Ouders mogen
duwen, maar
wel zacht,
heel zachtjes"
EeidóeSoutaiit
VIOLISTE CECILE HUIJNEN:
Luisteren naar Miles Davis deed je niet op die leeftijd
Vogelvrije status van
Londense fietskoerier
ZATERDAG 7 JULI 1990 PAGINA 19
Voorproefje
Eerder deze week zong
Placido Domingo in Am
sterdam de sterren van
de hemel. Vanavond pro
beert hij het in Rome op
nieuw, samen met José
Carreras en Luciano Pa-
varotti (vrnl) tijdens een
uniek optreden in de
Thermen van Caracalla.
Het concert van de drie
grootste hedendaagse te
noren is het culturele
sluitstuk van het WK-
voetbal jn Italië. Gister
middag, tijdens een pers
conferentie in Rome, ga
ven de zangers een voor
proefje.
foto: ap
Portretschilder
Sjollema overleden
AMSTERDAM In zijn woonplaats Am
sterdam is donderdag de kunstschilder
Joop Sjollema overleden. Dit heeft zijn fa
milie gisteren bekendgemaakt. Mr. Johan
Sybo Sjollema werd op 10 december 1900
in Groningen geboren en genoot vooral
bekendheid als portretschilder. De por
tretten van toneelspeler Cruys Voorberg
en balletdanseres/choreografe Sonja Gas-
kell in de Amsterdamse Stadsschouwburg
zijn van zijn hand. Ook het portret van
Feike de Boer, de eerste na-oorlogse bur
gemeester van Amsterdam, dat in het
stadhuis in de hoofdstad hangt, is van
hem. Joop Sjollema was in 1949 oprichter
van de Nederlandse Aquarellistenkring
waarvan hij tot in 1958 voorzitter was. Hij
werd diverse malen onderscheiden.
NOS vergadert woensdag
over toekomst Veronica
HILVERSUM Het NOS-bestuur, be-
staande uit vertegenwoordigers van de
omroepen en uit kroonleden, vergadert
woensdag over het uitzendverbod voor
Veronica, als straf voor de hulp bij de op
richting van RTL Véronique. Een deel
van het bestuur is het eens met KRO-di-
recteur Schoonhoven, dat Veronica, nu zij
in de visie van het Commissariaat voor de
Media geholpen heeft bij de oprichting
van de commeriële zender RTL Veroni-
que, niet meer aan de Hilversumse beleid
stafels thuis hoort. Want op die manier
kan de commerciële concurrent over de
schouder van Veronica mee kijken in de
keuken van de publieke omroep. De
vraag is echter of het juridisch mogelijk is
Veronica te weren.
Wessel Ilckenprijs
voor Adriana Romijn
LOOSDRECHT De zangeres Adri
ana Romijn uit Hilversum heeft de
Wessel Ilckenprijs gewonnen. Zij be
hoorde gisteren tot de acht finalisten
van het Loosdrechts jazz-concours.
Aan de prijs voor het „meest veelbe
lovend jonge jazz-talent" is een be
drag van drieduizend gulden en een
verzilverde bokaal verbonden. De 23-
jarige Adriana Romijn studeert solo
zang aan het Hilversums Conservato
rium. Tot haar docenten behoren
Greetje Kauffeld en Humphrey
Campbell. Zij was sinds 1988 genomi
neerd voor deze prijs. Het Loosdrecht
Festival wordt dit jaar voor de tiende
keer gehouden. Gedurende vijf
weekeinden tot en met 11 augustus
worden er concerten gegeven.
Prijswinnares Adriana Romijn.
DEN HAAG Met ogen
als brandgaatjes, helder
vlammend in een meestal
onbewogen gezicht, resul
taat van 24 enerverende
aren die eindelijk tot rust
.ijken te komen: „Nu eerst
even vakantie". Violiste
Cécile Huijnen heeft de
school erop zitten, het Ko
ninklijk Conservatorium
dat zij onlangs als Uitvoe-
[rend Musicus verliet met
'een tien met onderschei
ding'; iets als het rapport
cijfer elf voor viool, als
dat bestond. En nog twin
tigduizend gulden voor
een voortgezete studie
achter de hand, de prijs
van het concours Oskar
Back, dat zij in 1987 won.
