„Ik werkte vóór
Willy Brandt,
niet tégen hem"
Menem: „Peronisme aanpassen aan eisen van de tijd"
Afluisteren nieuwe rage VS
BUITENLAND
£eidóe(2om(Mit
DONDERDAG 10 MEI 1990 PAGINA i
SPION GUILLAUME OVER ONDERGANG BONDSKANSELIER:
OOST-BERLIJN Er
hoeft geen veiligheids
dienst te worden inge
schakeld om één van de
meest beruchte Oostduitse
spionnen in het boerenge
hucht Eggersdorf op te
sporen. „Het mooiste huis
aan het water met een
dubbele garage", weet de
postbode. Tien tegen één
dat iemand die zich in
Oost-Duitsland een dub
bele garage kan veroorlo
ven een held van het
voormalige regime is.
Günter Guïllaume, wiens ont
dekking in het kantoor van
bondskanselier Willy Brandt
deze architect van de „Ostpoli-
tik" ten val bracht, kuiert
rond in zijn fraaie, aan het
meer gelegen tuin. Hij straalt
de rustige tevredenheidheid
uit van iemand die geniet van
zijn pensioen. Het is nauwe
lijks voor te stellen dat dit
rondbuikige, goedlachse, har
telijke baasje ooit een geheim
agent is geweest.
Zestien jaar geleden werd hij
ontmaskerd toen hij werkzaam
was als Brandts persoonlijk
medewerker. Hij had toen al
twintig jaar lang informatie uit
de politieke kringen van
West-Duitsland doorgesluisd
aan zijn Oostduitse baas, Mar
kus Wolf en de Westduitse
staatsveiligheid onuitsprekelij
ke schade toegebracht.
Ondanks zijn teleurstelling
over de oude Oostduitse rege
ring heeft hij geen spijt van
zijn spionage-activiteiten. „In
mijn ogen hielp ik daarmee
voorkomen dat de Koude Oor
log op een echte oorlog zou
uitlopen. Ik was niet geïnte-^
resseerd in het marxisme,
maar in het bewaren van de
Duitse vrede. Voor een hele
boel mensen van mijn genera
tie stond Adenauers herbewa-
peningsbeleid gelijk aan voor
bereidingen voor een nieuw
militair conflict. Er was ge
woon geen andere mogelijk
heid om dit te bestrijden".
Na zijn ontmaskering werd hij
berecht en veroordeeld tot
dertien jaar gevangenisstraf.
In 1981 werd hij gedeporteerd
naar Oost-Duitsland, nadat er
in Bonn protest was ontstaan
over zijn vervroegde vrijla
ting.
De belangrijkste overtreding
waarvoor Guillaume werd
veroordeeld, was dat hij zich
toegang had verschaft tot alle
niveaus van de Sociaal Demo
cratische Partij (SPD). Hij
houdt nog steeds vol dat het
niet in de bedoeling van Oost-
Berlijn lag om Brandt te wip
pen als bondskanselier en de
suggestie dat zijn werk de
structief was, wekt dan ook
duidelijk irritatie bij hem op.
„Ik werkte niet tégen Brandt,
ik werkte vóór hem. De docu
menten die ik de regering in
Oost-Berlijn in handen speel
de, waren juist een garantie
dat zijn „Ostpolitik" hier aan
geloofwaardigheid won. Mijn
zaak werd door zijn eigen par
tij gebruikt als een excuus om
hem ten val te brengen. Er
was op dat moment namelijk
een pressiegroep actief binnen
de partij, die hem wilde laten
vervangen door Helmut
Schmidt".
Onmisbaar
Het gesprek met Guillaume is
een mengeling van Koude
Oorlog retoriek van de Oost
duitse „illegale strijd" om de
vrede te bewaren en dierbare
herinneringen aan zijn carriè
re binnen de SPD, die hij als
hij er niet bij nadenkt nog
„mijn partij" noemt.
Met de Oostduitse emigratie-
golf van midden jaren vijftig
vestigde hij zich in het Westen
en wist zich snel omhoog te
werken binnen de partij. Dat
kwam deels doordat hij zich zo
goed kon vinden in het stand
punt van de partij tegen Ade
nauers herbewapeningsbeleid
en deels door zijn onfeilbare
talent om zich onmisbaar te
maken bij opkomende politici.
