Italië wint songfestival
met lied over Europa
i
Leids cabaretfestival
strijd tussen genres
:D
Luchtige 5 mei-viering Carré
met revue en dubbele bodems
7S -
r
Liszt-ontdekking weinig schokkend
KUNST/RTV
£cidóe (Sou/unit
MAANDAG 7 MEI 1990 PAGINJ
Graf van Brecht beklad
OOST-BERLIJN Onbekenden hebben de
graven van de schrijver Bertolt Brecht en
diens vrouw Helene Weigel op het Oost-Ber-
lijnse Dorotheenstaedtische kerkhof beklad.
Het Oostduitse persbureau ADN meldde zater
dag dat de daders op de grafsteen van Brecht
en op de muur achter de graven van hem en
zijn vrouw leuzen hadden gekalkt als „Joden
eruit" en „Rotjood". Brecht, die in de jaren
dertig voor de nazi's vluchtte en jarenlang als
balling in het buitenland verbleef, geldt als
een van de invloedrijkste toneelschrijvers van
deze eeuw. Na de oorlog vestigde Brecht zich
in Oost-Berlijn en richtte hier in 1949 het to
neelgezelschap Berliner Ensemble op, dat tien
tallen jaren lang het toonaangevende gezel
schap van de DDR was. Na de dood van
Brecht in 1956 leidde Helene Weigel het Berli
ner Ensemble verder.
Steye van Brandenberg
gisteren overleden
ROTTERDAM De acteur Steye
van Brandenberg is gisteren op 72-ja-
rige leeftijd in een Rotterdams zie
kenhuis gestorven. Van Brandenberg
genoot tientallen jaren bekendheid
als theateracteur en -regisseur. Ook
werkte hij mee aan televisie- en ra
diotoneel. Als componist en tekst
schrijver is hij onder meer bekend
door het liedje „Ik voel de warmte
van je hart". Hij startte zijn carrière
bij het Residentie Tooneel in Den
Haag. Van Brandenberg speelde ook
in vijf Nederlandse films mee, waar
onder „De vijf van de vierdaagse" en
„Kind van de zon", beide onder regie
van René van Nie. Hij was gehuwd
met cabaretière Ansje van Branden
berg.
Residentie Orkest onder leiding van
Jacek Kaspszyk. Solist de Ameri
kaanse pianist Steven Mayer in he
rontdekte composities van Franz
Liszt. Zaterdagavond en zondag-
middag in de Philipszaal, Den Haag.
De geïnteresseerde muzieklief
hebber kan komende zater
dagavond via de televisie (Ne
derland 3) kennismaken met
het pianoconcert nr 3, op-
.posth. van Franz Liszt. Het
werk ging zaterdag en zondag
in Europese première, in com
binatie met de wereldpremiere
van De Profundis in een weer
gave door de Amerikaanse pi
anist Steven Mayer met bege
leiding van het Residentie Or
kest onder leiding van de Pool
Jacek Kaspszyk.
Het was de Amerikaanse mu
sicoloog Jay Rosenblatt die, op
zoek naar materiaal voor zijn
dissertatie over Liszt- werken,
het ongelooflijke geluk had zo
wel het zogenaamde derde pia
noconcert als De Profundis te
ontdekken. Reeds in 1983 was
sprake van de herontdekking
van het pianoconcert, toen
werd melding gemaakt van
een onvolledig handschrift. Bij
toeval trof Rosenblatt het ont
brekende deel aan en hij was
in staat de complete partituur
te reconstrueren. Het concert
duurt vijftien minuten en
stamt waarschijnlijk uit 1839,
het jaar waarin ook het twee
de pianoconcert werd geschre
ven.
