Perfect rock roll-circus
X.ief desbrie ven over Kara jans blanke pit
'90
Dali-expositie in Arnhem
POLLING STONES BEDIENEN TWEE GENERATIES FANS
Onbekende bekende
bij YPRO's 'Onrust'
lark van de Veerdonk en feestende ballen
CS
MAAK EEN
THUIS VAN
HUN TEHUIS
Er -
JNST/RTV
Eeidóe Commit
ZATERDAG 19 MEI 1990 PAGINA 21
n
I
^^del
oe
ierre Janssen gaat
iet naar Schiedam
EDAM Pierre Janssen ziet af van
waarnemend conservatorschap van het
[lelijk Museum in Schiedam, omdat zijn
oeming weerstanden heeft opgeroepen,
heeft dit gisteren B en W van Schiedam
rhreven. Janssen dacht een bemiddelen-
•ol te kunnen spelen, die hij nu niet goed
i vervullen. Hij zegt in het belang van
museum van verdere bemoeienis ermee
te zien.« Wethouder C. Zijdeveld van
iedam is verrast door de brief, temeer
hij donderdag een afspraak met Jans-
maakte voor een kennismakingsge-
ik. Deze ontmoeting gaat door. Daarbij
het tevens over de vraag hoe het nu
der moet met het museum, aldus Zijde-
Hij en Janssen besloten voordien niet
op de kwestie in te gaan.
ARNHEM In Musis Sacrum in Arnhem is
gisteren een tentoonstelling geopend die 300
tekeningen, sculpturen en grafische kunst
van de surrealistische kunstenaar Dali omvat.
De werken zijn uitgeleend door de Stratton
Foundation die een deel beheert van de nala
tenschap van de in 1989 overleden Dali. De
totale waarde van de kunstwerken bedraagt
ruim 20 miljoen gulden. De Dali-tentoonstel-
ling was eerder te zien in Barcelona, Rome,
Bari en Venetië en trok er grote belangstel
ling. De organisatie van de expositie in Musis
Sacrum verwacht dat er ook in Nederland
veel animo bestaat voor de bijzondere kunst
van Dali. Hij maakte zijn werken vanuit het
idee dat kunst de reconstructie is van een
droomwereld, het onderbewuste. Een regel-
Het "vloeibare horloge', een regelmatig terugkerend matig terugkerend motief in Dali's werk is
motief bij Dali. FOTO: PR het „vloeibare" horloge, in een steeds wisse
lend decor. Waarmee hij wilde verwijzen
naar het verstrijken van de tijd, het leven.
Een ander voorbeeld van het combineren
van elkaar vreemde elementen is de „homme
oiseau" die op de tentoonstelling in Arnhem
is te zien: het hoofd van een man verving
Dali door de kop van reiger. Met welke voor
stelling hij probeerde aan te tonen dat de
mens niet altijd is wat hij lijkt. Dali was van
mening dat grafiek bestemd was voor het
grote publiek en had daarom geen bezwaar
tegen het op grote schaal afdrukken ervan.
De grafische kunst en de sculpturen die in
Musis Sacrum worden geëxposeerd zijn au
thentieke werken. Het kleinste bronzen beeld
op de tentoonstelling is 30 cm hoog en het
grootste drie meter. De expositie duurt tot en
met 22 juli en is iedere dag van 10.00 tot 18.00
uur en op donderdagavond tot 21.00 uur geo-
Japanner kocht Renoir, Van Gogh
en een Rodin voor in de tuin
TOKYO Een Japanner die er
bepaald warmpjes bijzit, heeft
zich gemeld als de nieuwe eige
naar van twee schilderijen die
deze week, zoals gisteren gemeld,
voor recordprijzen in de Verenig
de Staten geveild zijn. De 74-jari-
ge Ryoei Saito, gepensioneerd di
recteur van de op één na grootste
papierfabriek van Japan, had een
aantal journalisten naar zijn huis
in het centrum van Tokyo uitge
nodigd om hun te vertellen dat
hij de koper is van de Renoir en
de Van Gogh. Saito maakte een
uitgelaten indruk. „Een Van
Gogh wordt niet vaak aangebo
den", aldus de miljardair die tus
sen neus en lippen door vertelt
dat hij voor de twee schilderijen
samen maximaal 200 miljoen dol
lar had willen uitgeven. Saito is
van plan de Van Gogh op te han
gen in een nieuw te bouwen mu
seum waar hij doeken ten toon
wil stellen van Ikuo Hiramaya,
een van de bekendste levende
Japanse schilders. De Renoir
krijgt een plaatsje in een museum
in zijn geboortestreek Shizuoka.
