John van 't Schip zit
niet bij de pakken neer
Warm welkom voor
Oranje op Sicilië
Doelman Bell wil met Cameroun furore maken
Geen Rome
Leidse Courant: voor meer dan nieuws alleen. Een krant voor u!
CeicLc Souoant
VRIJDAG 8 JUNI 1990 PAGINA 9
Ik las dat wij niet naar Rome gaan. Het
stond in een krant in juni 1990, maar het
zinnetje 'We gaan naar Rome' dateert van
1934. En toen was het al of niet als
voetbalteam bereiken van de Italiaanse
hoofdstad een even respectabel doel als
heden. Hoewel de voetballerij rond de top in
vele opzichten onvergelijkbaar is met het
wereldkampioenschap uit de tijd waarin
Mussolini het van Milaan tot Sicilië voor het
zeggen had, zijn er toch ook wel
overeenkomsten. En omdat het Nederlands
elftal van vandaag liever niet in de
valkuilen moet tuimelen waarin de jongelui
van Karei Lotsy en Bob Glendenning
belandden bij hun pogingen om goed te
presteren in de eindronde van het toernooi
van 56 jaar geleden, kan het nuttig zijn na te
gaan wat er toen is fout gegaan.
Om te beginnen waren de
kwalificatiewedstrijden indrukwekkender
verlopen dan onder Libregts, hoeveel
punten die ook bijeen heeft gesprokkeld. In
'34 warmde Oranje zich mat 4-2 aan de
Belgen en met 5-2 aan de Ieren. Kort
daarvoor hadden Bakhuys, Ven te, Kick
Smit en al die anderen de Rode Duivels
zelfs met 9-3 van de mat gespeeld. Het was
de tijd van Han Hollander, van vallende
kopstoten, van strakke schoten, van
buitenspelers die een keer of twintig per
wedstrijd de achterlijn haalden en
simpelweg voorzette. Het was ook de tijd
van een soort amateurisme dat voor de
cracks vaak uitmondde in het runnen van
een sigarenwinkel.
Maar ook toen ging het wel degelijk om de
knikkers, zodat de KNVB besloot om de
heren spelers op het WK in Italië goed voor
te bereiden. Er was trouwens iets mis
gegaan in de preparaties. Een oude afspraak
leidde ertoe dat op Hemelvaartsdag 1934 de
Fransen in Amsterdam op bezoek kwamen.
Een oefenwedstrijd die overbodig was, maar
waar men niet vanaf kon. Het stond
trouwens in een oogwenk 3-0 voor
Nederland en de kritiek verstomde. Het
leek een gelopen koers. Maar de Fransen
vochten terug en wonnen met 5-4, waarbij
diverse gerenommeerde internationals lelijk
uit vorm bleken te zijn. Daardoor reisde
men in ietwat weifelmoedige stemming per
trein naar Milaan om voorlopig in
Cernobbio aan het fraaie Comomeer af te
stappen voor een heus trainingskamp.
Daar liep het mis met de concentratie. De
spelers hadden het er te goed, heeft ir. A.
van Emmenes mijl wel eens verteld. Hij was
er dagelijks bij en hoorde het toenemend
gekanker verbijsterd aan. De heren
verveelden zich. Je kunt amateurs niet de
hele dag laten trainen en alsmaar lui liggen
kijken naar dat blauwe meer en die mooie
bergen op de achtergrond, dat hing de
meesten snel de keel uit. Daarna kwam de
ergernis. Waarom mocht keeper Van der
Meulen wel zijn vrouw meenemen en alle
andere niet? Waarom was stemmingkweker
Lotsy er niet bij? Nu moesten ze het doen
met die saaie Herberts, die lang niet de
uitstraling van Lotsy had. Dat was het
tweede foutje: Lotsy had de jongelui naar
Italië gespeecht, maar toen er puntjes op
allerlei i's moesten worden gezet had hij
FIFA-verplichtingen in Rome. Uiteindelijk
was hij de enige, die inderdaad 'naar Rome'
ging.