Liszt begon in 1834 aan De
Profundis voor piano en or
kest. De 24-jarige componist
droeg het werk op aan abbé
Félicité de Lamennais. De La
tijnse psalm was bij de abbé
zeer geliefd en één van de the
ma's van het lied was geïnspi
reerd op het geharmoniseerde
Gregoriaanse gezang dat de
jeugdige Franz in Parijs had
gehoord. Is het bij het derde
pianoconcert de vraag waarom
Liszt het werk niet heeft in
schreven zoals de beide and
concerten, zo blijft het bij
Profundis een raadsel waar IA
Liszt de compositie nooit hi
afgemaakt. Jay Rosenblatt
bruikte voor de voltooiing AT
coda ontbreekt) het themati imp
materiaal van De Profun erh
Het werk draagt als ondertapie
Psaume instrumentale. Het iter<
zeker bezien vanuit musici jt e<
gisch standpunt, een go >r I
zaak dat beide werken niet idei
de boekenplank van een
bliotheek zijn blijven ligger
m b
it d
edii
ADRIAAN HAG ein
MAYWOOD BLIJFT STEKEN OP VIJFTIENDE PLAATS
ZAGREB De Italiaanse
zanger Toto Cutugno
heeft zaterdagavond in De
Lisinkski-concerthal in
Zagreb de 35e editie ge
wonnen van het Eurovisie
Songfestival. Met zijn lied
je 'Insieme 1992' over de
komende eenwording van
Europa hield hij 'Somew
here in Europe' van de
Ierse zanger/pianist Liam
Reilly en 'Black and Whi
te Blues' van de Francaise
Joelle Ursull op een af
stand van 17 punten: Italië
scoorde 149, Ierland en
Frankrijk beide 132 pun
ten. De Nederlandse in
zending, 'Ik wil alles met
je delen' van en door het
duo Maywood, bleef met
25 punten steken op een
vijftiende plaats, net als
Justine Pelmelay vorig
jaar in Lausanne.
„Deze winnaar is goed voor
het festival", zegt Willem van
Beusekom van de NOS verge
noegd op de afscheidsparty za
terdagnacht in de stampvolle
en bloedhete Lisinski-concert-
hal in Zagreb. „Een festival
mag zich gelukkig prijzen met
zo'n top-drie: een sterke win
naar, een volbloed artiest, en
nummers twee als Ierland en
Frankrijk - daar hoef je je niet
voor te generen. Allemaal pri
ma nummers, die ik ook alle
maal getipt heb".
De inmiddels vaste commenta
tor van de NOS bij het Eurovi
sie Songfestival vindt het een
geslaagd festival. „Nederland
laag? Ja, dat is wel zo, ik had
Maywood zelf ook hoger inge
schat. Bij die middenmoot zit
een heel stel liedjes die zeker
niet beter zijn dan het Neder
landse, die eigenlijk wat lager
hadden moeten eindigen. Oos
tenrijk bijvoorbeeld is erg
hoog gekomen, Zwitserland
zeker".
Alice en Caren de Vries zelf
zien er eigenlijk nog heel fris
en monter uit. „Ja, natuurlijk
een teleurstelling. Vijftiende
plaats, dat valt even tegen. We
hadden er echt meer van ver
wacht. Een domper, zeker.
Maar we hebben wel voor een
miljard mensen opgetreden",
stelt Alice nuchter vast. „Dat
is ook niet niks." En ze voegt
er zakelijk aan toe: „Daar kun
nen best wel eens wat contrac
ten uit rollen."
Haar zuster Caren heeft geen
traan gelaten. „Nog niet",
waarschuwt ze, „Dat kan na
tuurlijk nog wel komen. Maar
ja, hoor es, je weet dat 't kan
gebeuren, het is en blijft een
soort loterij. Leuk is het niet,
als het zo afloopt. Maar ik heb
m'n best gedaan, meer kun je
niet."
Ze maakt inderdaad niet de
indruk dat haar wereld is in
gestort. In tegenstelling tot het
trouwe bestuur van de May-
wood-fanclub, meegereisd
naar Zagreb voor de onaf
wendbaar lijkende triomf. De
drie dames zien nu bedrem
meld toe hoe winnaars en ver
liezers zich in het feestgedruis
storten. Nuchterder is de voor
zitter van Eurovision Artist,
de fanclub van Songfestival
liefhebbers. „Prima winnaar,
die Italiaan. Heb ik best vrede
mee. En Maywood had ik al
niet zo hoog ingeschat".
Fout
Dirigent Harry van Hoof
schudt het hoofd over de als
nederlaag ervaren vijftiende
plaats. „Het valt me echt te
gen. De meiden zongen echt
goed, het orkest ging prima,
het stond als een huis. En dan
weer vijftiende. Je vraagt je
dan toch af: wat doen we
steeds fout? Mischien moeten
we ons daar straks in Holland
maar eens goed over beraden.
