Een miljard
tv-kijkers
voor het
Eurovisie
Songfestival
finale
Marga Bult zingt liedjes van Robert Long
IPt
j
Vrede veel bezongen
GINj^
ZATERDAG 5 MEI 1990 PAGINA 31
f Nederland heeft ook Westduitsland een duo ingezet: Chris Kempers (l) en Da-
iel Kovac uit Westduitsland.
FOTO: ANP
flet is weer even schrikken aan het begin. Als het Spaanse damesduo Azucar
woreno met veel visueel en auditief geweld het 35e Songfestival opent, heb je
[ven het gevoel: dit hou ik als argeloze kijker nooit vol. Maar gelukkig zijn lang
liet alle liedjes van dit agressieve kaliber. Waarbij opvalt dat de vrede en de val
fan de Berlijnse Muur nogal wat inspiratie hebben opgeleverd.
laten ze even de revue passeren, opdat u wellicht het geschikte moment om
yssentijds een verfrissing te serveren kunt uitzoeken.
Bandido' door het duo Azucar Moreno
W fBruine suiker'), bestaande uit de tem-
leramentvolle zusters Encarna en Toni
jalazar. van zigeunerafkomst. Een gehei-
je zomerhit in de disco's in Torremoli-
Aios en Benidorm. Uitbundige mix van
jiouse' en flamenco, compleet met cas-
agnetten. handgeklap en gitaar. Een
jeetje rauw allemaal, deze nachtclub-act,
haar niet zonder kwaliteit.
ichtH oris Skipo' door Christos Callow, Fo-
jni Savatianou en de groep Wave. Wei-
cent,16zeêgende ballade door ernstige jonge-
nan, op een povere melodie en met veel
Eaakie vee' or'cest-
IlWacedomienne' door Philippe Lafontai-
le. Misschien wel het mooiste liedje, een
jharmante liefdesballade, ingetogen ge-
jongen door de in Franstalige landen al
I ang heel populaire Lafontaine. Hij
jroeg het op aan zijn vriendin, van Ma-
iedonische afkomst (dus nog een aardige
?Ace/Voordspeling ook). Zijn stem is niet bij
zonder. maar zijn uitstraling integer. De
sat Boone van de nineties, is hij wel
ens genoemd. Bij de begeleiding is ge-
tozen voor 'warm', met een fraai zoe
nend koortje, en de blazers in het orkest
lebben vrij.
L0r
fat
len
102
pei
ïeb
Dozlerinin Hapsindeyim' door Kayahan
Acar. Een vriendelijk en gezellig liedje
met folkloristische verwijzingen (let ook\
op de accordeon), gezongen door een al
tven vriendelijke man met gitaar, zon
der enige sterallure, bijgestaan door een
bijzonder cameragenieke juffrouw voor
de tweede stem. Charmant; het doet een
beetje denken aan vroegere inzendingen
Van Israel.
'Ik wil alles met je delen' door May-
Wood. De meisjes De Vries, halen alles
'Quand je te rêve' door de Franchise Ce
line Carzo, een van de prillere deelne
mers, ze is achttien. Een fraai chanson
in festivalstijl. Celine klinkt wat mecha
nisch maar heeft een formidabel volu
me; ze grijpt niet echt boven haar
macht. De begeleiding klinkt voorname
lijk elektronisch.
'Give a little love back to the world'
door Emma (Booth). Het eerste 'bood-
schaplied', maar vanwege de nogal vul
gaire uitstraling van de vijftienjarige
Emma is het moeilijk er echt in te gelo
ven. Ze wordt bijgestaan door vijf ande
re zangers. Het geheel is bedoeld als een
gemakkelijk meezingertje voor een groot
publiek.
LIEDJESWEDSTRIJD MINDER STATISCH
ZAGREB - Het moet dit jaar alle
maal wat vlotter lopen dan we ge
wend zijn van het Eurovisie Song
festival. Akkoord: het duurt van
avond net zo goed twee en een half
uur, net zo lang als anders. Maar
de organisatie in Joegoslavië heeft
gekozen voor een aanpak die er ho
pelijk toe leidt dat het allemaal wat
minder statisch, wat minder log is
dan anders.
De eerste maatregel op dit vlak is dat de
presentatoren niet meer eindeloos alles
in alle talen hoeven te vertellen, aan te
kondigen en uit te leggen. Ze kondigen
nu een paar liedjes tegelijk aan, die ach
ter elkaar worden afgewerkt. De presen
taties van de deelnemers is wat bondiger
gehouden, en een centrale rol wordt ge
speeld door Eurocat, een geanimeerde
kat. Dit tekenfilmelement is niet mis
plaatst: Zagreb heeft een grote traditie
op het gebied van animatiefilms.
