maakt Bob
zich vreselijk druk als blijkt dat zijn
hoes-ontwerp, een komkommer in de
stijl van Andy Warhols-grafiek voor het
album 'The Velvet Underground
Nico', door diezelfde Bates wordt afge
wezen. Bob: „Ik wilde een memorabel
ontwerp voor een gedenkwaardige el
pee".
En 'Vegetarians of Love' is zo'n elpee.
De plaat is diepgeworteld in de Kelti
Bob Geldof: „Muziek is de mooiste taal die iemand kan spreken".
sche muziektraditie en koestert Ierse
jiggs en reels als een ander zijn teddy
beer. Geldof maakte bij het vervaardi
gen ervan geen gebruik van beroemde
vrienden zoals op zijn solo-debuut
'Deep in the heart of nowhere'. Eric
Clapton („Een subliem gitarist, die op
mijn elpee beter werk aflevert dan op
zijn solo-elpee"), Midge Ure en Alison
Moyet ontbreken dan ook. „Mijn Rats-
vriend en bassist Pete Briquette en ik
zijn de. beroemdste namen, op die van
producer Rupert Hine na natuurlijk.
Verder heb ik gebruik gemaakt van het
Penguin Café Orchestra, een stel klassie
ke musici die zich bezighoudt met
avantgarde".
Zonder muziek kan Bob Geldof niet le
ven. „Het is een vuur in mij dat elke
twee jaar in alle hevigheid oplaait. En ik
kan niet anders dan toegeven aan deze
vorm van expressie. Zelfs al was ik post
bode geworden dan nog zou ik muziek
moeten maken. Ik doe het nu vijftien
jaar, heb in die periode acht elpees ge
maakt. Ik kan niét zonder. Maar het
leukste vind ik het geven van concerten.
Het moment dat ik het podium opga,
beginnen de nummers voor mij te leven.
Dan zijn het niet langer woorden die ik
in mijn slaapkamer heb opgeschreven.
En het publiek is echt".
„Kijk, als ik in een radio-uitzending met
mijn gitaar wat nummers breng, dan kan
ik mij alleen een voorstelling van de
luisteraar maken. Op het podium staan
ze voor mij, kan ik ze aanraken. Er zit
ten negatieve kanten aan het op tournee
zijn, maar het is heerlijk om in Europa
rond te kijken. En de mensen met wie ik
op het toneel sta zijn fantastisch. En dat
zeg ik niet om jou of iemand anders een
plezier te doen. Ze zijn geweldig en eer
lijk gezegd beleef ik daar zelf het meeste
plezier aan. Wat dat betreft ben ik heel
gelukkig. Het enige is dat ik nog wel
moet proberen de teksten te onthouden,
want het maken van de elpee is een ui
terst spontaan proces geweest. Gelukkig
staan de fans bij concerten altijd voor
aan en mee te zingen. Dat laatste is be
langrijk, want als ik het even niet meer
weet, zijn ze de redders in de nood".
Lol
„Als ik geen muziek maak, hou ik mij
met andere zaken bezig. Praten daarover
doe ik niet, want jouw verhaal verdwijnt
in een of ander archief en wordt bij een
volgend keen weer door iemand tevoor
schijn gehaald. Dat betekent dus dat ik
er steeds weer over moet praten en daar
voel ik weinig voor. Mijn leven in de
schijnwerpers bestaat uit muziek maken
en ik hoop dat te blijven doen zonder
mijzelf ooit te herhalen. Kijk het is sim
pel om vijftig andere 'I Don't Like Mon
days' te schrijven (de grootste hit van
The Boomtown Rats uit 1979), maar
wat is de lol ervan. Als je eenmaal weet
hoe het moet, is er niets meer aan. Bo
vendien heb ik mij nooit zo druk ge
maakt over mijn carrière. Ik kan niet
zonder, maar heb ook andere interesses.
Speelfilms is er een van. Maar dat zijn
zaken die op een gegeven moment gaan
vervelen. Muziek verveelt mij nooit. Ik
schrijf constant, maak notities of schrijf
zinnen op die in een tekst zouden kun
nen passen. Het probleem is alleen dat
ik ze vaak niet meer kan lezen als ik ze
tevoorschijn haal. En wat geeft het. Ik
heb van Dave Stewart (-Eurythmics) ge
leerd dat overal teksten rondzweven. Je
hoeft je hand maar in de lucht te steken
om er een te pakken te krijgen".