Deze week kocht hij ook nog een
beeld van Rodin. Op de vraag
wat hij daar mee gaat doen, zegt
hij: „Het kostte maar drie miljoen
gulden. Ik zet het in mijn tuin".
van
The Urban Jungle Tour met The
Rolling Stones. Mick Jagger (zang,
gitaar), Keith Richards (zang, gi
taar), Ron Wood (gitaar), Bill Wy-
man (basgitaar), Charlie Watts
(drums), Chuck Leavell (piano),
Matt Clifford (toetsen), Bobby Keys
(saxofoon), Uptown Horns, Lorelei
McBroom (zang), Bernard Fowler
(zang) en Sophia Jones (zang). De
Kuip, Rotterdam. Voorprogramma:
Gun. Gisteravond. Herhalingen: za
terdag en maandag.
'Stonegoed' is het predi
kaat dat het eerste concert
van The Rolling Stones in
het Urban Jungle-jasje
verdient. De vijf heren
brachten een perfect rock
roll-circus, dat de Rot
terdamse Kuip muzikaal
op zijn grondvesten deed
trillen en dat visueel, in
clusief een aantal fraaie
verrassingen, van oogstre
lende kwaliteit was. Maar
wat de vijf heren ook be
wezen is dat rock roll
de jeugd toebehoort. En
nu maar hopen dat The
Stones niet de Frank Sina
tra's van de rock roll
worden.
ind").
ngschiktf
naak.
is f 5,.
erg af van het Amerikaanse
avontuur op de rand van de ja
ren negentig. Voor de Europe
se Urban Jungle concertreeks
zijn wat nummers van 'Steel
Wheels' geschrapt, waardoor
wat andere klassiekers in het
programma konden worden
geschoven. Met een mengeling
van (vooral) oud en ook nog
wat nieuw materiaal bediende
een met blazers en zangers uit
gebouwde groep twee genera
ties Stones-fans. Ook Mick
Jagger Co lijken te beseffen
dat dit wel eens de laatste
reeks van deze omvang kan
zijn. Daarom trokken ze niet
alleen wat oude composities
uit de kast om ze nog een keer
te spelen, maar oogde Jagger
met zijn wat korte, lange
broek met krijtstreep en zijn
psychedelisch bedrukte lange
jasjes als de hippie die hij ooit
was. Hoewel energiek, was de
show aangepast aan de leeftijd
van de hoofdrolspelers. Mick
Jagger legde weliswaar weer
heel wat kilometers af, dansde
gepassioneerd, maar was niet
meer de wilde bras van acht
jaar geleden, toen de groep -
met veel mooier weer - ook in
de Kuip stond.
Routineus
Het concert begon om precies
half negen met vuurwerk, na
dat de Ierse gitaar-rockers
Gun de menigte niet echt had
den opgewarmd. In eerste in
stantie leek het concert iets
routineus te krijgen. Richards
en Wood leken vooral zichzelf
te willen vermaken met hun
gitaarspel, terwijl ze mooie co-
pieën afleverden van de plaat
versies van nummers als 'Start
me up' en 'Sad, sad, sad'. De
show stond muzikaal direct als
een huis, maar het duurde
even voordat het vuur echt
ging branden. Met 'Tumbling
Dice' was het raak. Dat num
mer liet niet alleen een felle
solo van Wood horen, maar
kreeg ook een prachtige ach-
tergrondzang-vulling mee. Het
podium, dat met elk nummer
meer musici liet zien, veran
derde in een kolkende klan
kenzee. 'Miss you' werd muzi
kaal behoorlijk uitgebouwd,
waarbij saxofonist Bobby Keys
alle ruimte kreeg. Mick Jagger
had toen al geprobeerd in het
Nederlands te laten weten, dat
hij weer blij was in Rotterdam
Een aanmoeding om het pu
bliek te laten zingen, bleek al
in de beginfase overbodig. De
koude wind had geen vat op
de 50.000 stembanden en een
massaler koor hadden The
Stones zich niet kunnen wen
sen. Jagger maakte er soms
dankbaar gebruik van zoals in
het vraag- en antwoordzangs-
pel tijdens de kokende versie
van 'Midnight Rambler'. Mick
was overigens vol lof. 'Jullie
klinken goed', liet hij weten
om even later op te merken
'De reden waarom we graag in
Rotterdam beginnen is omdat
jullie zoveel geduld hebben'.