Men weet hoe het is afgelopen. Oranje
verloor van de iets betere Zwitsprs, die niet
werden gesteund door zesduizend
landgenoten (sommigen waren zelfs per
fiets de Alpen gepasseerd), maar die gewoon
beter voetbalden en niet vergeefs achter
hun normale vorm aandraafden. Daarbij
was het zeer warm weer en het veld
kurkdroog. Nu is dr. Frits Kessel al druk in
de weer om het waterpeil in al die
spelerslichamen tijdens de duel op peil te
houden. Wij stopten vroeger ons bezwete
hoofd in een emmer met water die langs de
zijlijn stond, maar de moderne arts zal het
probleem wetenschappelijk verantwoorder
aanpakken. Ook schijnt op het veld in
Palermo en in Cagliari aanzienlijk meer
goed-gerold gras te staan dan destijds in San
Siro. Wat allicht blijft is de kans op
verveling. Strenge veiligheidsmaatregelen
maken het vermoedelijk onmogelijk om het
uurtje in het barretje op de hoek te
verpozen. Na verloop van tijd gaan
afgeschermde hotels steeds meer op
gevangenissen lijken. In 1978 speelde dat
ook mee in het Argentijnse Mendoza, waar
de spelers iets van kloosterlingen schenen
uit te stralen. Men heeft Oranje ook erg ver
weggestopt. Verona, waar de Duitsers zitten,
en waar ooit Romeo en Julia de balkonscène
speelden, doet toch romantischer aan dan
het Mafia-eiland aan het uiteinde van dè
laars.
PALERMO John van
't Schip lijkt liever even
de boot af te houden als
hij wordt benaderd om
van gedachten te wisse
len over - waar kan het
anders over gaan? - zijn
positie als reserve in de
Nederlands elftalgroep.
Maar als de Ajacied-met-de-
meest-modieuze-coiffure van
het stel een uurtje later aan
schuift, blijkt hij toch heel
bereidwillig om over zijn ei
gen rol te praten. Een plaats
in de selectie, die nu niet be
paald de meest begerens
waardige is. „Ik zit in een
moeilijk parket", is hij eer
lijk. „Ik ben niet alleen re
serve, maar sta daarbij ook
nog eens achter Gerald Va
nenburg". Die op zijn beurt
zijn plekje in de basisforma
tie kwijtraakte.
John van 't Schip werd ooit
door Johan Cruijff een grote
toekomst toegedicht. Een
profetie die de 26-jarige Am
sterdammer bijna brand
merkte. Waar hij bij het gro
te voetbalpubliek werd geëti
ketteerd als eeuwige belofte,
bleek hij persoonlijk te wor
den achtervolgd door de
taxatie van zijn leermeester.
„Ik heb afgelopen seizoen
een redelijk niveau gehaald",
zegt Van 't Schip. „Natuurlijk
zaten daar mindere wedstrij
den tussen, maar over het al
gemeen was ik toch op een
bepaald constant peil bezig.
Hetgeen er zeker toe heeft
bijgedragen dat ik bij de
WK-selectie werd gehaald.
Maar de situatie bij het Ne
derlands elftal is nu voor mij
wel een beetje lastig. Nu het
concept is veranderd om wat
meer balans op het midden
veld te krijgen, heeft dat Ge
rald zijn plaats gekost. En
vanaf het begin heb ik gewe
ten dat het tussen hem en mij
zou gaan voor een basis
plaats. Nu hij er dus niet eens
in staat, kun je ongeveer wel
inschatten hoe mijn kansen
liggen".
Afwachten
Desondanks heeft Van 't
Schip de hoop op een even
tueel optreden tijdens het
WK nog niet opgegeven.
„Hoewel ik me realiseer dat
mijn mogelijkheden slechts
liggen in blessures en schor
singen van anderen", zegt hij
niet eens al te terneergesla
gen. „Het is dus gewoon een
kwestie van afwachten en zo
veel mogelijk inzet tonen bij
de training en de daarbij ge
speelde partijtjes".
Van 't Schip, die van zijn 21
tot dusver gespeelde inter
lands voor de helft als lin
kerspits acteerde, speelt in
die onderlinge wedstrijden
Frank Werkman
achter Vanenburg als rechts
half in de B-formatie. Een pi
kante situatie, omdat de bei
de concurrenten voor een
eventuele plaats in het A-
team daar toch enigszins af
hankelijk zijn van elkaar.
„Maar dat valt wel mee",
zegt Van 't Schip. „We stimu
leren elkaar juist om het zo
goed mogelijk te doen; we
zitten elkaar niet dwars".
