Maywood nuchter over Songfestival
male
■V
Hl
„Een eigen
liedje
inkorten; dat
moest niet
mogen"
„Het is maar
een liedjes
wedstrijd,
hoor"
CcidócSouocwit
dorgen stapt de familie De
ries uit Bergharen in het
[iegtuig naar Zagreb. Vader
)e Vries en zijn twee dochters,
dice en Karin. De laatste twee
ijn beter bekend als
daywood, het damesduo dat
p 10 maart door het winnen
an het Nationale Songfestival
n Den Haag het recht verwierf
jns land te vertegenwoordigen
p het Eurovisie Songfestival
n Joegoslavië, dat volgende
reek zaterdag wordt
ehouden.
.en vroegere deelneemster,
angeres Greetje Kauffeld,
leidde onlangs bij Tineke op
e televisie dat ze altijd weer
ijkt, van het eerste tot en met
et laatste liedje plus de
urering, dat ze zich elke keer
reer ergert aan het lage peil,
naar dat ze toch niet bij de tv
weg te slaan. De Engelse
alkshowleider Terry Wogan,
lie al vele jaren de Britse
jationale finale presenteert,
imschreef het Eurovisie
tongfestival dit jaar als 'dat
festival waar niemand naar
ijkt maar waar iedereen een
nening over heeft',
nderdaad: onomstreden is het
eker niet, deze jaarlijkse
iedjesmarathon. De
oegoslavische televisie heeft
iverigens beloofd dat het
illemaal wat compacter wordt
lan anders. Niet alles wordt
neer apart in twee talen
langekondigd, er worden
ekenfilmpjes gebruikt om de
iedjes te verbinden. Het moet
wat sneller worden dus, geheel
volgens de tekenen des tijds.
In al die niet aangesloten
nstrumenten op het podium,
met playbackende muzikanten
rachter, zijn verboden. Live is
ive.
bat is koren op de molen van
len- |ICarin en Alice, die via een
roerige twintigjarige
ntemationale loopbaan genoeg
loor de wol geverfd zijn om
He rich over het zingen van dit
ene liedje niet echt
zenuwachtig te maken. Een
gesprek over heden en verleden
°P; van Maywood, gevoerd in de
™a, als gelagkamer te omschrijven
ens woonzaal in hun Betuwse
tan boerderij,
iek
de
IeRGHAREN - Vanuit de woon-
lamer met het volume van een
ttiddenklasse restaurant zijn breed
pgezette groen- en waterpartijen
n terrassen te zien; iets verderop
(eilanden en bloeiende boomgaar-
|en. Een pauw schrijdt statig heen
n weer op een van de ruime ga
lons. We bevinden ons in de stijl-
!ol gerenoveerde mega-boerderij
daarin de gezusters De Vries hun
pomenteel schaarse vrije tijd door
mengen.
fe wonen daar schitterend, in het lande-
[jke Bergharen, een fruitkwekersdorp
inder de rook van Nijmegen; een beeld-
choon huis. „En allemaal eerlijk ver-
1£j liend hoor!", roept de altijd bij zijn
at lochters aanwezige kettingrokende va
ler De Vries, en hij vult deze ongevraag-
s. |e informatie aan met een barok verhaal
jk [ver hoe ze tijdens een songfestival in
lt folen of de DDR eens werden overval-
jp en met de vraag wat ze over hadden
ia Ioor een eerste plaats.
te [Niks natuurlijk!", gniffelt hij na. „We
s. joen het altijd eerlijk, we hoeven het
iet van omkoperij te hebben". Met dat
[e jve' bedoelt hij te zeggen dat hij en zijn
>r lochters één zijn. Zij mogen dan wel
üngen en spelen, maar papa maakt uit
(faar en hoe dat allemaal gebeurt, en.
n [oudt door hem ongewenste elementen
In ontwikkelingen op afstand.-
Familieziek zijn ze dus wel een beetje,
j Ie Maywoods. Alice en Karin bewonen
a lamen met pa de kapitale Betuwse stulp,
l_ le hebben een studio waar ze in eigen
iuis hun demobandjes fabriceren, met
in de regieruimte op zolder (bereikbaar
I na een pas-op-voor-je-hoofd-trap) een
lading elektronica waar de modale leek
Uil van wordt. En dit alles dus op veilige
Ifstand van het brandpunt van de Ne
derlandse showbusiness, dat we tegen
woordig ergens tussen Hilversum en
Msmeer kunnen situeren.