,Maar ik werkte ook als
een beest".
Dat laatste zal zij nog wel va-
'fcer zeggen, in haar apparte-
(ment aan de Rijswijkseweg in
Den Haag, op het eerste ge
zicht in tegenspraak met wat
zij ook opmerkt: „Zonder Da-
vina van Wely, zonder de
dwang van mijn ouders zat ik
hier niet". Waarmee Cécile be
doelt, dat ze misschien van al
les had aangepakt, behalve de
viool, die nü stuur en richting
geeft aan haar verdere leven.
Want hoe gaat het. Of: hoe
kan het gaan, met een meisje
uit een muzikale familie,
waarvan de moeder viool
speelt, de ene zus dwarsfluit
en de andere zus óók viool.
Cécile: „Ik heb van huisuit een
harde opleiding meegekregen
waarvan ik nu plezier heb, al
had ik vroeger als kind mo
menten waarop ik het als een
verjaarscadeau had opgevat,
als ik met viool had mogen
stoppen. Maar dat overkomt
elke jonge violist natuurlijk, af
Uitpli
iuizen
Het heeft Cécile Huijnen ook
aan het nadenken gezet: „Als
ik moeder mocht worden, zal
ik het anders doen. Natuurlijk
mogen moeders duwen, hun
kind pushen, maar zacht, heel
zachtjes. Mijn kind, als ik een
kind mocht krijgen, maar zo
ver is het nog lang niet, mijn
kind zal alle hulp van me krij
gen waar het om vraagt en ik
zal helpen waar ik kan. Het
wordt nu iets minder, maar ik
heb nog steeds moeite met de
discipline van studeren. Ik
blijf het associëren met
moeten, met dwang en niet op
de goede manier waarop het
ook zou kunnen. Niet het vuur
van het heilige moeten, het
wiflen moeten, maar puur
dwang."
foto:
milan
konvalinka
Het valt niet meer uit te plui
zen, als dat al zinvol mocht
zijn, wat er aan vooraf ging,
maar Cécile Huijnen heeft
haar plan getrokken: met va
kantie gaan, dan een jaar or
kest en dan verder zien. „Het
lijkt me goed om in een orkest
in de provincie te beginnen, in
Nederland of in het buiten
land, dat maakt me niet veel
uit. Maar wél als concertmees
ter, aanvoerder van de eerste
violen. Ik bedoel, iets dat het
midden houdt tussen soliste en
tutti-violiste, ergens verant
woordelijk voor zijn. Boven
dien kun je als concertmeester
toch wel als soliste optreden,
af en toe. Maar ik voel niets
voor een leven in hotels, het
leven als soliste, maar niet om
dat ik het niet zou kunnen".
Na een minuut nadenken: „Ik
denk, dat ik die keuze kón
maken, tussen soliste en tutti
violiste in een orkest. Maar als
ik soliste wil worden, zou ik
weer als een beest moeten stu
deren, meer dan de drie, vier
uur per dag nu. Ik zou alle
leuke kanten van het leven
moeten opgeven, niet meer
stappen, niet meer teuten, lan
terfanten, gewoon uren lang
nietsdoen. Daar voel ik niet
voor. Bovendien trekt het or
kest me gewoon, er is zo veel
muziek. Bovendien vind ik
lesgeven heerlijk en heb ik al
tijd muziek willen maken,
geen carrière. Dat zei ik vroe
ger, toen vioolspelen nog
dwang was en ik zeg het nóg".
Plezier
Het is verbluffend om te ho
ren hoe kort geleden het nog
maar was, dat Cécile Huijnen
plezier in het vioolspelen
kreeg: „Twee, drie jaar gele
den. Toen het echte samenspe
len begon, het muziekmaken.