Mischien moeten we af van de
publiekskeuze voor een liedje,
of van die vrije inzending. Je
kunt je voorstellen dat je ge
woon iemand aanwijst die het
moet doen, en die er dan een
jaar de tijd voor krijgt om het
helemaal perfect neer te zet-
Hoe kwam het dat we geen
baroktrompetje te horen kre
gen tijdens de definitieve uit
voering van 'Ik wil alles met
je delen'? Van Hoof haalt de
schouders op: „Foutje van de
techniek. Je doet het nummer
een hele week, elke keer gaat
het goed, en als het erop aan
komt vergeet iemand een mi
crofoon open te zetten. Dat
heeft ons misschien een paar
puntjes gekost, want het was
echt heel belangrijk in het ar
rangement".
Het was niet het enige foutje
van het Zagrebse festival za
terdagavond. Het begon met
een al met een doodse stilte
toen eigenlijk de inzet moest
komen van liedje nummer 1,
het Spaanse 'Bandido'. De be
trokken technicus draaide ver
woed de volumeknop open,
maar toen liepen de twee zan
geresjes Encarna en Toni Sala-
zar al verontwaardigd van het
podium. Een mini-schandaaltje
dus: zulke fouten hebben we
de laatste jaren niet meer mee
gemaakt op het Songfestival.
Aardig was ook het feit dat tij
dens de puntentelling alle tele
foonlijnen in Europa het de
den (in tegenstelling tot bij de
generale repetitie), behalve
Uitgerekend de binnenlandse
lijn naar de Joegoslavische
jury. Maar het liep allemaal
goed af, alle puntjes arriveer
den in het Zagrebse scorebord,
en echte calamiteiten bleven
verder achterwege.
Het presentatieduo was niet
briljant (vooral de mannelijke
helft wilde iets te leuk doen),
maar kwam gelukkig tijdens
het echte liedjesgebeuren nau-
welijk meer aan het woord.
Eerder in de week hadden
Vlahovic en Mlakar voor een
rel gezorgd door zich terug te
trekken vanwege onduidelijke
afspraken met de programma
leiding. Maar na excuses van
die kant besloten ze het toch
maar te doen.
In de rellensfeer paste ook het
verhaal dat de persdienst liet
uitgaan over een Joegoslavi
sche componist die claimde dat
een groot stuk uit het Zwitser
se liedje (van die meneer met
die viool) gepikt was van een
stuk van zijn hand. De Zwit
sers reageerden als door een
wesp gestoken, wezen alles
verontwaardigd van de hand,
en de persdienst moest zich in
duizend bochten wringen om
alles weer in het reine te krij
gen.
Sloffen
En al die stormpjes in evenzo-
vele glaasjes water waren uit
eindelijk niet nodig, want Toto
Cutugno kreeg bij de jurering
al van het eerste land de mees
te punten, werd nog wel even
voorbijgestreefd door Ierland,
maar won uiteindelijk op z'n
sloffen.
Een lied met een boodschap,
zijn 'Insieme 1992', een nobele
oproep tot eenwording van de
Europeanen. Jawel, maar
vooral een klassieke Italiaanse
festivalsong, met bravoure en
vakmanschap neergezet, met
stevige pathetische uithalen en
veel overtuigingskracht. Cu
tugno bewees bij de huldiging
meteen al dat vakmanschap
door de zaal te betrekken bij
zijn lied.
Zelf is hij al door alle wateren
gewassen op festivalgebied. Hij
is vaste klant voor ereplaatsen
op het fameuze San Remo-fes-
tival in z'n eigen land, en liet
na afloop van zijn Eurovisie
zege meteen al weten dat dit
wel leuk was, maar niet in de
schaduw stond van de fantasti
sche ervaring die hij in San
Remo had toen hij met Ray
Charles mocht optred
Waarmee hij meteen het Ei
visie Songfestival zijn pli 1
wees.
En wat mogen we in de I
komst van Toto Cutugno v
wachten, nu hij een Europrm
topper is geworden? „Weelaaz
nog niet", meldde de scho"m
zanger. „Het belangrijtFaa
vind ik gezondheid". Waai5611
ge slotwoorden voor een roi w*r
35e Eurovisie Songfestn
voor het eerst gehouden ini
'socialistisch' land. Als het a
de zich vrij worstelende Oo I
bloklanden ligt, is hef n.'
voor het laatst, want ze
te trappelen om mee te mo
doen, zo leuk vinden ze ZJ
festival.
RENE DE CC
Bad To The Bone
laat L VC swinsen
De concurrentie op de Neder
landse popmarkt is aanzienlijk
toegenomen. Een goede zaak.