Het Songfestival is een record-manifes
tatie. Het geschatte aantal kijkers nadert
voor het eerst het miljard, terwijl het de
laatste jaren om de 600 miljoen schom
melde. Die drastische toename is te dan
ken aan het feit dat steeds meer Oost
bloklanden het rechstreeks overnemen.
Bovendien gaat het naar Australië, Ca
nada, Japan en een aantal Afrikaanse
landen.
Joegoslavië is een niet al te welvarend
land. Het was aan de ene kant blij het
festival een keer te winnen, aan de ande
re kant zijn arme landen daarvoor altijd
als de dood: ze moeten het dan ook zelf
organiseren de volgende keer. Het kost
een boel geld, en dat is voor 'westerse'
landen meestal eenvoudiger op te hoes
ten dan voor zwakke economieën als de
Joegoslavische.
Toch loopt het min of meer redelijk. Er
is een goed functionerende communica
tiecentrale ingericht voor schrijvende,
zendende en fotograferende pers, het or
kest ontmoet alle waardering van de
vakmensen in de delegaties, de ontvang
sten en uitstapjes kunnen de vergelijking
met andere jaren redelijk doorstaan. Er
zijn er iets minder en ze zijn wat sober
der, maar dat kon geen kwaad.
Dat een glaasje tonic in het Lisinski-con-
certgebouw zo'n negen gulden kostte was
evenwel een beoordelingsfout die veel
weerstand opriep. Het is nu eenmaal
niet zo dat iedere westerling rijk is. De
organisatie heeft de desbetreffende cate
ringorganisatie snel tot de orde geroe
pen, waarna de prijzen tot een wat rede
lijker peil werden teruggebracht.
De concertzaal waarin het festival wordt
gehouden is niet groot, maar van alle ge
wenste snufjes voorzien. Het podium is
eenvoudig gehouden, met gebogen lijnen
van neonbuizen als belangrijkste ken
merk. Met schijnwerpers en laserstralen
kan de zaak in elke gewenste kleur wor
den opgepept.
En dan is het nu bijna tijd voor hel festi
val zelf: vanaf 21.00 uur vanavond op
bijna elke gewenste zender te aanschou
wen (Nederland, België, Duitsland,
Frankrijk, Engeland). Voor Nederland
wordt commentaar bij de beelden gege
ven door Willem van Beusekom van de
NOS, zelf oudgediend festivalliefhebber.
De jury in Hilversum wordt voorgezeten
door Joop van Os, die na afloop de 're
sults of the Dutch jury' mag doorbellen
naar Zagreb.
RENÉ DE COCQ
'Eitt lag enn' door Stiornin. Vrolijke act
door jongen (Gretar Órvarsson) en meis
je (Sigridur Beinteinsdottir) in typisch
Scandinavische Eurovisiestijl, met veel
lachen, grappen, een dansje (de twist is
terug!) en heen-en-weer-geloop. Na de
slotmaat alweer vergeten hoe het klonk.
'Brandenburger Tor' door Ketil Stokkan.
Tweede 'boodschap', een zeer uitgespro
ken vredeslied over de geopende grens
tussen DDR en BRD. De ongekunstelde
Stokkan (al eerder voor Noorwegen in
het festival, in 1986) komt in deze stevig
aangezette rocksong integer over.
'Shara Barechovot' door Rita. Een op
vallend lied over vrouwenemancipatie
onder het daarbij opmerkelijke motto
'zingen in de straat', uitgevoerd door een
echte Zangeres, die een smachtende mix
vertolkt van opera-pathos en nachtclu-
bentertainment. Een sensatie voor Euro
visiebegrippen. Mooi arrangement, met
vrij ingewikkelde ritmische patronen.
'Frei zu leben' door Chris Kempers en
Daniel Kovac. Kanshebbend vredelied
van Eurovisieveteraan Ralph Siegel
('Ein bisschen Frieden'!), door Duits-
/Joegoslavisch duo. Perfecte formule.
Emma is met haar 15 lentes de jongste
deelnemer. Ze komt uit voor het Verenigd
Koninkrijk.
FOTO: EP A
'White and black blues' door Joelle Ur-
sull, een donkere schoonheid uit de
Franse Antillen, voormalig model en
danseres. Een geestig, on-Frans liedje op
tropisch ritme, met oliedrums als trom
mels, en een accordeon. Voor Franse be-
frippen heel gedurfd. De tekst is van
erge Gainsbourg, wat herinneringen op
roept aan 1965, toen France Gall won
met zijn 'Poupée de cire, poupée de son'.
Voor Luxemburg, trouwens.
naar een solocarrière. Hij begeleidt zich
zelf aan de piano en schreef het liedje
ook zelf. Zijn vakkundige rockballad
gaat ook al over de actuele politieke ont
wikkelingen. Reilly klinkt een beetje als
Elton John maar mist diens personality.