Welk percentage daarvan aan
geluk en welk percentage aan
het goede beleid van Oost-Ber
lijn te danken was, blijft on
duidelijk, alhoewel hij bena
drukt dat zijn benoeming tot
persoonlijk assistent van de
bondskanselier niet deel uit
maakte van een overkoepe
lend plan.
Was hij nooit bang om ontdekt
te worden? „Nooit. Je kunt on
mogelijk twintig jaar in angst
leven. Je krijgt vanzelf wel
een dikke huid. Een slechte
spion springt op wanneer de
deurbel gaat, een goede spion
veronderstelt dat het de melk
boer is".
Ontmaskering
Het was Wolf die hem aanried
vriendjes te worden met „ie
mand die hem een lift naar de
regering in Bonn zou kunnen
geven". Guillaume schaarde
zich daarop achter Georg Le
ber, een opkomend rechts par
tijlid, die prompt minister van
verkeer en daarna van defen
sie werd. Guillaume werd door
Leber aanbevolen voor de post
van persoonlijk medewerker
van Brandt toen die bonds
kanselier werd.
Zijn ontmaskering doet hij af
als „pech en toeval", maar hij
voelt zich nog steeds aangetast
in zijn beroepseer. De combi
natie van een slechtgekozen
codenaam, die hij in de jaren
vijftig had gebruikt, en ook
met een „G" begon en een
gelukstelegram ter ere van de
geboorte van zijn zoon bleek
fataal.
De bewering dat al zijn werk
voor niets is geweest, nu de
communisten niet langer aan
de macht zijn, wijst hij nijdig
van de hand. Hij wordt echter
gekweld door de wetenschap
dat interne „putsch" of
Willy Brandt, toen nog Bondskanselier, samen met Guillaume,
kort voordat de laatste werd ontmaskerd als DDR-spion.
FOTO: SP
niet zijn activiteiten tot de
ondergang van Brandt hebben
geleid. „Ik respecteerde hem.
Hij is met recht een historische
figuur. Ik vind het jammer dat
het zo gelopen is en dat ik het
niet heb zien aankomen. Ach
teraf bezien denk ik dat ik
hem eerder de waarheid had
moeten vertellen, zodat hij zelf
had kunnen besluiten wat
hem te doen stond".
Desillusie
Brandt en Wolf beheersen nog
steeds zijn leven en hij wordt
heen en weer geslingerd tus
sen de idealen van het Westen
en het Oosten. Zijn onlangs ge
uite verzoek om Brandt weer
voor het eerst sinds zijn be
rechting te ontmoeten werd
afgewezen. „Het zou waar
schijnlijk ook weinig uitha
len", bromt hij en verzinkt
weer in stilzwijgen.
Bij terugkomst in Oost-Duits
land werd hij onderscheiden
in de Orde van Marx en Ho-
necker schudde hem persoon
lijk de hand. Bij wijze van be
dankje kreeg hij van de Stasi,
de Oostduitse veiligheidspoli
tie, zijn riante villa. Eind vorig
jaar mocht hij het huis kopen
voor slechts tweehonderddui
zend D-mark.
De ineenstorting van de Oost
duitse staat heeft hem duide
lijk pijn gedaan. De schuld
daarvoor geeft hij aan de kop
pige vasthoudendheid van Ho-
necker om, ondanks de veran
deringen in de Sovjetunie, zijn
eigen weg te blijven volgen.
„Bijna veertig jaar lang waren
ze de slaven van de Sovjets,
maar niet zodra Moskou een
andere, betere koers ging va
ren, moesten ze zich zo nodig
onafhankelijk opstellen".
ANNE McELVOY
(c) The Times, Londen
NEW YORK Wanneer
je bij een bushalte iemand
ziet met een koptelefoon
op en een afwezige blik in
zijn ogen, neem dan niet
meer automatisch aan dat
hij of zij geniet van een
vrolijk deuntje. Het kan
heel goed zijn dat de be
wuste koptelefoondrager
de nieuwste Amerikaanse
rage in praktijk brengt -
het afluisteren van tele
foongesprekken.
Nu bijna vier miljoen Ameri
kanen mobilofoons gebruiken
en ontelbare huishoudens prat
kunnen gaan op een draadloze
telefoon is de lucht zwanger
van gesprekken, vele saai en
vervelend maar sommige sme
uïg genoeg om heel wat loze
uurtjes mee te verdrijven, zo
zeggen de luistervinken.