Topbands als The Urban Dan
ce Squad en The Fatal Flowers
maken klassieke albums en ja
gen daarmee hun achtervol
gers op. De rest begint zich
uitgedaagd te voelen, Bad To
The Bone voorop.
„Whirlwind on Fire", de twee
de CD van dit rockeskader, is
bepaald geen storm in een glas
water. De windturbines
moeten op volle kracht heb
ben geblazen tijdens de opna
men. „De boel heelhouden"
was ten tweede male de taak
van de Engelse producer Mike
Vernon. Welnu, die studio, het
beroemde ICP-bolwerk in
Brussel, staat er nog.
Het resultaat van al deze daad
kracht is een elftal krakers.
Rampestampers, maar ook één
enkel nummertje in medium
tempo (de single „Black Te-
ars") en zelfs een heuse rock-
ballad („No Answer To The
Question"). Een zeldzame ba
lans op een Nederlandse plaat,
die tevens een buitengewoon
ostentatieve wildemansdans
introduceert: de „Boneshaker".
Een benenbrekertje dat zijn
weerga niet kent in de Wes
terse beschaving. Kop- en
kontschuddend swingden de
aanwezigen bij het concert van
Bad To The Bone in het LVC
afgelopen zaterdagavond de
veters uit hun schoenen en
hun hersens uit de pan.
Heel het repertoire van Gou
da's glorie Bad To The Bone
bestaat in feite uit dit soort
handenbindertjes. Zelfs de
sloomste slapjanus in het pu
bliek moest eraan geloven. Be
slagen brilleglazen, losgeslagen
gekken, platgeslagen kapsels,
wat een taferelen. En dat al bij
het eerste nummer, „Rock 'n
Roll Nurse". Dat. daarbij geen
Pleegzuster Bloedwijn werd
geschonken, moge duidelijk
zijn. Op de door een menge
ling van bier en zweet spek
glad ge\yorden vloer ontstond
een ijsbaan waarop en passant
alle wereldrecords werden ge
broken op de van Chuck Ber
ry bekende danspas de „duc-
kwalk".
Enerverend heet dat. De cover
„Guns Of Brixton" mocht
worden opgevat als een groter
eerbetoon aan het origineel
van The Clash dan de vreselij
ke versie van Beats Internatio
nal, die onder de titel „Just Be
Good To Me" momenteel hit
land verontreinigt.
ROBBERT TILLI
Ton Lutz als
grootvader met
Isadora
Olshansky als
vragenstellend
meisje.
AMSTERDAM De formule
waarop de 5 mei-viering zater
dagavond in Carré was geba
seerd, was in elk geval aardig
bedacht, de omstandigheden in
aanmerking genomen. De vie
ring werd rechtstreeks op tele
visie uitgezonden, koningin
Beatrix, prins Claus, premier
Lubbers en nog wat politici
waren erbij en het moest ook
leuk zijn voor kinderen. De
uitbundige manier waarop
Beatrix na afloop langdurig en
stralend applaudiseerde, was
getuigschrift genoeg. En zel
den zal, eenmaal vrij in de
warme foyers, zo veel oranje-
sap tegelijk zijn genuttigd: be
vrijding op bevrijding.
Toch bevatte de vertoonde re
vue, waarin de meesterhand
van Annie M.G. Schmidt dui
delijk had huisgehouden, eén
aantal dubbele bodems, tot ge
noegdoening van de mogelijk
velen voor wie 5 mei nog
steeds is beladen met gram
schap en onverteerd verleden.
Waaraan het getoonde niet in
geringe mate bijdroeg. Vooral
de beginscène, met al die fees
tende mensen en Canadezen:
was het zo? Liepen we er zo
vreemd gehobbezakt bij, met
geplakte kuiven en slobbercol
berts? Ja ja, zo was het en de
geur van een intens beleefd
verleden kwam voor de mees
te toeschouwers terug.
Samensteller en bedenker Jac
ques Klöters had het zo ge
dacht: een opa (Ton Lutz) ver
telt een vragenstellend meisje
(Isadora Olshansky) over be
vrijdingsdag en wat er in de
jaren daarna aan vrijheid in
ons land te beleven viel. Dat
pakte goed uit, al moest voor
deze revue een willekeurige
greep worden gedaan 'die
chronologisch soms wat
vreemd aandeed.