Ik ben begonnen toen ik zeven
was en ik een viool in m'n
handen kreeg gedrukt. Vanaf
dat moment kom je ergens
vandaan; pas een paar jaar ge
leden doemde een horizon op,
iets om naar toe te gaan. Maar
wat ik altijd al heb gehad is
zelfkritiek, kritisch met jezelf
omgaan. Ik heb het gevoel dat
ik wat dat betreft een uitzon
dering vorm, dat ik op school
al een uitzondering was. Na
tuurlijk wilde ik op m'n ze
ventiende ook soliste worden;
alle zeventienjarigen willen de
wereld veroveren en solist
worden. Maar als je wat ouder
wordt, moet je je beperkingen
leren kennen en je ervan be
wust worden waar je echte
mogelijkheden liggen. Ik ken
te veel violisten, oudere en
jonge, die zelf zowat viool zijn
geworden en nergens anders
over kunnen praten. Dat ligt
me niet en ik zal de dingen die
ik nog meer leuk vind, niet
voor de viool opgeven".
Cécile Huijnen is jong op ka
mers gaan wonen en ontwik
kelde een eigen richting, „met
hulp van Davina van Wely die
me, wat de muziek betreft al
les heeft geleerd wat ik moest
weten. Ik heb m'n voorkeu
ren, zoals iedereen z'n voor
keuren heeft, ik speel liever
iets waarvan de mensen tra
nen in de ogen krijgen, dan
bijvoorbeeld de Paganini-ca-
prices die ik, naar mijn eigen
maatstaven, niet eens kan.
Nee, ik geloof niet dat mijn
voorkeur voor het spelen van
muziek die ontroert, te maken
heeft met gemakzucht. Als ik
daaraan leed, zou ik die tien
op het eindexamen zeker niet
hebben gehaald. Maar ik houd
nu eenmaal niet zo van die in
gewikkelde muziek die alleen
maar moeilijk is. Niet omdat
ik die niet zou kunnen spelen
na veel studeren, maar omdat
die me minder ligt. Katchatu-
rian speel ik liever dan bij
voorbeeld iets dat erkend
moeilijk is, zoals die Duivel-
strillersonate van Tartini. Kat-
chaturian vergt alles van mij
en het instrument, ik kan er
alle muzikaliteit die in me zit
uit gooien. Maar als Davina
van de Paganini-caprices zegt,
dat ik ze tenminste moet blij
ven proberen, nou ja, dan
heeft ze natuurlijk wel gelijk".
FRITS BROMBERG
VIJFTIEN JAAR NORTH SEA JAZZ FESTIVAL: THEO VAN DEN HOEK
99
Van 12 tot en met 15 juli
wordt in het Congresgebouw
in Den Haag voor de vijftiende
keer het North Sea Jazz Festi
val gehouden. In een aantal
gesprekken met nauw betrok
kenen van voor en achter de
schermen - kijkt deze krant te
rug op vijftien jaar North Sea
Jazz. Vandaag Theo van den
Hoek, coördinator vervoer en
veiligheid.
DEN HAAG Theo van
den Hoek is oorspronke
lijk een rock roll-jon-
gen. De laatste jaren gaat
hij echter steeds meer de
jazzkant op. „Ik merk dat
ik steeds meer jazz ga
draaien. Heeft waarschijn
lijk ook iets met de leef
tijd te maken".
Of met het North Sea Jazz
Festival. Van den Hoek is ver
antwoordelijk voor de opvang
en het vervoer van de arties
ten en hun bagage van Schip
hol naar het hotel naar het
Congresgebouw en weer terug.
Voor de limousines, de busjes
en de vrachtwagens. En voor
de veiligheid. Het overleg met
politie en brandweer. En de
bewegwijzering, de „routing".