Energiek
Wood en Richards, die allebei
een gouden band om hun en
kel droegen, waren duidelijk
in hun element. Ze namen
nauwelijks gas terug bij de soli
en wisselden elkaar constant
af. 'Angie' kreeg een pittige gi
taar-opening van Richards ter
wijl 'Mixed emotions' mede
dankzij Ron Wood een dam
pende versie opleverde. Maar
nergens spatten The Stones
echt energiek uit hun voegen.
Telkens als een kookpunt na
derbij leek te komen, waren er
de ballades om rust te bren
gen. Het zorgde voor een ze
ker evenwicht, maar onder
streepte tegelijkertijd de leef
tijd van de groep.
Visueel was het volop genie
ten. De lichtshow zette het Ur-
band Jungle-decor, dat geheel
uit golfplaat bestond en met
zijn graffiti-achtige uiterlijk
aan de grote stad deed denken,
in een heel speciaal daglicht.
De zeegroene kleur leverde tij
dens 'You can't always get
what you want' een wezenlijke
bijdrage aan de sfeer van het
nummer. Tijdens 'Honky tonk
women' kwamen de opblaas
bare poppen Angie en Ruby
tevoorschijn en 'Streetfighting
man' kreeg visueel vorm met
vier angstaanjagend uitziende
honden. Jagger, die een van
de beesten te lijf ging, ver
dween uiteindelijk in diens
bek met gevaarlijk uitziende
tanden. Eén keer beklom hij
de huizenhoge toren in het de
cor voor 'Sympathy for the de-
vil'. Hij kreeg alle ogen op zich
gericht dankzij het vuurwerk
dat werd afgestoken. The Rol
ling Stones leveren met The
Urban Jungle-concertserie een
vermakelijk spektakel af,
waarin soms ouderwetse rock
roll nieuw leven wordt in
geblazen. Maar wie zegt dat de
Rolling Stones het eeuwige le
ven hebben, is gek.
HANS PIËT
NDEN Onlangs zijn
leime liefdesbrieven
de overleden dirigent
rbert von Karajan bo-
water gekomen,
•uit blijkt dat achter
arrogantie én despo-
ne een eenzaam en
etsbaar man schuil-
drie brieven, die hij in 1955
een jonge Amerikaanse
naliste schreef, zullen deze
k in Londen worden ge-
Ze geven een goed in-
in de persoonlijkheid van
ieest geroemde, maar ook
ist controversiële dirigent
deze eeuw.
"ajan werd altijd be-
Duwd als een uiterst gere
geerde man die geen emo-
toonde, als hij die al had.
zijn brieven komt echter
r voren dat hij geplaagd
'd door een diepgewortelde
ekerheid.
Het onderwerp van Karajans
toewijding heette Mary Ro-
blee, verslaggeefster voor het
tijdschrift Vogue in New
York. Zij interviewde hem
vlak voor zijn eerste Ameri
kaanse toernee met het Ber-
lijns filharmonisch orkest in
1955. Het was voor Karajan
liefde op het eerste gezicht.
Karajans Amerikaanse tour
was in meerdere opzichten een
moeilijke tijd, omdat hij voort
durend lastig werd gevallen
door woedende demonstranten
die het hem kwalijk namen
dat hij tijdens de Tweede We
reldoorlog een fervent nazi
was geweest en het muzikale
symbool was van Hitiers
Reich.
Roblee was een opvallend aan
trekkelijke verschijning. Ze
had ooit een verhouding gehad
met de filmster Tyrone Power
en trouwde later met een
Franse diplomaat. Naar ver
luidt woont ze nog steeds in
New York.
Toen hij Amerika verliet, liet
Karajan een grote stapel gram
mofoonplaten voor haar achter
en schreef dat als ze die draai
de, hij net als een godheid van
de Olympus zou neerdalen op
aarde om een bezoek te bren
gen aan zijn nimf.
Hoe serieus de romance wer
kelijk is geweest, blijft ondui
delijk. Uit de negentien volge
schreven kantjes valt daarover
in elk geval niets af te leiden.