De schattingen variëren, maar
volgens Bob Grove, de uitge
ver van het maandblad Moni
toring Times, de bijbel van
deze sensatiezoekers, stemmen
tussen de tien en twintig mil
joen Amerikanen af op de rod
del van hun landgenoten met
behulp van eenvoudige en
overal verkrijgbare scan-ont
vangers.
„Je zou kunen zeggen dat deze
mensen voyeurs zijn"-, zegt
Grove over een veilige tele
foonlijn vanuit zijn hoofd
kwartier in Noord-Carolina.
„Maar het is nou eenmaal de
menselijke natuur. Stel je zit
in een restaurant en je hoort
iemand aan de tafel ernaast
zeggen 'Peggy is zwanger
maar we weten niet wie de va
der is', dan blijf je toch ook
meeluisteren uit nieuwschie-
righeid?"
Grove's bedrijf verkoopt de
benodigde apparatuur en in
structieboeken als 'Afstemmen
op Telefoongesprekken' om de
beginnende afluisteraar op
weg te helpen. Er zit echter
een addertje onder het gras,
maar Grove maakt zich daar
zelf niet al te druk om.
Volgens een wet uit 1986 is het
meeluisteren met gesprekken
over het telefoonnet onrecht
matig. Het is daarentegen niet
verboden mee te luisteren met
gesprekken via eenvoudige
draadloze toestellen die een
veel minder groot bereik heb
ben. De wet, zo zeggen de af-
luister-enthousiastelingen, is
een ongrondwettige inbreuk
op hun luisterrechten en is hoe
dan ook onwerkbaar. „Nie
mand vraagt erom die ge
sprekken teontvangen, maar
dat gebeurt gewoon, je kan het
niet tegengaan", zegt Grove
verbolgen. Tot nog toe is er
niemand gepakt voor het af
luisteren van het telèfoonnet.
Waarschuwen
De bloeiende Amerikaanse te
lefoonbedrijven worden er nu
fel op aangevallen dat zij hun
klanten niet waarschuwen dat
zij afgeluisterd kunnen wor
den. Een onderzoek in Califor-
nië in 1987 heeft aangetoond
dat maar 60 procent van de te-
lefoonbezitters wist dat hun
gesprekken onderschept kun
nen worden.
De telefoonindustrie bena
drukt dat het technisch gezien
vrijwel onmogelijk is langere
tijd naar een en hetzelfde ge
sprek te blijven luisteren.
Door deze complicatie heeft de
politie bijvoorbeeld ook geen
gebruik kunnen maken van de
nettelefoontjes van drugdea
lers. Maar de hobbyisten zeg-
ISTE
gen dat juist de willekeuri
gespreksflarden het afluisi
ren zo leuk maken. Sr.
David Murphy uit Boston, |sma
accountant die op weg na mog
zijn werk graag zijn afluisti de
koptelefoontje opzet, vertt bon
„Het is verbazend wat je all [oter
maal hoort. Ik heb m'n vroi jade
gehoord, beurstips, zelfs me oml
sen die over seks praatte Idele
Een vent belt naar huis: 'Sch mer
tje, ik kom vandaag wat lal erzi
thuis'. Hij hangt op en even i n di
ter belt hij zijn vriendin en
zegt 'Schatje, ik kom eraan' ten
Murphy's deed deze maa erin
uitgebreid verslag van zijn ree
varingen in een plaatselij iran
krant. Als gevolg hierv >nin
klinkt nu van verschillen
kanten de roep om actie te o
dernemen tegen deze uit i
hand gelopen hobby.
Zoals iedereen weet die w i
eens bij toeval in het telefoo l
gesprek van anderen verzei
is geraakt in de overbevolli JDL
luchtgolven van New Yoi i c
zijn de gesprekken over het i
gemeen van een grote bana i v
teit.
„Natuurlijk, veel van wat
hoort is ontzettend saai", ze üste
ook Bob Grove. „Maar je me üng
het eens vrijdag- of zaterdag g,
vond laat proberen, dan is h i i
pas echt leuk. Dan doen i
pooiers, de prostituées en
drugsdealers hun zaken".