Al jaren. Alleen het eerste fes
tival, in '76, miste hij, wegens
vakantie. Dat zou hem niet
nog eens gebeuren. „In '78 was
ik in Frankrijk, weer op va
kantie. Het begon zo vreselijk
te kriebelen, dat ik tegen mijn
vrouw zei: ,Ik ga weg'. ,Als je
de auto maar hier laat', zei ze".
Hij stapte op het vliegtuig in
Nice, en kwam midden in een
lading jazz-musici terecht, op
weg naar het North Sea Jazz
Festival/ „Op Schiphol zei de
Rolling Stones-concerten in
ons land, en de première van
de roek-opera 'Tommy' van
The Who in het Amsterdams
Concertgebouw. Het was de
eerste keer dat er een profes
sionele PA- en lichtinstallatie
aan te pas kwam. Hij za,_
hoe Keith Moon van de trap
lazerde. „Paul en ik keken el
kaar aan en dachten: daar gaai
het concert. Maar Keith ging
gewoon achter zijn drumstel
zitten. Hij had zó'n jaap in zijn
hoofd, en veegde tussen de
nummers door het bloed weg
met een doek".
Afstandelijk
afhaalploeg: 'wat doe jij nou
hier?!'. 'Kijken of jullie je
werk goed doen', zei ik". In
Den Haag draaide hij meteen
weer volop mee.
Sindsdien heeft hij geen festi
val gemist. Tot '79 in vaste
dienst bij Acket, daarna in zijn
vakanties. „Ik neem steeds een
week vakantie op voor North
Sea Jazz". En meer, want na
het festival moet hij afkicken.
Hij koestert de momenten dat
hij in de vroege ochtenduren,
na weer een festivaldag, de
eerste stappen buiten zet en in
de bijna onwerkelijke stilte de
vogels hoort fluiten. Het hoort
bij de kick die het festival hem
elk jaar geeft. Dat werk, het
contact met de artiesten, de
goede muziek, het aparte
sfeertje: „Als je dat niet zou
hebben.Ik denk niet dat ik
graag alleen als bezoeker zou
komen. Je bent zo gewend aan
dat tempo.Dat zou heel erg
wennen zijn. Van Miles Davis
heb ik op North Sea steeds al
leen het eerste en het laatste
nummer gezien".
Uit bed
De artiesten kennen hem in
middels. Hij houdt in de gaten
dat ze op tijd het hotel verla
ten, op weg naar concertzaal
of vliegtuig. Zorgt dat ze hun
bed uitkomen, ook als ze maar
een paar uur geslapen hebben,
„want ze moeten op tijd hun
vliegtuig halen, voor het vol
gende festival. Je weet inmid
dels wel wie er altijd lang over
doet, dus die wek je wat
eerder. Je kan het die andere
festivals niet aandoen dat ze te
laat komen. Dan loopt alles
fout".
Met Schiphol maakt hij elk
jaar een week of twee voor het
festival afspraken over de af-
'handeling van die stroom ar
tiesten. Er is een tijdelijke
NSJ-balie en douane en Schip-
holpolitie werken hard mee
om iedereen snel er doorheen
te loodsen. „Daar heerst al een
beetje de North Sea Jazz-men-
taliteit", vindt Van den Hoek.
Hij weet zelf hoe belangrijk
het is dat alles geolied ver
loopt. Van uit de tijd dat hi;
zelf nog tourmanager was er
met groepen als Shocking
Blue, Ekseption, Brainbox er
foto:
rinus
slieren-
drecht
Focus Europa doorkruiste
„Als het niet goed is is dat heel
vervelend. In Nederland en
Duitsland en de Scandinavi
sche landen is het allemaal
wel goed geregeld, in de zuide
lijke landen valt dat wel eens
tegen".