Up zichzelf
Is dat niet lastig? Nee hoor, deelt Karin
monter mee tijdens de rondwandeling
angs de apparatuur. „Het betekent ge
woon dat je je zaken goed moet organi
seren. Als we in Hilversum moeten zijn
proberen we altijd verschillende dingen
te combineren. Wie in het Gooi gaat zit-
len komt er nooit los van, er is altijd wel
Cen party of een presentatie of zo. Wij
hiaken steeds een bewuste keuze over
Waar we wel of niet naartoe willen".
Het duo heeft zich toch altijd al een
beetje buiten 'het wereldje' van de Be
leende Nederlanders opgesteld. „We zijn
ten beetje op onszelf", beaamt Karin.
iNiet van die feestnummers. Dat vin-
n we ook het prettigst, een beetje bui-
j al dat gedoe, gewoon lekker werken
n je nummers, aan je act".
)e kijken ze dan aan tegen al deze be-
ïgstelling, nu met het festival? „Ja, dat
natuurlijk toch ook wel weer leuk - er
as doe je het daar ook wel weer voor.
n beetje gemengd is het. Aan één kant
1 je gewoon jezelf blijven, aan de an-
rc kant wil je ook succes hebben. Je
Det daar een compromis in vinden".
:s eerder konden we, buiten gehoor-
Istand van vader, al even voorzichtig
formeren naar zoiets als het relatiepa
HOEVEEL WINNAARS ZIE JE NOU OOIT NOG TERUG?'
troon van de zussen. Altijd maar met el
kaar, altijd maar met pa erbij, hoe zit
dat? Nooit vriendjes over de vloer? Ali
ce grinnikt: „Jawel hoor, wel gehad.
Maar het is nooit echt wat geworden".
„Dat is ook moeilijk in dit vak - je bent
altijd onderweg en bezig, met optreden
en repeteren en reizen en in de studio.
Veel ruimte voor relaties daarbuiten is
er gewoon niet. Daar hebben we nu ook
maar voor gekozen. Voor het leven met
elkaar, voor het samen werken, voor het
vak dus eigenlijk. Ik sluit niks uit, maar
ik zoek het ook niet. Je kunt niet alles
tegelijk hebben, daar heb ik vrede mee".
'Ik wil alles met je delen', de titel van
het liedje waarmee ze op 10 maart na
een zenuwslopende puntentelling het
Nationale Songfestival bleken te hebben
gewonnen, lijkt de dames dus op het lijf
geschreven. Maar: we moeten daar maar
niet te veel betekenis aan hechten, want
de diepere inhoud van de gemiddelde
Nederlandse songtekst gaat meestal niet
veel verder dan het rijmschema, en dit
liedje, zo statig als het klinkt, is daar
niet echt een uitzondering op.
Na een hoofdknik van Alice (de blonde)
zet Karin (de donkere - dit voor de
mensen die ze maar niet uit elkaar kun
nen houden) de geluidsapparatuur aan,
en we worden geconfronteerd met een
op overdonderend volume afgespeelde
Engelstalige versie van het festivallied.
Het heet nu 'No more winds to guide
me', gaat heel ergens anders over, en
maakt een pertinent internationale in
druk, met een breed uitwaaierend arran
gement en fiks aangezette koorpartijen
achter Karins zelfbewuste solozang.
Nederland mag en kan daar voorlopig
nog geen kennis van nemen, van die En
gelse versie, legt Alice uit. En ze vertelt
een ingewikkeld verhaal over contracten
en producers en arrangeurs en rechten
en agenten en plichten, wat er allemaal
op neerkomt dat deze editie in de Bene
lux pas na 1 september beschikbaar zal
zijn; tot die tijd zullen we het met de
Nederlandse oerversie moeten doen.
ZjAKEN doen
In Zagreb kunnen weer wél zaken wor
den gedaan met de Engelse versie. En
zaken, daar gaat het bij Maywood ook
om. Zingen en spelen en optreden, dat is
allemaal leuk, en de meisjes zijn best ge
voelig voor de glamourkanten van het
vak, maar wie van het Nederlandse
schnabbelcircuit afhankelijk is houdt er
geen mooie Betuwse boerderij met pauw
aan over. Nee: het gaat daarnaast vooral
om de liedjesfabriek die vooral Alice is.