Een echtpaar in een buite kir
wijk van New York viel o no
langs in wat volgens hen ei t d
verdacht gesprek was toi ;rlij
hun draadloze telefoon die v irijv
hun buren oppikte. Zij tipti imd
de politie en de buren werdi t tw
veroordeeld wegens drugsb
zit. De buren hebben nu e
rechtszaak aangespannen
gen de luistervinken.
CHARLES BREMN!
(c) The Times, Lond
Cycloon treft
Zuid-ïndia
Voorzichtig waden twi 7
Indiase jongens door
ondergelopen strati ig er
van Madras waar h
water na de cycloon va
gisteren tot kniehoog v
is gestegen. De cycloc Weii
woedde op de zuidku stkw:
van India en ging gi Pr
paard met windstote
van meer dan 250 kill
meter per uur. Minster
elf mensen zijn om h
leven gekomen en di
zenden anderen geïs
leerd. Tal van woning
zijn in elkaar gestort
elektriciteitsleidingen
verbroken.
fotot'-v&n
Franse regering
overleeft motie
van wantrouwen
PARIJS De socialisti
sche regering van premier
Michel Rocard heeft giste
ren een motie van wan
trouwen overleefd door
dat de communisten op
het allerlaatste moment
besloten hun steun aan de
motie te onttrekken.
Uiteindelijk kreeg de motie
de steun van 262 afgevaar
digden, 17 tekort voor de
meerderheid die in de 577
zetels tellende assemblee
vereist is.
Georges Marchais, de secre
taris-generaal van de com
munistische partij, maakte
pas een uur voor het begin
van het debat bekend dat de
26 communistische afgevaar
digden zich van stemming
zouden onthouden. De socia
listen, die in de assemblee
272 zetels bezitten, konden
daardoor de stemming met
vertrouwen tegemoet zien.
De motie werd ingediend
naar aanleiding van een poli
tiek schandaal rond smeer
gelden die waren gebruikt
voor de financiering van
verkiezingscampagnes.
De assemblee keurde vorig
jaar een door de socialisten
ingediend wetsontwerp goed,
dat voorzag in amnestie voor
de betrokken politici en hun
sponsors. Tegenstemmers
waren de communisten en de
rechtse partijen. Het wets
ontwerp kon indertijd wor
den aangenomen, omdat de
centrumrechtse partijen zich
van stemming onthielden.
De wet had tot gevolg dat
verscheidene vooraanstaande
ambtsdragers die hun ver
kiezingscampagne hadden
bekostigd door het aanne
men van smeergelden, vrijuit
gingen. Politici en journalis
ten zeiden dat met name de
betaling van smeergelden
voor het verkrijgen van or
ders voor openbare werken
een belangrijke bron van in
komsten was geworden van
bijna alle gevestigde partijen.
De praktijk zou zijn bevor
derd doordat het praktisch
onmogelijk is geworden
langs legale weg aan de
enorme fondsen te komen
die nodig zijn voor het voe
ren van een campagne.
BUENOS AIRES
Slechts vier maanden ge
leden leek een ineenstor
ting van de Argentijnse
economie onvermijdelijk
geworden. Nu staat Ar
gentinië echter op een
tweesprong op de weg
naar economisch herstel.
grijpt hard in in
het dagelijkse leven, maar na
veertig jaar van economisch
verval en wanbestuur aan
vaarden de Argentijnen dit
met een verrassende vastbera
denheid.
De hyperinflatie neemt af: van
tweehonderd procent per
maand vorig jaar juli tot
twaalf procent deze maand. De
austral, die aan het begin van
het jaar een inflatierecord be
reikte van 6.000 tegen 1 dollar,
fluctueerde vorige maand
rond de 5.000 op de open
markt.
Hogere belastingen en be
snoeiingen in de uitgaven heb
ben bijgedragen tot het herstel
van de financiën van de rege
ring en dit jaar zal het land de
verlammende buitenlandse
schuld kunnen aflossen.
In het centrum van deze ogen
schijnlijke opleving staat presi
dent Carlos Menem, een „pe-
ronista" die nog maar zes
maanden geleden werd afge
schilderd als een gevaarlijke
lichtgewicht. Gekleed in een
licht gabardine pak, de bakke
baarden wat korter dan tijdens
zijn verkiezingscampagne,
verwelkomt Menem mij warm
in zijn werkkamer in het
„Casa Rosada", het presiden
tiële paleis in Buenos Aires.