Theo van den Hoek werkte al
in 1968 bij Acket. „Paul had
toen nog Muziek Expres en
Popfoto, ik had een vriend die
daar werkte en ik vroeg of hij
er niet een baantje voor me
kon regelen". Dat kon. Van
den Hoek werd manusje-van-
alles op de redactie, later in de
concertorganisatie. Ging met
Acket naar Londen om te kij
ken welke popgroepen op
toernee gingen. Was betrok
ken bij de organisatie van vier
In 1979 zette Van den Hoek
een streep onder de pop. Het
werd te afstandelijk. „Vroeger
ging je met een bus op toernee,
had je nog contact met de
groep, maar daarna alleen met
de managers. Ik denk dat Paul
en ik op hetzelfde moment op
het idee kwamen van: 'we
hebben het wel gehad".
Jazz mocht zich aanvankelijk
alleen beroepsmatig in zijn be
langstelling verheugen. Hij
herinnert zich de tegenstelling
pop-jazz die vroeger zoveel
sterker was dan nu. „Er was
altijd strijd tussen jazz- en pop-
kenners, daar discussieerde je
dan over. En dan sprak je af
dat de een eens naar Eric
Clapton ging luisteren en ik
naar jazz'Hij vindt het teke
nend dat zijn zoon van zeven
tien graag naar Miles Davis
luistert. „Ik deed dat niet op
die leeftijd". Nu kan hij het
meer waarderen. „Langzj
maar zeker pik je het op".
Van die vijftien jaar North Sea
Jazz is de uitreiking van de
naar Charlie Parker vernoem
de Bird-prijs aan Miles Davis
hem het meest bijgebleven.
„Paul belde me en vroeg of ik
Miles wilde vragen de prijs in
de persruimte te aanvaarden.
Ik vertelde hem wat de bedoe
ling was maar hij twijfelde
nogal, zag het niet zo zitten.
Tot ik zei: „De prijs is ver
noemd naar Bird, Charlie Par
ker". Onmiddellijk lichtte zijn
gezicht helemaal op, zei hij dat
ie het een eer zou vinden en
stemde hij toe. Die uitreiking,
ik heb nog nooit zoveel came
ra's zien flitsen".
KOOS VAN WEES
KLEURRIJKE FIGUREN IN 'STREETWISE'
'Streetwise'. Dertiendelige jeugdse
rie. VARA-televisie. Nederland 1 om
17.36 uur. Zondag.
HILVERSUM Wie wel
eens in de Britse hoofd
stad is geweest, heeft ze
zien rijden: de Londense
fietskoeriers. Deze 'maf
kezen op twee wielen'
blijken in de wereldstad
garant te staan voor de
snelste vorm van vervoer
als het om het halen en
brengen van brieven en
pakketjes gaat. Het is een
beroep dat niet zonder ge
varen is, want zijn de vrij
buiters in kantooruren de
lieveling van elke direc
teur en secretaresse, als ze
eenmaal op straat zitten,
behoren ze tot de vogel
vrij verklaarden van Lon
den.
Voor automobilisten zijn deze
fietskoeriers een doorn in het
oog. In een stad waar file-rij
den tot de dagelijkse bezighe
den van zijn inwoners behoort,
zijn ze als lastige vliegen. Niet
voor de auto weg te slaan. In
de constante strijd tegen de
klok, als je te langzaam bent
lig je eruit, vaak laverend tus
sen de auto's een weg en heb
ben een boodschap aan God
noch gebod. Die brutale ma
nier van opereren is weliswaar
noodzakelijk, maar heeft de
fietskoerier geen goede naam
bezorgd, behalve dan mis
schien bij de bedrijven waar
voor ze werken. Hoe deze
doorgaans door jonge, ambi
tieuze zakenmensen opgezette
diensten reilen en zeilen is te
zien in 'Streetwise', een der
tiendelige, Britse jeugdserie uit
1989.
Het gaat natuurlijk om een fic
tief verhaal, waardoor de
hoofdrolspelers wat ingedikte
karaktertrekken hebben mee
gekregen, maar de reeks biedt
tegelijkertijd een intiem kijkje
in de keuken van het fietskoe
rierschap. Bovendien draagt
de manier van filmen bij tot
de spanning van de avonturen.
Gekraakt
'Streetwise' is een bedrijfje dat
wordt geleid door Bob Street.