'Som en vind' door Edin-Adahl, een
groep van vier mannelijke zangers. Een
statige ballad zoals we die uit de hard
rock kennen, waarbij de vier heren (de
broers Bertil en Lasse Edin en de broers
Frank en Simon Adahl) beurtelings solo
en koor zingen. Sterke stemmen, een be
hoorlijk nummer.
'Insieme 1992' door Toto Cotugno, een
grote naam in de Italiaanse showbusi
ness. Hij heeft ook al zo'n typisch Itali
aanse grocstem, waarvoor altijd een
groot publiek te vinden is, en zet het
door hemzelf geschreven lied over de
Europese eenwording met overtuiging en
geraffineerd pathos neer. Een krachtige
song met een mooi ritme.
'Keine Mauern mehr' door Simone, een
blonde jongedame van twintig lentes
met een expressieloze stem. Dat doet
haar schreeuwerige ode aan het neerha
len van de politieke scheidingsmuren
tussen Oost en West geen goed. De mu
ziek van het liedje is van Marc en Nana
Berry, van wie de laatste de Nederlandse
nationaliteit heeft.
'Hallo, hallo' door Lonnie Devantier.
Weer zo'n Scandinavisch swingertje,
deze keer rond het thema telefoon. De.
solozangeres is zeventien en hoort zo te
zien gewoon in de mavoklas te zitten.
Gezellig gedoe, dat ondanks de drie mi
nuten speelduur maar niet wil ophou
den. Veel te veel blazers, en een hups
dansgroepje.
'Musik klinkt in die Welt hinaus' door
Egon Egemann, geschreven door zijn
vrouw Cornelia Lackner. Melig vraag-
en antwoordspel tussen de zanger en zijn
viool. Het klinkt als plagiaat op zo'n
beetje alle schlagerclichés die we kunnen
bedenken. Saai.
'Hajde da ludujemo' door Tajci, een or
dinaire Monroe-kloon die eigenlijk Tat-
jana Matejas Tajci heet. Een vrolijk rock
'n rolldeuntje, net zoiets als waarmee
Riva vorig jaar won. Normaal zeg je: dit
is niks, maar je weet het dus maar nooit.
'Mila Poli' door Haris Anastasiou, een
jongeman op wie de Cyprioten trots zijn
omdat hij in New York met Madonna in
de klas heeft gezeten op de dansacade-
mie. Hij is naar Zagreb gestuurd met een
onbeduidend disconummer en hoopt
van harte dat zijn koortje zuiverder
zingt dan op de videoclip die van het
nummer gemaakt is.
'Somewhere in Europe' door Liam Reil
ly, ex-lid van de groep Bagatelle, op weg
'Fri' door de groep Beat. 'Fri' is Zweeds
voor 'Vrij', en het hele liedje wordt in
het Zweeds gezongen. Dat mag, want het
is een officiële tweede taal in Finland, en
Fins is. leert de Eurovisie-ervaring, per
definitie kansloos. De langharige broers
Engblom, bijgestaan door twee meisjes,
brengen hun opgewekte maar nogal cli
chématige vredesliedje met flair.
DEELNEEMSTER
SONGFESTIVAL
1987
txxxxx^
Marga Bult tussen de
kNog niet".
van Denekamp: „Ik heb niet het lef van Robert Long.
FOTO: GEORGE NUSMEIJER
DENEKAMP - Marcha, die nu
weer gewoon Marga Bult heet, is
een andere weg ingeslagen. Van de
zangeres die in 1987 Nederland
vertegenwoordigde tijdens het
Songfestival en daar een vijfde
plaats behaalde met 'Rechtop in de
wind', zo'n typische Songfestivalti-
tel, is een single uitgekomen, die is
geproduceerd en gecomponeerd
door Robert Long. Een lp/cd ligt in
het verschiet. Een verrassende sa
menwerking en een opmerkelijke
ommezwaai. Wat niet wegneemt
dat ze nog steeds geïnteresseerd is
in het Songfestival.
Ze heeft de voorrondes zoveel mogelijk
gevolgd en vindt het 'echt te gek' dat
Maywood naar Zagreb is uitgezonden.
„Ik gun het ze zó. Ik heb ze meteen ge
beld toen ik het hoorde. Al die gelegen
heidsbandjes die alleen voor zo'n song
festival samengesteld worden; dat werkt
toch niet. Ik vond het zo mooi; die com
ponisten en tekstschrijvers in de zaal
met de dollartekens in de ogen. Zo van:
jongens, het schip met geld komt er aan.
En dan zijn er twee ervaren vrouwen die
zich niet gek laten maken, voor wie de
eer van het meedoen ook nog telt en die
gaan er dan gewoon met de hoofdprijs
vandoor. Ik vind het een hartstikke
mooi nummer. De tekst is misschien
wat minder, maar dat doet er op het
Songfestival niet echt toe".