Roger Vaughan, de Karajans
Amerikaanse biograaf, gelooft
dat hij nooit gedreven werd
door seksuele lusten: „Het lag
meer in Karajans lijn om een
vrouw te idealiseren".
Op het moment dat Karajan
zijn brieven aan Roblee
schreef, was hij getrouwd met
Anita Guterman, een vrouw
van deels joodse afkomst. Hun
huwelijk in 1942 was er de
oorzaak van dat hij uit de
Nazi-partij werd gezet.
Zijn derde en laatste vrouw
was de dertig jaar jongere
Frangaise Eliette Mouret, foto
model en schilderes. Ze kre
gen twee dochters en woonden
in riante villa's in St. Tropez,
St. Moritz, Salzburg en Wenen.
De dirigent, die in juli vorig
jaar op 81-jarige leeftijd stierf,
omringde zich de laatste paar
jaar van zijn leven steeds meer
met weelde en luxe. Het ma
ken van platen (negenhonderd
stuks) en het dirigeren had
hem een fortuin van zo'n zes
honderd miljoen gulden opge
leverd.
In één van de brieven aan
Mary Roblee schreef Karajan
dat hij geen gelukkige jeugd
had gehad en dat hij dat nu
compenseerde met rijkelui's
speeltjes, zoals een eigen film
maatschappij, een vliegtuig,
een jacht en een verzameling
snelle auto's.
Wie de huidige eigenaar van
de brieven is, wordt geheim
gehouden door Sotheby, de
Londense veiling. Verwacht
wordt dat de drie brieven aan
staande donderdag minstens
tweeduizend Engelse ponden
zullen opbrengen. Eén en an
der hangt natuurlijk af van de
nieuwsgierigheid van Kara
jans biografen en welke prijs
zijn familie bereid is te betalen
om zijn diepste gevoelens bui
ten de publiciteit te houden.
NORMAN LIEBRECHT
(c) The Sunday Times, Londen
Peter Pontiac wil het grootste papierentheater van de wereld
bouwen.
FOTO: VPRO/HARRY MEIJER
Onrust. Jongerenprogramma met
o.a. Peter Pontiac (striptekenaar).
VPRO-televisie. Nederland 2 om
19.00 uur. Zondag.
i de Veerdonk met 'Blond
plus'. Piano: Marcel
idt. Regie: Bert Klunder. Pe-
jf op 18 mei. Vanavond herhaling.
Jpijn lijkt een speciale aan-
jkkingskracht te hebben
[groepen koddig uitgedoste
psstudenten. Ditmaal
■frheerste witte kledij, met
[er diezelfde originele cor-
|es waar een sociëteitsbal
t zonder kan.
in zo'n groep zit durft
liurlijk van allerlei leuks
k het podium te roepen.
Idaar optredende cabare-
had er absoluut geen
moeite mee: improviseren en
inspelen op de zaal zijn ster
ke punten van Mark van de
Veerdonk. Dat het rumoeri
ge publiek zich naar zijn
hand liet zetten, had voor
hem zijn voordelen. Een niet
zo sterk nummer over kwis-
sen voor Afrika werd grif
meegezongen door de witte
vloed, zoals hij de invasie
noemde. Dat gaf het lied veel
meer effect dan het bij een
beschaafd publiek zou heb
ben.
Van de Veerdonks ongewoon
harde stem kwam hem goed
van pas, en zijn gekke bek
ken waren goed besteed aan
de modale toeschouwer van
gisteren. Zijn onverschrok
kenheid lijkt erop te wijzen
dat hij als kleinkunstoplei
ding de ruigere Brabantse
carnavalsfeesten heeft uitge
kozen.
Onder dergelijke omstandig
heden is een programma op
zich moeilijk te beoordelen.
Er zaten aardige ideeën in:
de bankrover bij de rechter
met een originele smoes voor
de nylonkous over zijn
hoofd, de pastoor die de pa
rabel vertelt van de ijsberg
die wraak wil nemen. Helaas
is 'Blond elastiek pjus' tek
stueel te vaak onder de maat.
„Vo!" riep het publiek, want
bravo is wel een erg lang
woord om te onthouden. Een
van de studentes was bijna
niet van het toneel af te pra
ten, maar toen zij afdoende
te kakken gezet was, kon de
voorstelling worden afge
maakt. Van de Veerdonk zie
ik graag nog eens met een
publiek dat voor hem komt
en niet voor zichzelf. Ik heb
het geluk gehad geen bier in
mijn nek te krijgen, maar
niettemin ben ik van mening
dat groepen feestende ballen
dat in reservaten moeten
doen.