De positie, die Van 't Schip
in de trainingspartijtjes in
neemt, is de meest favoriete
stek van de technisch begaaf
de, maar soms mentaal wel
eens snel aangeslagen lijken
de Amsterdammer. En te
vens de oorzaak voor het
„verloren" jaar dat hij twee
seizoenen geleden bij Ajax
beleefde. „Johan Cruijff",
vertelt hij, „was degene die
eens over mij had gezegd dat
ik een grote zou kunnen
worden. Een spelbepalende
figuur, op het middenveld.
Een rol die ik zelf inderdaad
ook graag speel. Maar het
probleem was dat ik vrijwel
nooit de kans krijg orn op die
plek te spelen. Ik heb tijdens
een blessure van Wouters
wel eens een paar wedstrij
den daar gestaan. Maar zodra
die weer beter was, stond ik
weer voorin op rechts".
„Daar heb ik ook het afgelo
pen seizoen bijna voortdu
rend gespeeld, omdat er bij
Ajax een overdaad aan rech
termiddenvelders rondliep:
Winter, Jonk, Wouters,
Scholten. Mijn positie was
dan automatisch rechterspits,
ook al omdat Ajax altijd met
drie aanvallers wil spelen.
Ook onder Johan (Cruijff;
red.) moest ik stijf aan de zij
lijn spelen, maar daar zijn je
mogelijkheden beperkt. Je
staat dan meestal tegenover
twee man en danheb je
doorgaans weinig kans. Door
dat soort problemen heb ik
lang geworsteld met de vraag
hoe het nu verder met mij
moest. Maar daar ben ik nu
wel uit. Ik maak er van wat
er van te maken is. Net als
mijn situatie in de selectie bij
het WK. Ik houd me dan
maar vast aan het feit dat bij
het WK in 1974 en '78 ook
drie keepers in actie kwa
men. Dan zijn er voor mij
misschien ook nog wel kan
sen".
Het contract van John van 't
Schip bij Ajax loopt nog een
jaar door. De altijd elegante,
maar naar de opinie van het
voetbalvolk vaak te snel af
geblufte en in elk geval te
zelden effectief spelende Aja-
cied is er overigens wel van
overtuigd dat hij op zijn leef
tijd nu eigenlijk in de ploeg
had moeten staan.
„Toch vind ik dat er nu geen
sprake is van een gemiste
kans", zegt hij. „Dat was
veeleer het geval bij het EK
twee jaar geleden. Toen
stond ik in het eerste duel,
tegen de Russen, in de basis,
maar viel er na die nederlaag
uit en ben er, ook als inval
ler, niet meer in terugge
weest. Nu sta ik niet in de
basis, dus kun je niet spreken
van een gemiste kans. Hoe
wel ik over vier jaar, als we
er eventueel weer bij zijn,
misschien wel te oud ben".
Nog niet te oud voor een
eventuele transfer op dit mo
ment in elk geval. „Ik zou
best ergens anders willen
spelen", geeft Van 't Schip
toe. „Of ik te lang bij Ajax
ben blijven hangen? Dat is
natuurlijk altijd theorie. Een
feit is wel dat we bij Ajax in
de afgelopen jaren een paar
keer helemaal opnieuw heb-
John van 't Schip: „Kwestie van afwachten".
ben moeten beginnen. Dat is
vooral voor de oudere spelers
moeilijk".
„Maar stel nu", gaat Van 't
Schip verder, dat Neder
land wereldkampioen wordt.
Na '74 en '78 ontstond er in
eens een run op Nederlandse
trainers en voetballers, ook
spelers die niet eens vast in
het team hadden gezeten.
Dan is ineens het voetbal in
FOTO: DIJKSTRA
zo'n land aansprekend. Dus
wie weet?".
„Ik zou trouwens qua sfeer
het liefst in Engeland voet
ballen. Niet mijn stijl? Ach,
over Arnold Mühren werd
ook ooit gezegd dat hij daar
nooit uit de voeten zou kun
nen. Maar je hebt gezien hoe
het hem is vergaan".
FRANK WERKMAN
WK-allerlei
Krakers
Krakers en wanbetalers van
huur in Rome hebben de ko
mende weken geluk. Tijdens
het WK voetbal worden ze
met rust gelaten. Het stadsbe
stuur besloot gisteren niemand
het huis uit te zetten, om de
rust in de stad niet te versto-
Smokkelwaar
De voetbalkleding van de
Westduitse ploeg is op weg
naar Italië door Oostenrijkse
grenswachten voor smokkel
waar aangezien. De vertegen
woordiger van Adidas mocht
alleen tegen betaling van 1400
D-Mark boete en een fiks be
drag aan invoerrecht doorrij
den naar het trainingskamp
van de Mannschaft in Milaan.