Herinneringen
De zaal en de mensen thuis
voor de buis kregen aan af
doend aantal herinneringen te
verwerken, leuke, heel leuke
en schrijnende: over de man
die op 5 mei niet terugkeerde
en ook niet daarna; of de te
rugblik op het oude Indië: we
waren bevrijd en in die verre
kolonie bezetters, te laat wak
ker wordend in de klamboe.
Meisje: het is toch onder de
klamboe. Opa weet het ook
niet meer, in of onder. Een
prima staaltje van onkunde en
onbegrip; zo eenvoudig en toch
zo moeilijk.
Of de voortratelende moeder
die haar modern opgevoede
zoon niet begrijpt en andersom
en tegen het einde van de scè
ne de tekst uitspreekt dat het
misschien wel goed zou zijn
voor zoonlief als er nog es zo'n
oorlog uitbrak. Belachelijke
onzin en niet alleen zo vaak
gehoord, maar ook met iets
akelig waars erin.
Vijf mei: natuurlijk kan be
vrijdingsdag worden gevierd,
nadat een avond tevoren de
doden nog waren herdacht.
Maar de revue bracht ook iets
anders naar voren: dat het niet
alleen gaat om doden en be
vrijding, maar ook om al dan
niet verwerkte emoties die
persoonlijk misschien verder
gaan dan het herdenken van
doden. De zaal, sterk betrok
ken, reageerde daar wisselend
op, met honderden na-ge-
sprekken.
De vijfde mei toen: net zo stra
lend als 5 mei 1990. De man
die toen jongen was en zag hoe
grote kerels in het zwart om
onbegrijpelijke redenen een
piano van drie hoog gooiden.
Een man die uit een legerauto
stapt en onmiddellijk in de
keuken zijn gezicht gaat was
sen. Terwijl het jongetje van
tien bevreemd hoort: „Dat is je
vader". Leefde die dan nog, na
al die jaren?
Die vreemde man?
Goede afdruk
De revue gaf, ondanks alle be
perkingen, een goede afdruk
van het bevrijdingsbeeld in de
afgelopen 45 jaar. Dat na de
vijfjarige zonsverduistering
weer ruimte kwam voor feest
en licht, kreeg zonnig getinte
aandacht. Met steeds hogere
nieuwbouw op de achtergrond.
Maar ook de misse kanten van
die zonsverduistering werden
voldoende belicht. Met Annie
M.G. ook nog even sprekend
in beeld, duidelijk blij te mo
gen leven in een vrij land
waar zelfs ministers straffeloos
mogen worden uitgescholden.
„Dat heb ik een keer gedaan",
vertelde Annie monter. „En ik
ben niet in de gevangenis te
rechtgekomen". Maar zo ge
makkelijk komt geen enkel
publiek van haar af. De moe
der des moederlands moest er
nog iets eigens aan toevoegen
en dat is altijd ironisch: „Maar
dat kon komen, omdat er geen
cel meer voor me over was".
Voor iedereen was tijdens deze
revue wel iets te plukken; goe
de dans, echt grappige grapjes,
ontroering en nostalgie en de
vraag, of vier en vijf mei wel
zo gescheiden van elkaar
moeten worden gehouden. De
directeur van een bank uit
Cuyk: „Ach, ook in het dage
lijks leven van nu volgen mooi
en lelijk elkaar als bladzijden
op, de ene dag herdenk je de
doden, de andere dag vier je
feest". Maar de suggestie dat
het einde van de oorlog, met
alle vreugde en napijn tot een
nationale dag van bezinning
zou kunnen leiden, wilde hij
wel naar het Brabantse mee
nemen. Al had hij genoten van
deze overwegend feestelijke
revue.
FRITS BROMBERG
Finale van het twaalfde Leids caba
retfestival. Met Hester Macrander,
André Manuel en Marcel Boon.
Gastoptreden: Kamagurka en Herr
Seele. Presentatie: Lebbis en Jan
sen. Gezien op 5 mei in de Leids#
Schouwburg.
De jury heeft het niet gemak
kelijk gehad. Een evergreen
onder de cliché's die bij de fi
nale van het Leids Cabaretfes
tival eens terecht kon worden
gebruikt. Behalve tussen drie
kandidaten van een behoorlijk
niveau moest ook gekozen
worden tussen moeilijk verge
lijkbare soorten cabaret. Uit
eindelijk bleef Hester Macran
der, de deelneemster die het
meest professioneel op het po
dium stond, een beetje beteu
terd met lege handen staan.