„'Vegetarians Of Love' is daar een voor
beeld van. De spontaniteit straalt er
vanaf, maar ik heb dan ook in precies
vijf dagen achtentwintig nummers opge
nomen. Neem 'The Great Song Of Indif
ference' dat stond er in een keer op. En
dat geldt voor zeker drie andere num
niet bekend zijn worden bewaard. Voor
de hardrockprogramma's op de televisie
geldt hetzelfde. MTV's 'Headbangers-
ball' wordt steevast op video vastgelegd,
waarna Flip en Hanny de volgende dag
de nieuwe clips op de 'clippenband'
overnemen. Ondertussen heeft het echt
paar Van Schagen al een dusdanige ver
zameling op de band dat je er dagenlang
onafgebroken mee zoet kunt zijn.
Vorig jaar ging Hanny voor het eerst
naar een hardrock-concert. In het Til-
burgse Noorderlicht bezocht ze een festi
val waar een aantal Nederlandse groepen
acte de présence gaf. Daar ontmoette ze
tevens haar idool Henk Westbroek, die
ervoor zorgde dat Hanny de 'classic-
trash'-formatie Jewel aan mocht kondi
gen. De hardrockster herinnert zich dat
ze verschrikkelijk zenuwachtig was. „Ik
stond te trillen op mijn benen. Het was
'allemaal zo nieuw voor mij. Ik had ook
geen idee hoe het hardrockpubliek op
mij zou reageren. Maar al snel bleek dat
de fans het prachtig vonden".
Ruig
„De sfeer tijdens de concerten is gewel
dig. Ik geniet ervan om tussen de men
sen te staan, het bier over me heen te la
ten komen. De fans zien er ruig uit,
maar hardrockpubliek is beslist geen
tuig. De jongeren raken hun energie
kwijt tijdens het concert. Goed, ze drin
ken eens een biertje teveel, maar na af
loop van het optreden gaan ze naar huis.
Ze hebben dan helemaal geen puf meer
om nog wat te vernielen".
Voor Hanny zijn hardrockmusici geen
gewone mensen. „Voor mij zijn ze hei
lig. Ik adoreer ze. De energie die deze
jongens in zich hebben, geweldig. Het is
net sport waar ze mee bezig zijn. Maar
misschien ben ik inderdaad wel hele
maal verkeerd bezig, dat merk ik dan
wel een keer. Het is nu gewoon niet an
ders".
Hanny vindt dat ze eigenlijk nog veel te
weinig concerten bezoekt. Dat komt ook
doordat Flip het volume wat tijdens de
live-optredens door de groepen wordt
voortgebracht te hard vindt. Tijdens het
concert van Metallica, Dio en Bonham,
onlangs in de Zwolse IJselhal werd het
hem echt te gek. Hanny daarentegen
vond het prachtig. Ze hoopt vurig dat ze
iemand vindt met wie ze eens wat vaker
een live-concert kan bezoeken.
HAN NEIJENHUIS
LOENEN - Haar liefde voor de
hardrock houdt niet op bij het be
luisteren van deze rauwe muziek.
Integendeel. Alles maar dan ook
echt alles, wil Hanny van Schagen
van de groepen en artiesten uit
haar favoriete genre weten. Haar
geautomatiseerde archief bevat dan
ook informatie over maar liefst
vierduizend artiesten uit binnen-
en buitenland.
Daaronder zelfs een flink aantal waarbij
zelfs de meest fanatieke headbangers de
schouders op zullen halen. Niet uit min
achting, maar uit onwetendheid, wel te
verstaan, want wat te denken van bij
voorbeeld Necromancy (Griekenland),
Macrodex (Zweden) of Funebre (Fin
land). Voor Van Schagen is het echter
allemaal gesneden koek. Op de vraag of
bijvoorbeeld alle Nederlandse hardrock-
groepen van enige betekenis op de in
een multomap opgeborgen computeruit
draai terug te vinden zijn antwoordt ze
zelfverzekerd: „Vraag maar en je zult het
wel merken". Iedereen zijn hobby. Daar
is niets opmerkelijks aan ware het niet
dat hardrockfanaat Hanny van Schagen
wat ouder is dan de gemiddelde liefheb
ber. Met haar 62 jaar is zij (voor zover
bekend) zelfs de oudste hardrockfan van
ons land.