De werkkamer is sober inge
richt en rustig. We zitten aan
het hoofd van de tafel waar
aan de junta van generaal Gal-
tieri het kortzichtige besluit
•nam de Britse Falklandeilan-
den te bezetten. Menem haalt
een versierde pijp tevoorschijn
en vult deze met verse tabak.
Waarom hebt u zich politiek
gebonden aan de Peronistische
partij, gezien de negatieve
staat van dienst van de partij
in de regering?
Menem trekt ongehaast aan
zijn pijp, antwoordt dan opge
wekt, in zijn langzame, melo
dieuze riojano accent: „Nega
tief, positief; het is maar hoe je
het bekijkt. Ik ben een natio
nalist en al heel vroeg reali
seerde ik me dat ik een sterke
affiniteit had met het justitia-
lisme (de peronistische ideolo
gie)".
Maar uw politiek heeft toch
niets gemeen met het traditio
nele peronisme? Het peronis
me staat voor corporatisme en
interventionalisme, is onder
worpen aan de vakbonden en
uitgesproken anti-Amerikaans
Menems vrouw grootste tegenstander
Juist nu president Menem van Argentinië erin lijkt te slagen
zijn landgenoten uit hun economische moeras te trekken, is
een nieuwe politieke vijand tegen hem opgestaan: zijn
vrouw.
Zulema Menem, een blondine met een eeuwige tandpasta-
lach, heeft de talrijke huiselijke crises van de familie Me
nem nu doorgevoerd tot in de politiek. Ze is een van Me
nems meest vurige en uitgesproken tegenstanders geworden.
De motivatie van „Orkaan Zulema", zoals ze in het roze pre
sidentiële paleis in Buenos Aires genoemd wordt, is dat haar
man de regerende peronistische partij verraden zou hebben.
Menems monetaire politiek gaat lijnrecht in tegen de popu
listische principes van de door generaal Juan Domingo Pe-
ron opgerichte beweging. Tegelijkertijd voert Zulema, een
moslim van Syrische afkomst, campagne tegen corruptie in
de regering. Zij beweert dat velen in het gevolg van haar
man hun zakken vullen ten koste van de bevolking. Toen
onlangs posters verschenen met de namen van leden van de
regering, waaronder die van Eduardo Menem, de broer van
de president, werd een onderzoek ingesteld. Dit onderzoek
werd echter gestaakt toen duidelijk werd dat Zulema ver
antwoordelijk was voor de aanklacht op de muren van de
stad. „Het is waar", zo jammerde Menem pas geleden, „dat
zij mijn grootste tegenstander is, Maar ze is ook mijn
vrouw". Misschien niet meer voor lang: vorige week deed in
Buenos Aires het gerucht de ronde dat een scheiding op
handen is.
(c) The Sunday Times, Londen
President Carlos Menem en zijn vrouw Zumela tijdens hun zegetocht vorig jaar over de Avenida de Mayo in Buenos Aires.
en anti-Brits. President Me
nem is daarentegen voor vrij
ondernemerschap, remt de fis
cale spilzucht af, heeft een ge
durfd privatiseringsprogram
ma gelanceerd en „reguleert"
het stakingsrecht van de vak
bonden. Hij staat op vriendelij
ke voet met de Verenigde Sta
ten en streeft naar een betere
verhouding met Engeland.
Nee, Menem heett het justitia-
lisme niet verloochend - hij
omzeilt de term peronisme. Hij
brengt in herinnering dat hij
zich heeft aangesloten bij de
beweging na Perons val in
1955, „in een moeilijke tijd",
en het grootste deel van zijn
politieke leven in de wildernis
heeft doorgebracht als gevolg
van zijn loyaliteit. Hij werd
door het militaire regime ge
vangen genomen, gemarteld
en verbannen naar een afgele
gen dorp in noordelijk Argen
tinië. „Ik ben alleen rijper ge
worden en heb de principes
aangepast aan een snel veran
derende wereld".
Heroriëntering
Maar is het voor de acht mil
joen mensen die op u gestemd
hebben niet alsof u de traditio
nele peronistische boodschap
ondersteboven hebt gegooid?
Menem vindt van niet. Het pe
ronisme had een ideologische
heroriëntering hard nodig om
ook in de jaren negentig le
vensvatbaar te blijven. Hij
nam de teugels in handen in
het volste vertrouwen dat de
partij hem zou volgen. „Een
leider moet aan het hoofd van
zijn partij blijven", zo ver
klaart hij. „Anders gaat de
partij er met zijn hoofd van
door
De oude partij heeft zich in
derdaad achter Menem ge
schaard, zij het wat onwillig.