Eenzaam
Op het vliegveld van Rome
kwam gisteren een eenzame
Roemeense voetbalfan aan. Hij
had de vlag van zijn land om
zich heen gedrapeerd. Aan de
douane vroeg hij de weg naar
Bari, waar Roemenië morgen
tegen de Sovjetunie speelt. Hij
werd aanvankelijk voor een
verdwaalde Engelsman aange
zien en argwanend behandeld,
maar na inzage in zijn pas
poort werd de Roemeen vrien
delijk de goede weg gewezen.
Vierde Britse
fan veroordeeld
CAGLIARI De rechtbank
in Cagliari heeft gisteren een
Britse voetbalsupporter een
voorwaardelijke gevangenis
straf van drie maanden opge
legd. De 28-jarige man, afkom
stig uit Newcastle, werd schul
dig bevonden aan mishande
ling van een politieagent in
burger. Voor de rechtbank in
Cagliari, waar Engeland de
drie groepswedstrijden van het
eindtoernooi om de wereldtitel
speelt, was het deze week de
vierde veroordeling van een
Britse voetbalfan.
VARESE Mocht er
vanavond in San Siro een
Argentijnse wervelwind
de kop opsteken, dan
wacht de doelman van
Cameroun een ondankba
re taak. De opdracht lijkt
niettemin in goede han
den.
Cameroun mag dan niet 's we
relds beste voetballers voort
brengen, de Afrikanen be
schikken de laatste jaren over
uitstekende keepers, die de
vergelijking met hun Europese
vakbroeders alleszins kunnen
doorstaan. Acht jaar geleden al
maakte een doelman namens
Cameroun furore tijdens de
eindronde van een WK. De
Afrikanen, die fris voetbal
toonden, ongeslagen bleven in
een poule met de latere we
reldkampioen Italië, Polen en
Peru, maar niettemin na de
eerste ronde naar huis moes
ten, hadden toentertijd in
Spanje hun beste man tussen
de palen staan. Zijn naam:
Thomas N'Kono. Een behendi
ge en atletische doelman die
zoveel indruk maakte dat het
hem zelfs een vet contract bij
Door onze verslaggever in Italië
het Spaanse Espanol oplever
de.
Zijn remplacant stond toen
nog nadrukkelijk in zijn scha
duw. Acht jaar na dato lijken
de rollen omgedraaid. Niet
N'Kono, maar Joseph-Antoine
Bell mag in Italië het tricot
met het rugnummer 1 over de
schouders trekken. Al vormt
dat, gezien het feit dat bonds
coach Valeri Nepomniachtsji'
ook gisteren in het trainings
kamp in hét nabij Milaan gele
gen Varese de kaken stijf op
elkaar hield als de samenstel
ling van zijn team ter sprake
kwam, nog geen garantie voor
een basisplaats. Bell rekent er
niettemin op vanmiddag in de
WK-ouverture te zullen spelen
tegen de Argentijnen.
Bell is zonder twijfel een laat
bloeier. In de slipstream van
N'Kono probeerde ook hij na
het WK in Spanje een contract
bij een Europese topclub los te
peuteren, maar die pogingen
waren lange tijd vruchteloos.
„Want", kijkt hij terug, „wie is
er nou geïnteresseerd in de
tweede doelman van Came
roun? N'Kono maakte faam in
Spanje, werd zelfs opgesteld in
het wereldelftal, maar ik bleef
anoniem".
Vandaar dat een aantal proef-
trainingen in het midden van
de jaren tachtig niet het voor
hem gewenste resultaat had.
Bell keerde terug naar het
Afrikaanse continent, speelde
een seizoen in de Egyptische
competitie, maar merkte al
snel dat daar het grote geld
onmogelijk valt te verdienen.
Uiteindelijk ging zijn droom in
1985 in vervulling. Olympique
Marseille durfde de gok aan
met de doelman, die echter
met weinig plezier op zijn ver
blijf in de Zuidfranse haven
stad terugkijkt. „Sportief ge
zien ging het allemaal nog wel,
maar in sociaal opzicht voelde
ik me er niet thuis."