André Manuel won het festi
val, Marcel Boon kreeg met
een minimale voorsprong op
Manuel de publieksprijs.
Juryvoorzitter Joost Niiissl
van de Kleine Komedie sprak
bij de beoordeling van Manuel
over voorbeelden en invloe
den. Daarmee deed hij en zijn
collega's Gien Kamphorst (re
dacteur entertainment bij de
Vara) en recensent/tekst
schrijver Jan Pieterse geen
recht aan Manuels heel eigen
gevoel voor humor.
Manuels' 'Ik wil een beest in
mijn bed' is een programmaat
je met verbale, visuele en mu
zikale vondsten. Het was niet
permanent sterk, maar wees
wel op een origineel talent.
Manuel kwam op, zong zijn ti-
tellied met een tweevingerige
pianobegeleiding, en er was
muziek. Twee wijnglazen te
gen elkaar maken een spoor
wegovergang. Iemand die dat
kan, heeft goeie oren.
Manuel spreekt zich duidelijk,
maar zonder boodschapperig
te worden uit tegen onrecht in
de wereld en voor de mens.
Hij maakt de indruk veel van
wat hij zegt ter plekke te ver
zinnen. Op het laatste Cama-
rettenfestival won hij al de
persoonlijkheidsprijs, nu mag
hij gaan proberen of hij een
volwaardig cabaretprogramma
in elkaar kan zetten. Hopelijk
neemt hij de tijd. Er zijn ge
noeg voorbeelden van veelbe
lovende finalisten die in een
avondvullende voorstelling
niet verder komen dan een
waterig aftreksel.
Ook Groninger Marcel Boon
valt in de categorie jonge hon-
s
Marcel Boon legde beslag op de publieksprijs, foto: wiMfen
NOjagr
den. Als hij de clown kan uit
hangen is hij op z'n best, bij
voorbeeld in het nummer Dis
co-gezellig, met een trui vol
kerstboomlampjes. Zijn lied
teksten zijn matig, met veel
rijmdwang en verkeerde
klemtonen. Wel had hij de
leukste songfestivalgrap van
de avond, in zijn verhaal over
torren: „Ik wil alles met je de
len/ samen in m'n hol/ ik heb
hier nog een zweepje/ niets is
mij te dol". Vorig jaar haalde
hij in Leiden al de halve finale
met voor een deel dezelfde
stukken als zaterdag. Hij is wel
iets, maar niet zo veel vooruit
gegaan. Zijn sympathieke uit
straling en het feit dat hij als
laatste optrad - het publiek
heeft een kortademig geheu
gen - leverde hem de persoon
lijkheidsprijs op.
Dat Hester Macrander die niet
zou krijgen, was te verwach
ten. Haar collage van eigen
teksten en liederen van onder
anderen Bertolt Brecht was
daarvoor te afstandelijk. Door
dat de jury een kleine voor
keur had voor André Manuel
viel zij buiten de prijzen. Ik
had haar graag gefeliciteerd
met haar goede stem en haar
mooie interpretaties van de
met smaak gekozen liede en
maar ze was al weg. Bij q
dan maar.
In de door haarzelf gesel rje
ven conférences zou ze cjj,
wat economischer met t< an
moeten omgaan. Overgan jap
als van haar verhaal over
enorme culturele aanbod r laa
de 'Dichtgevroren vijver' ln
Hauser Orkater moeten ",11,.
worden voorbereid. Haar raai
treden was ingetogener, acj.
daardoor krachtiger dan En
van maandag in de voorror jet
toen zij het gebrek aan rea( aar
uit de zaal leek te wilen o
schreeuwen. Dat zij niet vien
ligt zeker niet aan haar get !rb
aan kwaliteit, maar aan aa(;
voorkeur voor het mir
kleinkunstacademie-achtig
cabaret dat de jury had.
wie zo'n theaterpersoon.4*
heid heeft en zo veelzijdig,
kan alle kanten op. Van ï,u
ter Macrander valt nog vet
verwachten. EU
De drie kandidaten zorg en
samen met het gastoptre Om
van de gestoorde Vlamir i I
Kamagurka en Herr S acl
voor een mooie avond cabi en.
Volgend jaar februari mc lorj
we hopen op dit finalenivi en<
DICK VAN TEYLIN( les,