In een van de vervallen indus
triewijken van de stad heeft
de koerierdienst een etage, die
oogt alsof het net is gekraakt.
De werknemers blijken kleur
rijke figuren die ieder hun ei
gen redenen hebben om met
de fiets geld te verdienen. Bo
vendien is de bedrijfsvoering
zo dat iedereen in principe ei
gen baas is. Wie dus brokken
maakt, moet het financieel zelf
zien te rooien. 'Streetwise' is
een dynamisch bedrijfje, dat in
de eerste aflevering, meer
klanten hoopt te lokken, door
een gemotoriseerde koerier-
dienst uit te dagen voor een
wedstrijd: wie is er het eerst in
Victoria Station. Geheel tegen
de wens van de secretaresse
van de (onzichtbare) baas in,
die door Bob spottend 'prin
cess' wordt genoemd, vangt de
strijd aan. Winst betekent
meer klanten en dus wordt de
beste fietser ingezet: de neger
Dave. Maar in Londen gaat
het niet alleen om snelheid.
Wie het tegen een motor op
neemt en dus niet sterk is,
moet uiterst slim zijn. Een ge
degen kennis van het Londen
se stratenplan, maar ook het
op de hoogte zijn van weg
werkzaamheden en mogelijke
files behoort tot het takenpak
ket. En waar de koerier vast
loopt, moet hij met een simpe
le druk op de knop van zijn
walkie talkie raad kunnen
vragen aan de centrale. Het
wordt een spannende strijd,
waarbij iedereen meeleeft, be
halve (princess) Diana. Zij
blijft maar hameren op het be
lang van een pakje dat bij
Warren Page, de grootste
klant van het bureau, moet
worden opgehaald.
Een geheel
Hoewel het voor de hand zou
liggen om elke aflevering te
vullen met een nieuw avon
tuur, vormen de dertien delen
een geheel. Het wil niet zeg
gen dat de kijker geen uitzen
ding kan missen. Maar wie
vergeet om naar de eerste afle
vering te kijken, zal wat moei
te hebben om er bij de tweede
in te komen.
'Streetwise', met veel humor
gemaakt, is behalve boeiend,
ook een reeks die op onder
houdende wijze een reflectie is
van zijn tijd. Wie over twintig
jaar de serie tevoorschijn
haalt, krijgt een nauwgezet
beeld van Londen en zijn be
woners aan het eind van de ja
ren tachtig. En wie weet met
welke ogen de afleveringen
dan worden bekeken. Hoe zal
het met de snelvoedselketen
McDonalds zijn vergaan, be
staat het wonen in kraakpan
den nog en wie weet is het
misschien wel heel gewoon
dat, in verband met het mi
lieu, iedereen fietst.
HANS PIËT
De fietsers en andere werknemers van het milieubewuste, Lon
dense koeriersbedrijfje 'Streetwise'.
foto: vara
Christie's wil opheffing beslag bankrekening
AMSTERDAM In een kort geding voor de Amsterdamse
rechtbank heeft het veilinghuis Christie's gisteren opheffing van
het beslag geëist dat de voormalige eigenaren van een pastel van
Odilon Redon (1840-1916) hebben gelegd op de bankrekening
van het veilinghuis. De voormalige eigenaren hadden de pastel
'Fleurs des Champs' uit 1905 op 22 mei ter veiling aangeboden.
De richtpijs was tussen de 250.000 en 350.000 gulden. Het werk
werd voor 1,2 miljoen gulden gekocht door een Japanner. Na
gerezen twijfel over de echtheid weigerde de koper echter te be
talen. Het veilinghuis betaalde de eigenaren niet, die vervolgens
beslag legden op de bankrekening. De partijen die bij het kort
geding betrokken zijn, weigerden gisteren nadere inlichtingen te
verstrekken.
De uitspraak in het kort geding over de beslaglegging op de
bankrekening is bepaald op 12 juli, aldus een woordvoerster van
het veilinghuis.