Dat laatste had alles te maken
met de rol van voorzitter en
eigenaar Bernard Tapie bij
Marseille. „Tapie is een man
die de club als zijn hobby be
schouwt en de spelers als zijn
persoonlijk eigendom. Hij be
handelt hen niet als mensen
en dat stond me tegen. Ik lag
om die reden regelmatig in de
clinch met hem".
Het voorspelbare gevolg was,
dat Bell de club de rug toe
keerde. Nu verdient-ie zijn
brood bij Bordeaux, een club
die hij als heel wat humaner
beschouwt dan zijn vorige
werkgever. „Het is veel meer
één familie dan in Marseille.
Ook Bordeaux is een topclub
waar wekelijks gepresteerd
moet worden, ook daar komen
dus spanningen voor, maar het
is er veel gezelligér dan in
Marseille. Dat is belangrijk
voor me. Ik moet me op m'n
gemak voelen om prestaties te
kunnen leveren".
Welstand
De voetballerij heeft hem in
middels tot een vermogend
man gemaakt. Zijn inkomen,
vergelijkbaar met dat van een
minister, staat in schril con
trast tot het nietige salaris van
de meeste van zijn landgeno
ten, die het gemiddeld met
2000 gulden per jaar moeten
stellen. Bell zegt nauwelijks te
zijn veranderd door zijn grote
re welstand. „Natuurlijk leef je
anders dan vroeger, maar het
is beslist niet zo dat ik er een
ander mens door ben gewor
den. Vroeger, in Cameroun,
had je niks en had ik ook geen
wensen, omdat ik wist dat ik
toch geen geld had. Dat geld is
er nu wel, maar het is niet zo
dat ik nu ineens grote weelde
leef".
Wat we van hem en Came
roun mogen verwachten in
Italië? Van Bell zelf misschien
een paar katachtige reflexen
en dito reddingen, eigenschap
pen die hem al de titel van
beste doelman in de Franse
competitie hebben opgeleverd.
En van Cameroun in z'n tota
liteit? „We moeten onszelf in
ieder geval de verplichting op
leggen dat we in iedere wed
strijd tot op de bodem gaan.
Doen we dat, dan ben ik per
soonlijk al heel tevreden. Het
mag niet zo zijn dat we ons
achteraf het verwijt moeten
maken dat we er niet voor
hebben gewerkt".
Drie punten
Bell denkt nog lang niet aan
het bereiken van de volgende
ronde. „We moeten er in de
eerste plaats voor zorgen dat
we' goed en aantrekkelijk
voetbal laten zien. Halen we
dan ook nog drie punten, wat
vermoedelijk wel voldoende is
om door te kunnen gaan, dan
zou dat een geweldig succes
voor het land zijn. Een sensa
tie".
Waardoor het misschien moge
lijk wordt dat Afrika bij het
volgende WK in de Verenigde
Staten drie in plaats van twee
landen zal mogen afvaardigen.
De lobby in die richting is
dank zij de Afrikaanse offici
als al druk gaande. Ten on
rechte, meent Bell. „Waar zou
het Afrikaanse voetbal het
dan aan te danken moeten
hebben dat het met drie lan
den aan een WK mag mee
doen? Hebben we dan zoveel
prestaties geleverd die dat
rechtvaardigen? Nee dus. Zo
lang dat niet het geval is, zul
len we ons bescheiden moeten
opstellen".
tn
tal
De verhuizing van het
sombere, te natte Zagreb
naar het zonnige en warme
Palermo heeft ook de groep
professionele volgers van
Oranje nieuwe inspiratie
gegeven. Na het luxueuze
onderdak voor de media
vertegenwoordigers in het
Oostenrijkse Baden, was het
verblijf in het niet minder
comfortabele hotel
Esplanade in veel opzichten
een stap terug. Hotel
Sauerhof nabij Wenen was
een onderkomen waar zelfs
de doorgaans op
voetbalreportage redelijk
verwende persjongens zich
de koning te rijk konden
wanen.