DICK VAN TEYLINGEN
HILVERSUM „Er was nu
een mooie aanleiding om Peter
Pontiac in beeld te brengen,
want binnenkort verschijnt
het eerste deel van zijn zeven
delige serie gebundeld werk.
Aan het begin van de reeks
'Onrust' was ik al eens bij hem
thuis geweest met de bedoe
ling aandacht aan hem te be
steden. Ik was zo onder de in
druk, ook door zijn plannen
om met een papierentheater
door Nederland te trekken,
dat ik meer tijd aan hem wilde
besteden, dan de normale ze
ven of acht minuten", zegt re
gisseur en samensteller Bram
van Splunteren van het
VPRO-jongerenprogramma.
„Dat papierentheater is een
mooie droom, maar of het
werkt, weet ik niet. Sommige
theaters zitten met hun touw
tjes-bediening wat krakkemik
kig in elkaar, maar Pontiac
wil het grootste papierenthea
ter van Europa bouwen. Mis
schien is het meer geschikt
voor een serietje op televisie.
Hoewel... Aan het einde van
de uitzending zit een aantal
papierentheater-scènes. We
waren heel veel tijd kwijt met
het opnemen ervan. We heb
ben ongeveer anderhalve
week aan het portret van Pe
ter Pontiac (P.J.G. Pollmann)
gewerkt, de helft daarvan is in
drie of vier minuten papieren
theater gaan zitten. Maar nu
we enige ervaring hebben op
gedaan, zou het sneller kun
nen".
Keurige vader
Pontiac, die in de jaren zestig
in een commune in Leiden
verbleef en nu als een keurige
vader van drie kinderen in
Bussum woont, gaat in het
nieuwe seizoen meewerken
aan 'Onrust'. Bram: „We wil
len wat met zijn tekeningen
gaan doen".
Pontiac hoopt dat de televisie
uitzending en de uitgave van
zijn vroegere 'underground-
werk' een aanzet is tot een
normaal leven met een regu
lier inkomen. Waar hij de af
gelopen jaren van heeft be
staan, is onduidelijk. Bram:
„Van de wind en de verkoop
van wat tekeningen, denk ik.
Hij heeft ook nog een tijdje
met Willem de Ridder in Italië
en New York gezeten. Maar
hoe hij al die jaren zijn hoofd
boven water heeft gehouden,
weet ik niet".
Pontiac is geen prater. Boven
dien wilde hij liever niet in
beeld. Bram van Splunteren
loste dat prachtig op door het
vijfentwintig minuten durende
portret in een stripboekvorm
te gieten. We kijken mee over
Pontiac's schouder terwijl hij
aan het werk is, of we krijgen
een tekening te zien waarbij
Bram van Splunteren in strip
vorm de hoofdrolspeler inter
viewt. Bram: „Die tekening
heb ik na de montage van het
programma van Pontiac ge
kregen".
Bijrollen
Het zijn vooral de bijrollen die
in deze strip het hoogste
woord voeren en dan met
name Willem de Ridder en
Joost Swarte. Willem de Rid
der herinnert zich: „In 1969
was ik op zoek naar een teke
naar voor Hitweek, later Aio-
ha. Ik kreeg te maken met een
junk, die nooit wat zei en in
een kelder opgesloten zat te
werken aan zijn tekeningen.
Ik heb hem een brief gestuurd
en heb een jaar lang op een
antwoord moeten wachten".
Joost Swarte zegt even later:
„Peter kan veel beter tekenen
dan ik. Hij is een meester in
menselijke houdingen, maar
wat hij niet kan, is auto's vast
leggen".
Wat het portret laat zien is Pe
ter Pontiac's voorkeur voor de
rock roll en alles wat daar
omheen hangt. Eigenlijk is Pe
ter de enige echte rock roll-
striptekenaar. Hij voorzag een
groot aantal songboeken, zoals
die van The Rolling Stones,
van tekeningen. Zijn werk is
rijk aan detail en ademt vooral
gevoel. De Ridder: „Dat is wat
ons bindt en waarmee Pontiac
altijd bezig is".