Gemopper
„Ach, je hoort de mensen vaak moppe
ren op het festival, maar de dag erna
blijkt uit alle gesprekken dat heel Neder
land toch weer gekeken heeft. Natuurlijk
is het een belangrijk evenement. Zeker
voor de artiest. Honderden miljoenen
ogen zijn op je gericht. Maar het pro
bleem blijft die verplichting van de
moerstaal. Het Nederlands is moeilijk te
accepteren buiten onze grenzen. Het is
voor de buitenlander een taal met harde
klanken. Een beetje zoals het Turks, be
grijp je. Het zou eerlijker zijn als we
weer in het Engels zouden mogen zin
gen. Ik tip Maywood toch als een van de
favorieten. Maar", voegt ze er lachend
aan toe, „ik moet wel eerlijk zeggen dat
ik nog geen enkel ander lied heb ge
hoord".
Ondanks haar opmerking over de 'moer
staal' heeft Marga Bult onlangs toch be
sloten haar carrière te vervolgen in de
Nederlandse taal. Zeker zo verrassend
was het bijbehorende bericht dat de ar
tistieke duizendpoot Robert Long teken
de voor de tekst en de muziek. Een
kwestie van lijfsbehoud, zo blijkt. „Ik
heb me na het Songfestival in '87 te plet
ter gewerkt. Ik deed ongeveer dertig op
tredens per week. Ik vond het heerlijk, al
was het wel steeds hetzelfde materiaal
wat je zong. Tot in den treure stond ik
rechtop in de wind. Maar ook nummers
uit de Babe-tijd. 'Drunken sailor' en dat
soort dingen. Het laatste jaar ben ik me
gaan bezinnen op de toekomst. Kijk, ik
ben gek op dit vak, wat je er ook van
mag zeggen, maar ik wil over tien jaar
óók nog zingen. Nou is er maar één zan
geres in heel Nederland die het volhoudt
met een Engels repertoire en dat is Anita
Meijer. Verder lukt dat niemand. Ik
moet dus een andere richting op".
Provocerend
„Tijdens een vergadering met de platen
maatschappij in maart vorig jaar liet ik
vallen dat ik Robert Long een kei vond.
'Nou waarom vragen we hem niet iets
voor jou te gaan doenT werd er geop
perd. Een maand later was eigenlijk alles
al rond. Het was heel toevallig. Robert
was van plan meer voor anderen te gaan
schrijven en met mij zag hij het wel zit
ten. Ik had in het begin wel iets van tjee,
Robert Long. Ik keek echt tegen hem op.
Die man heeft al bijna alles gedaan in
z'n carrière en hij heeft nooit de makke
lijkste weg gekozen".
„Het enige wat ik niet wilde was ge
bracht te worden als de vrouwelijk Ro
bert Long. Als een vrouw die precies de
zelfde liedjes zingt als hij. Ik ben ook
niet de figuur om die typische Long-lied
jes te zingen. Ja, gutik sta achter al
les wat hij zingt hoor en als ik hem hoor
denk ik vaak: 'jaa, wat heb je gelijk'. Al
leen, ik heb dat lef niet zo. Nóg niet!
Trouwens, ik wil in Twente blijven wo
nen. Je denkt toch niet dat de mensen
van hier die provocerende teksten van
Long uit mijn mond accepteren? Ik zing
nu in een lied ergens 'hou je kop'. Zegt
mijn moeder meteen: 'Moet dat nou zo
grof?'. Begrijp je? Kijk, Robert is al vijf
tig of zo, die heeft veel meer levenserva
ring dan ik. Ja, natuurlijk heb ik ook wel
het nodige meegemaakt, maar om nu
liedjes te gaan zingen over hoe het leven
in elkaar zit, of over echtscheidingen.
Daar heb ik nog geen behoefte aan. Het
moet voorlopig nog luchtig zijn. En dan
is er ook nog het gevaar dat de overgang
voor het publiek te groot wordt. Deze
stap moet je zien als een overgangsfase
naar een ander genre".
WILLEM VAN LEEUWEN
De zusjes „Maywood" vertegenwoordigen
Nederland. Deze foto laat wat dat betreft
aan duidelijkheid niets te wensen over.
FOTO: DIJKSTRA
uit de kast voor hun produkt, dat er ook
best wezen mag. Een elegant liefdeslied,
met een aardig hobootje in de begelei
ding; de baroktrompet, het wel heel
zwaar aangezette slagwerk en de schette
rende slotakkoorden hadden nou weer
niet gehoeven. Voor het orkest: Harry
van Hoof, als immer. Achter Caren
Wood: drie Jody Singers onder leiding
van de blonde Jody Pijper.
CeidóeSouAcuit