De meeste verslaggevers
kregen in Baden een
keizerlijke suite: een kamer
van zes bij twaalf meter,
twee eenpersoons bedden,
een complete eethoek, een
driezitsbank met twee
gemakkelijke fauteuils, een
kleurentelevisie met twaalf
kanalen en een goed gevulde
mini-bar. Buiten lagen
tennisbanen en binnen in het
ach ttien de-eeu wse,
paleisachtige gebouw
stonden zwembad, sauna,
krachthonk en
schoonheidssdalon ter
beschikking. Kortom, een
voortreffelijke werkplek en
uitvalsbasis voor de
dagelijkse uitstapjes naar
training en personferenties
van het Nederlands elftal,
dat zelf in een soort
sporthotel, waar het in
Oostenrijk van wemelt, was
ondergebracht. Het
gemêleerde, uit circa 25 man
bestaande perslegertje, nam
met een tikje weemoed
afscheid van dit fraaie
verblijf, dat als opwarmertje
voor een nog vijfeneenhalve
week durend WK-avontuur
niet beter had kunnen zijn
gekozen.
Zagreb was, gedurende een
bovendien aanzienlijk langer
verblijf, van een heel ander
kaliber. Van de suites van
het Sauerhof naar de krappe
eenpersoonskamers in
Esplanade was nog
overkomelijk; ook daar
stonden bad, kleuren-tv en
privé-koelkastje. Ook de
keuken van het
Joegoslavische hotel kon, net
als in Baden, de toets der
kritiek alleszins doorstaan.
Nee, daar lag het allemaal
niet aan. Esplanade kreeg
zelfs een zekere charme door
een archaisch oproepsysteem
voor gasten: een livreier liep
dan met een paal met een
mini-schoolbord erop
voorzien van de naam van
de gezochte door alle zalen.
Weinig aantrekkelijks echter
had de stad Zagreb:
smoezelige gebouwen, slecht
geplaveide straten en
voetpaden, veel aftandse
automobielen zonder
katalysator of toet filter, en
vooral weinig fatsoenlijke
restaurants. Toegegeven, het
regenachtige weer legde een
floers van treurigheid over
de stad, die ook wel degelijk
de nodige aantrekkelijke
kanten heeft: fraaie
architectuur, groene parken
en charmante vrouwen. Die
laatste karakteristiek kon
echter niet verhinderen dat
het vertrek uit de Kroatische
hoofdstad met aanzienlijk
minder weemoed gepaard
ging dan exact een week
eerder vanuit het mondaine
Wenen.
Wat zal Palermo bieden??
Marco van Basten wordt begroet door een melee supporters.
FOTO: AP
ALTAVILLA MILICIA
Het Nederlands elftal is
één van de grote favorie
ten voor de wereldtitel
voetbal. Althans, dat mag
worden afgeleid uit de
ontvangst die het Oranje
gezelschap gisteren in Al-
tavilla Milicia ten deel
viel.
Tegen de berghelling naast het
trainingsveld op een steen
worp afstand van de Middel
landse Zee hadden zich vele
honderden voetbalfans en
tientallen carabinieri verza
meld om de Nederlanders een
warm welkom te heten.
De lokale politie had de toe
gangsweg tot het hermetisch
afgesloten trainingsveld tot
verboden gebied verklaard
voor de Sicilianen, die vooral
een glimp wilden opvangen
van Marco van Basten, die nu
al in elk geval tot elke uithoek
van Italië over een ongekende
populariteit lijkt te beschik
ken. Als het aan de tifosi van
Palermo, Catania, Messina en
wijde omgeving ligt, groeit de
vedette van AC Milan uit tot
de ster van de „Mondiale".
Altayilla Milicia lag gisteren al
aan de voeten van Van Basten,
die inmiddels de status van
aardse sterveling lijkt te zijn
ontstegen. Hij genoot ook met
volle teugen van de aanhanke
lijkheidsbetuigingen die zelfs
tijdens het lopen van het op-
warmrondje vanaf de berghel
ling op hem neerdaalden.
Ruud Gullit, de andere ster
van het WK van twee jaar ge
leden, werd nauwelijks in de
hulde betrokken, evenmin als
Frank Rijkaard, de derde Mi-
lanees.
De aanwezigheid van de drie
spelers van AC Milan heeft
het Nederlands elftal op voor
hand al van de nodige steun
verzekerd tijdens de optredens
in het WK-toernooi: Steun die
straks bij de duels met Egypte,
Engeland en Ierland ook zijn
nut kan bewijzen. Wat dat be
treft was de ontvangst van
Oranje gisteren op Sicilië,
waar de Nederlandse elftal-
groep kort na de middag arri
veerde, al een aardig voor
proefje.