Ze schrijft tientallen songs per jaar, en
bestookt daarmee muziekuitgeverijen en
platenfirma's in binnen- en buitenland.
„Ik heb een register met zo'n beetje alle
namen en adressen in de business, en we
sturen overal demobandjes naar toe. Pas
nog verkochten we een stuk of vijf lied
jes aan een uitgeverij in Afrika, liedjes
die ik hier al een paar jaar aan de straat
stenen niet kwijt kon. Er is soms geen
peil op te trekken".
Hoe zien Alice en Karin hun eigen posi
tie in de lichte muziek? Welk stempel
geven ze hun eigen produkt? Is het pop,
rock, entertainment/ „Ja, ik weet niet",
zegt Alice. „We doen van alles wat. We
hebben een contract met een Zweedse
rederij voor cruise-optredens op van die
hotel-achtige boten, die tussen Helsinki
en Stockholm heen en weer varen, twee
shows op een avond op de dansvloer,
met een orkest. En daar doen we allerlei
dingen, musicalfragmenten, liedjes zoals
Manhattan Transfer ze brengt, onze ei
gen liedjes, covers van dingen uit de ja
ren zestig".
Karin meldt dat ze wel wat ziet in „hoe
heet het tegenwoordig, iets met 'adult',
ja, 'adult oriented rock' zeggen de Ame
rikanen, popmuziek voor volwassenen.
Zoals groepen als Heart, en Toto, en
Chicago. Niet dat we daarbij horen,
maar het spreekt me erg aan".
Heeft ze, als zangeres, voorbeelden in
het vak? „Nou, voorbeelden, dat weet ik
niet. Geen mensen die ik imiteer, maar'
er zijn natuurlijk wel zangeressen die ik
bewonder, en automatisch neem je daar
wel 's wat van over. Aretha Franklin,
vooral vroeger, en Dusty Springfield. Di
ana Ross".
„En Vera Lynn", vult vader aan. „Ja,
Vera Lynn", bevestigt Karin. „Vroeger
hadden we in ons repertoire een heel
blokje met liedjes van haar".
Operette
Het woord 'vroeger' is aanleiding om
even terug te blikken. Alice en Karin
timmeren alweer zo'n twintig jaar aan
de weg in de showbusiness. Hun verhaal
begon, licht vader zonder veel aanspo
ring toe, al op de lagere school, toen de
familie De Vries nog gewoon een arbei
derswoning in Apeldoorn-Zuid bewoon
de. Ze zongen zo leuk, en op aanraden
van de buurvrouw gingen ze in het kin
derkoor van de operette.
De Vries wordt nóg kwaad als hij op
haalt hoe ze na een half jaar repeteren
en één grote uitvoering werden afge
dankt, met een reep chocola voor de be
wezen diensten. „Geen manier", foetert
hij. „En ze staken er echt met kop en
schouders bovenuit hoor, neem dat
maar van mij aan". De dochters kijken
elkaar aan. Ze kennen het verhaal. En
horen het geregeld terug, zo te zien.
Pa zette zich met zijn volle gewicht aan
het promoten van het talent van z'n
dochters. Geen kranteredactie of pro
grammasamensteller bleef gespaard: een
niet aflatende stroom persberichten ging
het land in, waarin De Vries in zeer in
dividueel proza de loftrompet stak over
de muzikale kwaliteiten van Alice en
Karin. Het werkte. Met horten en stoten
werden ze bekend, van de Apeldoornse
schuifdeuren werkten ze zich, steeds be
geleid door vader De Vries als manager
en als geluidsman, geleidelijk maar on
stuitbaar naar het echte voetlicht, naar
de camera's, naar de studio's.
De Ladypops heetten ze, en De Karma's
(naar zuster Karin, die vanaf het prilste
begin de solozang deed, terwijl Alice
haar muzikale aanleg vooral aan de pia-
notoetsen bewijst). En toen moest er een
internationaal klinkende naam komen.
Dat werd 'Alice May Caren Wood',
met verzonnen achternamen. Vanaf dat
moment heet Karin dus Caren, hoewel
ze in Bergharen gewoon heel Nederlands
Karin wordt genoemd.