De regering is niet langer een
speelbal van de vakbonden.
Het leger - vervreemd door
het oneerlijk besluit van voor
malig president Alfonsin offi
cieren die betrokken waren bij
de „smerige oorlog" vrij te
stellen van vervolging - is in
de schoot van de regering te
ruggekeerd, op een paar heet
gebakerde ex-kolonels na.
Op behendige wijze weet Me
nem zijn tegenstanders te slim
af te zijn, ze te isoleren of tot
zijn standpunten over te halen.
Hij heeft het vuur gestolen
van de enige partij die een ge
loofwaardig alternatief bood
voor zowel radicaal als pero-
nistisch populisme, de conser
vatieve Union del Centro De-
mocratico, door de liberale
economische politiek ervan
over te nemen, daar een „zor
gend" element aan toe te voe
gen en het geheel te herdopen
als „Productieve Revolutie".
Er wordt wel gezegd dat Me
nem deze economische ideeën
heeft overgenomen met de
standvastige overtuiging van
een bekeerling. „Ik zou het
geen bekering willen noe
men", verbetert Menem,
„eerder evolutie".
Misschien raakt de religieuze
bijklank van het woord „beke
ring" een zere plek. Menem,
zoon van Syrische immigran
ten, was van huis uit moslim.
Zijn bekering tot het katholi
cisme voor hij de politiek in
ging is aanleiding geweest
voor negatieve speculaties
over zijn motieven daarvoor.
Staatsbedrijven
Hoe diep is Menems overtui
ging dat liberaal conservatis
me de oplossing is voor de cri
sis in Argentinië?
Weer een rustige, wat spotten
de blik. „Mijn politiek is niets
nieuws. Velen voor mij had
den dezelfde ideeën, maar
durfden ze alleen niet uit te
voeren. Zelfs Peron niet. Het
ontbrak hun aan moed - niet
aan overtuiging".
Menems politieke moed zal
vooral moeten blijken uit zijn
plannen voor de privatisering
van staatsbedrijven. „De
staatsbedrijven verliezen ruim
tien miljoen dollar per dag, bij
na vier biljoen per jaar! Daar
moet iets aan gedaan worden".
zegd heeft, 200.000 werk
mers naar huis moeten sturen?
De politicus in hem neemt de
overhand. Eerst zal hij probe
ren de oplossing te vinden in
„herindeling" en vervroegde
pensionering. Vervolgens moet
hij wachten of het congres de
nieuwe werkgelegenheidswet
aanneent, die op lange termijn
hulp zou moeten bieden aan
mensen zonder werk. Hij be
nadrukt dat de lonen in de
openbare sector slechts drie
procent bedragen van het bru
to nationaal produkt (BNP)
terwijl de uitgaven van
staat aan de op verlies draai ren:
ende fabrieken acht procei W
van het BNP bedragen. Daai
om wil hij eerst de staatsta^
drijven zelf aanpakken. L
Vervalt Menem in oude fou iaap
ten? Het is nog te vroeg oi BaP
dat te kunnen zeggen. Hardi ^Q®
dogmatische maatregelen stin .gs
ten hem tegen de borst. Maa nvcre
ik twijfel niet aan zijn vastbe
radenheid, noch aan zijn in
stinct om, terwijl hij ogei
schijnlijk doelloos in het ron j6^
dwaalt, juist heel gericht o |^5(
zijn doel af te gaan.
Tot besluit van het intervie
vraag ik Menem hoe hij stai *"7
tegenover de hervatting va ,®nC(
Anglo-Argentijnse diplomatif 9-
ke betrekkingen. Hij is tevre i; Ee
den en hoopt dat de verhol Eli
ding spoedig weer even wan
zal zijn als voor de Falklani ,g8.
oorlog. Hij zal natuurlijk d mko
strijd voortzetten om de Fal «1;
klandeilanden - ofwel Malvi $9;
nas - voor Argentinië terug I
winnen, maar alleen op vreed q. P(
zame wijze - tijdens de vei nt 2
kiezingscampagne zei hij no 0; Pi
dat het laatste bloed nog nie f
.mrnnlan ,„oe An FalUfll] U' K