HANS PIËT
va
jfl
30.000 Kinderen, verdeeld over allerlei
soorten internaten, pleeggezinnen en
gezinsvervangende tehuizen, kunnen
niet terugvallen op hun eigen ouders.
Het Nationaal Fonds Kinderbescher
ming springt daarom bij met financiële
hulp. Zo worden n'oodzakelijke voor
zieningen voor de opvoeding vaak toch
nog mogelijk. Steun daarom het
Nationaal Fonds Kinderbescherming
fonds
kinderbescherming
GIRO 404040
Stonesfans
weer mens bij
Montezumas
Revenge
A capella-groep Montezuma's Re
venge. Gezien op 18 mei in de Leid-
se Schouwburg.
De aankondiging dat het
laatste nummer eraan kwam
ontlokte het publiek in de
Leidse Schouwburg een
hartgrondig „aaaahhh", dat
als een warme wind door de
zaal ging. Het zat gisteren
meer dan goed met het op
treden van Montezuma's Re
venge. De aanstekelijke
show van de vijfkoppige a-
capella-groep maakte zelfs
de fans van de Rolling Sto
nes die geen kaartje wisten
te bemachtigen voor het con
cert in de Kuip, weer hele
maal mens. Stuk voor stuk
zullen ze geen spijt hebben
gehad dat ze de Kuip hebben
moeten laten voor wat die
was. Met de rest van de be
zoekers van het qua omvang
bescheiden partijtje dat Mon
tezuma's Revenge werd on
bescheiden genoten van de
soepele, aanstekelijke en af
wisselende show.
Dat laatste lijkt tamelijk las
tig voor een groep die niks
anders meeneemt dan vijf
menselijke stemmen. En dus
was het deste knapper dat
het lukte. Een lekkere bin
nenkomer was het Mick Jag
ger/ David Bowie nummer
waarin „alles goed zal blij
ken te zijn". Dat lukte na
tuurlijk met het onderdeel
waar fans voor komen: het
wondertje dat vijf stemmen
het publiek omsluiten, de
toeschouwers vangen. Het
wondertje dat er een swin
gende flexibele band lijkt te
staan.
Maar er was veel meer. Een
uitgekiende show, goed voor
bereid, prima getimed. Maar
daardoor niet minder spon
taan gebracht. Zoals een
nummer met Michael Jack
son-allures. Katachtige dans
passen, hoge gilletjes, een
stoere brul en een prima geï
miteerde discodreun. In dat
genre zat ook een lied over
een weinig kindvriendelijke
broer, die nog racistisch was
ook. En wat te denken van
een dolkomische western-act
vol Rawhide, een lage sheriff
en als paard ingezette skip
pyballen. Of de tot in het ab
surde doorgezette dramati
sche vertolking van Peter
Maffay's Du en de doldwaze
Walt Disney-persiflage vol
bizarre slangen, een rij sulli
ge olifanten en keutels knab
belende apen. Om over de
vol soul gebrachte cover
„Papa was a rolling stone"
maar te zwijgen. Door alles
heen zat die betoverende,
zuivere zang en dat is een
moeilijke opgave met al die
capriolen.
Niet overigens dat alles leuk
is, maar veruit het meeste
wel, niet in het minst door
de frisse aanpak en de afwis
seling in stemmingen in het
programma. Er zat slechts
eèn zeer zwak punt in de
show: de verkoop van de
compact discs na afloop. Dat
gevoel voor commercie valt
mij altijd rauw op mijn dak.
Niet zonder leedvermaak zag
ik dan ook een hulpeloze
Montezuma bij een lege tafel
vertellen dat de schijfjes „er
bijna" waren. Ook daar had
hij succes, de mensen bleven
wachten!
ERIK HUISMAN
Echtgenote
Charles Bronson
overleden
LOS ANGELES - Jill Ireland,
de in Engeland geboren echtge
note van Charles Bronson is
gisteren op 53-jarige leeftijd
overleden. Jill Ireland speelde
in meer dan 35 films ('The Va-
lachi Papers' en 'Death Wish
II'), de meeste met haar echtge
noot. Ze regisseerde ook, o.a. de
film 'Rat Boy'. Ze schreef de
boeken 'Life Wish', over haar
zes jarige strijd tegen kanker,
en 'Life Lines over het (verlo
ren) gevecht van haar zoon te
gen drugsverslaving.