Van Alice May Karen Wood was het
nog maar een kleine stap naar 'May
wood' - en nadien begon het écht grote
succes, in 1979 met de hit 'Mother how
are you today'. De meisjes waren de ta
lentenjachten echt ontgroeid, kwamen
o«der de hoede van professionals (pro
ducer Pim Koopman speelde en speelt
nog een belangrijke rol in hun loop
baan), en leverden een imposante serie
hitsingles af-
Niet alleen bij ons, in Nederland. Hoe
wel ze bezweren dat Nederland heel be
langrijk voor ze is en blijft (en de switch
naar Nederlandstalig repertoire, vorig
jaar ingezet met 'Kom in m'n armen'
lijkt dat ook te bewijzen), verdienen ze
hun boterhammetjes vooral in het bui
tenland. In véél buitenland: Alice en Ka
rin verkopen platen en treden op over
de hele wereld. Men kent de naam May
wood in Indonesië, in Japan, in de
DDR, in Zuid-Korea, in Polen, in Duits
land, in Engeland, in Bulgarije, in Span
je, in Argentinië, in Centraal-Afrika, in
Zweden, in Israël, in Ecuador - gaat u
maar door. En sinds vorig jaar ook in de
Sovjet-Unie.
V eerkracht
Allemaal ups, zo te horen, prima pas
send in de opsomming die hun persmap
geeft van de vele door de dames gewon
nen prijzen. De Zilveren Harp, de Pla-
tenpublieksprijs, de Veronicatrofee voor
de Artiest van het Jaar (1980), de Slinger
Trofee, festivalonderscheidingen in
Oost-Europa en het Verre Oosten. Vier
gouden platen en een platina plaat.
Maar downs waren er natuurlijk net zo
goed in die twintig jaar. Platen en plaat
jes die nauwelijks verkochten. Optre
dens onder erbarmelijke omstandighe
den in het discothekencircuit. Vernieti
gende kritieken van plaatselijke kranten.
Onenigheid met impresario's.
De veerkracht van het duo is door de ja
ren heen heus behoorlijk op de proef ge
steld. De laatste paar jaar horen ze, om
maar 's wat te noemen, in eigen land be
slist niet tot de meestgevraagde of best-
betaalde artiesten.
En danris er nu dat songfestival. Alice en
Karen Benaderen dat met dezelfde nuch
terheid die al hun activiteiten naar bui
ten toe kenmerkt. Het begon vorig jaar
met een liedje van de hand van Alice in
de nationale finale, en in het ❖oortraject
van het festival voor dit jaar was een
nieuw liedje ook door de jury uitgezocht.
Toen de vraag kwam wie het zou
moeten zingen, kwam pas de gedachte
dat Maywood dat ook wel eens zelf zou
kunnen doen.
Voor de hand lag dat niet. Alice: „Nee,
zeker niet. Ik had het idee dat het natio
nale songfestival zoals dat vorig jaar en
dit jaar was opgezet meer iets was voor
nieuw talent, weet je wel. Mensen die al
wel wat ervaring hebben maar nog geen
naam". Maar Conamus, de stichting die
het 'Nederlands produkt' in de lichte
muziek propageert en samen met de
NOS de afvaardiging naar het Eurovisie
Songfestival regelt, was van mening dat
er ook best 'namen' mochten meedoen.
„Erik Mesie, de ex-solozanger van Toon
tje Lager, zou ook een liedje doen, en
Georgie Davis. En toen dachten we dat
het wel kon. We durfden het wel aan,
nou ja, het is maar een liedjeswedstrijd
hoor. Het was leuk om te winnen, maar
het was ook geen drama geweest als we
het niet hadden gewonnen. Ik vond het
wel gek dat Erik Mesie zo onderuit ging,
het leek me wel een aardig liedje dat-ie
had".
Emotie
en vertolken van een liedje dat
alsof er echte emotie aan te pas komt.
Karins stem is, hoewel technisch be
hoorlijk voldragen, op zichzelf niet be
paald spectaculair. Maar ze wekt de in
druk dat ze weet waarover ze zingt, dat
ze erachter staat. En Alice weet kennelijk
een melodielijn te geven die precies op
Karins stemmogelijkheden is toegespitst.