In het vaderlandse rockwereldje wordt
ze dan ook al met respect de 'hardrock-
oma' genoemd. Maar hoewel ze in wer
kelijkheid al vier kleinkinderen heeft, is
ze over die titel toch niet echt enthou
siast. „Dat 'oma' komt wel een beetje
oud over. Ik moest daar in het begin erg
aan wennen, maar nu vind ik het wel
leuk".
Groentje
Ondanks haar leeftijd vindt Van Scha
gen zich op hardrockgebied nog maar
een groentje, een baby in de luiers. Het
is dan ook pas drie jaar geleden dat de
Loenense de heavy metal als iets fantas
tisch ontdekte en zich er met hart en ziel
instortte. Daarvoor was ze echter al be
kend met zware jongens als Deep Pur
ple, Led Zeppelin en Alice Cooper. On
der het mom 'welke installatie kan het
hardst' draaiden haar drie kinderen des
tijds de muziek van deze 'klassieke' har-
drockgroepen. Toen al kon ze deze stijl
waarderen.
hardrock-oma
hanny van schagen
„Mijn kinderen waren gek op muziek en
ik genoot wanneer het op volle kracht
werd afgespeeld. Maar toen de kinderen
het huis uit gingen verdween met hen ei
genlijk ook de muziek. Ik werd vanaf die
tijd een beetje zoekende. Ik luisterde
naar disco, maar daar werd ik helemaal
niet goed van. Men vroeg mij om bij de
plattelandsvrouwen te komen, waar ik
ook absoluut niet aan moest denken".
Al die tijd was Hanny al wel fan van
Het Goede Doel en met name van zan
ger Henk Westbroek. Zoon Lex maakte
zijn moeder erop attent dat Westbroek
naast zanger ook nog presentator bij de
VARA is en daar elke dinsdag het har-
drockprogramma 'Vuurwerk' presen
Hardrock-oma Hanny van Schagen: „Zonder hardrock kunnen ze mij weg brengen, of pleeg ik zelfmoord. Zo cru durf ik het wel te
stellen".
FOTO: PERS UNIE
teert. Op de vraag wat hardrock precies
voor een muziek was antwoorde Lex:
„Je weet wel, dat van vroeger". De eerst
volgende dinsdag luisterde Hanny naar
VARA's 'Vuurwerk'.
Therapie
„Het was fantastisch", herinnert ze zich,
„Ik kreeg een heerlijk gevoel van bin
nen. De kracht van die muziek is gewel
dig. Sinds dat moment is de hardrock
voor mij dan ook een soort therapie.
Wanneer ik me depressief voel zet ik een
elpee op en ik kan er weer een tijdje te
gen. Een leven zonder hardrock is voor
mij ondenkbaar geworden. Ik vind het
heerlijk om over die muziek te praten,
ernaar te luisteren naar de concerten te
gaan. Het is mijn manier om op de been
te blijven. Als ik de muziek niet meer
heb, kunnen ze me wegbrengen, of ik
pleeg zelfmoord. Zo cru durf ik het best
te stellen".
Hanny haast zich vervolgens te zeggen
dat hardrock natuurlijk niet het enige
belangrijke in haar leven is. Haar kinde
ren, kleinkinderen en natuurlijk haar
man zijn er ook nog. En hoewel haar
kinderen geen van allen echte hardrock-
fans zijn geworden heeft ze haar man, de
drie jaar jongere Flip, wel tot de hard
rock weten te bekeren. „Ik heb Flip zo'n
beetje gehersenspoeld. Onze voorkeur
loopt trouwens nogal uiteen. Hij houdt
meer van het melodieuze werk, terwijl ik
de laatste tijd meer de trash-kant op ga".
Cassettes
Platen en ctTs hebben Hanny en haar
man nog niet zo erg veel, maar daar
komt langzaam maar zeker verandering
in, verzekeren ze. Cassettes daarentegen
zijn er voldoende voorhanden. Alle afle
veringen van 'Vuurwerk' worden door
Flip opgenomen en de nummers die nog