Een leuk showdansje is bij deze aanpak
niet nodig. Hoe zit het met andere assis
tentie? Karin zingt. .Alice speelt piano,
gaan er nog anderen mee? „Ja", vertelt
Alice. „We gebruiken een achtergrond
koortje, de Jody Singers. Drie stemmen
- die geven in de refreinen dan precies
de 'dikte' aan die het liedje volgens mij
nodig heeft. Meer instrumenten op het
podium zijn niet nodig". Die zijn dit
jaar trouwens ook verboden, heeft de
Eurovisie bepaald. Al dat geplayback
met niet aangesloten toetsenborden en
gitaren is afgelopen.
Is alles verder in gereedheid voor de fes-
tivalweek? „Dacht ik wel zo'n beetje",
beaamt Alice. „Het arrangement is klaar.
O nee, het is nog te lang. Het mag maar
drie minuten duren in Zagreb, het moet
nog iets worden ingekort. Dat vind ik
het moeilijkste dat er is, een eigen liedje
inkorten. Je staat achter elke noot die
erin zit, eigenlijk moest het niet mogen".
En hoe gaan de dames er uitzien, in Za
greb? Er wordt gegiecheld. „Dat is nog
geheim natuurlijk". Dat begrijpen we, al
thans, we doen een poging tot begrip.
Maar we willen toch iets meer weten.
Worden het jurken of broeken? „Ah, dat
mag je weten. Jurken worden het. We
nemen twee stellen mee, eentje voor als
we in het lang mogen, dat vinden we zelf
het leukst, en eentje iets vlotter, net over
de knie. Het hangt allemaal af van wat
de regie wil, hoe het decor is, en het
licht. Regisseur Henny Budie gaat ook
mee. en die mag meepraten over het
beeld, en dan zien we wel wat eruit
rolt".
Fanclub
Inmiddels is de bevolking van de Berg-
harense gelagkamer uitgebreid met de
Arnhemse Gerrie Coenen, voorzitster
van de Maywood Fanclub, die ruim
honderd leden telt. Ze constateert met
genoegen de aanwezigheid van de pers,
en overhandigt met gepaste trots de
nieuwste editie van de Maywood-Ex-
pres, het clubblad.
In de gauwigheid constateren we dat er
deel 2 in te lezen valt van een uitgebreid
verslag over de Rusland-tournee (wordt
vervolgd), we zien een beschrijving van
de spanningen die het Nationale Song
festival met zich meebracht voor de
fans, we signaleren de tekst van het festi
vallied (u weet het nog?: 'Samen met je
janken, samen uit je bol'), en een aan
kondiging van de fanclubdag (10 juni, in
het dorpshuis te Bergharen).
Het heeft wel wat, zo'n blad. Inzet, lief
de en volharding, dat zijn de vereiste ei-
?;enschappen voor het doorgewinterde
anclubbestuur, en Gerrie Coenen van
de Maywood Fanclub vormt daarop
geen uitzondering. Karin heet overigens
in het fanclubblad ook 'Caren', en zo
hoort het ook.
Als, als, als Maywood nu op 5 mei mooi
scoort in Zagreb, laat ons zeggen cen
Top-Vijf-positie, wat dan? Een week la
ter betreedt het duo in de Oostzee weer
zo'n monstercruiser om er een drie we
ken durende danszaalact op te voeren.
Dan zijn de dames dus onbereikbaar
voor de media, en van 'verzilveren' van
een Eurovisie-succes komt dan niet veel.
Alice aarzelt even. „Dat is wel zo. Maar
dat contract is al afgesloten voordat er
sprake was van Eurovisie, en daar ko
men we niet onderuit. We hebben al een
balletje opgegooid of er niet een weekje
afkon, maar niks hoor. Misschien krij
gen we nu wel een suite aan boord, dat
lijkt me wel wat". Ze grijnst. „Ze kun
nen in elk geval opsnijen met ons: De
Nederlandse Deelnemers Aan Het Euro
visie Songfestival, dames en heren".
En verdere toekomstplannen? Ze schudt
resoluut het hoofd, Karin doet het haar
na, vader ziet welwillend toe. „We weten
het niet. Het blijft een raar vak, je weet
het nooit van tevoren. Je weet niet wat
een succes wordt of een flop, we werken
van situatie tot situatie. Als we het festi
val winnen, of hoog eindigen, hebben we
misschien wat meer mogelijkheden
straks. Maar zelfs dat weet je nooit, want
hoeveel winnaars zie je nou ooit nog te
rug?". We zeiden het al: nuchterheid is
troef in Bergharen.
RENÉ DE COCQ
